Poezi nga Kemal Aruci

Vatani Ne Rrezik

O vend i pafat - skenë dhune e luftrash,
Skllav i hidhërimit jam unë sot!
Pas hidhërimit i lidhur në gjuhën time;
Një pamje qgë rënkon - kjo botë!

Një vatër e mrekullueshme qe, si u bëre;
Sa keq që sot si një gërmadhë je!
Edhe e ardhmja - një faqe e zymtë,
Çdo pamje varrezës i përngjet!

Në qiell dhe një yll shprese më nuk ka!
A mos çdo pamje në gjak është lyer?
Thirrjet që nga horizonti ngritur,
Gjer te qiejt e zgjedhur lartësuar!

Në shpirt vetëm shqetësimi yt më mbeti;
Për mua, në çdo skaj tani i përgjakur ti;
Pasi i huaji nderin ta shkeli,
Kujtimi yt për mua mbeti në zi!
Nëntor1936

All-llahu Eshte i Madh

A mirë është për fenë islame një e tillë pabesi?
A mirë është për të famshmin besim një e tillë tradhti?
A mirë është këta dallkaukë të hyjnë në islam?
A mirë është të shajnë këta fe e Kur'an?

A mirë është shkollë e medrese të mbyllen, të humbin prore?
A mirë është të shuhet në këto anë drita diturore?
A mirë është këta besimtarë ta shohin me përbuzje fenë?
A mirë është të heshtin kur thonë se janë muslimanë?

Natën më të gjatë po jetojmë, o Zot ...
A prej sheriatit tënd u ndamë e copëtuam?
Ki mëshirë, o Zot, ramë e u shkatërruam
E, kështu, karshi botës, o Zot, u turpëruam!

Pejgamberit që i jep dorën kundërshtarit, pas i shkuam,
Allahut që thotë se është falës e mëshirues, i besuam;
Për nder të Resulit Tënd, nga fati i keq na shpëto Ti,
O drit' e së Vërtetës që n'horizonte e fshehur rri!

Këto net të gjata errësire, o Zot, të mbarojnë,
Të lindë, më në fund, dielli i ardhshëm, të ndriçojë!
Drit' e tij ta shkëlqejë çdo zemër të fesë sonë;
Na e mundëso këtë favor nga lartësia jote, o Zot!

Mars 1936

I PAFAT !

I pafat jam, i pashpresë, zemra nën dhimbje robëron;
Pak të gëzohet, menjëherë e ndjek shqetësimi...
Kjo zemër e dobët klith e rënkon,
Mëngjesin e kësaj nate pus të errët e kërkon!

Në një qoshe të vatanit gjithë si një eremit
I kaluan netë zemrës sime të pashpresë, i kaluan ditë;
Ç'është kjo punë, pse s'pashë dritë, s'e di;
S'ka zemra ime në këtë botë dhe një çast qetësi!

Gusht 1936

KLITHME!

Nga qielli e nga faq' e tokës hodha një shikim:
Bota anë e kënd mbytur n'hidhërim;
E drejt' e Islamit për tokë e nëpërkëmbur,
Çdo çast për ne u bë kohë për matem.

Fryu në botë vjesht' e ateizmit,
Gonxh' e trëndafilit të fesë u zverdh e u tha;
E ka mbytur gjaku botën, pa shiko:
Çdo dritë u shua, kudo errësira ra...

Dëshira për të vërtetën, sa keq, u asgjësua;
Çdo zemër e zezë, në të zezë u mbulua;
E shajnë Kur'anin, fenë e shajnë
Ndaj padrejtësive Islami pa shpresë i dënuar!

Shkatërrimtarëve - shkatërrimtarë iu tha;
Turpi e nderi - lojë për të pafetë;
Emri i gostive u ndërrua,
Kambanat para ezanit dolën, oh, medet!
Ata që iu bindën urdhërit hyjnor,
Të çalët e huaj, dushmanët e shuar,
Gjithmonë djajtë e favorizuar;
E fshehta e Islamit doli sheshit, u zbulua!

Fetarë e besimtarë të pashpresë,
Të mërzitur e të zemëruar, të përlotur e të mjerë;
Për Zotin, shpirti i Pejgamberit ky;
Një gjendje e frikshme që zemrën ta djeg...

Qajnë yjet, erë e mëngjesit qan;
Qajnë për këtë gjendje, qajnë pa pushim;
Qajnë tokë e qiej qajnë,
Çdo çast për ne sikur dhjetë ditë muharrem...

Rënkimi i ummetit tënd, o Zot,
Kumboi gjer në qiej kat më kat;
Bëj mëshirë, më në fund, për këtë popull,
T'i sosin rënkimet, ta ngrejë kokën lart!

Klithmat e rënkimet të pushojnë,
Të qeshin këta dhera e këta qiej;
O Zot, jepi shërim këtij mjerimi,
Të qeshin, më në fund, njerëz e dhe!

Gusht 1936