Gazeta Rimekembja

SA E DINË TURPIN E NDERIN TOPI, MAJKO DHE MUSTAFAJ ?!

6 shkurti i këtij viti u karakterizua nga dy ngjarje bombë
në politikën shqiptare: njëri i pritshëm dhe tjetri i
befasishëm.
I pari, ai që pritej, erdhi nga Athina. Presidenti Papuljas
i Greqisë duke përsëritur avazin e vjetër të politikës
greke në përgjigje të thirrjes Tavo-Çipa për heqjen e
ambasadorit grek në Shqipëri, ka lëshuar deklaratën
kërcënuese: “Rruga e Shqipërisë për në Europë kalon nga
minoriteti grek.” Pra, nga Athina. I dyti, “nderi” u bë
këtu në Tiranë nga ministry i jashtëm spanjoll, z.
Maratino, i cili pas takimit me homologun e tij shqiptar,
B. Mustafai përpara gazetarëve na dha dy lajme të mira:
Spanja së shpejti hap ambasadën e saj në Tiranë dhe do të
bëhet mbështetëse e mirë për shkurtimin e procedurave për
anëtarësimin e Shqipërisë në BE. Dhe përveç këtyre bëri
thirrjen që Shqipëria si vend me shumicë muslimane dhe
anëtare e Konferencës Islamike të bëjë ndërhyrjen e saj për
zbutjen e konfliktit që ka shpërthyer ndërmjet botës islame
dhe Perëndimit, për shkak të botimit të 12 karikaturave të
Profestit Muhamet në shtypin perëndimor.

Reagimet:

1. Ndaj kërcënimit grek. Në mbrëmjen e pas datës 6 shkurt
2006 patëm rastin të dëgjonim reagimet e dy kryetarëve të
grupeve parlamentare të PD dhe PS, Topi e Majko, të cilët
të pyetur nga gazetarët dhanë opinionet e tyre. Bamir Topin
përpara kamerave e pamë ndryshe nga ç’e kemi parë herë të
tjera. Nuk pamë tek ai atë vendosmërinë që e karakterizon,
as vështrimin e përqendruasr siç e ka zakon. E pamë të
hutuar, të fliste pa lidhje e pa kuptim, duke lëvizuar
kokën sa djathtas-majtas e me çehre të vrarë. Shenja këto
të një shpirti të trazuar nga detyrimi për t’u shprehur
ndryshe nga ç’ndjen e ç’mendon.
Të them të drejtën ndërmjet lavdërimeve pa vend në adresë
të marrëdhënieve të “shkëlqyera” ndërmjet Shqipërisë dhe
Greqisë “mike”, nuk e kapa dot përgjigjen: “Ndërhyrja greke
nuk do të pengojë Shqipërinë për në BE” dhënë një gazetari.
Përgjigje të cilën e gjeta të nesërmen në një faqe gazette.
Duke patur parasysh perceptimin që kemi patur në fillim për
Bamirin si politikan, rrudhjen e tij të mëvonshme si
përfaqësues i pronarëve, brenda PD-së, si dhe
shpërfytyrimin e fundit mbrita në konkluzionin se është e
pamundur të ruhen virtutet Brenda një force politike pa
ideale të larta kombëtare dhe parime në funksion të tyre,
siç është PD-ja.
Pandeli Majko me qëndrim dhe ton prej kokorroçi e quajti të
drejtë dhe të lavdërueshëm qëndrimin e grekut ndaj
Shqipërisë. E quajti qëndrim brenda funksionit të tij, në
mbrojtje të interesave të kombit të tij. Dhe se për të
sfiduar politikën pd-iste me karshillëkun e tij personal
dhe partiak në këtë drejtim (Majko) vuri përballë
njëri-tjetrit qëndrimin “pozitiv” TË Papuljasit në mbrojtje
të minoritetit grek në Shqipëri, dhe qëndrimin e kq, të
nënkuptuar të PD-së ndaj Kosovës, duke lënë gjithashtu të
nënkuptohej edhe qëndrimin e tij poozitiv po ndaj Kosovës.
“Parimor” i madh deri në paanësi, kërkoi të shitej Majko!
Nuk ka faj …
Me këtë rast do të thoja: mua nuk më vjen keq pse
kapardiset Majko. As për miratimin që i bën kërcënimit grek
ndaj shqiptarëve; nuk më vjen keq as për insinuatat
negative ndaj PD-së, madje-madje nuk më vjen keq as për
krahasimin e minoritetit grek me Kosovën. Të gjitha këto
janë qëndrime që shkojnë në përputhje, qoftë me statusin
gjenetik të Majkos e qoftë me atë partiak.

Majko kapardiset. Mos u çuditni. Nuk është faji i tij, por
i berishëve, bamirëve, besnikëve (mustafaj) që e bëjnë
veten t’u bëjë karshillëk Majko. Faj kanë edhe shumë
shqiptarë të tjerë që për shkak të miopisë së tyre i
dërgojnë (Majkos) mesazhe lavdëruese për qëndrimet e tij
ndaj kombit shqiptar. Besoj edhe për këtë krahasim ndërmjet
Kosovës dhe minoritetit grek në Shqipëri, Majko do të ketë
marrë përgëzime si një nacionalist i madh.

Majko miraton kërcënimin grek. Prapë mos u çudisni. Po të
kishte bërë të kundërtën, do të kishit të drejtë të
çuditeshit, aq më tepër në situatat që po përjetojmë, kur
Shqipërisë i janë bërë zot ca të tillë si majkot e tavot me
përkatësi të huaja dhe ca të tjerë të shitur si çipat e
mustafajt ….

Majko isninuon negativisht PD-në. Mos u çuditni. Vetë ia
kanë bërë vetes. E meritojnë pd-istët. Mirë ua bën. Në këto
raste thuhet: “E gjeç nga i ligu”.

Majko krahason minoritetin grek me Kosovën. Majko e di që
krahasimi nuk është i goditur, por ka gjetur shesh e bën
përshesh. I lumtë!

Majkos duhet t’i themi (Jo për Majkon, por për lexuesin):
krahasimi i Majkos do t’i afrohej të vërtetës nëse në vend
të Kosovës do të ishte vënë çamëria. Dhe kjo për të vetmen
arsye se çështja e minoritetit grek në Shqipëri, dhe ajo
came, në Greqi dhe në Shqipëri janë çështje që kërkojnë
zgjidhje (natyrisht kur ka vend për të kërkuar zgjidhje)
nga Greqia dhe Shqipëria. Por krahasimi prishet, paralelet
divergojnë nga njëra-tjetra, kur bëhet fjalë për zgjidhjen
e këtyre çështjeve nga dy vendet “mike”. Ndërkohë që
zgjidhja e problemeve të minoritetit grek në Shqipëri ka
arritur në nivele që meritojnë të konsiderohen si “etalon”
pozitiv për të gjitha rastet analoge në botë; “çështja
çame” e parë në të dy aspektet e përmendura më lart është
në nivelin më të fundit të trajtimit negativisht qoftë nga
pala greke e qoftë nga ajo shqiptare. Prandaj Majko bën
krahasimet për së prapthi. E nëse Majko me rastin e
propozimit ndaj kërcënimit të Papuliasit do të kishte bërë
atë që duhej të bënte, do të na detyronte që sipas rastit
ose të heshtnim ose t’a lavdëronim.

Besnik Mustafaj dhe nderi që iu bë.

Bësnik Mustafaj, ministër i jashtëm i Shqipërisë, përkrah
ministrit të jashtëm spanjoll dhe përpara gazetarëve
preferoi të bënte memecin. Bëri më të mirën që mund të
bënte. Po të kishte folur me siguri do t’a kishte
dëshpëruar më shumë mikun spanjoll dhe përpara shqiptarëve
do të kishte bërë një figurë të shëmtuar. Kur Besniku
dëgjoi për herë të parë (natyrisht jo përpara gazetarëve)
thirrjen përnderuese nga spanjolli, i ka rënë tavani në
kokë dhe në parafytyrim i është shfaqur ajo pamja e shefit
të tij, Berishës me çallmë që kundërshtarët e tij
socialistë ia paraqesin nëpër faqet e gazetave të tyre, sa
herë donin ta përbuznin pse futi Shqipërinë në “Konferencën
Islamike”. Dhe, pas ii është davaritur (Besnikut) vegimi me
çallmë, duhet t’i jetë kutjuar ajo metamorfoza e tij
(Berishës) që pësoi që nga ajo kohë (e anëtarësimit në
Konferencën Islamike) deri sa ia arriti që përpara
shqiptarëve të paraqitej në mënyrën më kuptimplote, sipas
thënies: “më katolik se Papa”.
Një nga ato raste që të bind për sa më sipër është edhe ai
kur në debatin televiziv me Fatos Nanon, flamurin kombëtar
e quajti flamur të krishterimit, si për të treguar se është
më i krishterë se Nano. Kur shefi i një partie arrin të
katandiset në këtë far derexheje, vaj halli për të tjerët,
aq më tepër pë rata me bindje dhe pikëpamje të njëjta. Me
këtë rast nuk na mbetet veç të qajmë hallin e Shqipërisë
dhe shqiptarëve, hall që ka të bëjë me servilizmin e
udhëheqësve të tyre ndaj armiqvetë tyre. Servilizëm që i
bën t’u biem me shqelm mundësive më të mira që fati u ka
dhuruar, jo vetëm për pozicionin gjeografik, midis Lindjes
dhe Perëndimit, por edhe për vetë përshtatjet e shqiptarëve
për të përballur sfidat e rënda bërë për eliminimin si komb
gjatë rrjedhës së shekujve. Do të sjell këtu një
konkluzion:
Fakti që jemi ndoshta i vetmi komb Brenda të cilit
ushtrihen tre besime fetare në kushtet e një harmonie të
plotë, përbën më të madhen vlerë, q ëpo të denim t’a
shfrytëzonim si duhet, pa u vënë veshin fqinjëve tanë armiq
të përhershëm, do të ishim jo vetëm një nga kombet më të
lumtura në botë, por edhe një factor mirëkuptimi dhe paqeje
midis Lindjes dhe Perëndimit. Duke shprehur dëshpërimin e
thellë pëer memecllëkun e ministrit tonë të jashtëm, mbetem
të ngushëllohem me kënaqësinë “meskine” që vjen nga thirrja
e ministrit të jashtëm spanjoll, e cila tregon se mendimi
im i cituar më lart është i drejtë.

Eqerem Beqo Plaku

Opinion

Si duhet vlerësuar ceremonia ''antishqiptare'' në Himarë.

A ka më turp për shtetin shqiptar e për pushtetarët
shqiptarë se sa ajo
që u bë në Himarë, ku si pasojë e paaftësisë dhe
"largpamësisë" së
qeveritarëve tanë, ku njeri i bie kullës e tjetri çekiçit,
pa ndonjë vizion
atdhetarizmi, penetron dinakëria, hipokrizia e mbushur me
demagogji
bashkëkoohore, penetron dhelpëria greke, duke arritur në
atë lloj ceremonie
"antishqiptare" për të përuruar hapjen e shkollës së parë
greke në
Himarë, në atë lloj pompoziteti filogrek, me ato parulla e
flamuj
grek, me zv.ministrin e jashtëm grek në krye të
delegacionit grek, nën
oshëtimën e himnit kombëtar grek, me këngë e valle greke,
nën thirrjet e disa
të shiturve për bashkimin e Himarës me Greqinë. Gjithçka në
këtë festë "alla
helenike" kishte ngjyra të turpshme politike duke treguar
fytyrën e vërtetë
të maskave shoviniste. Besoj se çdo shqiptar, që i thotë
vetes
shqiptar, po edhe që i ka 2 gram tru në kokë, është i
indijuar pa masë nga
ky skandal me pasoja të rrezikshme, për marrëdhëniet tona e
për integritetin
tonë kombëtar. Kjo është një sfidë e qëllimshme që 1 javë
para festimit të
hapjes së shkollës së parë shqipe më 7 mars 1887 ku me të
vërtetë u desh të
derdhej gjak e të sakrifikoheshin jetë njerëzish për të
bërë të mundur një
ngjarje të tillë me rëndësi kombëtare për të ardhmen e
popullit
shqiptar, duke iu kundërvënë politikave dashakeqëse
antishqiptare të vetë
shovinistëve grek e kishës greke të asaj kohe, që nuk lanë
gurë pa lëvizur
për të penguar, për të vrarë e për të helmuar mësuesit
shqiptarë në shërbim
të kësaj çështjeje.
Që Himara është tokë shqiptare kjo nuk diskutohet e as
vihet në dyshim as
në planin kombëtar e as në atë ndërkombëtare. Për tërë
botën ka mbaruar
Lufta e Dytë Botërore e janë përcaktuar përfundimisht
kufijtë, vetëm për disa
eksponentë reaksionarë grekë, për të mos thënë për shtetin
grek, akoma nuk
dihet kjo e vërtetë historike. Dhe çdo zë që kërkon të
hedhë hije dyshimi në
këtë drejtim nuk është gjë tjetër veçse një diversion
klasik i shovinizmit
grek, të njohur tashmë historikisht, që me politikën e tyre
të dhunës e të
genocidit kanë aneksuar tokën shqipëtare të Çamërisë, duke
i
përzënë me forcë e me zjarr, barbarisht banorët etnikë nga
trojet e
stërgjyshërve të tyre. Dhe oreksi i aneksimeve të reja, për
të realizuar
ëndrrat e vjetra shoviniste që në kohën e monarkëve grekë,
sot tingëllon kaq
arkaik sa të ngjall neveri duke pasqyruar njëkohësisht
hipokrizi në
slloganet demagogjike të politikanëve gjoja modernë. Kjo u
pa në Himarë, në
nxitjen e minoritetit grek për të bërë "ligjin" në tokën
shqiptare e për
të kaluar në pretendime të tilla qesharake edhe nervozuese
duke thënë se
Himara është Greqi.
Le të hapet shkolla për minoritet, madje të hapet siç ka
pohuar ish
kryeministri Nanon një prej vizitave të tij në shtetin grek
që shkolla
mund të ishte shumëgjuhëshe (pra, greqisht dhe shqip). Por
gjithsesi kjo
shkollë është nën juridiksionin e pushtetit lokal shqiptar,
nën
juridiksionin e MASH e të drejtorisë arsimore të Himarës,
prandaj dhe
lokali, rikonstruktimi, programi, ceremonia, pregatitja
etj., duheshin
menduar, planifikuar, studiuar e miratuar nga organet e
pushtetit lokal bashkë
me drejtorinë arsimore të rrethit, në dijeni e në miratim
siç dihet edhe të
ministrit të arsimit e jo të thuhet "pas pilafit" nga
zv.ministri ynë i
energjitikës se shkolla qenka rikonstruktuar pa lejen e
KRRT-së lokale. Sa
qesharake. Ku paskan qenë këto pusht-etarë lokalë, në
gjumë?
Lum si ne për kryebashkiakë të tipit Bollano apo të tipit
"njerëz të shitur"
si Bollano që e quan zv.ministrin e energjitikës
Bojaxhiun, të
papërgjegjshëm nga që nuk erdhi në këtë çfarë ceremonie të
turpshme. Papërgjegjësia e qeverisë dhe të qeveritarëve
qëndron në faktin se
me indiferentizmin e tyre apo edhe me paaftësinë e tyre
lejuan që të bëhej
kjo ceremoni në atë formë e me atë frymë antishqiptare që u
bë.
Ndërsa zv.kryetari i këshillit bashkiak, Çipi thotë, duke u
justifikuar, se
asgjë nuk ka kaluar në duart tona, kryebashkiaku Bollano
thotë se nuk ka
asgjë të paligjshme. Pra, dikush i bie kullës e dikush i
bie çekiçit. Lum si
shqiptarët për pusht-etarët që kanë e që nuk dijnë se
ç’ka bëjnë e as ç'ka
nuk bëjnë. E kështu hileqari e i djallëzuari gjen shteg për
qëllimet e veta
të mbrapshta duke përzier demagogjinë (mbushur me sllogane
bashkëkohore) me
atë që quhet shovinizëm i pa skrupullt mesjetarë.

Ahmet Puka

Njeriu është kontingjen i vetëvetes

Nga Redi Shehu

Është interesant fakti se si disa përfaqësues “eminentë”
për ne shqiptarët ku përfshihet këtu edhe Arbër Xhaferi, të
frustruar ndoshta nga realiteti ynë shumë i çuditshëm, pak
kaotik për ta, gjejnë disa përkufizime për bashkëkombasit e
vet që do t’ia kishin zili varrmihësit shekullorë të
shqiptarëve në ve¬çanti dhe çështjes së tyre në
përgjithësi, duke kërkuar disa, gjoja, gjetje në vetëdijën
kombëtare të shqiptarëve.
Artikulli i Arbër Xhaferit në gazetën “Shekulli” dt.
7.3.20006 me titull “Të jesh kontingjent”, jo vetëm që
tregon jostabilitetin e mendimit të tij në lidhje me temën
që trajton, por edhe pozicionin shqetësuas që marrin disa
përfaqësues në dëm të interesave kombëtare.
Të qënurit kontingjent mercenarizmi nuk është as gjetja e
duhur, dhe as termi i pershtatshëm për individin shqiptar,
siç mundohet ta etiketojë ai atë. Nga pohime të tilla mund
të konkludojmë se ky individ shqiptar na rezulton pa kolonë
vertebrale dhe duke i shtuar kësaj meskinitetin material,
jep një kuadër të një shqiptari mercenar i përjetshëm të
interesave antikombëtare.
Nuk besoj se shqiptarët qenë kontingjentë mercenarë në
çlirimin e Kosovës, as kur shqiptarët e luftuan për fitimin
e të drejtave të tyre bazë të jetesës në Maqedoni. Po ashtu
shqiptarët nuk qenë kontingjent mercenarizmi kur
përzgjodhën luftën ndaj okupatorit apo luftën ndaj
komunizmit. Gabojmë nëse i japim një kuptim gjithpërfshirës
mercenarizmit duke e identifikukar me vetëdijen e çdo
shqiptari. Në rast se mercenarizmin e një pjese apo klase
të caktuar e identifikojmë si lajtmotiv të shqiptarit,
atëherë duhet të themi me plot gojë, se në këtë rast po
konsumohet mercenarizëm nga shqipfolës në dëm të interesave
kombëtare.
Përmasa më të mëdha dëmi merr kur për të përmbysur
konceptin universal të fesë, në këtë rast të fesë islame,
përdoret termi kontingjent mercenarizmi i një populli të
caktuar në raport me një popull tjeter brënda të të
njëjtit besim, duke i hapur rrugë kështu procesit të
parcelizimit ose të të ashtuquajturit “gardh” etno-kulturor
brënda besimit, i cili nuk u dashka të lejojë që as nëpër
vrimat e veta më të vogla, të kalojë fryma universale,
vëllazërore e fesë, me preteksitn e ruajtjes nga
ekstremizmat fetarë.
Ekstremizmi mbi të gjitha, është prodhim i padrejtësisë,
dhe padrejtësi të tilla në trajtimin e çështjeve të fesë
duke mercenarizuar figurën e besimtarit apo të prinjësit si
mandator të mercenarizmit, nuk ndihmojnë aspak në
eleminimin e shenjave të ekstremizmit edhe nëse gardhet
janë të fortifikuara.
Të kërkosh sot parcelizim të Islamit në kohën e globalizmit
dhe rënies së kufinjve të çdo lloji, apo etnizmim të fesë
nën emrin e një gjoja “islami shqiptar”, jo vetëm që e
shkëput fenë nga konteksti i saj gjithpërfshirës, por
krijon një precedent sa të paparë aq edhe të rrezikshëm, i
cili shumë kollaj mund të shtrihej edhe në fetë e tjera
monoteiste duke kërkuar diversifikim të shtrirjes së fesë
mbi baza etnike, kulturore apo pozite gjeografike.
Imagjinoni një çikë sa dakort do të ishte Vatikani me një
ide të tillë. Përballë nesh do të shfaqej një hartë e
pafund të krishterësh të parcelizuar në shtete të ndryshme
pa komunikim dhe harmonizim të veprimit.
Parcelizimi i Islamit ne bazë kombesh, etnish apo pozitash
gjeografike, i ngjan asaj bakllave e cila është e ndare ne
kallëpe me njëra tjetrën, paçka se ka ngjyren dhe shijen e
njëjtë. Kjo sepse ashtu ajo gëlltitet më lehtë. Ne nuk duam
të mendojmë që dikush pretendon që e njëjta gjë të ndodhë
me Islamin, pavarësisht se në kundërshtim me ëmbëlsirën, ky
i fundit mund t’i japë një shije të hidhur ndonjërit.
Tentativa per parcelizim të ndarjes së një mesazhi hyjnor
në mesin e aplikuesve të tij, i cili në thelb është zbritur
si një mesazh universal, prodhon të kundërtën e këputjeve
të lidhjeve të të ashtuquajturit ekstremizem fetar, duke
prodhuar ekstremizma me baze lokale të shpërndara ne copëza
si metastaza të cilat përkundrejt zgjidhjes së problemit do
ta komplikonin atë në një përmasë të pariparueshme.
Koncepti universal i besimit islam, koncepti global i tij
si një tërësi e pandarë në mes kombesh e racash, pozitash
gjeografike, është mjeti më i mirë për përhapjen universale
të vlerave njerëzore të atyre vlerave burimore të besimit
të cilat e kane shtyrë dhe e shtyjne shoqërinë njerëzore
drejt arritjeve më të larta.
Është pikërisht ky karakter universal i besimit i cili do
të ishte mjeti me i mirë për shërimin e sëmundjeve të
ndryshme të karakterit shoqëror e fetar që mund të shfaqen,
i cili me anën e stabilizimit të dialogut dhe shkëmbimit të
eksperiences në mes popujve të të njëjtit besim apo edhe
të besimeve të ndryshme do zhdukte çdo shtrembërim të
interpretimit të fesë përfshire këtu edhe ekstremizmin.
Në radhë të parë çdo njeri është kontingjent i vetvehtes,
dhe se shqiptari ka qenë dhe është aq i zgjuar sa të
dallojë prioritetet kombëtare nga interesat vetjake,
mercenarizmin nga kontributi, kontingjencën nga integrimi
dhe bashkëpunimi.
Nuk përbën vlerë që në emër të lirisë së shprehjes të
shkelësh kufirin e dinjitetit njerëzor, as në emër të
lirisë së fjalës të përdhosësh besimin e tjetrit, ngase
sistemet e vlerave qoftë në Lindje apo në Perëndim janë
ndërtuar pikërisht për të ruajtur boshtin e ekzistencës,
njeriun dhe dinjitetin e tij. Prandaj besimtarët muslimanë
dhe as prijësit e tyre nuk synojnë ndonjë unitet kundër
vlerave perëndimore, sepse kjo do furnizonte me lëndë
djegëse teorinë eksplozive Hantingtoniane të përplasjes së
qytetërimeve. Përkundrazi mospajtimi me degradimin e
sistemit të vlerave, është ilaçi më i mirë për ruatjen e
këtij boshti.
Prandaj për rrjedhojë edhe nëse shqiptarët kanë përzgjedhur
gjatë rrjedhës së historisë, besimin islam si katalizator i
vlerave dhe identitetit kombëtar, këtë e kanë bërë duke
qënë plotësisht të vetëdijshëm që ky besim është një urë e
pashmangshme komunikimi, bashkëpunimi, integrimi dhe
harmonizimi si në mes popujve të tjerë muslimanë, por edhe
ndaj tyre jo të tillë, duke vënë në jetë kështu parimin
themelor që ka feja në përgjithësi, universalizimin e
mesazhit dhe harmonizimin e veprimit.

SLOBODANI VDIQ… MILOSHEVIÇI(ZMI) RRON

Njeriu me emrin e të cilit janë lidhur më së shumti
kujtimet e llahtarshme për tmerret që sollën luftrat e
shpërthyera nga Serbia dhe serbët në Ballkan gjatë
dhjetëvjeçarit të fundit të shekulli të XX, Sllobodan
Milosheviçi, nuk merr frymë më. Nuk të bën goja të thuash
"ka vdekur", sepse nuk dihet nëse përbindshat me fytyrë
njeriu vdesin, nëse edhe deri në çastet e fundit ka jetuar
një njeri, apo një përbindsh në atë trup që lëviste me
pasaportën në emër të Sllobodan Milosheviçit. Nuk është
sqaruar shkencërisht nëse lugetërit hyjnë tek të gjallët,
apo të vdekurit. Edhe deri më 11 mars 2006 kur morën vesh
se Milosheviçit i ishte ndalur frymëmarrja nuk mund të
thuhet nëse para Gjykatës së Hagës shfaqej vetë "Lugati i
krimit" kundër njerëzimit, apo një aktor që luante rolin e
tij.
Kur ndryshon gjendjen tokësore një qenie e tillë nuk shkon
të thuash "vdiq një njeri", nuk të vjen të shqiptosh
ndonjë nga ato fjalët që përdoren në kësi rastesh, për të
mirin e për të keqin, si "Zoti e ndjeftë", " shpëtoi i
shkreti", " u pastë lënë uratën të tjerëve", "t'i rrojë
kujtimi","rrofshi dhe e kujtofshi", makar dhe një malkim
"shpëtuam prej tij". Edhe sikur të përsërisim natë-ditë
nëmën "iu harroftë emri Milosheviçit", ai emër nuk do të
harrohet se nuk do ta harrojnë serbët,dhe nuk duhet ta
harrojnë as viktimat e serbëve, as të tjerët.
Prej Milosheviçit askush nuk ka shpëtuar, sepse
milosheviçizmi vazhdon, milosheviçët janë gjallë,
milosheviçët rilindin. Gabuan rëndë qeveritarët shqiptarë
që gëzuan se verdiktin e mbetur pa dhënë nga Gjykata e
Hagës për Milosheviçin e dha Perëndia. Populli e thotë mirë
"vdekja është hak" dhe verdiktin e vdekjes për çdo njeri që
lind Perëndia e ka dhënë pa mundësi apelimi qysh para se të
lindë. Kanë gabuar edhe ata që ndalimin e frymëmarrjes së
Milosheviçit e pritën me kënaqësi, sidomos ata që thanë
menjëherë se vdekja e Milosheviçit është lehtësim për
familjet që kanë humbur të afërmit, për ata që kanë parë e
pësuar tmerre nga luftrat e Milosheviçit. Edhe pasi trupi i
Milosheviçit të jetë kalbur në varr viktimat e tij të
gjallë nuk mund të gjejnë lehtësim dhe viktimat e tij të
vdekur nuk mund të gjejnë prehje për një kohë të gjatë,
sepse vepra makabre e Milosheviçit do të torturojë shpirtin
e mendjet e njerëzve për shumë kohë, sepse trashëgimia e
Milosheviçi do të trokasë përditë në dyert e shqiptarëve e
të boshnjakëve myslimanë e të tjerëve, duke kujtuar
dhimbjet e shkuara dhe duke gjuajtur për viktima të reja.
Gabojnë rëndë ata që mendojnë se Gjykata e Hagës mund ta
ndjejë veten të lehtësuar tani që e pushoi çështjen që e ka
zvarrisur mërzitshëm nëpër duar për një kohë shumë të
gjatë, pa e kuptuar as vetë se përse do të shërbejë gjykimi
më shumë teatror. Me largimin e Milosheviçi nga banga e të
akuzuarve sikur i shkulet zemra procesit gjyqsor në Hagë.
Gjykata do të duket si e mbetur jetime, e braktisur, e
panevojshme më; do të ngjajë më shumë me një sallë bosh, me
një institucion që nuk bëri dot pikërisht atë gjë për të
cilën u krijua, nuk arriti të jepte verdiktin e saj për
kryekriminelin europian të gjykuar në nisje të shekullit
XXI dhe të mijëvjeçarit të III- të të Krishterizmit.
Gjykata e Hagës praktikisht nuk gjykoi fare Milosheviçin ,
përderisa nuk e gjykoi dot deri në fund, përderisa nuk
arriti të jepte verdiktin e saj për veprimtarinë e tij dhe
nuk do të ketë rast të japë vlerësimin e saj për provat që
mori gjatë viteve, nuk do të shprehë se kush paraqiti
provat më të besueshme, kush fitoi në këtë proces , i
gjykuari apo akuzuesi e tij. Pra një punë kaq e madhe shkon
për dhjamë qeni. Mlladiçin e Karaxhiçin prokurorja Karla
del Ponte nuk po tregohet e zonja t'i kapë e t'i nxjerrë
para kësaj gjykate. Drejtësia e Gjykatës së Hagës po
dështon, më shumë po instrumentalizohet nga politika e
diplomacia europiane. Këtë e pamë kur thirri në Hagë, pranë
kryekriminelëve, edhe viktimat shqiptare të krimit, kur
akuzoi e dënoi padrejtësisht dhe dha me shumë ngurim
pafajsi për luftëtarë shqiptarë të lirisë.
E pamë Gjykatën e Hagës të bënte qejfin e lojën e
trashëgimtarëve politikë të Milosheviçit në Beograd, të
kënaqte dhe të pandehurin Milosheviç në bangën e të
akuzuarve, kur u përfshi në lojën politiko-diplomatike për
ta larguar një komandant legjendar të UÇK-së, Ramush
Haradinajn, nga posti i kryeministrit të Kosovës, kur i
jepte dhe i tërhiqte këtij komandanti lejen për t'u marrë
me politikë, si të ishte fjala për një leje mbajtje të
armës së gjahut, mandej t'ia rikthente këtë leje një ditë
pasi në emër të partisë që ai kryeson të ishte caktuar një
tjetër person i sapopranuar në këtë parti të zinte postin e
kryeministrit të mbetur bosh nga një dorëheqje enigmatike,
e atij që para një viti kishte zëvendësuar Haradinajn, me
propozimin e vetë këtij.

Sikur Gjykata e Hagës të zbatonte kritere të tilla
juridiko-politike për qëllime politike edhe në Serbi,
atëherë për shumë kohë Serbia nuk do të gjente kandidatë të
pranueshëm jo vetëm për kryeministra, ministra e zyrtarë të
tjerë të lartë, por as për administratën e niveleve të
mesme, sepse në kohën e Milosheviçit vetëm handikapatët
mund të kishn mbetur pa u përfshirë në veprimtari kriminale
të mirëfillta, jo si ato për të cilat janë akuzuar
luftëtarët shqiptarë.
Vdekja e Milosheviçit erdhi në një kohë kur koinçidojnë
plot zhvillime që tërheqin vëmendjen rreth çështjes së
Kosovës. Koinçidencat kur bëhen shumë në një zhvillim
ngjarjesh rreth të njëjtit bosht e hmbasin kuptimin e të
qenurit koinçidenca. Këtë duhet ta mbajmë parasysh edhe për
koinçidencat në zhvillimet rreth çështjes së Kosovës. Vdiq
"legjenda e politikës kosovare", Presidenti i parë Ibrahim
Rugova, pas një sëmundje të rëndë që vetëm para pak muajsh
e morëm vesh se e kishte zënë. Varrimi madhështor e
dinjitoz i Rugovës i solli Kosovës një prestigj të ri në
arenën ndërkombëtare. "Ndërkombëtarët" pa rënë ende trupi i
Rugovës në varr u treguan bujarë në dhënien e këshillave
dhe të porosive si të përballej situata, me unitet,
bashkim, gjakftohtësi,duke zëvendësuar Rugovën me njerëz që
gëzojnë besim ndërkombëtar, sepse kishte mbërritur çasti
delikat i fillimit të bisedimeve të Vienës për përcaktimin
e statusit përfundimtar të Kosovës.Zgjedhja e Presidentit
të ri të Kosovës pas një "zije të stërzgjatur" (për të
fituar kohë për kombinacionet që po bëheshin) erdhi si ogur
i mirë se punët po shkonin pa telashet e zakonshme që
lindin kur nga skena e politikës largohet lideri që ka
mbizotëruar për shumë vjet.
Por edhe në "Dard(h)aninë e lashtë" bishti i dardhës
vazhdon të jetë mbrapa. Nisi shpejt ajo që në politikë
quhet "luftë bërrylash", që pavarësisht nga shkaset e
shkaqet, pavarësisht se mund të ishte mjaft e motivuar dhe
mund të rezultojë më e mirë se gjendja e mëparshme beteja
politike për ripërtëritjen e posteve kryesore e tensionoi
situatën, shtroi dhe pikëpyetje dhe enigma. Një dorëheqje
kryeministrore për të plotësuar kërkesa ultimative për një
gjë të tillë nga partia e vetë kryeministrit dhe një
refuzim kryeneç, por gjithësesi parimor, nga kryetari i
Kuvendit ndaj trysnisë së partisë së tij për të dhënë
dorëheqje, duke parapëlqyer shkarkimin institucional
dëshmuan se përveç sëmundjes së Rugovës politika e Kosovës
kishte qenë zaif edhe në drejtime të tjera.
Megjithëatë u krijua një gjendje e re, të cilës vdekja e
Milosheviçit në Hagë mund t'i shtojë fillimisht një përmasë
enigmatike dhe pastaj dhe një përmasë praktike politike e
diplomatike që mund të mbajë shumë vula ndërkombëtare.
Tollovitë e fundit politike në Kosovë janë komentuar herë
si ngatërresa tipike bajraktariste shqiptare, herë si
pasqyrime të intrigave bajraktariste ndërkombëtare në
politikën shqiptare. Më e besueshme është se janë
ndërthurur të dy këta faktorë për të sjellë këto zhvillime
me pak trazime, që na thuhet se po dalin për mirë dhe
dalshin për mirë.
Por është rreziku që serbët dhe një pjesë e ndërkombëtarëve
në bisedimet e Vienës dhe në takime jashtë tyre t'u
përsërisin shumë në vesh shqiptarëve se tani mund të marrin
frymë më të lehtësuar meqenëse Milosheviçi nuk është më dhe
prandaj duhet të bëjnë ca lëshime për t'ua dhënë shansin
liderëve serbë të tregojnë frymë pajtuese, që ata të
shpëtojnë fytyrën para opinionit të tyre publik të acaruar
dhe të pengojnë ringritjen e milosheviçizmit. Presioni mbi
shqiptarët do të shtihet pas vdekjes së Milosheviçit që ta
lehtësojë pozitën e udhëheqësve të Beogradit duke u dhënë
mundësinë të krijojnë një atmosferë se Serbia nuk doli e
humbur fare nga zgjidhja për Kosovën.
Milosheviçi vërtetë vdiq, por litarin e sherrit që ka lënë
mbrapa mund të tëheqë më afër varrit të tij shqiptarët në
rast se nuk tregohen të vëmendshëm që ky litar të mos u
ngatërrohet nëpër këmbë. Shqiptarët nuk duhet të besojnë se
është punë e Zotit që edhe Rugova edhe Milosheviçi,
simbolizuesit e konfliktit shumëvjeçar shkuan në varr
brenda një periudhe të shkurtër kohe. "Shën Exhidio" nuk
mund të bënte edhe këtë. As lutjet e Papës. Mbetet ta
zgjidhin Gjykata e Hagës dhe diplomacia ruse se kush ka të
drejtë të ankohet e të akuzojë më shumë tjetrin, gjykatësit
që dyshonin se rusët nuk do t'ua kthenin të burgosurin e
tyre të çmuar po ta lejonin të shkonte në Moskë për kurim,
apo rusët që inatosen se nuk ua dhanë mundësinë ta kuronin
e mbase të shpëtonin jetën e Milosheviçit.
Është dhe një paralelizëm që nuk ka si të mbetet jashtë
vazhdimit, paralelizmi i zhvillimeve në Ballkan midis
shqiptarëve e serbëev me zhvillimet në Lindjen e Mesme
midis palestinezëve dhe israelitëve. Jaser Arafati dhe
Ariel Sharoni për disa kohë u vunë në rolet që ishin Rugova
e Milosheviçi. Arafati u shpall nga miqtë e Sharonit si
pengesa për përparimin drejt paqes. Arafati vdiq si
papritmas pas një sëmundje galopante. Sharoni nuk bëri
ndonjë gjë më të mirë me pasardhësin e Arafatit dhe "fati"
bëri që ai të përfundojë në duart e kirurgëve për një sërë
operacionesh ndaj të cilave nuk reagon dot fare se është në
koma të thellë prej muajsh. Rugova vdiq, pas tij dhe
Milosheviçi. Në Kosovë ka qeverisje të re, për të cilën
serbët hiqen të shqetësuar. Mos vallë serbët do të luajnë
tani kartën propagandistike se në Kosovë kanë ndodhur
ndryshime e që përforcojnë "radikalizmin shqiptar", sikurse
ndodhi me fitoren e Hamasit në zgjedhjet palestineze?!
Serbët mund të kapen pas çdo trillimi për të tentuar të
arrijnë variantin e propozuar nga Tadiçi të shtyrjes së
marrjes së vendimit për Kosovën për 20 vjet të tjera. Këtë
mund ta lypin si ngushëllim për "humbjen e Milosheviçit" që
ata e çuan në Hagë nën trysninë ndërkombëtare, por që
Gjykata e Hagës e ktheu në viktimë se nuk e lejoi të
shkonte të kurohej në Moskë.
Ithtarët e Milosheviçi sigurisht do t'u shprehi ngushëllime
familjarëve të tij dhe Partisë Socialiste të Serbisë. Po
mos duhet që njerëzit t'i shprehin ngushëllime edhe
Gjykatës Ndërkombëtare të Hagës se humbi shumë nga roli i
saj! Mos duhet t'u shprehen ngushëllime edhe drejtuesve të
burgut të sigurisë së lartë në Holandë ku brenda pak ditësh
u gjetën të vdekur në mëngjes si pula të ngordhura nga
flama në kotec dy kriminelë të mëdhenj serbë Milan Babiç e
Sllobodan Milosheviç? Holanda është përgojuar shumë se
ushtarët e saj nuk çanë fare kokën për të mbrojtur
myslimanët që u masakruan në Srebrenicë nga xhelatët e
Milosheviçit e të Mlladiçit. Edhe tani Holanda nuk i
shpëton përgojimit që të burgosurit e një rëndësie të
veçantë zbulohen të vdekur në qelitë e burgut të saj të
sigurisë së lartë. Familjarët e Milosheviçi i nisën
menjëherë ankesat. Thuhet se do të bëhen analizat për të
zbuluar si ka ndodhur.
Por a do kuptohet ndonjëherë mirë se cilët kanë qenë më të
dëshiruarit që Gjyqi i Milosheviçi të mos e arrinte kurrë
fundin me dhënien e verdiktit të fajësisë e ndëshkimit
përkatës , që mund të kenë uruar me kohë në heshtje që
Milosheviçi të ndahej nga kjo botë me statusin e të
pëndehurit jo të të shpallurit fajtor nga drejtësia
ndërkombëtare?! Të parët janë serbët që nuk kanë dashur një
verdikt ndërkombëtar fajsie për Milosheviçin që kjo të mos
mbetej e regjistruar në analet e historisë së tyre të
krimit shekullor shtetëror kundër fqinjëve. Serbët pa
përjashtim kanë dashur që Milosheviçi të hyjë në librin e
tyre të historisë vetëm si "viktimë e NATO-s dhe e
diplomacisë ndërkombëtare", jo si i shpallur fajtor nga
Gjykata Ndërkombëtare. E kanë dashur kështu jo vetëm për të
lënë derën hapur për rehabilitimin e tij si person dhe
përfshirjen e tij si shenjt në mitologjinë
kishtaro-politike serbe, por edhe për të mos e vulosur
politikën kriminale të Serbisë nën Milosheviçin sot si
politikë genocidale.
Vuk Drashkoviçi kur u njoftua vdekja e Sllobodanit filloi
ta mallkonte se disa herë kishte dashur ta vriste. Por si
ministër i jashtëm i Serbisë Vuku është më milosheviçian se
Slobodani në mbrojtjen e politikës së tij genocidale. Kur
erdhi në Tiranë në dhjetor të vitit 2004 për të "qarë
hallet serbo-shqiptare" me homologun shqiptar Kastriot
Islami, Drashkoviçi më shumë se çdo mendim tjetër theksonte
atë se në ish-Jugosllavi janë bërë krime të rënda, janë
bërë spastrime etnike, por kurrë nuk ka pasur genocid.
Drashkoviçi pëpiqej të sajonte krime shqiptare në Kosovë
dhe t'i vinte në të njëjtin rrafsh me krimet serbe për të
treguar se nuk ishte bërë genocid serb mbi shqiptarët. Kjo
ishte mbrojtje për Milosheviçin në Hagë. Vdekja e
Milosheviçit pa u shpallur fajtor për genocid mbi
shqiptarët është lehtësim vetëm për politikën shoviniste të
Serbisë. Babiçi dhe Milosheviçi vdiqën njëri pas tjetrit në
burgun holandez të sigurisë së lartë, sepse "fati" u paska
caktuar detyrën t'i bënin edhe këtë shërbim të fundit
shovinizmit serbomadh. Për njerëzit që kanë bërë ligësira
filozofia popullore ka sajuarr shprehjen "vdekja është
kapak floriri". Vdekja e Milosheviçit do të jetë gjithmonë
varr i hapur. Atë do të përpiqen ta përdorin si kapak të
rëndë plumbi politikanët serbë për të futur thellë në tokë
përgjegjësitë e Serbisë për të gjitha sa bëri nën drejtimin
e Milosheviçit.
Qysh më 11 mars 2006 kur u bënë komentet e para për vdekjen
e Milosheviçit Serbia filloi të merrte shpërblimet e para
dekorative poklitike diplomatike. Zëdhënësit e BE mbajtën
një qëndrim parimor duke theksuar se kjo vdekje nuk e shuan
përgjegjësinë e Serbisë. Por prirja e përgjithëshme e
burrave të shtetit dhe komentuesve ishte që fajet për
krimet e Serbisë t'i ngarkohen vetëm Milosheviçit. U
përsëritën për folklor politiko-diplomatik termat "kasapi i
Ballkanit", "njeriu që solli tragjeditë", etj. etj. Lihet
në harresë mësimi i thjesht se sado të fuqishëm të kenë
qenë diktatorët kriminelë në krye të shteteve agresive,
sado përgjegjës të jenë ata për krimet e bëra, ato nuk kanë
vepruar vetëm. Milosheviçi ishte si një aktor i zgjedhur
për të luajtur rolin kryesor në një film horror. Por
skenaristët e regjizorët e këtij filmi në "studion e
xhirimit të krimit" me emrin Serbi kanë qenë të tjerë. Ata
ditën të përzgjidhnin aktorin që u duhej, Milosheviçin. Ata
janë aty edhe sot. Ata përzgjedhin vijuesit e veprës së
Milosheviçit me metoda të tjera. Prandaj edhe pse vdiq
Sllobodani, milosheviçizmi rron e do të rrojë në Serbi.
Prandaj lajmi për vdekjen e tij na erdhi si një haber
rutinë më 11 mars 2006, nëpërmjet ekraneve televizive,
sikur po thuhej se në një fshat afër Sarandës, apo diku
gjetkë në Europë ishte zbuluar edhe një pulë e sëmurë ose
një mjelmë e ngordhur dhe ishte dërguar për analiza në
lobaratorin e fashëm në Londër që mund të përfshijë vende
të tëra në hartën e të prekurve nga "mikrobi tmerrues" i
gripit të shpendëve, flamës së pulave.
E pra lajmi kishte të bënte me njeriun që po i ngarkohen
tani gjithë fajet për kasaphanën shumëvjeçare në Ballkan,
për njeriun që dikur diplomacia botërore e shihte si
mbajtës të kyçeve të paqës e të luftës në Ballkan, që
Perëndimi e trajtonte si policin më të mirë për të mbajtur
zap ballkanasit kokëshkretë e zullumqarë, që bota
ruso-sllave e vlerësonte si rojen e saj më të mirë
kufitare, që ish-kryeministri i Shqipërisë, Fatos Nano, e
lavdëronte me fjalët "njeriu që di të bëjë paqen, ashtu siç
ka ditur të bëjë edhe luftën", kurse ish-presidenti i
Shqipërisë Rexhep Meidani e shpallte "e keqja më e vogël
për shqiptarët".
Ky njeri, pra, kishte vdekur në burgun e Hagës si "plakë e
vetmuar", pa njeri pranë, ndonëse diplomacia euroatlantike
ishte servilosur para tij që të vinte një firmë në
marrëveshjet e Dejtonit për Bosnjen në vitin 1995, duke i
premtuar konçesione të mëdha në Kosovë. Kishte vdekur "pa u
vënë re" në burgun e sigurisë së lartë të drejtësisë
ndërkombëtare i gjykuari më i posaçëm në botë që për 5 vjet
me radhë dilte para trupit gjykues ndërkombëtar dhe në fund
ia la pushkën ngrehur kësaj gjykate që nuk e çoi dëri në
fund gjykimin, për të cilin duhej të mjaftonin e shumta 5
muaj. Vdekja e "çuditëshme" e Milosheviçit do të jetë temë
për gjithfarë komentesh e shkrimesh. Pyetja shtrohet: mori
qëllimisht Milosheviçi ndonjë të fshehtë me vete në varr,
apo atij nuk i kishin mbetur më të fshehta për t'u mbrojtur
me ta dhe të tjerët ndihmuan që të krijohet "e fshehta e
fundit " e Milosheviçit, që njerëzit të zbaviten e të
kacafyten rreth saj?!

12 mars 2006
Abdi Baleta

PS TENTOI TË PËRSËRISTE SI FARSË IRONINË E 9 MARSIT 1997

PS fushatën zgjedhore për votimet e 3 korrikut 2005 e bëri
nën parrullën " të pengojmë rikthimin në pushtet të Sali
Berishës, fajtorit të tragjedisë së vitit 1997". Për ata që
i kanë përjetuar ngjarjet që çuan në trazirat e vitit 1997
, ose që kanë mësuar me seriozitet më vonë për to, ishte e
qartë se në këtë parrullë kishte një mashtrim vulgar dhe
cinizëm të pashoq, sepse faji e përgjegjësia për tragjedinë
e vitit 1997 bie shumë më tepër mbi socialistët dhe aleatët
e tyre që në atë kohë ishin opozita e babëzitur për
pushtet, sesa mbi demokratët e Sali Berishën që në atë kohë
u treguan roje të padenjë të shtetit dhe ushtrues të dobët
të pushtetit. Por në fushatën e vitit 2005 Fatos Nano e
socialistët përfitonin nga komplekset e frikës që i janë
krijuar Sali Berishës për të përmendur ngjarjet e vitit
1997.
Për këto ngjarje kemi bërë shumë analiza gjatë viteve dhe
nuk është nevoja t'i nisim me hollësi nga e para. Kur të
duhet do të riprodhojmë ato që tashmë i kemi shkruar. Por
ky trajtim i ri i kësaj teme diktohet nga fakti se PS po
vazhdon ta bëjë "luftën opozitare", siç bëri luftën në
pushtet për 8 vjet, përsëri duke u paraqitur si fantazma e
vitit 1997, duke përdorur po atë parrullë zgjedhore që
zgjodhi Fatos Nano vitin e kaluar edhe pse Fatosi me atë
parrullë doli humbës në zgjedhje, madje humbi dhe postin e
kryetarit të partisë dhe ai që i zuri vendin, Edi Rama, po
e batërdis me kritika dhe me të shara udhëheqjen nanoiste
më shumë se Berisha. Vetëm nga fantazma e vitit 1997 nuk
ndahet dot as udhëheqësia e tanishme e PS-së, nanoiste e
"edvinizuar", sikurse shprehet me qesëndi Berisha.
Arma më e fortë e socialistëve kundër pushtetit të Berishës
ka qenë gjatë 6 muajve të parë shantazhi psikologjik duke i
kujtuar në çdo rast se soacialistët mund t'ia bëjnë përsëri
si ia bënë në vitin1997, mund ta rrëzojnë nga pushteti në
qoftë se këtë pushtet nuk e ushtron duke marrë për çdo gjë
miratimin e PS-së dhe të Ramës. Berishës këtë ia kanë
përmendur shumë nga ata që kanë qenë protagonistë në
përmbysjen e tij me dhunë në vitin 1997 si Skënder Gjnushi,
Gramoz Ruçi, Neritan Ceka, Paskal Milo, Frrok Çupi, Namik
Dokle, Bashkim Fino, Pandeli Majko, Kastriot Islami, Rexhep
Meidani deri metistët ku janë Ilir Meta, Sabit Brokaj, Ndre
Legisi, Spartak Braho.
Kur socialistët vunë re se Berisha kishte ndërmend të bënte
diçka për të mbajtur premtimet e shumta që bëri për luftën
kundër korrupsionit, për goditjen e mafias në politikë,
atëherë u mobilizuan për t'ia ndalur këtë hov fillestar dhe
për t'ia prerë oreksin për veprime të tilla në t'ardhmen. U
sajua "çështja Topalli" me qëllim që Berishës t'i imponohej
një 9 mars i dytë si ai i vitit 1997, natyrisht jo për ta
larguar fare nga pushteti, por për ta bërë një pushtetar që
merr urdhëra nga socialistët.
Përbertimet socialiste(më shumë blofiste) se do të nisnin
"revolucionin e përshpejtuar" si kopje të "revolucionit të
vonuar" të vitit 1997 tashmë janë të njohura për të gjithë
ngaqë ka kohë që shqiptarët ngrysen e gdhihen me zhurmën e
gjithë kanaleve televizive rreth këtyre përbetimeve. Edhe
kësaj here socialistët si sebep zunë "vjedhjen e votës", më
saktë "vjedhjen fshehtësisë së votës" brenda në parlament
kur u votua për shkarkimin e Topallit me elektronikë e jo
me kuti. Edhe kësaj here e nisën me krahëmarrje. Në prag të
rebelimt të armatosur të vitit 1997 kërkuan "dorëheqjen e
qeverisë". Tani kërkuan "shkarkimin e kryetares së
Kuvendit”. Në atë kohë atmosferën e përgjithëshme e nxehën
derisa e bënë inkandeshente nëpërmjet nxitjes së
pakënaqësisë për shembjen e skemave financiare piramidale,
nën parrullën "duam paratë tona". Kësaj radhe tentuan ta
bënin të njëjtën gjë nëpërmjet nxitjes së pakënaqësisë për
mungesën e dritave, nën parrullën "dua dritat tona" që i
kishin venitur vetë soacialistët kur lanë Shqipërinë pa
rezerva energjie elektrike. Por ra shiu dhe u lagën
kandelet e revoltës që nxisnin socialistët për dritë dhe
filluan bilbilat e boritë në parlament. Nga ana tjetër edhe
Greqia kësaj radhe nuk ishte më në atë gatishmëri për të
dhënë ndihmë ndonëse deputetët grekofonë socialistë tentuan
të fillonin turbullirat në Dropull. Kësaj herë Berisha i
kishte lënë paraprakisht dorë të lirë Greqisë të bënte e të
bëjë çfarë të dojë në Shqipëri.
Kështu që të dy palët, PDe PS, ranë në një lloj ceitnoti.
Berishës i ra vrulli për të hequr prokurorin e
përgjithëshëm tek i cili socialistët kanë varur shpresat më
të mëdha se do t'i mbrojë nga goditjet qeveritare kundër
korrupsionit. Kurse socialistët mbetën peng e taktikës së
anarko-sindikaliste të kthimit të sallës së parlamentit në
arenë cirku.
Kjo ishte gjendja deri ditën e 9 marsit 2006 kur i dëgjuam
Majkon, Cekën, Gjinushin, Doklen, Milon e të tjerë të
kujtonin në ekran 9 marsin e vitit 1997, t'i kërkonin
Berishës të tregonte mençuri kapitullimi politik si
atëherë, jo më për ta dorëzuar pushtetin fare, por për ta
ndarë në mënyrë informale me socialistët, siç pranoi Nano
ta ndante me Berishën në vitin 2002. I dëgjuam të gjithë të
bërtisnin "Rroftë 9 marsi", "të kthehemi tek 9 marsi" etj.
Gazetarja e "Top Channel" Mimoza Picari kishte bërë një
emision të posaçëm për 9 marsin në frymën e paraqitje së
asaj dite si ditë të shpëtimit të Shqipërisë , si ditë e
shenjtë që duhet kremtuar sa herë ka përplasje politike.
Kësaj here natyrisht protagonistët e 9 marsit 1997 nuk
ishin të gjithë në pozicionet e vjetra. Preç Zogaj 9 marsin
e kujtonte dhe e interpretonte për të ndihmuar Berishën. Po
kështu edhe Sabri Godo. Në deklaratën e Godos kishte një
pohim domethënës se në mars të vitit 1997 në Jug bëhej
kryengritje e armatosur , kurse në Veri hapeshin depot e
armëve. Atëherë Sabriu ishte me kryengritësit e armatosur
të Jugut, palë në marrëveshjen e Vlorës të 28 marsit me
"Komitetet e shpëtimit" që ishin për luftën civile të
armatosur në Shqipëri. Ishte me Gjinushin, Ruçin, Islamin,
Brokajn. Tani përpiqet të mbajë anën e Berishës. Edhe kësaj
here më ciniku në fjalët e tij ishte Skënder Gjinushi që
paraqiste një tabllo krejt tjetër si janë zhvilluar
ngjarjet në vitin 1996-97 dhe kërkonte kërcënueshëm ose 9
marsin e ri ose rebelim të ri. Skënder Gjinushi edhe gjatë
ndodhive të fundit është shfaqur me inat të madh në rolin e
njohur të tij si politikani më ngatërrestar e më provokues
në politikën shqiptare, ku ndonëse nuk ka dhënë asnjë
ndihmesë serioze ka shkaktuar gjithnjë tensione e trazira,
ka mbjellë mllef e përhapur helm.
Një këngë popullore për pushtimin italian të Shqipërisë në
vitin 1939 ka vargun " 7 prill mos ardhësh kurrë". Kështu
duhet kënduar edhe për 9 marsin e vitit 1997 "9 mars mos
ardhësh kurrë", jo të kërkohet nga një 9 mars i ri sa herë
që klanet politike dhe politikanët ngatërrestarë që prej 16
vitesh përdhosin politikën shqiptare e rrënojnë Shqipërinë
kanë nevojë të ripjestojnë përfitimet mafioze që jep
pushteti i uzurpuar dhe i keqpërdorur. Po të jetë për këtë
nuk ka nevojë të bëhen më as zgjedhje parlamentare as
lokale.
Berishës po i bëhet trysni se po nuk shkoi drejt një 9
marsi të ri, atëherë vitin tjetër do të ketë zgjedhje të
parakohëshme se sociailstët do të bllokojnë zgjedhjen e
Presidentit. Që të bëhen zgjedhje të parakohëshme sa më
shpejt është shumë normale dhe në interes të Shqipërisë në
këtë gjendje që është krijuar në parlamentin shqiptar, kur
parlamentarizmi i opozitës është kthyer në sharlatanizëm
opozitar, ndërsa parlamentarizmi i shumicës qeverisëse
është gjithnjë në mëshirë të disa sharlatanizmave
partiçkash e individësh si Nikollë Lesi e ca kokrra të
formatit të tij.
Berisha do të bënte më mirë sikur të shqyrtojë seriozisht
mundësitë për të çuar vendin në zgjedhje të parakohëshme sa
më parë, pa pritur atë çastin kur një gjë të tillë e duan
dhe e llogarisin Rama, Gjnushi, Ruçi, Dokle e të tjerë. Nën
kërcënimin pallavratar të Nikoll Lesit e disa individëve në
radhët e shumicës nuk mund të realizohet ai program lufte
për të shëruar Shqipërinë që e ka shpallur Berisha. Edhe
sikur ta çojë një qeverisje si e sotmja me brekë nëpër
këmbë deri në afatin katërvjeçar me taktika hiq e mos e
këput me "aleatët" Berisha e PD-ja nuk do të arrijnë asgjë,
vetëm do të përgatisin një humbje më të madhe, do të marrin
një përgjegjësi më të madhe se do t'u krijojnë mafiozëve më
shumë terren të hiqen për burra të ndershëm.
SA MË PARË NË ZGJEDHJE TË PARAKOHËSHME , AQ MË MIRË.
Shqiptarët le të hapin sytë, le të mbështesin ata që kanë
treguar njëfarë dëshire për të pastruar pisllëqet e jo për
t'i mbuluar ato që të duken të gjithë gjela majë plehut.


12 mars 2006 Abdi Baleta

Kufijtë caktohen sipas kombësisë, jo sipas shkallës së
demokracisë

Çfarë kupton vallë ky Besnik Mustafaj me ndryshim kufijsh
në Ballkan kur të pavarësohet Kosova? E ka fjalën për
kufijtë etnikë shqiptarë? E ka fjalën për kufijtë kolonialë
serbë? Pse një shtet i pavarur demokratik i Kosovës nuk u
quajtka ndryshim kufijsh në Ballkan, kurse një shtet
“jodemokratik” i Kosovës ( ta supozojmë) qenka ndryshim
kufijsh në Ballkan? Mos Besniku me të tilla shprehje të
lëshuara në tym, pa e ditur çfarë po flet, do të theksojë
atë që pavarësimi i Kosovës të shoqërohet me kushtin që të
mos bashkohet me Shqipërinë? Po një shtet “jodemokratik” në
Kosovë këtë “kusht ndërkombëtar-mustafajan” mund të
përmbushë më lehtë se një shtet demokratik. Në demokraci
masat e gjëra të njerëzve kanë më shumë mundësi të shprehin
e të realizojnë vullnetin e tyre se në diktaturë dhe mund
të duan ta bëjnë bashkimin me Shqipërinë edhe pse nuk do
Besniku.
Për të mos shkuar më gjatë duhet thënë se është e qartë që
Besnik Mustafaj nuk heq dorë nga formula e tij “pavarësi e
kushtëzuar për Kosovën” dhe me këtë nënkupton ruajtjen e
një autoriteti e sovraniteti të Serbisë mbi Kosovën,
nëpërmjet mekanizmave europiane që do të vëzhgojnë nëse
Kosova po bëhet apo jo demokratike. Pra, ato që ka thënë
Besnik Mustafaj në “Le Figaro” janë shenja të qarta se në
Paris e kryeqytete të tjerë po punohet që periudha e
mbikqyrjes ndërkombëtare 6-vjeçare në Kosovë nën tabelën
UNMIK të kthehet në një periudhë mbikqyrje ndërkombëtare më
të gjatë, ndoshta deri 20 vjet sikurse e kërkonTadiçi, nën
tabelëm EUMIK, që gjoja bota të sigurohet mirë se Kosova po
bëhet demokratike dhe të drejtat e serbëve janë të
garantuara.
Serbia po përpiqet ta marrë peng Kosovën në emër të
minoritetit serb me ndihmën e diplomacisë europiane dhe të
asgjësojë kështu ato çka fituan shqiptarët në emër të të
drejtave të tyre kombëtare dhe ndërhyrjes së NATO-s,më
saktë të anglo-amerikanëve. Kësaj strategjie po i shërben
edhe Besnik Mustafaj me intervistën e dhënë në “Le Figaro”.
Le ta thotë vetë po deshi nëse këtë e bën nga padijenia,
apo qëllimisht. Është e pakonceptueshme si mund të
arsyetojë e të flasë ashtu një njeri që quhet ministër i
jashtëm i Shqipërisë dhe si mundet PD-ja e Berisha të venë
e të mbajnë një njeri të tillë në postin e ministrit të
jashtëm të Shqipërisë.

Akrobacitë diplomatike nuk janë diplomaci

Besnik Mustafaj le të dalë në televizion jo 95 herë për një
tremujor, por 300 herë në muaj nuk ua mbush dot mendjen
shqiptarëve se në qëndrimet e përçartjet e tij ka ndonjë
gjë me mend e me arsye kombëtare e shtetërore shqiptare dhe
se këto përçartje nuk të çojnë në tradhëti kombëtare dhe në
shërbim ndaj serbëve. Mustafaj vetëm flet kot sa herë
shfaqet para publikut. Për disa muaj e dëgjuam të
deklaronte se Shqipëria është e interesuar për bisedimet
për statusin e Kosovës, por nuk do të marrë pjesë aktive në
përpjekjet për përcaktimin e këtij statusi se kjo u takon
ta bëjnë përfaqësuesit politikë të Kosovës. Mustafaj hiqej
sikur Shqipëria kishte shumë më pak arsye e të drejta të
interesohej e trazohej në veprimet për të përcaktuar
statusin e Kosovës.
Kurse më 16 shkurt 2006 në gazetën e Tiranës “Republika”
lexuan titullin e një shkrimi “Mustafaj: Shqipëria rol
aktiv për statusin e Kosovës”. Çfarë pati Besniku që e
ndërroi qëndrimin? U detyrua sepse politikanët e Kosovës
kërkonin qortueshëm që Shqipëria të mos i linte vetëm në
fatin e tyre? Apo nga anë të tjera erdhën udhëzime se
Shqipëria duhet të angazhohet më aktivisht për të
përforcuar trysninë ndërkombëtare mbi politikën kosovare në
ato drejtime që i ka shpallur Besniku në intervistën në “Le
Figaro”. Janë gjëra që do të sqarohen shpejt, por më e
besueshme është se ndikimi ka qenë nga ndërkombëtarët.

Ministrat që kthehen nga “Kibla” e Konferencës Islamike

Kur Shqipërinë e vizitoi një burrë i nderuar si ministri i
jashtëm i Spanjës Moratino në fillim të muajit shkurt 2006
diplomacinë e Mustafajt e pamë shumë të mpirë. Moratino i
bëri nder e respekt Shqipërisë kur i kërkoi Mustafajt që
Shqipëria si vend me shumicë të popullsisë myslimane dhe
anëtare e Konferencës Islamike të aktivizohej për të
dërguar mesazhe mirëkuptimi e qetësimi në botën myslimane
ku ziente vala e protestës kundër karikaturave për Profetin
Muhamed.
Në intervistën në “Standard” më 4 mars 2006 me një muaj
vonesë shprehet më në fund Besnik Mustafaji i lehtësuar
pakëz nga ngërçi antiislamik që e kishte zënë: “Formulimi i
Moratinos ishte shumë i kujdesshëm. Ai shprehu dëshirën që
Shqipëria si vend me shumicë myslimane dhe me më shumë
raporte me vendet myslimane sesa vende të tjera të Europës
të përcjellë atë mesazh tolerance. Të them të drejtën unë u
ndjeva mirë dhe në asnjë mënyrë nuk do t’i kisha thënë jo.
Sepse në kët rast një vend i BE shpreh një besim tek
Shqipëria...”. Këtu duhet ta them pa asnjë rezervë se
paturpësia arrin kulmin. Mburret Besniku se nuk i tha “Jo”
spanjollit kur me mospërfiljen e tij e fyu edhe më shumë.
Paaftësia profesionale e Besnikut me shpjegimin e tij të
vonuar del dhe më shëmtuar. Pse ka pritur kaq gjatë për të
folur kështu? Pse nuk e shpjegon shkakun që bëri gjestin e
pahishën dhe aspak diplomatik që heshti, nuk e falënderoi
kolegun spanjoll për këtë vlerësim ndaj Shqipërisë.
Gazeta “Standard” e datës 8 shkurt 2006 një shkrim të saj e
titullonte “Ministria e Jashtëme. Shqipëria s’pranon të
negociojë me vendet myslimane”. Kështu edhe Besnik Mustafaj
u bashkua me turpin e paraardhësve të tij socialistë Milo,
Dade, Meta që u ngritën publikisht si të ndërkryer kundër
qëndrimit të ministrit spanjoll. Kurse më 17 shkurt 2006 në
gazetën “Shekulli” kemi lexuar titullin e një shkrimi
“Mustafaj: do të përcjellim mesazhe tolerance për rajonet
myslimane”. Përsëri mori udhëzim nga dikund.
Në “Standard” të datës 4 mars 2006 më në fund Besniku i
shpall arsyet përse po tërhiqet nga qëndrimi i tij fyes
absurd ndaj Moratinos dhe armiqsor ndaj islamit e
myslimanëve.: “..Kur erdhi presidenti i Komisionit europian
Barroso, e hapi me presidentin temën e tolerancës që duhet
të përcillet. Unë e kam diskutuar këtë temë edhe me një
njeri që duket larg diplomacisë, që është guvernatori i
Floridas, Xhek Bush, i cili vete e hapi. Kjo tregon se në
një dialog të vendeve demokratike, Shqipëria ka c’sjell si
kontribut. Kjo është ftesë për kontribut dhe në këtë formë
mund t’i shërbejë imazhit të Shqipërisë”. Po këto gjëra që
Besniku lumturohet se i mësoi gjatë vizitës në Amerikë ia
kemi thënë publikisht ne këtu në Shqipëri qysh në çastet e
para kur foli Moratino!. Mirë
se nuk di po pse nuk do të mësojë Besniku?
Mirë se nuk ka sa duhet mend vetë, po pse i mbyll veshët
dhe kyç gjykimin? Sa herë i duhet të bëjë ndonjë gjë me
mend për Shqipërinë duket ta thërrasë vëllai i Presidentit
amerikan në Florida që t’i mbushet radakja? Kujt i hyn në
punë një ministër i jashtëm si ky, axhami e tekanjoz?
Por më në fund u sqarua nga njerëz të niveleve më të larta
politike se jo vetëm BE, por edhe Amerika e quan vlerë
europiane e perëndimore që Shqipëria është vend me shumicë
myslimane dhe anëtare e Konferencës Islamike. Edhe një
tjetër ish-ministër i jashtëm i Shqipërisë (në qeverisjen e
PD-së), mjeku reanimator Tritan Shehu më 5 mars 2006, si
duket pasi lexoi intervistën e Mustafajt, doli e shpalli
publikisht se Shqipëria nuk duhet të dalë nga Konferenca
Islamike. Ende nuk kanë folur edhe katër ish-ministra të
jashtëm Alfred Serreqi (që kryesoi delegacionin shqiptar në
vitiin1992 kur Shqipëria u bë anëtare me të drejta të plota
të Konferencës Islamike), Kastriot Islami, Muhamed
Kapllani, Arian Starova. Bashkë me Besnik Mustafajn, Ilir
Metën, Paskal Milon, Arta Daden bëhen 9 shefa të
diplomacisë që nuk i dhanë dot dum punës kur foli Moratino
dhe pritën sa të vinin udhëzimet nga BE dhe vëllai i
Presidentit të SHBA që të pohojnë me gjysëm zëri ose të
pajtohen në heshtje se ajo që e quanin “mëkat islamik”
qenka “bekim perëndimor” për Shqipërinë. Çfarë mjerimi
diplomatik!

Porosia diplomatike e Mustafajt: po thanë grekët, hiqni
brekët!

Kur është puna të vetëveprojë për të mirën e politikës e të
diplomacisë shqiptare ministri Mustafaj nuk di se çfarë të
bëjë. Kur është puna për t’iu përshtatur politikës së
antishqiptarëve e të tjerëve e gjen menjëherë se çfarë
duhet të bëjë. Para se të udhëtonte për në Athinë për
veprimtaritë diplomatike shumëpalëshe e kemi dëgjuar Besnik
Mustafajn të shprehej për homologun e tij grek “Miku im
Moliviatis” (që sapo është zëvendësuar nga Dora Bakojanis).
Se kur ishte bërë mik me atë grek nuk e kemi marrë vesh dhe
nuk ka rëndësi ta dimë, sepse po e quajmë se Besniku ka
përdorur këtë shprehje për elegancë diplomatike, meqenëse
Shqipëria dhe Greqia janë vende fqinjë dhe shqiptarët e
grekët janë siç titullohet një libër i Enverit i botuarnga
Sofokli Lazri “Dy popuj miq” ( me thonj grekë në fytin
shqiptar).
Shpresojmë se do të shpëtojmë nga bezdia që Besniku të
shpehet “mikesha ime Bakojanis”, sepse do të dijë ta
përmbajë veten tani që është bërë publike në gazetë
besnikëria që ka në shtëpi. Por nuk shpresojmë se Besniku
do të heqë dorë nga melodia e fjalët e këngës “mirë me
serbët, mirë me grekët...”, sepse pa dashamirësinë e
Greqisë ka kohë që nuk zihet e nuk mbahet posti i ministrit
të jashtëm të Shqipërisë. Deri tani edhe grekëve Besniku
ua ka dhënë provat e duhura. Gazeta “Korrieri”e datës 12
tetor 2005 botonte lajmin “Mustafaj: shkollë greke në
Himarë”. Jo më vonë se 3 muaj pas këtj lajmi shkolla greke
në Himarë u përurua, madje nën tingujt e himnit grek, nën
valëvitjet e flamujve grekë dhe nën britmat e grekomanëve
himariotë dhe të grekëve të ardhur nga Greqia “Himara është
Greqi” dhe “Duam bashkim me Greqinë”.
Ministri i jashtëm i Shqipërisë, Besnik Mustafaj, që është
shumë i shqetësuar se mos ndryshohen kufijtë e Ballkanit
kur të bëhet Kosova shtet i pavarur nuk është merakosur
fare për këto provokime greke, se për kozmopolitizmin e tij
ato janë në rregull. Kujtuam se Besniku do ta kalonte në
heshtje për një kohë këtë episod se do të ndjehej në
vështirësi. Por u gabuam. Besniku duket i gëzuar dhe i
kënaqur që ka ndodhur kështu, sepse po përmbushen premtimet
e tij. Ai ka deklaruar në “Standard”: “E kam thënë qysh në
tetor (2005) se do të punojmë për hapjen e shkollave
(greke)...Ekziston në Tiranë shkollë greke. Pse duhet të
ketë në Tiranë dhe jo në Himarë, apo në Korçë”. Ama duhet
të përgjigjet pse nuk ka shkolla shqipe në Çamëri, në
Selanik, në Athinë, në ishujt grekë.
Në qershor të vitit 1993 në një pritje të shtruar nga
ish-presidenti i Turqisë, Sulejman Demirel, për
delegacionet parlamentare qeveritare në takimin e vendeve
të Detit të Zi në kopshtin “Dollma Bahçe” në Stamboll më
është dashur të grindem ashpër me deputetin grek Efremolu
që kërkonte shkolla greke deri në vendlindjen e Sali
Berishës, por e quante të pamundur të hapeshin shkolla
shqipe në Greqi se vetë shqiptarët, sipas tij, nuk e
kërkonin dhe nuk e donni një gjë të tillë. Kur pyeta
ministrin e jashtëm të Rumanisë që ndiqte debatin se a
besonte që mund të ketë njerëz në botë që nuk dashkan
shkollë në gjuhën e tyre, nënqeshi me ironi. Po ja që një
ministër i jashtëm në Shqipëri tani e quan normale që për
grekofonët e jo grekët të hapen shkolla greqisht në katër
anët e Shqipërisë, pa kurrfarë reciprociteti për shqiptarët
në Greqi.
Atëherë Efremolu ishte i inatosur me kryeministrin
Aleksandër Meksi se gjatë vizitës në muajin maj 1993 në
Athinë nuk kishte premtuar të plotësonte kërkesën greke për
shkollë greke në Himarë dhe prandaj vizita e Meksit ishte e
dështuar (mbeti pa u nënshkuar Traktati i Miqësisë,
natyrisht jo thjesht për këtë). Iu përgjigja se unë Meksin
nuk e kisha fort qejf, por tani u dashka ta respektoj më
shumë.
Atë që nuk pati guxim ta bënte një bir oficeri grek nga
Lunxhëria e Gjirokastrës e bënë fët e fët në vitin 2006 dy
burra nga Malësia e Gjakovës, Sali Berisha dhe Besnik
Mustafaj. Madje Besniku me mburrje shprehet se gjatë
qeverisjes së parë të PD-së ( Berisha-Meksi kur Besniku nuk
ishte ministër i jashtëm, por ambasador në Paris) të dy
palët, grekët e shqiptarët kanë treguar ”papjekuri e
nervozizëm arkaik të tejkaluar në pjesën tjetër të
Europës”. Tani kemi Besnikun që tejkalon çdo kufi në
nëpërkëmbjen e të drejtave e të dinjitetit kombëtar
shqiptar që të duket modern para asaj pjesës tjetër të
Europës dhe grekët ta marrin me sy më të mirë se birin e
ish-oficerit të tyre Aleksandër Meksin.
Kjo ndodh për arsyet që ka theksuar Henri Çili në shkrimin
”Vasil Bollano, misioni i përkëtej detit” (“Standard” 1
mars 2006) : “Nga viti 2000 Berisha nis e adopton një
qëndrim të ri, sekreti i të ciit ishte “bëj një hap më
shumë se kundërshtari”. Kjo do të thotë se Berisha përkrahu
shënimin e kombësisë në regjistrimin e popullsisë, ftoi
partinë e minoritetit (grek) në koalicion, derisa arriti...
në gjëra të paimagjinueshme 5 vjet më parë”. E
paimagjinueshmja është strategjia: bëj një hap më shumë se
vetë grekët në greqizimin e Shqipërisë. Këtë “fillim të ri”
e çon edhe më përpara ministri i jashtëm I Berishës, po
tropojan, Besnik Mustafaj. Ai po tregon zell të bëjë jo një
por dy e më shumë hapa para grekëve në greqizimin e
Shqipërisë. Besnik Mustafaj këtë e quan me cinizëm mbrojtje
të interesave kombëtare të Shqipërisë me politikë
kozmopolite ndaj Greqisë. Bravo Besnik!
Logjika e Besnikut është vërtetë e lezetëshme për një që
hiqet si kozmopolit shqiptar por bën atë që kërkon
nacional-shovinizmi grek ”kur ka shkollë greke në Tiranë,
pse të mos ketë në Himarë”. Në Tiranë nuk ka pasur shkollë
greke, dikush e hapi vitet e fundit. Tani me këtë pretekst
Besniku do të hapë shkolla greke të mbushë Shqipërinë.
Ndoshta ëndërron të hapë një të tillë dhe në fshatin e tij
të lindjes në Tropojë. Në Tiranë nuk kishte Anastas
Janullatos. Ramiz Alia, Fatos Nano, Sali Berisha,
Aleksandër Meksi e sollën “përkohësisht”. Dhe na mbeti
këtu, do të na vdesë këtu dhe do ta varrosin këtu që ta
përdorin si Shën Kozmanë për të mbështetur greqizimin e
Shqipërisë nëpërmjet ortodoksisë. Meqenëse është një
Janullatos në Tiranë duhet të ketë priftërinj grekë në
gjithë Shqipërinë? Në Tiranë kishat ortodokse, madje dhe
ajo e zaptuar nga Janullatosi janë ndërtime në stil
shqiptar. Tani Janullatosi po ndërton katedralen e madhe
ortodokse të stilit grek në qendër të Tiranës. Pas disa
vitesh ndonjë Besnik i tij mund të dalë të thotë se kur një
e tillë është në Tiranë pse të mos ketë edhe në Tropojë.
Po Tropoja e Salës dhe Nikut ku do përfundojë? Apo ajo ka
prapa shpine Kosovën dhe shpëton? Logjika që përdor
Mustafaj në intervistën në “Standard” është në frymën e
atij palolibrit “Nacional-islamizmi shqiptar, Baleta e
Feraj”, botuar nën autorsinë e Kastriot Myftarajt në vitin
2001 që kërkonte hapje dyersh për helenizimin e Shqipërisë
së Jugut. Nga intervista e Besnikut del dhe një element
tjetër që dëshmon se cilët janë autorët e vërtetë të
palolibrit për pjesën diplomatike.

Mustafaj ka nevojë për kualifikim diplomatik për fillestarë

Një tjetër gazetë e Tiranës më 25 shkurt 2006 botonte
shënimin “Mustafaj informon ambasadoren amerikane për
vizitën në SHBA”, Fillimisht kujtuam se titulli i
papërshtatshëm ishte ngatërresë nga pakujdesia e gazetarit.
Por edhe në tekst thuhej se dy ditë më parë Besnik Mustafaj
kishte pritur ambasadoren amerikane në Tiranë për ta
informuar për vizitën e Besnikut më 13-15 shkurt në SHBA në
kuadër të takimit të komisionit të partneritetit të Kartës
së Adriatikut dhe takimet dypalëshe me zyrtarë amerikanë.
Njoftime të tilla ambasadores amerikane ia bën Departamenti
i Shtetit i SHBA. Nuk kishte përse t’i bënte ministri i
jashtëm i Shqipërisë, kur veprimtaritë ishin bërë në
Amerikë, jo në ndonjë vend tjetër, apo në Tiranë. Ndoshta
Mustafaj ka dashur t’i dëshmojë ambasadores sa ka mësuar
nga leksionet në Amerikë! Mënyra si ka folur Besniku në
intervistën në “Standard” të çon në një mendim të tillë.
Mbase kur të fillojë ajo Akademia diplomatike edhe këto
gjëra do t’i ketë më të qarta Besniku. Duhet të urojmë që
kjo Akademi të jetë vërtetë diçka e mirëorganizuar që të
paksohen shkaset që në shtypin e Tiranës të shkruhen
artikuj si ai me titull “Zvetënimi i diplomatëve” ( e
përjavshmja “ABC” 4 shkurt 2006)., ku autorja thekson se
nëpër korridoret e Ministrisë së Jashtëme dëgjohen
nëpunësit të shprehen “ka ikur koha e atyre burrave” (të
diplomatëve të parë të shtetit shqiptar pas pavarëisë) dhe
“shqiptarët e fillimit të mijëvjeçarit janë bërë më
pragmatistë dhe më pak të kujdesshëm kur është fjala për
përfaqësimin e vendit të tyre”. Edhe pse nostalgjia për të
shkuarën ka zakonisht dozat e saj të teprimit është e
vërtetë se Shqipëria në periudhën midis dy luftrave
botërore përfitoi shumë nga shërbimi diplomatik i një numri
të kufizuar kuadrosh të përgatitur jashtë vendit më parë.
Edhe pse diplomacia shqiptare e periudhës së komunizmit
pati kufizimet e saj, ajo ngriti dhe u mbështet në një
strukturë të qëndrueshme, të cilës nuk i mungoi dinjiteti
në përfaqësimin e shtetit.
Pas 15 vitesh zhvillimesh demokratike është turp që
shërbimi diplomatik shqiptar të jetë në kaos, që drejtuesit
e këtij shërbimi të bëjnë gafa që turpërojnë vendin e
kombin, siç ishte rasti i trajtimit të “përvetësimeve” në
ambasadën në Uashington, i trajtimit të emërimit të një
ambasadoreje po në Uashington, apo i një përfaqësuesi në
OKB etj. Është vertetë turp që për vite të tërë nën
qeverisjen socialiste agrementi për ambasadorët qenka
kërkuar pasi kryetari i shtetit nxirrte dekretin e
emërimit. Kjo është fyerje e rëndë për vendin pritës, që
vihet kështu para faktit të kryer. Le t’i bëjnë si të duan
rregullimet për emërimin sipas legjislacionit të vendit,
por praktika dhe etika ndërkombëtare diplomatike kërkon që
më parë të merret pëlqimi i vendit pritës, pastaj të
përfundohet publikisht emërimi i ambasadorit. Këtë Mustafaj
e rregulloi.
Shqipëria ka ambasada e ambasadorë, ka personel diplomatik
në Ministrinë e Jashtëme. Po këta nuk ndjejnë ndonjë
përgjegjësi morale e profesionale për këto që ndodhin?!. Të
gjithë këta shkokan sipas filozofisë së Nastradinit “zjarri
t’i bjerë diplomacisë”, veç larg prapanicës së karrierës e
përfitimve të mia?!
5 mars 2006
Abdi Baleta


TË SHKRIHET AKADEMIA E “TRADHTISË INTELEKTUALE”

Në shkrimin „Akademia e Shkencave i shkon për hullie
shovinizmit serbogrekomadh“, botuar në „Rimëkëmbja“ më 7
dhe 14 shkurt 2006, kolegu ynë zotëri Eshref Ymeri
sugjeronte që të ribotohen analizat kritike që ka bërë
zotëri Hysamedin Feraj mbi qëndrimin thellësisht
antikombëtar të kësaj Akademie në të ashtuquajturën
„Platformë për zgjidhje ( lexo moszgjidhjen) e çështjes
kombëtare shqiptare“, që u botua në tetor të vitit 1998.
Qysh kur u bë publike kjo platformë në disa shkrime e kemi
demaskuar atë si dokument i turpit që bie jo vetëm mbi
autorët, por mbi Akademinë si institucion. Një platformë e
tillë turpëron shqiptarët si komb e Shqipërinë si shtet
para gjithë botës. Prandaj e gjykojmë me shumë vend
propozimin e zotëri Eshrefit dhe vlerësojmë se dy shkrimet
e Ferajt kanë edhe më shumë vlerë të njihen nga lexuesit
tanë tani, sepse sa më shumë kohë që kalon, aq më shumë del
në pah marrëzia që ka bërë dhe qëndrimi antikombëtar që ka
paraqitur Akademia e Shkencave me atë platformë.
Tani po ziejnë debatet për ristrukturimin e kësaj Akademie.
Njerëzit që janë mbledhur kruspull si në një guackë fosile
për t’i rezistuar ndryshimit që kërkon koha spekulojnë me
gjithëfarë pseudoargumentesh ta shmangin reformën e thellë
të domosdoshme. Kur rilexon shkrimet e zotëri Ferajt,
shkruar para disa vitesh, pezmatohesh që kjo Akademi, më
saktë „azil shkencor“ nuk është mbyllur me kohë, qoftë dhe
vetëm për atë dëm të madh që ka bërë me Platformën për
(mos)zgjidhjen e çështjes kombëtare. Ajo Platformë
përfaqëson vetëm një dëshmi „tradhëtie intelektuale“ në dëm
të kombit.
Që ndonjë nga akadhemykët që kacavirren pas idesë së
pavarësisë për ruajtjen e fosiles të mos kërcejnë përpjetë
e të çirret se janë „fondamentalistët islamikë“ që na kanë
sugjeruar këtë terminologji të „tradhëtisë intelektuale“,
po citojmë nga libri „Kush jemi ne?“, botuar në vitin 2004
nga politologu i mirënjohur amerikan Samuel P. Hantington:
„Julian Benda në vitin 1927, kur lufta e klasave dhe
nacionalizmi po arrinin apologjeun e tyre, në polemikën e
shkëlqyer „Tradhëtia e nëpunësve“ i sulmonte hidhur
intelektualët se tradhëtonin përkushtimin ndaj të vërtetës
për interes dhe binin nën pasionet e nacionalizmit.
Tradhëtia e intelektualëve të sotëm është e ndryshme. Ata
braktisin përkushtimin ndaj kombit të tyre dhe
bashkështetasve të vet dhe mbrojnë epërsinë morale të
identifikimit me tërë njerëzimin. Kjo u përhap e lulëzoi
në botën akademike të viteve 1990“(fq.269), Pikërisht
brenda viteve 1990 u gatua dhe u servir publikisht edhe
Platforma e Akademisë së Shkencave të Shqipërisë për ta
braktisur çështjen kombëtare shqiptare dhe për t’i dhënë
epërsi mbi të identifikimit të pikëpamjeve të akadhemykëve
të Shqipërisë me pikëpamjet e Akademisë së Shkencave të
Serbisë.

AKADEMIA E SHKENCAVE NË MBROJTJE TË KUFIJVE TË SERBISË

Këto ditë Akademia e Shkencave e Shqipërisë (ASHSH) botoi
një letër reagimi ndaj një shkrimi kritik të botuar nga unë
në gazetën “Albania’ ndaj ‘pltaformës’ së hartuar prej
kësaj Akademie kundër zgjidhjes së çështjes shqiptare, një
platforme që si zgjidhje konsideron mbetjen e shqiptarëve
të coptuar në gjashtë shtete deri sa jo vetëm të bashkohet
Evropa por të përfshijë edhe Ballkanin brenda. Porcesit të
bashkimit të shqiptarëve si rezultat i procesit të
bashkimit të Evropës ASHSH nuk i kundërvihet. Në letrën e
vet në krahasim me ‘platformën’ ASHSH sjellë argumente dhe
dëshmi të tjera shtesë e të rëndësishme që zbërthejnë më
tej ‘platformën’. Këto argumente shtesë meritojnë edhe një
analizë shtesë.
Së pari, kryesia e ASHSH ndryshimin e kufijve dhe
pavarësimin e Kosovës nga Serbia e konsideron
fondamentalizëm islamik. Ky qëndrim nuk gjendet në
‘platformë’ por është qëndrim shtesë dhe një zbërthim i
mëtejshëm i saj nga letra. Ashtu si në ‘platformë’ edhe në
letër ASHSH përsëritë se pikënisje për zgjidhjen e çështjes
së Kosovës duhet të jetë mosndryshimi i kufijve dhe
prandaj, përsëritë letra: ‘duhet t’i shtojmë përpjekjet për
ta njohur Republikën e Kosovës si element konstitutiv të
Republikës Federale të Jugosllavisë”. Unë, siç më citon
drejtë edhe letra, kam shprehur mendimin dhe vazhdoj të
mendoj se shqiptarët, po të kishin akademi shkencash,
diplomaci, shtet, parti kombëtare etj., do të duhej të
shtonin përpjekjet për të bindur faktorin ndërkombëtar
(Fuqitë e Mëdha) pikërisht që të pranojë ndryshimin e
kufijve d.m.th. pavarësimin e Kosovës. Për kërkesën time
letra e kryesisë së ASHSH shkruan: ‘nuk kemi ç’të themi më
tepër veçse të shprehim keqardhje që përfaqësia e
shqiptarëve të Kosovës, e cila merr pjesë në takimin e
Rambujesë nuk e mori me vete këtë perlë të patriotizmit
shqiptar, i cili me siguri do t’i detyronte Fuqitë e Mëdha
me teoritë e tij fondamentaliste islamike që ato ta
detyronin Serbinë, Maqedoninë, Malin e Zi dhe Greqinë, t’i
lëshonin trojet shqiptare dhe të formonin Shqipërinë e
bashkuar’.
Përfaqësia e shqiptarëve të Kosovës, e cila merr pjesë në
takimin e Rambujesë ka marrë me vete pikërisht këtë perlë
të patriotizmit shqiptar dhe nën presion të jashtëzakonshëm
po mbronë pikërisht kërkesën për pavarësi, çka do të thotë
për ndryshim të kufijve, për shndërrimin e tyre nga kufij
administrativ në kufij ndërmjet shteteve. Mirëpo, në qoftë
se kjo sipas ASHSH është teori fondamentaliste islamike,
atëherë përfaqësia shqiptare në Rambuje sipas ASHSH del se
është duke u nisur nga një teori fondamentaliste islamike.
Pikërisht këtë ka dashur të thotë ASHSH, sepse mua më
njohin personalisht dhe e dinë se jam ateist e jo
fondamentalist i asnjë besimi fetar. Por, përmes akuzës
ndaj meje duke e përmendur përfaqësinë në Rambuje i janë
drejtuar pikërisht kësaj përfaqësie. Dy ditë para letrës në
Paris shkoi edhe nënkryetari i qeverisë serbe Vuk
Drashkoviq, kryepeshkopi ortodoks serb Artemije dhe At Sava
i manastirit të Deçanit për të bindur opinionin publik dhe
diplomacinë në Rambuje se kërkesa e delegacionit shqiptar
për të përfshi në marrëveshje pavarësinë e Kosovës mbas tre
vjetësh është kërkesë islamike. Për këtë arsye, sipas
Drashkoviqit, Artemijes dhe Savës ‘humbja e Kosovës nga
Serbia nuk është vetëm humbje serbe, por ajo paraqet humbje
për qytetërimin krishten evropian’. Edhe ASHSH i bashkohet
‘trinitetit të shenjtë’ serb Drashkoviqit, Artemijes e
Savës me mendimin se kërkesa Fuqive të Mëdha për pavarësinë
e Kosovës, ndryshimin e kufijve është fondamentaliste
islamike. Me këtë formohet një treshe tjetër e ‘shenjtë’
mbasi njëkohësisht me treshen serbe mori një udhëtim nëpër
Ballkan edhe Pangallos për të kundërshtuar pavarësinë e
Kosovës në emër të mosndryshimit të kufijve. Kështu,
delegacioni serb, Pangallos dhe kryesia e ASHSH përbëjnë
një treshe që njëkohësisht në Paris, Ballkan dhe në vetë
Tiranën dalin kundër pavarësisë së Kosovës në emër të
mosndryshimit të kufijve dhe luftës kundër fondamentalizmit
islamik.
Cilësimi i kërkesës për ndryshimin e kufijve si
fondamentalizëm islamik, siç thashë, nuk drejtohet kundër
meje si laik, por përmes meje i drejtohet me letër
delegacionit shqiptar në Rambuje për të hequr dorë nga
kërkesa për pavarësi e ndryshim të kufijve. Kështu kryesia
e ASHSH në çastin më të vështirë dhe vendimtar për çështjen
shqiptare i bashkohet propagandës politike e kishtare serbe
dhe bën presion mbi delegacionin shqiptar në Rambuje që të
heqë dorë nga kërkesa për pavarësi me argumentin se është
kërkesë fondamentaliste islamike. Kjo është një dëshmi që
shqiptarët duhet ta mbajnë mend mirë për të kuptuar
shkallën e fondamentalizimit ortodoks të ASHSH dhe
vendosmërinë e saj kundër pavarësisë së Kosovës. Është hera
e parë që kryesia e ASHSH e cilëson kolektivisht kërkesën e
shqiptarëve për pavarësinë e Kosovës si teori
fondamentaliste islamike.
Së dyti, sipas kryesisë së ASHSH kufijtë e dhunshëm politik
ndërmjet shqiptarëve të vendosur nga Fuqitë e Mëdha më 1913
duhet të shndërrohen nga vetë shqiptarët në kufij
shpirtëror. Edhe kjo ide nuk është shprehur qartë në
‘plaformë’ dhe prandaj letra e shton më qartë. Në letër
kryesia shtron pyetjen për mua: ‘përse ky ‘flamurtar’ i
nacionalizmit shqiptar e ka braktisur vendlindjen e vet,
Kosovën ...’? Në qoftë se me vendlindje kuptojnë konceptin
e ngushtë d.m.th. fshatin ose qytetitn e lindjes atëherë
pyetja nuk ka kuptim të më shtrohet vetëm mua, sepse gjithë
kryesia e ASHSH po ashtu e ka braktisur vendlindjen e vetë,
kryesisht qytete e fshatra të Jugut të sotëm të Shqipërisë
dhe është vendosur në Tiranë. Por, kryesia vendlindjen e
një shqiptari e barazon me kufijtë politikë, sepse
vendlindje timen e quan Kosovën. Në këtë përfytyrim të
kryesisë së ASHSH për shtrirjen e atdheut, e vendlindjes
shprehet një ndjenjë dhe përfytyrim plotësisht i kundërt me
përfytyrimin e nacionalizmit, veçanërisht të rilindësve
shqiptarë për shtrirjen e atdheut. Për nacionalistin
shqiptar vendlindja shtrihet nga Janina në Nish dhe nga
Durrësi në Shkup. Përshkrime si këto gjenden me shumicë tek
rilindësit, si p.sh. nga Sami Frashëri në veprën e tij
madhore ‘Shqipëria ç’ka qenë...” dhe pothuajse në çdo
dokument tjetër të rëndësishëm të Rilindjes Kombëtare
Shqiptare e të nacionalizmit të mëvonshëm. ASHSH e RPSSH,
që sot vazhdon të drejtohet nga të njëjtët njerëz për
pesëdhjetë vjet është përpjekur të ndryshojë përfytyrimin e
rilindësve për shtrirjen e atdheut dhe ta zëvëndësojë me
një përfytyrim për shtrirjen e tij vetëm brenda kufijve
politik. Për këtë në tekstet e shkruara prej tyre për
edukimin e fëmijëve shqiptarë thuhej se “atdheu... shtrihet
prej Konispoli deri në Vërmosh dhe ndërton me suskes
socializmin’. Për të krijuar këtë përfytyrim e për të
fshirë përfytyrimin e rilindësve D. Agolli shkruante poezi
sipas të cilës u linte amanet brezave pasardhës ‘vetëm 28
mijë kilometra katrorë/ asnjë pëllmbë më shumë/ asnjë
pëllëmbë më pak’. Mbi këtë përfytyrim është shkruar nga
Akademia ‘Historia e Shqipërisë”, ‘Historia e letërsisë
shqiptare’ etj., etj. Me letrën e vetë kryesia e ASHSH
dëshmon se nuk ka hequr dorë nga ky përfytyrim, se i
përmbahet vetë këtij përfytyrimi të cunguar për vendlindjen
dhe përpiqet t’i indoktrinojë edhe të tjerët me këtë
përfytyrim, t’i shtyjë shqiptarët ta përfytyrojnë shtrirjen
e atdheut sipas kufijve politikë.
Siç shihet ndeshja e ASHSH me mua nuk është personale,
është ndeshje e dy rrymave mendore, ndjenjësore krejt të
kundërta. Kjo është ndeshja nga njëra anë, ndërmjet rrymës
që përpiqet ta ngushtojë përfytyrimin e shqiptarëve për
atdheun duke ia përshtatur atë kufijve të dhunshëm politik
dhe, nga ana tjetër, rrymës që përpiqet ta ruaj
përfytyrimin e shqiptarëve për shtrirjen e atdheut, kombit
e shtetit që duhet të përputhet me ta. Kryesia e ASHSH
përpiqet që atë që bënë Fuqitë e Mëdha më 1913 kundër
shqiptarëve në fushën politike ta bëj ASHSH në fushën
shpirtërore, në fushën që i takon asaj, në fushën e
përpunimit të ideve, ndjenjave, besimeve dhe përfytyrimeve
të shqiptarëve në përputhje me këta kufijë. Pra, kryesia e
ASHSH përpiqet të vendosë e forcojë kufijtë shpirtëror
ndërmjet shqiptarëve. Këtë, vendosjen e kufijve shpirtëror
s’mund ta bënin Fuqitë e Mëdha dhe atë që s’mund ta bënin
ato kundër shqiptarëve ka marrë përsipër ta bëj ASHSH.
Së treti, kryesia e ASHSH shpallë se merr përsipër të bëhet
roje shpirtërore e kufijve të Serbisë, krahas rojeve
ushtarake serbe. Duke u përpjekur që kufijtë politik që i
ndajnë shqiptarët t’i shndërrojë në kufij të pranuar nga
shpirti i vetë shqitparëve, në përfytyrime të tyre për
vendlindjen, atdheun, shtetin, kombin etj., kryesia e ASHSH
përpiqet t’u japë një mbështetje të fuqishme këtyre
kufijve. Kështu kryesia e ASHSH shndërrohet në roje
shpirtërore të këtyre kufijve. Madje kjo roje është më e
fuqishme se rojet ushtarake serbe, sepse në qoftë se
shqiptarët do të mendonin si kryesia e ASHSH kufijtë e
Serbisë nuk do të ishin të rrezikuar asnjëherë dhe as nuk
do të kishte nevojë për roje ushtarake. Kufijtë që i ndajnë
shqiptarët duhen ruajtur nga sllavët e grekët sepse nga
shqiptarët ata kufij nuk janë pranuar asnjëherë, janë
konsideruar të dhunshëm dhe mbi këtë bazë ëshë dëshiruar e
kërkuar fshirja e tyre, mosrespektimi i tyre, thyerja e
tyre. Mirëpo, në qoftë se shqiptarët do të fillonin të
mendonin e të ndjenin si ASHSH, t’i pranonin në shpirtin e
tyre këta kufij, atëherë sllavët e grekët s’do të kishin
fare nevojë t’i mbronin me ushtarë. Prandaj kryesia e ASHSH
luan rolin e një roje më efektive të kufijve të Serbisë se
sa vetë ushtarët serbë.
Më tej letra vazhdon: ‘përse ku ‘flamurtar’ i nacionalzimit
shqiptar e ka braktisur vendlindjen e vet, Kosovën, dhe
tani që ajo ka nevojë për të ai nuk shkon të luftojë atje
si shokët e vet për lirinë dhe pavarësinë e saj, por ka
zënë këtu në Tiranë një qoshe të ngrohte dhe sulmon
djathtas e majtas vëllezërit e vet’? Kjo pyetje nuk qëndron
mbasi nga vetë veprimtaria e ASHSH dhe qëndrimet e saj ndaj
meje dëshmojnë se unë jamë në front. Deri sa ASHSH është
roje e kufijve të Serbisë dhe ka drejtuar armët kundër
meje, deri sa unë po zhvilloj luftë kundër rojeve kufitare
të Serbisë, atëherë del se jamë duke thyer kufijt që i
ndajnë shqiptarët, jamë në luftë me rojet e kufijve të
Republikës Federale të Jugosllavisë që ASHSH i konsideron
të pandryshueshëm e të paprekshëm dhe i ruan me tërbim. Ky
është një front po aq i vështirë, madje në disa drejtime
fronti i luftës në fushën e ideve është edhe më i vështirë
se fronti i ndeshjes fizike me serbët. Idetë, ndjenjat dhe
mendimet nuk vrasin më pak se arma, pushka e raketa, sepse
pushka e raketa drejtohen nga idetë, ndjenjat e
përfytyrimet. Ndeshja kundër sundimit serb nuk zhvillohet
vetëm në front dhe me pushkë. Ai zhvillohet në konferenca
si Rambuje, në ide si të ASHSH, Drashkoviqit, Savës e
Artemijes për ta paraqitë pavarësinë e Kosovës si
fondamentalizëm islamik etj., etj. Këtyre raketave serbe në
formën e ideve u duhet vënë përballë kundëraketat po në
formën e ideve. Por ASHSH dëshiron të lihet e lirë të
mbrojë kufijtë e Serbisë, të bëj propagandë politike kundër
pavarësisë e delegacionit shqiptarë në Rambuje dhe për këtë
i drejton raketat propagandistike kundër meje me shpresë të
më largojë, eleminojë etj. Shkurt, ky është një front, dhe
tepër i rrezikshëm i luftës kundër sundimit serb. Sa u
takon shokëve të mi në frontin fizik vlen ajo që i thanë
shokët e vetë Hasan Prishtinës kur ishte deputet në
Parlamentin e Shqipërisë: t’i na duhesh aty, për pushkë
jemi ne.

Së katërti, kryesia e ASHSH mbronë dhe realizon
vllehizimin, sllavizimin dhe greqizimin e ndërgjegjes
shqiptare. Konceptimi i shtrirjes së vendlindjes, atdheut
të shqiptarëve që shprehet në letrën e ASHSH përputhet pikë
për pikë me përfytyrimin e vllehëve të Shqipërisë. Një vitë
më parë këtë pyetje më ka drejtuar nga tribuna e Kongresit
të Shoqatës së Vllehëve të Shqipërisë, kryetari i saj,
Kristo Goci, pyetje që u botua në gazetën ‘Fratësia’ të
vllehëve. Atëherë nuk jam përgjigjur, sepse mendoja se as
nuk duhet pritur, as nuk duhet kërkuar që vllehët ta
përfytyrojnë shtrirjen e atdheut të shqiptarëve siç e
përfytyrojnë shqiptarët. Për ta Kosova dhe Çamëria nuk mund
të jenë pjesë të atdheut, për ta atdheu kufizohet vetëm
brenda kufijve politik. Këtë përfytyrim vllah për shtrirjen
e atdheut të shqiptarëve e merr dhe e bën pikënisje të
mendimeve të veta edhe ASHSH. Dhe jo vetëm kaq, por këtë
përfytyrim vllah për shtrirjen e atdheut të shqiptarëve
ASHSH përpiqet ta fus në ndjenjat, mendimet dhe
përfytyrimet e shqiptarëve. Ky është, pra, procesi i
vllehizimit të ndërgjegjes së shqiptarëve, të mësimit të
shqiptarëve të ndjejnë, mendojnë, përfytyrojnë si vlleh,
proces që e realizon ASHSH. Ky nuk është akt i shkëputur i
ASHSH. Kryesia e ASHSH përpiqet ta greqizojë e sllavizojë
Akademinë edhe fizikisht, duke vepruar në stilin ‘hiq
shqiptarë e vërë grek’. Kështu, për të përmendur vetëm një
shembull: në redaksinë e filozofi-sociologjisë për hartimin
e Fjalorit Enciklopedik Shqiptarë ishin përfshirë edhe
Shkëlzen Maliqi dhe Agim Hyseni nga Kosova. Kryesia me
këmbëngulje, me pretekstin se në kohën e kibernetikës,
interentit e e-mail nuk mund të komunikohte me ta i hoqi
dhe i zëvëndësoi me minioritarin grek, Kosta Barjaba.
Megjithkëtë, një nga aspektet më tragjike të këtij procesi
sllavizimi, greqizimi dhe vllehizimi të ndërgjegjes së
shqiptarëve është sllavizimi, greqizimi dhe vllehizimi i
mendimit të rilindësve. Duke i lavdëruar jashtë mase ASHSH
i shtrembëron në atë mënyrë rilindësit sa i kundërvë
plotësisht kundër vetëvetes: Sami Frashëri i ASHSH është
armiku më i madh i Sami Frashërit real, Lidhja Shqiptare e
Prizerenit ashtu si paraqitet nga ASHSH ëshë armikja më e
madhe e Lidhjes reale të Prizerenit etj., etj. Duke i
lavdëruar tej mase ASHSH përpiqet t’i kundërvë rilindësit
ndaj vazhduesve të tyre të sotëm të cilët nuk shqetësohen
t’i lavdërojnë, por t’i zbatojnë në rrethanat e sotme idetë
e tyre. ASHSH i ka kritikuar rilindësit më shumë se çdo
autorë i derisotëm. Nuk ka vepër të rilindësve të botuar
nga ASHSH e RPSSH ku fundi i faqeve të mos jetë i mbushur
me kritika më të gjata se vetë teksti i rilindësve, me
kritikat për kufizimet e kohës nga të cilat vuanin
rilindësit etj. Por ASHSH i ka kritikuar rilindësit vetëm
aty ku nuk hynin në skemat sllave, greke e vllehe.
Si përfundim letra përbën një dokument të rëndësishëm për
studimin e ASHSH edhe në shumë drejtime të tjera. Por,
veçanërisht e rëndësishme është si dokument ku ASHSH për
herë të parë, kolektivisht dhe publikisht e quan kërkesën
për pavarësi të Kosovës si fondamentaliste islamike dhe
merr përsipër të ruaj kufijtë që mbajnë të coptuar
territoret dhe kombin shqiptar, të ruaj kufijtë e Serbisë e
të Republikës Federale të Jugosllavisë, siç shprehet ajo.
Ajo do të mbetet si dikument i bashkëngjitjes së koordinuar
praktike të ASHSH me ekipin serb të Drashkoviqit, Savës e
Artemijes dhe fushatës së Pangallosit për të paraqitur
kërkesën e delegacionit shqiptar në Rambuje për pavarësi të
Kosovës si kërkesë islamike. Ajo ka vlerë, seps përbën
dokument të koordinimit në kohë dhe në ide të veprimtarisë
së ASHSH me veprimtarinë e qeverisë serbe të përfaqësuar
nga nënkryetari i saj Drashkoviq, dhe qeverinë greke të
përfaqësuar nga ministri i saj i jashtëm Pangallos. Ajo ka
vlerë si dokument i presionit të ASHSH mbi delgacionin
shqiptar në Rambuje për të hequr dorë nga kërkesa për
pavarësinë e Kosovës. Këmbëngulja e këtij delegacioni për
pavarësi e detyroi ASHSH të dalë hapur në fushatë krahas
Drashkoviqit, Artemijes, Savës e Pangallosit, në të njëjtën
kohë dhe me të njëjtën pikëpamje kundër pavrësisë së
Kosovës dhe qëndrimit shqiptar të mbrojtur deri tani në
Rambuje.

Hysamedin Feraj

MYSLIMANIZMI DHE ANTIMYSLIMANIZMI


Me thene se jemi fetare te medhenj , ate ne
shqiptaret nuk e kemi dhe nuk do ta kemi
kurre . Po me thëne te drejten nje fare
respekti e kemi per gjakun , traditen , fene
qe na kane lane te paret tane brez pas brezi .
Kurre nuk kemi pase ndasi fetare te ekstremeve
, kurre nuk na ka penguar ndarja ne te
krishtere dhe myslimane per te ecur perpara ,
kurre feja nuk eshte bere pengese qe ne te
bashkohemi dhe te mbrojme familjen , te
ardhmen dhe atdheun .
Ne Shqiperi fete nuk kane patur kurre synime
vellavrasese , ato kane bashkepunuar dhe
bashkejetuar ne paqe dhe miresi , ato jane
ulur ne kuvend sebashku sa here fatet e
kombit jane vene ne rrezik . Ato njerez ose ato
grupime njerezish qe sot bejne propaganda per
nderrime masive te fese dhe bejne provokacione
nga me te kamufluarat per sherre dhe
luftra kunder myslimanizmit s,jane gje tjeter
vecse mund ti quajme me nje emer qe do
te thote antimyslimane .
Antimyslimanet jane ne brendesi te tyre ne
rradhe te pare antishqiptare dhe per sa vijon
jane truthare , bastarde , sahanlepires , te
felliqur , bij qe e shite shume lire , puthadore
te antishqiptarizmit me te terbuar qe ekziston
ne rruzullin tokesor . Ato nuk ngjallin aspak
presion apo frike tek ne qe nuk I biem ne
qafe zotit apo robit kudo qe jane , ato duhet
te bejne hesape me haxhinj se ndryshe nuk do
te kete Greqi apo pocaqi ne bote qe do t,ju
beje derman .
Askush nga ne qe kemi respekt per islamin
dhe edukaten e tij nuk jemi mesuar qe te
shajme apo te ofendojme fete e tjera , ne
familje na kane porositur me pase respekt per
fene e tjetrit , ne shoqeri kemi ulur koken
kur ndonje shok I ndonje feje tjeter ka bere
ndonje gabim qofte me dashje , qofte pa dashje ,
duke patur si perkrenare te perbashket
shqiptarizmin . Jeta vete po na meson se
toleranca e tepert mund te merret dhe si
shenje dobesie dhe si shenje paburrerie dhe si
shenje nenshtrimi . GABOHENI RENDE ZOTERINJ
ANTIMYSLIMANE ! Nqs ju , qe deri dje ishit
qente e komunizmit dhe sot jeni borizanet e
antimyslimanizmit edhe ne dime si t’u përgjigjemi.
Por ju e dini se shpirti I myslimanit te
vertete nuk eshte shpirt egersire, por shpirt I
gjere sa fushat ku ai lindi dhe u zhvillua
ne shekuj . Shpirti I myslimanit nuk eshte
shpirti i inkuzitorit katolik te mesjetes , nuk
eshte shpirti ortodoks ruso –grek , nuk eshte
shpirti hitlerian I luftes se dyte boterore ,
nuk eshte shpirti I droges , prostitucionit , krimit
familjar , degjenerimit shoqeror .
Ai eshte shpirti I butesise qe predikon paqen
dhe dashurine midis njerezve, por kur butesia
nuk ndjehet rehat ajo duron deri aty ku nuk
mban me dhe pastaj kthehet ne nje reagim që
ndoshta s’ka ndalim deri kur te arrihet triumfi
perfundimtar .
ANTIMYSLIMANE ju dhe profesoret tuaj qofshin te
cdo lloj matrikulle nuk na ndalni dot as diten
e bukur te Bajramit , as muajn e madhnueshem te
Ramazanit , as festat e tjera te cilat ne
mundohemi me I respektuar aq sa kemi mundesi
dhe energji . Ju nuk do te mundni dot te
ndryshoni me urdher peshku apo greku , pape apo
zape fene e mbi 80% te popullsise . Populli
vete ndoshta nje dite te perendise , ndoshta
ndoshta ndoshta …… do te dije te perzgjedhe
dhe te vendose per fatet e tij ne raport
me fene .
Myslimanizmi do te predikoje gjer diten e
betejes paqe dhe dashuri midis njerezve kudo ku
jane dhe te cdo besimi qe ndodhen , diten e
shenueme te triumfit te jeni te sigurte se ai
do te fitoje dhe do te jetoje njerezimi ne paqe
te plote .
Antimyslimane ! Kurre mos ushqeni deshiren per
diten e betejes se jeni te humbur dhe te
turperuar . Ky eshte edhe mesazhi I zotit ne
qiell, ALLAHUT me te madh vet .



DYLEJMAN MILA

MEXHID YVEJSI, GJAKOVË


ÇKA PO VJEN NGA
VJENA?
“Pavarësia po vjen…”
-Lutfi Haziri, kryesuesi i delegacionit
të Kosovës.

Më 20 dhe 21 shkurt 2006, në pallatin “Daun
Kinsky” të Vjenës, Austri, u mbajt “raundi” i parë i
bisedimeve ndërmjet palës shqiptare dhe asaj serbe, nën
patronatin e të dërguarit special të OKB-së Marti Ahtisari
dhe zëvendësit të tij, Albert Rohan, diplomat nga Austria.
Ende pa filluar bisedimet, me të arritur në
vendin e mbajtjes së takimit, duke hyrë në pallatin “Daun
Kinsky”, kryesuesi i delegacionit të Kosovës, Lutfi Haziri,
iu drejtua gazetarëve, që ishin grumbulluar aty, me këto
fjalë:”Pavarësia po vjen…”!
Se “ pavarësia po vjen” kjo është bërë e besueshme
për shumicën, por gjërat e besuara nga shumica janë shumë
të pabesueshme, thoshte Oscar Ëilde (1856-1900), shkrimtar
anglez.
Pra, është e pabesueshme të besohet se “pavarësia
po vjen” nga Vjena! Dëshirë është dëshirë, mandje shumë e
mirë, por dëshira duhet t’i bindet arsyes, thoshte
Ciceroni. Arsyeja e shkuarjes në Vjenë, edhe pse ishte e pa
arsyeshme, nuk ishte pavarësia, por ishte një detyrim,
sipas kërkesës nga Serbia, nga bashkësia ndërkombëtare për
palën shqiptare…! Kjo është një rrugë e rrezikshme…
Sipas Blaise Pascal-it (1623-1662) mendimtar,
dijetar dhe shkrimtar francez, janë dy rrugë të rrezikshme:
ta mohosh arsyen, dhe çfar vjen jashtë arsyes, këto, mos i
prano. Megjithatë, ata i pranuan!
I pranuan dhe në Vjenë shkuan. Në Vjenë shkuan,
me palën serbe u takuan dhe biseduan. Biseduan pala serbe
dhe pala shqiptare, nën trysnin dhe mbikqyerjën
ndërkombëtare. Pala shqiptare ishte nisur për në Vjenë dhe
u kthye në Prishtinë me plot optimizëm e vetëbesim.
Ky optimizëm e vetëbesim është vetëmashtrim. Është
vetëmashtrim të bisedohet për decentralizimin me Serbinë
e të jepën deklarata të thata për pavarësinë…! Pse?
Sepse kur rrinë pranë e mira me të keqen, është
sikur i japin diçka njëra tjetrës. Çka i japën palët njëra
tjetrës? Në fillim buzëqeshjën! Ka buzëqeshje më të këqija
se lotët, thoshte Turgenievi. Të tilla edhe ishin! Më vonë
i shtrënguan duart!
Duart e përgjakura, të përgjakura me gjakun shqiptar, që
ende s’është tharë…! Më vonë vijnë, ani çka, ndoshta,
nënshkrimet, përqafimet, hidhërimet, atëherë priti
masakrimet…!

Decentralizim do të thotë coptim, masakrim.

Optimizmi, vetëbesimi dhe ndjenjat triumfuese të
delegacionit shqiptarë të Kosovës, para shkuarjes në
Vjenë, gjatë bisedimeve aty, me 20 dhe 21 shkurt 2006 dhe
pas kthyerjes nga Vjena, janë euforike, axhamillyke, aspak
të natyrshme, nuk janë të sinqerta, nuk janë madje as
triumfuese, sepse bisedimet janë të detyrueshme, imponuese.
Çka është e detyrueshme, imponuese, si mund të jetë
triumfuese?!
Si mund të kenë ndjenja aq triumfuese, për derisa
për Kosovën ato janë aq poshtëruese?! Nejse, ky është
vetëm fillimi, do ta shohim si vjen përfundimi?!
Shumë pak gjëra do të filloheshin në botë sikur të
shihej vetëm përfundimi, thoshte Lessing-u.
Megjithatë, delegacioni kosovar është krenar, se
paraqiti në Vjenë një platformë që vlenë! Platforma e
delegacionit kosovar ka një emër të bukur, sa për t’u
dukur, e cila quhet: Reforma e Pushtetit Lokal. Shpesh
ndosh që me emërtime të bukura mbulohen gjërat më të
shëmtuara!
Kosova, lum miku, sundohet nga UNMIK-u, ende s’ka
formë, atëherë si mund të bëjë reformë? Kosova ende
s’është shtet, atëherë si mund të ketë pushtet? Me pushtet
lokal, kujt po i qesin fall?
Pala shqiptare thotë se ka ofruar një projekt të
moderuar. Një projekt të moderuar, evropian dhe pragmatik.
Po, por problemi në fushën e decentralizimit është politik
dhe jo pragmatik.
Decentralizimi nuk i shërben qytetarëve të Kosovës,
por i shërben Sërbisë. I shërben Sërbisë sepse krijohen
kufij të ri territorial-hapësinor dhe administrativ
përmbrenda Kosovës. Përmbrenda Kosovës, kur të caktohen dhe
legalizohen këta kufij të ri, atëherë, gati gjysma e
Kosovës, do të bëhet Sërbi!
Administratori i UNMIK-ut në Kosovë, Soren Jesen-
Petersen, në pyetjen e së përditshmes austriake “Der
Standart”: A nuk do të duhej bashkësia ndërkombëtare të
thotë më haptazi: Kosova do të bëhet e pavarur? Soren
Jesen-Petersen tha:”Nuk thashë se Kosova do të bëhet e
pavarur. Thashë se Sërbia do ta humbë Kosovën…”
Pra, sipas Kryeadministratorit të UNMIK-ut, S. J.
-Petersen, Kosova nuk do të bëhet e pavarur, por Sërbia do
ta humbë Kosovën…
Çka do të thotë kjo? Kosova nuk do të bëhet e
pavarur…! Kjo është e pakuptueshme, por po kuptohet…!
Sërbia do ta humbë Kosovën, kjo është e kuptueshme,
gjithashtu, po kuptohet…
Por, si nuk po kuptohet se, meqë Kosova, sipas
Petersenit, s’do ta fitojë pavarësinë, meqë Sërbia do ta
humbë Kosovën, atëherë, pra në Kosovë do ta kemi Sërbinë?!

Deri në qershor të vitit 1999, pakica serbe me
ndihmen e Sërbisë sundonte Kosovën. Kurse pas qershorit të
vitit 1999, Sërbia me ndihmën e UNMIK-ut, tani nëpërmjet
decentralizimit, në emër të pakicës serbe, përpiqet ta
sundojë, ose ta coptojë Kosovën…!
Si do të ndhodh kjo? Do të ndodh kjo sikurse ndodhi që
afër shtatë vite me veriun e Kosovës, jo vetëm me Mitrovicë
e Graçanicë, por me mbi njëzetepesë përqind të territorit
të Kosovës…!
Sot Veriu i Kosovës, jo vetëm Mitrovica përtej Ibrit,
është Kosovë, por edhe Graçanica, Çagllavica, Prilluzha,
Stërpca, Brezovica është Kosovë, mbrenda kufijve të
Kosovës, por aty është Serbia…!
Nesër kur Kosova do të decentralizohet, Serbia në
Kosovë jo vetëm që do të legalizohet, por me komuna të reja
do të shtohet, kurse Kosova, kuptohet, do të zvogëlohet…!
Kosova do të zvogëlohet, pa përmendur këtu, kur t’u
shtohet hapësira-territori për rreth kishave e
manastireve, ku nuk ka serbë as me as me pakicë as me
shumicë…!
Për rreth kishave e manastireve, me
eksterritorialitete, me hapësira të zgjeruara, do të
krijohen ”mini-shtete”. “Mini shtetet” me hapësira të
zgjeruara, do të bëhen me zona mbrojtëse të fortifikara…!
Kështu, “Pavarësia po vjen…” që tha Lutfi Haziri,
kryesuesi i delegacionit të Kosovës në Vjenë, që po e thonë
shumë liderë vendorë e ndërkombëtarë, është një çështje e
madhe, por nuk mund të jetë e madhe një gjë që nuk është e
vërtetë. Këto janë lajka…!
Lajka, thoshte, F.La Roshfuko, është një monedhë
false, që ka dalë në qarkullim për hirë të dëshirës sonë.
Për hirë të dëshirës sonë, për hirë të së drejtës
sonë, liderët duhet të zgjohen sot, edhe populli, se nesër
është vonë…! Pra, prej Vjenës, përveç këtyre, asgjë nuk
vjen…! Çka vjen, vjen prej Këshillit të Sigurimit…! Dihet
se qysh vendos Këshilli i Sigurimit për Kosovën …! Ai që e
di e di, ai që s’e di do ta merr vesh, kur Kosova të bëhet
përshesh…! Atëherë dikush do të qajë, dikush do të qeshë…!
Sidoqoft, dyshimi i ndershëm është më i mirë se besimi
i verbër …


MEXHID YVEJSI, GJAKOVË

PËR SHQIPTARIN E PIKËLLUAR NË PARIS

Më 14 shkurt 2006 në gazetën “Rimëkëmbja” botova shkrimin
me titulll “Mllefe e përçartje nga tribuja kadareane” ku
polemizoja me një intervistë të Ismail Kadaresë të botuar
më 24 janar 2006 në gazetën “Shekulli”, me Sadik Bejkon që
i sulej një shkrimi shumë korrekt, sipas mendimit tim, të
Artan Fugës lidhur me konceptin e Kadaresë për
“tribalizmin” në politikën shqiptare, si dhe me disa
qëndrime të shkrimtarit Memet Kraja kundër pikëpamjeve
kritike të amerikanit Stefen Shvarc lidhur me veprimarinë
letrare e politike të Kadaresë.
Më 6 mars 2006 në “Shekulli” u botua shkrimi i Sadik Bejkos
“Akuza dhe fyerje publike kundër shkrimtarëve shqiptarë”,
ku për të mbrojtur idhullin e tij Kadarenë nga sulmet që i
kishte bërë në shtyp gjatë vitit 2005 Kastriot Myftaraj i
është referuar shkrimit tim të datës 21 shkurt 2006 ku unë
kisha përsëritur qëndrimet e mia të shpallura prej vitesh
për sjelljet e Myftarajt si “vrasës me pagesë në
publicistikë”. Bejko e ka ndjerë të nevojshme që të
përforconte qëndrimin e tij duke iu referuar shkrimit tim
dhe unë nuk e marr për keq këtë, as mund t’ia mohoj këtë të
drejtë, ndonëse me Bejkon kam mendime shumë të ndryshme
edhe për çështje që ai ka trajtuar në shkrimin e datës 6
mars 2006.
Nuk do të kisha marrë mundimin t’i radhisja këto mendime
sikur më 7 mars 2006 të mos ishte botuar në “Shekulli” një
tjetër shkrim, i titulluar “Një qëndrim pikëllues...” nga
një autor krejt i panjohur për mua, me emrin Ardian
Marashi, që qenka diçka në Institutin e Studimeve Orientale
në Paris. Ky zotëri hiqet i zemëruar me shkrimin e Bejkos
që mbron shumë Kadarenë dhe sulmon amerikanin Stefen
Shvarc, por “çuditërisht” inatin ka kërkuar ta nxjerrë mbi
mua. Në qoftë se do të bëhej fjalë për qëndrimet e mia në
debatin e hapur, që janë realisht më afër me ato të Ardian
Marashit se me ato të Sadik Bejkos, nuk do shtroja pyetjen
pse ai ka vepruar ashtu. Por krijova përshtypjen se
“replika” e Marashit me Bejkon ishte stisur më shumë për të
përgojuar emrin tim pa hyrë në ndonjë polemikë serioze, të
cilën do ta mirëprisja. Këtij Ardian Marashit atje në Paris
(nuk e di çfarë bën në Institutin e njohur francez ku ka
pedagogë, studentë, dhe renditës e pastrues librash në
raftet e bibliotekës) i ishte shkrepur të merrej më shumë
me jetëshkrimin tim, t’u kujtonte lexuesve këtu në Shqipëri
se jam njeri i marrë nëpër gojë, madje të bënte dhe një
krahasim midis Abdi Baletës e Besnik Mustafajt në
shërbimin diplomatik.
Është e vërtetë se ka vite që emri im përmendet për mirë,
ose përgojohet për keq. Të tjerë shumë më parë se Marashi
janë kujdesur të më sulmojnë egërsisht. I shënoj këto vetëm
për të thënë se Marashi i ka hyrë kot kësaj pune, sepse kjo
nuk e ka ndihmuar për të kundërshtuar qëndrimet e Bejkos,
as për të më bezdisur mua. Pa qenë natyrisht i sigurt për
motivet që e kanë shtyrë t’i hyjë kësaj valleje më mbetet
të besoj se ka shkruar thjesht për t’i bërë servilizëm
ministrit të jashtëm të Shqipërisë. Mbase ky shqiptar i
Institutit parizian ka nevojë për ndonjë vend pune në
diplomaci. Besnik Mustafaj ka treguar në pak kohë se i
shpërblen ata që e mbështesin kur bën gafa diplomatike.
Ardian Marashit i uroj të mos i shkojë kot mundi që ka
derdhur në “Shekulli”. Kur të kemi rast mund të polemizojmë
më seriozisht, secili në stilin e vet . Unë nuk e
nënvleftësoj shkrimin e tij dhe kur të jem i ngeshëm do të
merrem me të, jo se gjeta pikëpamje të reja e interesante
por e kam stil pune, të mos i krijoj askujt idenë se nuk e
çmoj të denjë për t’i kushtuar vëmendje. Pastaj polemikat
me Bejkon besoj se kanë të ardhme të mirë dhe këtu mund të
gjendet hapësirë të përfshihet edhe Marashi.
Gazeta “Shekulli” ka vënë shënimin: “Me botimin e shkrimeve
të z. Bejko dhe z. Marashi, redaksia e konsideron të
mbyllur këtë debat”. Mbase nuk duhej mbyllur kaq shpejt,
por redaksia e gazetës i di vetë hallet e saj. Kjo nuk
pengon që një debat si ky të vazhdohet në gazeta të tjera.
Redaksia vetëm u ka hequr mundësinë lexuesve të “Shekulli”
që pasi kanë lexuar shkrimet e Bejkos e të Marashit të
njihen po nëkët gazetë edhe një reagim nga unë, që do të
plotësonte më mirë informacionin e tyre.

12 mars 2006 Abdi
Baleta

KOSOVA E VOGËL DHE FUQITË E MËDHA

“Politika është në vendin e dytë të profesioneve më të
vjetra në botë. Prandaj edhe ka ngjajshmëri me atë që është
në vendin e parë.”

-Ronald Reagan

Kosova e vogël, me mbi 10 mijë kilometra katrorë,
me rreth dy milionë banorë, prej të cilëve mbi 90 përqind
shqiptarë, paraqet një rast të veçant që ka tërhequr
interesimin e madh ndërkombëtar.
Interesimi i madh ndërkombëtar nuk është aq i madh
për Kosovën e vogël, për shumicën shqiptare, por interesimi
aq i madh është për pakicën e e vogël joshqiptare…!
Pse për pakicën e vogël joshqiptare gjithë ky
interesim aq i madh bashkësisë i ndërkombëtare? Vetëm që
Kosova mos të jetë shqiptare…!
Bashkësia ndërkombëtare duke priviligjuar pakicën
dhe duke diskriminuar shumicën, me këto veprime
jonjerëzore, antihistorike, dëshiron me zor të krijojë një
Kosovë shumëetnike…!
Kosova e vogël me probleme aq të mëdha! Kosova e
vogël ka probleme të mëdha ekonomike, mungesë kronike të
energjisë elektrike, numër të lartë të papunësisë, numër
edhe më të lartë të pakënaqësisë në mes të popullsisë…
Por, problemi më i madh i Kosovës së vogël është statusi i
pazgjidhur, siç po quhet herë i ardhshëm, herë statusi
final ose përfundimtar…
Statusi përfundimtar, sipas një diplomati
perëndimor, e tha, si me shaka: ” është kur të
përshëndetemi nga kjo dynja…!” Sipas këtij perëndimori,
statusi i Kosovës, si duket, është bërë objekt humori…!
Takimi i Këshillit të Sigurimit i 14 shkurtit 2006,
në Neë York, ku u diskutue për Kosovën, u cilësuar se ka
shënuar njërin prej kapitujve më të rëndësishëm në
historinë më të re të Kosovës, ku mori pjesë edhe
kryeministri i Kosovës, Bajram Kosumi.
Kryeministri i Kosovës, Bajram Kosumi, me t’u kthyer
në Prishtinë, i ngazëllyer deklaroi se ajo që ndodhi në
Këshillin e Sigurimit ishte një faqe e re historike e
marëdhënjeve të Kosovës…
Po, kjo ishte një faqe e re, faqe e re, por e një
libri të vjetër…! Kosovës për herë të parë i është hapur
dera në OKB. Po, por i është hapur dera
kryeadministratorit të Kosovës, z. Petersen, kurse i është
mbyllur goja kryeministrit të Kosovës…! Kur të mbyllet
goja, ka përfunduar loja…!
Në takimin e Këshillit të Sigurimit, përfaqësuesit e
nëntëmbëdhjetë vendeve theksuan se Kosova duhet të
përmirësojë standardet dhe në veçanti, të zbatojë
decentralizimin, në mënyrë që të zgjidhet statusi. Shumë
përfaqësues theksuan se Kosova duhet të konsiderohet rast
unik…
Kosova e vogël, jo vetëm që “duhet” të konsiderohet
rast unik, por Kosova nën UNMIK është bërë që nga qershori
i vitit 1999, rast unik, testues, eksperimentues, një rast
unik, një vend mik-për çdo armik…!
Kosova e vogël ka armiqë të mëdhenjë, sikur që ka
edhe miqë të këndshëm…! Njihet një thënie e Katonit, të
cilën e kishte shënuar Ciceroni, që e përdorte shpesh, ku
thuhet:”Armiqt e mëdhenjë e keqëdashës të bëjnë më shumë
shërbime sesa miqtë e këndshëm, sepse të parët shpesh thonë
të vërtetën, të dytët nuk e thonë kurrë.”

Kush e thotë të “vërtetën” për Kosovën?

E vërteta për Kosovën mbahej “sekret”. Ky “sekret”
është zbuluar nga John Sawers, drejtori politik i
Ministrisë së Jashtme Britanike, i cili u ka thënë serbëve
se Grupi i Kontaktit ka vendosur për pavarësinë e Kosovës
dhe se serbët duhet t’i shfrytëzojnë të mirat që ofron një
status i këtillë. Në Vjenë, në zyrën e kryenegociatorit
ndërkombëtar, Martti Ahtisaari, ndihej një kënaqësi rreth
mesazhit të qartë të diplomatit britanik, i cili e ka thënë
të vërtetën që duhej thënë.
Në Kosovë, shqiptarët ndjen kënaqësi nga sinqeriteti
i diplomatit britanik. Në Kosovë shqiptarët ndjen kënaqësi,
ndërsa në Sërbi reagimet e serbëve kanë qenë me rrebesh,
stuhi, histeri…
Kryesuesi i radhës i OSBE-së, Karel de Gucht, pas
vizitës në Prishtinë, ka qëndruar në Beograd, ku me 17
shkurt 2006, ka deklaruar: “Beogradi dhe Prishina duhet të
gjejnë një zgjidhje nëpërmjet dialogut dhe marrëveshjes.
De Gucht ka thënë,:”Është mirë që së shpejti do të fillojnë
bisedimet rreth decentralizimit, zbatimi i të cilit është
me shumë rëndësi.”
Pra, qenka mirë që bisedimet rreth decentralizimit
filluan në Vjenë dhe se zbatimi është me shumë rëndësi! Po,
ka shumë rëndësi, por jo për Kosovë, por për Sërbi… Me
decentralizim, Kosova e vogël do të zvoglohet, sepse do të
coptohet…! Edhe sot Kosova është e coptuar, por me
decentralizim coptimi do të zgjerohet, do të legalizohet,
gati gjysma e Kosovë do të sërbizohet…
Grupi Ndërkombëtar i Krizave ka publikuar raportin
lidhur me zgjidhjen e statusit të Kosovës, ku rekomandon
imponimin e pavarësisë së Kosovës, por me kushte…! Sepse,
s’duhet të humbet kohë me negociata të kota, vlerëson Grupi
Ndërkombëtar i Krizave…
Të dy palët të përgatitën për kompromise, ka thënë
kryetari i Komisionit Evropian, Hose Manuel Barroso.
Dhe më në fund, por që duhej thënë që në fillim,
Sekretarja Amerikane e Shtetit, Kondoliza Rajs, në
Ëashington, kështu vlerëson:
“Negociatat për Kosovën do të kenë ndikim edhe në
rajon. Në bisedë me kolegët nga Bashkësia Evropiane jemi
pajtuar se kjo çështje (e statusit të
Kosovës) duhet të zgjidhet gjithsesi në një formë, ka thënë
sekretarja amerikane, K. Rajs. Po, ka thënë në një formë,
por nuk ka thënë se në cilën formë…!
Lexues të nderuar! Ndaluni për një moment dhe
mendoni mbi atë se çka në të vërtetë nënkuptohet me këto
deklarata kundërthënëse për Kosovën e vogël nga
përfaqësuesit e fuqive të mëdha…!
Nëse qenka vendosur që Kosova të fiton Pavarësinë,
atëherë pse të bisedohet me Sërbinë?
Nëse bisedimet për decentralizim qenkan me shumë
rëndësi, atëherë pse thuhet se s’duhet humbur kohë me
negociata të kota, siç i quan bota?
Nëse të dy palët duhet të përgatiten për kompromise,
atëherë, me kompromise, pavarësia s’na bie hise?!
Me kompromise mund të na bie hise, pa menduar, vetëm
pavarësia e kushtëzuar! Pavarësia e kushtëzuar me Kosovën e
coptuar apo të cunguar! Atëherë, Kosova e vogël do të bëhët
sa një gogël!!!
Kosova e vogël, sa një gogël, rast unik, nën UNMIK,
lodër e fuqive të mëdha, me njerëz të civilizuar, që i
pengojnë shqiptarët të jenë të bashkuar…! Njerëzit, sa më
shumë të civilizuar, thoshte Kanti-i, aq më tepër bëhën
“aktorë”. “Aktorë” vendorë, “aktorë” ndërkombëtarë, që me
Kosovën e shkretë bëjnë pazar…!
Liderët kosovar po bëjnë pazar me serbët për Kosovën,
ende pa u bërë Kosova shtet, pa pasur Kosova
sovranitet…Grupi i Kontaktit i cili qëndron prapa
kryenegociatorit, Marti Ahtisaarit, është mbikqyrës i
pazarit…
Në Pallatin e Paqes në Hagë shkruan: “Nëse e do
paqën, kujdesi për drejtësi”. Shqiptarët e duan paqen, do
të kujdesën për drejtësi, por do të ketë paqë, do të ketë
drejtësi vetëm kur Kosova të bashkohet me Nënën
Shqipëri…Sot kjo nuk është e lejuar! E lejuar është Kosova
me pavarësi të kushtëzuar…Kosova me pavarësi të kushtëzuar
bëhët një Kosovë e vogël shumëetnike, me një autonomi të
zgjeruar, nga vendet mike, por me hapësirë të zvogëluar nga
fuqitë e mëdha….!

Mexhit Yvejsi

BESNIK MUSTAFAJ KËSAJ RADHE MERITON PËRSHËNDETJE DHE
MBËSHTETJE

BESNIK MUSTAFAJ SULMOHET NGA MË BESNIKËT E ALEANCËS
BEOGRAD-ATHINË

MINISTRI I JASHTËM TË BINDET SE SHQIPËRIA KA ENDE ARMIQ,
JASHTË E BRENDA


Nuk e prisnim që të ndodhte kaq shpejt një përmbysje kaq e
madhe në logjikën e qëndrimet diplomatike të ministrit të
jashtëm, Besnik Mustafaj, sa të na duhej brenda javës të
kalonim nga kritikat më të ashpra për këtë diplomaci tek
mbrojtja më e vendosur e saj dhe tek thirrjet për
mbështetje të deklaratës më të fundit të Besnikut lidhur me
ndikimet që do të ketë në politikën e jashtëme dhe
diplomacinë shqiptare, si dhe në sjelljen e shtetit
shqiptar, këmbëngulja e Serbisë për ndarjen territoriale të
Kosovës. Edhe pse qëndrimi i Besnik Mustafajt erdhi
papritmas për ne nuk krijoi as enigmë e mister, as hutim e
tronditje, sepse ne një ndryshim të tillë kërkonim prej
tij, ndonëse ishim skeptikë nëse ai do të gjente forcën e
gjykimin e duhur e të mjaftueshëm që të bënte këtë kthesë.
Tani që ai e kapërceu hendekun që e ndante nga
domosdoshmëria e pranimit dhe e zbatimit të logjikës
kombëtare e shtetërore shqiptare në trajtimin e problemit
delikat të respektimit të kufijve në Ballkan, ne e ndjejmë
për detyrë të përshëndesim këtë veprim.
Nuk ndjejmë asnjë sëkëlldi që vihemi para kryerjes së
detyrës sonë të veprojmë kështu, të mbështesim qëndrimet e
Besnik Mustafajt, pas atyre sulmeve të ashpra që u kemi
bërë deklaratave e qëndrimeve të tij për disa muaj me
radhë, deri në numrin paraardhës të “Rimëkëmbjes”, më 14
mars 2006. Kemi dhe të drejtën të themi se përshëndetja dhe
mbështetja jonë për deklaratën më të fundit të Besnik
Mustafajt është plotësisht e pa infektuar nga nevoja
konjukturale, është më e sinqerta dhe e motivuar thjesht
nga ndjesi kombëtare dhe shtetërore e për rrjedhojë ka
natyrën e saj të veçantë.
Kemi shumë arsye të na vijë mirë, të kënaqemi që po ndodh
pikërisht kështu. Kur kemi goditur rëndë në komentet tona
qëndrimet e deklaratat e Besnik Mustafajt, logjikën e
mbrapshtë dhe herë-herë antikombëtare nga e cila udhëhiqej
ai, nuk kemi vepruar ashtu sepse kishim inat apo cmirë
ndaj Besnikut si person, ndaj ndonjë suksesi të tij. Kemi
vepruar ashtu, sepse kemi analizuar qëndrimet jo të
personit me emrin Besnik Mustafaj, por të ministrit të
jashtëm të Shqipërisë. Prandaj kemi arsye më shumë se
kushdo tjetër të jemi të kënaqur kur ministri i jashtëm i
Shqipërisë, me emrin Besnik Mustafaj, kësaj radhe dhe më në
fund, mban një qëndrim dhe bën një deklaratë me logjikë të
fortë politike e diplomatike, në përputhje me arsyen
shtetërore shqiptare, brenda një logjike dhe arsyeje
politike dhe kombëtare shqiptare.

Deklaratën e Mustafajt e shohim brenda logjikës së
qëndrimeve tona

Pa shkuar shumë mbrapa në kohë po përmendim se më 7 mars
2006 në gazetën “Rimëkëmbja” është ribotuar analiza e bërë
disa vite më parë nga politologu Hysamedin Feraj me titull
“Konsumohet “kryekrimi” shkencor”, ku i bëhet një analizë
dërrmuese antikombëtarizmit e antishqiptarizmit të
Platformës së Akademisë së Shkencave të vitit 1998 mbi
(mos) zgjidhjen e çështjes kombëtare shqiptare. Më 14 mars
të 2006 në “Rimëkëmbja” u ribotua edhe një shkrim tjetër i
Hysamedin Ferajt, replika që ai kishte bërë me AKSH në
titullin “Akademia e Shkencave në mbrojtje të kufijve të
Serbisë”. Të dy këto shkrime u ribotuan në kuadër të
debatit që bëhet për mbylljen e një Akademie të tillë
shkencash dhe për të mbështetur idenë e mbylljes së saj,
duke sjellë argumentin se vetëm për atë platformë
antikombëtare kjo Akademi (pseudo) shkencore e kishte
merituar të mbyllej me kohë.
Veç të tjerash me atë (palo)platformë për (mos) zgjidhjen e
çështjes kombëtare shqiptare AKSH ishte vënë në bisht të
Akademisë serbe dhe kishte bërë atë që aq bukur e ka
cilësuar e përshkruar politologu i mirënjohur amerikan ,
Samuel P. Hantington si “tradhti intelektuale”.
Asnjë magjistar në botë nuk mund të parashikonte më 7 dhe
14 mars, kur ribotoheshin këto shkrime të disa viteve më
parë, se ministri i jashtëm i Shqipërisë Besnik Mustafaj do
të bënte një deklaratë që do të riaktivizonte pikërisht
debatin për çështjen kombëtare shqiptare, duke e lidhur me
problemin e kufijve në Ballkan. Mbi të gjitha asnjë
magjistar në botë nuk mund të parathoshte se vetëm pak ditë
pas ribotimit të atyre materialeve ajo që në Platformën e
AKSH shënonte në vitin 1998 një “tadhti intelektuale” dhe
një pabesi kombëtare do të shfaqej në mesin e muajit mars
2006 si platformë politike e Partisë Socialiste të
Shqipërisë, do të bëhej kalë-rrangallë beteje i disa
ish-ministrave të jashtëm të Shqipërisë, i disa
politikanëve e propagandistëve shqiptarë dhe i aleancës
antishqiptare Beograd –Athinë, ku në këtë rast u përfshi
edhe Shkupi.
Nuk mund të imagjinonim se do të ndodhte pikërisht kështu e
kaq shpejt kur shkruanim e botonim më 7 dhe 14 mars 2006
analizën “(Anti)Diplomacia e kushtëzuar e Besnikut”, ku
shprehej pakënaqësia e jonë për lumturimin e Besnikut me
idenë e tij të gabuar se shqiptarët nuk kanë më armiq,
madje as Serbinë. Në atë shkrim me keqardhje vinim në dukje
se “Besnik Mustafaj merret me diplomaci për famë e
reklamë”. Me të njëjtën keqardhje vumë re se një gazetar që
do të mbojë Besnik Mustafajn nga sulmet pas deklaratës për
kufijtë nuk ka gjetur dot argument serioz, po e vlerëson
këtë deklaratë të Besnikut vetëm për faktin se “ka tërhequr
vëmendjen se Ministria e Jashtëme e Shqipërisë ekziston e
po fillon të punojë”. Edhe vetë Besniku si duket nga hutimi
prej sulmeve harbute të disa ish-ministrave të jashtëm e
humbi aq shumë toruan sa u justifikua se ai po e kapërcente
fazën e memecërisë së diplomacisë shqiptare nën drejtimin e
socialistëve ( Paskal Milos, Arta Dades, Ilir Metës e
Kastriot Islamit). Sigurisht nuk mund të vlerësohet
pozitive një diplomaci vetëm pse kalon nga faza e
memecërisë në fazën e llafazanërisë. Për këtë e kemi
kritikuar e do ta kritikojmë diplomacinë disi të hallakatur
e pa disiplinë të Besnik Mustafajt. Por merita e deklaratës
së fundit të Besnikut nuk qëndron tek kalimi nga memecëria
dhe tek nxitja e llafazanërisë politike e diplomatike midis
shqiptarëve. Merita e saj është se shtron përsëmbari një
problem kyç në politikën e diplomacinë kombëtare shqiptare
dhe krijon atmosferë të re diplomatike , nëse deklarata e
Mustafajt nuk do të pësojë fatin e shuarjes së jehonës së
zërit në shkretëtirë.
Më 7 mars kemi trajtuar problemin se : “Nuk mund të bëhet
martesë me Amerikën e dashuri me Francën” në diplomacinë
shqiptare si ia kishte ënda Mustafajt. Deklarata e fundit e
Mustafajt na jep shpresë se ai dhe qeveria shqiptare po e
kuptojnë dhe po e thonë në njëfarë mënyre se në trajtimin e
çështjes së Kosovës e të çështjes shqiptare nuk mund të
shkohet gjithmonë me filozofinë e thënies “mishi të piqet e
helli të mos digjet”. Mustafaj e ka thënë mirë se “Jo
gjithmonë heshtja është flori”. (“GSH”, 16 mars 2006).
Deklarata e Besnikut jep shpresë se ai po e kupton që nuk
mund të jeshë edhe përfaqësues i denjë i interesave
kombëtare të shqiptarëve, edhe kozmopolit i shquar që të
bësh miqësi me nacional-shovinizmat ballkanikë që kërkojmë
të copëtojnë më tej kombin shqiptar në Kosovë e në
Shqipëri.
Më 7 mars në kritikën për Mustafajn trajtuam edhe idenë se
“Kur nuk pendohesh për mëkatin apo krimin bëhesh edhe më
mëkatar e fajtor”. Pavarësisht se si mund të mendojë e
shprehet vetë Besniku deklarata e tij e fundit në fakt
është pranim i një mëkati që e ka bërë diplomacia shqiptare
në tërësi se duke shenjtëruar mallkimin e
“pandryshueshmërisë së kufijve” dhe duke përligjur me këtë
heqjen dorë nga lufta politike e diplomatike për zgjidhjen
e çështjes kombëtare shqiptare, ashtu si duhet. Edhe sikur
Besniku të mos tregojë më tutje vullnet e vendosmëri për
t’u shkëputur nga ky mëkat i rëndë i diplomacisë shqiptare,
ai hodhi një hap që nuk zhbëhet dot dhe që nuk kanë fuqi ta
zhleftësojnë qortuesit e tij të tërbuar.
Më 7 mars shprehëm mendimin se “Besniku u trullos sërish
gjatë vizitës në Paris” dhe i sugjeronim të dëgjonte më me
vëmendje ato që kishte thënë para pak kohësh analisti
anglez Xhejms Petifer se diplomacia shqiptare duhet të
mbrojë më fort interesat kombëtare para sllavëve e grekëve
në Ballkan dhe ta merrte këtë si një mendim diplomatik
britanik. Pas kësaj Besniku vizitoi Anglinë. Edhe nëse nuk
është e vërtetë, qejfi na e ka të mendojmë se deklarata që
bëri pas kësaj vizite shënon një dalje të Besnikut nga
trullosja prej vizitës në Paris.
Na gjall ngazëllim deklarata e Besnik Mustafajt sepse na
duket se ai është më i prirur të besojë atë që kemi shkruar
më 7 mars 2006 që “Zgjidhja e problemit kombëtar është
detyrë mbi detyrat në Kosovë”. Këtë ngazëllim na e shtoi
edhe më shumë shpjegimi që dha në Kuvend Mustafaj kur u
gjend para sulmeve harbute fund e krye antishqiptare të
disa deputetëve socialistë, duke u thënë atyre se ka ca
gjëra me interes kombëtar për të cilat një politikan nuk
duhet të ngurojë të shprehet si shqiptar. Besniku na u duk
se po e përjetonte me njëfarë tronditje sulmin harbut që i
bëhej. Do të kishte qenë më mirë t’u thoshte atyre “mos më
çani kokën” se diplomacinë do ta drejtoj me mendjen time,
jo me trutë tuaj.
Ngazëllohemi duke menduar se “(anti)diplomacia e Besnikut e
kushtëzuar nga propozimi i Tadiçit” që e kritikuam më 7
mars po shkon drejt një diplomacie shqiptare që çdo veprim
serb në dëm të shqiptarëve të Kosovës ta kushtëzojë me
qëndrime të forta shqiptare.
Mbi të gjitha deklaratën e fundit të Besnikut ne kemi
dëshirë ta interpretojmë ( edhe sikur të gabohemi) si
njëfarë reagimi të Mustafajt ndaj qortimit të rëndë
profesional që i bëmë më 14 mars 2006 se “kufijtë caktohen
sipas kombësisë, jo sipas shkallës së demokracisë”, që do
të thotë se njerëzit mund të njohin ose jo kufijtë midis
shteteve, të pranojnë ose jo kufijt, të respektojnë ose jo
kufijt, por kufijt nuk janë të pandryshueshëm derisa ata
nuk kanë shkuar normalisht atje ku i ka caktuar Zoti,
nëpërmjet ndarjes së njerëzimit në kombe. Janë vetëm
shqipfolës, jo shqiptarë me taban, ata që i janë vërsulur
Besnikut me sulme monstruoze se paska bërë krim, paska
shpallur luftë kur thotë se Shqipëria nuk mund të garantojë
në Ballkan kufij që i vendosin serbët, grekët e maqedonasit
sipas tekave të tyre.
Edhe një herë u bindëm nga deklarata e Besnikut dhe
sidomos nga sulmet e socialistëve kundër Besnikut për atë
që shkruam më 14 mars se “akrobacitë diplomatike nuk janë
diplomaci”. Le të bëjnë çfardo akrobacishë Paskal Milo,
Arta Dade, Ilir Meta, Kastriot Islami, Edi Rama, Ben Blushi
ata nuk mund t’i shesin për diplomaci shqiptare gjestet e
tyre majmunçe pë të imituar diplomacinë e Beogradit,
Athinës, Shkupit, Moskës, Parisit. Le t’i tundin si të duan
duart e këmbët në parlament e në ekrane televizive,ata do
të krijojnë vetëm shëmti politike. Prandaj urojmë që Besnik
Mustafaj të qëndrojë sa më larg “llafazanërive
diplomatike”, të ecë sa më shumë në rrugën e veprimeve
serioze me logjikë kombëtare shqiptare e jo të akrobacive
të shëmtuara si deri sot. Le të lërë Paskal Milon, Arta
Daden, Ben Blushin e Edi Ramën, po të duan edhe Ilir Metën
e Pëllumb Xhufin të përdridhen para të huajve që kanë qejf
të shohin diplomacinë shqiptare të tërheqë brekët nëpër
këmbë rrugëve të botës e shesheve politike të Shqipërisë.
Dhëntë Zoti që pas deklaratës për punën e kufijve Besnik
Mustafaj të mos mbajë më qëndrime që kishin krijuar
përshtypjen se ai i përmbahej parimit “po thanë grekët
hiqni brekët”. Diplomacia greke e quajti deklaratën e
Mustafajt “lojë e Shqipërisë me zjarrin”, kështu që Besniku
duhet të rishikojë në kokën e tij idetë që kishte krijuar
për dobinë e qëndrimeve të tij kozmopolite në marrëdhëniet
me nacional-shovinizmin grek.
Ka pra shumë aryse që ta vështrojmë deklaratën e Besnik
Mustafajt si një veprim që duhet përshëndetur e mbështetur.

Po çfarë ka thënë konkretisht Besnik Mustafaj që u tërbuan
antishqiptarët?

Sipas gazetës “Zëri i Popullit” të datës 16 mars 2006
(shkrimi “Lajthit Mustafaj, kërkon ndryshim kufijsh”,
Besniku “gjatë një emisioni në një televizion shqiptar”
(gazetari Mentor Nazarko në “Shekulli” saktëson se është
fjala për ALSAT) paska thënë : “Nëse Kosova ndahet ne nuk
japim më garanci për mosndryshimin e kufijve, jo vetëm me
Shqipërinë, por edhe me pjesën shqiptare të Maqedonisë”.
Mustafaj paska thënë se qeveria e Berishës paska dhe një
dosje me variante të ndryshme veprimesh në vartësi nga
zhvillimi i ngjarjeve.
Ka mjaftuar kaq gjë që të shpërthejë një stuhi histerizmi
antishqiptar në Beograd, Athinë e Shkup, dhe një “cunam
socialist” antimustafajan (në thelb antishqiptar) në
Shqipëri.
Një deklaratë si kjo nuk duhej të tërhiqte as vëmendjen e
analistëve seriozë jo më të interpretohej si “casus beli”
(shkak pë luftë) nga diplomaci shtetesh dhe rast për
shpërthim të një antikombëtarizmi të vjetër nga Partia
Socialiste e Shqipërisë. Por ndodhi e kundërta. Nga
Beogradi dhe Athina u dëgjuan mesazhe qeveritare e komente
gazetareske se Besnik Mustafaj kishte shtypur butonat e
konfliktit të përgjithëshëm në Ballkan. Nga Shkupi mbrritën
përbetimet trimërore të ministres së jashtëme Miteva se
Maqedonia i mbronte vetë kufijt e saj, madje është shtet
unitar ku shqiptarët duan apo nuk duan trajtohen si pakicë
kombëtare. Nga Brukseli e kryeqytete të tjerë europianë
vërshuan deklarata se nuk do të ketë ndryshim kufijsh në
Ballkan, por vetëm do të zgjidhet çështja e Kosovës dhe ajo
e Malit të Zi.
U duk sikur të gjithë kishin qenë të etur për një shkas
sado të vogël e qesharak që të shpërthenin energjitë
diplomatike që kishin grumbulluar për të fajsuar shqiptarët
se duan “Shqipërinë e Madhe”. Të gjithë këta nuk ishin
ndjerë kur udhëheqësit serbë bënin pa pushim deklarata se
“nuk do të nënshkruajmë pavarësinë e Kosovës”, “nuk do të
lejojmë pavarësinë e Kosovës” madje “do të ripushtojmë
ushtarakisht Kosovën”. Asnjë nga këta zhurmëmëdhenj kundër
rrezikut të Shqipërisë së Madhe që e paska zbuluar Besnik
Mustafaj me ato fjalët pa kurrfarë kërcënimi nuk u ndje kur
një zëvëndës ministër i jashtëm i Greqisë para pak ditësh
erdhi në krye të një karvani provokues politik, diplomatik,
agjenturor hyri deri në Himarë duke valëvitur flamuj grekë,
duke kënduar himnin grek dhe duke bërtitur “Himara është
Greqi, duam bashkim me Greqinë”.
Merreni me mend sikur Besnik Mustafaj të shkonte në Çamëri
me rastin e inagurimit të ndonjë shkolle në gjuhën shqipe
dhe të thoshte ndonjë fjalë sa për të kujtuar histiorinë e
Çamërisë. Në një rast të tillë Greqia me siguri do të
kishte kërkuar me ngut mbledhjen e NATO-s për të sulmuar
Shqipërinë. Kurse zëvendësministri i jashtën grek hyn në
territor shqiptar, kërkon ndryshim kufijsh dhe për këtë nuk
dëgjohet asnjë fjalë proteste në Tiranë e Bruksel, nuk i
bëhet asnjë qortim Greqisë. Ama kur Besnik Mustafaj
deklaron se po të copëtohet sërish kombi shqiptar Shqipëria
nuk garanton dot mosndryshimin e kufijve në Ballkan bien
këmbanat për një luftë të përgjithëshme ballkanike. Po si
të thoshte i gjori ministër i jashtëm i Shqipërisë; të
bëjnë çfarë të duan me Kosovën se Shqipëria do të garantojë
kufirin atje ku ta vendosë Serbia? Besniku tha vetëm se
Shqipëria nuk garanton dot mosndryshimin e kufijve, jo se
do të nisë ndonjë proces ndryshimi kufijsh. Shqipëria nuk
ka qenë asnjëherë në gjendje t’i garantojë apo t’i
ndryshojë kufijt. Besniku vetëm ka thënë faktikisht se
Shqipëria nuk do të ketë më fytyrë t’u thotë shqiptarëve të
rrinë urtë. Ja kaq është mëkati i Mustafajt.

Si u ndanë shqiptarët lidhur me deklaratën e Mustafajt?

Në kushte zhvillimesh normale e gjykimesh me mendje normale
një pyetje e tillë do të ishte absurde. Midis shqiptarëve
nuk duhet të ketë ndryshime në vlerësimin e fjalëve të
Besnik Mustafajt. Por ndodhi ndryshe. U përvijuan katër
grupime të ndryshme.
Grupimi i mbështetësve pa rezerva të fjalëve të Besnik
Mustafajt ku janë përveç “Rimëkëmbjes” edhe një numër
komentuesish nëpër organet e shtypit dhe qytetarëve që kanë
shprehur opinion.
Grupimin e dytë e përbëjnë ata që e kishin për detyrë
partiake e pushtetore të mbështesnin fjalët e Besnik
Mustafajt, por që nuk kanë pasur guximin ta bëjë këtë dhe
vetëm janë përpjekur të “sqarojnë keqkuptimet” rreth
deklaratës së Mustafajt. Këtë e ka bërë kryetari i
qeverisë, qeveritarët, shtypi i PD-së dhe gazetat që njihen
si “ të pavarura” pëdëiste. Pra kemi të bëjmë me një grupim
të ndrojturish, të paqartësh, të pavendosurish në trajtimin
e problemit kombëtar.
Grupimi i tretë përmbledh ata që u përpoqën të qëndrojnë në
pozita “neutraliteti objektiv”, ose pritshmërie komode, si
Mentor Nazarko me shkrimin, “Pro dhe kundër deklarimit të
Mustafajt” ( “Shekulli”, 17 mars 2006), Ilir Kulla me
komentin televiziv se qëndrimin e Mustafajt e quan të
drejtë përsa i përket ndërgjegjes së tij individuale , por
jo si ministër i jashtëm. Madje dhe vetë Mustafaj nën
trysninë e socialistëve të tërbuar sikur anoi nga ky grupim
kur u justifikua se deklarata e tij ishte marrë jashtë
kontekstit, keqkuptuar, keqinterpretuar.
Grupimi i katërt është i atyre që u tërbuan edhe më shumë
se serbët, grekët e maqedonasit. Këtu përfshihen PS dhe
aleatët e saj, kryetari i PS-së, Edi Rama e udhëheqës të
tjerë të kësaj partie si i ndërkryeri nga antishqiptarizmi,
Ben Blushi, ish-ministrat e jashtëm socialistë Paskal Milo,
Arta Dade, Ilir Meta, Kastriot Islami, gazetarë dhe
komentues të “Zërit të Popullit”, të “Gazeta Shqiptare”,
deri tek shkrimtari Ismail Kadare dhe “mjeshtri i
propagandës pëdëiste”, Mero Baze.
Më 16 dhe 17 mars faqet e gazetës “Zëri i Popullit” ishin
mbushur me tituj të egërsuar nga antikombëtarizmi si :
“Lajthit Mustafaj, kërkon ndryshim kufijsh”. “Rama: lajthit
diplomacia shqiptare. Deklarat e Mustafajt alarm për
t’ardhmen e Shqipërisë e të shqiptarëve”; “Deklaratë e
kryesisë së PSSH. Qëndrimi i qeverisë antiproduktiv dhe
mesazh i rrezikshëm në prag të MSA”; “Mustafaj shpall
luftë, ndez zjarre në Ballkan”; “Blushi: rezolutë në kuvend
që të garantojmë kufijtë”, “Reagon dhe Kadare: deklarata e
ministrit shumë e gabuar”; “Mustafaj si serb: ndryshoj dhe
kufijt”; Mustafaj, diplomati që shpall luftë në rajon.
Burri fëmijë”; “Tribalizmi i qeverisë së Sali Berishës i
përfaqësuar nga ministri i jashtëm ngre krye shumë ashpër”;
“Dade: ministri i jashtëm po i vë zjarrin gjithë rajonit me
deklarata absurde”, “Blushi: një rezolutë ku të themi se
nuk kemi orekse territoriale kundër fqinjëve”. “Deklaratë e
papërgjegjëshme e ministrit Mustafaj apo...?!, (koment nga
Astrit Malaj ku janë rënditur edhe një herë të gjitha tezat
e dikurshme të propagandës se Kosovën e donin ata që nuk
zemëronin serbët). “Gazeta Shqiptare” më 16 mars 2006 në
titullin “Të gjithë kundër Mustafajit. Solana : kufijtë
s’preken” rreshtonte deklaratat e ish-ministrave të jashtëm
të Shqipërisë dhe deklaratën e Mitrevës së Shkupit. Këto
shoqëroheshin dhe me komentin “Mos të luajmë me kufijtë”
shkruar nga vetë drejtori i kësaj gazete Skënder Minxhozi
jo më me pseudonimin e zakonshëm “Katovica”. Ish-ambasadori
në Uashington, Fatos Tarifa, i shkarkuar në vitin 2005 nën
akuzën për përvetësim fondesh të ambasadës kishte botuar në
“Panorama” komentin e titulluar “Diplomacia mbi Kosovën nuk
është poezi, por një çështje serioze kombëtare” dhe
bashkohej në qëndrimin e socialistëve e të Mitrevës.
Një cinizëm të hidhur fshataresk kundër stilit diplomatik
të Mustafaj pikërisht në kohën kur duhej analizuar qëndrimi
konkret derdhi në “Tema” me shkrimin “Problemet e
brendshme të ministrit të jashtëm” edhet njeriu që duhej ta
mbështeste më shumë nga PD-ja, Mero Baze. Një cinizëm si
të Meros tregoi deputeti demokristian Nikollë Lesi.

Spekulimi cinik i Kadaresë me deklaratën e Mustafajt

Gazetat e televizionet kanë pasqyruar edhe komentet cinike
që bri për të vënë në pozitë të vështirë Besnikun
“shkrimtari i madh” , Ismail Kadare që u ndodh në Tiranë.
“Shkrimtari i madh” u tregua politikan i vogël kur
qëndrimin e Besnikut e quajti të gabuar dhe e ironizoi me
fjalët “unë nuk e kuptoj logjikën e këtij ministri”. Po
kush ia ka fajin Kadaresë se nuk paska kuptuar logjikën e
deklaratës së Mustafajt? Ai vetë pranon se në këtë
deklaratë ka një logjikë, dhe në çdo veprim ka një logjikë,
siç ka një logjikë dhe në qëndrimin e Kadaresë, të Arta
Dades, të socialistëve, të serbëve e të grekëve. Nëse
Kadareja nuk ka kuptuar logjikën e deklaratës së Besnikut
kjo vjen për njërën nga këto dy arsye: ose Kadareja qenka
shumë budalla,ose ndjek një logjikë të kundërt me atë të
deklaratës së Besnikut. Është sigurisht kjo e dyta.
Kadareja gjithnjë ka shkuar me logjikën se shqiptarët për
asgjë nuk duhet t’i bëjnë të pakënaqur fqinjët e tyre.
Por në qëndrimin e Kadaresë ka ndikuar edhe cmira kundër
Besnikut që tashmë shfaqet publikisht. “Shkrimtari i madh”
rrëshqiti në një cinizëm mjeran sa kur ia kujtuan gjatë një
bisede se Mustafaj është shkrimtar si ai, Ismaili me
përçmim u përgjigj se shkrimtarë të atillë ka shumë,madje
dhe Sadam Hyseini ka shkruar një roman. Këtu kërkuesi i
përhershëm i çmimit Nobel dëshmoi se nuk i meriton edhe
çmimet që ka marrë. Nuk dimë çfarë romani ka bërë Sadami
dhe nuk kemi arsye të mendojmë se Sadami nuk ka dell për
trillime letrare vetëm se ishte diktator. Por krahasimi
Mustafaj-Sadam ishte gjë e shëmtuar.
Ja pra, edhe vetëm me këto tituj gazetash e fakte të
pjesëshme del një tabllo tejet e errët e mendimt dhe e
veprimit të këtij grupimi të katërt të reaguesve shqiptarë
ndaj deklaratës së Mustafajt?

Përse gjithë ky tërbim (anti)shqiptar ndaj deklaratës?

Shpjegimi është dhënë me kohë. Rryma e mendimit politik
antinacionalist ( gjegjësisht antikombëtar) midis
shqiptarëve kështu ka verpruar dhe kështu është tërbuar
përherë. Është një rrymë që i trembet për vdekje idesë së
bashkimit kombëtar të shqiptarëve. Është një rrymë që në
çastet më delikate ka marrë anën e armiqve kombëtarë të
shqiptarëve që të përfitojë nga politika e tyre
antishqiptare për të penguar bashkimin e trojeve shqiptare.
Këtë rrymë Hysamedin Feraj e ka analizuar në veprën e tij:
”Skicë e mendimit politik shqiptar”, Tiranë 1998. Për
intrigat antikombëtare të kësaj rryme në “Rimëkëmbja” janë
shkruar shumë shkrime. Fillesat e kësaj rryme jo vetëm në
mendimin politik shqiptar, por dhe në verimtarinë politike
të shtetit shqiptar janë vënë re qysh në në vitin 1920.
Kësaj radhe patëm rastin të shohim dhe personifikuesin më
të pështirë të kësaj politike midis politikanëve të rinj
socialistë, Ben Blushin. E pamë si turfullonte e
shkumëzonte kur doli në foltoren e parlamentit të mallkonte
deklaratën e Mustafajt. I biri i Kiço Blushit dhe nipi i
Dhimitër Shuteriqit fliste sikur të ishte më shumë nipi i
Kiro Gligorovit, po marrosej se Mustafaj i kishte vënë në
rrezik kufijt e shenjtë të Maqedonisë. Edhe “ZP” ka
pasqyruar çmendurinë e Benit pas ruajtjes së tërësisë së
shteteve sllavo-grekë të Ballkanit edhe sikur nga trojet
shqiptare të mos mbeten dy gurë bashkë. Beni i Kiços kërkon
nga parlamenti shqiptar të miratojë një rezolutë të
tradhtisë kombëtare për të garantuar “paprekshmërinë e
kufijve të Maqedonisë”. Ja çfarë politikani kanë dërguar në
parlamentin e Shqipërisë zgjedhësit e një zone të Korçës.
Në vend që të propozohet nga foltorja e parlamentit
miratimi i një rezolute për të shtruar më fort çështjen
kombëtare shqiptare, për të mbështetur atë që kishte thënë
ministri i jashtëm partia opozitare propozoi rezolutën për
të garantuar kufijt e shtetve fqinjë që nëpërkëmbin
shqiptarët, për të sanksionuar paraprakisht copëtimin e
mëtejshëm të trojeve shqiptare dhe të kombit shqiptar nga
serbët.
Dhe janë po këta tipa që në “ZP” guxojnë të pëgojojnë për
“tribalizëm” diplomacinë e sotme shqiptare vetëm se një
herë të vetme në historinë e shtetit shqiptar u bë ministër
i jashtëm një djalë nga Malësia. Çështja e
“pandryshueshmërisë” dhe paprekshmërisë së kufijve dhe
përrallat për “Shqipërinë madhe” janë bërë bajate prej
shumë vitesh. Për këto probleme kemi shkruar shumë herë dhe
do të risjellim në dijeni të lexuesit ato që janë shkruar


19 mars 2006
Abdi Baleta

THËRRITI MENDJES ZOTNI KARAMELO

Dëgjova me vëmëndjen më të madhe gjykimet e tua dhënë në
mbrëmjen e 27 shkurtit në televizionin A1 s’ishin gjë
tjetër, veçse përtëritje të ngjashme kokë e këmbë me ato të
zotni Dules dhe të pushtetarëve grekë të të gjitha kohëve.
Po të qe se ato gjykime nuk do të ishin dëgjuar nga
shumëkush, s’do qe e nevojshme kurrfarë përgjigjeje, sepse
atdhetarëve shqiptarë me hiçkëla të tilla të thëna e të
stërthëna tejtëhu që nga eteristë-megaliideistët më të
hershëm e deri të ditëve
në vijim, u janë lodhur veshët. Pra, me qëllim që zotni
Karamelosi e zotni Dulja me shokë të marrin vesh se me
përrallat dhe broçkullat eteristo-megaliideiste
athinase nuk mund të mashtrojnë kërkënd, po u përgjigjem:
1. Himarasit, z. Karamelo, s’ janë pakicë greke, siç të
pëlqen ti apo tjetërkujt t’i quani. Përcaktimi yt është në
kundërshtim të plotë me të vërtetën. Himarasit, edhe pse në
kohë dhe rrethana të vështira pjesërisht kanë huazuar disi
greqishten, prejardhja e tyre është shqiptare. e jo greke.
Po nuk “përtuat” dhe
nëse jeni të aftë, hidhuni një sy –qoftë dhe përciptazi-
veprave të historiografëve të lashtë grekë: Eforit,
Shqilaksit, Strabonit, Herodotit, Polibit etj. dhe keni për
të parë se ku është caku kombëtar verior i Greqisë: Gjiri i
Prévezës. Të vërtetën mbi përkatësinë kombëtare shqiptare
të himarasve e dëshmojnë njëzëri pa kurrfarë mëdyshjeje
historianët e shquar të kohës së Ali pasha Tepelenës:
koloneli shtabmadhor anglez, Uiliam Martin Liku, diplomati
francez, Fransua Pukëvili, lord Bajroni, Hobhausi dhe plot
të tjerë të atyre viteve dhe të krejt viteve vazhdues; ata
i kanë pasë shetitur një për një fshatrat e krahinës së
Himarës. Liku –madje_himarasit i quan “shqiptarët më të
këqinj”, sepse plaçkisnin anijet e huaja dhe silleshin
tejet ashpërsisht me detarët e udhëtarët e kapur robër, pa
dashur të dinin se të ç’feje ishin. Të vërtetën mbi cakun
ndarës kombëtar greko-shqiptar e theksojnë pa mëdyshje edhe
historianët grekë: Dhimo Stefanopulli, Perevoi etj.,
veçanërisht fanatiku i tërbuar, Panajot Aravantinoi.
Përkatësinë kombëtare shqiptare të himarasve e dëshmon pa
kurrfarë dyshimi folklori, zakonet etj. E megjithëkëtë
pushtetarët e Athinës dhe krejt eteristët e tjerë, të
turllosur nga megaliideizmi, quajnë grekër jo vetëm
himarasit, por edhe tërë të krishterët e jugut shqiptar.
Këtë marrëzi e mbështesin vetëm e vetëm tek i njëjtë kryq,
duke bërë sikur s’e dinë se kryq ortodoks kanë edhe rusët
dhe kombe të tjerë. Të mbështetur mbi gjykime maramendëse
megaliideiste pushtetmbajtësit e Athinës, për të ngopur
grykësinë e vet gjithsaherë u ka pëlqyer që toka shqiptare
të ishte e mbuluar me mjegull, kanë derdhur në Himarë e
gjetkë disa nga ata që shesin lëkurën për disa dhrahmi.
Këtë bënë edhe më 1878, këtë bënë edhe më 1912, dhe në të
dy rastet Spiro Milo Zanërit që u vërsulën për lesh, me
bisht në shalë u kthyen të qethur tek ata që i kishin
ndërsyer.
Pikërisht ngase nuk heqin dorë nga krisuri të tilla është
thënë: “O Athina próti hóra,/ ti gajdhùrus tréfis
tóra!”(Athinë kryeqytet,/ ç’gomarë po ushqen tani!). Është
punë tjetër pastaj nëse ty e Dules me shokë -që mbani
barkun këtu e mendjen në Athinë- apo disave himarasve që u
ka marrë koka erë të mohojnë
prejardhjen e tyre shqiptare e të vetëquhen grekë. Të
tillëve është afër mendjes se atdhatarët shqiptarë kur të
mbushet kupa do t’u thonë “cëk”, se vendi që
zgjodhët është përtej detin.e jo më në tokën shqiptare, siç
i thanë edhe Spiro Milo Zanit me shokë.. Dhe, nëse ndodh
kjo, atëherë është e ditur se ikja e tyre nga masivi
shqiptar do t’i ngjajë heqjes së një qimeje flokësh. Veç
kësaj gjaku dhe historia e vet lidhjes me grekërit, do t’i
ngjajnë bashkimit të vajit me uthullën. Nuk mund të zihet
dielli me shoshë, z. Karamelo. Përsa i takon shkollës, për
të cilën ministra dhe deputetë grekë e kanë aq shumë për
zemër, sa për ta çelur u këputën me ecejaket e shpeshta dhe
ndërhyrjet kryekëput të palejueshme, mund të them:
Nëse shkolla çelet si qendër kulturëpërhapëse në një
vendbanim shqiptarësh e jo të një pakice të huaj ku krahas
greqishtes detyrimisht në shkallë të barabartë të jepet
edhe shqipja, në këtë rast jo vetëm që s’ka asgjë të keqe,
po duhet edhe përshëndetur e përgëzuar. Ndërsa, nëse kjo
nuk ndodh, atëherë ajo shkollë ngrihet qëllimisht për t’u
përdorur si gazermë ushtarake greke, siç janë përdorur edhe
në Çamëri për shndërrimin e shqiptarëve në grekër.
2. The, z. Karamelo –si edhe Dulja gjithësa herë merr
fjalën- se Greqia është kryesorja që vendos për pranimin e
shtetit shqiptar në BE. Të jesh plotësisht
i bindur, se kur shteti shqiptar të ketë krijuar kushtet e
domosdoshme për t’u bërë pjesë e asaj organizme, do të
pranohet doemos, sado që Greqia të përplasë fundet. Dhe se
sa për zemër e ka Greqia Shqipërinë, mjafton të përmend
vetëm këto “mirëbërësi” të saj:Grabitjen përgjakësisht të
Çamërisë dhe Janinës dhe zhuritjen e gati tërë jugut
shqiptar. Justin Godardi në veprën e vet “Albania” përmend
një për një të 400 fshatrat e brenda shtetit shqiptar të
shndërruar nga
grekërit në shkrumb e hi. Lemeritë e “kapetan” Vardhës dhe
e egërsirave të tjera greke në vitet 1913-1916 në krahinën
rreth Përmetit të përshkruara nga prifti Tomorri-Leusa në
librin e vet “Barbaritë Greke në Shqipëri” rrënqethin çdo
njeri me ndjenja njerëzore. Therja me thika dhe çarja me
sëpata nga oficerët grekë
e 100 krerëve çamër afër Paramithisë dhe e 218 krerëve
lebër në manastirin e Leklit. Therjet dhe pushkatimet e
krejt banorëve të Panaritit dhe e shumë të tjerëve nëpër
fshatrat e qarkut të Korçës. Dëbimi përdhunisht nga vatrat
dhe pasuritë e veta të mbi 70.000 çamërve dhe shqiptarëve
të krahinave të tjera shqiptare brenda shtetit të nëmur
grek. Dergjja e mijëra shqiptarëve të brenda dhe jashtë
kufirit shtetëror në çarqet shfarosëse egjeike gjatë viteve
1940-1941 dhe shuarja në to e shumë e shumë prej tyre.
Me një fjalë: po të ishte se çështja shqiptare do të qe në
dorë të Greqisë qoftë edhe në të një miliontën herë, të
jesh i bindur – gjë që ti je mëse i bindur-se sot për
Shqipërinë do të thuhej: “Na ishte njëherë e një kohë një
komb shqiptar dhe një vend që quhej Shqipëri”; kjo, sepse
grekërit do ta kishin varrosur shtat pat dhe, sa të mos
ndihej as nami e jo më t’i dukej edhe nishani. Goditjet e
disahershme ushtarake, përpjekjet këmbëngulëse diplomatike,
kërkesat e prera
dhe kërcënimet e vazhdueshme të pushtetarëve eprorë grekë:
Lefter Venizellosit, gjeneral Danglliut, ministrit dhe
kryeministrit Rralli etj. etj. –deri edhe të atyre të
ditëve tona- janë dëshmia më bindëse se ç’ka qenë dhe
ç’është Greqia për mbarë shqiptarët dhe për Shqipërinë e
tërë.

3. Përkufizimet e tua mbi pakicat ishin një tjetër hiçkël,
z. Karamelo, përderisa t’i vure shenjat e barazimit
ndërnjet pakicës greke brenda shtetit shqiptar dhe mërgatës
shqiptare të viteve të fundit në Greqi; ky përcaktim
s’ishte gjë tjetër, veç se një huazim i përpiktë i
përcaktimeve të mësuesve të tu të këtyre 15-16 vjetëve në
vijim: megaliideistëve më të tërbuar. Pakicat kombëtare:
ajo shqiptare brenda
shtetit grek dhe ajo greke brenda shtetit shqiptar të
njohura zyrtarisht, z. Karamelo e kanë zanafillën që me
caktimin e kufirit shtetëror greko-shqiptar më 1913 nga
Konferenca e Ambasadorëve. Po, ndërsa një numër prej
pakicës greke brenda shtetit shqiptar dihet botërisht se
është e përbërë nga shqiptarë që në
kushte të caktuara janë greqizuar në përmjet gjuhës e një
numër prej saj bujq të sjellë atje nga vise të ndryshme
greke –kryesisht nga Thesalia- prej pronarëve të tokave,
pakica kombëtare shqiptare brenda shtetit grek është gjysh
stërgjyshi vendëse; këtë të vërtetë për të dyja palët e
vërteton katërcipërisht pronësia
mbi pasuritë e paluajtshme. Por edhe pse të prurët nga vise
të ndryshme greke fillimisht nuk ishin vendës, me kalimin e
qindra vjetëve pune këtu, nuk mund të mos fitonin të
drejtën e vendësit. Kryekëput ndryshe nga pakicat janë
mërgimtarët e tanishëm; këta nuk mund të jenë dhe të quhen
pakicë, se nuk janë banorë të një krahine të caktuar
shqiptare të shkëputur prej trungut tokësor shqiptar, po të
mërguar nga krahina të ndryshme brenda këtij shteti. Si të
tillë ata s’janë pronarë vendës, po shërbëtorë të grekërve.
Këtë të vërtetë s’ka si ta luajë dot as topi. Po në këtë
mes vetëvetiu lindin disa pyetje:
1. Ç’e bën një pjesë të popullsisë së një shteti të quhet
pakicë në shtetin përkatës?
2. A ka patur dhe a vazhdon të ketë pakicë kombëtare
shqiptare në shtetin grek? Nëse po, cilat kanë qenë dhe
vazhdojnë të jenë sjelljet dhe qëndrimet e
pushtetarëve grekë ndaj të drejtave të tyre të ligjshme
ndërkombëtare?
Dihet se shenja më dalluese dhe kryesore e një pakice është
gjuha amtare, shenjë kjo që i jep të drejtë edhe pakicës
grekfolëse brenda shtetit shqiptar të quhet pakicë greke.
Dhe pushtetarët shqiptarë të të gjitha kohëve detyrimet
shtetërore dhe ndëkombetare të saj i kanë përmbushur një
për një; madje në disa drejtime i kanë tepruar. Është në
nderin dhe detyrimin njerëzor e botëror të qeveritarëve të
një shteti që ndaj pakicave kombëtare besuara nga
organizmat përkatëse ndërkombëtare, të mirësillen dhe t’i
mirëmbajnë; t’ua bëjnë jetesën sa më të këdshme, me qëllim
që mërzitinë e tyre nga veçimi prej bashkëkombësve të
përkatës ta ndjejnë sa më pak që të jetë e mundur.
Pjesëtarëve të pakicës grekfolëse brenda shtetit shqiptar
s’u është kursyer asnjë drejtë nga ç’ kanë përjetuar
nështetasit e tjetër shqiptarë. Pjesëtarët e saj
vazhdimisht jo vetëm që kanë qenë dhe janë të pranishëm pa
kurrfarë dallimi në përbërjen e të gjitha unazave
shtetërore shqiptare që nga nëpunësi më i ulët e deri tek
më i larti, po janë lejuar të krijojnë edhe grupime
politike me qëndrim e synime të huaja, si OMONIA dhe e
ashtuquajtura Parti e të Drejtave të Njeriut. Megjithatë
qeveritarët e Athinës dhe nxënësit e tyre të kësaj pakice
ngulmojnë përherë e më zhurmërisht të bërtasin mbi të
drejtat gjoja të cunguara të pakicës në fjalë. Pa vini pak
gishtin kokës, z. Karamelo se ç’do të kishte ndodhur me
pakicën grefolëse brenda shtetit shqiptar, sikur
pushtetarët e këtij shteti të kishin vënë shënjat e
barazimit midis saj dhe asaj shqiptare në shtetin grek. Po
qe, z. Karamelo se pushtetarët e shtetit shqiptar do të
ishin sjellë sikur u sollën –dhe po sillen- pushtetarët
grekë ndaj pakicës shqiptare brenda shetetit grek, pa
kurrfarë dyshimi që për pakicë grekfolëse brenda shtetit
shqiptar as që do të flitej fare. Çdokush që e quan veten
politikan, qoftë dhe me dy para mend në kokë, këto gjëra
duhet t’i mbajë përherë parasysh sa here çel gojën për
marrëdhënie njerëzore, kombëtare dhe ndërkombëtare.

Së fundi, z. Karamelo, le të hidhet një vështrim qoftë dhe
i shpejtë mbi pakicën shqiptare në shtetin grek, prania e
së cilës atje është e njohur që me krijimin e
atij shteti: 1829. Që asokohe ajo përbënte gati një të
tretën e popullatës së shtetit në fjalë, gjë kjo e ditur
botërisht; dhe ishte pikërisht kjo pakicë që guxoi e para
të rrëmbente armët për pavarësi dhe se gjatë viteve të
kryengritjes qëndroi përherë në ballë të saj. Dëshmia më e
gjallë janë krerët e lavdishëm:
Bubullima, Konduriti, Nikollë Kriezoti, Mjaulliu, Pangalloi
etj. etj. Të shumtë kanë qenë edhe pasardhësit pasues të
tyre, të shquar në gjuhësi, histori, art etj.. Të tillë
kanë qenë: korifeu Anastas Kulluriti, gjuhëtari i famshëm
Panajot Kupitori, profesorët e dalluar Aleko Frëngu, Petro
Furriku e Jorgo Marruka, këngëtarët bilbilë të shqipes, si
Aleko Dhimua me shokë dhe së fundi historiani tribun,
Aristidh Kola. Po, pushtetarët grekë, për t’u fshehur
përkatësinë e tyre kombëtare, në ngjasim me strucin, nuk i
quajnë shqiptarë, po arvanitë. Dhe jo vetëm kaq, po ndaj
veprimtarisë së tyre shqiptare dhe vet atyre, përherë janë
sjellë dhe vazhdojnë të sillen si mos më keq, sa disave
prej tyre u kanë shkurtuar edhe jetën. Në të njëjtën mënyrë
janë sjellë dhe vazhdojnë të sillen edhe ndaj pakicës
shqiptare në Çamëri, duke bërë sikur harrojnë se ishin
pikërisht Marko Boçari, Foto Xhavella, Karaiskaqi, Odise
Verrushi(Andrucua), Saqellari e kryeluftëtarë të tjerë
çamër të dëgjuar që u shquan më shumë se cilido tjetër
kryengritës për pavarësinë e Greqisë. E, sado që pakica
shqiptare në shtetin grek është ku e ku më e shumtë se
pakica greke në shtetin shqiptar dhe se ajo si për nga
numri ashtu edhe nga vlerat i takon me shumë të drejtë të
jetë shtetformuese, qeveritarët BE-istë të Athinës dhe
zëdhënësit e tyre që vrapojnë pas berihait “Íjete
menómenos, éponde i lìthi”(Prin një i marrë, e pasojnë
disa edhe më të krisur), s’duan as ta përmendin e lere më
pastaj edhe të dinë për të; dhe kjo në një kohë kur çirren
e ngjirren për të drejtat gjoja të cunguara apo të mohuara
të pakicës greke brenda shtetit shqiptar.

Ibrahim D. Hoxha, historian e folklorist.
Tiranë, më dt. 3.03.2006.

TË MOS DËGJOJMË KËSHILLAT PËR TRADHËTI KOMBËTARE

Firma “Blushi&Son” (Blushi dhe i biri) hedh mjaft prodhime
surrogato në tregun e propagandës antiatdhetare e
antikombëtare.
Blushi (i riu) më 20 shkurt 1994, në gazetën “Koha Jonë”
mundohet që të ngacmojë edhe një herë nervat e shqiptarëve
me shkrimin “A do të futet në luftë Shqipëria”. Daulles së
frikësimit me rrezikun e luftës nga Serbia ka kohë që poi
bien ata që shkuan në Beograd dhe miqtë e bashkëmendimtarët
e tyre Arbeni, Preçi, Gramozi e të tjerë kanë formuluar
tezën se “Me Serbinë është mirë të bisedojmë tani pa
filluar lufta, se sa pastaj për të shkëmbyer robërit”.
Kurse Benit, i mësuar tashmë të eci vetë nëpër këto rrugë e
këto shtigje, ia ka ënda të dalë me mendime që bëjnë
“efekte edhe më tronditëse”. Të gjithë këta si pikësynim
kryesor kanë që Shqiëpria dhe shqiptarët të mos bëjnë asgjë
që nuk gjen miratim në Beograd e në Athinë, të dorëzohen e
të kapitullojnë pa filluar lufta, gjoja për të shmangur
luftën. Dorëzimi i tillë psikologjik apo fizik është jo
vetëm turp, por edhe burim i një rreziku më të madh; është
rritje e mundësisë së asgjësimit si shtet e si komb.
Myslimanët e Bosnjes, lufta e imponuar e në kushte krejt të
pabarabarta i dëmtoi dhe i shkatërroi shumë, por edhe i
ndihmoi të ruajnë e të mbrojnë atë që do ta kishin humbur
pot ë kapitullonin pa beteja. Atë që njeriu e populli e
humbasin në fushën e betejës për shkak të superioritetit të
armikut, kanë të drejtë e vullnet ta kërkojnë përsëri. Atë
që e dorëzon vetë pa qëndresë e ke shumë më vështirë ta
kërkosh e ta marrësh.
Shkrimi i Ben Blushit përshkohet nga ndjenja e ide që nuk i
kanë hije një njeriu që pretendon të jetë shqiptar.
Sugjerimet e tij të drejtpërdrejta e me nëntekst janë
vërtet të palejueshme për t’u botuar në një gazetë që del
në Shqipëri, në gjuhën shqipe. Ben Blushi shkruan me
simpati të veçantë për agresionin serb në Bosnje dhe me
shumë mllef për NATO-n, që nuk i lë krejt të qetë agresorët
të vazhdojnë krimet, po i mërzit me ultimatume që pka naivë
kanë besuar se do të vihen në zbatim. Ai formulon mendime
sikur të ishte këshilltar diplomatic i Karaxhiçit:
“Ultimatumi 10 ditor i NATO-s të cilin serbët duhet ta
respektojnë sonte nuk është ultimatum për mbarimin e
luftës, por edhe ultimatum për rifillimin e saj në përmasa
të tjera”. Duket se Ben Blushi ka dëshiruar tjetër gjë:
rënien e Sarajevës në duart e serbëve. Blushi shkruan sit ë
ishte ndihmës politik i ndonjë gjenerali serb: “Serbët, të
cilët për dy vjet kanë paguar mësymjen me çmim shumë të
lartë, nuk mund të paguajnë më shumë për tërheqjen”. Pra,
për Blushin nuk ekziston problem ii çmimit të lartë që kanë
paguar myslimanët e Bosnjes për shkak të agresionit serb,
por vetëm problem ii shpërblimit të agresorëve për mësymjen
e tyre.
Blushi, që nga Tirana u dërgon serbëve mesazhe për të
vazhduar me kokëfortësi agresionin, madje përpiqet t’i verë
edhe në sedër kur u kujton se po të tërhiqen nga Sarajeva
“do të lenë atje qindra mijëra të gjallë e të vdekur,
bashkë me turpin e një ultimatumi, të cilin në forma të
tjera e kanë marrë dhe injoruar edhe më parë”. Duket si e
pabesueshme që një gazetar nga Shqipëria t’u japë mësime
serbëve me një gjuhë ultrashoviniste që mund ta kesh zili
dhe serbomëdhenjtë t’u bëjë thirrje që të injorojnë
ultimatumin e NATO-s, sikurse kanë bërë me paralajmërimet e
shumta të deritanishme. Ai arrin t’u kujtojë serbëve
“masakrat, të vrarët, shkatërrimin e ekonomisë, dështimin e
bisedimeve” për të mbërritur tek fjalia që t’u ndezë më tej
pasionet e tyre barbare e agresive: “se si do të
justifikohen të gjitha këto vetëm serbët e dinë”.
“Shqiptari” bëhet më serb se serbi. “Blushët” e Shqipërisë
do ta kenë ndjerë veten të lumtur kur ultimatum ii NATO-s
nuk u vu në zbatim edhe mbasi kaloi afati i tij. Natyrisht
ata nuk kanë shkuar deri atje sat a festojnë me të shtëna
armësh fitoren serbe, sikurse kanë bërë pushtuesit serbë në
qytete të Ballkanit jashtë Serbisë, por duhet të jenë
gëzuar që Rusia mori direKt mbrojtjen e interesave serbe në
Bosnje.
Mbasi serbët i shtynë të shpërthejnë edhe më fuqishëm
lakmitë e tyre dhe egërsinë e tyre. Blushi kthehet t’u japë
këshilla për “urti” e qetësi shqiptarëve, t’u rekomandojë
atyre të jetojnë me zemër të ngrirë si lepuj në ferrat e
Ballkanit e të shkojnë vetë drejt gjahtarit serb që ky të
mos ketë nevojë të shkrepë çiften.
Blushi nuk e fsheh dot zemërimin që koha i përligji
plotësisht qëndrimet e politikës së Shqipërisë që të
ushtrohen presione më të forta mbi Serbinë, deri në
përdorimin e bombardimeve nga ajri. Për Blushin bëhet e
padurueshme që ultimatum ii NATO-s konfirmon vlerën e
këtyre qëndrimeve. Prandaj, ai sajon trillimin se ky
qëndrim i Shqipërisë na qenka “kurth që komshiu i ngriti
komshiut”. Për Blushin vetëm agresorët serbë janë komshinj,
sepse në firmën “Blushi dhe i biri” çdo gjë islamike
mallkohet, urrehet. Në këtë firmë ëndërrohet e punohet për
njëfetarinë ortodokse në Ballkan.
Blushi e bën gati hakmarrjen kundër Shqipërisë që “i ka
ngritur kurth komshiut”, duke marrë si pretekst mundësinë e
sajuar prej tij që NATO të përdorë “viza-hyrjet” në
territorin e Shqipërisë për të sulmuar pozicionet serbe.
Blushi akuzon: “Atëherë lufta me fqinjin është shpallur”
dhe po aty jep dënimin e rëndë: “Sigurisht, përgjigja e
fqinjit duhet pritur. Duhen pritur bombardimet e vrasjet e
qytetarëve”. Pra, gazetari shqiptar me emër Ben Blushi, në
një gazetë që botohet në Shqipëri, bën jo vetëm
parapërgatitje psikologjike, por edhe argumentim teorik
politico-juridik paraprak që një aggression i ardhshëm i
Serbisë kundër Shqipërisë të quhet i drejtë dhe i
përligjur.
Gjëra të tilla duhej të na indinjonin dhe ndaj tyre të
reagonin energjikisht në të gjitha rrugët sikur të
thuheshin dhe të shkruheshin në Beograd e jo në zemër të
Shqipërisë. Nuk e dimë a kanë arritur gazetarët e “Borbës”
e të “Politikës” të shkruajnë me gjuhë të tillë blushiane
për të dënuar Shqipërinë me kërcënim e agresion serb? Disa
“intelektualë të shquar” e politikanët (të pashquar) këtu
në Shqipëri hidhen përpjetë gjithë zemërim kur përdoren
termat “tradhëtarë”, “antikombëtarë” pë rata që bëjnë
veprime politike e propagandistike, sipas orekseve të
Beogradit dhe të Athinës. Por le ta provojnë të na bindin
se çfarë cilësimesh do t’u përshtateshin më shumë
qëndrimeve dhe shkrimeve si këto të Ben Blushit.
Si mund t’i quash ata njerëz që preokupohen vetëm për t’i
dhënë të drejtë e përligjur qëllimet e veprimet e armikut
kundër kombit e shtetit të vet dhe për ta justifikuar para
botës agresionin që mund të ndërmarrë Serbia kundër
Shqipërisë?! Na rrofshin gjyqet që bëjnë organet e
drejtësisë për disa teprime me lirinë e shtypit që nuk e
kanë as 1/1000 e rrezikshmërisë së shkrimeve të tilla.
Sipas gazetarit Ben Blushi, Shqipëria nuk ka të drejtë dhe
nuk duhet të kërkojë as miq, as aleatë, të mos bëjë asnjë
veprim që e sheh me leverdi si shtet Sovran, në qoftë se
këto veprime nuk gjejnë miratim në Athinë e Beograd. Pra,
Shqipëria duhet të pajtohet me idenë e atyre që politikën e
bëjnë duke bredhur san ë Beograd, san ë Athinë, që vendi
ynë të shndërrohet në një kondominium serbo-grek. Po
atëherë ç’vlerë do të ketë “qetësia” që do të na “dhurojnë”
fqinjët?
Ben Blushi me imagjinatën e tij sajon hipoteza e situate që
e llahtarisin. Ai fantazon se do të fillojë lufta botërore.
Shqipëria radhitet përkrah fitimtarëve dhe pastaj ndodh
hataja e madhe, sepse “si gjatë viteve ‘40’45 kufijtë mes
Shqipërisë dhe Kosovës shuhen”. Benit kjo i duket jo vetëm
fund ii ëndrrave të tij, por gati edhe fundi i botës. Për
Benin le të shuhen krejt muslimanët e Bosnjes, le të
forcohen serbët e pansllavizmi, le të masakrohen shqiptarët
e Kosovës, vetëm Shqipëria të mos radhitet praën
fitimtarëve të luftës që “Kosova të mos bashkohet me
Shqipërinë”. Tani del qartë përse “firma Blushi”
përgjërohet për fitoret e armëve serbe në Bosnje.
Beni e ka të qartë se në ç’dërrasë të kalbur shkel kur
llahtariset nga ideja e bashkimit të Kosovës me Shqipërinë,
prandaj përpiqet të lërë një shteg të vogël shfajësimi dhe
shkruan se në asnjë mënyrë nuk e do “bashkimin të arrirë me
çmimin e forcës dhe të gjakut”. Dhe që mos ndodhë kjo, a ii
lutet Zotit të bëjë Serbinë të fortë, këshillon serbët të
mos e ulin agresivitetin dhe përpiqet të bindë shqiptarët
që “Shqipëria të mos futet në luftë qoftë edhe për hir të
Kosovës!” po për hir të kujt duhet të futet Shqipëria në
luftë vallë nëse nuk duhet të futet për hir të vetes së
vet? Kosova është Shqipëri, duan apo nuk duan Blushët&Co.
Prishtinasit nuk i kemi më pak vëllezër se blushët, se sa
Korçën, Gjirokastrën apo Çamërinë. Shqipërisë nuk i
shërbehet duke e trajtuar kombin tonë të ndarë. Blushët e
ata që kanë të njëjtën mendje, le të bëjnë sit ë duan, por
dashurinë që kanë për “ortodoksinë serbo-greke” ta mbajnë
për vete dhe të mos përpiqen t’ua shesin shqiptarëve për
“politikë realiste” e për të kultivuar idenë e braktisjes
së gjysmës së kombit. Preshevasin që mendon e sakrifikon
për komb duhet ta kemi njëqind herë më shumë vëlla se sa
Blushin, që këtu në Tiranë ëndërron për madhësinë e
Serbisë.


Botuar në gazetën “Dardania”, shkurt 1994

KËTË HERË BESNIKU FOLI MIRË!

Edhe pse për ne nacionalistët “bashkimi kombëtar” është
aspirata më e madhe dhe më themelore që karakterizon
shqiptarin e vërtetë, edhe pse për ne nacionalistët
koncepti “bashkim kombëtar” është më i gjerë e më thelbësor
se sa ka shprehur në këtë drejtim herën e fundit z.
Mustafai, edhe pse për ne nacionalistët “bashkimi kombëtar”
është qëllimi i pandryshuar dhe arsye për të luftuar deri
në realizimin e tij, e jo mjet në funksion të një pjese të
tij, siç e ka përdorur z. Mustafai, ne themi se ministri i
jashtëm i Shqipërisë, këtë herë foli mirë!
Ai e bëri mirë që pretendimit serb për ndarjen e Kosovës iu
kundërvu me të drejtën e shqiptarëve për t’u bashkuar
kombëtarisht. E bëri mirë edhe pse në formulën e tij nuk
përfshiu Medvegjë-Bujanovcin, trojet shqiptare të Malit të
Zi, Maqedonisë dhe çamërisë. E bëri mirë ministry ynë i
jashtëm se ndryshe nga herët e tjera kur ka hedhur hapin
“vendnumëro” këtë herë sido që e hodhi e për çfarëdo arsye
që e hodhi, hodhi një hap të dukshëm në drejtimin e duhur.
Ndryshe nga herë të tjera, këtë herë nuk kemi arsye të
skuqemi e të turpërohemi me qëndrimin e ministrit tonë të
jashtëm. Edhe pse me vonesë, edhe pse ne duam më shumë,
këtë herë Besniku na gëzoi. Na gëzoi edhe me shprehjen
proverbiale për politikën e jashtme të deritanishme të
Shqipërisë: “ … jo gjithmonë heshtja është flori”.
Këtë herë Besniku na gëzoi se më në fund bota mori një
sinjal të qartë. Sinjalin që do të thotë se zjarri kombëtar
shqiptar, në dukje, një mal me hi, nuk është shuar. Poshtë
hirit ka shtresa prushi që presin kohën dhe fryrësit që ta
kthejnë në flakë të bekuar. Ky moment nga historia e
politikës së jashtme shqiptare të këtyre 50 viteve të
fundit, na bën të ngrejmë veshët për të dëgjuar dhe gëzuar
habere edhe më të mira.
Besniku këtë herë na gëzoi edhe sikur të mos jetë e vërtetë
ajo që tha se ky qëndrim është shprehje e pikëpamjes së vet
ndaj çështjes kombëtare si dhe pjesë e programit të
qeverisë ku bën pjesë ndaj kësaj çështjeje. Ky qëndrim na
gëzon edhe sikur të jetë ashtu si thotë z. Baleta pasojë e
ndonjë tërheqjeje veshi diku në ndonjë prapaskenë
dashamirëse ndaj çështjes sonë kombëtare. Që ky qëndrim i
ministrit tonë të jashtëm si sinjal është i dobishëm dhe
qëlloi në vendin e duhur, u kuptua edhe nga reagimet që
erdhën menjëherë sapo ai u lëshua.
Së pari, reaguan shërbëtorët e politikanëve sllavo-grekë
këtu në Tiranë me radhë, ish-ministrat e jashtëm të
Shqipërisë Dade, Meta, Milo dhe Islami si dhe kreu i PS-së,
Rama. Të gjithë u alarmuan. Fyelli i Metës e “qau” dëmin që
i bëhet me këtë rast Shqipërisë dhe Kosovës me avazin e
heqjes së kufijve në rajonin e Ballkanit dhe të integrimit
në BE. Ndërsa Milo shprehu pezmatimin për konfrontimin e
politikës shqiptare me atë të faktorit ndërkombëtar, për
dëmin që do t’i bëhet statusit të Kosovës si dhe
paralajmëroi për reagimet që do të vinin pas kësaj, nga
rajoni dhe më gjerë. E kjo e fundit u vërtetua shpejt: E
para, Mitreva e Maqedonisë shpejtoi t’i kërkonte shpjegime
nëpërmjet telefonit z. Mustafai dhe nëpërmjet mediave
shprehu qëndrimin e qeverisë së vet se: “Maqedonia si shtet
unitary, i mbron vetë kufijtë e vet”. Edhe Solana nuk vonoi
shumë të shprehte shqetësimin e vet. Nuk heshti as qeveria
serbe. Ndërsa ajo greke edhe pse paksa me vonesë
shqetësimin e saj e shprehu më seriozisht.
Dhe më në fund, jo për kapak, po pse erdhi më vonë ky
informacion, prononcimi i “më të madhit” të më “të
mëdhenjve”, i atij që i vë vulën të gjitha ngjarjeve të
politikës mbarëshqiptare, Kadaresë. Shkurt, të gabuar dhe
me sqarime të pamjaftueshme e të pakuptueshme e quajti
prononcimin e Mustafait. Ajo që na ran ë sy këtë herë nuk
është vetëm mosngutja e Kadaresë, për të qenë ndër të parët
në qëndrimin e vet, por edhe një dëshirë e shprehur në një
farë mënyre për t’u njohur më parë me ato (qëndrime) që do
të vinin me këtë rast nga jashtë e nga brenda ku nuk ndenji
pa vënë në dukje edhe mungesën e opinioneve të atyre që ai
me ironi të hapur i quajti “analistë të shquar”.
Por më tepër, me këtë rast, për sa pamë dhe dëgjuam në
“Neës 24” është për të theksuar e për të thënë: “qoftë
larg” se sipas fytyrës së vrerosur dhe tonit të brengosur
me të cilat Kadare përcolli mendimin e vet: “dita e
kjametit” për ne shqiptarët është praën. Na daltë për hair.
Së fundi, duke qenë të destinuar që edhe “kosi të na djegë”
shpeshherë nuk mund të rri pa shprehur dyshimin se mos
nxitoj të shpreh entuziazëm ndaj një qëndrimi në dukje
kombëtar. Me këtë rast nuk më mbetet veçse të uroj që të
mos kemi të bëjmë me një lëvizje hileqare të ministrit të
jashtëm. Ndonjë nga ato lëvizje që tradicionalisht PD-së i
kanë dhënë pak ngjyrë nacionaliste kur kjo i është shuar,
si edhe tani, sidomos me qëndrimet ndaj interesave të
Greqisë në Shqipëri. Që të na bindin se ka ndryshuar
Besniku, duhet të ndryshojë “timonin” edhe në këtë drejtim
… .

Eqerem Beqo Plaku

MUSTAFAJ BËN DEKLARATËN E DUHUR NË KOHËN E DUHUR

Deklarata e Minisitrit të Punëve të Jashtëme të Shqipërisë,
Besnik Mustafaj, se nëse coptohet Kosova nuk ka më siguri
se nuk do të coptohen edhe shtete të tjera rreth saj, është
deklarata e duhur dhe në kohën e duhur.
Dy janë vendimet thelbësore, në proces, për t’u marrë për
Kosovën: pavarësia (statusi) dhe integriteti territorial
(coptimi, enklavizimi, decentralizimi). Strategjia e
nacional-shovinizmit serb po punon të pengoj pavarësinë. Në
qoftë se nuk e arrinë këtë po përpiqet që së pakutë
realizoj coptimin e Kosovës duke i marrë disa pjesë të
territorit ose duke krijuar territoret serbe brenda
Kosovës.
Aleatët ndërkombëtar të Kosovës kanë shpallë se nuk do të
ketë coptim të Kosovës. Argumenti i tyre, në vija të
përgjithshme, thotë se po të ndryshohen kufijtë e Kosovës,
kjo çon në një “reaksion zinxhir” ose “efekt domino”, në
kërkesën e njëjtë të shqiptarëve për t’u bashkuar në një
shtet, ashtu si serbët e Kosovës do të lejohen t’i
bashkohen Serbisë. Kjo do të thotë se shqiptarët, duke
përfshirë ata në Maqedoni, Mal të Zi dhe Shqipëri do të
kërkojnë bashkimin në një shtet, çka nënkupton ndryshimin e
kufijve të disa shteteve përreth. Prandaj në shërbim të
paqes e stabilitetit në rajon është të mos ndryshohen
kufijtë e Kosovës dhe, rrjedhimisht as të vendeve të tjera.
Deklarata e Mustafajt e forcon dhe e bën më të besueshëm
këtë argument. Tani aleatët ndërkombëtar të Kosovës mund të
thonë se parashikimi i tyre për destabilitetin që shkakton
në rajon coptimi i Kosovës ka filluar të marrë formë në
Kosovë, në Maqedoni (deklaratat e ngjashme të Xhaferit) dhe
në Shqipëri (deklarata e Mustafajt). Të gjitha këto, duke
përfshi edhe deklaratën e Mustafajt janë në logjikën e
nacionalizmit shqiptar.
Aleatët ndërkombëtar të Serbisë përpiqen ta zhvleftësojnë
dhe t’ua heqin këtë argument aleatëve ndërkombëtar të
shqiptarëve duke dhënë garanci se edhe nëse Kosova coptohet
nuk do të ketë asnjë “reaksion zinxhir” dhe asnjë “efekt
domino” të nxitur nga shqiptarët. Argumenti i aleatëve
ndërkombëtar të serbëve, në vija të përgjithshme, thotë se
ideja e efektit domino është trillim i disa vendeve
Perëndimore aleate të Kosovës, sepse vetë shqiptarët
d.m.th. Shqipëria, partitë politike në koalicionet
qeveritare në Maqedoni etj., shfaqin çdo ditë garanci se
s’do të ketë ndryshim të kufijve të vendeve të tjera të
rajonit pavarësisht se çka ndodhë me Kosovën.
Kundërshtarët e deklaratës së Mustafajt, në radhë të parë
socialistët e Shqipërisë, e forcojnë argumentin e aleatëve
të Serbisë duke siguruar se edhe po të coptohet Kosova nuk
ka asnjë rrezik të cënimit territorial të vendeve të tjera
fqinjë. Pra me Kosovën të bëjnë çka të duan, ta coptojnë,
kantonizojnë etj., etj., Shqipëria do të mbrojë
integritetin territorial të Maqedonisë, Serbisë, Malit të
Zi, Greqisë, të vetin dhe të çdo vendi tjetër përveç
Kosovës. Ky qëndrim, duke përfshi edhe qëndrimet kundër
deklaratës së Mustafajt janë në logjikën e
nacional-shovinizmit serb dhe dëshmi e serbofilisë së
palëkundur të Partisë Socialiste të Shqipërisë e aleatëve
të saj.
Për më tepër, meqenëse Beogradi nuk mund ta ndëshkoj
drejtpërdrejtë Mustafajn duke e shkarkuar nga posti i
ministrit këtë detyrë dhe shërbim e kanë marrë përsipër
opozita e udhëhequr nga socialistët shqiptar.
Por, në fund të fundit çdo shqiptar mund të gjykoj nëse
është më mirë të krijohet bindja ndërkombëtare se po të
coptohet Kosova prishet paqja e stabiliteti dhe vihet në
rend të ditës edhe coptimi i shumë shteteve në rajon, apo
të krijohet bindja se coptimi i Kosovës nuk cënon askënd
përveç Kosovës.
Deklarata e Mustafajt është bërë edhe në kohën e duhur, në
kohën kur po diskutohet statusi i Kosovës, dhe më shumë se
statusi që duket se po shkon pashmangshëm drejt pavarësisë
(Straë) po diskutohet integriteti territorial, i cili
synohet të cënohet që nga forma më e drejtëpërdrejtë si
coptimi deri tek krijimi i njësive ekstraterritoriale
brenda Kosovës. Nxjerrja në dukje e rrezikut që bartë
cënimi territorial i Kosovës është koha të bëhet tani sa
nuk është marrë vendimi dhe jo të fillojnë “lotët” dhe
“ankesat” për padrejtësi ndaj shqiptarëve mbasi të bëhet
coptimi.
Socialistët shqiptar dëshirojnë që Kosova të coptohet,
pastaj për t’u dukur si patriot të fillojnë gjoja kritikat
ndaj faktorit ndërkombëtar që i bëri lëshime Serbisë, bëri
padrejtësi ndaj shqiptarëve etj., etj. Reagimi mbas marrjes
së vendimit e dinë se nuk prishë asnjë punë, se nuk e zhbën
dëmin që u shkaktohet shqiptarëve. E dëmtimi i shqiptarëve,
veçanërisht të Kosovës, është ndjenja politike e
socialistëve shqiptar.
Sa u takon reagimeve ndërkombëtare ndaj deklaratës do të
jenë të ndryshme: mbështetësit e Serbisë do ta qortojnë
rëndë, mbështetësit e shqiptarëve nuk do të shohin asgjë të
keqe. Problemi është se tezën e kanë formuluar vetë
ndërkombëtarët. Kanë qenë ndërkombëtarët që kanë shpallë si
kusht të pavarësisë mosndryshimin e kufijve sepse kjo çon
në prishjen e paqes dhe destabilizimin e rajonit. Mustafaj
vetëm e ka përsëritë, me vonesë, këtë pikëpamje
euro-atlantike. Prandaj kritikëve nga Perëndimi mund të
përgjigjet me fjalët e Biblës: “Këtë po e thoni ju”!

19.3.2006 Hysamedin Feraj

MALLKIMI NGA “SHENJTËRIMI” I KUFINJVE

Për të shprehur vështirësitë e një pune përmendet rasti nga
mitologjia e lashtë greke “ Lundrimi i midis Shilës e
Kariibdës”. Për shqiptarët tani pë kthehet një lundrim i
tillë mitologjik qëndrimi që duhet të mbajnë ndaj tezave të
“mosndryshimit dhe të ndryshimit të kufinjëve” në Ballkan.
Deri tani shqiptarët i kanë trembur me “shenjtërinë” e
kufinjëve; i kanë kërcënuar me “mosndryshimin e kufinjëve “
sa herë kanë ngritur një zë të mekët për pvarsinë e
Kosovës; i kanë akuzuar me mëkatin e rëndë të “Shqipërisë
së madhe” sa herë kanë përshpëritur se ekziston një
çështje kombëtare shqiptare e pazgjidhur.
Tek shumë shqiptarë ka bërë efekt trullosës e kapitullues
presioni se çdo kërkesë drejt zgjidhjes së
çështjes kombëtare shqiptare rënka ndesh me shënjtëerinë e
kufinjve të vendosur arbitrarisht në trojet shqiptare,
çuaka në shkeljen e parimit të “msondryshimit të kufinjëve”
, prishka paqen e stabiltetin në Ballkan e në Europë dhe
prandaj nuk do të tolerohet nga Europa e diplomacia
ndërkombëtare.
Edhe pse nëe gjithë Europën qysh nga rënia e murit të
Berlinit kanë ndryshuar shuëm kufinj ndërkomëbëtarë vetëm
shqiptarëve u është bërë kërecënimi “mos kërkoni ndryshim
kufinjsh”. Edhe pse ish-federata e Jugosllavisë u shpërbë
dhe republikat dolën të pvarura vetëm për Kosvën u sajua
“teza Badinter” për mos lejimin e shkëputjes. Edhe pse
brenda Republikës Federative Jugossllave të
Bosnje-Hercegovinës nga rajone që nuk kishin as autonomi të
ngushte administartive u krijuan tre shtete të pavaruar
madje dhe një federatë shtetesh përsëri vetëm në rastin e
Kosvës e të trojeve shqiptare në Maqedoni përmendet parimi
i “mosndryshimit të kufinjëve”. Edhe pse në
Bosnje-Hrecegovinë diplomacia ndërkombëtare inkurajoi
spastrimete etnike që të krijohej situatë faktike për
ndarje e Bosnnjes në shtete, në rastin e Maqedonisë kjo
diplomaci thërret e bërtet për ruajtje të integritetit
shtetëror dhe kërkon që zonat shqiptare të përcaktuara
historikisht të mbeten si pjesë e një shteti kombëtr
maqedon që ëështë një krijesë artificilae dhe arbitrare pa
bazë etnike e historike.
Në kohën kur zhvilloheshin bisedimet për marrëveshjen e
Helsnkit dhe Shqipëria komunsite, për arsye të
dogmatitizmit e kapriçiove ideologjike, ishte i vetmi vend
europain që nuk merrte pjesë në këto bisedime, propaganda
beogrdase akuzonte se Shqipëria e mbante një qëqndrim të
tillë sepse nuk donte të pranontë parimin e pacënueshmërisë
së kufinjëve ngaqë kishte synime irredentiste në Kosovën.
Sikur me të vërettë të kishte qenë ky motivi për të cilin
Enver Hoxha ishte kundër përfaqëësimit të Shqipërisë në
bisedimet e Helsinkit për marrëveshjet mbi sigurimin
europian do të kishte qenë një kryevepër diplomatike me
vlera historike kombëtare. Por për fat të keq nuk ishte
ashtu. Arsyeja e vërtetë shprehej në formulën që përdorte
diplomacia shqiptare në atë kohë : “ Në bisedimet e
Helsinkit nuk mungon vetëm Shqiopëria socialsite, por edhe
popujt”. Pra motivi ishte koëkrëfortësia e dogmatizmi
ideologjik.
Që akuzzat beogradase se Shqipëria bojkoton Helsinkin për
shkak të pretendimeve mbi Kosovën e vërteton edhe një
“arsyetim” i neveritshëm i Ramiz Alisë gjatë një mbledjeje
Byrosë Politike të PPSH-s në vitin 1990 “ Në jemi të
ndërgjegjshëm që në qoftë se marrëdhëniet tona me
Jugosllavinë janë mirë, edhe Kosova do të jetë më e
lehtësuar. Dhe e kundërta. Prandaj kur flasim për politikën
tonë me vendet fqinj nuk duhet të fusim brenda saj
sentimente nacionaliste, por të shikojmë interesat e
atdheut, të socializmit në Shqipëri. Kjo është themelorja
për ne( Bisedat në Byronë Politike të botuara për herë të
parë në “Gazetën Shqiptare” në datën 21 qershor 2001). Këtë
koment pa përgjegjësi kombëtare si udhëheqës i Shqipërisë
Ramiz Alia ua bënte kolegëve të tij pasi i kishte vënë në
dijeni se edhe gazeta “Bor ba” e Beogradit e kishte shtruar
afërisht kështu problemin duke pyetur : “ Ç’interes kemi që
të ekzistojë në Shqipëri një sistem që të kërkojë
Shqipërtinë e Madhe”. Sigurisht “Borba” e dinte qysh kur në
Shqipëri u vendos sundimi komunist se nuk do të kishte
kërkesa për “Shqipëri të Madhe”. Gjithë kohën politika e
Enverit dhe e Ramizit ka qenë për të shuar çdo sentiment
nacionalist, për të quajtur atdhe të shqiptarëve vetëm 28
000 kilometra katrore të Shqipërisë londineze. Prandaj edhe
pas largimit të Ramiz Alissë nga pushteti në fakt ka
vazhduar e njëjta politike kundër “sentimenteve
nacionaliste” në Shqipëri dhe tani Paskal Milo mburret para
botës se në Shqipëri nuk paska mbetur fare nacionalizëm.
Për fat të keq fushata zgjedhore që sapo përfundoi tregoi
se gjithë forcat politike pjeëmarrëse në të e kanë pranuar
si tabu tezëm se duhet të jenë kundër “Shëipërisë së madhe”
për hir të “mondryshimit të kufinjve”.
Edhe pse Shqipëria ka 10 vite që është palë në OSBE,
presidenti rus Putin për të marër edhe më shumë nëpërkëmbë
shqiptarët, kërkon një regjim edhe më të rreptë të
“mosndryshimit të kufinjve” në Ballkan dhe ka propozuar
ditët e fundit një Konferencë ballkanike për këtë qëllim.
Putin e di fare mirë sse Shqipëria në politikën e saj
zyrtare nuk ka dhënë kurrë ndonjë shenjë sse kërkon
ndryshim kufinjsh me të tjerët dhe se ka qenë gjithnjë e
gatshme të bëjë çfarë i kërkon diplomacia e huaj sidomos
ajo e bllokut ortodoks sllavo-grek. Ai e di se Republika e
Shqiprëisë kufinjt i ka vetëm me troje shqiptare ,
popullsia shqiptare e të cilave kërkon të ushtrojë të
drejtën e vetëvendosjes. Por Putin synon që nëpëmjet një
“Helsinki të dytë ballkanik” të prodhojë rregullime të
tilla absurde nga pikëpamja e së drejëts dhe e
marrëdhënieve ndërkomabtëre që vetëm për sshqiptarët të
sanksionohet mohimi i të drejtës për vetëvendosje gjoja në
emër të angazhimit për mossndryshimin e kufinjve. Putin
kërkon që Rusia të bëhet gjykatësi e xhandari suprem i
zhvillimeve në Ballkan me nëshkrimin e vetë ballkanasve,
duke përfshirë edhe shqiptarët që do të jenë të vetmit të
humbur nga “Doktrina Putin” e “kufinjve të pandryshusshëm”
ballkanikë. Kështu parimet e Helsinkit Rusia kërkon t’i
shpërfytyrojë e t’i keqpërdorë për kolonizimin e mëtejshëm
sllavo-grek të trojeve shqiptare.
Ndërsa “doktrina Putin” çon deri në absurditet “shenjtërinë
e pandryshueshmërinë kufinjve ballkanikë, Lordi britanik
Ouen, njeriu që ka gisht në shpërytyrimin e hartës etnike e
politike të Bosnjes del me propozimin për “ ndryshimin e
kufinjëve” ballkanikë si e vetmja rrugë praktike për të
krijuar stabilitet të qëndrueshëm në Ballkan. Ouen
praktikisht e paraqet si mallkim për Balkanin
mosndryshimin e kufinjëve të tanishëm.
Në gazetën “Albania” të Tiranës më 23 qershor është botuar
nën titullin “Konferencë për të ndyshuar kufinjtë e
Ballkanit” nëj intervsitë që Lordi Ouen i ka dhënë BBC. Në
shpjegimet e tij Ouen ka pohuar se “Kufinjtë e tanishëm që
janë imponuar në Ballkan nuk ndihmojnë për një zgjidhje të
përgjithëshme ballkanike. Tani ne duhet të jemi të
përgatitur që të bisedojmë”. Ndonëse nxitje për këtë
intervistë kanë shërbyer zhvillimet në Maqedoni , sidomos
dështimi i orvatjeve për zgjidhje me bissedime, Lordi Ouen
nuk guxon të përfshijë në idenë e tij për ndryshim kufinjsh
edhe Maqedoninë, “ pasi kjo është shumë delikate”. Ai
shprehet për Kosovën e pavarur që sipas tij “ do të ishte
një ndryshim themeltar i harëts ballkanike”. Dëshira e tij
është që Mali i Zi të qëndrojë brenda Jugosllavisë sepse
shkëputja e tij do të ngrinte çështjen e daljes së Serbisë
në det. Edhe për Bosnjen në këtë intervistë Ouen është
shprehur në mënyrë shumë të tërthortë më fjalët : “Po ashtu
edhe popullsia myslimane në B-H duhet të jetë gati të
tregohet elastike që të ndihmojë presidentin Koshtunica që
t’i servirë Serbisë arsyet e lënies së Kosovës”. Këtë
mjegullnajë të qëllimshme në parashtrimin e Ouenit e
largojnë analistë të tjerë që kanë dalë me propozime të
ngjashme para tij. Në studimin “Rasti për pjesëtimin e
Kosovës” ( “Fitorja e kotë e NATO-s” Cato Institute,
Uashington DC, 2000) profesori i Universitetit të Çikagos
Mershaimer thotë hapur se NATO në kuadrin e “pazarllëqeve
të mëdha” duhet t’i ofrojë Serbisë bashkimin e pjesës serbe
në Bosnje që Serbia të kënaqë objektivin e saj për Serbi të
Madhe ( sipas tij duhet të marrë edhe një pjesë të
Kosovës).
Nga sa thuhet e shkruhet në të tilla nivele e nga sa
bisedohet nëpër zyra të mbyllura kuptohet lehtë se me
“shenjtërinë”e kufinjve tallen. Vetëm shqiptarët ende
jetojnë me tmerrin se mos akuzohen për sakrilegjin e
shkeljes së tabusë së mosndryshimit të kufinjve. Por, edhe
kur ndodh që Lordi Ouen të flasë për ndyshim kufinjsh kjo
nuk është e mjaftueshme që ne të gëzohemi menjëherë, sepse
ndryshimet e kufinjëve po kërkohen në një mënyrë që më
shumë i dmëton shqiptarët, më shumë sanksionon padrejtësitë
që janë bërë në kurriz të tyre, se sa po vë në vend të
drejtat e shkelura. Kërkohet cvopëtim i ri i Kosovës, nuk
bëhet fjalë për mbështetje të të drejtës së vetëvendosjes
për shqiptarët në Maqedoni, Luginën ePreshevëvs. Gati
injorohen shqiptarët në Mal të Zi. Dhe më e keqja është se
sajohen situata që jo vetëm nuk venë në vendin e vet
zgjidhjen e çështjes së Çamërisë por duket fshehin plane
për të kënaqur orekset e njohura ekspansioniste të Greqisë.
Kur është pyetur për çështjen (kombëtare) shqiptare, Ouen
ka bërë tentativa që ta denatyrojë atë duke vënë shumë
theksin në aspektin fetar, duke u nisur mga vlerësimi i tij
“shqiptarët janë myslimanë” dhe nga premisa “ nuk mund të
mohohet ndarja fetare”. Në intervsitën e Ouenit gjejmë një
mendim që fsheh edhe padrejtësi edhe rrezik : “mua më duket
se nëse Kosovës i jepet pavarësia, atëherë myslimanët në
pjesë të tjera të Ballkanit, veçanërisht në Shqipëri, duhet
të pranojnë shtërngime. Nuk ka dyshim që kufiri
shqiptaro-grek duhet të zgjidhet një herë e përgjithmonë”.
Për të zgjidhur çështjen e kufirit shqiptaro-grek ka dy
mënyra : një të drejtë, duke kthyer në shtetin shqiptar
trojet etnike shqiptare të pushtuara më 1912 dhe një pë
padrejtë, duke kënaqur edhe më orekset ekspansioniste të
Greqisë për troje të tjera shqiptare.
Me ato që ka thënë Lordi Ouen duket ka parasysh zgjiodhjen
dytë, jo vënien në rrugën e duhur të problemeve të
trashëguara në Ballkan. Ai po hedh benzinë të re në zjarret
e vjetra dhe si duket po keqpërdor përvojën negative e
dëmprurëse që grumbulloi gjatë shërbimt të tij në Bosnje ku
ka ndikuar që spastrimi etnik të çonte në krijimin e zonës
së pastër serbe të gatëshme për ndarjen.
Nuk është ëvshtirë të dallohet në fjalët e sipërcituara të
Lordit Ouen fryma e kërkesave absurde që paraqet
shovinizmi grek nëpërmjet propozimesh si ato të Nikolas
Geixh për konferenca ballkanike ku të vendoset që të
krishterët e Shqipërisë të trajtohen si shqiptarët e
Kosovës. Pra teorinë e ndryshimit të kufinjëve në Ballkan
Lordi Ouen duket se po e hedh tani kur shihet që nuk ka
rrugë tjetër veç
pavarësimit të Kosovës,
Duket qëllimi që si kompensim për pavarësimine Kosovës të
kënaqen sa më shumë ambiciet sllavo-greke në kurriz të
shqiptarëve dhe boshnjakëve duke i lëshuar Serbisë më shumë
se gjysmën e Bosnjes, që Greqisë t’i plotësohet ëndërrat
pushtuese në Shqipërinë eJugut. Lordi Ouen po kërkon që
Shqipërinë ta trajtojë njësoj si Bosnjen, pra si një rajon
ku ka ballafaqime etnike e fetare. Është e “çudishtme” se
ndërsa në Maqedoni dallimet midis shqiptarëve dhe
sllavishfolësve janë etnike, fetare, kombëtare, gjuhësore,
sociale, Ouen nuk është i gatshëm të mbështesë ndarjen e
vendossjen kufinjve të tjerë. Kurse në Shqipëri e nëkupton
më lehtë këtë gjë për të shëprblyer Greqinë. Grekët do të
përpiqen që të dalin më të zgjuarit nga të gjithë : nga
zjarret e ndezura në Ballkan të piqen gështenjat e tyre,
madje këto gështenja të nxirren nga zjarri me duart e të
tjerëve dhe grekët t’i presin të qëruara e të ngohta drejt
në gojë.
Nga këto arsyetime del vetëvetiu se shqiptarët do të jenë
shumë të këcënuar edhe nga tezat e teorizimet mbi
ndryshuimet e kufinjve në Ballkan. Pra shqiptarët lundojnë
si midis Shilës e Karibdës kur bëhet fjalë për mosdryshim
ose ndryshin të kufinjëve ballkanikë.
Gjatë intervistës së tij Lordi Ouen ka pohuar se këto
gjëra i bisedon edhe me Henri Kisinxherin, madje nga një
pyetje e intevistuesit rezulton se në fund të muajit mars
për këto çështje mund të jetë bërë një mbledhje në SHBA.
Lordi Ouen shpreh besim se administrata e tanishme e
Bushit nuk do të mbajë qëndrime penguese si Europa dhe
administrata e Klintonit për t’i trajtuar çështjet në këtë
frymë.
Lordo Ouen ka propozuar që këto probleme të zgjidhen në
radhë të parë nga vetë ballkanasit dhe i ka ftuar SHBA të
jenë më të pranishëm në Maqëdoni “dhe të ndihmojnë në
organizimin e një konference rajonale të popujve
ballkanikë. Në njëfarë mënyrë do të ishte si një Kongres i
Berlinit. Kongresi i Berlinit nuk ishte plotëissht i
sukseshëm por kësaj radhe duhet që zgjidhja të vijë nga
vetë Ballkani dhe të mos imponohet nga lart”.
Në këtë propozim për një “Kongres Berlini” ballkanik kemi
provën se diplomacia ndërkombëtare vazhdon t’i vështrojë
ende gjërat më syrin e “realpolitikës” së fuqive të mëdha
të shekullit XIX, se kanë qenë më shumë pallavra ato që
kanë thënë deri tani demagogët e mashtruesit se jetojmë në
epokën e re të Europës së bashkuar, se e kaluara është
vetëm për histori, madje edhe nuk duhet mësuar bashkë me të
këqija e saj por vetëm me atë që “afron poujt e vendet”.
Lordi Ouen na jep provën se janë mashtrime ato propagandat
që na bëhen për të marrë shembull edhe në Ballkan vetën nga
pajtimi franko-gjerman. Oueni është bërë në njëfarë mënyre
mbështeës i tezave greko-serbe “Ballkani për ballkanasit”
përderisa propozon një “revizionim ballknaik të “ Kongresit
të Berlinit që të kënaqë ambiciet megailiideiste greke,
erbomëdha e bulgaromëdha dhe në vend të raporteve
kombëtare në Ballkan të vihen në rrafshin kryesor raporetet
midis feve, si në kohën e shkatërrimit të Perndosrisë
Osmane. Ouen përpiqet të boshnjakëzojë Ballkanin e Jugut.
Në librin “Diplomacia” (f 155 botim anglisht) të Henri
Kisinxherit shkruhet “ Funksioni kryesor i Kongresit të
Berlinit ishte t’i jepej bekimi i Europës asaj që ishte
vendosur tashmë në bisedimet ( paraprake midis Angkisëe
Rusisë). Nëse kërkohet një “Kongres Berlini” ballkanik
midis kujt janë bërë ose mund të bëhen bisedimet paraprake
për të vendosur gjërat?! Sipas përvojës kuptohet se nga
ballkanikët do të jenë Serbia dhe Greqia. Kurse nga fuqitë
e mëdha duhet të jenë SHBA e Rusia. Po rolin e “sekserit të
ndershëm” që në Kongresin e Berlinit më 1878 e luajti
Bismarku kush do ta marrë përsipër këtë radhë Gjermania,
Franca apo Britania e Madhe; apo të tria sëbashku që të
rrisin rolin e tyre në ballafaqim me SHBA nga njëra anë e
Rusinë nga tjetër! Gjatë luftimeve në Kosovë pamë se këtë
rol më shumë e parapëlqyen haptaz Gjermania dhe Italia,
kurse më në hije Franca. Anglia ishte pranë SHBA. Ndoshta
idetë e Ouenit nuk pasqyrojnë aq shumë një rrymë të
kristalizuar në politikën britanike. Urojmë të jetë kështu.
Urojmë që SHBA të mos vihen në çështjen shqiptare në
pozitën që zuri diplomacia angleze në pazaret me Rusinë në
kohën e Kongresit të Berlinit.

Kisinxher shkruan se “As Bismarku, as Disraeli nuk kishin
simpati për sllavët e Ballkanit që i shikonin si
ngatërrestarë kronikë e të dhunshëm” ( f.155). Ndoshta edhe
ky fakt ka ndikuar që gjithsesi shqiptarët u ndanë pa shumë
dëme të mëdha, sidomos në pjesën jugore të trojeve
shqiptare, në kohën e Kongresit të Berlinit në vitin 1878.
Tani diplomacia ndërkombëtare ka shumë më tepër prova se
është ashtu siç e mendonin Bismarku e Disraeli për sllavët
e Ballkanit. Madje provën më të mirë të kësaj gjëje e ka
dhënë vetë diplomacia ndërkombëtare kur vendosi të
ndrërhyjë ushtarakisht në Bosnje e Kosovë. Por për fat të
keq në gjirin e kësaj diplomacie ndërkombëtare ka ende
shumë rryma të kundërta, midis shteteve e brenda të njëjtit
shtet.
Kisinxher shkruan “ Për Disraelin problem strategjik ishte
në Kongres ( të Berlinit) të largonte sa më shumë nga
Anglia zemërimet e Rusisë për atë që ishte detyruar të
hiqte dorë nga disa përfitime ( të luftës kundër
osmanëve)”. Mos vallë tani edhe presidenti i SHBA ka një
hall të ngjashën që të largojë sa më shumë nga SHBA
zemërimet e Rusisë për disfatat që pësoi politika e saj në
Ballkan nga ndërhyrja e NATO-s kundër Serbisë në vitin
1999?. Qysh gjatë luftës në Kosovë dhe më pas mbi politikën
e diplomacinë amerikane janë bërë shumë presione me
argumentin se ka fyer shumë rëndë Rusinë, ka prishur
ekulibrat botërorë, ka shtuar shqetësimin tek Rusia, Kina e
miqtë e tyre që mund të bashkohen kundër Amerikës. Janë
bërë edhe shumë veprimtari politike diplomatike e ushtarake
në botë për ta ushqyer këtë lloj presioni mbi politikën
amerikane. Rusët e kinezët kanë krijuar edhe baza
aleancash midis tyre e me të tjerë.
Ted Galen Karpenter, botuesi i përmbledhje së Cato
Institute :” Fitorja e kotë e NATO-s” i ka kushtuar një
analizë të posaçme në këtë botim problemit të “Dëmtimit të
marrëdhënieve me Kinën eRusinë”. Sipas tij “ një nga
rrjedhojat më shqetësuese të luftës në Ballkan ishte
dëmtimi i dukshëm i marrëdhënieve midis SHBA dhe dy fuqive
më të mëdha në sistemin ndërkombëtar, Rusisë e Reopublikës
Popullore të Kinës” (f.77). Për t’i bërë më tronditës
arsyetimt etij Karpenter ka cituar thënien e dëshpëruar të
një intelektuali liberal rus se : “ Perëndimi po e trajton
Rusinë si pampersa. Na përdorni për nevojat tuaja të
fëlliqura dhe na flakni tutje”. (F.80). Karpenterit i vjen
keq që “Moska nuk kishte çfarë të bënte dhe në Kosovë u
kënaq me thërrimet që i lanë”. Perëndimi nuk mund të
lejonte zonë ruse, sepse kjo do të ishte ndarje të Kosovës
si në rastin e Gjermanisë.
Vlerësimet në këtë frymë me siguri kanë patur ndikimin e
tyre që Rusia pas zgjedhjes së Putinit president të kërkojë
me këmbëngulje revansh politik e diplomatik në Ballkan.
Këtë e pamë me lëshimet e furishme që filloi t’i bëjë
diplomacia perëndimore “Serbisë së demokratizuar” pas
zëvendësimit të Milosheviçit me Koshtunicën. Këtë e shohinm
në kurajon e madhe që boshti sllavo-ortodoks po i jep
politikës bullgaromadhe dhe metodave të luftës
milosheviçiane të ushtrisë së Shkupit kundër shqiptarëve
në Maqedoni. Këtë e shohim edhe në qëndrimet e padrejta e
të paarsyesshme që mban diplomacia perëndimore ndaj UÇK-së
e çështjes shqiptare në Maqedoni. Pra, është me vend të
bëhet pyetja : a do të përcaktohen qëndrimet e Perëndimit
për Ballkanin e çështjen shqiptare më shumë nga dëshira për
t’i zbutur inatin Rusisë?! Në kohën para përgatitjes s
takimit Bush-Putin Rusia shprehu urretje të madhe agresive
kundër shqiptarëve. Edhe pas takimit kështu po vazhdon.
Dihet se takime të kësaj natyre krijojnë terren për
zhvillime që lënë gjurmë për shumë kohë. Jalta
(Ruzvelt-Stalin), Viena (Kenedi-Hrushov) Malta, Reikjaviku
e shumë takime të tjera kanë qenë me rrjedhoja të gjata.
Edhe tani duhet të shqetësohemi se realpolitika e të
mëdhenjve mund të rëndojë mbi kurrizn tonë. Por nga kjo nuk
shpëtohet duke shtruar edhe më shumë kurrizin.
Ne shqiptarët mund të vazhdojmë të betohemi se jemi për
mosndryshim kufnjsh dhe të bëjmë çdo gjë që na kërkohet për
të bindur të tjerët se këtë e kemi seriozisht jo për
mashtrim. Por sikurse shihet nga studimet që bëhen nëpë
institucione studimore të huaja, nga deklaratat e
politikanëve të huaj janë të tjerët tani që po i shtrojnë
problemet e ndryshimit të kufinjnve në Ballkan. Pra duam
apo nuk duam do të jemi të detyruar të përfshihemi në të
tilla diskutime e mbase jo vetëm në diskutime por edhe në
ndeshje të ashpra deri me armë. Kur iluzioneve u vjen fundi
edhe iluzionistët do t’i nështrohen realitetit.
Kisinxher në “Diplomacia” (f.100) ka cituar fjalëte
Palmerstonit : “ Rusia zbatonte një sistem të agresionit të
përgjithshëm, në të gjitha anët, pjesërisht për shkak të
karakterit të perndorit të saj (Nikollait) pjesërisht për
shkak të sistemit të saj të qeverisjes”. Këto fjalë vlejnë
edhe për tani. Rusia po shfaq prirjet tradicionale për
sjellje agresive e kërcënime pjesërisht për shkak të
politikës së së njohur qysh nga viti 1750 drejt dominimit
në Europës, pjesërisht edhe për natyrën e politikës
personale të presidentit të saj të tanishëm, i cili është
veçanërisht armiqësor ndaj shqiptarëve. Presidenti Putin
është një ripërtëritje e dukurisë Brezhnjev pas rrëzimit të
Hrushovit në vitin 1964. Hrushovi shënoi një epokë zbutjeje
, më liberale më shpresëdhënëse në politikën shumë agresive
të BS. Kurse Brezhnjevi që e zëvendësoi ktheu timonin
përsëri në drejtim të stalinizmit. Pas perestrojkës së
Gorbaçovit dhe qëndrimeve disi liberale të Jelcinit
presidenti i ri rus, Putin, mishëron një stil dhe ambicje
politike më tradicionale ruso-sovjetike. Perëndimi duket do
t’i bëjë lëshime. Këtë po e dëshmon lufta në Maqedoni ku
mbi shqiptarët janë lëshuar përveç sllavo-maqedonëve edhe
serbët, rusët, ukrainasit, bjellorussët, grekët. Avionët
rusë të prodhuar për luftë speciale në Afganistan përdoren
tani kundër shqiptarëve në Maqedoni. Perëndimi duhet po ia
plotëson dëshirën Rusisë që t’i japë shans të rivendosë
autoritetin si spuerfuqi ushtarake në Ballkan.
Ishte vërtetë mjerim politik ai qëndrimi që mbajti
sekretari i përgjithshëm i NATO-s, Robertson, në një
emision në kanalin televiziv amerikan CNN kur tërë fajet i
hodhi mbi shqiptarët në Maqedoni dhe mbi UÇK-në që i
dashkan të drejtat t’u plotësohen brenda natës dhe po
shkatërruakan një shtet demokratik si Maqedonia. Sipas
sekretarit të përgjithshëm të NATO-s Maqedonia qenka shtet
demokratik meqenëse shqiptarët kanë patur përfaqësuesit e
tyre në parlament dhe kjo mjaftuaka për t’i quajtur të
drejtat e shqiptarëve të mbrojtura. Sa larg janë arsyetimet
e sekretarit të përgjithshëm të NATO-s nga ato që ka bërë
dikur politikani francez Alen Peirefit kur ka shtjelluar
temën e paqes botërore nëpërmjet ndërvarësisë së shteteve
:” Këtë doktrinë mund ta quajmë eukumenizëm nacional...nuk
mund të ketë rend ndërkombëtar të qëndrueshëm nëse një kob
është satelit i tjetrit; nëse secili nuk bëhet zot i fatit
të vet që të zgjedhë vetë rrugët që duhet të ndjekë, nëse
i refuzohet e drejta absolute për të patur identitetin e
vet, kulturën e vet, të afirmojë përgjegjësinë dhe
pavarësinë e vet”. ( “Lë mal français” v.II, f.900).
Shqiptarëve ka kohë që ua mohojnë të gjitha këto.
Shqiptarët në Maqedoni rrëmbyen armët vetëm pas 10 vite
sjelljeje brutale, mospërfillëse nga “Maqedonia
demokratike”, e cila para botës perëndimore këtë titull e
siguroi në sajë të durimit të madh që treguan shqiptarët,
të cilët jo vetëm u mashtruan por tani masakrohen nga një
alenacë e fuqishme ushtarake sllavo-ortodokse sipas
direktivave politike të Moskës.
Sllavo-grekët kufinjt në Ballkan duan t’i mbajnë ose t’i
ndyshojnë me anë të forcës vetëm sipas vizatimeve që bëjnë
në hartat e tyre. Prandaj Ballknai është gjakosur e do të
gjakoset edhe më. “Kongreset e rinj të Berlinit” mund të
rezultojnë edhe më të rrezikshëm për shqiptarët se ai i
vitit 1878.

25.06.2001
Abdi Baleta