RINGJALLJA
Njė copė e vetes sime vazhdimisht pėrzihet me erėn,
Ik mbi pullazet e kujtimeve tua
Rėnkon nė kulmin e tradhtisė sime
E tradhtuar kthehet tek unė
Sytė e zemrės sime nė pafundėsi prehen me muzgjet e harresės
Fshihen nga ndjenjat e shtypura tė pafajėsisė
Klithin mbi gjakun e rrugėve
Tė verbėr vdesin nė heshtjen time
Ecja ime me refren vajton pėr djajtė
E ndėshkuar gjėmon nėn supet e kitarės pa tela
Harron tė ecė qiellit
Tė gjymtuara krahėpahur ia pret lindjet vdekja
Sa vdekshėm ėshtė pa Tė
Dhe vrapoj, vrapoj, vrapoj, vrapoj
E harroj vetveten dhe ringjallem nė vuajtjen tėnde
Vdekjen e ngadhėnjej
Dhe mėsoj se lindja pėr Tė nuk mbaron kurrė