Gazeta Rimekembja

KËRKESA E MURATINES DUHEJ PRANUAR

Vizita e Ministrit të Punëve të Jashtëme të Mbretërisë së
Spanjës, Miguel Angel Moratines, në Republikën e Shqipërisë
doli se ka qenë e një rëndësie të veçantë, ndoshta ndër më
të rëndësishmet e këtyre viteve paskomuniste: përveç një
pakete të rëndësishme e konkrete propozimesh biznesi dhe
kulture i kërkoj Shqipërisë edhe të dërgoj një mesazh
tolerance në Organizatën e Konferencës Islamike (OKI) si
anëtare (e plotë, e paplotë etj., s’ka rëndësi) e kësaj
organizate. Qeveria shqiptare nuk e pranoi, “analistët”,
“intelektualët”, “studiuesit” e politikës etj., e refuzuan.

Rëndësia
Rëndësia e kërkesës së Muratinjos duket në disa drejtime: e
para, nga një vend serioz dhe ministër serioz, dhe anëtarë
i BE i kërkohet Shqipërisë një rol ndërkombëtar në shkallë
të gjërë, një shërbim ndaj Europës. Deri tani nga faktorë
të rëndësishëm ndërkombëtar Shqipërisë i është kërkuar të
luaj vetëm një rol të kufizuar në rajon, “të luaj rol
stabilizues në rajon” që e përkthyer do të thoshte t’i
zbuste shqiptarët në kërkesat ndaj Serbisë dhe të
nënshtrohej ndaj interesave greke. Është hera e parë në
këto gjashtëmbëdhjetë vite që i kërkohet të luaj rol në një
ballafaqim botëror. E dyta, është e rëndësishme sepse
Shqipëria po humbë para syve tanë një rast që vjen rrallë,
një rast si i viteve ’60 apo viteve ’80 në vizitin e
ministrit bavarez Shtraus, një rast për të cilin zakonisht
e kuptojmë mbas dhjetë vjetësh dhe fillojmë e ankohemi për
udhëheqësit e asaj kohe pse nuk i pranuan kërkesa. E treta,
është e rendësishme sepse refuzimi nga politikanët
shqiptar, qeveria dhe opozita, “intelektualët” dhe
“studiuesit” tregon se në Shqipëri vazhdon të ekzistoj dhe
është e fortë, e fortë sepse e dominoi qëndrimin dhe
mendimin, zyrat dhe mediat, ajo rrymë, pasardhësit mendor
të saj, që nuk lejojnë që Shqipëria të afrohet më Europën
Perëndimore. Kërkesa e misnistrit spanjoll është e
rëndësishme në këtë kuptim të fundit pikërisht sepse na jep
mundësinë ta shohim këtë rrymë politike e mendore në
veprim, ta shohin edhe ata që s’besojnë. Ta shohim edhe se
“djallëzia më e madhe e djallit është t’u mbushë mendjen
njerëzve se nuk ekziston”. Dhe idenë se një rrymë e tillë
në Shqipëri nuk ekziston e përhapë pikërisht kjo rrymë.
Ata të rrallë që e trajtuan drejt dhe me seriozitet e
përgjegjësi janë aq të pakët sa mund të përemnden me emra
si Abdi Baleta, zv. ministri i Integrimit Shqipërisë Robert
Gajo (Metropol, 8.2.2006), Bashkim Kopliku (Gazeta
Shqiptare, 8.02.2006), Bashkim Muça (Metropol 10.2.2006),
Alban Bala...

Çka tha ministri spanjoll?
Ministri spanjoll tha se: 1. Shqipëria është vend me
shumicë myslimane; 2. Shqipëria është vend euromesdhetar;
3. Shqipëria të dërgoj mesazh moderimi në OKI.
“Është e vërtetë se Shqipëria është vend me shumicë
popullsie myslimane...” dhe se i ka kërkuar kolegut të tij
shqiptar “si anëtar i Konferencës Islamike, që të dërgoj
atje mesazhin e moderacionit”....“Spanja dhe Shqipëria janë
dy vende mesdhetare... dhe është vullneti i qeverisë së
Spanjës të ofrojë Shqipërinë në proceset euromesdhetare.
‘Për këto arsye ftojmë Shqipërinë në Samitin Euromesdhetar
të Barcelonë si vëzhguese” – këto janë çka tha Moratines


Si u interpretua?
Nga këto pohime u nxor përfundimi se ministri spanjoll
paska thënë: 1. Shqipëria është vend arab; 2. Fetarisht
islamik; 3. Politikisht teokratik.
Ky lloj interpetimi u bë nga “analistët”, “politikanët”,
“intelektualët” dhe “politologët” tanë. P.sh. Sadik Bejko
(shkrimtar) e nis artikullin me peytjen retorike “A është
Shqipëria në një lagje me arabët?” (Shekulli 8.2.2006). Po
kush i tha xhanëm?! Nga e nxori këtë përfundim?! Blendi
Kajsiu (politolog) përgjigjet në titull: “Shqipëria nuk
është shtet islamik” (Standart 9.2.2006). Po kush i tha
xhanëm?! Nga e nxori këtë përfundim?! Piro Misha
(përkthyes): “A mund të quhet Shqipëria sot vërtetë një
vend isalmik”? (Korrieri 9.2.2006) etj., etj.
Arsyetimi: edhe pse ministri spanjoll nuk i tha
shprehimisht këto tri gjëra, nga kërkesa që Shqipëria të
dërgoj një mesazh moderimi në OKI del se i ka presupozuar,
nënkuptuar, thënë me ironi këto përfundime.
Interpretimi dhe shpjegimi i sjelljes së ministrit spanjoll
ka qenë dy llojesh: 1. Ka qenë i painformuar; 2. Është
tallë më shqiptarët.
Njëra palë thotë se ministri ka qenë i painformuar për
Shqipërinë. Këta fillojnë t’i tregojnë dhe u kërkojnë
politikanëve shqiptarë t’i tregojnë se shqiptarët nuk janë
arab, se Shqipëria është vend multifetar dhe se Shqipëria
është shtet laik-shekullar. Më i papërpmbajturi në këtë
drejtim është, fatkeqësisht, kolegu im politolog Blendi
Kajsiu: “Në thelb deklarata e misnitrit të Jashtëm spanjoll
tregoi injorancën dhe paragjykimin e tij mbi realiteitn
politik dhe fetar në Shqipëri”.
Pala tjetër thotë se ministri spanjoll është tallë më
shqiptarët dhe u ka kujtuar me ironi se janë anëtarë të OKI
kur kërkojnë të integrohen në BE dhe kulturën perëndimore.
Këta kërkojnë që Shqipëria të dalë nga OKI.

Problemi i supozimeve
Problemi i parë është problemi i supozimeve, argumenti se
megjithëse ministri spanjoll nuk i tha shprehimisht i ka
presupozuar përfundimet që nxorën “analistët”,
“politikanët”, “intelektualët” dhe “politologët” tanë. Ky,
po, është problem i logjikës. Sipas rregullit të
presupozimeve edhe kur dikush nuk e thotë një gjë, në qoftë
se pohimi i thënë e presupozon një pohim tjetër, është
njëlloj si ta ketë thënë. Sepse pa një pohim të nënkuptuar
nuk do të kishte kuptim çka thuhet. Kjo përbën atë që quhet
shpesh “domosdoshmëri logjike”, “shtërngim logjik”,
“detyrim logjik” etj. Vetë përfundimet e presupozuara kanë
dhe nisen nga një presupozim: koherencën logjike. Mbasi
presupozohet koherenca logjike, atëherë pranohet se,
pohimet e bëra kanë kuptim vetëm po të pranohen më parë
disa premisa.
Në rastin tonë, “intelektualët”, “analistët”, “politikanët”
nga kërkesa që Shqipëria të dërgoj mesazh moderimi në OKI
kanë nxjerrë përfundimin se na ka presupozuar si vend arab,
islamik, teokratik, njëlloj si vendet e tjera të tilla,
përndryshe s’do të kishte kuptim të na bënte ne këtë
krëkesë.
Sipas rregullave të logjikës së shëndoshë nga kërkesa që
Shqipëria të dërgoj mesazh moderimi në OKI del përfundimi
se ministri spanjoll e konsideron Shqipërinë ndryshe nga
vendet arabe, teokratike, islamike. Përndryshe, në qoftë se
ministri spanjoll e konsideron njëlloj si vendet e tjera,
atëherë nuk ka kuptim (logjik) t’i kërkoj të ndërmjetësoj
tek të tjerat si e moderuar. Atëherë do të duhej kërkuar
nga një vend tjetër të ndërhynte tek Shqipëria që të jetë e
moderuar.
Edhe ne kur u kërkojmë amerikanëve të ndërhyjnë në Ballkan,
veçanërisht në Kosovë, nuk kemi presupozuar se amerikanët
janë ballkanas, sllavë-ortodoks dhe as
shqiptarë-shumëfetar. As amerikanët nuk e kanë ndjerë
ndonjë herë veten të fyer dhe të na thonë se ne i
presupozokemi ballkanas, sllavë, shqiptarë ose grekë etj.
Në të folurit politik dhe shkencor perëndimor termat “vend
me shumicë myslimane” dhe “vend islamik” shënojnë dy gjëra
të ndryshme: termi “popullsi në shumicë myslimane” tregon
një fakt demografik-fetar, ndërsa “vend islamik”
rregullimin shoqëror politik sipas sheriatit, ligjeve
kuranore. Kur minsitri spanjoll thotë se Shqipëria është
vend me shumicë myslimane bën një pohim përshkrues faktik
pa thënë gjë për rregullimin shoqëror-politik. Vendet më
shumicë mysliamne mund të jenë islamike ose laike. Kjo
është e ditur në gjuhët perëndimore.
Shkurt “analistëve”, “politikanëve”, “intelektualëve” dhe
“politologëve” tanë u mungojnë aftësitë dhe shprehitë
fillestare logjike-formale.

Skendërbeu dhe Muratinos
Duke e marrë logjikisht të drejtë mendimin se nga kërkesa
për mesazh moderimi del përfundimi se na ka konsideruar
vend islamik duan ta “ndriçojnë” ministrin spanjoll se nuk
është kështu. Për këtë i kujtojnë edhe Skënderbeun. Madje
kundër kërkesës së ministrit spanjoll dolën pikërisht ata
që mbrojnë dhe kujtojnë vend e pavend mbrojtjen që i ka
bërë Skënderbeu qytetërimit, kulturës dhe vlerave
perëndimore të mesjetës, kundër të cilave ishte ngritë
perëndimi si Piro Misha etj. Kështu p.sh. Sokol Dervishaj i
kujton ministrit spanjoll se “historia u njeh edhe
shqiptarëve të epokës së Skënderbeut, ndonëse të lënë në
mëshirë të fatit, meritën e veçantë të parandalimit të
shtrirjes së mëtejshme të ndikimit dhe zotërimit islam në
drejtim të qytetërimit europian...” (Korrieri, 9.2.2006
f.18). “Mirë, pra, mund t’i përgjigjej ministri spanjoll,
ne po ju kërkojmë të luani tani atë rol që luajti dikur
heroi i juaj kombëtar, Skënderbeu: ta mbroni tani
qytetërimin europian nga ‘sulmi’ islamik”. Ndërsa ata që i
kujtojnë Skënderbeun i përgjigjen: “Jo, ne tani nuk do të
dalim në mbrojtje të qytetërimit europian, nuk e pranojmë
këtë kërkesë”. Dhe që ironia të jetë edhe më e madhe,
Skënderbeut kërkesat për luftë kundër Perandorisë Osmane i
vinin me shumicë pikërisht nga Spanja. Ndryshimi është
vetëm se Skënderbeut i kërkonin t’i shpallte e të bënte
luftë të armatosur, dhe ai e bënte; ndërsa tani kërkuan
vetëm që të themi një fjalë. Por “të mequrit” tanë i
përgjigjen se nuk e themi as një fjalë në mbrojtje të
qytetërimit europian!
Apo ndoshta mendojnë se Skënderbeu bëri mirë që mbrojti
kulturën dhe vlerat mesjetare europiane ndaj të cilave
europianët po zhvillonin atë luftë heroike me miliona
sakrifica e jetësh të djegura në turrën e druve, ndërsa
mbrojtja e qytetërimit modern europian nuk është gjë e
mirë? Si shpjegohet ky parapëlqim i Europës religjioze
mesjetare përballë Europës moderne, laike, të lirisë?
Sidoqoftë, nga kërkesa e ministrit spanjoll del se na ka
presupozuar mbrojtës të qytetërimit europian dhe vijues të
Skënderbeut, e jo e kundërta, luftëtarë kundër qytetërimit
europian. Prandaj t’i kujtosh, t’i shpjegosh, ta
“informosh” ministrin spanjoll se shqiptarët janë mbrojtës
të qytetërimit europian duket logjikisht “rrjedhje”. Ai na
ka kërkuar të luajmë këtë rol pikërisht nëse e kanë
informuar se shqiptarët janë pro qytetërimit perëndimor, se
e mbajnë veten vijues të Skënderbeut etj. Por del se
shqiptarët nuk janë kështu, se Skënderbeun e duan nga që
mbrojti mesjetën e errët europiane, që u bashkua me papatin
e Vatikanin përballë humanizmit, rilindjes e ndriçimit,
ndërsa në mbrotje të Europës së sotme që ka tradhtuar
mesjetën religjioze-papiste nuk meriton të thuhet as një
fjalë. Ministri spanjoll ka qenë i “painformuar” dhe
“paragjykues” vetëm në këtë kuptim: nuk e ka ditë se kjo
kastë analistësh e politikanësh admirojnë Europën e
Mesjetës dhe kanë të njëjtën urrejtje mesjetare ndaj
Europës së vlerave moderne.

3. Urat dhe muret
Problemi i tretë logjik është i “urave”. Kundër kërkesës së
Muratinos kanë dalë pikërisht ata “politikanë”, “analistë”
dhe “politologë” që kanë folë më së shumti për rolin e
rëndësishëm pozitiv të urave, të “minoriteteve si ura”, për
“ndërtimin e urave ndërmjet popujve e kulturave” kundër
nacionalistëve si “shkatërrues të urave” e “ndërtues të
mureve”. Kështu p.sh. Piro Misha që më së shumti na ka
lodhë me “urat” e lidhjes e të miqësisë me serbët e grekët,
tani del kundër “urës’ ndërmjet Lindjes e Perëndimit. Misha
i mveshë Ramiz Alisë formulimin se Shqipëria është “urë”
lidhëse ndërmjet Lindjes e Perëndimit, “Shqiptarët i shohin
aleancat politike të Shqipërisë vetëm në Perëndim. Në këtë
kontekst dyzime të tilla të mbarsura me pasoja të dukshme e
të padukshme, që të kujtojnë ngurimet e kohës së Ramiz
Alisë, kur nisi të bëhej fjalë për her të parë për një
Shqipëri as Lindje e as Perëndim, s’janë të lejueshme” –
shkruan Misha (Korrieri 9.2.2006). Por kjo nuk është ide
origjinale e Alisë dhe as nuk është formuluar për her të
parë prej tij. Kjo është një tezë e shkencës shqiptare, e
mbrojtur që nga Çabej në vitet ’30 (studimi “Shqipëria
ndërmjet Lindjes e Perëndimit”) deri tek prof. Rexhep Qosja
sot. Në pikëpamje të të vërtetës shkencore Qosja ka të
drejtë kur i përmbledhë rezultatet në pohimin se: “këtë e
dëshmojnë të dhënat historike, etnografike, kulturore,
gjuhësore e të tjera. Mënyra e jetesës së pjesës më të
madhe të popullit shqiptar, arkitektura e qyteteve dhe e
fshatrave, objektet e kultit, veshjet popullore, këngët dhe
vallet popullore, kuzhina, ceremonitë rreth lindjes dhe
martesës, ritualet e varrimit, adetet dhe zakonet,
dëshmojnë, për më tepër, se qytetërimi islamik është më i
shtrirë në jetën e shqiptarëve se sa qytetërimi i
krishterë... Të thuash tani se shqiptarët janë popull që i
takon qytetërimit perëndimor e të mos thuash se i takon
edhe qytetërimit lindor është e sigurtë se do të thuash një
të pavërtetë, prej të cilës shqiptuesi i saj mund të ketë,
ndoshta, ndonjë levërdi, por prej së cilës as shkenca
shqiptare, as vetë shqiptarët kurrfarë dobie nuk mund të
kenë...” (Korrieri, 10.02.2006).
Nga kjo del se kërkesa e minsitrit spanjoll për
ndërmejtësim, për “urë” nuk na supozon plotësisht vend
perëndimor, sepse atëherë nuk do kishte kuptim kërkesa
mbasi do ishte njëlloj si t’ia kërkonte këtë gjë një vendi
tjetër të BE-së, por nuk na konsideron as plotësisht lindor
mbasi kjo do të ishte njëlloj si t’ia drejtonte këtë
kërkesë Iranit ose një vendi tjetër të ngjashëm. Nga kjo
del se ministri spanjoll e supozon Shqipërinë e shqiptarët
siç janë, “urë” ndërmjet Lindjes e Perëndimit. Nga kjo del
se i painformuar ose keqinformues është Misha dhe
bashkëmendimtarët e tij si Kajsiu, dhe jo ministri
spanjoll, dhe as informuesit e tij objektiv për vendin ku
shkon. Nga kjo del se përfundimi i Mishës dhe
bashkëmendimtarëve se “nga kërkesa për ndërmjetësim na ka
supozuar si vend islamik” nuk është përfundim i shëndoshë
logjik. Nga kjo del se Misha e bashkëmendimtarët pranojnë
me qenë “urë” vetëm për fqinjët serbë e grekë.
Por ka edhe më për “urat” dhe “muret”. Pothuajse të gjithë
në Shqipëri pranojnë menqurinë e Titos që diti të
shfrytëzonte aq mirë lojën ndërmjet dy blloqeve ideologjike
dhe që përfitoj aq shumë nga Jugosllavia si “urë” ndërmjet
tyre; pothujase të gjithë konstatojnë përfitimet e Turqisë
në sistemin bipolar ndërmjet dy blloqeve të dikurshme
ushtarake-ideologjike dhe sot si “urë” ndërmjet Europës dhe
Azisë. Por kur ky rast i ofrohet dhe propozohet Shqipërisë
nga vet Perëndimi, pikërisht ata njerëz në Shqipëri që
vlerësojnë menqurinë e Titos e të Turqisë, i refuzojnë
Shqipërisë këtë përfitim dhe burim fuqie. Këto praktika e
shumë të tjera ashtu si edhe shumë teoricienë të
marrëdhënieve ndërkombëtare kanë dëshmuar bindshëm se të
qenët “urë”, “kryqëzim”, “kyç”, “nyje” etj., përbën një
epërsi të rëndësishme dhe burim fuqie gjeo-strategjike në
qoftë se përdoret me menquri e shkathtësi. Shqipëria i ka
humbur të gjitha shanset e mëparshme për të përfituar nga
ky pozicion, si në vitet ’60, si në vitet ’80 kur erdhi
Shtrausi dhe po e humbë tani kur nuk ekziston më bota
bipolare ideologjike, por u krijua një bipolaritet
“kulturor” në shkallë botërore.Tani po humbë prap shansin,
dhe shansi nuk vjen shpesh. Atëherë e dimë kush na i humbi
shanset. Edhe tani e dimë: politikanët si Berisha, Mustafaj
etj., politikanët e opozitës pa përjashtim dhe
“intelektualët”, “analistët”, “politologët” tanë të sotëm.
Ditën që Muratinos i kërkonte Shqipërisë këtë ndërmejtësim
presidenti i vendit të vet, Zapatero, dhe kryeministri turk
Erdoan, deklaronin se “historikisht, Spanja dhe Turqia kanë
qenë në kryqëzimin ndërmjet Lindjes dhe Perëndimit. Për
këtë arsye, ne tani jemi shumë të vetëdijshëm, që rruga në
të cilën kërkohet bashkëpunimi i ngushtë midis kulturave të
ndryshme mund të sjellë përmirësime të jashtëzakonshme, por
ajo gjithashtu mund të shmangë përfundimisht konfliktet
destruktive” (Korrieri, 7.2.2006). Sipas logjikës së
“analistëve”, “intelektualëve”, “politikanëve” dhe
“politologut” të Shqipërisë, Zapatero e ka fyer Spanjën, e
ka supozuar vend islamik, lindor, teokratik, arab etj.,
sepse e ka quajtur “urë”, “kryqzim” ndërmjet Lindjes e
Perëndimit. Por Zapatero nuk e ka fyer Spanjën sepse
metafora e urës, pikës lidhëse, kyçit, udhëkryeqit etj.,
nuk shënojnë përkatësi në një anë, por përkatësi lidhëse,
ndërlidhhëse të anëve të ndryshme. As metafora e urës dhe
as semantika fjalës shqipe “ndërmjetës” nuk thonë
logjikisht të qenët në njërën anë, por ndërmjet anëve, që
lidhë anët. Prandaj nga kërkesa për ndërmjetësim nuk del
përfundimi logjik se Muratinos na ka vendosë në anën e
botës radikale islamike, arabe, teokratike. Del e kundërta.
Ata e vednsoin edhe veten në këtë pozicion.
Kështu mund të vazhdohet me të gjitha “argumentet”, që janë
dëshmi e mungesës së njohurive më elementare të logjikës
dhe të të menduarit të drejtë, logjikisht të shëndoshë,
prandaj po e ndërpresim për të mos u zgjatë me të gjitha.
Në vështrimin logjik-analitik interpretimi që i bënë
kundërshtarët kërkesës së ministrit të jashtëm spanjoll që
Shqipëria të dërgoj në mesazh moderimi në OKI janë ilustrim
klasik, për librat shkollorë, të defiçiencës mendore, të
paaftësisë për logjikim korrekt.

Sipërfaqja vs. thellësisë
Siç shihet nga kërkesa e Muratinos bërë Shqipërisë për të
dërguar një mesazh moderimi në OKI nuk mund të nxirret
sipas domosdoshmërisë logjike se e ka supozuar Shqipërinë
si vend islamik teokratik. Por për fat të keq gabimin e
nxjerrjes së këtij supozimi nga kjo kërkesë e bën edhe një
koleg i imi, politlogu Blendi Kajsiu, çka bëri që krahas
“intelektualëve”, “analistëve” e “politikanëve” në listën e
atyre që gabojnë të përfshij edhe “politologët”. Por për
fat të mirë është i vetmi. Politolog të tjerë nuk e kanë
bërë këtë gabim. Por është më i qarti në gabimin e pohimeve
të supozuara kur shkruan: “kjo ftesë, është edhe e pavend,
pasi ajo presupozon se Shqipëria nuk është një shtet laik,
por me orientim fetar”; se “Shqipëria paragjykohet si një
vend ku mungon shekullarizmi, sipas një përfytyrimi islamik
të saj” etj. (Standart, 09.02.2006). Tani e pamë se ftesa
logjikisht presupozon të kundërtën.
Gabimi i Kajsiut vjen edhe nga përpjekjet e tij për
zbatimin, vend e pa vend, të teknikave dhe metodave
pasmoderne të analizës dhe dekonstruimit, duke qenë në
fillim të njohjes së tyre. Pothujase nuk ka rast që Kajsiu
të mos qortoj këdo, që mendon ndryshe nga ai, se mendon me
kategori homogjene. Kajsiu e qorton edhe ministrin e
jashtëm spanjoll se mendon me kategori homogjene:
“Deklarata e ministrit të Jashtëm spanjoll është shembulli
par excelance i një qasjeje të tillë homogjenizuese. Në të
islami shihet si një dhe i pandarë kudoqoftë, dhe jashtë
një konteksti kulturor, shoqëror apo historik, pra si një
fe e palëvizshme...”. Problemi është se nga çka tha
ministri i jashtëm spanjoll del e kundërta. Ai tha për
Shqipërinë se është “vend me shumicë myslimane”, pra nuk e
merr si fetarisht homogjen; ai i kërkoi Shqipërisë të
dërgoj mesazh moderimi, sepse mendon se ndonëse me shumicë
myslimane nuk është njëlloj si vende të tjera me shumicë
myslimane si p.sh. Siria, e kjo do të thotë se nuk e merr
islamin në mënyrë homogjene: kudo ku ka shumicë myslimane
është njëlloj, por përkundrazi në “një kontekst kulturor,
shoqëror apo historik” që i lejon t’ia drejtoj këtë kërkesë
Shqipërisë dhe jo Sirisë apo Iranit, sepse konteksti
kulturor, shoqëror apo historik i Shqipërisë i thoshte se
është një islam ndryshe nga i disa vendeve të tjera. Pra i
merr islamin, vendet me shumicë myslimane etj., si
heterogjene.
Dekonstruimi i një ligjërimi duke u nisë nga teknika e
Derridas për kategoritë “homogjene/heterogjene”, “polare”,
“binare”, “dihotomike” etj., është vetëm një nga metodat që
ofron postmodernja. Vetë metoda, ashtu si mendimi njerëzor,
është plot me “truke” (‘tricky’). Kështu edhe Derrida (edhe
Kajsiu) përfundojnë në një përfytyrim dihotomik,
homogjenizues, në kategoritë binare, polare, dihotomike që
e klasifikon gjithë të menduarin në dy kategori: homogjen
ose heterogjen. Ky nuk është faji i tij.
Meqë jemi tek postmodernja dhe dëshira e Kajsiut për ta
njoftë e përdorë, ndoshta e ndihmoi po t’i kujtoj se
postmodernja është ballafaquar me modernen edhe me një
filozfoi tjetër të njohjes që mund të përmblidhet në
“sipërfaqja përkundër thellësisë”. Shumë autorë postmodern
argumentojnë se nuk ka diçka të thellë poshtë sipërfaqes që
duhet njohur, dhe qorton modernen që ngulte këmbë se e
vërteta gjendet poshtë sipërfaqes, si një thellësi, thelb,
esencë duke pëprfunduar kështu në një esencializëm të
papranueshëm për postmodernen. Natyrisht edhe kjo është,
siç shihet, dihotomike. Nga vështrimi pasmodern, Kajsiu
gabon pikërisht se prapa fjalëve që tha Muratino kërkon
diçka më të thellë, supozimet e tij të fshehura, thelbin e
kërkesës së tij. Nuk do të kishte gabuar po të qëndronte në
sipërfaqe, në atë çka vërtetë tha Muratinos: Shqipëria
është vend me shumicë myslimane, euromesdhetar dhe si i
tillë është e pritshme të dërgoj një mesazh moderimi në
OKI. Sikur bërja e kërkesës të kishte si kusht logjik
presupozimin se vendi që i bëhet është islamik, teokratik
dhe se vendet me shumicë myslimane janë të gjitha njëlloj
(homogjene) atëherë nuk do të kishte kuptim t’i drejtohej
Shqipërisë të ndikonte p.sh. mbi Iranin kur dihet se është
më e pafuqishme, por do t’i ishte lutur Iranit të ndikonte
për të moderuar (zbutur) qëndrimet e Shqipërisë.
Interpetimi i dytë, siç e thamë, argumenton se Muratinos
nuk ka qenë i painformuar për Shqipërinë, por është tallur
dhe ka bërë ironi.

Fuqia vs. gjesti i vullnetit të mirë
Një argument se Muratinos është tallur thotë se Shqipëria
është vend shumë i pafuqishëm për të ndikuar në vendet
anëtare të OKI, prandaj nuk e ka pasë seriozisht kur ka
kërkuar këtë ndikim. Ai është tallur me pafuqinë tonë.
Ky argument nuk qëndron. Shqipëria ka dërguar trupa
ushtarake në Afganistan, Irak dhe Bosnjë e Hercegovinë. Nuk
ka dyshim se kur amerikanët dhe të tjerët kërkuan, ose së
paku e mirëpritën që Shqipëria të marr pjesë në koalicionet
paqeruajtëse në këto vende, e kanë ditë se paqen nuk janë
duke e ruajtë ata 100 ushtarë shqiptarë. Me pjesmarrjen në
koalicion Shqipëria nuk tregoi fuqinë e vet, por bëri
gjestin e vullnetit të mirë për t’iu bashkuar koalicionit.
Megjithëse dihet pafuqia ushtarake e Shqipërisë askush nuk
e quajti, me të drejtë, ftesën amerikane për në koalicion
si fyerje, tallje me pafuqinë tonë etj. Angazhimi ushtarak
është realizu pikërisht në rajonin ku Shqipëria thotë se
është e pafuqishme, në rajone arabe-islamike. Prandaj kur
me argumentin e pafuqisë nuk refuzojnë pjesmarrjen
ushtarake, mbetet logjikisht absurde refuzimi me këtë
argument për të thënë një fjalë, për të bërë një gjest
diplomatik.
Pra, ministri spanjoll që di për “fuqinë ushtarake” të
Shqipërisë, angazhimin e saj ushtarak në atë rajon nuk
është tallur kur ka kërkuar, tanimë jo ushtri e armë, por
vetëm që Shqipëria të thotë një fjalë. Të vetmit që tallen
me ministrin spanjoll dhe popllin shqiptar janë
“intelektualët”, “politikanët” dhe “analistët” tanë, duke
përfshi edhe një “politolog”. Ministri spanjoll e di
pafuqinë e Shqipërisë, por ka kërkuar prej saj një gjest të
vullnetit të mirë ndaj Europës dhe Perëndimit. Shqipëria ka
refuzuar të bëj këtë gjest të vullnetit të mirë.
Është hera e parë që një vend i BE i kërkon Shqipërisë një
shërbim ndërkombëtar, dhe Shqipëria refuzon, nuk tregon
vullnetin e mirë t’ia ofroj Europës këtë shërbim.

Më katolik se Papa
Papa i katolikëve e konsideroi gabim botimin e karikaturave
dhe humorin e tepruar me profetët. Natyrisht kjo i
intereson sepse për te nuk janë të mira as karikaturat dhe
humoret e tepruara me Krishtin.
Është e kuptueshme që shoqëria laike perëndimore të
shqetësohet edhe nga ky qëndrim i Papës mbasi shohin një
përpjekje për rritjen e pushtetit të kishës në shoqëri,
pushtet ndaj të cilit e kanë fituar lirinë me sakrifica të
jashtëzakonshme. Prandaj qeverive të këtyre vendeve nuk u
takon aq shumë të dënojnë botimin e karikaturave.
Ndësa qeverisë shqiptare dhe gjithë politikanëve shqiptar u
takonte të dënojnë karikaturizimin e Muhamedit mbasi kanë
qortuar humorin e Agron Llakjat e Filip Çakulit me Papën.
Në fund të fundit ata bënë humor me papën që është njeri,
dhe jo me profetin Krisht. E megjithkëtë qeveritarët e
sotëm, opozitar të atëhershëm, dhe opozitarët e tanishëm,
pozitar të atëhershëm i patën qortuar dhe ndaluan shfaqjen
e mëtejshme të humorit. Ndërsa tani është bërë “humor” me
vet profetin Muhamed, ndërsa qeveria dënon vetëm protestat,
por jo edhe karikaturat.
Kjo është dëshmi e marrjes së anës fetare të qeverisë së
Shqipërisë. Madje duke u treguar më katolik se Papa, sepse
Papa i ka dënuar karikaturat ndërsa qeveria e Shqipërisë
nuk i ka dënuar.

Apo në anën e protestuesve islamik?
Nga refuzimi i qeverisë së Shqipërisë për t’iu kërkuar
islamikëve me qenë më të moderuar në protestat e tyre, mund
të nxirret përfundimi se qeveria e Shqipërisë deri diku
është në anën e tyre. Ministri i jashtëm e ka njoftuar
ministrin spanjoll se qeveria e Shqipërisë ka bërë një
deklaratë që i dënon protestat, por ka refuzuar të shkoj më
tej, ta kërkoj moderimin edhe në konferencën islamike. Kjo
mund të merret se qeveria e Shqipërisë ka bërë një
deklaratë nga largë, por “nuk ia mba” t’ua thotë këtë në
takimet e konferencës, ballë për ballë. Dhe anëtare ose jo
Shqipëria merr pjesë në mbledhjet e saj, sidomos për të
kërkuar ndonjëj para. Ose kjo do të thotë se ndoshta
qeveria e Shqipërisë nuk dëshiron të shkoj më tej se një
deklaratë, nuk dëshiron të jetë më aktive ndaj protestave
sepse nuk i shikon aq të padrejta sa të angazhohet më shumë
se një deklaratë. Kështu ministri spanjoll mund t’i
raportoj qeverisë së vet për vizitën në Shqipëri se “i
kërkova qeverisë të dërgoj një mesazh moderimi në OKI, por
qeveria nuk pranoj. Ajo mjaftohet me një deklaratë dhe nuk
dëshiron të shkoj më tej”.
Duke dashur të tregohen më katolik se Papa në të vërtetë
“politikanët”, “analistët”, “intelektualët”, “politologu”
ynë kanë çuar mesazhin se deri diku janë me protestuesit,
se e shumëta pranojnë të bëjnë një deklaratë, por nuk
pranojnë të shkojnë më tej në zbutjen e protestave.

Ironia ndaj ministrit – “paragjykuesi” i paragjykuar
Disa argumentojnë se ministri spanjoll ka dashur t’i kujtoj
Shqipërisë në mënyrë ironike se është anëtare e OKI dhe se
duhet të dalë prej saj. Sipas Ndue Ukaj vizita e ministrit
të jashtëm spanjoll, pavarësisht në ishte “një ironi apo
një dimension i vërtetë botëkuptimi perëndimor ndaj
Shqipërisë” i rikujtoi asaj një “turp politik”, një
“njollë” që “kishte bërë ish-presidenti Berisha me
anëtarsimin e Shqipërisë në Konferencën Islamike” dhe se
“qeveria shqiptare, sidomos forcat përparimtare dhe
perëndimore duhet të kërkojnë urgjentisht që Shqipërisë t’i
hiqet kjo njollë, e dëmshme dhe e panevojshme...” (KJ,
8.2.2006).
Në të vërtetë ministri spanjoll kërkoi të shkonim në
Organizatën e Konferencës Islamike e jo të dalim prej saj.
Ai shprehi besimin dhe kërkoi që Shqipëria të jetë një zë
edhe i Europës dhe Perëndimit në këtë organizatë, ndërsa
“analistët”, “politikanët”, “intelektualët” tanë prej këtej
nxjerrin përfundimin se paska kërkuar që Shqipëria të dalë
prej saj! Po të përdorim fjalinë e Ukajt atëherë “një ironi
apo një dimension i vërtetë” qoftë botëkuptimi i këtyre
politikan-analistë-intelektualëve tanë ndaj Perëndimit,
fakt është se ministri spanjoll kërkoi të shkojmë në OKI
dhe t’i bëjmë një shërbim aty Europës, ndërsa
politikan-analistë-intelektualët tanë këtë e quajtën fyerje
dhe refuzuan t’i kryejnë këtë shërbim. I vetmi i fyer dhe
ironizuar ishte dhe mbetet minsitri i jashtëm spanjoll që u
etiketua “injorant”, “paragjykues”, “joserioz” etj., etj.,
vetëm pse pohoi gjëra që i ka provuar gjithë shkenca që
merret më shqiptarët dhe pse u kërkoi një shërbim ndaj
qytetërimit perëndimor.

Krijimi i ministrit spanjoll që nuk ekziston
Siç shihet “politikanët”, “analistët”, “intelektualët”,
“politologu”, media jonë krijuan një ministër spanjoll që
nuk ekziston. Ata i vunë në gojë atij gjëra që nuk i tha,
as shprehimisht dhe as të nënkuptuara e presupozuara. E
krijuan sepse u duhej të arrijnë synime të vetat politike.
Do të dëshironin që minsitri spanjoll t’i kishte thënë
gjërat që i shpifën, që të kishin një rast sulmi kundër
myslimanzimit, por më tepër për të arritë qëllime të tjera
politike. Këto qëllime u formuluan si kërkesa konkrete:

Të dalim nga OKI
Kërkesa e parë dhe më e zëshme ishte ç’antarësimi i
Shqipërisë nga OKI. Këtë e shtruan si kërkesë një mori
“intelektualësh”, “analistësh”, dhe “politikanësh”. Por më
i zëshmi ishte Ndue Ukaj ndonëse pa ndonjë argument se pse
duhet dalë nga OKI. Një argument përpiqet ta zhvilloi Piro
Misha. Duke iu kundëvënë qëndrimit të zv. ministrit të
integrimit, Gajo, Misha argumenton se anëtarësia në OKI na
angazhon në qëndrime që mund të mos jenë në përputhje me
vlerat dhe interesat tona. Si shembull sjellë nënshkrimin e
deklaratave që dalin nga këto takime si ato të takimit të
dhjetorit 2005 me paragrafet: “Mbrojtja e identitetit tonë
islamik, e vlerave tona themelore dhe interesave më të
larta të Ummas, mund të arrihet vetëm nëpërmjet besnikërisë
së sinqertë të gjithë myslimanëve ndaj Islamit të vërtetë
dhe me angazhimin e tyre ndaj parimeve e vlerave të
origjinës në rrugën e ngazëllyer të jetës”; ose “ne
afirmojmë të drejtën e pamohueshme të shteteve anëtare për
të zhvilluar energjinë bërthamore për qëllime paqësore”; se
duhet bërë dallim “mes terroristëve dhe luftëtarëve
legjitim të rezistencës ndaj pushtuesit të huaj” etj. Misha
nga këto lloj shprehjesh nxjerrë përfundimin se e
përfshijnë politikën shqiptare në qëndrime të njëllojta me
kamikazët.
Në të vërtetë në të gjitha këto fjali thjeshtë përsëriten
parime të njohura të të drejtës ndërkombëtare dhe me të
njëtën gjuhë të përgjithshme që nuk thotë asgjë: P.sh.
“mbrojtjen e identitetit tonë islamik...” fjala është
“identietitn tonë” d.m.th të atyre që e kanë. Kjo nuk
drejtohet kundër askujt. Po ashtu, ruajtja e identieteve
kulturore, fetare, etnike etj., janë parime themelore të të
drejtës ndërkombëtare. Kush mund t’u thotë se nuk kanë të
drejtë të mbrojnë identitetin e vet?! Fjalia “besnikëri
ndaj islamit të vërtetë...”. Se cili është islami “i
vërtetë” nuk e di askush edhe sot e kësaj dite dhe lë vend
për t’u intepretuar. Myslimanët shqiptar mund të kenë “të
vërtetën” e tyre islamike, arabët të tyren, talibanët të
tyren etj., etj. Pra fjalia nuk angazhon asgjë. Në qoftë se
Umma kupton “grigjen” e myslimanëve në gjithë botën,
atëherë në të janë të përfshirë myslimanët shqiptar “par
definitionem” dhe as mund ta përjashtoj, as ta përfshij
kush edhe sikur të dalim nga OKI; ndërsa jomyslimanët nuk i
ka përfshirë kush edhe sikur të duan, sepse janë të
përjashtuar “par definitionem”; “të bëhet dallimi ndërmjet
terroristëve e luftëtarëve të rezistencës” është një parim
elementar i të drejtes dhe sjelljes ndërkombëtare, po se
kush cilësohet terrorist e kush jo vendoset konkretisht
gjithnjë sipas orientimit politik pa pasë ndonjë përkufizim
detyrues ndërkombëtar...
Me fjalë të tjera, nga faktet që sjellë Misha nuk dalin me
domosdo logjike përfundimet që nxjerrë, siç mendon ai. Ato
janë thejshtë riformulime të të deretjës ndërkombëtare,
fjalë të përgjithshme, si shumica e dokumenteve të tilla që
nuk thonë asgjë.

Të ftohemi me Spanjën dhe Klubin Euromesdhetar
Në qoftë se minsitri spanjoll na ka fyer, tallur, ironizuar
nga kjo del se ndaj tij do të duhej bërë protesta të
ndryshme, qeveria protestë zyrtare, e ndoshta qytetarët
demonstrime publike paqësore, me të cilat, e pakta të
detyrohej të kërkonte falje. Kjo natyrisht është ftohje e
marrëdhënieve me Spanjën dhe krijim i një imazhi afatgjatë
për Spanjën si vend që na paragjykon.
Kjo sjellje ndaj Spanjës dhe ftohja me të është çka synuan
të arrijnë “politikanët”, “analistët”, “intelektualët” dhe
“politologu” ynë duke u hequr si të fyer nga fjalët e veta
që ia mveshën ministrit spanjoll i cili jo vetëm nuk i tha
por nuk la shteg as të nënkuptohen.
Për më tepër, ndryshe nga Greqia, Italia ose fqinjët e
tjerë ballkanikë në të cilat media e politikanët kanë
krijuar intensivisht një imazh të shëmtuar për shqiptarët
si burim krimesh e i gjithë të këqijave të tjera, në Spanjë
media dhe politika nuk kanë krijuar as afërsisht një imazh
të tillë paragjykues për shqiptarët. Dhe pikërisht ministri
i jashtëm i këtij vendi akuzohet, pa takt, për injorant e
paragjykues.
Ftohja me Spanjën është njëkohësisht edhe largim i
përspektivës për përfshirje në Klubin Euromesdhetar ku
bëjnë pjesë vende të tilla si Italia, Spanja, Franca etj.
Ftesa që Shqipëria t’i bashkohet këtij Klubi është një
dëshmi e sinqeritetit për afirmimin ndërkombëtra të
Shqipërisë dhe për mungesë paragjykimi ndaj saj si vend
islamik, teokratik etj., etj. Është dëshmi se nuk na
percepton si të “lagjes arabe”, siç shpif ndaj tij Sadik
Bejko, por edhe si të lagjes së vet dhe na fton t’i
bashkohemi lagjes së tij euromesdhetare ku na sheh
natyrshëm.
Shih edhe një gjë: nuk thotë thejshtë mesdhetar, çka
përfshinë edhe Algjerinë, Libinë, Tunizinë, Egjiptin etj.,
por euromedhetar, medehtarëve europian e jo arab...

Të izolohemi në Ballkan nën fqinjët grek e serb
Pyetja pse gjithë këto shpifje dhe pse u shpik një minsitër
spanjoll që nuk ekziton merr përgjigje pikërisht në këto
përfundime që nxorën vetë, dhe që dalin logjikisht: të
largohemi nga OKI, të ftohemi me Spanjën, të shtyjmë
ofertën për përfshirje në Klubin Euromesdhetar dhe të
izolohemi vetëm në Ballkan, në gjirin e fqinjëve grek e
sllavë. Çka i ka fyer kaq shumë “politikanët”, “analistët”,
“intelektualët” dhe “politologun” tonë është angazhimi i
Spanjës, siç tha Moratino, “i plotë dhe i vendosur” për të
forcuar marrëdhëniet mes dy vendeve, çka shihej në pasurinë
dhe seriozitetin e ofertave që kishte sejllë me vete. Ky
angazhim i “i plotë dhe i vendosur” i Spanjës në Shqipëri
është perceptuar si konkurencë e rëndësishme ndaj pranisë
greke, ka shqetësuar veçanërisht filogrekët e Shqipërisë që
shpërthyen fushatën shpifëse, fyese, paragjykuese etj.,
ndaj ministrit spanjoll. Ky angazhim “i plotë e i vendosur”
i Spanjës për të qenë e pranishme në Shqipëri, nga
filogrekët shqiptar perceptohet si ndërhyrje në zotërimin
grek, në pronën a feudin grek. Aq më tepër oferta për
shtrirje të rolit të Shqipërisë që nga Lindja (OKI) deri në
Gjibraltar-Atlantik (Klubi Euromesdhetar) është krejt i
papranueshëm për nacionalizmat fqinjë dhe bartësit e tyre
në Shqipëri. Për nacionalizmat fqinjë dhe bartësit e tyre
në Shqipëri, Shqipëria nuk duhet të dalë kurrë jashtë
sferës së tyre të ndikimit.
Prandaj një nga serbofilët më të hapur e më të paturpshëm
si Ilir Meta u shpreh drejtpërdrejtë për kufizimin e
Shqipërisë vetëm në Ballkan: “Roli i Shqipërisë për çështje
të tilla mund të jetë i ndjeshëm vetëm në rajonin e
Ballkanit”. Dhe ka qenë minsitër i jashtëm i Shqipërisë!
Si përfundim, mund të thuhet pa mëdyshje se kundër
ministrit spanjoll u ngrit ajo rrymë dhe pasardhësit e asaj
rryme që gjithnjë është përpjekë ta izoloj Shqipërinë nga
Lindja e nga Perëndimi, për ta kufizuar në marrëdhënie me
vendet e Ballkanit, ose më mirë në marrëdhëniet e sundimit
nga vendet e Ballkanit.
Kjo është ana më e rëndësishme e vizitës së Moratinos: na
bëri të mundur të shohim ekzistencën dhe njerëzit që
dëshirojnë izolimin e Shqipërisë, ashtu si kanë bërë në
vitet ’60, në vitet ’70, në vitet ’80 dhe po bëjnë edhe
sot. Por a do t’i shoh kush?!

Hysamedin Feraj

97-ta TA HARROJMË?!

Lajmi i gëzuar i arrestimit të hajdutes kriminele, ish
deputetes së PS-së, bëri që emisioni: “Koha për t’u zgjuar”
të TV “Teuta” të datës 16.02.2006 t’a pushtonte kjo temë.
Me përjashtim të një gruaje hallemadhe, të gjithë të tjerët
që u angazhuan në bashkëbisedim floën vetëm për rastin:
“Luiza Hoxha”. Dhe nga këta të fundit vetëm njëri nuk u
bashkua në pikëpamje me folësen e parë që duke shprehur
gëzimin për këtë arrestim kërkoi që e arrestuara të mos
dënohet vetëm për krimin e vjedhjes por edhe të gjakpirjes
së oficerit të SHIK-ut më 1997 përpara studentëve të
Universitetit të Vlorës. Me këtë rast shumica e atyre që
hynë në emisionin: “Koha për t’u zgjuar” i bënë thirrje
Berishës të mos e harrojë ’97-tën; të jetë i vëmendshëm
ndaj situatave analoge me ato të fillimit të ’97-ës që po
krijon Edi Rama me socialistët e tjerë dhe me “ZP”-në; dhe
njëlloj si Luiza Hoxhën të hetojë dhe të çojë përpara
drejtësisë edhe shokët dhe drejtuesit e Luizës.
Një vlonjate, mbasi shprehu gëzimin për këtë arrestim, e
mbasi u solidarizua me parafolësit për dënimin e dyfishtë
(si hajdute dhe si kriminele) edhe të drejtuesve të Luizës,
me urrejtje tregoi se si kjo kriminele kishte vrarë me
sopatë oficerin e SHIK-ut dhe pastaj i kishte pirë gjakun,
gjë të cilën e kishte parë me sytë e vet. Në emission hyri
dhe një grua që u paraqit si greke: - “Unë jam greke,- tha
ajo – por jam edhe shqiptare. Atë Luiza Hoxhën, që siç
thotë fjala “çehreden bylir”, që e tregon edhe fytyra se
çfarë ka, unë e urrej shumë. Unë dua që ajo të dënohet
rëndë edhe për krimet që ka bërë në ’97-tën. Unë e kam parë
në televizionet greke, kur ajo ka pirë gjakun e oficerit,
djalit të nënës. Ju nuk e dini se çfarë tmerre kam parë unë
në televizionet greke, nga ato që janë bërë në Vlorë. Po
nuk duhet të dënohet vetëm Luiza, por të dënohen shumë nga
ata që dogjën vendin dhe vranë djemtë e nënave …”.
Më duhet të pranoj se nuk e prisja që një greke të fliste
në këtë mënyrë për 97-tën! Por fjalët e saj lidhur me atë
që ka parë në Greqi nëpër ekranet televizive greke për
çfarë ka ndodhur në Jug të Shqipërisë nuk e kemi parë ne në
Shqipëri, më kujtuan çfarë më ka treguar një miku im që, në
atë periudhë ka qenë në Greqi. Nga ato do të sjell këtu një
aspect fare të shkurtër, por tepër domethënës: në të gjitha
kanalet televizive greke 24 orë në ditë pa ndërprerje
jepeshin lajme me pamje filmike nga ato që ndodhnin në
Shqipëri. Në mënyrë periodike në çdo 6-7 minuta
ndërpriteshin lajmet dhe pamjet e tjera dhe në ekran
shfaqej harta e Shqipërisë e cila pas pak nga Shkumbini e
poshtë shkëputej dhe binte.
Lexues i nderuar besoj se e kuptoni që kjo lojë me hartën u
thoshte grekëve se ajo pjesë që i shkëputej Shqipërisë do
t’i ngjitej së shpejti Greqisë. Dhe tashmë mendoj t’a mbyll
me bashkëbiseduesit e “Koha për t’u zgjuar” duke sjellë
edhe mendimin e atij që duke kundërshtuar të gjithë kërkoi
të harrohej ’97-a. Zotëria në fjalë, së pari shprehu
keqardhjen e tij që parafolësit e lidhën arrestimin e Luiza
Hoxhës edhe me ’97-ën. Këtë mënyrë të trajtimit të çështjes
ai e quajti të rrezikshme. Mbasi kujtoi faktin që Berisha
’97-ën e konsideron të mbyllur, bëri thirrje që ajo
periudhë të harrohet, të mos zihet më në gojë. Të mos i
bëhet thirrje për luftë qeverisë, tha ai, duke kujtuar se
çfarë është bërë më përpara, pas çdo ndërrimi pushteti, se
kështu nuk ka për të gjetur qetësi Shqipëria … .
Ai foli gjatë dhe i nervozuar, por harroi, apo deshi të
harronte që situatat e sotme të krijuara nga Edi Rama,
socialistët e tjerë dhe “ZP”-ja janë të ngjashme me ato të
fillimvitit ’97. ai harroi apo bëri sikur harroi që ‘97-ta
ndodhi jo për faj të piramidave, më shumë se për atë që
Berisha dhe qeveria e tij nuk i dënuan krimet e diktaturës.
Ai harroi apo bëri sikur harroi që “e keqja që harrohet
përsëritet”.
Berisha veproi ashtu atëherë duke përdorur sloganin e
shpifur e me kuptim të mbrapshtë: “Nën diktaturë të gjithë
kemi qenë bashkëfajtorë e bashkëvuajtës”. “Opozitarë por
vëllezër” ishte slogani tjetër. Se sa i goditur ishte ky
slogan ia treguan Berishës në ‘97-tën “vëllezërit”
opozitarë. Nuk la gjë pa bërë Berisha për t’u harruar
krimet e diktaturës! “Nuk do të bëjmë një luftë tjetër
klasash” ishte një slogan tjetër berishian që qarkullonte
nëpër Shqipëri gjatë qeverisjes së Berishës e që synonte
harrimin e krimeve të diktaturës. Shpesh këtë slogan si për
të na acaruar e dëgjonim edhe nga ndonjë prej tanëve. Prej
atyre që edhe burgjet e diktaturës i kishin provuar! Pra,
asgjë nuk shkon pa lënë gjurmë në drejtimine synuar! Por
ata mjeranë që atëherë kishin zënë nga një furrik për t’u
ushqyer, sot i shohim rrugëve në pikë të hallit! Vallë me
gjithë mend e pati Berisha, apo kjo ishte një taktikë për
dorëzimin e pushtetit socialistëve sipas strategjisë
ramiziane?
Edhe po t’a kishte me gjithë mend Berisha, nuk e lanë
vëllezërit opozitarë për t’a realizuar harresën, ata
krijuan edhe një periudhë tjetër krimesh e mjerimesh:
‘97-tën. E nëse Berisha e kishte vërtet me gjithë mend t’u
shplante trurin shqiptarëve nga të gjitha ç’kishin hequr e
vuajtur, ishte kjo arsyeja që ndodhi ‘97-ta. Dhe e dini se
përse? Se ata që përpiqen të harrojnë tmerret që kanë
hequr, duke kërkuar të bashkëjetojnë me masakruesit e tyre,
japin shenja të qarta se janë frikacakë. E të këqinjtë,
masakruesit, kur shikojnë se viktimat e dikurshme u tremben
akoma nuk e zgjatin shumë, por bëjnë atë që bëjnë lukunia e
ujqërve mbi tufën e deleve.
E Berisha, megjithë deklaratat e bëra për harresë dhe për
mbyllje hesapesh të ‘97-tës, të jetë i bindur se shokët e
“idealeve” të Luiza Hoxhës: ramët, gjinushët, ruçët, braçet
etj., janë duke mbrehur dhëmbët, jo vetëm për pushtetin e
tij (të malokëve siç e quajnë ata); jo vetëm për mbrojtësit
e këtij pushteti, Berishën dhe sejmenët e tij, por mbi të
gjitha mbi Shqipërinë.
Ne, që në ‘97-tën edhe pse nuk ishim me Berishën dhe
politikën e tij, iu afruam dhe ngritëm zërin në mbështetje
të tij, këtë herë paraprakisht le t’i lutemi Zotit që ato
dhëmbë të mos bien mbi interesat e kombit dhe mbi
mbrojtësit e tij të pafajshëm, por në qafën e Berishës dhe
të sejmenëve të tij që nuk bëjnë detyrën që u takon.
Jo! ‘97-ta nuk duhet harruar as me thirrje e as me
inxheksione të tjera. E keqja nuk mund të harrohet vetëm
nga kujtesa e pashkruar kur i vjen koha në kushte normale
të harresës.


Tiranë, më 17.02.2004 Eqerem Beqo Plaku

Pershendetje

Fillimisht ju shpreh pergezimet e mija stafit tuaj dhe z.
Baleta per
veprimtarine tuaj!

Z. Berisha kishte shpallur para disa kohesh nje census mbi
popullsine
shqiptare ku cdokush do kishte te drejten te shprehi
perkatesine fetare
sipas deshires. Lajmi gjendet ketu:
http://ëëë.makfax.com.mk/look/agencija/article.tpl?IdLanguage=17&IdPublication=1\
&NrArticle=15662&NrIssue=340&NrSection=20

Por per cudi, megjithese ky rregjistrim ven ne rrezik
identitetin
kombetar
te nje pjese te madhe Shqiptaresh, asnjeri nuk duket se u
emancipua nga
ky
lajm.

Keshtu i mblodha vet disa mendime ne nje artikull duke u
munduar te
mbledh
shkaqet te cilat duhet te perbejne pengese per realizimin e
ketij lloj
rregjistrimi. Artikulli perben me nje fare menyre edhe
thirrje
sensibilizimi
kundrejt cdo force politike per te mbrojtur te drejtat
kombetare te
komunitetit shqiptar te Greqise.

Nese e shtypni kete artikull ne gazeten tuaj do ishte nder
per mua!
Thjesht
do ju lutesha te me lajmeroni per daten e publikimit nese
vendosni per
kete
gje!

faleminderit per mirkuptimin
me respekt
Erjus Mezini

fatet e një kombi në Udhën e Shkronjave




E morra edhe unë mundimin t’i bashkoj disa shkronja dhe të
formuloj disa fjalë meqënëse është bërë e modës këto kohët
e fundit të bashkohen shkronja dhe të formulohen fjalë. Të
gjithë bashkojnë shkronja tani -sikur të jen ushtrime
aritmetike, nga ato të fillores ku bashkonim gogla për të
nxjerrur shifra- qysh nga kafja e Rremës e deri tek stafi i
Berishës! Me ndihmën e mediave tashmë shkronjat kanë fituar
rëndësi të paparë, shkojnë e vijnë Tiranë-Athinë,
Athinë-Bruksel dhe anasjelltas.

Dikush del dhe flet në emër të një komuniteti, dikush
tjetër flet në emër të nje kombi dhe në fund del më i forti
dhe “ia mbyll gojën të gjithëve” në emër të Bashkimit
Europian! Kështu shkronjat e para – “të nxjerrura
gabimisht”- ose moderohen ose fshihen fare për ti lënë
rradhën shkronjave të reja… duke krijuar kështu Udhën e
Shkronjave.

Megjithatë unë nuk po e humb kurajon të formuloj fjalë.
Djersa tetvjeçare në mërgim, sidomos kur bëhet fjalë për
mërgim në Greqi, besoj se i bashkon më fortë shkronjat!
Sepse nëse nuk dalim vet ne emigrantët të bërtasim atëhere
kush tjetër do e bëj për ne? Do e bëj shteti grek që na
gris pasaportat dhe që na vjedh ekonomitë midis proçeseve
të legalizimit, do e bëj drejtësia greke që na dënon pa
gjyqe, do e bëj ushria greke që na sakaton doganave apo
shteti shqiptar që nuk na i mbron të drejtat (pasaportat që
na grisen kufinjëve shkruajnë me shkronja të mëdha : “kjo
pasaportë është pronë e shtetit shqiptar”!).

Shtetin shqiptar nuk duket se e emancipojnë problemet e
shtetasve të vet jashtë kufinjëve, do thoshte dikush se
ikja jashtë e shtetasve shikohet si një zgjidhje e
vetkuptueshme dhe e domosdoshme nga ky shtet. Nuk duket se
e emancipojnë fëmijët që rezultojnë viktima të trafikut të
organeve as fati i Shqiptarëve që rezultojnë të humbur në
kufirin shqiptarogrek.

Pra këto dhe dhjetra probleme të tjera që do duhej të
përbënin axhendën e poltikës sonë të jashtme apo të
marrëdhënjeve dypalëshe me shtetin fqinjë grek as që
përmenden ndonjëherë! E gjithë polemika e marrëdhënjeve
dypalëshe rrotullohet reth fatit të minoritetit grek në
Shqipëri! Sigurisht që nuk e vëjmë në dyshim se në një
shtet demokratik të drejtat e pakicave duhet të gëzojnë
respekt por kjo presupozon që në fillim respektohen të
drejtat e shumicës! E pra po të bëjmë krahasim numrash
–meqënëse kohët e fundit të gjithë po kapen me numrat dhe
shifrat e popullsisë shqiptare- shtetasit shqiptarë që
banojnë në Greqi, pamvarsisht nga kombësia, janë numër
shumë here më i madh sesa ata minoritarët që ende po
preferojnë jetesën brenda kufinjëve shqiptarë!

Janë këta emigrantë që nuk munden të përparojnë si individë
ngase duhet të paguajnë “haraçin” –si në kohën e Bizantit
apo edhe të Perandorisë Osmane- për qëndrimin në Greqi,
ngase nuk iu njihen diplomat, ngase në administratën greke
Shqiptarët nuk mund të punësohen, ngase punët e mira nuk
lëshohen tek shtetasit shqiptarë, ngase megjithëse mund të
ken edhe 16 vjet në Greqi apo mund t’iu jenë lindur dhe
rritur fëmijët me atë vend ata nuk mund të marrin
nënshtetësinë greke (më bën përshtypje që Omonia dhe PBDNJ
nuk po nxjerrin ndonjë ankesë mbi këto çështje që
gjunjëzojnë edhe minoritarët në Greqi).

Diskriminimi nuk mbaron me kaq, ajo që diskriminohet më
tepër është vet identiteti i Shqiptarit! Administrata greke
i ndan shtetasit shqiptarë në dy kategori, në homogjenë
grekë (dmth. bashkëkombës grekë) dhe në “alogjenë” të
kombësisë shqiptare. Përfitimi i të parëve është “haraçi” i
zvogëluar i qëndresës, pensione në raste të veçanta,
pajisja shumë herë më e kollajshme me dokumenta dhe disa
lehtësira të tjera praktike, si psh. vende “më të mira”
pune se Shqiptarët e tjerë dhe disa vende vakante studimi
që iu lëshohen në universitete nga Ministria e Arsimit dhe
e Feve e Greqisë. Megjithatë problemi nuk është “fati” i
disa shtetasve shqiptarë që të ken një komoditet më të mirë
në shtetin fqinjë, problem përbëjnë kriteret sesi bëhet kjo
ndarje. Të drejtën e minoritarit nga administrata greke nuk
e gëzojnë vetëm ata që në çertifikatat e tyre vërtetohen se
kanë kombësi greke. E gëzojnë gjithashtu të gjithë ata që
kanë prejardhje nga fshatrat që shtrihen poshtë lumit
Vjosë, e gëzojnë përgjithësisht ata që e kanë prej’ardhjen
nga zonat që shtrihen poshtë qytetit të Vlorës, e gëzojnë
Ortodoksët shqiptarë, e gëzojnë anëtarët e komunitetit
vlleh të Shqipërisë dhe e gezojnë edhe ata që kanë lekë për
të paguar avokatët grekë! Pra me pak fjalë duket qartë se
shteti grek nga njëra anë ka krijuar përcaktimin e vet reth
minoritetit grek në Shqipëri –duke i dhënë përmasa shumë
herë më të mëdhaja se ato që njeh shteti ynë- dhe nga ana
tjetër i jep mundësinë shumë Shqiptarëve që të kthejnë
kombësinë në greke! Dhe kush e ka parasysh se ç’lloj
pengesash i krijohen Shqiptarëve gjatë legalizimit do bjeri
ndakort se ndrimi i kombësisë në këtë vend përbën zgjidhje
të mirë për shumë bashkatdhetarë!

Kjo është pak a shumë gjëndja e mjerueshme e komunitetit
shqiptar në Greqi dhe shteti jonë jo vetëm që nuk ndërhyn
për ndryshimin e kësaj gjëndjeje apo për mbrojtjen e
identitetit shqiptar (siç e detyron edhe neni 8, paragrafi
1 i Kushtetutës së Shqipërisë, ku thuhet : “Republika e
Shqipërisë mbron të drejtat kombëtare të popullit shqiptar
që jeton jashtë kufijve të saj” apo neni 59, paragrafi 1/j.
që flet për : “mbrojtjen e trashëgimisë kombëtare kulturore
dhe kujdesin e veçantë për gjubën shqipe”) por po
përgatitet për aventura të reja. Kësaj radhe Berisha i
moderuar midis një rregjistrimi të popullsisë është
përgatitur seriozisht t’i tregojë Athinës dhe Brukselit se
nuk ka asnjë lidhje me Berishën e kallashëve të 1997-ës.
Vetëm se z. Berisha ka harruar një hollësi të vogël, ai vet
mund të jet moderuar por Athina zorë se moderohet! E
konstatuam me praktikat e zotërinjve Micotaqis dhe Samaras,
e konstatuam me vizitat e z. Kranidiotis në jug të vendit
gjatë përleshjeve të 1997-ës,e e konstatuam me fjalimet e
z. Stefanopulos dhe anullimet e z.Papulias… Athina nuk
ndryshon rrugë!

Mbase mileniumi ka sjellur një frymë të re në marrëdhënjet
dypalëshe por kjo nuk mjafton për të na vërtetuar se Athina
nuk dëshiron të ket fjalë në çështjet shqiptare. Fjalimi i
disa ditëve më parë i z. Papulias vërtetoi se tani Athina
synon të monopolizojë edhe dëshirën tonë për të hyrë në
B.E. Nëse Athinës i interesonte thjesht minoriteti atëhere
do i lënte kushtet e hyrjes tonë për më vonë, në fazë të
parë do i interësonte thjesht hyrja në një organizatë ku
kufinjtë midis „Greqisë mëmë“ me „bijën Dropull“ do
ç’përbëheshin vetvetiu! Çudia është se nga këto qëndrime të
Athinës nuk na u shqetësuan as përfaqësuesit e minoritetit,
ose më mirë do ishte të përmendnim se qëndrime të këtilla
kanë ardhur fillimisht nga anëtarët e PBDNJ dhe pastaj u
pohuan nga Athina. Kështu lanë të duket se minoritarët më
mirë do jetojnë me pasaporta jo-komunitare sesa me
komunitare-europiane të cilat do i siguronin edhe vende më
të mira pune në Greqi –ku jeton pjesa dërrmuese e tyre- por
edhe hyrje dalje më të lirë me bashkatdhetarët grekë në
Greqi por edhe në Amerikë apo Australi. Pra më në fund
Omonia me PBDNJ duhet të vendosin me kë janë... me
minoritetin apo me Athinën?

Sikur të mos mjaftonin të gjitha këto doli z. Berisha dha
ia „vuri kapakun“ çdo aspirate shqiptare me një rregjistrim
ku çdo shtetas shqiptar na paska të drejtën të zgjedhi
sipas dëshirës fenë dhe kombësinë. Dhe e morri z. Berisha
këtë vendim në një kohë që përtej kufirit Athina na paska
lënë të kuptohet se „homogenjët“ (dmth. minoritarët grekë,
Vllehët rumanfolës, Ortodoksët shqiptarë me qëndim në Greqi
dhe ata që paguajnë avokatin) do ken mundësinë me kalimin e
kohës të fitojnë nënshtetësinë greke. Kështu Athina e
theksoi përsëri se nuk i bëhet vonë se kush ka hedhur më
shumë djersë në këtë vend, të drejtë kanë ata që do
deklarohen me kombësi greke. Sepse ajo që ka më tepër
rëndësi për Athinën është që pasaportat greke të mos
shkruajnë kurrë kombësi shqiptare! Pra shteti grek i
frikësohet krijimit të një minoriteti shqiptar në Greqi.

Por përsëri çështja nuk ka të mbaruar. Athina mirë që nuk
do që të ket minoritet shqiptar në Greqi por nuk dëshiron
as që të humbasi minoritetin grek në Shqipëri. Kështu z.
Berisha, me apo pa qëllim, na doli përsëri aleat i Athinës
me thënjen e tij gjatë fushatës elektorale se qeverija e
tij do të jet pro pasaportizimit nga ana e Athinës të çdo
minoritari dhe se nuk do lejonte që minoritarët me
nënshtetsi greke të humbasin shtetësinë shqiptare.

Kështu Udha e Shkronjave duket se ku e ka shtegun.

*Athina e bëri të qartë se rruga e Shqipërisë për në B.E.
duket tepër e gjatë, megjithëse këtë e njohin edhe vet
Shqiptarët.

*Emigrantët në Greqi shikojnë midis ndrimit të kombësisë
një mundësi që ta bëjnë më pak komplekse qëndresën e tyre
në Greqi dhe gjithashtu e shikojnë si një mundësi që dikur
të bëhen edha ata pjesë e familjes europiane. Dhe për sa
kohë këta emigrantë nuk shikojnë asnjë të ardhme në
Shqipëri –në të njëjtën kohë që Athina nuk i bën lëshime-
ndrimi i kombësisë bëhet rrugë e vetme!

*Tirana me rregjstrimin e programatizuar nga stafi Berisha,
ku çdokush do të gëzojë të drejtën të zgjedhi kombësinë
sipas dëshirës (siç deklaroi z. Berisha për kanalin
satelitor „Klan“ me 06/01/2006) i jep emigrantëve në Greqi
atë rrugëdalje që për vite me radhë po prisnin. Pra
emigrantët me një deklarim të thjeshtë se nuk kanë kombësi
shqiptare do munden të përfitojnë të drejtat e homogjenëve
grekë, midis të cilave parshikohet edhe pajisja me
nënshtetsi greke (propozim i dalë si fillim nga opozita e
z.Papandreu, që ndodhet nën përpunimin e pozitës të z.
Karamanlis).

*Athina pas deklaratës së z. Berisha se nuk do e humbasin
minoritarët, me nënshtetsi greke, shtetësinë shqiptare e ka
rrugën të hapur për t’i dhënë pasaportat greke
„minoritarëve“.

*Kështu duke arritur fundin e „Udhës së Shkronjave“ –kush e
di edhe tematikën e filmit të Kinostudios e ka parsysh vet
përfundimin- Athina nga njëra anë arrin të eliminoj
ndërtimin e një minoriteti shqiptar në Greqi dhe nga ana
tjetër e shumëfishon minoritetin grek në Shqipëri. Pra me
pak fjalë atë që nuk arritën të realizojnë Serbët në Kosovë
më tanksa arrijnë ta realizojnë shkronjat që bashkojnë
politikanët shqiptarë para kamerave apo ne sallat e
mbyllura të takimevë dypalëshe shqiptarogreke.

Sigurisht që nuk është qëllimi i këtij shkrimi propaganda
pro krijimit të një minoriteti shqiptar në Greqi dhe as
propaganda kundra minoritetit grek në Shqipëri. Gjithashtu
nuk dua të lëj së kuptuari se politika është matematikë ku
mbledhja e faktorëve A me B nxjerrin gjithmonë rezultatin
C. Por besoj se më në fund ka ardhur koha që paria e këtij
shteti të sensibilizohet reth simbolikës së saj. Sepse
përveç partisë, grupacioneve apo detyrimeve brenda apo
jashtë-shtetërore ajo që më tepër përfaqësohet nga një
politikan është kauza kombëtare. Pra duhet më në fund ta
kuptojnë përfaqësuesit e këtij shteti nacional se politika
nuk është thjesht bashkim shkronjash dhe formulim fjalësh.
Çdo fjalë e nxjerrur nga një kryetar shteti detyron një
shtet apo një komb të tërë. Pra është përgjegjësi e
politikanit që gjithmonë të parashikojë rrezikun më të madh
përpara se te vazhdojë në veprimin më të vogël. Një shtet
më të ardhme është ai shtet që di të mbrohet nga rreziqet!

Gjithashtu në fjalën politike përbën domosdoshmëri serioze
lidhja e ngushtë midis interesit kombëtar, qëllimit, mjetit
dhe rezultatit të mundshëm. Kur flitet për komunitetin
shqiptar të Greqisë bëhet fjalë për një numër prej reth 700
000 apo më tepër shtetasish shqiptarë. Pra nuk mundet një
politikë serioze të mos marri parasysh reth 25 me 30% të
popullsisë shqiptare. Rregjistrimi i popullsisë me
përkatësinë kombëtare ishte diçka që duhej kryer kohë më
parë por në këtë moment nuk mundet të realizohet për
shkakun e thjeshtë se shteti grek na ka nxjerrur përballë
fakteve të kryera. Me abuzimet dhe grekëzimet e Athinës
rezultati i një rregjistrimi ku përmendet kombësia sipas
dëshirës është tjetërsuar përpara se të fillojë proçesi. Ky
lloj rregjistrimi, nën hijen e fakteve të kryera nga
Athina, do duhej të problematizonte edhe vet përfaqësuesit
e minoritetit grek. Nëse ata besojnë në veçantinë dhe
trashgiminë e vlerave të minoritetit grek do duhej të parët
të kërkonin nga Athina ndalimin e grekëzimit të
jo-minoritarëve!

Shteti shqiptar do mundej të kryente një rrëgjistrim të
tillë vetëm kur Athina të ndalonte abuzimet që shtyejnë
emigrantët në ndrimin e kombësisë. Pra në këtë moment
detyrë e shtetit tonë -që qartësisht parashtrohet në
Kushtetutën e Shqipërisë (neni 8, paragrafi 1): „Republika
e Shqipërisë mbron të drejtat kombëtare të popullit
shqiptar që jeton jashtë kufijve të saj“- është thirrja
ndaj Athinës që të ndalojë abuzimet dhe grekëzimet mbi
emigrantët shqiptarë. Ky lloj rregjistrimi i popullsisë
përballë fakteve të kryera të Athinës jo vetëm që bie ndesh
me këtë qëllim kombëtar dhe me Kushtetutën por kthehet në
veglën e Athinës. Dhe një rezultat i kësaj shkalle nuk mund
të konceptohet ndryshe përveçse si dështim kombëtar!

E. Mezini

AKULLI I HOLLË TË LËSHON NË UJË

Në Vienë nisën bisedimet për statusin e Kosovës. Sa shumë
është folur e shkuar publikisht për nisjen e këtyre
bisedimeve! Edhe më shumë është biseduar e intriguar në
fshehtësi! Sa shumë kemi dëgjuar e çfarë llafologjie dhe
demagogjie kemi gëlltitur deri tani! Edhe sa të fshehta nuk
dimë e ndoshta nuk do t’i marrim vesh kurrë!
Por bisedimet filluan dhe puna na e do të urojmë : qoftë
sahati i hajrit. Megjithatë përvoja e logjika na thonë se
më shumë bisedimet do të jenë vendi i sherrit. Të paktën
këtë na fut në mendje politika e taktikat që kanë shpallur
serbët për bisedimet e tyre me shqiptarët në Vienë. E
pranojmë apo jo bisedimet e Vienës janë bisedime
serbo-shqiptare për Kosovën. Duam apo nuk duam atje do të
bisedohet për pavarësinë e Kosovës, sepse po nuk u bisedua
për këtë nuk ka për të pasur fare bisedime. Duam apo nuk
duam më të ngatërruara punët përsëri do t’i kenë
shqiptarët.
Qysh tani janë bërë në fakt lëshime që vit pas viti janë
mohuar në gjuhën e deklarata politike shqiptare. Është
thënë gjthnjë se „pavarësia e Kosovës është e
panegociueshme“. E kemi quajtur të drejtë këtë formulë. Na
është dukur dhe është në të vërtetë dredhi kur ndonjë
politikan në Tiranë është orvatur ta ndryshonte pakëz
„pavarësia është e panegociueshme me Serbinë“. Por tani
dëgjojnë edhe nga Kosova fjalë që tingëllojnë si modifikim
shqetësuesi i formulës „mund të bisedohet vetëm për
pavarësi“. Nëse formula „mund të bisedohet vetëm për
pavarësi“ zëvendëson formulën „pavarësia është e
panegociueshme“, atëherë tërhqeja politike nga ana e
shqiptarëve bëhet shumë e madhe. Ata që janë juristë duhet
ta kuptojnë më mirë këtë gjë. Presidenti i parë i Kosovës
që u nda nga jeta duke lënë si amanet më të madh se
„pavarësia është e panegociueshme“ ishte letrar. Presidenti
i dytë i Kosovës është jurist dhe nuk mund t’i shpëtojnë
ndryshimet që ka midis këtyre dy formulave.
Është shumë e vërtetë dhe inkurajuese për shqiptarët
formula e përdorur nga Presidenti i ri i Kosovës se
„pavarësia po nuk qe e plotë nuk është pavarësi“. Mbase
tani edhe shefi i diplomacisë së Shqipërisë Besnik Mustafaj
do të vërë pak mend e nuk do të dalë më andej-këndej duke
përrallisur për „pavarësi të kushtëzuar“, apo „pavarësi të
shoqëruar“ ( shprehje që gjuhëtari Mustafaj e mori hua nga
historiani Pëllumb Xhufi nënkryetar i LSI). Tani më shumë
se kurrë për çështjen e Kosovës do të marrin rëndësi
fjalët, termat, shenjat e pikësimit, nuancat e fjalëve në
gjuhë të ndryshme. Çdo gabim në këto drejtime gjatë
bisedimeve të Vienës mund t’u kushtojë shumë shqiptarëve që
për fat të keq vuajnë më tepër se çdo popull tjetër nga
shkujdesja për të parë gjërat shumë hollë dhe nga një
dembelizëm për të ngulur këmbë në „cikërrima“.
Kur Besnik Mustafaj bëri atë veprimin e rëndë e të
pafalshëm duke përdorur në OKB termat „pavarësi e
kushtëzuar“ për Kosovën na u desh të kapeshim pas formulës
„ zgjidhje sipas vullnetit të popullit të Kosovës“, ndonëse
edhe kjo formulë në vetëvete është e papërcaktuar saktë dhe
lë shteg për veprime që mund të dëmtojnë. Tani që edhe
diplomacia ruse po e mbështet këtë formulë edhe kjo duhet
marrë me rezervat e nevojshme, duke ecur mbi të si mbi një
shtresë akulli ende të hollë që papritmas mund të të
lëshojë në lumin që ti kujton se tashmë është bërë për ta
kapërcyer në këmbë, serbes-serbes. „Vullneti i popopulli“
pa e specifikuar qartë e vendosur në mënyrë të pakthyeshme
është ende një formulë evazive. Tani duhet këmbëngulur në
formulën „vullneti i popullit të Kosovës“, sikurse është
shprehur tashmë në vitin 1991 nga parlamenti dhe
sanksionuar nga kushtetuta për „pavarësinë e Kosovës“.
Askush nuk mund të mbështesë një zgjidhje të problemit që
nuk do të përputhet me vullnetin e Kosovës. Prandaj edhe
armiqtë e pavarësisë së Kosovës nuk do të hedhin poshtë
këtë formulë, por do të përpiqen t’i rrotullojnë bisedimet
në atë mënyrë që të dalë se „vullneti i shprehur i popullit
të Kosovës“ ishte për të mos prerë çdo lidhje, qoftë dhe
fare fiktive, me Serbinë. Përvoja tregon se edhe në
vitin1945 Serbia e aneksoi Kosovën duke përdorur argumentin
se ky ishte vullneti i popullit të Kosovës në mbledhjen e
Prizrenit. Edhe në vitin 1989 kur Kosovës iu hoq autonomia
Serbia e justifikonte se ishte vullneti i popullit të
Kosovës. Atëherë u gjetën dhe politikanë e juristë
shqiptarë që argumentonin para popullit të Kosovës se
ndryshimi i Kushtetutës së Serbisë nuk do të prekte
autonominë e krahinës. Prandaj nuk mund të përjashtohet që
edhe një herë armiqtë e Kosovës të ëndërrojnë të gjenden
„zgjidhje“ të tilla.
Kohët e fundit është krijuar përshtypje se politika dhe
diplomacia serbe kanë mërdhihur shumë nga dimri i ftohtë e
ngricat e forta ndërkombëtare që i rethojnë, sepse erërat
më të ngrohta duket sikur po fryjnë në drejtimin e
favorshëm për kërkesat shqiptare në Kosovë. Edhe nëse kemi
arsye të besojmë se diçka e tillë ka ndodhur nuk duhet
kurrsesi të besojmë se shtresa e akullit mbi ujërat e
turbullta të lumejve e të hendeqeve sllave që duan të
mbajnë Kosovën larg bregut të pavarësisë është aq e
qëndrueshme sa mbi të të kalohet pa u shqetësuar. Shtresa e
këtij akulli është shumë e hollë sa krijon rrezik të
fundosesh nën të në qoftë se nuk je i kujdesshëm në çdo hap
që hedh. Kjo do të duket edhe më qartë gjatë bisedimeve të
Vienës.
Serbia po luan shumë kartën e blofit në politikën e
diplomacinë e saj për Kosovën, sepse nuk ka çfarë humbet as
nga dalja blof. Serbia kërcënon me pushtim. Është qëndrim
absurd. Serbët e dinë se deklarata të tilla nga pikëpamja e
teknikës diplomatike janë vetëvrasëse. Por ata i lëshojnë
si pa të keq, sepse aq u bën se çfarë mendon bota për ta
dhe me shpresë se miqtë e tyre mund të kapen pas
deklaratave të tilla për të shashtisur sado pak diplomacinë
botërore.
Serbët nuk e kanë për gjë të propozojnë zgjidhje absurde
për t’i shtyrë edhe 20 vjetë të tjera bisedimet për
përcaktimin e statusit të Kosovës. Shpresojnë se shqiptarët
nga frika mund të bëjnë lëshime që të mos ndodhë kjo
shtyrje. Serbët paraqesin planin më të papranueshëm për
shqiptarët për ta kthyer Kosovën nga koloni e shtetit serb
në koloni të enklavave serbe. Deri vonë pakica serbe në
Kosovë sundonte nëpërmjet Beogradit, tani Beogradi do një
zgjidhje të tillë që ta sundojë Kosovën në emër të pakicës
serbe.
Në bisedimet e Vienës pas këtij plani serb praktikisht nuk
mbetet asgjë për t’u shqyrtuar. Shqiptarët kanë vetëm pak
pyetje për t’u bërë përfaqësuesve ndërkombëtarë: A ka kund
në botë një model të tillë për trajtimin e pakicave
kombëtare në një shtet? A ka ndonjë praktikë serbe të tillë
në trajtimin e pakicave? A ka ndërmend bashkësia
ndërkombëtare të bëjë një ndryshim të tillë në të drejtën
ndërkombëtare për trajtimin e pakicave sa të vendoset si
model propozimi serb? Kurse me serbët as e vlen të hyhet në
diskutim për planin që ata propozojnë se ai dihet që është
i llogaritur të sabotojë të gjithë projektet që çojnë drejt
pavarësisë reale e normale të Kosovës si shtet sovran i
njohur ndërkombëtarisht.
Ditët që do të vinë do të na tregojnë edhe më mirë se sa
ngjan e sa ndryshon Mbledhja e Vienës nga Konferenca e
Rambujesë. Ndërkohë shqiptarëve do t’u duhet të ndërrojnë
hapat mbi shtresën e hollë të akullit që mbulon ujërat e
turbullta që i kërcënojnë.

19 shkurt 2006
Abdi Baleta

ÇFARË NUK DUHET HARRUAR NGA SHKURTI I VITIT 1991

U mbushën 15 vjet nga zhvillimet tronditëse të muajit
shkurt të vitit 1991, kur Shqipëria u nda përfundimisht nga
enverizmi me rrëzimin në mes të Tiranës të shtatores
gjigande dhe të frikëshme të Enver Hoxhës më 20 shkurt në
orën 14 e 5 minuta. Para se zhvillimet politike në vend të
mbërrinin në këtë pikë kulmore ishin zhvilluar protestat e
studentëve në dhjetor të vitit 1990, sollën krijimin e të
parës parti opozitare, Partisë Demokratike. Një javë pas
krijimit të kësaj partie u krijua dhe Forumi për Mbrojtjen
e të Drejtave e të Lirive Themelore të Njeriut, e para
organizatë me karakter të tillë në vendin që për gati
gjysmë shekuli ishte nën diktaturën më të ashpër të
proletariatit. Po bëheshin përgatitje për të organizuar pë
herë të parë në Shqipëri zgjedhje me rivalitet partiak në
kushtet e pluralizmit politik.
Më 13 shkurt u organizua Aktivi i parë Kombëtar i Partisë
Demokratike për të shpëtuar këtë parti nga dështimi për
shkak të rivaliteteve karieriste e manipulimeve agjenturore
që kishin plasur në Komisionin e parë nismëtar. Në një
mbledhje aspak të lehtë në sallën e bibliotekës kombëtare
më në fund u zgjodh një Komision i Përkohëshëm Organizues
që do të drejtonte punët e partisë deri në Kongresin e saj
të parë, duke përfshirë edhe zhvillimin e fushatës
zgjedhore që ishte e afërt. Mbas një plotësimi të këtij
Komisioni në rrugën e kooptimeve më në fund Sali Berisha
arriti të kishte një votë më shumë se rivali i tij Gramoz
Pashko për të dalë në krye të Partisë, ku vazhdon të jetë
edhe sot pas 15 vitesh.
Ndërkohë studentët kishin filluar një raund të dytë
protestash për të hequr emrin e Enver Hoxhës nga
Universiteti. Reagimet negative të udhëheqjes së PPSH, të
Ramiz Alisë e të ministrit të tij të arsimit, Skënder
Gjinushi, i detyruan studentët të fillonin të parën grevë
urie në Shqipëri, më 18 shkurt 1991. Kjo grevë urie, kundër
të cilës doli edhe udhëheqja e Partisë Demokratike, shërbeu
si katalizatori më i fuqishëm politik për shumë shtresa të
popullsisë në Tiranë e në mbarë vendin. Këtu mori frymëzim
dhe vrull shpërthimi i fuqishëm popullor që më 20 shkurt
çoi në rrëzimin e shtatore së Enver Hoxhës dhe në
radikalizimin e gjithë zhvillimeve të tjera politike në
vend dhe në pëmbysjen e shumë skemave që kishin ndërtuar
Ramiz Alia, PPSH, Sigurimi i Shtetit dhe agjenturat e huaja
për dinamikën e drejtimet që duhej të kishte ndryshimi i
fizionomisë politike të Shqipërisë. Këto mekanizma ndërhynë
brutalisht në këto zhvillime, krijuan shumë peripeci për
demokracinë, por kontrollin e plotë mbi procesin demokratik
nuk e vendosën dot më sikurse kishin menduar.
Në shkurt të vitt 1991 në Shqipëri ndodhën ngjarje të mëdha
e dramatike që kanë përcaktuar zhvillimet e mëvonshme në
vend. Ishte bërë e qartë se diktaturës komuniste i kishte
ardhur fundi, por ende ishte e pasigurtë se si do të
vulosej ky fund dhe çfarë do të sillte ai për shqiptarët,
për të ardhmen e tyre dhe fatet e demokracisë në Shqipëri.
Parrulla e përfaqësuesve më në zë të diktaturës komuniste
në krye të PPSh-së dhe të pushtetit të saj edhe pas
rrëzimit të shtatores së Enverit ishte makabre :’’ me gjak
e kemi marrë pushtetin, me gjak do ta mbajmë“. Ramiz Alija
mundohej të bënte role të dyfishta e të trefishta dhe
përdorte demagogjinë e tij të shpëlarë për „uljen e butë të
avionit të komunizmit që kishte pësuar avari“. Por
njëkohësisht komunizmi i dështuar kërciste dhëmbët dhe
vringëllinte edhe armët. Ramiz Alija krijoi, sipas
këshillave të Sabri Godos, një mekanizëm antikushtetues të
quajtur Këshilli Presidencial ( kur Shqipëria nuk kishte
ende president) për të mashtruar shqiptarët se diçka po
ndërmerrte, edhe për të vendosur pushtetin e tij personal e
kënaqur pjesën më konservatore të komunistëve që ulërinin
për luftë e për gjakderdhje.
Të nesërmen e rrëzimit të shtatores së Enver Hoxhës në mes
të Tiranës pati përsëri demonstrata popullore me prirje të
fortë antikomuniste. Ende sot e kësaj dite nuk është
sqaruar mirë se si bashkëpunuan Ramiz Alia dhe krerët e
Partisë Demokratike për të shfrytëzuar këto demonstrata për
manovrimet e tyre. Por edhe sot ka njerëz që mburren se atë
ditë shmangën një gjakderdhje të madhe. E ndërkohë
ushtarakët filluan të bënin kërcënime serioze. Ministria e
Mbrojtjes u kthye në një shtab të rrezikshëm për veprimtari
të dhunshme kundër demokracisë. Ministria e Mbrojtjes e
drejtuar nga Kiço Mustaqi, që më vonë u arratis në Greqi e
qëndroi atje deri në rebelimin e vitit 1997, akuzonte
Ministrinë e Rendit se nuk tregonte vendosmëri kundër
demonstratave. Më 22 shkurt u shënua pika kulmore e këtyre
zhvillimeve kërcënuese. Kursantët dhe oficerë të rinj të
shkollave ushtarake, duke përfshirë edhe ato të Sigurimit,
krijuan të quajturin Komision Nismëtar të Lëvizjes për
Mbrojtjen e Institucioneve të Popullit e të Atdheut, me në
krye oficerin Agim Bajraktari. Ky Komision shpërndau një
memorandum-ultimatum partive opozitare që ishin tri deri në
atë kohë dhe thirri përfaqësuesit e gjithë partive e
organizatave të masave një takim në mbasditen e datës 22
shkurt në mjediset e Shkollës së Bashkuar të oficerave
„Enver Hoxha“.
Kam qenë njëri nga tre përfaqësuesit opozitarë ( në emër të
Forumit të të drejtave të njeriut) bashkë me dy
përfaqësuesit e PD-së, Neritan Ceka dhe Agron Çika në
ballafaqimin 5 orësh me këtë Komision ushtarakësh që kaloi
në një atmosferë tejet të tendosur, nën krismat e armëve se
jashtë ndërtesës filloi ndeshja e ushtarakëve me popullsinë
civile dhe nën britmat e reparteve të reshtuara për luftë
që kishin bërë demonstrim force përballë kamerave
televizive gjatë gjithë ditës. Ky Komision që vepronte si
një shtab i mirëfilltë operativ i grushtit të shtetit
kërkonte me kërcënim që përfaqësuesit e politikës të jepnin
pëlqimin e tyre që gjendjen në vend ta merrte nën kontroll
ushtria, sepse Ministria e Rendit kishte humbur kontrollin,
komandanti i përgjithëshën Ramiz Alia kishte
tradhtuar,Ministria e Mbrojtjes nuk kryente dot detyrën,
ndonëse një përfaqësues i Ministrisë pohonte se Ministria
ishte në krye të detyrës dhe komandonte ushtrinë. Kërkonin
që shtatorja e madhe e Enver Hoxhës që ishte në oborrin e
shkollës të zhvendosej në sheshin „Skënderbeg“ në
piedestalin e mbetur bosh pas rrëzimi dy ditë më parë të
shtatores së Enverit.
Si dëshmitar dhe si pjesëmarrës i ngjarjeve që lidhen me
Aktivin e PD-së të 13 shkurtit, me përgatitjen e
zhvillimin e grevës së urisë së studentëve, të përplasjes
me ushtarakët në shtabin e grushtit të shtetit dhe
zhvillimet që pasuan kam shkruar disa herë gjatë viteve në
shtypin e Tiranës. Por përsëri nuk duhet heshtur kur jo
vetëm këto ngjarje mbeten në harresë, por sepse vazhdimisht
bëhen përpjekje për ta paraqitur ndryshe zhvillimin e
natyrën e tyre, për të ndryshuar rolet që kanë luajtur
njerëzit në atë kohë.
Më 31 janar 2006 në gazetën „Panorama“ u shfaq një titull i
madh shkrimi „Beteja te Shkolla Bashkuar, si shmangën
tragjedinë“ dhe teksti i një interviste nga zotëri Halim
Abazi, që në atë kohë ishte shefi i shtabit të ushtrisë
shqiptare, pra personi numër tre në komandën e ushtrisë pas
Ramiz Alisë dhe ministri të mbrojyjes Kiço Mustaqi. Ky
zotëri tenton të na paraqesë një Ramiz Ali që interesohej
gjoja në atë kohë të rëndë vetëm që të mos i ndodhte
popullit gjë e keqe, një ministër mbrojtjeje „pëllumb
paqeje“, paçka se atëherë ai kishte tentuar të bënte rob të
ushtarakëve edhe Ramiz Alinë e „butë“. Mbi të gjitha në
këtë intervistë paraqitet një shef shtabi, Halim Abazi
vetë, që paska shmangur tragjedinë, madje paska dhënë
urdhër edhe për heqjen e monumentit të Enverit nga oborri i
shkollës ushtarake, por dikush nuk ia kishte zbatuar
urdhërin. Qysh atëherë ishim në dijeni të një urdhëri për
të zhvendosur shtatoren e Enverit, por për ta çuar atë në
sheshin „Skënderbeg.
Nuk është ashtu siç pretendon Abazi dhe shkruan „Panorama“
se ky po flet për herë të parë për këto gjëra që i paska
ruajtur sekret për 15 vjet. Para shumë vitesh Halim Abazi i
është përgjigjur një shrimit tim mbi këto ngjarje, duke
mohuar se në Shkollën e Bashkuar ishin kurdisur gjëra të
tilla. Jo vetëm unë , por edhe të tjerë kanë shkruar e
dëshmuar se grushti i shtetit më 22 shkurt 1991 ishte
organizuar me shumë kujdes. Kshte tre shtabe drejtuese. Një
i oficerëve të rinj që dilnin në plan të parë. Një i
komandantëve të shkollave ushtarake që qëndronin më në
hije, por organizonin. Një tjetër në Ministrinë e Mbrojtjes
ku ishin shpërndarë armë, krijuar grupet komanduese
,përgatitur urdhërat. Tirana ishte rrethuar me tanke e
reparte rezerviste. Nga rrethet e ndryshme disa rezervistë
kishin refuzuar të marshonin drejt Tiranës. Vetëm një frymë
e lartë rezistence e përgjithëshme popullore atë ditë e
ditët në vazhdim i shkurajoi organizuesit e grushtit të
shtetit të vazhdonin aventurën e tyre.
Për fat të keq pushteti demokratik i mëvonshëm asnjëherë
nuk u përqëndrua seriozisht në sqarimin e kësaj ndodhie.
Por të paktën ajo nuk duhet harruar dhe as nuk duhet lejuar
të na e paraqesin ndryshe nga çfarë ka qenë.

19 shkurt 2006 Abdi Baleta

BARROSO NA LEXOI LEKSIONIN E NJOHUR ENVERIST

Kryetari i Komisionit Europian Barroso na nderoi me vizitën
e tij, ndonëse kjo vizitë ishte në kuadër të një turneu
ballkanik dhe jo enkas për Shqipërinë. Vizita përkoi edhe
me përfundimin e bisedimeve për marrëveshjen e
Asocim-stablizimit të Shqipërisë me Bashkimin Europian, e
cila një herë u “parafua” tani u “siglua” dhe pritet të
nënshkruhet.
Barroso ka biseduar me pushtetarët e lartë shqiptarë. Më
shumë nuk dimë për ato që janë biseduar, sidomos me
kryeministrin Sali Berisha. Fundja kjo nuk ka ndonjë
rëndësi të madhe se edhe sikur t’i dinim të gjitha nuk do
të ishim në gjendje të bënim asgjë, as për mirë, as për
keq. Edhe ne qytetarët shqiptarë ashtu si pushtetarët tanë
do dëgjojmë ato që thotë Europa, do të kënaqemi me atë që
ajo na jep dhe nuk do të bëjmë zë nëse nuk na e var shumë.
Por patëm fatin të dëgjonim fjalimin e zotëri Barrosos në
parlamentin shqiptar që na u duk se ishte i ndërtuar
kryesisht për të na mësuar edhe një herë ne shqiptarëve atë
parimin që na e përsëriste vazhdimisht Enveri “të
mbështetjes kryesisht në forcat e veta” (domethënë në
forcat tona). Në fund të fundit edhe këtë parim nuk e
kishte sajuar Enveri se brez pas brezi pleqtë shqiptarë u
kanë thënë të rinjëve “mos të lëntë e tëndja”.
Barroso sigurisht nuk përtoi të theksonte kujdesin e madh
që ka Europa për përparimin e begatimin e Shqipërisë dhe
përmendi ndihmën e madhe internacionaliste europianiste që
na ka dhënë e do të na japë. Por ama ndihmën e tij më të
madhe e dha duke theksuar se vetë i zoti duhet ta nxjerrë
gomarin nga balta, vetë shqiptarët duhet të bëjnë punëra të
mëdha që të bëhen gati për të qenë anëtarë të Europës së
Bashkuar. Madje paralajmëroi se rruga do të jetë e gjatë
dhe e vështirë.
Duhet falënderuar shumë zotëri Barroso pikërisht për këtë,
për leksionin e mbështetjes në forcat e veta se sikur e
harruam fare këtë parim. Le të shpresojmë se nga leksioni i
Barrosos diçka kanë kuptuar ata që ka rëndësi të kuptojnë,
pushtetarët, administratorët dhe llafologët që e kanë
paraqitur rrugën drejt Europës fushë me lule, bulevard
shtruar me qilim të kuq që mund ta përshkosh duke ecur me
duar në xhepa e duke fishkëllyer melodi moderne europiane.
Fjalimi i Barrosos na vuri pak në sëkëlldi se kërkoi që ato
punërat e mëdha për të bërë dhe zbatuar ligje të mira,
zgjedhje të lira, liri të plotë fjale, për të shkulur të
këqijat që kanë lëshuar rrënjë në Shqipëri, për të marshuar
drejt Europës të bëhen në marrëveshje të plotë midis
partive politike, pa sherre pushtet-opozitë. Kjo është punë
që nuk bëhet lehtë në Shqipëri. Po të bëhet çdo gjë me
marrëveshje të këqijat nuk shkulen kurrë. Mos vallë Europa
na do kështu si jemi, rrëmujë e rrokopujë, që të vijë këtu
e të bëjë vetëm leksione moralizuese dhe pastaj të mos çajë
kokën sa vonohemi për të hyrë në Europë?! Këtë punë duhet
të na e sqarojnë qeveritarët tanë, sepse ato që tha Barroso
dukeshin sikur ishin pranga për duart e qeveritarëve që të
mos prishet rehatia e opozitarëve.
Barroso erdhi, pa, dha mësim dhe iku. Ne mbetën këtu duke
vrarë mendjen se çfarë tha e çfarë nuk tha dhe si do të
shkojnë më tej hallet tona. Po sikur ta marrim më
seriozisht atë leksionin enverist të Barrosos për
mbështetjen kryesisht ( jo tërësisht) në forcat tona, a nuk
na del vallë më mirë?!

19 shkurt 2006
Abdi Baleta

NJË PYETJE PËR LUAN RAMËN NË PARIS

A DO TË ISHIN MË MIRË FRANCA DHE SHQIPËRIA PA MYSLIMANË?!

Gjendja e acaruar e krijuar në botë pas furisë së
protestave myslimane kundër fyerjes karikaturale për
Muhamedin ka vënë në një siklet shumë të madh edhe shumë
intelektualë shqiptarë, brenda e jashtë vendit që kanë rënë
në dëshpërim e huti intelektuale. Në shtypin eTiranës janë
botuar shkrime edhe nga Muhamedin Kullashi e Luan Rama që
jetojnë e punojnë në Paris.
Deri tani kudo është shkruar e folur shumë për këto
zhvillime dhe me siguri shpejt në Perëndim do të vërshojnë
botime të shumta. Po kështu edhe midis shqiptarëve janë
aktivizuar të gjithë ata që i përkushtohen propagandës për
të dhënë mendimet e tyre. Fatkeqësisht tek shkruesit
shqiptarë vërehet një çoroditje e llahtarshme, madje dhe
një mungesë e theksuar njohurishë e aftësie orientuse.
Fanatizmi i ka bërë shumë nga shkruesit të duken mjeranë.
Shkrimet që janë botuar janë me gjithatë një material i
bollshëm për të analizuar gradualisht defektet.
Por ka shkrime që të ngacmojnë të reagosh aty për aty. Në
të përjavshmen ABC më 11 shkurt dhe në të përditëshmen
“Tirana Observer” më 14 shkurt 2006 tërhiqte vëmendjen një
titull i bujshëm, por përçart “Aty ku mbaron liria ime,
fillon liria e tjetrit”. Një egocentrizëm ekstremist. Në
morinë e shkrimeve që duhen lexuar por nuk lexohen dot
njëherësh për ngjarjet lidhur me protestat myslimane ky m’u
duk si më i domosdoshëm për t’u marrë me të, sidomos kur
pashë dhe emerin e autorit, Luan Rama nga Parisi,
ish-ambasadorit të Shqipërisë në Francë, që edhe pas
largimit nga posti konsiderohet si ambasador i kulturës
shqiptare në Francë dhe shkrimet e tij ndiqen me interes në
Shqipëri.
Lexova vetëm fjalinë e parë të shkrimit: “ Askush nuk mund
ta besonte që botimi i 12 karikaturave me figurën e
Profetit Muhamed në një gazetë daneze do të shkaktonte një
trazirë kaq të madhe duke tronditur jo thjesht kancelaritë
diplomatike europiane, por mbarë opinionin botëror, duke
shkaktuar njëkohësisht pikëpyetje jo vetëm në marrëdhëniet
midis dy shtetesh, por midis dy kulturash e qytetërimesh”.
E pabesueshme, si mund të shkruhet kështu! Të paktën ata që
shtypi perëndimor i ka akuzuar se pritën rastin për të
nxitur shpërthimin e protestave e kanë besuar se
karikaturat po të ribotoheshin shërbenin si pretekst për
këtë. Por edhe të tjerë duhet ta kenë besuar se për fyerje
të rënda ndaj Profetit diçka mund të ndodhte. Kështu ka
ngjarë në historinë e shkuar. Kështu ngjau para tri
dekadash kur u botuan “Vargjet satanike” të Selman Ruzhdiu.
Pastaj në Francë duhej të besonte gjithkush pas përvojës
me “festivalet e flakëve” nëpër rrugët e saj vetëm para
disa muajsh, kur myslimanë të rinj, të lindur në Francë,
gjetën si pretekst një veprim policor që ndodh shpesh për
të shpërthyer gjithë pakënaqësitë e akumuluara nga
diskriminimi shoqëror dhe fetar.
Po pse vallë zotëri Ramës i duket e pabesueshme ajo që
ndodhi? Këtë ai e ka shprehur nëpërmjet titullit të
shkrimit të tij “Aty ku mbaron liria ime fillon, liria e
tjetrit”. Është një filozofi fund e krye e mbrapshtë, që
bën apologjinë e arbitraritetit, të arrogancës, të
prepotencës së individit që e quan veten sipëror dhe më të
fortë. Është një parim moral fetar e filozofik i kthyer
kokëposhtë. Nëse kjo është filozofia që mbizotëron në
kulturën perëndimore atëherë kjo është dhe shkaku i atyre
që ndodhën.
Qysh në Bibël është thënë “mos i bëj tjetrit atë që nuk ke
dëshirë të ta bëjë ai ty”. Filozofi gjerman Emanuel Kant e
formuloi parimin filozofik “Liria ime mbaron aty ku fillon
liria e tjetrit”. Ata që kanë kurdisur provokimin
karikatural dhe ata që habiten pse kjo ka shkaktuar reagim
të fuqishëm, mbase jo në përpjestim me sfidën, të keqen
duhet ta kërkojnë në filozofinë e tyre të arbitraritetit që
paska pëmbysur Kantin për të fituar një të drejtë të
pakufizuar për vete, një liri të pakufizuar për vete që i
çon detyrimisht në përplasje. Nëse Luan Rama lirinë e
tjetrit e përfill kaq pak sa t’i njohë të drejtën të
ekzistojë e të veprojë vetëm atje ku mbaron liria e Luanit,
që mund të jetë dhe liri kapriçioze, atëherë kurrë nuk ka
për t’i kuptuar ata që ushtrojnë lirinë e tyre. Ky kuptim i
lirisë çon vetën në anarshi mendimi e veprimi.
Studentëve të drejtësisë kur u flitet si u caktua për herë
të parë gjërësia e ujrave territoriale nga Hugo Groci u
thuhet se ai u nis nga një parim i Mesjetës se “fuqia e
tokës mbaron atje ku mbaron fuqia e armës”. Groci mori një
top, e vuri në breg të detit dhe bëri qitje. Gjylja
fluturoi 3 milje detare dhe ky ishte kufiri i caktuar
fillimisht i ujrave territoriale. Por sot fuqia e armës
mbërrin në Hënë dhe ky parim nuk vlen më sepse krijon
rrëmujë. Kështu mund të thuhet edhe për kufirin e lirisë.
“Jo liria e tjetrit fillon ku mbaron liria ime, por liria
ime mbaron atje ku fillon liria e tjetrit”.
Ministri italian që shkaktoi reagimin e libianëve, disa
prej të cilëve mbetën të vrarë, provokimin e tij e bëri
disa ditë pasi bota ziente nga demonstratat. Ai duhej ta
dinte se po gabonte shumëfish kur doli në ekran veshur me
bluzë ku ishin stampuar karikaturat. Ai lirinë e tij e çoi
deri në provokim trashani për lirinë e të tjerëve. Ai
përmbysi filozofinë e Kantit dhe bëri një gomarllëk që mund
të gëzojë tipa si Oriana Falaçi dhe ithtarët e saj, midis
të cilëve ka dhe shqiptarë, si Aurel Plasari që kur
përktheu “Mllefi e krenaria” u shpreh me adhurim sa tha
“duhet puthur ajo dorë që ka shkruar kështu”. Po tani janë
të gëzuar falaçistët për këto që ndodhin në botë?
Në Perëndim ka njerëz që mendojë krejt ndryshe nga Falaçi,
nga Plasari apo nga Luan Rama. Esma Gjyl Hasan është një
amerikane e lindur në Çikago nga prindër pakistanezë.
Mësimet e mesme i ka marrë në një kolegj katolik në
Kolorado, pastaj është diplomuar për drejtësi. Banon në San
Francisko e shkruan për gazeta të mëdha amerikane. Ka
mbrojtur doktoraturën për Islamin në SHBA. Ajo ka botur në
vitin 2004 librin shumë të thjeshtë për t’u lexuar e
kuptuar “Pse jam myslimane?”.
Ajo jep shumë arsye pse është myslimane, përveç origjinës.
Ndër të tjera ajo thotë se është myslimane pasi Islami e
ndihmon të jetë amerikane e mirë dhe është amerikane e mirë
se kjo e ndihmon të jetë edhe myslimane e mirë. Sipas saj
:”Në fakt Kurani dhe thelbi i vlerave të shoqërisë
amerikane janë tejet të ngjashëm”. Ajo u drejtohet të
tjerëve me fjalë të tilla bindëse: “Nëse ju mendoni se
myslimanët janë armiqtë tuaj, dikur me siguri ata do të
bëhen armiku juaj”. Sa kohë ka që njerëzit më të shkolluar,
politikanët më të dalluar në Perëndim trumbetojnë se
myslimanët janë armiku i Perëndimit, se Perëndimi ka nevojë
gjithmonë për një armik dhe pas shembjes së komunizmit
lindi problemi i zëvëndësimit të armikut, prandaj filloi
dhe fushata kundër Islamit. Predikimin për përplasjen e
qytetërimeve e ka bërë politologjia perëndimore. Këtë duhet
ta dijë edhe Luan Rama në Paris. Libri i Hantingtonit
”Përplasja e qytetërimeve në Francë u ribotua pas 11
shtatorit 2001.
Esma Gjyl Hasani shkruan: “Si mund ta dini ju se unë nuk
jam armiku juaj? Si mund ta dini ju se unë nuk jam
terroriste? Unë mund t’ju the se nuk jam, por ju mund të
mos më besoni. Sikur bota të mos kishte myslimanë, a do të
ishim ne pa probleme? Unë nuk mendoj kështu, por ndoshta
unë nuk mund t’ju bind ju për këtë. Ajo që unë mund t’ju
them ju është se jam myslimane”. Dhe ajo shpjegon se nuk
është myslimane si ato që i barazojnë me Bin Ladenin, apo
që pëlqejnë vijën e televizionit Al Xhazira.
Problemi a do të ishte më e mirë bota pa myslimanë merr
mprehtësi më të madhe për ne shqiptarët që po na
bombardojnë vazhdimishit me propagandën marroqe se
Shqipëria do të jetë më e mirë pa myslimanë. Intekeltualë
shqiptarë si Luan Rama që jetojnë në Paris duhet t’ua
shpjegojnë më mirë shqiptarëve si është puna e kësaj
islamofobisë në Europë dhe se islamofobia që importohet në
Shqipëri nga Perëndimi është vërtetë mall konsumi të gjërë
në Francë, apo janë surrogato të mykura që nuk dihet në
çfarë magazinash gjysmë të fshehura shkojnë dhe i marrin
islamofobët kontrabandistë nga Shqipëria. A është në
gjendje Luan Rama ta shpjegojë bindshëm nëse Franca do të
ishte më mirë pa myslimanët e saj?! Të presim, mbase na
thotë diçka bindëse!

19 shkurt 2006
Abdi Baleta

SA GUVERNATORATE TË HUAJA KA NË SHQIPËRI?

Sabri Godo nuk duruaka dot më guvernatorët e OSBE

Është një temë që në gazetën tonë e kemi trajtuar shpesh
gjatë shumë vitesh. I rikthehemi kësaj teme jo se është e
këndshme për ta trajtuar, apo se ka ndonjë zhvillim të ri,
por sepse ditët e fundit krejt papritmas ka filluar të
merret me të edhe Sabri Godo, politikani që u ka predikuar
me shumë zell vazhdimisht shqiptarëve të pajtohen me
politikën e zbathjes së brekëve dhe të bythëkthyerjes ndaj
politikave të shteteve të huaja e të mekanizmave
ndërkombëtare në Shqipëri.
Më 12 dhe 13 shkurt 2006 ekranet televizive dhe faqet e
gazetave njoftuan teleshikuesit e lexuesit se as Godo nuk
paska më prapanicë për të duruar gjithë mundimet që
shkakton roli prej guvernatori që ushtrojnë nëTiranë
përfaqësuesit e OSBE-së. “Godo rrufe OSBE-së: Është e
padurueshme. Ata kanë marrë rolin e guvernatorit”,
njoiftonte “gazeta Shqiptare” më 13 shkurt. Afërsisht
kështu e pasqyronin edhe gazeta të tjera shpërthimin e
papritur të Godos kundër OSBE-së. Në shkrimin e gazetës
“Albania” të datës 14 shkurt “Kujt i duhet OSBE-ja?” ky
shpërthim që po paraqitej si rrufe e lëshuar për herë të
parë në qiellin e politikës shqiptare nga “Zeusi” i
politikës dredharake, Sabri Godo, vendosej në kontekstin e
përmasat normale me fjalinë: “Sabri Godo, kryetar nderi i
Asamblesë së PR-së është zëri më i fundit që ka kërkuar
indirekt largimin nga Shqipëria të kësaj zyre, e cila që
prej 6 nëntorit 2004 drejtohet nga çeku Pavel Vaçek. Ardhja
e një zëri nga partia që është bërë më popullorja pas
rezultatit të deformuar të 3 korrikut 2005 do të thotë
shumë”.
Që britmat e Godos kundër OSBE-së duan të thonë diçka është
e qartë. Sabri Godo nuk lëshon britma të tilla pa qenë
dikush tjetër që i fryn në vesh dhe e nxit të duket
protagonist. Ramiz Alia që e ka njohur Godon me dhëmbë e me
kica politikë ( se dhëmballë politike zor të ketë pasur
ndonjëherë në gojë) e ka karakterizuar atë para shumë
vjetësh “mjeshtër për rrëmbimin e flamurëve politikë”.
Gjatë gjithë këtyre viteve kemi parë se ky karakterizim i
Ramiz Alisë është vërtetuar shumë herë. Godo gjithnjë ka
rrëmbyer flamuj politikë edhe pse atij shpesh ata i kanë
mbetur si leckarka të ndotura në dorë. Por mjafton që ata
të quhen “flamuj politikë” dhe Godo i përdor me qejf për të
fshirë djersët e mundimit të tij.
Edhe kësaj here kështu ka ndodhur. Godo që deri tani
qëndronte si lepuri nën ngacmimet e breshkës së OSBE-së në
ferrën e politikës shqiptare, papritmas curr veshët dhe del
e lëshon britmat kundër OSBE-së. Kush atëherë e ka marrë
zët punën e OSBE-së në Shqipëri?! Partia Republikane, ku
Godo është kryetar nderi, ka dalë më e fituara kohët e
fundit nga “ndihma e çmuar” që ka dhënë OSBE-ja dhe
mekanizmi i saj ODIHR për përpunimin e zbatimin e “skemës
së Dushkut të madh” gjatë zgjedhjeve të 3 korrikut 2005 në
Shqipëri. Partia Republikane vuri një numër të madh
mullarësh dushku parlamentar për dhitë e PD-së, në një kohë
që shqiptarët e dinë se me forcat e votat e veta kurrë PR
nuk ka mundur të çojë në parlament asnjë deputet, as
kryetarët e saj Sabri Godo e Fatmir Mediu.
Mos nuk janë urdhërdhënës apo suflerë shqiptarë ata që kanë
kandisur Godon të bërtasë kundër OSBE-së, por janë
mekanizma të huaja? Nga praktika shumëvjeçare e politikës
shqiptare dihet se krerët e PR-së e kanë huq të vjetër të
shkojnë në sallonet e ambasadave në Tiranë dhe kur dëgjojnë
ndonjë pëshpëritje, ose u thuhet ndonjë mendim nxitojnë pa
e menduar dy herë ta tellallisin si shpikje të tyre
politike.
Sidoqoftë nuk na vjen aspak keq për OSBE-në kundër të cilës
tani vërsulet edhe Godo, pas kritikave të shumta që i janë
bërë gjatë viteve, për shkak se e bëri lëmsh demokracinë
zgjedhore në Shqipëri dhe e përdhosi keq politikën
shqiptare. Britmat e Godos nuk na shkaktojnë kurrfarë
keqardhje për OSBE , as na duken risi në sjelljet politike
dallkauke në Shqipëri pas britmave të mëparshme të
ish-kryeministrit Fatos Nanos, të deputetit Neritan Ceka.
Prandaj duket dhe përfaqësuesit e OSBE–së e përbuzën
deklaratën e Godos duke e quajtur një mendim personal që
nuk meritoka komentin e tyre.
Megjithatë njëfarë komenti shqiptar duhet bërë për këtë
shpërthim të vonuar të Sabriut. Komenti ynë kryesor synon
të nxjerrë në pah se në Shqipëri guvernatorat të huaj nuk
ka krijuar vetëm Zyra e OSBE-së, e cila në shtator të vitit
1998, kur e drejtonte një hollandez ndërhyri aq shumë në
politikën shqiptare sa që pushtetin që revoltat popullore
ia hoqën Nanos e PS dhe ia lanë peshqesh në dorë Berishës e
PD, brenda dy orësh ua mori këtyre të fundit dhe ua riktheu
uzurpatorëve të vitit 1997, PS e Nanos. Nuk u sollën më
mirë edhe drejtuesit e mëpasmë të kësaj zyre, njëri
gjerman, tjetri finlandez që e bënë Shqipërinë fushë golfi
politik për zbavitjet e tyre e për kënaqësi të tjera.
Mbahet mend dhe një Xhovani Porta që la nam me punëra të
errta deri sa e përcollën jashtë Shqipërisë. Drejtuesi i
tanishëm çek na u duk si më ndryshe, por edhe puna e tij
shkoi për dhajmë qeni me përdhosjen që i është bërë ligjit
e procesit zgjedhor për zgjedhjet parlamentare të vitit
1995.
Krijohet përshtypja se gjithë specialistët e OSBE kanë
pasur për qëllim t’u mësojnë shqiptarëve vetëm shkencën e
manipulimit të zgjedhjeve, të minimit të bazave të
demokracisë zgjedhore. Vjen e shkon njëfarë Vullçanov që
duket se në Shqipëri sjelll vetëm leksione të reja për
manipulimet zgjedhore. Ndoshta tani që paska marrë erë
shumë pisllëku i grumbulluar për 15 vjet edhe vetë OSBE
kërkon të lajë duart me Shqipërinë si Pons Pilati me
vrasjen e Krishtit dhe nderin për të lëshuar klithmat e
para ia kanë lënë Sabri Godos.
Sikur ky Godo të ishte vërtetë i shqetësuar që Shqipëria
është kthyer në guvernatorat (domethënë në protektorat edhe
më të nëpërkëmbur) ndërkombëtar nuk do ta linte punën deri
tek OSBE-ja. Pikësëpari Shqipëria është bërë një
guvernatorat janullatist politiko-fetar i ortodoksisë greke
me guvernator Janullatosin. Po Godo e ka mik të madh dhe e
adhuron Janullatosin për cilëstë e tij “intelektuale”.
Shëqipëria është guvernatorat i ambasadave të huaja që sa
herë shohin se politika shqiptare bën të pakënaqur ndonjë
mik të tyre, nuk respekton ndonjë kontratë të dyshimtë
dalin në ekranin televiziv e batërdisin me kritika qeverinë
shqiptare. Shqipëria është guvernatorat i nëpunësve të huaj
që i caktojnë qeverisë shqiptare si duhet të heqë e të mos
heqë nëpunësit e saj. Shqipëria është guvernatorat i
federatave sportive ndërkombëtare që e trajtojnë sportin në
Shqipëri si veprimtari të tyre private ku mund të lulëzojnë
edhe mafia dhe qeveria shqiptare vetëm duhet të bëjë sehir.
Shqipëria është guvernatorat shërbimesh të huaja
agjenturore që veprojnë edhe në “mënyrë legale” për të
krijuar në Shqipëri bërthama e lëvizje revolucionare me të
cilat t’i bëjnë trysni çdo qeverie, ose të rrëzojnë
pushtetin kur u shkrepet. Shqipëria nuk mbush dot me dhera
një gropë dhe nuk vendos dot vetë për ca mure të shëmtuar
betoni në kryqzim rrugësh pa pyetur guvernatorë urbanistike
nga mekanizma europiane.
Nuk është lehtë të dish sa guvernatorate të huaj janë
krijuar në Shqipëri. Prandaj Sabri Godo edhe pse foli me
zemërim kundër OSBE nuk na tha ndonjë gjë të re për t’u
zemëruar dhe për t’u merakosur shumë.

19 shkurt 2006
Abdi Baleta

“VRASËSIN ME PAGESË NË PUBLICISTIKË” E RIHEDHIN NË VEPRIM

Kastriot Myftaraj nuk është polemist, por shpifograf

Pra Kastriot m… nuk ka polemizuar me askend e për asgjë siç
mundohet ta paraqesë gazeta “Standard” që të fshehë faktin
se shpifjet, denigrimet, trillimet, falsifikimet, fyerjet
që janë botuar me emrin e Kastriot m.. qenkan vetëm të
këtij dhe jo të atyre që i kanë bërë në të vërtetë.
“Standard” përpiqet të zbukurojë Kastriot m.., që të hiqet
vëmendja nga ata që kanë përdorur këtë tip si vrasës me
pagesë në publicistikë.
Vladimir Karaj kur fton lexuesin t’i kushtojë vëmendje
portretit të këtij tipi “ që polemizon me të gjithë” duhej
të thoshte se me cilin ka polemizuar. Nuk janë polemika
shpifjet e sulmet e ndyra që ai ka nënshkruar me radhë
kundër disa njerëzve të politikës e të publicistikës.
Kastriot m… deri në vitin 2000 ishte në anonimat të plotë.
Përveç librarisë françeskane në Shkodër askush nuk ishte
marrë me paloromanin e botuar në emër të tij “Një shenjtore
për rekonkistën shqiptare”. Ishte harruar edhe një shkrim
në “Albania” i botuar në vitin 1997 mbi zhvillimet në Korçë
ku ishte atëherë Kastrioti. Ky shkrim madje është quajtur
si një lloj denoncimi policesk i personave të caktuar që
edhe e kanë kërcënuar dhe nga kjo ai u detyrua të braktiste
me ngut Korçën, të vinte në Tiranë, të shkonte për atë
specializimin në Romë. Para Çanit në “Zonë e lirë”,
Kastrioti u trondit shumë kur ashtu shkarazi dikush
përmendi se c’lidhje ka me “grupet e 5 dyqaneve” në Korçë.

Kundër kujt është përdorur Myftaraj si “vrasës me pagesë në
publicistikë”

Në vitin 2000 ustallarët që e kishin marrë në shërbim e
çuan si spiun birucash në “Rimëkëmbja” dhe në saje të
moskokëçarjes sonë për të mësuar kush ishte dhe për të
verifikuar fjalët e tij se ishte nga fshatrat e Elbasanit,
se punonte në një fondacion pa emër ai mundi disa muaj të
botonte shkrime dhe i doli pak emri edhe në “Bota Sot”, ne
ia dhamë këtë mundësi për pak kohë. Po kur ustallarët panë
se nuk po i shkonte si donin ata misioni për të futur në
“Rimëkëmbja” frymën “o sa mirë me qenë tropojan” e
tërhoqën, e hodhën në provokime për të futur pyka midis
“Rimëkëmbjes” e “Bota Sot” dhe pasi dështuan edhe këtu e
lanë përsëri në qetësi deri në fund të vitit 2001 kur u
shfaq palolibri “Nacional-islamizmi shqiptar, Baleta e
Feraj”.
Vladimir Karaj duhet të mësojë se si “vrasës me pagesë në
publicistikë” Kastriot m… është përdorur për herë të parë
kundër Abdi Baletës, Hysamedin Ferajt, “Rimëkëmbjes”.Ishte
koha kur PD zemërohej në kulm me ne për kritikat e forta që
i bënim politikës së saj në rrafshin e çështjes kombëtare e
nacionalizmit, kur Berisha kishte nevojë të provonte para
opinionit shqiptar dhe disa qendrave politike të huaja se
tërë punën gjatë kohës që kishte qenë në pushtet ia kishte
ngatërruar nacionalizmi e ekstremizmi i Baletës, Ferajt dhe
“Rimëkëmbjes. Këta gjoja e kishin armiqësuar me Greqinë, e
kishin shtyrë madje në krahët e vendeve myslimane, e kishin
futur edhe në telashe me minoritetin grek, me demokratët e
zonave jugore të Shqipërisë. Ama atë terminologjinë
ngacamane “areal vllaho-labo-ortodoks” në “Rimëkëmbja” e
kishte sjellë Kastriot m…, i cili më pas iu përkushtua me
zell shpifologjisë pëdëiste.
Gjatë emisionit të Çanit Kastriot m… e shpalosi pezmatimin
e tij që ende Berisha nuk po arrin të përmirësojë pozitën
duke zhdukur imazhin e politikanit që lidhi Shqipërinë me
islamikët. Ndërsa në bisedën e kafenesë me Vladimir Karajn
paska shprehur dëshpërimin që nuk po kuptohet “ideja e
madhe e Kastriotit” se toskët e gegët shqiptarë janë për
njëri tjetrin si serbët e kroatët, dy kombe të ndryshme.
Myftaraj vetëm për një gjë e qorton Berishën, që në
vitin1997 nuk e zgjidhi “konfliktin historik 2500-vjeçar
brendashqiptar” duke rrëzuar urën e Rogozhinës për të ndarë
përfundimisht toskët e gegët, duke i lënë toskët të bënin
si të donin me grekët. Por edhe për këtë “mangësi” të
Berishës ai akuzon këshillat e Abdi Baletës.
Në vitin 2002 Kastrioti nuk gjeti kishë ku të falej në
gazetat shqiptare që nuk donin të komprometoheshin nga
firma e tij. Në vitin 2003 doli dhe një herë në skenë duke
ribotuar në një formë ideore dhe gjuhësore më të përçudnuar
palolibrin e tij me titull të ndryshuar “Kalvari i
gjysëhanës”. Viti 2003 ishte vit kur islamofobia në
Shqipëri shtriu veprimin e saj nga propaganda në
veprimtaritë zyrtare shtetrore, kur u organizua edhe ajo
konferenca famëkeqe për tolerancën ndërfetare nën drejtimin
e Kadaresë, Pirro Mishës dhe nën autoritetin e Presidentit
Moisiu. Prandaj duhej ribotuar palolibri i Myftarajt.
Kurse viti 2004 nisi me një “rehabilitim gazetaresk” të
Myftarajt dhe me një shpërthim të ri të aksioneve të tij si
vrasës me pagesë në publicistikë. Gazeta “Sot” u bë koburja
me të cilën nxirrte tym Kastrioti. Në shënjestër u vunë
politikanë e pushtetarë si Fatos Nano, Alfred Moisiu,
Pandeli Majko. Fyerje, shpifje pa kandar kundër tyre. Majko
e Moisiu mund të ishin vënë në shënjestër nga ata që
zotëronin gazetën “Sot” për grindje të vjetra midis klanesh
ushtarake në Shqipëri. Kurse Nano vihej në shënjestër nga
rivalët politikë pëdëistë berishistë në kuadër të
përgatitjes së fushatës zgjedhore të vitit 2005.
Vulgaritetit të shpifjeve të nënshkruara nga Myftaraj nuk i
shpëtoi as Teodor Laço, për të cilin përgatitej terreni i
përjashtimit nga rrethi ortakëve të ngushtë partiakë të
Berishës. Po me nënshkrimin e Kastriot m… u bë fushata e
trysnisë dhe e shantazhit kundër pseudonimsave-sigurimsa
që ishin të angazhuar në politikë nga të dy krahët që këta
të rrinë sa më urtë e të mos u krijonin andrralla shefave
të mëdhenj.
Në gjysmën e dytë të vitit 2004 vrasësin me pagesë Kastriot
m… e vunë në dispozicion të gazetës “Tema” e të Mero Bazes.
Nëpërmjet nënshkrimit të tij u hodhën në faqet e kësaj
gazete shumë shkrime që përçonin politikën e Greqisë e të
Serbisë, që synonin ta paraqisnin figurën politike të
Berishës sipas orekseve politike serbo-greke. Gjatë katër
muajve të fundit të vitit 2004 u sulmuan me tërbim Oborri
Mbretëror dhe Leka Zogu që kishin marrë nismën e krijimit
të Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar dhe PD e Berisha
trembeshin se mund t’u shkëpuste ndonjë copë të mirë të
elektoratit në zgjedhjet e ardhëshme. Shkrimet që dilnin me
emrin e Kastriotit ishin tejet të fëlliqura, provokuese
shpifëse. Po kështu një fushatë e tillë u bë kundër Abdi
Baletës. Për këtë kam botuar një seri artikujsh në
“Rimëkëmbja” për të demaskuar fytyrën e vrasësve me pagesë
në publicistikë, Kastriot Myftaraj e Mero Baze, si
propagandues të politikës së Serbisë e të Drashkoviçit, si
imitues të propagandistëve serbë e të frymës çetnike, si
papagallë të tezave politike greke për të fajsuar
Shqipërinë e shqiptarët.
Kurse në vitin 2005 Kastriot Myftarajn e përdorën më së
shumti për të botuar një libër që e kishte premtuar Nikollë
Lesi kundër Nanos, por pastaj për frikë e dinakëri ia lanë
Kastriotit ta adoptonte këtë shkrim. Më pas Kastrioti u
përdor si vrasës me pagesë në publicistikë edhe kundër
Ismail Kadaresë, duke nënshkruar në “Sot” artikuj fyes e
trillues, ose shkrime analitike mbi veprat e hershme të
Kadaresë që dukeshin fare mirë se ishin punime të
përgatitura nga studiues të mirëfilltë dhe të stërvitur të
veprës letrare të Kadaresë. E gjithë kjo fushatë e egër
dhe e çekuilibuar antikadareane u bë në prag dhe menjëherë
pasi Kadareja mori një çmim për letërsinë në Londër.
Mosreagimi i ithtarëve më zhurmues të Kadaresë ndaj kësaj
fushate ishte shenjë se këta ithtarë e dinin se prapa saj
qëndronin njerëz me të cilët nuk u leverdiste të prishnin
qejf. Kështu u mbeti disa admiruesve të veprës letrare të
Kadaresë që nuk përfitojnë ndonjë gjë nga simpatitë e tyre
për shkrimtarin të dilnin në mbështetje të tij. Më me
sinqeritet e dinjitet reagoi zonja Nadire Buzo që edhe i
sfidoi kadareanët zhurmues në raste të tjera e fodullë në
lëvdata, duke u bërë thirrjen të mos heshtnin. Por përsëri
këta qëndruan në heshtjen e tyre utilitare. Përplasjet e
mëvonshme midis Kadaresë e Besnik Mustafajt, si midis dy
shemrave për përkëdhelitë franceze, ishin prova se vrasësi
me pagesë në publicistikë kishte sulmuar Kadarenë për hir
të Besnik Mustafajt. Edhe një herë u vërtetua se Kastriot
Myftaraj mbetet gjithnjë në shërbim të të njëjtëve shtabe
politike e fetare si në fillim, në vitet 2000-2001. Këtë
bindje e përforcoi edhe sulmi i tij në gazetën “Metropol”
në maj të vitit 2005 kundër antisemitizmit të Abdi Baletës
dhe Hysamedin Ferajt. Këtë po e provon edhe aksioni i tij i
parë për vitin 2006 kundër antisemitizmit të Ramës e të
Erion Velisë, për t’i shërbyer të njëjtës propagande
pëdëiste.
“Standard” e paraqet mercenarin e greqizmës si roje të
shqiptarizmës, krejt ndyshe nga sa ishte në kohën kur bëja
polemikën me “Temën”, nga sa ka qenë më parë e nga çfarë do
të jetë edhe tani e tutje.

Myftaraj di të flasë vetëm në dialektin korçar

Në shkrimin e Karajt janë dhe disa fjali nën
titullin”Anglo-shqipja e çuditëshme”. Karaj ka shkuar të
takojë Myftarajn në kafene “Opera” me idenë se do të
bisedojë me dikend me të cilin mbase i duhej përkthyes,
meqenëse në shkrimet e Myftarajt ka gjetur një çervish
gjuhësor termash të përziera gegnisht e anglisht. Është e
vertetë se disa shkrime të Myftarajt ngjajnë me një çervish
të tillë. Madje ia kishim vënë në dukje kur sillte shkrime
në “Rimëkëmbja” që të mos përdorte shumë e pa vend, ose
gabim fjalë të huaja në tekstet të shkruara në shqipen
letrare. Pasi iku nga “Rimëkëmbja” i hipi në kokë të
botonte disa shkrime çervish gegnisht-anglisht (më shumë
dreqnisht) për të mbështetur akuzën se nuk e lejonim ne të
botonte shkrime në gegnisht e prandaj tosku i tropojanizuar
nuk do të bashkëpunonte më me gazetën “Rimëkëmbja”. Nuk
zgjati shumë dhe Myftaraj e braktisi këtë gjuhë çervishi që
ishte betuar publikisht se nuk do ta braktiste kurrë dhe
shkrimet e tij sërish u botuan ashtu si më parë në shqipe
letrare, por nganjëherë të mbingarkuara me barbarizma nga
gjuhë të huaja perëndimore, ndonëse ai nuk njeh mirë
ndonjërën prej tyre.
Kështu që Vladimiri nuk ka bërë ndonjë zbulim dhe nuk ka
përse shpreh gjithë atë kënaqësi se Myftaraj “çuditërisht
flet një gjuhë letrare të rrjedhëshme”. Ai është njeri i
lindur dhe i rritur në Shqipëri, mes njerëzve që flasin
shqip dhe jo i vetmuar si ndonjë ushtar japonez i mbetur në
xhunglat er Azisë Jug-lindore, ose në ishujt pa banorë të
Oqeanit Paqsor qysh nga mbarimi i LDB . Myftaraj kështu
fliste edhe kur mallkonte “gjuhën toske të bastarduar nga
grekët” dhe kërkonte të flitej e shkruhej vetem në një
gegërishte arkaike kishtare. Megjjithatë Myftaraj edhe pse
jeton prej vitesh në Tiranë nuk ka mësuar të flasë
rrjedhshën gjuhën letrare shqipe si i është dukur Vladimir
Karajt, ose si ia ka qejfi Vladimirit ta paraqesë para
opinionit. Gjatë bisedës në “ Zonë e lirë” më 10 shkurt
2006 në TV “Klan” Myftaraj përsëri fliste me dialektalizmin
e tij të theksuar korçar siç e kemi njohur para 6 vitesh
dhe aspak më rrjedhshëm.
Kot është përpjekur “Standard” të fusë në standarde normale
të publicistikës një “vrasës me pagesë në publicistikë”.
Por edhe më kot e kanë ata që po e përdorin Kastriot
Myftarajn të kryejë misione të tillë të fëlliqur kundër
kundërshtarëve politikë, si në shkrimin për antisemitizmin
e Edi Ramës e të Erion Veliajt .

12 shkurt 2006
Abdi Baleta

Antimuslimani.

Po pija nji kafe me nji mik timin e bisedë mbas bisede ra
fjala tek karikaturat për profetin Muhamed a.s.
E drejta e shprehjes apo respektimi i të drejtave të të
tjerëve?
Cila ka ma randësi? Pyeti miku im. Në të drejtën e fjalës e
të shprehjes në perendim, hyn edhe e drejta e botimit të
revistave pornografike, vazhdoi ai , por nuk besoj se
perendimorët do të mirprisnin në këto botime të zinte vend
imazhi lakuriq i p.sh Nënë Terezës apo i shën Marisë. Unë
personalisht do të isha krejt kundër kësaj ultësije. Un do
i ndryja në burg keso gazetarësh langaraqë që në këtë rast
do të fyenin shum rëndë besimtarët katolikë vazhdoi i
irituar miku im.
Mori edhe një kafe tjetër mbasi të parën e kapërdiu me dy
hurfa. Hajt… këta perendimorët se u paska perendu truni, e
në fund të fundit nuk dashkan të pyeskan për ndjenjat e
muslimanëve, po këta anal-istat tonë në Shqipëri cfar kan
që jan cuar në bisht kundër muslimanizmit?
Ishte shum i nxehur dhe po e ngrinte zërin miku im sa
njerëzit përreth filluan të kthejnë kokën.
Lëre i thashë se bisedojmë nji her tjetër. Të pijme kafetë
e le të ikim. A e din se cfarë shkruante Lesi te “Koha
Jonë” kundër muslimanëve? Po tek “Shekulli” a e din se
çfarë…? Po tek…
E mi numëroi një mori gazetash e anal-istash që kan kohë
që vec se fyejnë Islamin e besimtarët muslimanë. Ishte shum
i revoltuar por kishte të drejtë.
E përcolla deri tek stacioni i trenit aty afër, e kundër
dëshires së tij u ndamë. Them kundër dëshires së tij, pasi
e pashë që kishte nevojë të fliste, të shfrynte. Dhe kishte
të drejtë.
Kur i dhashë dorën më tha se do të më shkruante një e-mail
për te plotsue çka la pa thanë. Të nesmen kur hapa
kompiuterin, pashë se me të vërtetë më kish shkruar.
Më kishte shkruar tekstualisht kështu:

I dashtun mik!
Meqë nuk më le të vazhdoja bisedën po të shkruaj diçka që
un mendoj rreth antimuslimanëve në vendin tonë.
Shih si e mendoj un nji antimusliman:
Antimusliman mund të jetë vetëm nji ateist i ndyrë.
Antimuslimani asht edhe antikristian, antibudist,
antiçifut, antihinduist e gjithçka tjetër. Antimuslimani
mund të ketë qenë dje spiju i sigurimit. Mund të jetë sot
asfalist, udëbëist, këgëbëist etj.
Antimuslimani asht qenie e përçudnuar, me turi prej derri,
tru prej gomari e zemer qeni. Ai mund të jetë i biri i
ndonjë putaneje brigadjere në kooperativë. Mund të jetë i
biri i ndonjë spijuni lagje a fshati, servil i operativit
të zonës. Mund të jetë janullatist. Mundet me qenë omonist
a pëbëdënjëist. Mund të jetë minoritar grek a vllah. Mund
të kapardiset nepër studio televizive duke pirë duhan me
llullë thua se asht anglez e jo veç skraparli me mbiemër të
ndyrë. Antimuslimani mund të ketë për mbiemër emrin e
ndonjë kryeqyteti, psh atij të Maqedonise. Mund të jetë
piktor, ish i burgosur, i rrahur në rrugë por prap
antimusliman. Antimuslimani mund të quhet çfardo, psh mund
të quhet Kiço, Frrok, Nikollë, Preç, Broz, Moisi, Fatos por
edhe Ismail, Skënder, Sadik a diçka tjetër.
Mund të ketë e të mos ketë fis e farë. Mund të jetë kopil.
Mund të ketë vetëm motra e vëllazën prej nane, etj-etj.
Antimuslimani mund të jetë homoseksual apo i tërhequr nga
incesti. Mund të jetë marksist, komunist, nihilist-
masturbist, paneuropianist, ballkanist etj.
Antimuslimani asht askushi. Zero. Shkarpë. Ballgam-gëlbazë.
Ai asht pleh, horr,derr…

Të fala T .H.


Më erdh keq me të vërtetë për te. Ma shum u mërzita kur
mendova se kështu mund të ndjehen shum muslimanë të
devotshëm në Shqipëri, burra e gra, djem e vajza të
ndershëm, shqiptarë të vlerë. Askush, mendova nuk duhet
lejuar të fyej e nëpërkambë besimtarët muslimanë.
Ata(muslimanët) kah ana tjetër duhet të mësojnë me i dalë
zot vedit. Ata nuk duhet me harrue se i përkasin një feje
të ndritshme, të zbritur në tokë nga vet Allahu i
madhnueshëm përmes të zgjedurit të Tij profetit Muhamed
a.s. paqa e Zotit mbi te.

Adnan Ramadani

Nje kujtese per kujdes
Grupit negociator.


Si çdo shqiptar, edhe unë i pres me padurim dhe ankth
bisedimet e Vjenës për statusin e Kosovës. Më duket se
zemra po më del nga vendi. Me këtë rast edhe unë nuk mund
të rri pa i thënë Grupit negociator nëpërmjet “Rimëkëmbjes”
nja dy fjalë urimi: Punë të mbarë dhe suksese, suksese,
suksese dhe një “porosi” të vonuar. Për të qenë i ndershëm,
porosinë nuk e kam tamam nga vetja ime; e kam nga historia.
Nga Historia e ngritjes së Shqipërisë Nanë vendosa të
përcjell një përvojë duke riprodhuar pa asnjë koment një
copëz nga “Kujtimet” e politikanit dhe diplomatit shqiptar
Mehdi Frashëri.
“Me Blinishtin bashkë, u nisëm nga Gjenova e Italisë për në
Gjenevë të Zvicrës. Në stacion doli na priti major Abrami,
që ishte ingliz dhe sekretar i seksionit politik të Lidhjes
së Kombeve. Na mbajti për drekë në restorantin afër
stacionit dhe pastaj u ndamë. Major Abrami ishte porositur
prej inglizëve që të përkrahte çështjet tona në Lidhjen e
Kombeve.
Atëherë direktor i minoriteteve ishte zoti Kolban, një
suedez nga nënshtetësia, njeri shumë i ëmbël dhe i drejtë,
siç janë popujt skandinavë. Sekretari i përgjithshëm i
Lidhjes ishte zoti Enric Drumont, me nënshtetësi inglize.
Blinishti ishte sekretar i përgjithshëm pranë Lidhjes së
Kombeve në Gjenevë dhe banonte në “Hotel de Russie”,
prandaj edhe unë rashë në këtë hotel, ku kishte ndenjur
edhe dërgata e parë shqiptare e kryesuar prej Imzot Fan
Nolit. Të nesërmen vajta e u poqa me zotin Enric Drumont,
me Kolbanin e me major Abramin.
Të pasnesërmen ishim të thirrur në këshill, që krysohej
prej ministrit të Jashtëm të Britanjës së Madhe, zoti E. J.
Belfour, një plak tepër simpatik dhe i ditur, dashamir për
shqiptarët, saqë kuptohej edhe nga fjalët, edhe nga gjestet
e tij.
Unë për herën e parë paraqitesha në Lidhjen e Kombeve
përpara diplomatëve më të mëdhenj të botës.
Qeveria shqiptare, simbas vendimit të Këshillit të Kombeve,
kishte adaptuar një ligj rreth organizimit të komuniteteve
fetare. Këtë ligj e kisha hartuar vetë, kur isha ministër i
Brendshëm, dhe i ishte paraqitur për dijeni Lidhjes së
Kombeve.
Pasi u dhashë shpjegimet e duhura, dola jashtë. Komisioni i
Lidhjes së Kombeve që kishte ardhur në Shqipëri, kishte
paraqitur raportin e vet për sa u përkiste minoriteteve.
Profesor Sederholmi, me qëllim që të emërohej nga ana e
Lidhjes si inspektor për aplikimin e dispozitave që u
përkisnin minoriteteve, kishte marrë edhe pëlqimin e Xhafer
Ypit (kryeministër i Shqipërisë-BXh) për këtë inspektim të
Lidhjes së Kombeve, por, meqenëse një gjë e tillë do të
çelte shumë plagë në Shqipëri, unë u fjalosa me Enric
Drumont-in, me zotin Kolban dhe me major Abramin, duke u
thënë se një inspektim permanent nuk ishte i pajtueshëm me
parimet e sovranitetit të një shteti dhe sidomos nuk kishte
asnjë precedent për shtetet e tjera që kanë minoritete
shumë më të rëndësishme, prandaj një gjë të këtillë nuk
mund ta pranonim (bold-BXh); sa për pëlqimin e
kryeministrit tonë, kjo do të ketë rrjedhur nga një
mosmarrëveshje. Profesor Sederholmi kishte rënë në “Hotel
de Bergues” dhe ishte i sëmurë. Vajta e poqa në shtrat dhe
i bëra fjalë se pëlqimi i kryeministrit rridhte nga
mosmarrëveshja, dhe qeveria, ashtu dhe parlamenti shqiptar,
nuk mund të pranonte një gjë të këtillë. Kurse në realitet
qeveria e atëhershme, për mungesë eksperience, e kishte
pranuar një gjë të këtillë.
Mbi këto veprime e demarshe, në vendimin e Këshillit
kontrollimi permanent u la jashtë, megjithëqë grekët kishin
bërë ç’ishte e mundur për ta futur këtë kontroll në
Shqipëri. (Mehdi Frashëri, “Kujtime (Vitet 1913 - 1933”
OMSCA-1, 2005, f. 140 - 142).
Mu fiksua gjithë shqetësim ky pasazh qysh se pat filluar
zhurma e madhe për afrimin e ditës së bisedimeve për
zgjidhjen e statusit të Kosovës, por sidomos kur lexova
shkrimin e zotëri Mexhid Yvejsit nga Gjakova “Kosova hyri
në vitin e ri me iluzione të vjetra” botuar në “Rimëkëmbja”
të datës 24 janar 2006. “...Bisedimet nuk janë për statusin
e Kosovës, por për statusin e serbëve brenda në Kosovë”,
shkruan ai duke iu referuar një burimi diplomatik që më
përshkoi si një thikë e ftohtë. Nuk besoj të ketë përshkuar
ndonjë vend tjetër më shumë se sa Shqipërinë ajo “thika e
ftohtë e diplomacisë”. I përcjellim shqetësimin Grupit
negociator kosovar që të përpiqen sa të munden, të mos
lejojnë t’i ngulet Pavarësisë ndonjë gozhdë e madhe e
ndryshkur në faqe të murit në emër të mbrojtjes së të
drejtave të njeriut sa që, për ta shkulur më pas, ajo mund
të tërheqë pas vetes gjithë faqen e murit e të rrezikojë të
shëmbë krejt ndërtesën e Pavarësisë duke i zënë brenda
shqiptarët. Inshallah diplomacia nuk do t’i vënë mbi kurriz
të Pavarësisë ndonjë arkë me xhama për t’i bërë shqiptarët
të flasin me vete.

Shkodër, 14 shkurt 2006 Bajram XHAFA

Liri e shprehjes apo diktature e ”lirisë së shprehjes”

As vetë karikaturisti nuk e imagjinonte, ndërkohë që lapsi
i tij rrëshqiste në letrën e bardhë, se kjo vepër jashtë
naivitetit që ai po realizonte, do ta ngrinte në një
shkallë apo nivel më të lartë, dashurinë e muslimaneve për
profetin e tyre si dhe kureshtjen e mijërave të tjerëve për
të ditur rreth këtij njeriu të madh. Pak kush më parë e
njihte gazetën “Jylland Posten” e cila po ashtu nuk e
kishte imagjinuar se sa një bum i tillë gazetaresk do të
kthehej në një torturë të vërtetë mediatike. Është i
çudistshëm fakti se si përzgjidhet blasfemia për të matur
shkallën e lirisë së shprehjes në disa vende të caktuara.
Blasfemia është blasfemi dhe liria e shprehjes është liri e
shprehjes. Këta janë gjëra të ndara. Përqeshja, tallja,
poshtërimi nuk janë kritere për të vlerësuar arritjet e
lirisë së të shprehurit, përkundrazi në mos për të
vërtetuar degradimin e saj. Liria e shprehjes është ajo
kategori e të drejtës cila futet në liritë relative. Liria
e mendimit është ajo kategori e të drejtës që futet ne
liritë absolute si liri personale e çdo individi për t’iu
qasur botës që e rrethon. Ndërsa, liria e shprehjes nuk
mundet asesi të jetë absolute sepse kushtëzohet nga faktorë
morale e shoqërore dhe e bën atë relative në sajë të
kushteve dhe konjukturave të realitetit. Kështu çdonjëri
nga ne ka mendime të ndryshme për persona të ndryshëm, por,
të shprehurit ndaj tyre varet nga marrëdhëniet shoqërore
dhe kriteret etiko-morale, duke bërë kështu që shpesh herë
në mes të menduarit të tij dhe të shprehurit të ketë
diferenca të mëdha. Tani shohim se me rastin e karikaturave
apo blasfemive të tjera të çdo ane qofshin, duan që lirin e
shprehjes, nga një liri relative ta kthejnë në një liri
absolute dhe lirinë e mendimit nga një liri absolute dhe e
pakufizuar në një liri relative sipas tekave të grupimeve
të caktuara, duke prishur kështu natyrshmërinë e përbërjes
së njeriut dhe të marrëdhënieve shoqërore. Liria e
shprehjes është një nga shtyllat e demokracisë, po ashtu
siç është edhe liria e besimit. Për sa kohë që të dyja
mendohej se shkonin paralel askush nuk shqetësohej për
vijueshmërinë e tyre, tani që me këtë rast këto të dyja nga
keq impostimi i tyre u përplasën, lindi pyetja, liri e
shprehjes apo liri e besimit? Ato janë të pandara nga
njëra-tjetra brënda një konteksti të caktuar. Ndarja
mekanike e lirisë së shprehjes nga besimi (të paktën ai
islam) dhe absolutizimi i i saj, çon në dogmatizim të kësaj
të fundit dhe çdo dogmatizim ka premisa për t’u
kthyer në diktat. Kështu mund të themi se nëse vazhdohet
me absolutizim të pakufi të lirisë së shprehjes duke mos
përcaktuar limite njerëzore, rrezikojmë ta kthejmë lirinë e
shprehjes nga shtylla e demokracisë në godinën e diktatit,
të një diktati “ të lirisë së shprehjes”. Natyrisht secili
nga ne edhe pse ne disa raste nuk duam ta pranojnë e dime
që në marrëdhëniet shoqërore ka kufinj të mirëpërcaktuar,
ka një kuadër etiko-moral i cili respektohet pikërisht për
të ruajtur thurjen sociale në rastin më të keq, dhe për të
përmirësuar dhe ngritur në një nivel më të lartë shoqërinë,
në rastin më të mirë. Ndaj edhe karikatura të tilla
absolutisht nuk tregojnë ndonjë fitore të demokracisë në
kontekstin e lirisë së të shprehurit, por vetëm na kujtojnë
të gjithëve ne, se kufiri për të cilin folëm më lart, është
cënuar. Dhe kur kufinjtë cënohen e kemi shumë të vështirë
të parashikojmë pasojat. Prandaj në përgjithësi morali i
gjithë kësaj që ndodhi na kujtoi se shoqëria njerëzore dhe
bota muslimane në veçanti e ka kufirin e vet të
mirëpërcaktuar dhe se liria e e shprehjes mbi të gjitha
duhet të jetë bashkëudhëtare me përgjegjshmërinë. Pasojat
të gjithe ne i pamë. Pjesa më e madhe e besimtarëve
muslimanë nuk mund të pajtohen me aktet e dhunshme të bërë
nga disa grupime të caktuara në disa zona të nxehta të
vendeve muslimane të cilat tymin e luftës e transformuan
për pak ditë në tymin e djegies së përfaqësive diplomatike
skandinave. Duke i dhënë material kamerave “të uritura” në
kërkim të hijeve të fondamentalizmit. Bota muslimane ka
patur reagime
shume më diplomatike dhe shumë më të efektshme se ato që
na servirën monopolistët e lajmit në botë. Me muaj të tërë
një lëvizje e fuqishme diplomatike u shoqërua edhe me një
lëvizje të fuqishme të titullarëve të fesë për të shpjeguar
në mbarë botën realitetin rreth figurës së Profetit Muhamed
dhe se fitilat e bombat janë pajisje ushtarake dhe nuk kanë
gjë të përbashkët me mësimet e fesë. Paralelizma të tipit
“muslimanë barbarë” të bërë nga ndonjë gazetar në Shqipëri
i tipit Babaramo, që mundohet që të kuptojë botën vetëm me
5 pyetje, janë patetike dhe tregojnë se mllefi vazhdimisht
i bën striptizë injorancës së thekur që vegjeton në kokën e
tij për çështje të tilla. Ndaj edhe përgjegjshmëria është
kriter bazë që kërkohet nga gazetarët dhe opinionistët jo
vetëm në raste të tilla por gjatë gjithë punës së tyre
normale. Është për t’u përshëndetur deklarata e
Kryeministrit danez Rasmussen në lidhje me karikaturat, e
lëshuar para një muaji ku ndër të tjera thuhej: “…Në një
deklaratë për shtyp mbrëmë “Jylland Posten” i kërkoi falje
botës muslimane…. Me anë të kësaj deklarate dua të theksoj
mendimin tim personal se unë respektoj ndjenjat fetare të
njerëzve të tjerë. Si rrjedhim, unë për veten time nuk do
të zgjidhja kurrë të përshkruaja simbolet fetare në këtë
mënyrë…. Dua të theksoj se Qeveria Daneze dënon çdo lloj
shprehjeje, veprim apo shenjë si përpjekje për të
demonizuar grupet e njerëzve mbi bazën e besimit të tyre
fetar apo prejardhjes etnike. Është një lloj gjëje që nuk i
takon një shoqërie e cila është e bazuar mbi respektin për
qëniet njerëzore individuale…. Liria e shprehjes dëmtohet
në përmasa shumë të mëdha nëse flamurin e mbrojtjes së saj
e merr fanatizmi kulturor i cili nga ana e vet prodhon
efektin e kundërt me lirinë e shprehjes. Ashtu është gabim
për ata që mendojnë se liria e shprehjes dhe demokracia
duhet te merren herë pa here në provim duke futur si tezë
provimi, blasfeminë apo poshtërimin ndaj kolosëve të
njerëzimit. Kjo më tepër ngjan me një eksperiment pervers
për të testuar më shumë se sa lirinë e shprehjes, rënien e
lirë të shoqërisë njerëzore drejt humbjeve të vlerave.
Provimin e vet demokracia e kalon duke garantuar liritë
themelore të njeriut, ku e drejta për pacënueshmërinë dhe
integritetin moral të tij është pjesa më e rëndësishme e
saj dhe treguesi kryesor i limiteve të pashkelshme.

“(ANTI)DIPLOMACIA E KUSHTËZUAR” E BESNIKUT

Kryediplomati i lumturuar i “shtetit pa armiq”

Dihatja e Tadiçit në një intervistë të Besnikut

Anglezi Petifer më i shqetësuar për fatet e Shqipërisë se
ministri i saj i jashtëm

Politikanët e pushtetarët shqiptarë vetëm papagallë në
diplomaci

Nuk bëhet diplomaci shqiptare me impresionizëm dhe
ekspresionizëm francez

Besnik Mustafaj merret me diplomaci për famë e reklamë

Kësi mendimesh të vinë menjëherë në kokë sapo lexon titujt
dhe nëntitujt e dy intervistave të botuara më 4 mars 2006,
“ditën e reklamës” gazetareske për Besnik Mustafajn,
ministrin e jashtëm më dështak, por edhe me vetëvlerësues
që ka pasur Shqipëria deri tani. Sapo Besniku kishte marrë
funksionin e ministrit të jashtëm, në shtator të vitit
2005 ( se në prill të vitit 1992 ia hoqën nga goja për t’ia
dhënë një shqiptari të besimit katolik, mjekut pediatër
Afred Serreqit, që e sollën me ngut nga Kanadaja ku kishte
emigruar), një gazetë diku jashtë Shqipërisë shkroi një
panagjerikë-paradhënie për sukseset e shkëlqyera të 100
ditëve të para të diplomacisë së Besnikut që do të vinin.
Në mbarim të 200 ditëve të para të diplomacisë së Besnikut
mund të thuhet me plot gojën se kjo periudhë tejet e
shkurtër është mbushur me aq gafa e mossuksese sa nuk janë
grumbulluar për vite të tëra më parë.
Por Besniku në intervistën që i ka dhënë gazetarit Henri
Çili, e cila zë 3 faqe të gazetës “Standard” më 4 mars
2006, ka mendime krejt të tjera, është në ekstazë për
sukseset e diplomacisë së tij dhe për filozofinë e tij
kozmopolite që e udhëheqka të bëjë “politikë kombëtare
konservatore” në fushën e marrëdhënieve shtetërore. Edhe
Çili e ka shkrirë aq talent të lindur gazetaresk sa ka dhe
gjithë mjeshtrinë që ka mësuar kur studionte në Francë (ku
është bërë frankofon, mbase edhe frankofil si Besniku) për
t’i dhënë fuqi vetëreklamimit të ministrit të jashtëm. Çili
është përpjekur të tërheqë jo vetëm vëmendjen, por edhe ta
drejtojë mendjen e lexuesit të kuptojë e të vlerësojë me
entuziazëm përgjigjet e Mustafajt duke përzgjedhur si
nëntituj: “Ministri i jashtëm rrëfen paragjykimet si
filofrancez (megjithëse paragjykimet e të tjerëve nuk
rrëfehen por kundërshtohen. AB) dhe hapat e reja me Athinën
e Beogradin. Pse qeveria e djathtë po tregohet aq
kozmopolite me grekët duke “tradhtuar” elektoratin
konservator shqiptar, pse nuk është penduar për deklaratën
e javëve të para si ministër për pavarësinë e kushtëzuar të
Kosovës. Dobia e kritikave nga të gjitha anët ndaj
reformave dhe dyshimet e tij për disa reforma. “PD-ja po
gjykohet shumë ashpër në kaq pak kohë”. Kaq ka mundur të
bëjë Henri Çili për t’ia dhënë lexuesit të shtrydhur
përmbajtjen e intervistës, në të cilën kur e lexon gjen
shumë më tepër demagogji, fodullëk, amatorizëm diplomatik
ekstravagant, lajthitje e kalamallëqe politike, siç është
për shembull thënia e Besnikut se: “Shqipëria nuk ka armiq,
as Serbinë”.
Është vërtetë kaq mjeranisht naiv, apo ka arritur një
shkallë të pabesueshme sharlatanizmi mashtrues në politikë
ky Besnik Mustafaj që lëshon në publik një rrenë të
tillë?! Edhe nëse nuk i beson, ose nuk ia ka ënda t’i
besojë fjalët tejet shqetësuese dhe të vërteta, për
rreziqet që kanosin interesat e fatet e Shqipërisë që i tha
analisti i shquar anglez i çështjeve ballkanike, Xhejms
Petifer, në TVA e gazetën ABC më 21 janar 2006, përsëri
Besniku për pak cipë shqiptare e për seriozitetin e postit
që ka zënë nuk duhej të dilte me kaq arrogancë kundër asaj
analize dashamirëse për shqiptarët, që përfaqëson jo
thjesht mendimet e Petiferit, por një mesazh të politikës e
diplomacisë britanike për Shqipërinë dhe njëfarë
paralajmërimi për Greqinë e të tjerët.
Ja disa nga mendimet e shqetësuara dhe paralajmërimet e
Petiferit: “Mendoj se krahu i djathtë i spektrit të
politikës greke ka pasur tendencë për ta parë Shqipërinë në
një mënyrë jo të përshtatëshme me normat e politikat
moderne europiane. Ata e kanë parë Shqipërinë gjithmonë si
vend nën protektoratin e tyre dhe mendoj se ky mentalitet
vazhdon akoma”. Ta pranojmë se për shkak të frankofilisë së
tij dhe të obsesionit se “Shqipëria nuk ka armiq”, Besnik
Mustafaj nuk e falënderonte dot publikisht Petiferin për
këtë shërbim që i bën Shqipërisë, po pse duhet t’i
kundërvihet në mënyrë aq harbute publikisht paralajmërimit
tij, siç ka bërë gjatë tërë intervistës së botuar në
“Standard”?. Ne të tjerëve që nuk kemi mundësitë që ka
Mustafaj për të folur në emër të shtetit shqiptar nuk na
mbetet veçse të falënderojmë nga zemra zotërinë, Petifer që
e sheh se Shqipërinë e ka mbërthyer oktapodi politik grek
dhe diplomacinë shqiptare nuk e lë të marrë fymë astma e
kozmopolitizmit.
Mirë se dozën e narkozës së kozmpolitizmit Besniku e ka
marrë aq të fortë sa paralajmërimet e Petiferit nuk e bëjnë
dot esëll, po ardhja e zëvendësministrit të jashtëm grek pa
ftesën e lejen e Besnikut në Himarë ( si famëkeqi
Kranidiotis në Gjirokastër në kohën e trazirave të vitit
1997) për të dirigjuar koret e grekëve e grekomanëve
“Himara është Greqi, duam bashkim me Greqinë” nuk ia vrau
veshët Besnikut për t’i kujtuar se Greqia ndjek politikë
armiqësore? Nuk i mjaftojnë Besnikut të vijë në vete
kërcënimet e deputetit grekofon Vangje Tavo; Berisha mbaj
premtimin për të lënë shqiptarët të regjistrohen si grekë,
ndryshe Athina ta lë qeverisjen pa brekë. Po kërcënimet
ultimative të Koshtunicës se nuk do të lejojë pavarësinë e
Kosovës dhe deklaratat politike në Serbi për të ripushtuar
ushtarakisht Kosovën nuk tregokan armiqësi edhe ndaj
Shqipërisë sipas Besnik Mustafajt?!
Fjala “e(i) kushtëzuar” duket ka marrë fuqi magjike dhe
hipnotizuese në mendimin politik e sjelljet diplomatike të
kryediplomatit të tanishëm të Shqipërisë, Besnik Mustafajt,
sa e mbërthen atë keq një lloj antidiplomacie shqiptare. Ai
çdo gjë e do “të kushtëzuar”, jo vetëm kur bëhet fjalë për
pavarësinë e sovranitetin e Kosovës, por edhe për
zhvillimet në përgjithësi në Ballkan. Besnik Mustafaj na
paraqitet si mishërimi i politikanit dhe diplomatit
shqiptar më të vetëkushtëzuar nga kushtëzimet më të
çuditëshme që bota do t’u bëjë të drejtave dhe interesave
të shqiptarëve. Të pakushtëzuar Besniku ka vetëm
vetëvlerësimin për aftësitë e tij politiko-diplomatike,
anarshizmin e tij intelektual në trajtimin e problemeve dhe
etjen e madhe për reklamë si kompromisaxhi e si kushtëzues
i besnikërisë që njeriu duhet të ketë ndaj kombit e shtetit
të vet.
Po më 4 mars 2006 këtë egoizëm të Besnikut për famë e për
reklamë e ka pasqyruar dhe mbështetur gazeta “Tirana
Observer” ku është botuar intervista e bashkëshortes së
Mustafajt me titullin “Donika, besnikja e Besnikut”,
shoqëruar dhe me fotografi me ngjyra të çiftit në faqe të
parë, sikurse shoqërohej dhe intervista në “Standard” me
një fotografi me ngjyra mbresëlënëse të Besnikut. Kështu dy
gazeta të Tiranës, njëra nga e “djathta-liberale” tjetra
nga e majta konservatore, në marrëveshje me njëra tjetrën,
apo sipas bashkërendimit nga të tretë, kishin montuar një
fushatë të përsosur reklame për Besnik Mustafajn në të
njëjtën ditë.
Gazeta “Tirana Observer” e po asaj date dy faqe 14-15 i
kishte zënë me fotografi e shkrime për çiftin dikur të
famshëm në pushtetin komunist të Hysni e Vito Kapos. Klani
Kapo është më i fuqishëm edhe sot në politikën shqiptare
nga klanet e vjetra komuniste labo-gjirokastrite. PD-ja dhe
Berisha janë më të afërtit me “Klanin Kapo” në spektrin e
sotëm politik shqiptar. Mos edhe kjo ishte një gjetje për
t’u shtënë në mendje shqiptarëve se Besnik Mustafaj është
nga më të pëlqyerit e “Klanit Kapo” në qeverisjen e PD-së,
se çifti Mustafaj sot, është në qiellin e politikës e të
diplomacisë shqiptare si çifti Kapo dikur, sidomos tani që
Besniku thotë se as Serbia nuk është armik i Shqipërisë?
Intervistuesi i Donika Mustafajt nuk ka “harruar” t’i bëjë
asaj pyetjen giciluese për megallomaninë e Besnikut: a e
imagjinoni dot veten gruaja e Presidentit të ardhëshëm të
Shqipërisë. Natyrisht bashkëshortja e Mustafajt nuk ka
dashur të nxitojë në përgjigje, por ama e ka lënë shtegun
për interpretim se është variant i mundëshëm në karierën e
ardhëshme të Besnikut.Ky llaf ka qarkulluar edhe më herët.
Mbase kjo është një nga arsyet shtesë, veç xhelozive për
përkëdhelitë franceze, që motivon sherret Kadare-Mustafaj
që tashmë kanë dalë hapur në shtyp.
Thënia “reklama është shpirti i tregtisë” përdorej për të
karakterizuar sjelljet e njerëzve që donin të dukeshin edhe
në kohën e komunizmit kur nuk kishte as tregti, as reklamë.
Ne kohën e “ekonomisë dhe të propagandës së tregut të lirë”
reklamimi e vetëreklamimi janë bërë veprimtari e dorës së
parë edhe në fushën e politikës. Një variant i ri i
reklamës për poltikanët është intervistimi i bashkëshorteve
të tyre. Nuk ka ndonjë gjë të keqe, përveç një rreziku të
vogël që ndonjëherë nga zelli i tepruar i gruas për të
ndihmuar karierën politike të burrit “Ajo” e përshkruan
“Atë” pakëz më ndryshe nga sa është njohur në publik dhe e
paraqet jetën bashkëshortore krejt rozë. Jo rrallë kemi
dëgjuar e lexuar thashetheme se ky apo ai politikan ka
ndonjë histori të vogël të ngjashme në atë që quhet
“çështja Monika Levinski” dhe jo të gjitha gratë e
politikanëve tanë kanë aftësinë ta luajnë pjesën si Hilari
Klinton. Në terrenin tonë shqiptar gratë e politikanëve e
të pushtetarëve kur marrin përsipër të bëjnë reklama
publike për bashkëshortët duhet të tregohen të matura,
sidomos gratë e atyre politikëanve që opinioni publik ka
tashmë 15 vjet që i sheh në udhëheqësitë partiake, në
tribunat e mitingjeve, në karriget parlamentare dhe në
kolltuqet qeveritare.
Qysh nga formimi i qeverisë së Berishës midis politikanëve
pushtetarë më shumë ka rënë në sy për etjen e tij për
reklamë minisitri i jashtëm Besnik Mustafaj. Shpesh daljet
e tij në ekran e faqe gazetash për intervista, në
konferenca shtypi, me raste veprimtarishë diplomatike,
brenda e jashtë Shqipërisë, nuk janë në funksion të
kryerjes së një veprimi normal që ia imponon detyra, por
për t’u dukur. Ndryshe nga disa ministra të tjerë që
gjithashtu i shohim shpesh në mjetet e informimit, Besniku
nuk është i detyruar të shfaqet para opinionit publik për
të bërë luftë politike, për të sqaruar çështje të punës.
Besniku nuk ndeshet me askend politikisht, sikurse janë të
detyruar të bëjnë pushtetarë të tjerë. Edhe kur ndonjëherë
i ka rënë më qafë me ndonjë deklaratë zevzeke Arta Dade e
kemi parë Besnikun t’i përgjigjet pa zemërim se kjo vjen
nga intimitete të vjetra midis tyre, si duket nga koha kur
studionin njëri për frëngjisht e tjetra për anglisht, çka u
hapi të dyve rrugën që nga mësues e përkthyes të bëheshin
ministra të jashtëm.
Besniku nuk ka sqaruar asnjëherë ndonjë problem diplomatik
me rëndësi, sepse më shumë ka vepruar për ekzibicionizëm
personal, ka improvizuar veprime diplomatike që ngjarjet i
kanë nxjerrë blof shumë shpejt. Edhe kur bën ndonjë
deklaratë të bujshme ajo bie poshtë nga hapat vijues të
Kryeministrit ose të Presidentit të Republikës, apo të
ndonjë zyrtari tjetër të lartë. Besnik Mustafaj më shumë
duket në punë se i ka puna dukje.
Prandaj bëjnë më shumë përshtypje intervista e fundit e
Besnikut në “Standard” ku ai ka tentuar të bëjë një
mbrojtje të dëshpëruar të diplomacisë së tij, si dhe
intervista reklamuese e bashkëshortes së tij në gazetën
“Tirana Observer” më 4 mars 2006 me një titull kumbues
“Donika Mustafaj, besnikja e Besnikut”. Edhe më shumë ky
titull na bën përshtypje ne që më 11 tetor 2005 kishim bërë
në “Rimëkëmbja” pyetjen “Besnik i kujt është Besniku?” dhe
ende duhet ta shtrojmë këtë pyetje. Ne nuk e kishim fjalën
për besnikërirat në suazat familjare, por për besnikërinë
politike e diplomatike të kryediplomatit shqiptar, i cili
kishte lëshuar në OKB atë bombën tymëse e shurdhuese “Duam
pavarësi të kushtëzuar për Kosovës”( ”Panorama” 23 shtator
2005).
Si para 5 muajsh dhe tani që ballfaqohemi me titullin
“Besnikja e Besnikut” nuk na interesojnë besnikërirat e tij
familjare, por besnikëria e tij në punët shtetërore dhe në
çështjet kombëtare. Këshillën magjike për ruajtjen e
baraspeshës në marrëdhëniet familjare nuseve shqiptare ua
ka dhënë këngëtarja A.Toska kur këndon:“Mirë me vjehrrën,
mirë me burrin/ merre punën butë e butë/ tërhiqe penin mos
e këput”. Nusja e re në marrëdhëniet ndërshtetërore e
ndërkombëtare të Shqipërisë, Besnik Mustafaj, sikur e ka
marrë shumë për zemër këtë këshillë dhe duket se këndon me
vete “Mirë me serbët mirë me grekët/ në fund të këmbëve
lëshoji brekët/ merre punën butë e butë? kur komshitë duan
me ta…”.

Nuk mund të bëhet martesë me Amerikën e dashuri me Francën

Besniku sikur e ka ndjerë edhe vetë se këtë përshtypje po
krijon tek shqiptarët prandaj në intervistën e tij në
“Standard” ka tentuar të na paraqitet me portret tjetër, të
burrit të vërtetë shqiptar në fushën e politikës e të
diplomacisë, jo të një “pispilluqi kozmopolit”, i lyer e
përlyer vetëm me impresionizëm e ekspresionizëm francez ,
siç e paragjykuakan, sipas ankimit të Besnikut për shkak të
mosnjohjes e të injorancës. Prandaj para Çilit, Besniku ka
dalë i veshur me kostumin e burrave kreshnikë të malsisë
paçka se është kozmopolit ka përdorur një herë të folmen
prej nacionalisti: “Unë po ju them juve se në konceptin që
kam për politikën e jashtëme shqiptare nuk ka asgjë më të
rëndësishme se interesat e Shqipërisë. Dhe në emër të
interesave të Shqipërisë ndërtohen marrëdhëniet. Shqipëria
nuk është vetëm një terren rivaliteti për Ballkanin, ajo
nuk është një terren rivaliteti midis Europës dhe SHBA-së,
e aq më pak midis Francës dhe SHBA-së.”
Besniku mund të thotë çfarë të dojë, por të tjerët nuk janë
të detyruar të besojnë atë që thotë ai, vetëm pse e thotë
ai. Nuk janë të pakët ata që nuk i besojnë gjërat pikërisht
pse i thotë ai dhe kur i thotë ai. Nuk mund të besosh që ai
u jep rëndësi interesave të Shqipërisë kur bën politikë të
bazuar vetëm në kozmopolitizëm edhe me armiqtë tradicionalë
të Shqipërisë. Edhe përfaqësues i interesave kombëtare,
edhe kozmopolit nuk shkon fare. Nëse hiqesh i tillë ose
mashtron, ose pastaj bën lojën e armiqve të interesave të
kombit tënd. Besniku është betuar para Çilit ”në konceptin
që kam për politikën e jashtëme nuk ka asgjë më të
rëndësishme se interesat e Shqipërisë”. Edhe nëse do ta
besonim Besniku ne këtë vlerësim asgjë nuk mund të
ndryshojë. Një ministër i jashtëm interesat e Shqipërisë do
t’i përfaqësojë dhe t’i mbrojë, jo sipas konceptit të tij,
por sipas konceptimit kombëtar. Besniku si ministër i
jashtëm duhet të ketë konceptim kombëtar shqiptar jo
konceptim mustafajan për interesat e Shqipërisë. Kurse e
meta kryesore e Besnikut është se ai gjykon, flet, vepron
sipas konceptimit të tij mustafajan, me moskokëçarje
fantastike për atë që duhet të jetë e qëndrueshme, e
përhershme, kombëtare shqiptare në çdo veprim të
diplomacisë shqiptare. Ai me mendjen e tij mund t’u japë
rëndësi interesave të Shqipërisë, por ashtu si gjykon e
vepron ai shërbimi shkon për interesat e Serbisë, të
Greqisë e të tjerëve. Ky është aspekti tragji-komik i i
asaj ndershmërie që mund të ketë në përbetimet e Besnikut
në intervistën në ”Standard”.
Nuk mund të thuash se mbron interesat e Shqipërisë kur
pohon se Shqipëria nuk ka armiq e armiqtë na vërtiten si
tufa sorrash mbi kokë për të na nxjerrë sytë, Nuk mund të
thuash se në qendër të vëmendjes ke interesat e Shqipërisë
kur u thua shqiptarëve se Serbia nuk është armik, se me
Greqinë duhet të bëjmë vetëm politikë të bazuar në sjellje
kozmopolite, kur Greqia ndaj nesh bën politikë
ultrashoviniste. Me një fjalë nuk mund të thuash se mbron
interesat e nderin e Shqipërisë kur predikon e praktikon
politikën e zbathjes së brekëve e të bythëkthyerjes ndaj të
gjithë atyre që të afrohen, si miq apo armiq. Nuk bën as
politikë nacionaliste, as politikë liberale, as politikë
kozmopolite kur tenton të mohosh një rivalitet të dukshëm
midis SHBA e Europës në Shqipëri dhe në përgjithësi për
problemet e shqiptarëve në Ballkan.
Këtë nuk e ha kush se gjërat duken. Sa herë kemi parë të
shpërthejë nervozizmi francez për qëndrimet e Shqipërisë
pro SHBA dhe sidomos për dashurinë që kanë shqiptarët për
amerikanët. Sa herë na ka ndëshkuar BE për këtë. Sa herë
udhëheqësit e lartë francezë kanë premtuar të vizitojnë
Shqipërinë e nuk kanë ardhur. Një pjesë të madhe të
intervistës Besniku e ka me shpjegime të tipit berishian
”shkova, takova, pashë, më tha, i thashë...” për vizitat e
tij të fundit në SHBA e Francë. Por kot është lodhur se nuk
e ka vërtetuar dot se SHBA e Franca për Shqipërinë janë
njësoj. Besniku është munduar të sillet si një kategori
burrash që duan të kenë përfitimet e besnikërisë së
bashkëshortes dhe kënaqësinë e përkëdhelive të dashnores.
Por këtë nuk mund ta bësh në marrëdhëniet me fuqi të mëdha
si SHBA e Franca. Mënyra si ka folur Besniku është për t’u
thënë shqiptarëve se nuk prishet ndonjë punë e madhe në
rast se në Kosovë rolin parësor që kanë amerikanët e marrin
europianët, ku dirigjentë do të bëhen francezët. Nëse ndodh
kjo për shqiptarët do të jetë një goditje e rëndë dhe për
serbët një avantazh i dukshëm.
Pra në fushën e diplomacisë martesë me Amerikën e dashuri
me Francën nuk mund të ketë. Besniku ka pas shumë nevojë të
dëshmojë se është pritur në SHBA në mënyrën më miqësore. Na
pëlqen ta besojmë këtë dhe e dëshirojmë këtë sepse përfiton
Shqipëria. Por zhvillimet do të tregojnë sesa e vërtetë
është ajo që thotë Besniku. Kurse për Francën ai ka
rreshtuar emocionet e nostalgjitë e tij dhe në fakt as ka
tentuar të hedhë poshtë mendimet se është filoftrancez. Më
mirë që nuk ka tentuar se nuk e arrin dot. Intervista e
Besnikut kullon yndyrë e parfum francez.

Kur nuk pendohesh për mëkatin apo krimin bëhesh edhe më
mëkatar e fajtor

Henri Çili e ka nxjerrë fort në pah qëndrimin e Besnikut se
nuk është penduar për deklaratën mbi Kosovën me pavarësi të
kushtëzuar. Këtë e kemi ditur pa na e thënë këta, ndonëse
Besniku është munduar të bëjë sikur u tërhoq nga ajo
deklaratë. Po të ishte penduar sinqerisht Besniku për atë
deklaratë ai duhej të kishte dhënë dorëheqjen, sepse është
deklarata më antikosovare e më antishqiptare e diplomacisë
së Tiranës. Prandaj Besniku përpiqet me gjithë mënyrat të
justifikohet.
Besniku të habit shumë me shprehjen: „Nuk mendoj se është
nevoja që ministri i jashtëm i Shqipërisë të analizojë çpo
ndodh në Beograd“. Në mos qoftë nevoja të bëjë këtë, nuk
është nevoja për asnjë nga punët tjera që ministri i
jashtëm i Shqipërisë thotë se po bën. Ndoshta „për
diplomaci“ duhet të thotë se nuk është nevoja që ministri i
jashtën i Shqipërisë të përzihet në ato që ndodhin në
Beograd, megjithëse nevoja është e madhe dhe në këtë
drejtim, por ministrat tanë nuk janë të zot të bëjnë
ndërhyrje sikurse bën Drashkoviçi në Tiranë. Ama analiza e
asaj që ndodh në Beograd duhet të jetë detyrë parësore e
ministrit të jashtëm Mustafaj, e kryeministrit Berisha, e
Presidentit Moisiu e shumë të tjerëve. Të bësh analizë nuk
do të thotë të ndërhysh në punë të tjetrit. Të mos bësh
analizë se çfarë ndodh në shtetin fqinj me të cilin ke
shumë probleme do të thotë të mos kesh haber nga
diplomacia.
Vetë Besniku në një paragraf tjetër thotë: “Shqipëria duhet
t’i marrë përgjegjësitë e saj dhe të mos jetë në pritje për
çështjen e Kosovës“. Po si e bën këtë Besniku në qoftë se
ka hequr dorë nga analiza e asaj që ndodh në Beograd, apo
çdo qëndrim e fjalë që do t’i vijë nga serbët e Beogradit
do ta quajë të mirëqenë për Kosovën?! Vetë Besniku është
shprehur: „ në bordin e kësaj ministrie ka ardhur
Drashkoviçi dhe ka deklaruar se nuk mund të ketë pavarësi
për Kosovën. Dhe ministri i jashtëm paraardhësi im nuk ka
guxuar të thotë po është një version që duhet parashikuar“.
E pamundur të kuptohet çka dashur të thotë Besniku në këtë
fjali. Po Besniku si kujton se vetëm pse përmendi fjalën
pavarësi duke i vënë një „e kushtëzuar“ si bisht ka mbajtur
qëndrim më të mirë se Kastriot Islami? Edhe serbët kur
mohojnë pavarësinë e Kosovës e përmendin fjalën pavarësi.
Ama del se Drashkoviçi në mes të Tiranës ia ka përplasur në
fytyrë diplomacisë shqiptare planin e vet dhe kjo nuk ka
qenë e zonja të reagojë.
Besniku ka hyrë në këto ujra se i është dashur të përpiqet
mbi 100 herë të justifikohet për atë gafën e madhe që bëri
duke kërkuar „pavarësinë e kushtëzuar si zgjidhje më e mirë
për Kosovën“ dhe për të dalë nga ai batak ku ra. Por kot e
ka se mund të dalë me nder nga ai batak, duke akuzuar
kundërshtarët politikë si në fjalinë: “Ajo që më çuditi
ishte se reagimi nga Beogradi dhe reagimi i opozitës në
Tiranë ishte i njëjtë. Thelbi i kundërshtimit që bëhej
ishte i përbashkët. Unë nuk them se opozita shqiptare mbron
të njëjtat interesa si Beogradi për Kosovën“. Kurse ne e
kemi thënë dhe e themi se Besniku mbrojti të njëjtat
interesa e të njëjtën formulë si Beogradi për Kosovën dhe
opozita shqiptare gjeti rastin të kapej për të marrë poza
më kombëtare se Besniku.
Për të marrë me të mirë serbët Besniku sapo kishte veshur
uniformën e të parit të diplomacisë së Shqipërisë bëri një
zallamahi shumë të dëmshme për Kosovën e gjithë kombin
shqiptar me atë formulën “pavarësia e kushtëzuar është
zgjidhja më e mirë për Kosovën”. Kemi shkruar mjaft për
këtë lëshim të tërë lëmshit të perit diplomatik shqiptar që
u bëri Besniku serbëve dhe jemi shprehur pa mëdyshje se
besnikëria e tij nuk ishte më ndaj çështjes shqiptare, por
ndaj nacionalizmit serb. Nuk kemi gabuar.
Kundër qëndrimit të ministrit të jashtëm u ngritën politika
dhe opinioni në Kosovë, shumica e strukturave politike dhe
opinioni në Shqipëri. Këtë kundërvënie masive ndaj
qëndrimit të ministrit të jashtëm na e ka pohuar edhe
gazetari Astrit Nuri në një apologji të tij inatçore të
botuar në gazetën “Albania” më 4 shkurt nën titullin “A ka
më pyetje për ministrin e jashtëm”. Astrit Nuri ishte shumë
i mllefosur që propaganda shqiptare “i bie fyellit në një
vrimë” dhe “… u bënë disa muaj që kudo ku ftohet ministri i
jashtëm nëpër stacione televizive pa tjetër do të pyetet:
cili është komenti juaj, zoti ministër lidhur me
pavarësinë?... Dhe ai është i detyruar të të verë kasetën
që ta dëgjojnë shqiptarët. Akoma nuk e kam verifikuar, por
dua t’i besoj një kolegut tim që paska numruar këto
shpjegime e komente të zotit Mustafaj dhe ato qenkan bërë
deri tani 95”. E shikoni pra, për 3 muaj Besnik Mustafaj ka
dalë 95 herë në media. Hajde reklamë, hajde. Nuk e dimë e
sata herë është intervista në “Standard: të datës 4 mars
2006 që Besnik Mustafaj vë për shqiptarët të njëtën kasetë.
Por pamë se nuk është i zoti të prodhojë ndonjë gjë më të
mirë se kjo kasetë. Nuk e ndihmon as dalja e gruas me
shpjegime për jetën personale në gazetë.
Po Astrit Nuri pse është kaq i mërzitur që shqiptarët i
kërkojnë shpjegime Besnikut për punën e pavarësisë së
Kosovës?! Çfarë kërkon dhe ky Nuri që shqiptarët vetëm t’i
luten Besnikut të këndojë më shpesh këngën “mirë me serbët
, mirë me grekët, në fund të këmbëve lëshoni brekët…”?!
Nuri ishte pezmatuar që deri një mik i Besnikut si Sabri
Godo paska thënë: “Ministri bën si i thonë ndërkombëtarët”.
Për cilët ndërkombëtarë e kishte vallë fjalën Sabriu?
Amerikanët pak ditë pas deklaratës së Besnikut në OKB thanë
të kundërtën se “çështja e Kosovës duhet zgjidhur sipas
vullnetit të popullit”. Zaten kjo e bëri Berishën të hiqte
dorë nga mbështetja disa-ditore për qëndrimin e Besnikut.
Kështu filluan të deklaronin edhe perëndimorë të tjerë. Më
në fund edhe diplomacia ruse përdori formulën “zgjidhje
sipas vullnetit të popullit të Kosovës”, pavarësisht se
mund të ketë prapamendimet e saj për ta shpërfytyruar atë
që quhet “vullnet i popullit”..
Për shqiptarët janë ndërkombëtarë edhe serbët e grekët. Mos
këta kishte parasysh Godo kur qortoi Besnikun”! Serbët
dihet se janë për formulën e Besnikut, që në gjuhën serbe e
thonë pak më ndryshe “më shumë se autonomi, më pak se
pavarësi”. Edhe grekët janë për të njëjtën gjë. Këtë e
dëshmoi edhe ministrja e re e Greqisë për punët e jashtëme
, Dora Bakojanis gjatë vizitës në Kosovë në ditët e para të
muajit mars 2006. Kështu mbetet të besojmë se nga ato që
thotë Godo, Besniku për vete këndon me zë të mbytur “mirë
me serbët, mirë me grekët...”.

Besniku trulloset sërish gjatë vizitës në Paris

I gjendur ngushtë edhe vetë Besniku nganjëherë e ka dredhur
llafin për të treguar se edhe ai për pavarësinë e plotë të
Kosovës është, ndonëse me konfirmimin në “Standard” se nuk
është penduar, i zhveftëson këto llafe dhe vërteton se
mendja i rri tek kushtëzimet që duhet të ketë kjo pavarësi
për ta pasur mirë me Beogradin.
Gazetari Astrit Nuri kur është munduar t’i verë vetulla
qëndrimit të Besnikut ia ka nxjerrë sytë, sepse ka
përmendur që në emisionin e Rudina Xhungës “Shqip” Besniku
i ka rënë fyellit të tij po në atë vrimë kur qenka shprehur
“Pavarësia nuk negociohet, negociohen kushtet”. Këtë fjali
e gjejmë edhe në intervistën e Besnikut në “Standard”,
veçse këtu në vend të fjalëve shqipe “kushtet” është
përdorur termi frëng “kondicionet”. Pra, “jo Ali Hoxha, por
hoxhë Aliu”. Sa herë i paraqitet rasti Besniku dëshmon se
i mbetet besnik formulës që përdori fillimisht për
pavarësinë e kushtëzuar të Kosovës. “Gazeta Shqiptare” më
1 mars 2006 ka botuar nën titullin e madh “Kosova me
sovranitet të kushtëzuar” një intervistë që Izabelë Laserr
i kishte marrë Besnikut për gazetën “Le Figaro”. Edhe një
herë Besniku ka shprehur obsesionin e tij që pavarësia e
Kosovës “të jetë një formë kompromisi midis shqiptarëve e
serbëve”, dhe tregohet i dëshpëruar që “në Ballkan nuk
ekziston ndjenja e kompromisit”, pra ende nuk këndohet
“mirë me vjehrrën, mirë me burrin…”.
Në intervistën më të re në Francë Besniku edhe një herë ka
shfaqur një besnikëri të patundur ndaj formulave që u
pëlqejnë serbëve dhe miqëve të tyre. Ka predikuar pikërisht
ashtu si udhëheqësit e Beogradit për një “kompromis po aq i
nevojshëm për serbët sa për shqiptarët” që t’i japë formë
një pavarësie që do të ndiqet nga komuniteti ndërkombëtar,
çka do të thotë një lloj sovraniteti i kufizuar”. Besniku
mund të dijë termat “sovranitet e sovranitet i kufizuar,
por zor se mund të ketë njohuri të sakta për këto koncepte
politiko-juridike, sidomos në fushën e marrëdhënieve
ndërkombëtare. Nuk ka në botë sovranitet absolutisht të
pakufizuar në kuptimin e mirëfilltë të fjalës, sepse vetë
fakti që në planetin tonë duhet të bashkëjetojnë mbi 200
subjekte të së drejtës ndërkombëtare do të thotë edhe
sovraniteti i shtetit është si liria e individit, duhet të
shtrihet deri aty ku fillon sovraniteti i tjetrit. As SHBA,
hiperfuqia e vetme e kohës sonë, nuk ka sovranitet të
pakufizuar në kuptimin absolut. Vetë SHBA ankohet se është
e kërcënuar nga terrorizmi ndërkombëtar, nga Al Kaeda e
Bind Ladeni, që do të thotë se këta nuk njohin sovranitetin
absolut të Amerikës.
Por për “sovranitetin e kufizuar të Kosovës” Besnik
Mustafaj paska bërë një teorizim të veçantë në Francë,: “…
një Kosovë e pavarur do të kishte kuptim vetëm nëse do të
ishte demokratike. Ballkani nuk ka nevojë për një vend të
ri që nuk është shtet i së drejtës. Kjo zgjidhje do t’i
lejonte komunitetit ndërkombëtar të garantonte se nuk do të
kishte ndonjë ndryshim në kufijtë e rajonit”,
Të gjitha janë gjepura teorike, përçatje politike dhe
poshtërsi qytetare. Mbetet për të parë se ku i ka mësuar
Besnik Mustafaj këto. Nuk ka bërë asnjë shkollë, apo kurs
kualifikmi për diplomaci. Është marrë më shumë me letërsi
se me zanatin që kujton se di ta bëjë. Sikur të vazhdonte
me letërsinë do të bënte gjënë më të mirë për Shqipërinë.
Më mirë të prodhojë romane si “Boshi”, që të verë në punë
të këndshme komentuesit e letërsisë se të japë intervista
si ajo në “Le Figaro” që detyrojë të tjerë të hyjmë e të
bëjnë komente pa pikë dëshire e kënaqësie. Miranda Haxhia
një koment të saj në “Metropol” të datës 14 janar 2006 për
romanin më të fundit të Besnikut e ka titulluar ”Nga Boshi
i madh fillon prishja e arsyes njerëzore”. Pa e ditur
ç’është ky roman, vetëm duke u nisur nga titulli i mësipërm
më pëlqen të shtoj se nga zbraztitë në formimin politik e
diplomatik fillon prishja e arsyes shtetërore. Fantazia e
trillimi vlejnë për t’u marrë me letërsi. Për t’u marrë me
diplomaci duhen njohuri, përvojë, shprehi të përgjegjësisë
e vetëdisiplinës dhe bosht nacionalist në edukim.
Gruaja e tij dëshmon se Besniku ishte më i dobët se ajo në
mësime, edhe pse ishte më i lexuar. Por çfarë ka lexuar?!
Më 16 shkurt 2006 në gazetën “Tema” është botuar shkrimi i
titulluar “Përgatitja e diplomatëve, tani akademi e re”, ku
njoftohet se Besnik Mustafaj paska vendosur që nën
drejtimin e tij të krijohet një Akademi diplomatike që të
kualifikojë diplomatët që janë në funksion tani. I pari që
ka nevojë për të qenë nxënës e jo drejtues i një akademie
të tillë është vetë Besniku. Madje sipas përçartjeve që ka
bërë në intervistën për “Le Figaro” paska nevojë për një
kurs më të ulët kualifikimi fillimisht.

Zgjidhja e problemit kombëtar është detyrë mbi detyrat në
Kosovë

Ministri i jashtëm i Shqipërisë merr guximin (lexo lajthit)
para gjithë botës të thotë se “nuk ka kuptim të pavarësohet
Kosova po të mos jetë berë më parë demokratike”. Po pse
paska më shumë kuptim që “Kosova jodemokratike” të qëndrojë
nën Serbinë? Mos vallë për Besnikun Serbia e Tadiçit,
Koshtunicës, Nikoliçit qenka bërë më demokratike meqenëse
deklaron se nuk do të lejojë pavarësimin e Kosovës, se po
nuk ia lanë Kosovën me të mirë do ta pushtojë ushtarakisht?
Pse nuk thotë se as Serbia nuk duhet të ekzistojë kështu
siç është, shtet sovran jodemokratik në Ballkan, por duhet
të kalojë nën administratën e OKB-së në rast se ka parasysh
që Kosova të mbetet nën administrim ndërkombëtar derisa
botës t’i mbushet mendja se qenka bërë demokratike?
Sipas atyre që ka deklaruar Besniku në Francë mjafton të
thuhet se Kosova ende nuk është bërë demokratike dhe qenka
e përligjur që ajo të mbetet nën Serbi, apo nën administrim
ndërkombëtar. Kjo i shkon përshtat këkesës së bërë nga
Presidenti i Serbisë, Tadiç, se përcaktimi i statusit të
Kosovës duhet të shtyhet për 20 vjet. E ka dëgjuar vallë
Besniku propozimin eTadiçit? E di Besniku se sekretari i
përgjthëshëm i OKB-së, Kofi Anan, para pak kohësh bëri një
deklaratë mjaft shqetësuese për shqiptarët, me vlerësime të
ashpra për përparimet e pakta në Kosovë drejt stabilitetit?
Pra, Kosovën tani e quan jo demokratike, kur shqiptarët
kanë arritur neovele të admirueshme të demokacisë që nuk i
kanë arritur vende më zhvillimtëqetë që mburren për
demokraci. Ngjarjet e marsit në vitin 2004 nuk ishin aspak
për faj të shqiptarëve por të të huajve në Kosovë dhe të
agjenturës serbe. Kurse ngjarjet e dhunshme në Francë, ku
për disa muaj u vendos gjendje e jashtëzakonshme, ishin
tërësisht për faj të demokracisë franceze.
Nik Uadhams i “Asoshiejted Press” ka shkruar vëzhgimin
“Vlerësimi negativ i Ananit për Kosovën”, ribotuar në shqip
nga “ABC” më 4 shkurt 2006. E di Besniku se këto deklarata
të Ananit bien në kundërshtim me raportimet për përparimet
e stabilitetit dhe të demokracisë në Kosovë që i ka bërë
kreyadministratori i OKB-së Petersen, si dhe me ato që bëri
norvegjezi Kai Ajde, i dëguari i Ananit? Di gjë Besniku
përse Anani ka bërë këtë kthesë në drejtim negativ për
Kosovën? Ka dëgjuar gjë Besnik Mustafaj se kohë më parë,
kur Besniku nuk ishte ende ministër dhe Anani kishte
lëshuar vlerësime negative për shqiptarët në Kosovë, është
thënë se tek ai kishin ndikuar disa këshilltarë francezë
pranë tij, me porosi sigurisht nga Parisi, aleat i
Beogradit? Apo Besniku në atë kohë ka qenë i zënë me
trillime skenash e dialogjesh për romanin “Boshi”?!

(Anti)diplomacia e Besnikut e kushtëzuar nga propozimi
iTadiçit

Sipas gjithë arsyetimeve të mbrapshta që bën Besniku Kosova
duhet të mbetet nën Serbi, derisa t’u bëka modeli më i
kulluar i demokracisë në botë, aq i kulluar sa edhe më të
ligjtë midis serbëve të Kosovës e të Serbisë të mos kenë
gojë të thoë se nuk është demokratike. E ku ka model të
tillë demokracie?. Besnik Mustafaj nuk arrin të kuptojë një
gjë fare elementare se pavarësimi i një kombi dhe
shndërrimi i një vendi në shtet të pavarur nuk ka si
premisë kryesore e si motivim themelor legjitimiteti
shkallën e demokracisë, por faktin që është komb e vend i
veçantë nga të tjerët. Kurse Mustafaj bën si premisë e
kriter të pavarësimit të Kosovës shkallën e demokracisë,
sepse kështue e kanë më të lehtë serbët e miqtë ë tyre të
manovrojnë për të mohuar të drejtën e Kosovës për
pavarësim.
E ka idenë Besniku se çfarë është ai plani famëkeq i
francezit Badinter, i vitit 1991, për t’i mohuar Kosovës të
drejtën e shkëputjes nga ish-Jugosllavia, kur këtë të
drejtë ua njohën njësive të tjera të federuara?. Mos vallë
është përsëri po ai Badinter, ose ndonjë nxënës i tij i
zellshëm, që po sajon një “justfikim” të ri, pas 15
vjetësh për t’ia mohuar Kosovës të drejtën e pavarësimit
nën një pretekst jo më poilitiko-juridik, por
politiko-shoqëror? Mos vallë Besniku para se të jepte
intervistën në “Le Figaro” ka lexuar në dritën e abazhurit
në dhomën e hotelit një studim të kësaj natyre në
frëngjisht, sepse fjalët e tekstit shqip kanë morfologji e
sintaksë të përdhosur të gjuhës shqipe?!. Besoj që Besniku
e ka parasysh se mua kjo më bie në sy kollaj si njohës i
mirë i frëngjishtes.
Edhe një herë duket se kemi të bëjmë me besnikëri ndaj
Serbisë e tradhëti ndaj Shqipërisë. Kosova duhet të behët e
pavarur sepse është shqiptare , jo se u bë demokratike.
Sipas logjikës së Besnikut e studimeve të ndonjë Badinteri
në Francë Shqiëpria e Enver Hoxhës duhej zhdukur nga harta
e sheteve se nuk ishte demokratike, Sipas Besnikut gjithë
shtetet e botës që nuk janë demokratike nuk duhet të jenë
shtet por të shkojë t’i pushtojë dikush? Mos vallë Besniku
beson se SHBA do të dojë, ose do të mundë të pushtojë si
Irakun çdo shtet ku ka, apo mund të shpallet ndonjë Sadam?!
Këto janë marrëzira t’i besosh.
Po shkallën e demokracisë që një vend e një popull të bëhet
shtet i pavarur kush do ta përcaktojë, sipas Besnikut? Mos
atje në Francë e kanë informuar se po bëhet gati propozimi
për të krijuar një “Gjykatë Ndërkombëtare për Demokracinë e
Pavarësinë” e shteve, siç propozuan francezët atë Gjykatën
e Hagës për krimet e luftës në ish-Jugosllavi ku englediset
Milosheviçi dhe nuk denjojnë të shkojnë Mlladiçi, Karaxhiçi
etj.?! Nëse krijohet një “Gjykatë Ndërkombëtare për
Demokracinë e Pavarësinë” e shteteve a nuk do ta zhysë ajo
botën në kaos duke hequr e dhënë pavarësira si liçencat e
automobilave?! E cili qenka ai shtet në botë që ka shkallë
demokracie të paqortueshme që t;i shpëtojë një gjykate të
tillë?! Shete të tillë nuk janë as Franca me SHBA.
Besnik Mustafaj ka lajthirtur kur pavarësinë e Kosovës e
shikon sikur ai të ishte ministër i jashtëm i rajonit të
Ballkanit, si Fatos Nano para disa vitesh kur fliste për
Ballkan pa mure ndarëse. Besniku ia kalon edhe
panballkanizmit të Fatos Nanos kur thotë : “Ballkani nuk ka
nevojë për një shtet të ri që nuk është shtet i së
Drejtës”. Kë ka pyetur ai në Ballkan kur flet kështu?
Serbët? Grekët” Po pse për hir të Ballkanit apo për hir të
të drejtave dhe të interseave të shqiptarëve duhet kërkuar
e mbështetur pavarësia e Kosvës? Në mos pastë nevojë
Ballkani i Besnikut për shtet të ri “që ende nuk është i së
drejtës”, kanë nevojë shqiptarët për këtë shtet që ta bëjnë
hap pas hapi të së drejtës dhe siguri do ta arrijnë edhe
pse nuk do Besnik Mustafaj.
Shteti është si njeriu. Lind njomcak i brishtë, bëhet
fëmijë, i përkëdhelur, tekanjoz e sherxhi siç janë bërë
Serbia e Greqia në Ballkan, ose i nëpërkëmbur si Shqipëria;
grindet e qaravijtet, rritet, bëhet adoleshent, piqet,
bëhet burrë tamam. Kurse Besnik Mustafaj shtetin e Kosovës
e dashka qysh në lindje burrë të madh, madje dhe evlija në
sjellje e bujari. Se kështu thonë në Beograd dhe në Paris.
Shteti i së drejtës është nocion mjaft i papërcaktuar në
teori dhe shumë i vështirë për t’u reralizuar në praktikë.
Ç’i duhet mësuesit të gjuhës frënge, Besnik Mustafa,j të
hyjë në fusha ku nuk ka haber fare?! Për t’u bërë qejfin
miqëve në Beograd e Paris para të cilëve do të mburret si
kompromisaxhi i madh?!

ËSHTË KRIZË E DYPUSHTETIT, JO KRIZË E PARLAMENTIT

Partia Socialiste dhe aleatët e majtë për shumë ditë me
radhë kanë vënë kujen se në Shqipëri ka plasur “kriza e
parlamentit” dhe gjoja për të dalë nga kjo krizë i kërkojnë
Presidentit të Republikës të thërrasë një tryezë të partive
parlamentare për të biseduar dhe për të rënë në ujdi të
pranueshme për të gjthë. Kurse PD në emër të shumicës
qeverisëse përgjigjet se nuk ka krizë parlamentare e nuk do
të tilla bisedime. Por Berisha ia lë topin Presidentit të
luajë si të dojë në fushën e tij, duke thënë se nuk ndërhyn
në punët e tij nëse do apo jo të marrë nisma siç kërkon
Rama.
Në parlament kemi parë skena të shëmtuara, që edhe po të
krijoheshin nga rrugaçët e të droguarit në rrugë do të
ishin të pafalshme. Deputetë që shkojnë me pranga, me
bilbila, me daulle. Për të ulur zjarminë e këtyre të
revoltuarve revolucionarë shumica rreshton njerëzit e
Gardës për të mbrojtur deputetët e ministrat e saj të urtë.
Kjo i tërbon edhe më shumë të revoltuarit që zënë e ankohen
se janë keqtrajtuar në sallë dhe ngrenë padira në
prokurori. Kishim parë skena të pahishme rreth parlamentit.
Demonstrata të fuqishme në vitin1991 që irrituan aq shumë
kryetarin Kastriot Islami saqë ky harroi se kishte
mikrofonin hapur dhe u shpreh sikur të më garantojë kush
familjen jap urdhër e dal vetë me mitroloz t’i grijë. Kemi
parë parlamentin në shtetrrethim kur vendoste gjendjen e
jashtëzakonshme në vitin 1997. Kemi dëgjuar për krismat e
armëve në korridorin parlamentit kur iu bë atentat Azem
Hajdarit. Kemi parë karnavalet e PD-së në vitin 2001 kur
deputetët me divizën bardhë e blu ndiznin qirinj për të
bërë varrimin simbolik të parlamenti të dushkut. Por ende
nuk kishim parë këtë yrnekun e tanishëm që brenda në sallën
e parlamentit të bëhen kërcënime ose të dëgjohen ultimatume
si të Komitetve të Jugut më 1997: bëni si themi ne ose s’ka
parlament. Nuk kishim parë që në emër të demokracisë e të
“kthimit të fshehtësisë së votës” të bëhej tentativë nga
pakica për të marrë peng parlamentar shumicën, për të
shndërruar sallën e parlamentit që të gjthë me hipokrizi e
quajn “tempulli i demokracisë” në një mjedis vagabondazhi.
Edhe këtë e pamë.
E keqja dhe e liga në demokraci përtërihen e përsosen shumë
më shpesh se të mirat e demokracisë. Hipokrizia lulëzon pa
pengesë. U vërtetua se fajin nuk e ka aq shumë
mosrespektimi i fshehtësisë së votës, por spekulimi
hipokrit me fshehtësinë e votës. Për të qenë më të saktë
fajin e ka edhe vetë fshehtësia e votës. Në parlament nuk
duhet të ketë votim të fshehtë asnjëherë e për asgjë. Në
qoftë se deputetët nuk guxojnë të votojnë hapur në
parlament do të thotë se nuk ka demokraci në vend, ose në
parlament nuk kanë shkuar njerëz dinjitozë e demokratë të
vërtetë. Vota e fshehtë nuk pjell demokraci, por hipokrizi
e paburrni, nuk sjell zgjidhje demokratike serioze, por
nxit e përligj intrigën, pabesinë e rrufjanllëkun.
Frikacakët nuk kanë përse të shkojnë në parlament.
Gjithçka nisi si një skenar dhe regjisure banale kur
“Kapedan-Sulot” e së majtës shpallën se namuzi i tyre
maçoist politik e shijet e tyre demokratike fort burrece
nuk mund të duronin më shumë se 200 ditë të komandoheshin
nga një femër “noprane”. Jozefinëa e shkretë është sjellë
si shelege e butë në parlament po ta krahasosh me Kastriot
Islamin e vitit 1991 dhe sidomos me Skënder Gjinushin
prepotent të viteve 1997-2001 që ishte ulur në karrigen e
kryetarit me vrullin e komandantit politik të një rebelimi
të armatosur. Edhe Servet Pëllumbi i moderuar po të jetë
për hile e shkelje ka bërë më shumë dhe më të rënda se ato
që i quhen mëkate të pafalshme Jozefinës. Por socialistët
imituan xha Sulon në filmin “Kapedani” që nuk mund ta
lëshonte për tokë namuzin e mustaqeve dhe të punonte në
kooperativën bujqësore që drejtohej nga një çupërlinkë. “Ta
shkarkojmë Jozefinën”, ishte kushtrimi i “Sulo-kapedanëve”
të parlamentit , të cilët për të qenë të ndershëm duhet
thënë se nuk kanë asgjë të përbashkët me fisnikërinë e
personazhit “xha Sulo” në film.
Por puna e shkarkimit të Jozefinës nuk u doli si e kishin
nisur ata dhe ndonjë ”karrigethyer” nga kampi i shumicës. U
kuptua që përveç sebepit për sherr politik ata që nisën
procedurat e shkarkimt kishin dhe një plan praktik për të
vënë në jetë, të sillnin në krye të parlamentit ndonjë
“karrigethyer” nga rrethi i Berishës. Përveç ngjashmërive
të tjera me zhvillimet e vitit 1997 duhet mbajtur shënim
edhe kjo veçori, në kampin e PD-së u shfaqën
karrigethyerit.
Jozefina nuk u rrëzua, përkundrazi u nis për në Amerikë dhe
atje u vlerësua si një fitore për Shqipërinë që jep
shembull të tillë demokracie që vë një grua të drejtojë
legjislativin. Merreni me mend çfarë përshtypje të keqe do
të kishte bërë sikur të nddhte që në Shqipëri të shkarkohej
brenda dy muajsh e para grua në historinë e saj e zgjedhur
kryetare parlamenti. Kjo mund të ndodhte vetëm sikur
Jozefina të kishte kryer krime të tilla si serbja Pllavçiç
që e kërkoi dhe e dënoi Gjykata e Hagës për krime në
Bosnje. Sikur në vend të Jozefinës të ishte zgjedhur Luiza
Hoxha me siguri “Sulo-kapedanët” do të ngriheshin si trup i
vetëm në mbrojtje të saj. Votimi për Jozefinën u kthye në
humbje të madhe për “Sulo-kapedanët”, se nuk doli gjë ai
alarmi për shkelje të fshehtësisë së votimit. Atëherë
“Kapedan-Sulot” nxorrën nga arkivi dosjen e praktikave
beogradase. Në vitin1997 përdorën simbolet serbe të
ngritjes së tre gishtave për të nxitur turmat e britmave
“duam paratë tona”. Kësaj radhe bënë si ato ditët në rrugën
e Beogradit kur rrëzohej Milosheviçi, filluan koncertin e
bilbilave, zhuzhatjen si gjinkallat në korrik, jo në rrugë
por brenda në parlament, tundën dhe prangat e policëve , si
për t’u thënë rivalëve nga shumica, ose na lidhni ju që të
dukemi heronj, ose pranoni të lidhim ne shumicën me prangat
e votimeve të fshehta që shumica të mos bëjë dot gjë pa
izmin e pakicës. Nuk u eci që incidenti të kishte edhe gjak
e bojë të kuqe si në sheshin “Skënderbej” më 28 maj 1996.
Por ama një konflikt me njerëzit e rendit brenda në sallë e
krijuan. Qaravitjet në kupë të qiellit zbuluan madje edhe
një “filmues hafije” që i përkiste gardës, mekanizëm
shtetëror. Kjo për bilbilsat ishte e padurueshme. Ata nuk
kanë gajle të filmohen nga gjithfarë reporterësh,
kameramanësh, të njohur e të panjohur,të gjithëfarë
televizionesh që nuk dihet mirë për kë punojnë e ku i çojnë
prodhimet e tyre. Por nga një gardist kurrsesi nuk duan të
filmohen.
Edhe kjo nuk e zgjidhi punën, tani ka mbetur zgjidhja ose
tek presidenti ose tek “rebelimi” si në vitin1997 ( edhe
atëherë në fund të shkurtit e në fillim të marsit u bë
zallamahia. Kësaj radhe e majta ka një mangësi, nuk është
bashkuar, nuk ka më një “Forum për Demokraci”, sepse Gumeni
s’është në Shqipëri, Kurt Kolës i ka rënë itibari, Fatos
Lubonja është më shumë në anën e Berishës, As Arben Imamin
nuk e kanë si më 28 mars 1996 që t’u jepte zemër në sheshin
“Skënderbej” për të rrëzuar diktatorin Berisha, se ka
shkuar shef kabineti tek Berisha. Nuk ka shenja se diku po
krijohen komitete të shpëtimit publik. E gjitha e reja
është një takim i të majtëve të përçarë dhe lëvizja e Metës
drejt PS-së.
Edhe shumica nuk i ka punët më mirë. Teprica e votave mbi
pakicën është e brishtë. Rreziku i aktivizmit të
karrigethyerve është i madh. Nismat për të ndryshuar krerët
e institucioneve, sidomos prokurorin e përgjithëshëm po
ngecin. Madje kërcënimi për postin e Sollakut, u kthye në
hyxhym për t’i hequr kolltukun Jozefinës. Shumica e ka
pësuar si në përrallën e atij që kapi hajdutin, por nuk e
çonte dot ku duhej, as e lëshonte dot, se hajduti nuk e
lëshonte më atë.
Opozita bërtet “bëni lëshim të dalim nga kriza
parlamentare”. Në të vërtetë nuk ka krizë parlamentare se
një krizë e tillë ndodh kur parlamenti nuk është në gjendje
t’i japë një qeveri vendit dhe pasi janë provuar gjithë
variantet e mundësitë duhet të shpërndahet për të kërkuar
zgjidhje nëpërmjet zgjedhjesh të reja para kohe. Këtë e
dinë mirë të dy palët. Edhe opozita që bërtet se ka krizë
parlamentare e di se bën gabim. Shumica nuk ka garanci të
plota se nuk mund të shkohet edhe drejt një krize
parlamentare se “dukuria Xhuveli” që dëmtoi të majtën mund
të infektojë edhe të djathtën.
Krizë parlamentare ende nuk ka. Por ka shpërthim të ri të
një krize të vjetër, të „krizës së dypushtetit“ dhe të
„krizës së bashkëqeverisjes informale“. Këto dy kriza e
kanë zanafillën qysh nga viti 1991. PPSH që kishte 2/3 pas
31 marsit 1991 deshi bashkëqeverisje, jo informale por
zyrtare me PD dhe ia arriti duke i imponuar qeverinë e
stabilitetit,që doli një dështim i plotë. Menjëherë pas
fitores së PD më 22 mars 1992 PS kërkonte t’i impononte
PD-së „bashkëqeverisjen informale“ dhe qysh ditën e parë të
parlamentit Nano kërkoi zgjedhje të reja. Kjo donte të
thoshte „ose qeverisni në ujdi me ne, ose nuk ju lëmë të
qeverisni të qetë.“ Në vitin 1996 PS përsëri kërkoi
krijimin e situatës për bashkëqeverisje informale. Meqenëse
nuk e arriti filloi përgatitjet për përmbysjen e vitit
1997. PD tentoi me ato fuqi që i kishin mbetur t’ia nxinte
jetën qeverisjes së PS-së, madje a mori për pak orë
pushtetin në shtator 1998. PD shumë kohë ka luajtur kartën
e zgjedhjeve të parakohëshme dhe i imponoi PS-së
bashkëqeverisje informale në vitin 2002 me marrëveshjen
Nano-Berisha dhe me zgjedhjen e Moisiut president
konsensual e të Sollakut prokuror të përgjithëshëm.
Këtë do të bëjë tani PS, të riaktivizojë marrëveshjen
Nano-Berisha për bashkëqeverisje informale, sepse me provat
e fundit duket e kuptoi se taktika leniniste e
shpartallimit të Dumës si në kohën e dypushtetit në Rusi
pas revolucionit të shkurtit 1917 nuk është e lehtë dhe
parrulla “gjithë pushtetin ramo-socialistëve” nuk ka gjasa
për sukses. Prandaj Rama e PS duan një ujdi me PD-në e
Berishën që të parëve t’u lëshohet terren për sukses në
zgjedhjet lokale. Rama kërkon me çdo kusht që të sigurojë
vazhdimësinë e pushtetit të tij në Bashkinë e Tiranës..
Kërkesa e Ramës që Moisiu të thërresë tryezën e partive do
të thotë të pranohet se vendi ka hyrë tashmë në krizën
institucionale, edhe pse nuk ka krizë të mirëfilltë
parlamentare. Gjithnjë tryezat e partive janë thirrur për
të zhvleftësuar parlamentin, për të vënë pazarllëqet e
matrapazllëqet politike mbi zgjidhjet institucionale. Këtë
bënte Ramiz Alia kur krijonte Këshill Presidencial të
paligjëshëm në fillim të vitit 1991, tryeza partishë në
qershor e në dhjetor të atij viti. Këtë imponuan
socialistët në 9 mars të vitit 1997. Këtë imponuan
demokratët gjatë ujdisë Nano-Berisha 2002. Këtë duan të
bëjnë ramosocialistët tani. Këta duan me çdo kusht të
shmangin rrezikun që fushata e egër verbale e Berishës
kundër korrupsionit të tyre të mos kthehet në fushatë
veprimesh konkrete.
Tollovitë që kanë ndodhur në Shqipëri janë gjithashtu në
një linjë të njohur zhvillimesh ndërkombëtare për Kosovën.
Sa herë i duhet Sebisë të vështirësojë pozitën e
shqiptarëve të Kosovës nxisin sherre në Shqipëri. Dhe sa
herë serbët ndjejnë një nevojë të tillë grekët provokojnë
tensione me Shqipërinë. Kështu ka ndodhur edhe këto kohë.
Aktorët kryesorë të gjithë këtyre kombinacioneve të
fëlliqur janë po ata që e kanë nisur këtë punë qysh nga
vitit 1991.

5 mars 2006 Abdi Baleta

KONSUMOHET KRYEKRIMI “SHKENCOR”
Kohëve të fundit është bërë i njohur një dokument i
Akademisë së Shkencave të Shqipërisë (ASHSH) me titull
“Platformë për zgjidhjen e çështjes kombëtare shqiptare”,
përfunduar më 20 tetor 1998. “Platforma” paraqet dokumentin
më antishqiptar dhe më të turpshëm të publikuar nga kjo
Akademi.
Së pari, sipas ASHSH çështja shqiptare është e zgjidhur.
ASHSH quan zgjidhje të çështjes shqiptare mbetjen e Kosovës
në Jugosllavi, të shqiptarëve të Malit të Zi në Mal të Zi,
të shqiptarëve të tjerë në Maqedoni, të çamëve në Greqi dhe
të shqiptarëve të Kosovës Lindore (Medvegjë, Bujanovc,
Preshevë etj.) në Serbi d.m.th. ashtu siç janë. Kjo
“zgjidhje” nuk është paraqitur si një nga hapat, por si
vetë zgjidhja e çështjes shqiptare. Mbasi e ka zhvilluar më
hollësisht kapitullin “rruga e zgjidhjes” në formë të
përmbledhur dhe me shkronja bold “Platforma” përfundon:
“Akademia e Shkencave kërkon ndërhyrjen e përbashkët të
forcave demokratike shqiptare dhe të faktorëve me peshë
ndërkombëtare për të njohur Republikën e Kosovës si element
konstitutiv të Republikës Federale të Jugosllavisë, për t’i
trajtuar shqiptarët e Maqedonisë si qytetarë të barabartë
me maqedonët, pra për t’u dhënë të drejtën e popullit
shtetformues, për t’i ndihmuar shqiptarët e Malit të Zi të
kenë krahinën e tyre autonome dhe për t’u siguruar
shqiptarëve të Greqisë të drejtën të mësojnë në shkollat
shtetërore dhe gjuhën e tyre amtare” (f.51). Në qoftë se
kjo është zgjidhja e çështjes kombëtare shqiptare, atëherë
ajo çështje është e zgjidhur sepse shqiptarët tani më veç
gjenden nën këto pesë shtete. Me këtë “Platforma” në emër
të institucionit më të lartë shkencor, Akademisë, del para
publikut shqiptar dhe joshqiptar me tezën se çështja
shqiptare në thelb është e zgjidhur, ndërsa çka mbetet për
t’u bërë janë vetëm çështje të rregullimeve të brendshme të
këtyre shteteve duke u njohur shqiptarëve më shumë të
drejta.
Së dyti, ASHSH del kundër bashkimit të shqiptarëve dhe
territoreve të tyre në një shtet të përbashkët. Si argument
për ketë sjellë moslejimin nga faktori ndërkombëtar të
ndryshimit të kufijve! Sipas “Platformës” ASHSH mendon “se
në kushtet e tanishme, kur faktorët ndërkombëtar nuk
lejojnë ndryshimin e kufijve aktualë dhe kur në Gadishullin
Ballkanik ende nuk janë kapërcyer pasionet nacionaliste,
synimi madhor i Rilindjes kombëtare do të arrihet në mënyrë
të shkallëzuar, dora dorës me ecurinë e procesit të
integrimit të Gadishullit Ballkanik në bashkësinë
evropiane” (f.50). Është vështirë të përmblidhet në kaq pak
fjalë dhe vetëm në një fjali kaq shumë injorancë,
keqëdashje, absurditet dhe imoralitet. Megjithatë është e
vetmja fjali që tregon se së paku për injorancë,
keqëdashje, absurditet dhe imoralitet hartuesit janë
vërtetë të aftë dhe po të ishin këto karakteristika të
akademikut, atëherë e meritojanë plotësisht titullin
akademik.
Injorancë, sepse duket sikur nuk e dinë se kufijtë janë të
ndryshueshëm, se kanë ndryshuar kudo në Evropë, por edhe
pikërisht në Ballkan dhe të mos njohësh kaq fakte është
injorancë kulmore; injorancë, sepse duket sikur nuk e dinë
se faktori ndërkombëtar as praktikisht e aq më pak
teorikisht as në të kaluarën, as sot dhe as në të ardhmen
nuk ndalon ndryshimin e kufijve meqenëse me këtë do t’i
pritej rruga përjetësisht krijimit të çdo shteti të ri; do
të ndalohej çdo luftë nacionalçlirimtare; do të ndalohej
çdo luftë antikoloniale dhe vetë bashkimi i Evropës; do të
ngurtësohej gjendja e sotme e botës dhe do të ndaloheshin
shumë ndryshime. E drejta ndërkombëtare nuk është as kaq
injorante, as kaq konservatore dhe as kaq iracionale sa të
përpiqet të ndaloj ndryshimin. Ndoshta hartuesit e
“Platformës” kanë pasur parasysh rregullat që ndalojnë
përdorimin e dhunës për ndryshimin e kufijve. Por, këtu
shfaqet përsëri injoranca e hartuesve të “Platformës”,
sepse prej këtij rregulli s’mund të nxirret përfundimi se
nga e drejta ndërkombëtare ndalohet ndryshimi i kufijve.
Kjo rregull u drejtohet mjeteve të ndryshimit të kufijve
dhe ndalon përdorimin e mjeteve të dhunës, por rregullat
mbi mjetet e ndryshimit të kufijve nuk do të kishin kuptim
në qoftë se vetë kufijtë do të ishin të pandryshueshëm.
Injoranca duket edhe më shumë kur si program paraqiten
rrugë dhe kërkesa që tanimë ka vite e vite që i dëgjojmë
nga politikanët shqiptarë si: “Kosova Republike e hapur
ndaj Shqipërisë e Serbisë”, “status shtetëformues”, “kthim
të pronave çamëve” etj. “Platforma” përsëritë thjeshtë
artikujt e përditshëm të gazetave vetëm se më keq dhe më
cekët. Së paku t’i thonin shqip emrat e vendeve e jo siç i
thonë Leskovcit si serbët: Leskovac (f.6). Po ashtu në
shumë vende thuhet se shqiptarët duhet të tregohen ashtu e
kështu para botës, të marrin masa organizative e të kryejnë
veprime që pëlqehen nga faktori ndërkombëtar (ff.42,43
etj.), a thua se programi nuk hartohet pikërisht për të
treguar se cilat janë këto veprime, organizime etj.
“Platforma” duket se kërkon të hartohet një platformë
tjetër që të tregoj pikërisht çka duhet bërë që të zgjidhet
çështja shqiptare. Me këtë kërkesë ajo e hedhë veten poshtë
si platformë për zgjidhjen e çështjes shqiptare.
Më tej, kjo fjali është edhe absurde, sepse është
logjikisht kontradiktore. Në shumë faqe të mëparshme shumë
herë nga hartuesit e “Platformës” është ngulur këmbë se
pasionet nacionaliste të popujve që mbajnë nën sundim
shqiptarë nuk mund të shuhen deri sa t’u jepen të drejtat
shqiptarëve, ndërsa këtu pohohet se shqiptarët s’mund të
fitojnë të drejtat e veta deri sa të shuhen pasionet
nacionaliste të këtyre popujve. Pra, në fillim thuhet se
zgjidhja e çështjes shqiptare është kusht i shuarjes së
pasioneve nacionaliste, në fund thuhet se shuarja e
pasioneve nacionaliste është kusht i zgjidhjes së çështjes
shqiptare! Ndoshta mendojnë se pasionet shuhen po të
pranohet “zgjidhja” e ofruar nga “Platforma” d.m.th.
dhënien e statusit të Republikës Kosovës etj. Mirëpo, kjo
është e gabuar, sepse pasionet nacionaliste serbe nuk i
zbutë statusi i republikës së Kosovës në Jugosllavi mbasi
dihet se këto pasione serbët i kanë ruajtur e forcuar edhe
kundër popujve që kishin statusin e republikës në
ish-jugosllavi d.m.th. kundër kroatëve, sllovenëve etj.
Prandaj “zgjidhja” e ofruar nuk shuan pasionet
nacionaliste, e shuarja e tyre vihet si kusht për
“zgjidhjen” e çështjes shqiptare. Po ashtu është provuar se
as statusi i shtetëformuesit nuk i shuan pasionet radikale
nacionaliste: sllovenët dhe kroatët kanë pasur statusin e
shtetëformuesit në Mbretërinë Serbo-Korato-Sllovene dhe
pasionet nacionaliste të serbëve kundër tyre jo votëm nuk u
shuan, por u ndezën edhe më shumë etj.
Është keqëdashëse, sepse e gjithë kjo injorancë dhe
absurditet përdoren për të argumentuar kundër vullnetit të
shqiptarëve me synim lënjen e tyre nën sundimin dhe
masakrimin sllav e grek.
Është imorale sepse akademikët e dinë se kufijtë kanë
ndryshuar, se janë të ndryshueshëm, se e drejta
ndërkombëtare nuk përmban asnjë nen që ndalon ndryshimin e
kufijve, por vetëm rregulla që rregullojnë ndryshimin e
tyre, e megjithkëtë i fshehin këto fakte. Fshehja e fakteve
është në kundërshtim me moralin shkencor, në kundërshtim me
moralin njerëzor dhe në kundërshtim me moralin kombëtar.
Është imorale, sepse është mosmirënjohje dhe përdhosje e
gjithë përpjekjeve të shqiptarëve për bashkim kombëtar, i
gjakut të derdhur, jetëve të dhuruara për këtë qëllim.
ASHSH kërkon dhe sajon argumente për t’i bindur shqiptarët
të heqin dorë nga ideja e bashkimit kombëtar, për t’i
bindur se ky është një proces i pamundur dhe se siç thotë
Millosheviqi nuk do të lejohet kurrë. Për ASHSH bashkimi
kombëtar është i mundshëm vetëm si rrezultat i procesit të
integrimit të Ballkanit në bashkimin evropian, pra një
proces të cilin shqiptarët nuk mund t’a ndalojnë. Mirëpo,
sipas kritereve të pranimit dhe integrimit në bashkimin
evropian Ballkani nuk mund të integrohet pa zgjidhur
konfliktet e thella me bazë nacionale dhe pa u
demokratizuar. “Platforma” shpesh pohon se Ballkani nuk
mund të demokratizohet pa e zgjidhur çështjen shqiptare dhe
ky konstatim është pranuar përgjithësisht si i saktë.
Mirëpo prej këtej del se zgjidhja e saj do të duhej t’i
paraprinte integrimit të Ballkanit në Evropë dhe jo
integrimi i Ballkanit në Evropë zgjidhjes së çështjes
shqiptare. “Zgjidhja” që ofron “Platforma” nuk e
demokratizon Ballkanin, sepse as statusi i Republikës së
Kosovës brenda Jugosllavisë, as i shtetëformuesit në
Maqedoni nuk i shuajnë pasionet radikale nacionaliste
sllave.
Së treti, ASHSH i kundërvihet me themel Rilindjes Kombëtare
Shqiptare. ASHSH e pohon këtë edhe vetë, por për më tepër
edhe e fyen atë duke e shtrembëruar, duke e paraqitur
situatën e tyre si shumë të thjeshtë e të lehtë etj.. Sipas
“Platformës”: “Atëherë të gjitha trojet etnike shqiptare
ndodheshin nën sundimin e një shteti të vetëm - nën
zgjedhën e Perandorisë Osmane. Atëherë të gjithë shqiptarët
qenë rreshtuar në një llogore të vetme dhe qëllonin
bashkërisht kundër të njëjtit poligon - kundër Portës së
Lartë” (f.35). Ky është një fallsifikim i situatës dhe
fyrje e rilindësve. Atëherë trojet shqiptare ndodheshin nën
një sundim të dyfishtë: greko-serb dhe osman. Rilindësit
përgjithësisht, Lidhja e Prizerenit veçanërisht përcaktuan
si armiqtë më të rrezikshëm pikërisht pushtuesit
sllavo-grekë dhe u përpoqën të rreshtohen të gjithë në një
llogore e të qëllojnë bashkërisht kundër të njëjtës
shënjestër: serbëve e grekëve. Por, këtë bashkim nuk e
arritën, sepse një pjesë prej tyre të prirë nga Abdyl
Frashëri i drejtuan pushkët kundër Portës së Lartë. Për
ASHSH shqiptarë janë vetëm ata që luftuan kundër Portës së
Lartë sepse thotë ‘të gjithë shqiptarët’ u rreshtuan kundër
saj, ndërsa ata që i drejtuan armët kundër pushtuesve serbë
e grekë nuk i konsideron shqiptarë. Përkundrazi, tani
situata është më e qartë, më e thjeshtë, sepse shqiptarët
kanë përballë vetëm njërin prej pushtuesve: sllavët dhe
grekët. Situata nuk ka qenë asnjëherë kaq e thjeshtë dhe e
qartë, sepse shqiptarët gjithnjë janë gjendur nën pushtues
të dyfishtë: osman e sllavo-grek gati pesëqind vjetë;
francez e sllavo-grek, austro-hungarez e sllavo-grek në
Luftën e Parë Botërore; italian e sllavo-grek dhe gjerman e
sllavo-grek në luftën e Dytë Botërore. Është hera e parë që
shqiptarët ndodhen vetëm nën sundimin sllavo-grek.
Së katërti, ASHSH i kundërvihet referendumit të shqiptarëve
për pavarësinë e Kosovës. Me referendum shqiptarët e kanë
shpallur pavarësinë e Kosovës dhe Kuvendi Popullor i
Shqipërisë e ka njohur atë me anë të një Deklarate, ndërsa
ASHSH kërkon mbetjen e saj në Jugosllavi. Duke mos e
pranuar dhe njohur vetë vullnetin e popullit të Kosovës,
ASHSH i heqë vetes të drejtën morale t’i kërkojë
Millosheviqit që të pranoj e njoh vullnetin e shiptarëve të
Kosovës. ASHSH jep e para shembullin se vullneti i popullit
dhe rrugët demokratike të shprehjes së tij nuk duhen
pranuar. Me këtë vërteton se çështja shqiptare nuk mund të
zgjidhet në rrugë paqësore e me mjete demokratike, sepse
mjetet demokratike (referendumin) nuk i pranon as një
akademi ‘shkencash’ e aq më pak politikanët.
Së pesti, ASHSH i kundërvihet UÇK-ës. Sipas “Platformës”
mjetet për “zgjidhjen” e çështjes shqiptare janë të
ndryshme në rrethana të ndryshme, por “pavarësisht nga kjo,
zgjidhja duhet kërkuar në kuadrin e procesit historik që
përshkon sot kontinentin evropian - pra me rrugë paqësore,
me mjete demokratike dhe me përkrahjen e organizatave
ndërkomëbtare, të cilat i kanë shpallur dhe i mbrojnë këto
parime” (f.39). ASHSH konstaton se rruga paqësore e ndjekur
nga shqiptarët as nuk u përkrah nga faktori ndërkombëtar
dhe as nuk dha rezultate, lavdëron UÇK për kontributin në
ndërkombëtarizimin e çështjes dhe pastaj del kundër luftës
së UÇK dhe pranon si të vetmin mjet rikthimin vetëm tek
rruga dhe mjetet paqësore. Me këtë i heqë çdo rol dhe
legjitimim ekzistencës së UÇK.
Së pesti, ASHSH e ka hartuar “Platforëmn” për të ruajtur
kufijtë politikë që i ndajnë shqiptarët. Hartuesit
theksojnë se “zgjidhjet” e propozuara prej tyre “nuk i
cënojnë kufijtë e sotshëm politikë të shteteve të
Gadishullit Ballkanik” (f.51). Kështu ajo merr përsipër të
ruaj integritetin territorial të Serbisë e Greqisë dhe
përgjithësisht kufijtë politikë të shteteve ballkanike që
janë kufijtë që i kanë ndarë shqiptarët.
Së gjashti, ASHSH e ka hartuar “Platformën” për të ruajtur
e ringjallur idenë e bashkim-vllazërimit e të bashkëjetesës
së kombeve dhe kombësive në Jugosllavi. Për këtë,
shtrembërohet gjithë historia e marrëdhënieve
shqiptaro-serbe dhe shqiptaro-greke. Në “Platformë”
zgjidhen për t’u përmendur e lavdëruar vetëm ngjarje e
shembuj që dëshmojnë bashkëpunimin e ngushtë shqiptaro-serb
dhe shqiptaro-grek kundër pushtuesve të njëjtë osman,
italian e gjerman si bashkëpunimi i shqiptarëve me serbët
në Betejen e Kosovës, bashkëpunimi me serbët i Pjetër
Bogdanit, fraksioni i Lidhjes së Prizerenit që luftoj
kundër osmanëve sipas projektit serb, bashkëpunimi i PKSH
me serbët e grekët kundër italianëve e gjermanëve në Luftën
e Dytë Botërore etj. Konflikti shqiptaro-serb dhe
shqiptaro-grek sipas “Platformës” është shumë i ri dhe ka
filluar mirëfill vetëm para tetëdhjetë vjetësh edhe atëherë
më tepër për faj të Fuqive të Mëdha. Me këtë histori të
bashkëpunimit pesëqindvjeçar shqiptaro-serb dhe
shqiptaro-grek që është prishur vetëm pak shekullin e
kaluar e diçka më shumë këtë shekull (por që ky shekull ka
ofruar edhe peridha bashkëpunimi të frytshëm) “Platforma”
përpiqet të argumentoj se bashkëjetesa
serbo-shqiptaro-greke është e mundur dhe ka rrënjë të
thella. Me këtë “Platforma” mbetet vazhduese e ideve
komuniste të Luftës së Dytë Botërore për
bashkim-vllazerimin dhe bashkëjetesën e kombeve dhe
kombësive të Jugosllavisë, sllogan i përsëritur me dekada
deri në mërziti.
“Platforma” merr përsipër edhe një varg funksionesh të
tjera që është më pak e rëndësishme të analizohen. Kështu,
ajo synon të ruaj përgjithësisht enverizmin në gjithë
vetëkuptimin e shqiptarëve; të vlerësoj pozitivisht e t’i
paraqesë si shembëlltyra për t’u ndjekur vetëm ato rryma
politike, ngjarje dhe individë që kanë bashkëpunuar me
serbët e grekët kundër “armiqëve të përbashkët” osman,
italian e gjermanë etj., etj.
Ulja e vetes në shkallën e fallsifikatorëve të historisë,
të shembëlltyrës së injorancës, keqëdashjes, absurditetit e
imoralitetit megjithëse të vetëdijshëm se zbulohen lehtë si
të tillë para syve të të gjithë njerëzve tregon pasionin
dhe vendosmërinë e thellë të hartuesve të “Platformës”, të
ASHSH dhe akademikëve për të argumentuar se çështja
shqiptare është e zgjidhur, për t’iu kundrvënë bashkimit të
shqiptarëve, Rilindjes Kombëtare Shqiptare, Referendumit të
shqiptarëve të Kosovës dhe UÇK, për të siguruar kufijtë
politikë që i ndajnë shqiptarët dhe për të nxitur
bashkim-vllazërimin me serbët e me grekët. Por, me këtë
kanë dëshmuar se në një program vërtetë serioz për
zgjidhjen e çështjes kombëtare shqiptare, d.m.th. për
bashkimin e territoreve dhe pjesëve të kombit shqiptar në
një shtet pika dy e tij do të duhej të ishte çlirimi i
shqiptarëve nga akademikët e ASHSH të peridhës së Enver
Hoxhës dhe vijuesve të tyre mendorë si parakusht themelor
për këtë zgjidhje. Për të përfunduar vlenë shprehja e Mero
Bazes se “ASHSH vërtetë vonoi, por më në fund e kreu krimin
e paralajmëruar”. Mbetet të dihen se cilët janë ata
intelektualë nga Kosova, Mali i Zi , Maqedonia etj., të
cilët sipas “Platformës” e kanë miratuar dhe ndihmuar këtë
krim, ndërsa në Shqipëri rolin e kryekriminelit përpiqet ta
marrë Kristo Frashëri. Por, për këte ka konkurent të fortë
edhe Ylli Popën, Luan Omarin, Zija Xholin, Alfred Uçin
etj., etj.


Hysamedin Feraj
17.01.99

A eshte rebeluar vertet myftinia e Shkodres ?


Sulmi qe po I behet muslimaneve ne Shqiperi nuk eshte
sajese e ndonje mendjeje te semure apo e nje piste
tendencioze, por eshte nje dukuri qe eshte bere tregues ku
militon nje media shume e perkushtuar ne sensin antiislam,
duke e portretizuar vehten si nje pjese shume e rendesishme
e vete politikes shqiptare e cila imazhin e saj antiislam
tashme e ka teper te lexueshem. Sidomos kohet e fundit
eshte bere teper I eger dhe thuajse krejt I papermbajtur.
Por muslimanet ne Shqiperi kurre nuk do te besonin se pjese
e kamufluar dhe shume here edhe e hapur e kesaj politike
do te behej edhe KMSH, te cilin ato e konsiderojne si
drejtues dhe koordinator te ketij komuniteti fetar.
Kete problem shqetesues e kemi trajtuar edhe perpara ketij
shkrimi ne gazetat Rimekembja dhe Shkodra duke synuar te
ndergjegjesohej Komuniteti Musliman ne Shqiperi per lojen
qe po ben ky institucion, vecanerisht kryetari z. Selim
Muca, ne kete mjegull te rrezikshme ku jane futur
muslimanet shqiptare nga segmente antiislame qe po veprojne
brenda dhe sidomos jashte Shqiperise.
Sulmi qe KMSH beri ne gazeten Shekulli ndaj Myftinise se
Shkodres ne lidhje me deklaraten qe beri kunder botimit te
karikaturave te Profetit (saus) ishte shume shqetesues dhe
teper trishtues per muslimanet ne Shqiperi, sepse ato e
kuptojne rrezikun qe paraqet nje sulm kunder tyre, i cili
vjen nga vete ato qe jane te obliguar qe te jene mbrojtesit
e tyre. Per demostratat eshte folur shume dhe eshte shkruar
shume dhe mbi gjithcka eshte demostruar dhe po demostrohet
shume, sepse ato qe I bene dhe I botuan keto karikatura nuk
jane gazetare te thjeshte, por jane pjese e nje strategjie
qe qarqe te rrezikshme dhe te ngarkuara me nje mllef te
thelle antiislam, kane hedhur ne tregun e mediave dhe ne
betejat ku me armet e tyre moderne po masakrojne popullsine
muslimane te pambrojtur.
Eshte absurde te mendosh se muslimanet nuk jane te
shqetesuar per botimin e karikaturave, qe I bene Profetit
(saus) nje portret terrorist. KMSH vertet qe beri nje
deklarate, por qellimi I fshehur I saj ishte te amortizonte
situaten dhe te pengonte demostratat paqesore qe jane
krejt te ligjshme dhe te mbante ne dore flamurin e nje
tolerance te rreme nderfetare, me te cilen keto drejtues
krenohen ne simpoziumet me politikane shqiptare, sidomos te
huaj. Por gjumin e rende dhe te embel qe po ben KMSH e
nxori jashte loje deklarata e Myftinise Shkoder qe reagoi
ne rruge islame ndaj atyre qe botuan karikatura fyese per
Profetin (saus), deklarate qe do te kryqezonte pas murit
stafin qe drejton kete Myftini. Nga ato qe nuk arrine te
kuptojne se kjo deklarate percolli ne media dhimbjen e
thelle qe po kalojne muslimanet ne Shkoder nga dhuna dhe
fyerja qe iu bene Profetit (saus) nga botimi I
karikaturave. Ne nje takim me z. Selim Muca, ku ka qene I
pranishem dhe autori I ketij shkrimi, I eshte thene myftiut
z. Bashkim Bajraktari se ne Shkoder je te Selim Muca, sepse
atje ti njeh problemet qe ka Shkodra me mire se ne ketu ne
Tirane, duke I dhene te drejte stafit te kesaj myftinie te
kete pavaresi ne trajtimin e problemeve qe lidhen me
shqetesimet e Komunitetit Musliman ne Shkoder. Por
deklarata e kesaj myftinie ne mediat lokale dhe ato
kombetare I beri drejtuesit e KMSH te hidhen perpjete dhe
te kalojne ne nje sulm te eger dhe denigrues ndaj stafit te
Myftinise Shkoder, duke e quajtur kete deklarate nje
rebelim qe po ndodh brenda KMSH duke I vene vehtes te
drejte qe te vendose rregull dhe ta shtype kete rebelim, I
cili po ua “prish pipat” dhe miqesite qe kane lidhur me ato
qe shtrohen ne “tryezen e tolerances nderfetare” ne
perpjekje per ta bere diellin te ndricoje ne Shqiperi me
tre turne.
Ajo qe te shqeteson eshte perpjekje mjerane e KMSH per te
bindur opinionin publik dhe komunitetin musliman pse eshte
rebelim deklarata e myftinise Shkoder, perpjekje qe na
kujton monizmin I cili I detyronte hallkat e pushtetit te
ishin vegla qorre te urdherave qe vinin nga lart, gje qe na
ben te mendojme se KMSH po vepron si KQ i PPSH. Z. Selim
Muca deklaron ne emer te nje pushteti te pakufizuar se kur
ben nje deklarate KMSH-ja te tjeret duhet ta quajne ceshtje
te mbyllur, pavaresisht si eshte trajtuar ky problem dhe sa
eshte ne nje linje me interesat e muslimaneve ne Shqiperi.
Ne kete menyre, ata qe drejtojne KMSH, I atribuojne vehtes
vlerat e dijetareve qe u japin fetva muslimaneve, e cila
po rezulton se eshte e dyshimte dhe e zbehte. Sipas kesaj
fetvaje askush nuk duhet te behet I gjalle dhe te drejten
per te kenduar e ka vetem “gjeli”. Ne perpjekje per te
denigruar ate qe thote deklarata, ai e quan ate te vonuar,
duke harruar se ne nje pike te larget si Hong-Kongu, me nje
minorance muslimane, vershuan ne demostrata te fuqishme,
besimtaret muslimane kunder atyre qe fyen dhe denigruan
Profetin (saus). Kurse ne nje vend me shumice muslimane si
Shqiperia u rri mbi koke nje KMSH si Shpata e Demokleut
duke u dhene receta muslimaneve se si duhet te mendojne dhe
si duhet te veprojne duke harruar se muslimanet e kane nje
pike referimi per te vepruar I cili eshte Kurani I
Madhnueshem qe Allahu xh.sh. ua ka bere atyre dhe te gjithe
njerezimit.
Duket se analisti Ervin Hatibi ka te drejte kur e quan
KMSH nje gjysme ministri qe I sherben me shume politikes
se sa I sherben fese. Mendojme se pikerisht ketu duhet te
kerkohet burimi I sakte I qendrimit te ashper qe po mban
KMSH ndaj kesaj deklarate qe beri ne media Myftinia
Shkoder, duke synuar qe ta vendose ne nje rreth te kuq
kete staf te pabindur. Ne perpjekje per te nxjerre jashte
loje deklaraten, KMSH servir vleresime nga me absurdet duke
pohuar se ne Shqiperi mediat jane korrekte dhe ne asnje
rast nuk I jane kundervene muslimaneve, duke te krijuar
idene se KMSH po ben nje “ gjume artilerie 24 ore”, sepse
te gjithe jane deshmitare te nje historie te panderprere te
ketyre mediave dhe gazetave te te gjitha ngjyrave, analiste
me nje prapavije te rrezikshme nuk po lene hapsire pa
shfrytezuar per te realizuar misionin e tyre kunder
muslimaneve ne Shqiperi. Kurse per KMSH ketu te gjithe po
puthen dhe po perqafohen pa dallim feje dhe pa dallim
ideje. Por ne po jetojme ne nje situate krejt ndryshe nga
sa na e servir KMSH dhe duket se pikerisht kjo ndryshe “
nuk e shqeteson” stafin qe drejton sot KMSH. Ne reagimin e
tij z. Selim Muca deklaron se muslimanet shqiptare
asnjehere nuk jane dhunuar dhe se ato po jetojne ne nje
parajse te vertete ku toleranca nderfetare eshte ne kulmin
e lulezimit.
Po presidenti Moisiu cfare tha zoterinj te KMSH ne Oksford
per muslimanet shqiptare? Ai na kujtoi se ne jemi te
krishtere me nje shtrese te holle muslimani duke aluduar se
vendi yne eshte neper kisha dhe jo neper xhamia meqenese
jemi ne thelb te krishtere, mendojme se kjo eshte nje dhune
e eger shteterore qe sulmon identitetin fetar te cdo
muslimani. Vetem Allahu I Madhnueshem mund te vleresoje
shkallen e perkushtimit te atyre qe e shohin poziten e
muslimaneve shqiptar me xhama te zinj ku drita nuk mund te
kaloje.
Ne reagimin e tij, KMSH pranon nje dhune lokale qe
ushtrohet ndaj muslimaneve duke nenkuptuar Shkodren qe
eshte nje qytet me shkalle te larte perkushtimi ne fene
islame, ku po ngulen kryqe dhe po akuzohen pa te drejte
muslimanet per sharrimin e tyre, ku po behen perpjekjete
vazhdueshme per te kthyer xhamine ne kishe dhe ku po
planifikohet te vendoset ne hyrje te qytetit busti I nje
shenjtoreje katolike.
Per cdo musliman kur nje vella I tij vuan, ajo vuajtje
rrezatohet te te gjithe muslimanet dhe kurre nuk mbetet nje
dhune lokale. Deklarata e Myftinise Shkoder eshte me e
pakta qe ajo percolli ne media nga ajo dhimbje e rende qe
po perjetojne muslimanet ne Shkoder per fyerjen dhe
denigrimin qe karikaturat I bene Profetit tone te nderuar.
Mendoj se vleresimi juaj per nje rebelim te Myftinise
Shkoder ka nje nentekst te qarte pas te cilit mund te
fshihen plane per “ta shtypur” qe me pas te drejtoje nje
staf tjeter ne Myftinine Shkoder, te cilet patjeter nuk do
te marrin guximin “per tu rebeluar”, por do ti bjere
fyellit ne ate vrime qe do ti bjere KMSH ne menyre qe
muslimanet te shohin te verteten e jetes politike e fetare
me gjyslyke llamarine. Duke qene shume te shqetesuar nga
reagimi I z.Selim Muca I cili patjeter percjell mendimin e
KMSH, jemi te detyruar t’ju bejme nje pyetje popullore por
te prere: “Ju zoterinj qe drejtoni sot KMSH a jeni me
muslimanet apo jeni me Harushen?”


Selim Gokaj

Shkoder, me 3 mars 2006

VEZET E NJE
PULE


Ka disa vjet ne Shqiperi , dy veze
Sa do fort qe perplasen
Me qe kane te njejten gjeneze
As nuk thyhen as nuk plasen


Te dyja kane te njejten madhesi
Vecse ngjyrat I kane ndryshe
Po ti shohesh ne brendesi
Ngjajne si dy dallendyshe


I ka bere e njejta pule
Pra e njejta brime e sumes
Te njejten damke ose vule
Pjella te Partise Punes


Shqipetare bejuni realiste
Me te keqen mos beni krushqi
Me dy pale komuniste
Qe gjer dje ishin nji


TAHIR HYSA


AMERIKE




PO FRYJNË ERËRAT E 1997-ËS

Në këto vite po kalojmë vështirësi të shkaktuara nga
drejtuesit e shoqërisë dhe të shtetit. Po na kujtohen ditët
e vështira të grushtit të shtetit më 1997. socialistët dhe
të gjithë të majtët e morën pushtetin me forcë duke
përdorur të gjitha mjetet joligjore, duke shkuar deri aty
sat ë thithnin edhe gjakun e punonjësit të ruajtësit të
rendit, mbasi e copëtuan me sopatë. Nuk lanë gurë pa
përdorur për të rimarrë pushtetin. U mësuan të mendojnë e
të veprojnë për të siguruar një rehati të jashtëzakonshme.
E kanë të vështirë të jenë të sunduar. Vepruan dhe menduan
ashtu s ii edukuan prindërit e tyre. Nuk mundin ta hedhin
poshtë rehatinë 60-vjeçare. U mësuan kështu se janë bijtë e
atyre që masakruan këtë popull për 45 vjet. U pasuruan dhe
u bënë milionerë për 16 vjet falë një hajdutërie të paparë
ndonjëherë në vendin tonë. E kanë të vështirë të lënë
vilat, pallatet dhe të dorëzojnë milionat që i grabitën
këtij populli. Në këto ditë kur Sali Berisha ka vendosur të
vërë në jetë rezolutën kundër korrupsionit, socialistët
duke parë se po u dalin në shesh poshtërsitë që kanë bërë
për të siguruar një jetë përrallore, janë bashkuar grup dhe
përpiqen të qëndrojnë të bashkuar në mënyrë që të mos
mundesh askush t’i shpërndajë. Kanë përdorur dhe po
përdorin të gjitha mënyrat për të mos lëshuar asnjë send
nga jeta e tyre. Saliu duhet ta godasë krimin dhe
korrupsionin mu në zemër dhe jo në periferi; të mos merret
me familjet e tyre por t’i demaskojë dhe dënojë direct
prindërit e tyre, të cilët janë hajdutërit më të mëdhenj që
pa ky vend i varfër dhe i shkretë; hajdutëri që vërtetohet
nga akumulimi i pasurive dhe parave që nuk dinë ku t’i
çojnë. Edhe njeriu më i thjeshtë e sheh korrupsionin dhe
krimin e organizuar tek këta pashallarë. Duhet bisturi e
fortë dhe të futet thellë në plagën e krimit dhe të
korrupsionit. Komunisto-socialistët e sotëm janë mësuar të
përdorin të gjitha mënyrat më të poshtra për të marrë dhe
ruajtur pushtetin. Po shohim se ç’po ngjet këto ditë në
Kuvend. Të majtët gjoja kërkojnë të ruajnë pastërtinë e
votës, votë që u shkel në rastin e votimit për largimin e
Jozefina Topallit nga kreu i Kuvendit. Këto janë përralla.
Ata nuk e kanë hallin tek Jozefina, por i ka kapur frika se
po u zbulohen poshtërsitë që kanë bërë në grabitjen e
popullit. Janë hajdutë dhe shkelës të së drejtës prandaj
duhet të shkatërrohet kjo çerdhe, të izolohen dhe të japin
llogari para ligjit. Janë betuar të bojkotojnë Kuvendin, ta
bllokojnë atë me të gjithë mënyrat dhe rrugaçëritë. Duan të
përsërisin ’97-tën kësaj here me e marrë pushtetin jo me
anë të armëve, por me bllokim të Kuvendit sat ë detyrojnë
presidentin (që është i tyre) të shpërndajë këtë Kuvend dhe
të shkojmë deri në zgjedhje të parakohshme. Komunistët
socialistë kanë gjetur këtë mënyrë për të marrë pushtetin
dhe për të rrëzuar Sali Berishën. Për të rrëzuar këtë
taktikë të së majtës, Berishës i duhet të marrë masa
urgjente. Është me të vërtetë për të ardhur keq që në këto
ditë shihen skena në Kuvendin shqiptar si rrahje, përdorim
burish dhe bilbilash, fyerje, sharje etj. Kjo është fytyra
e vërtetë e socialistëve. Ben Blushi thotë: sot erdha pa
kollare në Kuvend, sepse ky nuk është vend serioz, as
parlament. Çfarë fyerje për legjislativin. Turp të ketë
Gramoz Ruçi, nxorri koburen kur tha: pushka top ju bëftë.
Janë mësuar vllehët ortodoksë komunistë ta kenë vetëm ata
pushtetin. Nuk u shkon për petk të jetë në krye të Kuvendit
një katolike, apo në krye të qeverisë një musliman, të dy
prej Veriut, prandaj u vërsulen ortodoksë si Majkot, Ramët,
Blushët, Koçët etj. Saliu dhe Jozefina e dinë fort mirë se
koka e korrupsionit dhe e krimit të organizuar janë
drejtuesit e së majtës, prandaj i përshëndes për nismat e
tyre për luftën që kanë vendosur të bëjnë kundër këtyre
mafiozëve, të korruptuarve dhe krerëve të krimit të
organizuar. Dalshin faqebardhë dhe fitimtarë në këtë luftë.

Niazi Muka