Si e Pranoj Islamin Oqeanologu Boteror Zhak Kusto

Në Francë viteve të fundit Islami po përhapet me shpejtësi ndër njerëzit që kanë famë në fushat e ndryshme shkencore. Sot, numri i atyre që e kanë braktisur kristianizmin dhe e kanë pranuar Islamin ka arritur në 100 mijë.
Këtë shifër e konfirmoi zyrtarisht edhe Arqipeshkvi parizien i kishës katolike franceze. Ndër ata që preferojnë Islamin nuk janë vetëm njerëzit nga klasa punëtore dhe nëpunësit, por edhe shumë njerëz të njohur. Shkencëtari i madh francez – oqeanografi, nismëtari i hulumtimeve të thellësive të deteve dhe oqeaneve, risimtari, (akualungu) i aparaturës për zhytje autonome, shtëpitë nënujore, autori i librave të shumta nënujore dhe filmave dokumentarë, Zhak Kusto, është i njohur në tërë botën. Mirëpo, një numër i vogël i njerëzve e di se hulumtimet shkencore të cilat ai i ka zbuluar… e kanë shtyrë të pranojë Islamin dhe të vdesë si musliman. Hulumtuesi i mjedisit nënujor, ka deklaruar se zgjedhja e Islamit është vendimi më i mirë dhe më i drejtë në jetën e tij. Në serialin Deti i gjallë, kapiteni Zh. Kusto i zbulon opinionit botën befasuese nën dete, në lumenjë dhe oqeane. Duke hulumtuar ujërat në vende të hapura para Gjibraltarit, zbuloi faktin befasues të cilin shkenca nuk ka arritur ta shpjegojë. Zbuloi dy shtresa ujore, të cilat nuk përzihen. Janë të ndara sikur të kenë ndërmjet veti kufi të caktuar. Të dy kanë temperaturën, njelmësinë, botën e faunës dhe florës. Këta janë ujërat e Detit Mesdhe dhe të Oqeanit Atlantik, të cilët takohen para Gjibraltarit.
“Në vitin 1962 -pohon Zhak Kusto - shkencëtarët gjermanë kanë zbuluar se në Bab el-Mandeb, ku preken ndërmjet veti ujërat e Adenit dhe të Detit të Kuq, ujërat e Detit të Kuq dhe të Oqeanit Indian nuk përzihen. Duke e përcjellë shembullin e kolegëve, filluam të hulumtojmë se a përzihen ujërat e Detit Mesdhe dhe të Oqeanit Atlantik. Së pari hulumtuam ujin e Detit Mesdhe – nivelin natyror i njelmësisë, dendësinë dhe format e jetës, tipike për ato ujëra. Në të njëjtën mënyrë vepruam edhe në Oqeanin Atlantik. Këta dy ujëra preken para Gjibraltarit me mijëra vite dhe do të ishte logjike, që këto sasi të mëdha uji do të duhej kaherë të ishin përzier – njelmësia dhe dendësia e tyre do të duhej të ishte identike apo së paku e ngjashme. Mirëpo, madje edhe në vendet ku preken reciprokisht secili nga këta ujëra ruan karakteristikat e veta. Me fjalë tjera, në vendet ku valët preken, pengesa ujore pengon përzierjen e ujërave. Pas këtij fakti të qartë dhe të mahnitshëm shkencëtari qe befasuar mjaft. “Shumë kohë kam qëndruar në çuditë e këtij fenomeni të cilin nuk e shpjegonin ligjet e fizikës dhe kimisë” shkruan Kustoja. Mirëpo, shkencëtari edhe më shumë është habitur kur dëgjoi se për këtë është shkruar në Kur’an qysh para 1400 viteve. Këtë e mësoi prej mjekut francez Dr. Maurice Bucaille, i cili e kishte pranuar Islamin para tij. “Kur i fola për atë që kam zbuluar, ai m’u përgjigj se Kur’ani qysh para 1400 viteve ka folur për këtë”. Kjo për mua ishte sikur goditja e rrufesë në qiell të kthjellët. Dhe vërtet, kur e lexova përkthimin e Kur’anit, ashtu shkruante. Pas kësaj kam pohuar: “Betohem, se ky Kur’an, pas të cilit shkenca moderne vonohet 1400 vite, nuk mund të jetë fjalë e njeriut. Ky vërtetë është fjalë e të Gjithëmundshmit”. Pas kësaj e pranova Islamin dhe çdo ditë jam befasuar me të vërtetën, drejtësinë, lehtësinë, dobishmërinë e kësaj feje. Falënderoj pafundësisht Atë që i hapi sytë e mi që ta shoh të vërtetën, shkruan më tej Kustoja.