Gazeta Rimekembja

RRUGA PËR PAVARSINË E KOSOVËS

Shkruan: Sabri Selmani

Bashkësia ndërkombëtare, së pari është dashur të organizojë
një konferencë ndërkombëtare për zgjidhjen e statusit
përfundimtar të Kosovës, e jo të legjitimojë «dialog
provincial» serbo-shqiptar kinse për «zgjidhje të çështjeve
teknike». Kjo «metodikë» e zgjidhjes së konfliktit
ndërkombëtar serbo-malazez, përjashton çdo
mundësi reale, që Kosova të mëvetësohet definitivisht nga
sundimi i egër
kolonialserbomalazez.
Politika strategjike e politikës shqiptare, e Shteteve të
Bashkuaratë Amerikës, e OKB-së, e Bashkimit Evropian(BE-së)
dhe e NATO-s, në këto çaste, duhet të jetë kompelementare,
e bashkërenduar dhe e orientuar në përshpejtimin e
transferimit të të gjitha atributeve shtetërore Kosovës,
sepse kjo është e vetmja alternativë reale, e cila
do të garantonte të drejtën legjitime dhe legale të njohjes
së subjektivitetit juridik ndërkombëtar të Kosovës. Vetë
kërkesa për dialog edhe pse disi po mundohen ta
kamuflojnë si bisedimet teknike, siç faktikisht dikur i
quante vetë
Millosheviqi edhe bisedimet shqiptaro-serbe, vetëvetiu ky
hap do të
thotë restaurim i politikës serbe dhe situatës politike në
këtë pjesë të
Ballkanit. Kjo jep të kuptojmë se nuk ekzistojnë parametra
të qarta
diplomatike në qëllime apo më mirë të themi artikulim të
koncepcioneve
dhe prioriteteve diplomatike. Ndërsa mungesa e këtyre
kritereve
aq më tepër kur interesat e palëve shtrohen në tavolinë të
bisedimeve sy me sy dhe pala serbe është profesionalisht aq
e ngritur në
krahasim me palën shqiptare, vetëvetiu krijohet bindja se
do të jemi
dëshmitarët një hendikepi me pasoja afatgjata.
E imponimet po që se iu nënshtrohesh vullnetarisht peshojnë
shumë. Së paku, këtë duhet ta dijë Qeveria e Kosovës. Apo
duhet përkujtuar me një shembull ndoshta vullgar: luftërat
gjatë tërë historisë nuk janë bërë, tek e fundit për
likuidim fizik të njerëzve, por për pasurin e tyre. Andaj
dhe Aleksandri i Madh, posa e pa shkretëtirën
Gob në Indi u kthye prapa. Por, ajo që mbetet zvarrë është
gjithnjë statusi
problematik i tyre. Po e marrim vetëm rastin e dikur
Formozës e tani Tajvanit.
Edhe pse gati thuajse dhjetë vjet ishte anëtar i KS të
OKB-së në vend të Kinës, siç dihet ajo tani nuk është as
anëtare e Asamblesë së OKB-së. Apo rasti i Qipros. Dikush,
po mendon në analogjinë e njohjes së Sllovenisë, Kroacisë,
BeH, Maqedonisë e raste të tjera si në Estoni, Mauritani,
etj. Mirëpo, nuk duhet harruar faktin se asnjëra prej
këtyre shteteve nuk ka mundur të anëtarësohet si shtet i
pavarure sovran para se të vendoset me referendum lidhur me
statusin politiktë tyre. Vetëm kur është shpallur vullneti
i tyre për status politik, janë njohur si shtetet dhe janë
bërë anëtar të përhershem
tëAsamblesë së Kombeve të Bashkuara. Edhe neve dikur na
është njohur
statusii shtetit të pavarur nga ana e Shqiperisë, por dihen
efektet
dhe rezultatet e kësaj njohje. Duhet kuptuar edhe
diplomacia e jonë njëherë e përgjithmonë se për t'u krijuar
shteti i pavarur dhe sovran, patjetër duhet që në
kuptim të akteve ndërkombëtare të shpallë vullnetin e lirë
të popullit për një shtet të tillë.
Andaj, edhe diplomacia e shtetit amë nuk guxon dhe as që ka
të drejtë morale e as kombëtare që të heshtë për tokat e
veta, të cilat i janë shkëputur me anën e forcës e jo
vullnetit. Andaj, angazhimi saj në këtë drejtim, pa marrë
parasysh, relacionet e shteteve
fqinje apotë farë përfaqësuesi të "principatave" shqiptare,
nuk mund e
as që guxon të flasë në emër të popullit pa e pasur të
drejtën sovrane
të shpalljes së vullnetit të tij.
Kjo lojë e përbashkët e solidarëve dhe UNMIK-stanit është
loja më e turpëshme, e cila ka eksperimentuar në vetëvete,
se deri ku mund të bëhen manovrat,me manit politike për
zgjidhje politike. Steineri na i la Standardet tu pragu e
ky i fundit Petersen, po na e le njëllosjen e luftës
çlirimtare me formulimin konflikt i armatosur. Pak janë ata
shqiptarë që nuk besojnë se pavarsia nuk do të arrihet, por
janë te shumtë ata që këtë pavarsi nuk do ta përjetojnë
realisht edhe për ni kohë të gjatë. Kjo më shumë domëthënë
se në horizont; po duket hija e pavarësisë, por mungon vet
Pavarësia.

JANULLATOSI, KREU I SHOVINIZMIT GREKOMADH NE SHQIPERI

U bënë shumë vjet që Janullatosi, nën maskën e njeriut të
Zotit në Shqipëri, vazhdon të kryejë me shume zell detyrën
e vërtetë që i ka ngarkuar shovinizmi grekomadh – atë të
mëkëmbësit të këtij të fundit, alias të guvernatorit për
qeverisjen e vendit tonë. U bënë po kaq vjet që gazeta
“Rimëkëmbja” dhe sidomos zoti Abdi Baleta, bashkë me atë
Nikolla Markun e Kishës Ortodokse Autoqefale të Elbasanit,
nuk e kanë reshur për asnjë çast luftën për shporrjen e
Janullatosit nga kreu i filialit te Kishës Ortodokse Greke
në Tiranë, të ashtuquajtur Kisha Ortodokse Shqiptare. Dhe
këtë luftë s’e kanë reshtur se kanë qenë të bindur që
Janullatosi, me kalimin e kohës, do të shndërrohej në një
faktor me shumë peshë për varfërimin dhe poshtërimin e
shqiptarëve në sytë e botës. Koha i ka vërtetuar plotësisht
paralajmërimet e “Rimëkëmbjes”, të zotit Baleta dhe të atë
Nikolla Markut për pasojat ogurzeza të qeverisjes faktike
të vendit tonë nga ana e mëkëmbësit të shovinizmit
grekomadh në Tiranë, Anastas Janullatosit. Grabitja
skandaloze që u bëhet qytetarëve shqiptarë nga ana e
kompanive greke të telefonisë celulare AMC e VODAFONE dhe
zhvarrimet në Përmet vërtetojnë pa asnjë mëdyshje se
Janullatosi deri tani e ka kryer më së miri rolin e
mëkëmbësit të shovinizmit grekomadh për varfërimin e
shqiptarëve dhe për poshtërimin e tyre.
Lidhur me zhvarrimet në Përmet për ngritjen e varrezave të
stisura të ushtarëve grekë mësojmë se qeveria greke, sipas
gazetës “Ta Nea”, të cituar nga gazeta “Korrieri”, “po i
kujton asaj shqiptare se kanë rënë dakord me marrëveshje të
nënshkruar për ndërtimin e pesë varrezave në Shqipëri, për
të rënët e ushtrisë greke gjatë Luftës së Dytë Botërore”
(“Korrieri”, 10 qershor 2006, f.15).
Deri tani publiku shqiptar nuk ka pasur kurrfarë dijenie
për një marrëveshje të tillë që qeveria kukull e Tiranës,
socialiste apo demokratikase qoftë ajo, paska nënshkruar me
qeverinë shoviniste grekomadhe për ndërtimin e të
ashtuquajturave varreza për “të rënët” e ushtrisë agresore
greke në trojet shqiptare. Pra, qeveria shqiptare, si
qeveri kukull, paska nënshkruar një marrëveshje të fshehtë
me qeverinë greke, e cila, duke këmbëngulur nëpërmjet
mëkëmbësit të saj Janullatos që të mbetej e tillë, pra, e
fshehtë, ka parashikuar që kur t’i hiqen petët lakrorit dhe
publiku shqiptar ta mësojë të vërtetën, ta përdorë atë si
mjet presioni ndaj Tiranës zyrtare për t’i vënë kapak
skandalit dhe për të mos bërë naze para autoriteteve
shoviniste greke. Pra, me këtë marrëveshje qeveria greke ia
ka zënë kokën me derë qeverisë kukull të Tiranës, e cila
s’u bë e gjallë kur plasi skandali i zhvarrimeve në Përmet.
Nuk ka rëndësi se kush e ka nënshkruar marrëveshjen e
fshehtë, socialistët apo demokratikasit, rëndësi ka që të
dyja palët e kanë mbajtur të fshehtë, si ajo që ka
qeverisur si kukull, ashtu edhe ajo që ka qenë në opozitë.
Të dyja palët kanë heshtur para opinionit publik shqiptar
sepse që të dyja janë udhëhequr nga i njëjti pikësynim, nga
tradhtia e interesave kombëtare për ruajtjen e pushtetit
personal. Pra, të dashur lexues të “Rimëkëmbjes”, ne,
qytetarët shqiptarë, u dashka që të vihemi në dijeni nga
shtypi grek për marrëveshjen tradhtare të qeverisë kukull
të Tiranës me qeverinë shoviniste greke për ndërtime
varrezash për eshtra të paqena ushtarësh grekë nga radhët e
ushtrisë agresore greke në trojet tona gjatë Luftës së Dytë
Botërore. Shikoni, pra, se deri në ç’derexhe e ka
katandisur shovinizmi grekomadh dhe mëkëmbësi i tij
Janullatos klasën politike shqiptare, të cilën e detyrojnë
të heshtë para faktesh të tilla skandaloze. Hesht qeveria,
hesht opozita! Madje më 8 qershor pamë se si opozita
shqiptare u mundua ta zhvendosë vëmendjen nga problemi i
zhvarrimeve dhe ta përqendrojë atë në parlament, ku Skënder
Gjinushi, sipas të gjitha gjasave, me urdhër të shovinizmit
grekomadh dhe të mëkëmbësit të tij Janullatos, merr
përsipër rolin e një ngrehaluci të rëndomë dhe, për ta
tërhequr ministrin e brendshëm në një skandal parlamentar,
shpërthen kundër tij tërë arsenalin e leksikut të vet
rrugaçëror. Dhe Skënder Gjinushi nuk mund të mos i zbatojë
urdhrat e mëkëmbësit të shovinizmit grekomadh Janullatos,
sepse për hir të një kolltuku, me sponsorizimin e Athinës,
në vitin 1997 ai u rreshtua pranë Zani Çaushit dhe i vuri
zjarrin Vlorës. Ato urdhra ai është i detyruar t’i zbatojë
sepse paçavurja greke me emrin Kushtetutë e Shqipërisë e ka
të sanksionuar pragun e përfaqësimit në parlament 2,5 %
pikërisht për partinë e Gjinushit, sepse shovinizmi
grekomadh dhe mëkëmbësi i tij Janullatos nuk mund t’ia
harrojnë atij “kontributin e shquar” që ai dha në vitin
1997 për shndërrimin e Shqipërisë në një koloni të Greqisë.
Pikërisht për këto arsye shovinizmi grekomadh dhe mëkëmbësi
i tij Janullatos Gjinushin duan ta mbajnë me domosdo në
politikën shqiptare, qoftë edhe me patericat e partisë
socialiste.
Është pikërisht ai kontribut i drejtpërdrejtë i Skënder
Gjinushit dhe i mbarë klasës së krahut të majtë të
politikës shqiptare, të komanduar nga mëkëmbësi i
shovinizmit grekomadh, Janullatosi, që krijoi kushte të
tilla që ekonomia shqiptare të përfundojë në kthetrat e
monopoleve greke. Tani së fundi mësojmë se “Enti
Rregullator i Telekomunikacioneve ka arritur në përfundimin
se të ardhurat që marrin kompanitë e telefonisë celulare
AMC dhe VODAFONE nga paketat e tarifimit me kontratë në
Shqipëri, janë më të lartat që ato mund të marrin nga
gjithë Evropa. Në një raport, dorëzuar komisionit hetimor
për telefoninë, ERT-ja thekson se nga një abonent i vetëm
me kontratë kompanitë celulare arrijnë të marrin afërsisht
2500 euro në vit…” (“Gazeta Shqiptare”, 22 qershor 2006,
f.7). Po kjo gazetë e së njëjtës datë njofton se celularët
në Shqipëri janë 1000 herë më të shtrenjtë se në Irak,
kurse në numrin e saj të datës 23 qershor, lexojmë se
milionerët e Luksemburgut i paskan celularët 600% më të
lirë se ne!!!
Po nga “Gazeta Shqiptare e datës 4 qershor, f.2, mësojmë
se kompania celulare greke AMC në vitin 2005 paska
deklaruar në bilancin e saj se “ka dhënë kredi për një
shifër marramendëse prej 6 miliardë e 115 milionë lekë te
reja, e barabartë me mbi 50 milionë euro, sikur të ishte
një bankë dhe jo një kompani telefonie celulare”. Dhe këtë
shumë kolosale kompania AMC ia paska lëshuar kompanisë mëmë
COSMOTE në Greqi, paçka se në bazë të ligjeve tona këto
para kjo kompani duhet t’i investojë për zhvillimin e
ekonomisë shqiptare. Ndërkohë që kompania në fjalë këtë mal
me para ia dorëzon në formë kredie kompanisë mëmë COSMOTE,
ajo, siç bëhet e ditur nga “Gazeta Shqiptare” (23 qershor
2996), duke filluar nga viti 2001, nuk u ka paguar
institucioneve tatimore të shtetit shqiptar një detyrim të
majmë që arrin në shumën deri në 7 milionë dollarë. Po pse
paska heshtur shteti shqiptar para një skandali të tillë
financiar te kompanisë greke AMC? Ka heshtur, sepse kjo
kompani, me kapitalin gjigant financiar që zotëron, ka
arritur të fusë në thes jo vetëm krejt institucionet
financiare të Tiranës, jo vetëm strukturat përkatëse të
shtetit shqiptar, por edhe krejt klasën politike shqiptare.

Pra, paratë e shqiptarëve të thjeshtë që nxirren me aq
djersë dhe gjak, shkojnë për pasurimin e shtetit shovinist
grek. Dhe kjo në saje të politikës tradhtare të klasës
politike shqiptare, të cilën e kanë blerë monopolet greke
dhe mëkëmbësi i shovinizmit grekomadh në Tiranë,
Janullatosi.
Këto kohët e fundit kanë filluar të dëgjohen edhe ca
reagime të shkëputura nga radhët e opozitës se pas
skandalit të zhvarrimeve, Janullatosi duhet të largohet nga
Shqipëria. Mes këtyre reagimeve më ka bërë përshtypje një
intervistë e zotit Zabit Brokaj, dhënë gazetarit Denion
Ndrenika dhe botuar në gazetën “Shekulli”, 31 maj 2006,
f.2.
Në ata intervistë zoti Brokaj e pranon se veprimet e
përfaqësuesve të shtetit grek në Shqipëri synojnë të vënë
në jetë një doktrinë njëqindvjeçare që quhet Vorio Epir. E
çuditshme! Pse, tani u kujtua zoti Brokaj ta thotë një gjë
të tillë? Gazeta “Rimëkëmbja” dhe zoti Baleta, që ditën që
Janullatosi shkeli këtu, e kanë ngritur zërin me forcë për
të zezat që e presin Shqipërinë pas ardhjes në Tiranë të
këtij misionari të shovinizmit grekomadh, që fshihet prapa
veladonit të kryepeshkopit të Kishës Ortodokse Shqiptare me
autoqefali tashmë të grabitur. “Edhe kjo, - deklaron zoti
Brokaj, - është aq e ulët, aq e padenjë për popullin grek,
për dinjitetin e tij. Habitesh!” Por zoti Brokaj nuk duhet
të habitet. Ai le të lexojë veprën shkencore të prof.dr.
Beqir Metës me titull “Tensioni greko-shqiptar” (1939-1949)
dhe vazhdimin e saj, veprën tjetër shkencore, të titulluar
“Shqipëria dhe Greqia, paqja e vështirë” (1949-1989) që të
bindet përfundimisht që populli dhe kombi grek, në
qëndrimin ndaj kombit shqiptar, ka qenë, është dhe vazhdon
të mbetet një komb dhe një popull shovinist. Në të dyja
veprat shkencore të lartpërmendura flitet me fakte të
pakundërshtueshme për një gjë të tillë. Shovinizmi i kombit
dhe i popullit grek në qëndrimin ndaj kombit shqiptar është
trajtuar gjerësisht edhe në faqet e gazetës “Rimëkëmbja”,
të cilën zoti Brokaj me siguri që nuk e lexon. Na vjen keq
që zoti Brokaj është kaq i vonuar në deklaratën e tij.
Megjithatë, na vjen mirë që ai, qoftë edhe me vonesë, arrin
ta bëjë një deklaratë të tillë. Më mirë vonë se kurrë.
Në intervistën e tij zoti Brokaj nxjerr në pah
papërgjegjshmërinë e shtetit shqiptar lidhur me zhvarrimet
e Përmetit, mungesën e ndjenjës së sovranitetit të vendit
tonë që manifestohet me heshtjen e tërë vertikales së
institucioneve shqiptare. Po ku ka qene zoti Brokaj kur
gazeta “Rimëkëmbja” dhe zoti Baleta u kanë rënë me kohë
kambanave të alarmit për faktin që klasa politike shqiptare
është zhveshur nga dinjiteti kombëtar dhe në ndërtimin e
marrëdhënieve me Greqinë vëndin tonë e ka çuar drejt
humbjes së sovranitetit? Se vetë zoti Brokaj ka qene pjesë
e “kupolës” politike të partisë socialiste, madje ka qenë
ministër në qeverinë Nano pas zgjedhjeve të 29 qershorit
1997, apo jo? Mos vallë atëherë shteti ynë paska qenë
sovran në marrëdhëniet me shovinizmin grekomadh? Asokohe,
pra, kur zoti Brokaj ka qene ministër, a ka qenë i bindur
që sovraniteti i vendit tonë ka qenë i cënuar në
marrëdhëniet me Greqinë? Nëse po, atëherë pse ka heshtur?
Apo mos vallë heshtja e tij ishte e kushtëzuar me ruajtjen
e postit ministror? Se “shefi i kuadrit” që vendos për
poste ministrore mos ndoshta e ka selinë në Athinë? E, pra,
zoti Brokaj, gazeta “Rimëkëmbja” dhe zoti Baleta kanë mbi
dhjetë vjet që deklarojnë që “shefi i kuadrit” që vendos
për dhënien ose marrjen e posteve të pushtetarëve tanë në
“kupolën” qeverisëse, e ka selinë në Athinë dhe në Paris.
Në intervistën e vet, aty diku më poshtë, zoti Brokaj
thotë: “Po këtu ka edhe një ngjarje tjetër që flet për
mungesën e prestigjit të shtetit shqiptar. Na del një
konsull, i cili, me sa duket, është mes regjisorëve, që
ndien përgjegjësinë, që futet në këtë lojë të fëlliqur mes
priftërinjve, përfaqësues të një politike antishqiptare, e
thotë që të mbyllet kisha, që të mos bëhet hetimi, e, për
çudi, autoritetet shqiptare, me servilizëm, janë nën
komandën e këtij konsulli, e ndërpresin hetimin për të mos
hyrë në kishë, që të mos shkohet tek e vërteta”.
Me këto që deklaron, zoti Brokaj sigurisht që kërkon të
shpërthejë një derë të hapur. Mos vallë vetëm tani zoti
Brokaj na e paska pikasur mungesën e prestigjit të shtetit
shqiptar? Pse, kur zoti Brokaj ishte në pushtet, madje kur
mbante edhe postin e ministrit të mbrojtjes, mos vallë
shteti shqiptar kishte manifestuar ndofarë prestigji, qoftë
edhe një herë të vetme, në marrëdhëniet me shtetin
shovinist grek? Mungesën e prestigjit të shtetit shqiptar
në marrëdhëniet me shovinizmin grekomadh gazeta
“Rimëkëmbja” dhe zoti Baleta e kanë theksuar sa e sa herë,
por zoti Brokaj ose nuk e ka lexuar kurrë këtë gazetë
nacionaliste, ose ka bërë sikur nuk e ka ditur një gjë të
tillë. Për fatkeqësinë e kombit shqiptar, mbarë politikanët
tanë, kur janë në opozitë, çoku kujtohen rrallë e për mall
të marrin edhe poza nacionalistësh të akshamit. Bën mirë
zoti Brokaj kur thotë që konsulli grek është futur në një
lojë të fëlliqur me rastin e zhvarrimeve në Përmet. Por mos
vallë ai nuk e paska ditur që tashmë është krijuar një
traditë pesëmbëdhjetëvjeçare lidhur me mungesën e
prestigjit të shtetit shqiptar? Dhe mungesën më skandaloze
të prestigjit të shtetit shqiptar e ka manifestuar
pikërisht ai formacion politik që përfaqëson zoti Brokaj
gjatë këtyre pesëmbëdhjetë vjetëve, pra, krahu i majtë i
politikës shqiptare, i cili, pas aktit të tradhtisë së
rëndë kombëtare që kreu në vitin 1997, në sytë e
nacionalistëve shqiptarë u shfaq haptas si një filial i
PASOK-ut grek.
Pra, zoti Brokaj nuk ka pse të bëjë të habiturin kur një
konsull grek sillet në Shqipëri si në një vend pa zot. Në
vend pa zot Shqipërinë e shndërroi pikërisht formacioni
politik që përfaqëson zoti Brokaj, pra, e majta tradhtare
shqiptare, e cila lejoi qëndrimin në vëndin tonë për një
kohë të gjatë të trupave pushtuese greke pas ngjarjeve të
vitit 1997, paçka se forcat e tjera ushtarake të vendeve të
huaja u larguan brenda afatit të caktuar. Vetë zoti Brokaj
erdhi në pushtet pas dhunës së krahut të majtë të politikës
shqiptare që shpërtheu aq dhunshëm në Vlorë në vitin 1997
pikërisht me sponsorizimin e shovinizmit grekomadh dhe të
mëkëmbësit të tij të drejtpërdrejtë Janullatos. Këto gjëra
zoti Brokaj i di fort mirë, se asokohe, pra, në ngjarjet e
vitit 1997, në Vlorë, celulari i tij ka punuar me ngarkesë
të plotë.
Lexuesit e respektuar të “Rimëkëmbjes”, zotin Baleta dhe
atë Nikolla Markun zoti Brokaj nuk i çudit aspak kur
deklaron se priftërinjtë me të cilët konsultohet një
konsull grek për zhvarrimet e Përmetit janë përfaqësues të
politikës antishqiptare. Gazeta “Rimëkëmbja”, zoti Baleta
dhe atë Nikolla Marku i kanë paralajmëruar me kohe të
gjithë ata që i thonë vetes shqiptarë se priftërinjtë grekë
në Shqipëri dhe të gjithë priftërinjtë shqiptarë që
Janullatosi i ka vënë në shërbim të veladonit të tij
ogurzi, janë pararojë e shovinizmit grekomadh. Prandaj edhe
Vasil Thomollari, një prift injorant dhe paradoksal, si një
sahanlëpirës i Janullatosit, nuk mund të sillej ndryshe nga
ç’u soll në rastin e zhvarrimeve në fshatrat Kosinë dhe

Kutal të Përmetit.
Në intervistën e vet zoti Brokaj kërkon ndërhyrjen e
autoriteteve të Kishës Ortodokse Autoqefale për çëshjen e
zhvarrimeve në Përmet. Sigurisht që zoti Brokaj bën shaka
kur flet kësisoj, se unë nuk di që ne të paskemi kishë
ortodokse autoqefale. Unë, në mbështetje të atë Nikolla
Markut, jam i bindur që në Shqipëri, domethënë në Tiranë,
kemi një filial të Kishës Ortodokse Greke që ka në krye një
peshkop grek, kurse për Kishë Ortodokse Autoqefale
Shqiptare unë njohë vetëm Kishën e Shënmërisë së atë
Nikolla Markut në Elbasan. Vallë nuk e ditka zoti Brokaj që
zhvarrimet në Përmet janë një vepër sa e pistë aq edhe e
poshtër e filialit të Kishës Ortodokse Greke në Tiranë dhe
personalisht e mëkëmbësit të shovinizmit grekomadh në
Shqipëri, Anastas Janullatosit? Prifti sahanlëpirës i
Janullatosit, Vasil Thomollari, është veç çakalli që merret
me zhvarrimet e Përmetit, kuse ujku i eshtrave të
zhvarrosura është mëkëmbësi Janullatos. Plani për nisjen e
aksionit të zhvarrimeve në Përmet me siguri që është
hartuar në kabinetin e kryeministrit Karamanlis dhe i është
ngarkuar për zbatim mëkëmbësit të shovinizmit grekomadh në
Tiranë, Janullatosit. Prandaj edhe mëkëmbësi Janullatos ia
hipi helikopterit dhe zbriti në Përmet për të dhënë porosi
të drejtpërdrejta në terren se si duhej të niste procesi i
zhvarrimeve. A thua të mos i dijë gjëra të tilla zoti
Brokaj? Nuk më besohet. Kur ujkun Janullatos të eshtrave të
zhvarrosura e kemi në Tiranë, a ka të drejtë zoti Brokaj të
kërkojë ndërhyrjen e tij për të sqaruar gjësend? Kësaj i
thonë të vësh ujkun bari.
Çuditem tej mase kur në intervistën e zotit Brokaj lexoj
pyetjen e mëposhtme: “Si është e mundur që edhe në ngjarje
të tilla.., kur bëhet fjalë për cënime të rënda të
dinjitetit të shqiptarëve… (Janullatosin – E.Y.) nuk e
dëgjon të flasë e të veprojë?”
Vallë nuk e ditka zoti Brokaj që mëkëmbësi i shovinizmit
grekomadh Janullatos, në Tiranë ka për mision kryesor
poshtrimin e dinjitetit kombëtar të shqiptarëve, zhveshjen
e tyre nga vetësia kombëtare dhe grabitjen e djersës së
tyre në interest të pasurimit të Greqisë? Ai me siguri që
vuan nga ngërçi janullatist që ka paralizuar krejt klasën
politike shqiptare, se ndryshe nuk mund ta shtronte një
pyetje të tillë.
Ndërhyrjes së gazetarit Ndrenika lidhur me
Projektkushtetutën e rrëzuar në vitin 1994 nga formacioni i
krahut të majtë të politikës shqiptare, në të cilën
përcaktohej ligjërisht qenia 25 vjet në Shqipëri e kreut të
kishës, zoti Brokaj i shmanget me shumë marifet, duke
nënvizuar se paska kërkuar nga parlamenti përpilimin
urgjent të një ligji për fenë. Por që nga karrigia ku je
ulur në sallën e parlamentit, të kërkosh hartimin e një
ligji për fenë është tjetër gjë, dhe është tjetër gjë të
ndërmarrësh një nismë ligjore për përgatitjen e një ligji
të tillë. Me sa jemi në dijeni, zoti Brokaj deri tani nuk
ka ndërmarrë kurrfarë nisme ligjore në parlamentin shqiptar
pikërisht për hartimin e ndonjë ligji të posaçëm për fenë,
i cili të sanksiononte në krye të kishës një peshkop me
gjak shqiptari.
..........
Shumë vonë është përmendur zoti Brokaj për t’u kujtuar
shqiptarëve se paska “edhe këngë rreshtore në ushtrinë
greke sot e kësaj dite”, në të cilat flitet “për Tepelenën,
Përmetin, Gjirokastrën, Korçën, Himarën”, ku grekët duhet
të çlirojnë vëllezërit e tyre. Po zoti Brokaj, si pjesëtar
me peshë i kreut të formacionit të krahut të majtë të
politikës shqiptare, pse nuk ka protestuar në forumet e
tij? Pse ai nuk ka reaguar kundër autoriteteve shoviniste
greke kur ka qenë ministër i mbrojtjes? Po vetë ai a e di
konkretisht se cili ministër apo kryeministër shqiptar e ka
vënë dhe e ka mbajtur të fshehur nga publiku shqiptar atë
firmë të turpshme për ndërtimin e pesë varrezave për
eshtrat fantazma të ushtarëve agresorë grekë në territorin
shqiptar? Derisa zoti Brokaj vendosi të rrëfehet në gazetën
“Shekulli” të datës 31 maj, atëherë le të rrëfehet deri në
fund, se kështu e çliron shpirtin sadopak nga ajo pjesë e
mëkateve që i rëndojnë si funksionar i lartë i “kupolës” së
majtë shqiptare në ndërtimin e marrëdhënieve me shtetin
shovinist grek dhe me mëkëmbësin e tij në Tiranë,
Janullatosin.
Me shumë të drejtë zoti Brokaj shpreh pakënaqësinë e vet
që çështja e zhvarrimeve në Përmet nuk zinte faqet e para
të gazetave shqiptare. Po mos vallë zoti Brokaj nuk e ditka
që shtypi shqiptar dhe të gjitha mjetet e komunikimit pamor
janë blerë nga shovinizmi grekomadh? Dikur në faqet e
gazetës së respektuar “Rimëkëmbja” kam shkruar se kisha
shoviniste greke është krahu politik i shovinizmit
grekomadh dhe Janullatosi është komisari i këtij krahu
politik në Shqipëri, që ka për objektiv greqizimin e
Shqipërisë së Jugut, deri në Shkumbin. Për arritjen e këtij
objektivi, shteti shovinist grek ka menduar që krahut të
tij politik, pra, kishës shoviniste greke, t’i sigurohet
edhe një krah i fuqishëm financiar. Pra, atij, për
realizimin e këtij objektivi, i duhen mjete të fuqishme
financiare, të cilat nuk mund të sigurohen nga
taksapaguesit grekë. Këto mjete financiare duheshin
siguruar nga djersa dhe gjaku i shqiptarëve të thjeshtë.
Prandaj shërbimi i telefonisë së lëvizshme (celulare) kaloi
në pronësi të shtetit shovinist grek, i cili, përmes
kompanisë AMC dhe VODAFONE, grabit egërsisht shqiptarët e
thjeshtë dhe krijon pikërisht krahun e fuqishëm financiar
që është në shërbim të krahut politik të shtetit shovinist
grek, pra, të kishës shoviniste greke për greqizimin e
Shqipërisë së Jugut. Më këtë krah të fuqishëm financiar
mëkëmbësi i shovinizmit grekomadh në Tiranë, Janullatosi,
ka blerë shtypin shqiptar, ka blerë kanalet televizive
shqiptare, ka futur në thes formacionet politike shqiptare
të të dy krahëve, organizatat e ashtuquajtura të pavarura,
ndërton kisha dhe manastire me simbolikë greke anekënd
Shqipërisë së Jugut, madje po ndërton një katedrale
gjigante në qendër të Tiranës, ngre kryqe, si fantazma,
majë kodrash dhe bregoresh, si t’i dojë qejfi, i sigurt se
nuk do t’i hyjë gjemb në këmbë nga autoritetet shqiptare.
Prandaj në çështjen e zhvarrimeve në Përmet gazetat
shqiptare merreshin me priftin injorant Vasil Thomollari
dhe jo me kryeujkun e eshtrave të zhvarrosura, Anastas
Janullatosin, i cili, sapo iu hoqën petët lakrorit të
zhvarrosjeve, fluturoi drejt Athinës dhe frymën e mbajti në
“Megaro Maksim” - selinë qeveritare të Kostas
Karamanlisit, pikërisht atje ku është hartuar edhe plani
për zhvarrosjen e eshtrave në Përmet. Pikërisht për këtë
kryeujk të eshtrave të zhvarrosura shtypi dhe kanalet
televizive shqiptare nuk guxuan të bënin as komentin më të
vogël.
Në fund të intervistës së tij zoti Brokaj thotë për
Janullatosin: “…brenda ligjit unë do të thosha se ai e ka
tejkaluar misionin e vet”. Bën mirë zoti Brokaj që deklaron
kësisoj, por halli është se mbarë shqiptarët nuk e dinë se
ekzistoka ndonjë ligj që të përcaktoka kohëqëndrimin e
mëkëmbësit Janullatos në Shqipëri. Është tjetër punë në
qoftë se një ligj i tillë ekzistoka, por që vazhdoka të
mbahet sekret nga publiku shqiptar, ashtu si puna e
marrëveshjes greko-shqiptare për ndërtimin e varrezave për
eshtrat fantazma të ushtarëve grekë. Në qoftë se një ligj i
tillë ekzistoka, zoti Brokaj do të bënte mirë t’ia bënte të
njohur opinionit publik shqiptar.
Para do kohësh në Tiranë u organizua edhe një takim i
përfaqësuesve të disa shoqatave të pavarura, të cilat
kërkuan largimin e Janullatosit nga Shqipëria. Në atë takim
merrnin pjesë edhe zotërinjtë Zabit Brokaj dhe Pullumb
Xhufi. Kërkesa e shoqatave të pavarura për largimin e
Janullatosit sigurisht që është një vrimë në ujë. Largimi i
Janullatosit duhet kërkuar në mënyrë institucionale dhe jo
nga shoqatat e pavarura. A nuk do të ishte më mirë që
zotërinjë Zabit Brokaj dhe Pullumb Xhufi të këmbëngulnin
për largimin e mëkëmbësit të shovinizmit grekomadh
nëpërmjet një nisme ligjore në parlamentin shqiptar, duke
kërkuar edhe mbështetjen e grupit parlamentar të LSI-së?
Nuk është halli se me një nismë të tillë ata do të nxirrnin
gjë në dritë, halli është që publiku shqiptar ta shikojë me
sytë e vetë se si deputetët e parlamentit atë s’do ta
votonin se dihet që përmes krahut financiar të shovinizmit
grekomadh në Shqipëri, kompanive AMC dhe VODAFONE, ata janë
të blerë nga mëkëmbësi i shovinizmit grekomadh, Anastas
Janullatosi.

Por shumë më kuptimplote do të tingëllonte kërkesa për
largimin e Janullatosit, sikur ajo të bëhej nga mbarë
ortodoksit shqiptarë, përveç atyre të Kishës së atë Nikolla
Markut që janë në pararojë të përpjekjeve për shporrjen e
tij nga Shqipëria. Por ortodoksit shqiptarë, jashtë kishës
së atë Markut, e kanë tradhtuar veprën e Fan Nolit, ata
kanë shkelur mbi gjakun e Papa Kristo Negovanit, të atë
Stath Melanit, të Petro Nini Luarasit e të sa e sa
martirëve të tjerë ortodoksë, me gjakun e të cilëve kisha
shoviniste greke i ka lyer duart deri në bërryl. Me
qëndrimin e tyre prej sahanlëpirësish të Janullatosit
ortodoksët shqiptarë jashtë kishës së atë Markut kanë
shkruar një faqe të turpshme në historinë e ortodoksisë
shqiptare.
Nuk jam i bindur se sa seriozisht e ka kërkesën e vet zoti
Brokaj për largimin e Janullatosit nga Shqipëria, kur dihet
që Janullatosi jo vetëm që nuk do të largohet, por, siç
qarkullojnë fjalë poshtë e përpjetë, ai, sipas porosisë së
shovinizmit grekomadh, edhe kur t’i vijë ora e vdekjes, do
të varroset në tokën shqiptare. Madje qarkullojnë dy
variante. Sipas variantit të parë, Janullatosi do të
varroset në katakombet e kadedrales ortodokse gjigante që
po ndërtohet në qendër të Tiranës, gati e shkrirë me selinë
e partisë socialiste. Kurse sipas variantit të dytë,
Janullatosi do të varroset në Bishtpallë. Kësisoj, me
varrosjen e kufomës së Janullatosit në tokën shqiptare,
shovinizmi grekomadh vjen dhe e ngre më lart Shkumbinit
“kuotën” e pretendimeve territoriale ndaj Shqipërisë,
meqënëse brezat pasardhës të shovinizmit grekomadh do të
kenë se me çfarë t’i përforcojnë justifikimet e veta – me
eshtrat e pasardhësit të Shën Kozmait, Janullatosit, të
cilin Patrikana e Stambollit nuk do të mënojë ta shpallë
shenjtor.
Por pavarësisht pasioneve bizantine të shovinizmit
grekomadh dhe të krahut të tij politik, kishës shoviniste
greke, për greqizimin e Shqipërisë, pavarësisht tradhtisë
së ortodoksisë shqiptare, jashtë asaj të atë Nikolla
Markut, pavarësisht tradhtisë së klasës politike shqiptare
në qëndrimin ndaj interesave tona kombëtare, shekulli XXI
ka filluar të punojë për shqiptarët, për realizimin e
ëndrrës së tyre për bashkimin e mbarë trojeve etnike
shqiptare në një shtet të unifikuar kombëtar. Shovinizmi
grekomadh dhe krahu i tij politik, kisha shoviniste greke,
do të bënin mirë të nxirrnin mësime nga përvoja e
palakmueshme e shovinizmit serbomadh dhe e krahut të tij
politik, kishës shoviniste serbe. Shovinizmi serbomadh dhe
kisha shoviniste serbe kërkuan të vinin brirët e Sërbisë së
Madhe, por humbën edhe veshët e saj. Pas humbjes së
Kosovës, gjasat janë se Serbinë e presin humbje të tjera,
siç kanë qarkulluar ca fjalë në Perëndim, që janë përcjellë
edhe në ndonjë gazetë shqiptare para do kohësh. Shovinizmi
serbomadh dhe kisha shoviniste serbe kishin gati një
shekull që Kosovën e mbanin “në brez”, si një minë me
sahat. Por edhe shovinizmi grekomadh dhe kisha shoviniste
greke të mos harrojnë se edhe vetë janë duke mbajtur “në
brez” një minë më sahat, Çamërinë.

Eshref Ymeri
Minneapolis, SHBA. 26 qershor 2006.

LIDHJA SHQIPTARE E PRIZRENIT
DHE POLITIKA PANISLAMISTE E SULLTAN ABDÜLHAMIDIT II

Nga: Olsi Jazexhi

Për historinë e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, ashtu si
edhe shumë pjesë të tjera të historisë shqiptare,
historishkruesit komunistë, si në Shqipëri ashtu edhe në
Kosovë kanë bërë një seri manipulimesh historike, si në
kohët e bashkim-vllaznimit shqiptaro – sllav, ashtu edhe në
ditët tona të bashkim – evropjanizimit të vendit.
Përpjekjet e shkollës historiografike komuniste shqiptare
të prezantuara nga historianë ortodoksë që nga Stefanaq
Pollo, Paskal Milo, Kristo Frashëri, Aleks Buda, Petrika
Thëngjilli e deri te Valentina Duka, kanë stresuar gjithnjë
në tezat e armiqësisë së kombit shqiptar me Perandorinë
Osmane. Turqit, osmanët dhe identiteti musliman i
shqiptarëve është portretizuar gjithnjë si shkaku kryesor i
tragjedive të mëdha të kombit shqiptar. Kjo shkollë me
ndikimin e saj është një nga faktorët kryesorë pse sot në
Republikën e Shqipërisë, letrarë si Ismail Kadare, të cilët
janë produkte të kësaj shkolle, vazhdojnë të hedhin helm
kundër identetitetit islamik të kombit shqiptar dhe çdo
gjëje që ka lidhje me Lindjen.
Një nga pjesët më të manipuluara të historisë shqiptare ka
të bëjë edhe me Lidhjen Shqiptare të Prizrenit e cila u
themelua nga krerët e popullatave muslimane shqiptare në
Ballkan pas nënshkrimit të traktatit të Shën Stefanit më 3
mars 1878 midis Rusisë dhe Perandorisë Osmane. Traktati i
Shën Stefanit i shkëpuste perandorisë toka të mëdha të
banuara kryesisht me shqiptarë dhe një gjë e këtillë shihej
me tmerr si nga muslimanët shqiptarë ashtu edhe nga sulltan
Abdülhamidi II, i cili jo në pak raste kishte vënë në pah
dashurinë e tij për kombin shqiptar. Duke dashur që të
influencojë indirekt dhe sabotuar vendimet e
Shën-Stefanit, Fuqitë e Mëdha fillimisht do të provokonin
zhvillimin e një konference nderkombëtare paqeje, të cilën
edhe pse Rusia nuk e pranoi fillimisht, më pas do ta
detyronin. Kongresi i Berlinit që do të mblidhej me
presionin e Anglisë dhe Austro-Hungarisë kundër Rusisë do
të synonte të fshinte fitoret ruse në Shën Stefan dhe
zvogëlonte në maksimum daljen e sllavëve në Adriatik.
Por edhe pse fuqitë e mëdha kishin hall që të frenonin sa
më shumë fitoret ruse në Evropë, sulltan Abdülhamidi nga
ana tjetër mundohej të përfitonte në maksimum nga
rivaliteti anglo-austriak kundër Rusisë, dhe të ruante sa
më shumë të ishte e mundur nga perandoria e tij. Në të
njëjtën kohë sulltani ishte i interesuar të ngrinte në
revolta popullatat muslimane në Ballkan kundër traktatit të
Shën-Stefanit të cilat do të shërbenin si një faktor më
shumë, presioni ndaj Serbisë, Malit të Zi dhe Bullgarisë që
kërkonin të përfitojnë nga traktati dhe për të bindur
Fuqitë e Mëdha që Perandoria kishte ende influence në
Ballkan.
Megjithatë nëpër tekstlibrat e historisë sa në Shqipëri aq
edhe në Kosovë, Lidhja Shqiptare e Prizrenit vazhdon të
përshkruhet si një veprim kryekëput shqiptar, i ndërtuar
dhe nxitur nga elementi anti-turk shqiptar, i cili ishte në
konflikt të hapur dhe të egër tashmë jo me pushtuesit serbë
në veri dhe grekë në jug, porse me osmanët dhe identitetin
islamik të shqiptarëve. Një shembull i këtillë mund të
gjendet në Kreun V të historisë së Shqipërisë të shkruar
nga aromuni Kristo Frashëri. Ai kohën dhe ngjarjet që çuan
në nënshkrimin e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit e
portretizon si një fushatë presioni nga osmanët të cilët,
sipas Kristos, kërkonin t’i bënin shqiptarët ‘islamikë’:
“Funksionarët e administratës dhe përkrahësit e tyre
sulltanistë ushtruan në këto mbledhje presion të fuqishëm
për t’i detyruar pjesëmarrësit që t’i nënshkruanin
protestat e tyre jo si banorë shqiptarë, por si nënshtetas
islamikë të lidhur me Perandorinë Osmane.” Megjithatë
Kristoja mendon se: “Këto presione nuk dhanë rezultat. Në
asnjë nga krahinat shqiptare, pjesëmarrësit e mbledhjeve
nuk pranuan ta cilësonin veten e tyre si banorë islamikë.
Në të gjitha aktet drejtuar Fuqive të Mëdha banorët
myslimanë dhe të krishterë, protestonin si shqiptarë, si
pjesëtarë të një kombi të vetëm.”
Rrena si këto të lartëprodhuara nga Kristo Frashëri kohët e
fundit po sfidohen në shtypin shqiptar. Rasti më i fundëm
është ai i botuar në Gazeta Lajm më 10 Qershor 2006 në
Kosovë, ku u vërtetua tashmë se Kuvendi i Lidhjes se
Prizrenit është mbajtur në xhaminë “Bajrakli” të Prizrenit
dhe jo në shtëpinë e vogël – ders’hanen të cilën propaganda
komuniste shqiptare është munduar të bindë shqiptarët më
parë. Megjithatë përveç faktit që Lidhja Shqiptare e
Prizrenit është mbajtur në Xhaminë Bajrakli, historianët e
huaj rrëfejnë një version të ndryshëm të historikut sesi
Lidhja Shqiptare e Prizrenit u themelua, pse u themelua,
nga kush dhe për çfarë arsyesh.
Duke nisur dhe refuzuar pikë së pari citate si ky i
lartëpëmenduri i Kristo Frashërit i cili trushplan popullin
shqiptar dhe e mbush me urrejte anti-turke kur shkruan që
“banorët myslimanë dhe të krishterë, protestonin si
shqiptarë, si pjesëtarë të një kombi të vetëm” kundër
vendimeve të Traktatit të Shën Stefanit, ne duhet të bëjmë
disa korigjime. Duke qenë që z. Frashëri është vetë aromun
nga jugu i Shqipërisë, atij duhet ti kujtojmë se në Lidhjen
Shqiptare të Prizrenit nuk kanë marrë pjesë as patriotët e
tij vllehë dhe as ortodoksët e Jugut të Shqipërisë. Këtë
gjë më mirë ne na e vërteton historiani grek, Evangelos
Kofos në shkrimin e titulluar “Greek reaction to the
Albanian League of Prizren” (Balkan Studies, Vol 23, 1982).
Në këtë shkrim, Evangelos tregon se përkrah Lidhjes
Shqiptare të Prizrenit nuk u radhitën “të gjithë shqiptarët
myslimanë dhe të krishterë” siç pretendon Kristo Frashëri.
Por Kofos thotë të kundërtën.
“në ditët e Kongresit të Berlinit, Maratos (një emisar
grek) tregon se të gjithë të krishterët (ortodoksë) të
sanxhakut të Gjirokastrës – duke përfshirë ata të qyteteve
të Gjirokastrës, Delvinës, Tepelenës dhe Përmetit –
refuzuan të nënshkruajnë peticione (kundër Shën Stefanit).
Të njëjtin qëndrim kishin mbajtur edhe të krishterët e
Sarandës, siç raportonte konsulli grek në këtë qytet. (fq.
356)

Por përveç asaj se kush morri pjesë dhe kush jo në Lidhjen
Shqiptare të Prizrenit, një fakt të cilin historiografia
komuniste shqiptare ka manipuluar është ai i natyrës së
kësaj lidhje. Për këtë arsye një vështrim interesant sesi
dhe pse Lidhja Shqiptare e Prizrenit u mbajt, jep
historiani patriot nga Elbasani, Kastriot Dervishi i cili
në përgjigjen që i bën Paskal Milos, në një të përditshme
në Tiranë (“Paskal Milo midis sherbimit dhe trillimit”
Tiranë 2001), shkruan se sulltan Abdülhamidi një nga arsyet
që e shtynë të ndërtojë Lidhjen Shqiptare të Prizrenit,
ishte që të formonte një “Linjë jo zyrtare (që) do të ishte
zëri shqiptar për të kundërshtuar çdo pretendim në dëm të
trojeve shqiptare. Sipas librit të Xhaferr Belegut "Lidhja
e Prizrenit", (Tiranë 1939), Sulltani u shkroi letër
kryetarëve të fesë muslimane si Ahmet Efendi Koronicës
(Kadi i Gjakovës), Ymer Efendiut (Myderris i Prizrenit) dhe
Jonuz Zyhdi Efendiut (Myfti i Dibrës) dhe u dha urdhër
komandave ushtarake në Shqipëri të mos ta pengonin Lidhjen,
bile ta përkrahnin e ndihmonin atë. (shih faqet 17-18 të
librit).
Mbi karakterin jo pan-shqiptar, por pan-musliman të Lidhjes
Shqiptare të Prizrenit, përveç dëshmive të lartëpërmendura
greke, dëshmojnë edhe shumë historianë perëndimorë.
Historiani britanik, Jakob Landau në librin: ‘Politika e
Pan-Islamit: ideologjia dhe organizimi (Oksford 1990) e
sheh krijimin e LSHP-së si pjesë të projektit të sulltanit
për të çliruar muslimanët Ballkanas nga sundimi ortodoks.
Landau mendon se Lidhja Shqiptare e Prizrenit u sponsorizua
indirekt nga sulltani, dhe për këtë në kapitullin e
“Shoqërive dhe Vëllazërive” të ndërtuara nga sulltani në
suazat e pan-islamizmit, Landau thotë se:
Një organizatë edhe më jetëgjatë ishte Lidhja Shqiptare e
Prizrenit, në disa raste e njohur si Lidhja Shqiptare. Ajo
u ndërtua pas takimit të fisnikëve vendas më 10 qershor
1878, fillimisht për të kërkuar autonomi për Shqipërinë.
Megjithatë qëllimi parësor i themeluesve të saj ishte të
ndalonte copëtimin e Shqipërisë në Kongresin e Berlinit,
kështu që dy dokumentat bazë themelues të Lidhjes,
dëshmonin besnikërinë ndaj Perandorisë dhe sulltanit, duke
ju referuar kështu edhe sheriatit. Në vitin 1878 ndërmjet
Prizrenit dhe qeverisë në Stamboll kishte komunikime
intensive. Theksi ndaj identitetit musliman dhe osman ishte
natyral për një nga grupet më muslimane të perandorisë, i
cili kërkonte siguri në një kohë krize si kjo nga
bashkëbesimtarët e tjerë.
Abdülhamidi ishte shumë i sigurtë për këtë; edhe kur tre
vite më vonë, gjatë një lëvizje anti-osmane mes
shqiptarësh, urdhëroi Dervish Pashën që t’i kërkojë
shqiptarëve besnikëri ndaj sulltanit – kalif në emër të
sheriatit dhe interesit pan-islamik. Dhe edhe një gjeneratë
më vonë, në vitin 1911 në Shqipëri sërisht u zhvilluan
demonstrata për të mbështetur sulltanin – kalif dhe treguar
gadishmëri për të luftuar kundër qafirëve (italianë) që
kishin pushtuar Libinë. (fq. 49)

Mbi karakterin islamik të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit
flet edhe historiani britanik, Noel Malkolm, i cili në
librin e tij, “Kosovo a short history” (Harper Collins,
1999) kujton citimet e një zyrtari britanik në Kosovë më
1878.

Lëvizja (LSHP) ëshë më shumë një lëvizje fetare sesa
shekullare, dhe udhëhiqet nga myftilerët, ulematë dhe
kadijtë…. Jam i mendimit se tashmë është mëse e qartë se
Porta e Lartë dhe Lidhja janë në një mendje, dhe po punojnë
për të arritur një qëllim të përbashkët – mbrojtjen e
provincës. (fq 222)

Për karakterin islamik të Lidhjes, Kastriot Dervishi në
shkrimin e sipërpërmendur thotë:

Paskal Milo nga ana e tij, ashtu si edhe mjaft historianë
të kudhrës enveriane, e shikojnë Lidhjen e Prizrenit vetëm
si një instrument kundër Turqisë. Në të gjithë deklaratat
apo memorandumet e Lidhjës do të vërejmë besnikërinë e
treguar ndaj Sulltanit. Po citoj vendimin e parë të
Lidhjës të datës 18 qershor 1878, të përbërë nga 16 nene:
"1. Lidhja jonë është formuar me qëllim që të mos njohi
asnjë qeveri, përveç se atë të Perandorisë Osmane dhe të
mbrojë integritetin tokësor duke përdorur të gjitha mjetet.
2. Qëllimi ynë është i lartë, mbrojmë të drejtat e personit
të lartë, Madherisë së tij Sulltanit tonë Sovran.
6. ...Nuk do të njohim në asnjë mënyrë Bullgarinë dhe as që
duam t'i dëgjojmë emrin. Edhe Serbia në rast se nuk na i
dorëzon me të mirë trojet që na ka shkelur, do të dërgojmë
kundër saj fuqi për t'ia marrur me pushkë..." (shih XH.B.
"Lidhja e Prizrenit" faqe 31)

Megjithatë ne të gjithë pranojmë që në Lidhjen Shqiptare të
Prizrenit pati dy linja mendimi, njëra ishte autonomiste
dhe kërkonte të shpëtonte popullatat muslimane përballë
agresionit kristjan, nën suazat e perandorisë. Ndërsa linja
tjetër, ishte linja radikale, e frymëzuar nga idetë
iluministe franceze, që kërkonte largimin nga Perandoria
dhe krijimin e një shteti të pamvarur. Sipas Dervishit kjo
linjë do të çonte në shkatërrimin e Lidhjes Shqiptare të
Prizrenit, pasi elementi gegë - musliman shqiptar nuk mundi
të dakordohet me idetë e qarqeve bektashiane – ortodokse të
kryesuara nga Abdyl Bej Frashëri të cilat kërkonin
shkatërrimin e Perandorisë Osmane në Ballkan dhe krijimin e
një shteti të pamvarur shqiptar. Synitët shqiptarë të cilët
ndjeheshin ende si pjesë e klasës së lartë në perandori nuk
kishin komplekset e rajave ortodoksë apo bektashianëve që
ishin dëbuar nga Stambolli më 1826 dhe përndiqeshin kudo.
Dhe jo më kot, Evangelos Kofos kujton se peshkopi i Korçës,
qeverisë së Athinës i thoshte se:
Abdyl Beu punon ditë e natë për të bashkuar të krishterët
me shqiptarët muslimanë, që rrojnë në Epir dhe Maqedoni,
dhe për ti bërë ata një komb, me shtetin e tyre.

Megjithatë në Gëgërinë e Epërme dhe në Kosovë, idetë e
Abdyl Beut do të ishin të pamundura, pasi mes gegëve
muslimanë ideja e krijimit të një shteti me fqinjët e tyre
të krishterë (që këtu ishin serbë dhe vllehë), tashmë ishte
e pamundur. Pamundësia e krijimit të një shteti më të
krishterët ortodoksë po dëshmohet e pamundur edhe në ditët
tona në Kosovë, ku në Mitrovicë, elementi serb vazhdon të
refuzojë idenë e bashkëjetesës në një shtet me shqiptarët
muslimanë dhe asimilimin e tij kulturor ndaj shumicës. Për
këtë arsye, edhe gegëria muslimane e përqëndruar përreth
Prizrenit, idenë e krijimit të një shteti sipas koncepteve
të Abdyl Frashërit e shihte shumë më të vështirë sesa
ruajten e status quo-së nën mbrojtjen e babë sulltanit.

ATO ESHTRA KANË SHUMË PËR TË TREGUAR !

Edhe kjo i duhej shqiptareve të lodhur e të rraskapitur,
nga debate perçmuese mbi identitetin, nga varferia dhe
ecejaket e integrimit. Me të vërtetë fantasia perverse
është aq e larmishme sa do ta sfidonte logjikën e mprehtë
dhe moralin e pastër, derisa ajo të mos kthehej ne
strategji. Alfred Hiçkok, regjizori i famshëm i filmave
horror, do te mbetej i fantaksur nga fabula horror e
Kosinës, edhe per faktin se për herë të parë ngjyrimet
horror lidheshin me veladonin e zi të një prifti, në një
natë të zezë në të cilën u konsumuan të gjitha të zezat.
Gjithçka do të vazhdonte normalisht në perfeksionin më të
madh për priftin dhe eprorët e tij, të cilët të kënaqur me
konspiracionin e denjë për një agjenturë profesioniste, po
shijonin frytet e operacionit kocka, gjersa kocka vetë t’u
mbetej në fyt. Tashme ne vetëm do të humbisnim kohë të
ndaleshim në detajet e fabulës, që janë të mirënjohura nga
të gjithë, por ajo që neve na intereson të analizojmë,
është përse Shqipëria, kthehet në tokën më pjellore për
lulëzimin e perversiteteve të tilla ?
Është shumë i çuditshëm fakti i analogjisë që ekziston në
dyshimin mbi identitetin e shqiptarëve të gjallë të ngritur
kohët e fundit nga ndonjë “baba” i kombit në formën e një
sfide intelektuale dhe dyshimin e identitetit të
shqiptarëve të vdekur të praktikuar nga ndonjë “baba”
shpirtëror në formën makabre të përdhunimit të varreve
shqiptare. E përbashkëta e këtyre të dyjave në thelb është
diversifikimi identitar , lubia e të cilit nuk kursen as të
vdekurit, ku simboli i përbashkët i tyre është konvertimi,
i cili për të gjallët duhej të vendosej në gjoksa, ndërsa
për të vdekurit mbi kokat e varreve të tyre, por kësaj
rradhe nën petkun e ushtarëve fitimtarë në tokën e një
populli me identitet “të Analogjia e tentativave për
ndryshueshmëri identitare të shqiptarëve të shprehur në
forma krejt të kundërta nga ana praktike por krejtësisht të
ngjashme nga ana ideologjike, bën të qartë faktin se
Shqipëria dhe shqiptarët po ndodhen vërtet përballë një
sfide të re. Përpjekjet e sforcuara për t’i pajisur
shqiptarët me një identitet të ri kjo edhe jashtë dëshirës
së tyre i ngjan atij injeksioni që i bëhet njeriut në
mënyrë të dhunshme, por që më vonë i shkakton reaksion dhe
kundërveprim. E përbashkëta tjetër e të dy fenomeneve të
përmendura më sipër është dhuna, ku e para karakterizohet
nga dhuna intelektuale, që në shumë raste na shafqet në
formën e imponimit të tezave identitare dhe çdo kundërshti
ndaj tyre apo hartuesit të tyre konsiderohet herezi, ndërsa
e dyta na shfaqet në dhunë konkrete fizike si ndaj të
vdekurve por edhe ndaj të gjallëve. Madje dhuna nuk lë pa
prekur edhe insitucionet të ashtuquajtura autoritare
shtetërore si policia dhe prokuroria. Me pak fjalë një
shtet i hutuar përballë një sulmi identitar. Me të vërtetë
është jo pak e rëndë nëse dikush me insistim vë në dyshim
prejardhjen tënde nga familja apo fisi, duke deklaruar si
ti nuk je pjesë e kësaj familje. Gjëja e parë që të ndodh
është hutimi, që pason me dyshimin dhe pastaj kalon në një
krizë identitare. Tollovia identitare thellohet edhe më
tepër kur “miq” të servirin ca të ashtuquajtura prova mbi
parardhësit e tuaj. Territori është e përbashkëta tjetër e
këtij fenomeni të diversifikimit identitar të shqiptarëve.
Nëse teza intelektuale sfiduese identitare mbi “identitetin
evropian të shqiptarëve” vë si parësore përkatësinë
territoriale të shqiptarëve ndaj botëkuptimit personal
shpirtëror, veprimi i dhunimit fizik të varreve bëhet në
emër të vendosjes së piketave territoriale për një territor
të ri me një identitet të ri. Fakti që ushtarët grekë
erdhën në Shqipëri për të çliruar Vorio-Epirin, është
tashmë i ditur nga dokumetet historike dhe nga kërkesat e
Kryeministrit grek të asaj kohë që i bënte autoriteteve
angleze për të lejuar një gjë të tillë. Këta ushtarë bënë
spastrime etnike të mirëfillta jo vetëm ndaj njerëzve por
edhe ndaj institucioneve të kultit në Shqipërinë e Jugut
për të pastruar terrenin, në mënyrë që të vendosej rendi i
ri helen.
Prof.dr.Beqir Meta në veprën e tij me “Tensioni
greko-shqiptar (1939-1949)” na jep fakte rrënqethëse: “U
vërtetua një veprim sistematik dhe i qëllimshëm i
shkatërrimit të kishave dhe të xhamive të shqiptarëve në
zonat ku u fut ushtria greke. U dëmtuan dhe u shkatërruan
të dyja kishat ortodokse shqiptare në Rehovë ,kishat në
Selenicë, në Mileci, në Plasë, në Ersekë, në Boboshticë, në
Dardhë, në Kapshticë, në Voskop, në Turan, Katedralja
Ortodokse, kisha e Shën Trinisë dhe Pallati i priftërinjve
katolikë në Korçë, katedralja e Shën Marisë dhe kisha e
Shënkollit në Drenovë; kuvendi Shën Ilia në Vloçisht dhe 11
kisha ortodokse në Voskopojë. Grekët shkatërruan edhe
xhamitë e Ersekës, të Vloçishtit, të Pogradecit, të
Turanit, të Leskovikut, të Mborjes, të Floqit, të Zvezdës
dhe të Gjonomatit. Kjo e fundit u shndërrua nga grekët në
stallë kuajsh”
Të morën kockat, atëherë pij lëngun
Sfidat të cilat i përmendëm më sipër në radhë të parë më
shumë se për individin shqiptar janë për shtetin dhe
qeverinë shqiptare. Aleanca e këtyre të fundit në lidhje me
këto sfida kanë qenë të shprehura në forma të ndryshme duke
filluar nga heshtja institucionale qe na serviret si
diplomaci e matur e autoriteteve, që më shumë ka të bëjë me
paaftësinë dhe frikën, e deri tek deklaratat sfiduese për
diversifikimi identitar të kreut të shtetit në ndonjë
organizëm apo institucion ndërkombëtar. Madje heshtja
institucionale
shtrihej edhe atëherë kur në mënyrë të hapur simbole
fetare sfidonin territore të tëra shtetërore të një shteti
laik në letër, konfuz në mendim dhe totalisht të paaftë në
veprim. Ngjarja horror e Kosinës në mënyrë të përsëritur
çertifikoi këto që thamë më sipër, por e veçanta kësaj
radhe ishte se tregoi mprehjen gjithnjë e më të madhe të
armëve dhe intensitetin kulmor të sfidës. Qeveria shqiptare
duhet njeherë e mirë të dale nga pozicioni i saj i
kahershëm i kafshës për kurban dhe të bëjë gjënë më normale
që duhet të bëjë çdo qeveri përfaqësuese politike por edhe
e ndjenjave shpirtërore të popullit të vet, t’i mbrojë ato
me çdo kusht. Frika të tilla mbi atë së sa ngjarje të tilla
do të ndikojnë mbi firmosjen apo jo të MSA për Shqipërinë,
mendoj se janë të pa baza. Ne duhet të dalim njëherë e mirë
nga pozicioni inferior identitar dhe nga frika identitare,
për arsye se qenia apo jo në organizmat evropianë nuk është
e lidhur me to dhe se përkatësia identitare përbën boshtin
individual të secilit, ndërsa përkatësia institucionale e
shtetit shqiptar në respektimin e reformave dhe kuadrin
ligjor evropian, përbën boshtin integrues të Shqipërisë.
Autoritetet shqiptare duhet të hetojnë duke respektuar të
gjitha normat dhe ligjet e shtetit shqiptar. Ndoshta ato
eshtra kanë shumë për t’i treguar sfidantëve të
identiteteve të shqiptarëve. Kanë për t’i treguar se
realiteti të cilën ato e morën me vete shekuj e dekada më
parë është krejt ndryshe nga teza e sfiduesit. Kanë për të
treguar se edhe të vdekur dinë të mbrojnë identitetin e
vet. Rivrasja që iu bë të zhvarrosurve jo rastësisht përkon
me një poemë të sfiduesit ku citohej pikërisht “...të
rivrasim të rënët..” Koncepti i rivrasjes identitare
ndryshon pak me rivrasjen e të zhvarrosurve. Ato eshtra
kanë shumë për të treguar...

Redi
Shehu

PAZAR SHQIPTARO-SERB APO DIALOG SHURDHËSH NË VIENË?

Dihet se takimi në nivel të lartë shqiptaro-serb më 24
korrik 2006 në Vienë është lëvizje e imponuar nga
diplomacia ndërkombëtare, e cila paaftësinë e saj të
deritanishme për të mbajtur qëndrimet e duhura në çështjen
njohjes së pavarësisë së Kosovës përpiqet ta mbulojë me
teknika të konsumuara diplomatike, me taktika shterpe me
shpresë se mos shqiptarët edhe një herë e shtojnë dozën e
lëshimeve që të qetësohet Serbia. Kjo të bën të shtrosh
pyetjen se çfarë mund të jetë takimi i Vienës në nivel të
lartë shqiptaro-serb: “pazar i papritur shqiptaro-serb, apo
dialog shurdhësh i pritur”?!
Në Vienë janë bërë disa takime e bisedime të maskuara si
“bisedime për çështje teknike” midis shqiptarëve të Kosovës
e serbëve të Beogradit me ndërmjetsinë e diplomatëve
ndërkombëtarë. Deri tani publikisht është thënë se nuk
është arritur ndonjë përparim i dukshëm. Tani që po takohen
udhëheqësit më të lartë shqiptarë nga Kosova dhe nga Serbia
do të shohim më qartë nëse “bisedimet teknike” kanë qenë aq
të pafrytshme, apo kanë maskuar mirë ndonjë pazar paraprak
që mund të shpallet tani.
Po të gjykojmë nga deklaratat e udhëheqësve të Kosovës e të
Serbisë deri në prag të nisjes për në Vienë ky takim
udhëtimi duhet të jetë i kotë dhe ky takim të kthehet në
një dialog shurdhësh, sa për të dalë secila palë e larë
para kërkesave të ndërkombëtarëve. Përfaqësuesit e Kosovës
kanë përsëritur deklaratat e njohura se shkojnë atje për
t’u thënë drejtuesve politikë të Beogradit se kërkojnë
vetëm pavarësi. Drejtuesit e Beogradit janë nisur për në
Vienë duke bërë kërcënimet se një shtet tjetër i pavarur
brenda Serbisë rrezikon të shpërthejë rajoni përsëri. Pasi
janë bërë deklarata të tilla, të dyja palët nuk kishin
përse të niseshin për në Vienë dhe diplomacia ndërkombëtare
nuk kishte përse të këmbëngulte që ky takim të bëhej.
Diplomatët nuk kanë përse gënjejnë gjithnjë veten dhe mjaft
kanë gënjyer opinionin publik për procesim e përcaktimit të
statusit përfundimtar të Kosovës.
Prandaj ka vend të mendohet se ende shpresohet që midis
shqiptarëve e serbëve të bëhen pazare të reja. Nëse ndodh
kjo kuptohet se shqiptarët vetëm humbasin dhe serbët vetëm
fitojnë, sepse shqiptarët do të bëjnë pazar me mallin e
tyre, serbët do të bëjnë pazar për mallin e shqiptarëve.
E keqja për shqiptarët vazhdon të rrjedhë nga nja gabim i
rëndë që ka bërë me kohë diplomacia ndërkombëtare që i ka
lënë shteg Serbisë të vazhdojë të spekulojë edhe tani, 8
vjet pas ndërhyrjes së NATO-s në Kosovë, se Kosova është
pjesë e Serbisë dhe çështje e brendshme e Serbisë. Kur
shpjegon motivet e ndërhyrjes së NATO-s në Kosovë Medlin
Ollbrajt në librin e saj “I fuqishmi dhe i Gjithëfuqishmi”
thotë: “Meqenëse provinca (Kosova) ishte pjesë e Serbisë
krimet e Milosheviçit nuk mund të quheshin agresion
ndërkombëtar. Por ne kishim, megjithatë, detyrën të mbronim
atë që ishte i pambrojtur”(fq. 59). Fisnikëria e këtij
qëndrimi është e padiskutueshme. Por dhe gabimi është i
qartë: diplomacia ndërkombëtare duhej të kishte njohur
republikën e shpallur të Kosvës qysh në fillim të procesit
të shpërbërjes së Jugosllavisë dhe kjo do të kishte hequr
çdo pengesë juridiko-formale për t’i cilësuar krimet e
Milosheviçit si agresion ndërkombëtar. Për fat të keq
mosnjohja në kohë e pavarësisë së Kosovës vazhdon të
keqpërdoret edhe sot nga Serbia për ta zvarritursa më shumë
procesin.
Në shkrime të mëparshme më është dashur të shkruaj se
ndërkombëtarizmi i tepruar i çështjes së Kosovës po
shndërrohet gjithnjë më shumë në një faktor që vepron
negativisht në zgjidhjen e drejtë e të shpejtë të kësaj
çështje, në përputhje me realitetin e krijuar dhe me të
drejtat dhe aspiratat e ligjëshme të shqiptarëve. Forcohet
gjithnjë më shumë përshtypja se një ndërkombëtarizim i
tepruar i çështjes së Kosovës po ia lehtëson punën Serbisë
për të zbehur sa më shumë efektin e zhvillimeve të vitit
1999 që erdhën si rrjedhojë e ndërhyrjes ushtarake të
NATO-s kundër Serbisë.
Brenda një kohe shumë të shkurtër çështja e Kosovës ka qenë
objekt diskutimesh në nivelet më të larta të diplomacisë
botërore, në Këshillin e Sigurimit të OKB-së, në takimin e
udhëheqësve të lartë të vendeve të G8 që u mbajt në Shën
Petersburg të Rusisë, në forumet e larta të Bashkimit
Europian, në takimet e Grupit të Kontaktit për
ish-Jugosllavinë, e cila ka kohë që nuk ekziston më, në
forume të ndryshme europiane, në takime të tjera
diplomatike. Në të njëjtën kohë kanë vazhduar punën të
ngarkuarit e sekretarit i përgjithëshëm të OKB-së për të
ndërmjetësuar midis shqiptarëve e serbëve, finlandezit
Ahtisari e austriakut Rohan, janë bërë një sërë takimesh të
pafrytshme shqiptaro-serbe në Vienë dhe është vënë re një
ofensivë e madhe diplomatike serbe për të ndikuar mbi
gjithë mjediset diplomatike ndërkombëtare.
Me çështjen e Kosovës po merren si ata që duhet dhe kanë të
drejtë apo arsye të merren e mund të japin ndihmesë
pozitive për ta zgjidhur problemin dhe ata që nuk kanë të
bëjnë me të, por duan të engledisen ose të shtojnë
sherrin.Çështja e Kosovës herë pas here bëhet objekt
debatesh dhe “kujdesi” të tepruar nga diplomacitë e shumë
vendeve , sikur të mos kishte mbetur më problem tjetër pa u
zgjidhur në botë, ose sikur para shteteve të mos ishte
shtruar kurrë ndonjëherë më parë problemi i njohjes së
pavarësisë së një shteti që del nga shpërbërja e një shteti
shumëkombësh, ose nga shkëputja e një territori që ka qenë
i pushtuar dhe i aneksuar me dhunë nga një shtet tjetër.
Kurse raste të tilla në marrëdhëniet ndërkombëtare janë të
shumta, të hershëm e fare të freskët.
Interesimi i tejshtuar ndërkombëtar për çështjen e Kosovës
më shumë po shton llafologjinë diplomatike, intrigat
politike, po ndërlikon projektet serioze për të pranuar
realitetet e reja në Kosovë e Ballkan dhe po krijon një
atmosferë politiko-diplomatike të mbingarkuar me emocione
në Ballkan dhe në Europë. Nga specialistë të marrëdhënieve
e të drejtës ndërkombëtare dhe analistë e vëzhgues
diplomatikë janë paraqitur aq shumë hipoteza, mendime ,
variante, versione sa dhe mendjet më të kthjellta mund të
ngatërrohen në to. Janë thënë e shkruar aq shumë llafe sa
po bëhet e neveritëshme të merresh me analizën e komentimin
e tyre. Praktikisht askush nuk është më në gjendje të thotë
ndonjë gjë të re, të zbulojë ndonjë elemet më të dobishëm
për të mbajtur debatin në nivele serioze. E gjitha kjo ka
krijuar një huti e lodhje për shqiptarët që e mendonin
punën më të thjeshtë, që besonin se do të kishte më shumë
ndershmëri ndërkombëtare në përgatitjen e kushteve për të
zgjidhur përfundimisht problemin dhe ka inkurajuar Serbinë
e serbët të shtojnë intrigat e kokëfortësinë për të zgjatur
procesin, për të krijuar sa më shumë vështirësi në rrugën
drejt pranimit të zgjidhjes së arsyeshme.
Deri tani bisedmiet e Vienës, me aq sa është bërë e njohur
publikisht, janë për shqiptarët një zhgënjim i madh,
ndonëse i pritshëm. Këto bisedime mund të rezultojnë një
zhgënjim edhe më i madh në rast se atje diçka është
vendosur dhe u mbahet fshehtë shqiptarëve deri në çastin
kur të vihen para fakteve të kryera për “lëshimet e bëra in
extremis” nën imponim ndërkombëtar në dëm të të drejtave të
tyre. Pavarësisht se përfaqësuesit politikë të shqiptarëve
të Kosovës përpiqen të tregohen optimistë për atë që është
bërë deri tani dhe për perspektivat e mira të ecurisë së
mëtejshme të procesit politiko-diplomatik drejt pavarësisë,
asnjëherë nuk duhet harruar se mund të ndodhë që
shqiptarëve t’ua heqin kafshatën nga goja bash atëherë kur
ata janë të sigurtë se nuk ua merr më askush.
Pavarësisht se përfaqësuesit politikë e diplomatikë të
shqiptarëve tregohen të kënaqur, madje shprehin dhe
vlerësime mirënjohëse, për qëndrimet që janë mbajtur në
forumet e larta diplomatike ndërkombëtare, sidomos në
grupin G8, nuk ka asnjë garanci deri tani se gjërat kanë
lëvizur në mënyrë të pakthyeshme në drejtimin e duhur. Deri
tani po vemë re se deklaratat vijnë nga nivelet më të larta
të diplomacisë ndërkombëtare janë më tepër në harmoni me
formulat që kanë përpunuar e hedhur në qarkullim serbët.
Kur në G8 thuhet se zgjidhja duhet arritur me kompromis kjo
favorizon më shumë qëndrimin e Beogradit që do të ketë në
dorë njëfarë vetoje për përcaktimin e statusit të Kosoës.
Kur sekretari i përgjithëshëm i OKB-së deklaron se “mund të
ketë zgjidhje të imponuar”, por duhet synuar kompromisi,
kjo është më shumë përkëdheli në favor të qëndrimit serb,
rus e francez se për Kosovën nuk mund të ketë zgjidhje që
nuk e pranon dhe Serbia, e cila siç dihet refuzon prerë
variantin e pavarëisë dhe pranon vetëm një “autonomi
thelbësore të Kosovës nën Serbi”. Kur Këshilli i Sigurimit
vendos që procesi i përcaktimit të statusit mund të shtyhet
në kohë tej vitit 2006, që ishte vendosur si afati i fundit
për marrjen e vendimit, kjo përsëri është plotësim i
kapriçiove të Serbisë dhe njëfarë trysnie mbi shqiptarët që
të bëjnë lëshime të tjera. Kur bisedimet e Vienës kthehen
në bisedime për të përcaktuar deri në hollësitë më të vogla
jo vetëm të drejtat, por dhe privilegjet e veçanta që duhet
të kenë serbët në Kosovë dhe të hapë sa më shumë shtigje
për ndërhyrjet e Beogradit në Kosovë, kjo përsëri është
lëshim i madh që u bëhet serbëve.
Në kohën që flitet për “përcaktimin statusit të Kosovës” në
fakt gjithçka është kthyer në përcaktimin e statusit të
privilegjuar të serbëve në Kosovë. Kur shefi i diplomacisë
sllovene deklaron se Kosova do të pavarësohet, por kur të
pranohet Serbia në BE kjo është mbështetje e një kërkese
serbe që statusi i Kosvës të mos përcaktohet edhe për 20
vjet të tjera.
Çështja e Kosovës tani ndodhet në pikën e saj më delikate.
Shqiptarët duhet të tregohen shumë të vendosur e syçelë që
të mos u shpëtojë guri nga duart dhe të detyrohen të nisin
nga e para punën prej Sizifi.

23 korrik 2006 Abdi Baleta

FANTAZMA E RIKONKUISTËS VËRTITET NË BALLKAN

(Më 2 shtator 2006 në Tiranë u mbajt një konferencë me
temën “Myslimanët në Ballkan: realiteti dhe e ardhmja”.
Konferenca u organizua nga Instituti Shqiptar i Mendimit
dhe Qytetërimit Islam dhe Qendra Ndërkombëtare për
Bashkëpunim, në bashkëpunim me përfaqësues mekanizmash
islame nga Kuvajti e Katari. Ishin të pranishëm dhe
mbajtën përshëndetje e ligjërata deputetë e personalitete
nga këto dy shtete arabe, si dhe të ftuar nga Bosnja,
Sanxhaku, Kosova, Maqedonia e diaspora shqiptare. Në
punimet e dy seksioneve të konferencës u mbajtën një numër
i madh kumtesash. Ndër këto ishte dhe kumtesa e mëposhtëme
e mbajtur nga Abdi Baleta rreth temës së veçantë “E ardhmja
e myslimanëve ballkanas në kuadër të ngjarjeve rajonale e
ndërkombëtare”, tekstin e të cilës po e japim të plotë për
lexuesit)



Të nderuar pjesëmarrës,

Falenderoj organizuesit e kësaj konference të rëndësishme
për ftesën që të mbaj një ligjëratë rreth temës “Myslimanët
në Ballkan, realiteti dhe e ardhmja”. Të ardhmen e
myslimanëve në Ballkan, sikurse të ardhmen e çdo gjëje
tjetër në gjithësi e di vetëm Allahu. Ne njerëzve na mbetet
të njohim sa më saktë të shkuarën, të vlerësojmë sa më
drejt zhvillimet e sotme, që kështu të mund të bëjmë atë që
na takon, ndonjë punë të mirë e veprim të dobishëm për të
ardhmen.
Në përputhje me profilin tim profesional, si specialist i
së drejtës dhe marrëdhënieve ndërkombëtare, do të
përqendrohem në një çështje të veçantë të programit të
kësaj konference “E ardhmja e myslimanëve ballkanas në
kuadër të ngjarjeve rajonale dhe ndërkombëtare”. Përvoja e
punës për përpilimin e një libri të sapo botuar me titull:
“Përballjet me islamofobinë” më bën të them se një temë e
tillë vetëm sa mund të gërvishtet në një ligjëratë. Nga sa
kam mundur të mësoj për të shkuarën dhe të vëzhgoj mbi
zhvillimet e tanishme e them pa ngurrim dhe me njëfarë
dëshpërimi se gjendja e sotme e myslimanëve në Ballkan
është tejet e vështirë, e pasigurt, e rrezikuar dhe me
shumë pikëpyetje. Për të bërë arsyetime të tilla nuk më
shtyn ndonjë prirje për pesimizëm, por janë analizat e
thelluara që kam gjetur tek shumë studiues seriozë e të
ndershëm perëndimorë që më shtyjnë të shprehem kështu për
rrjedhojat e zhvillimeve botërore, evropiane, ballkanike
dhe shqiptare mbi gjendjen e myslimanëve.
Trojet ballkanike ku shumica e popullsisë është myslimane
Bosnje Hercegovina, Kosova, Shqipëria, Shqipëria Lindore
janë quajtur nga studiuesit perëndimorë edhe si “Evropa
myslimane, ku Islami ka qenë gjithnjë në mbrojtje, e jo në
sulm, në fakt në tërheqje gjatë shekujsh dhe ku myslimanët
nuk ka të ngjarë të japin ndonjë kontribut në jetën e
përgjithshme të Islamit, por ku Islami mund të bëhet aktiv
nën ndikimet që vijnë nga pjesë të tjera të Botës”.
Ky “shqetësim” përmendet nëpër libra edhe si faktor kryesor
që nxiti Vatikanin të tregohej i interesuar të bëhej aktiv
gjatë viteve të luftës në Bosnje dhe më pas në Kosovë. Me
spekulimin se vatrat myslimane në Ballkan do të përdoreshin
nga fondamentalizmi islamik kundër Evropës së krishterë,
serbët janë përpjekur të përligjnin agresionet e tyre në
Bosnje dhe në Kosovë e të fitonin simpati e mbështetje nga
Perëndimi për gjenocidin e tyre.
Ballkani njihet e përmendet si një nga tri zonat ku kanë
bashkëjetuar më shumë në paqe dhe në harmoni myslimanët, të
krishterët dhe hebrenjtë, por që njëkohësisht gjatë
historisë së ballafaqimit 1400-vjeçar midis Islamit dhe
Krishterimit, janë bërë edhe shesh kryesor betejash, shesh
kryqëzatash dhe objekt i rikonkuistës së krishterë. Këto
tri zona janë Levanti, Gadishulli Iberik dhe Ballkani.
Sot Ballkani ka mbetur e vetmja zonë ku problemi shtrohet
ende frikshëm për myslimanët: nëse Islami do të mbijetojë
edhe këtu apo do të zhduket, siç ka ndodhur në gadishullin
iberik gjatë rikonkuistës spanjolle para 500 vjetësh, ku
nuk ka më Islam. Në Levant kryqëzatat dështuan dhe nuk u bë
një rikonkuistë e plotë e tipit spanjoll para 8-9 shekujsh.
Gjenerali francez Henri Guro në vitin 1920, kur shkoi tek
varri i Saladinit, ngadhënjimtarit mbi kryqëzatat dhe
çliruesit të Jerusalemit, shqiptoi fjalët: “Saladin ne u
rikthyem. Prania ime këtu vulos fitoren e kryqit mbi
gjysmëhënën”. Por tani, pas gati një shekulli, edhe pse
Jerusalemi është sërish i pushtuar, këtë radhë nga shteti
hebre i Izraelit i krijuar më 1948, fjalët e gjeneralit
francez mbeten vetëm një mburrje që dëshmon se fryma e
kryqëzatave dhe rikonkuistës, edhe pse nuk është zhdukur
mund të quhet përfundimisht e dështuar në Levant.
Kurse në Ballkan gjërat duhen parë më ndryshe, me më shumë
shqetësim dhe frikë për të ardhmen e myslimanizmit.
Studiuesi britanik Endrju Uitkroft, në një libër të tij mbi
historinë e ballafaqimeve të Krishterimit me Islamin nga
viti 638 deri në vitin 2000 na kujton se “lufta me Islamin
në Ballkan, në trupin e vet Evropës, u bë më e dhunshme, se
në secilin nga përleshjet e mëparshme ... Ballkani u bë
skena ku luhej akti final i përleshjes së Evropës së
krishterë me Islamin, për një kryqëzatë të fundit. Për fat
të keq pasojat e tejzgjatura të këtij antagonizmi kanë
vazhduar edhe pas shkatërrimit të Perandorisë Osmane”.
Sipas këtij autori: “në Ballkan rizgjimi i ideve të largëta
shërbeu si zjarrvënie për mizoritë e shekulli XX”, ku
natyrisht më shumë bien në sy mizoritë gjatë gjenocidit
kundër myslimanëve të Bosnjës dhe të Kosovës në dekadën e
fundit të këtij shekulli.
Përçuesit e rrymës islamofobe në mendimin dhe propagandën
shqiptare kanë një prirje të çuditshme që luftën agresive
të serbëve kundër boshnjakëve myslimanë ta paraqesin si
luftë vetëm për motive fetare, duke mohuar kështu
padrejtësisht se ajo ishte në radhë të parë rrjedhojë e
synimeve gjeopolitike të Serbisë. Kurse lidhur me
agresionin e Serbisë në Kosovë, po këta përçues të
islamofobisë shprehen se ishte veprim i diktuar vetëm nga
gjeopolitika dhe përpiqen ta mohojnë atë përmasë fetare që
kishte ky agresion. Kjo bëhet për të krijuar idenë e gabuar
dhe mashtruese se ballafaqimet historike dhe aktuale të
shqiptarëve me fqinjët armiqësorë nuk kanë fare përmasë
fetare, por janë vetëm rrjedhojë e përplasjeve
gjeopolitike. Me këtë duan të mohojnë faktin që islamizimi
i shqiptarëve u ka sjellë dobi në përballjet e tyre me
fqinjët e krishterë. Ndërsa zonja e nderuar Medlin
Ollbrajt, që drejtonte diplomacinë amerikane në kulmin e
ndërhyrjes perëndimore kundër gjenocidit serb në Kosovë,
vëren shumë saktë se: “Farërat e konfliktit në Kosovë,
ashtu si në luftërat që shpërthyen pas shpërbërjes së
Jugosllavisë, ishin mbjellë në historinë fetare të
rajonit”. Rrjedhimisht, pa ditur, pa mbajtur parasysh edhe
historinë dhe trashëgiminë fetare në Ballkan, nuk mund të
bëhet politikë e dobishme kombëtare për shqiptarët, as për
myslimanët në tërësi.
Myslimanët ballkanas, që do të thotë kryesisht boshnjakët
dhe shqiptarët, vazhdojnë të mbeten në pozita mbrojtjeje,
sepse janë të sulmuar dhe të kërcënuar nga të tjerët në
Ballkan dhe nga jashtë tij. Këta myslimanë kanë mbetur si
ishuj në një det të krishterë, janë pjesa më e izoluar e
Ummetit mysliman, ose po të themi me terma më laikë, pjesa
më e shkëputur nga bota myslimane, pra një objektiv më i
zbuluar dhe më i lehtë për t’u goditur nga çdo strategji
sulmuese kryqëzatare e rikonkuistadore antimyslimane.
Po a ekziston në kohën tonë ndonjë strategji e tillë,
viktimë e së cilës mund të bien në radhë të parë myslimanët
e Ballkanit që janë në pjesën më periferike të Islamit, në
vijën e ballafaqimit e të përplasjes më të drejtpërdrejtë,
që janë më të dobëtit dhe më të pambrojturit midis Ummetit
mysliman? Një strategji e tillë ka ekzistuar gjithnjë,
ekziston dhe tani, madje po merr karakter më të acaruar për
shkak të ballafaqimeve globale në marrëdhëniet
ndërkombëtare. Këtë na e vërteton edhe fakti që edhe pas
ndërhyrjes ushtarake të NATO-s në Kosovë në vitin 1999,
çështja e realizimit të të drejtave të shqiptarëve të
Kosovës dhe të kombit shqiptar në tërësi trajtohet ende në
mënyrë të çuditshme, shumë më ndryshe nga sa përcaktojnë
parimet dhe normat e së drejtës ndërkombëtare, praktikat
dhe precedentët e realizimit të vetëvendosjes së popujve
dhe të zgjidhjeve së çështjeve kombëtare në marrëdhëniet
ndërkombëtare. Ende ka vend për shumë dyshime se shqiptarët
mund të diskriminohen edhe në këtë rast. Edhe çështja e
Bosnjës përmban ende dilema të hapura. Mund të shtohen
fakte të tjera që e bëjnë të besueshme se përkatësia fetare
e shqiptarëve në Islam herë pas here keqpërdoret në dëm të
shqiptarëve, ndonëse janë tejet të ekzagjeruara alarmet që
japin politikanë e propagandistë shqiptarë se shqiptarët do
të jenë gjithnjë të nëpërkëmbur, nuk do të pranohen në
Evropë, nuk do të mirëkuptohen nga Perëndimi deri ditën që
ata të vendosin të braktisin plotësisht Islamin dhe të
konvertohen në të krishterë.
Studiuesi Fred Hollidej kur është përpjekur të gjejë
përgjigjen më të saktë rreth dilemës: “Islami dhe
Perëndimi: kërcënim Islam apo kërcënim ndaj Islamit?” ka
theksuar: “Janë të pakta, nëse ka, ato çështje në
marrëdhëniet ndërkombëtare që kanë prodhuar kaq shumë mite
sa çështjet e të ashtuquajturit kërcënim islamik”. Për
arsyet që u përmendën më lart nuk duhet të ketë vend për
dilema të tilla në rastin e Ballkanit, sepse këtu është
fare e qartë që nuk ekziston asnjë premisë për krijimin e
ndonjë rreziku islamik. Një rrezik të tillë nuk kanë
mundësi ta krijojnë as boshnjakët dhe as shqiptarët. Por
janë të shumtë faktorët që krijojnë rrezik real për Islamin
dhe që i bëjnë shqiptarët dhe boshnjakët myslimanë të
mbeten të nëpërkëmbur dhe të kërcënuar nga të gjitha anët.
Nëse flasim për Islamin si besim dhe për myslimanët si
bashkësi fetare, atëherë duhet të themi se këta më të
rrezikuar se kudo janë në Shqipëri, madje janë më të
keqtrajtuar dhe më të fyer këtu se sa myslimanët në Bosnje,
Kosovë, Maqedoni. Myslimanët në Shqipëri janë edhe më të
ligështuarit në qëndresën e tyre. Kjo vjen nga që ata
gjenden nën trysni të veçantë, krahas faktorëve të
përgjithshëm që veprojnë negativisht kundër Islamit në
Ballkan, në Shqipëri veprojnë edhe disa faktorë negativë
specifikë. Në Shqipëri nuk ka pasur dhe nuk ka përse të
ketë islamofobi, por pikërisht këto dy dekadat e fundit
vihet re një përhapje e shfrenuar e një islamofobie të
importuar nga vende fqinje dhe nga Perëndimi. Gjatë 15
viteve që ndajnë shqiptarët nga shembja e diktaturës
komuniste ç’ka shënoi rikthimin e lirisë së besimit dhe të
fesë shtypur dhunshëm nga ateizmi komunist, myslimanët
shqiptarë nuk i kanë gëzuar njësoj dhe në të njëjtën masë,
sikurse besimtarët e krishterë, mirësitë që solli ndryshimi
i bërë. Ka 15 vjet që besimtarët myslimanë shqiptarë
terrorizohen nga boritë e alarmit se Shqipëria dhe
shqiptarët po përpihen nga fondamentalizmi islamik, po bien
në rrjetat e terrorizmit islamik; se Shqipëria qenka vatër
e veprimtarive të Al-Kaedës dhe të Bin Ladenit; se në
Shqipëri po e marrka frerin nëpër këmbë një nacionalizëm
islamik, që paska në plan të shkatërrojë krishterimin e
fqinjëve dhe të Evropës, madje të rrethoka Serbinë me një
hark islamik në bashkëpunim me myslimanët e Bosnjës dhe nën
tutelën e vahabizmit saudit e të Ajatollahëve të Iranit.
Mjedise të fuqishme politike deri në majat më të larta të
pushtetit, pothuajse gjithë gazetat dhe mediat kryesore i
kanë fryrë pa pushim një histerie të papërmbajtur për të
tromaksur myslimanët shqiptarë dhe për të mpirë Islamin në
Shqipëri, duke krijuar artificialisht një psikozë frike se
mos shqiptarët akuzohen për fondamentalistë e terroristë
islamikë. Në Shqipërinë e sotme ka forca dhe mjete të
fuqishme që përpiqen të krijojnë për myslimanët një tmerr
akuzash siç krijonte inkuizicioni spanjoll për hebrenjtë,
myslimanët dhe katolikët e dyshimtë, që akuzoheshin për
herezi dhe heretikë.

Myslimanët shqiptarë po i trullosin me gjithfarë
teorizimesh absurde se feja islame qenka e huaj për ta,
qenka fe e pushtuesve, fe joburimore e shqiptarëve, se nuk
qenka e vërtetë që shumica e shqiptarëve janë bërë
ndonjëherë myslimanë, se edhe ata që e ndjejnë veten
myslimanë në fakt qenkan kriptomuslimanë, pasi në thelb, pa
e ditur as ata vetë qenkan të krishterë. Pa pikë turpi
myslimanëve shqiptarë u kërkohet si myslimanëve dhe
hebrenjve në Spanjën e inkuizicionit ta braktisin fenë e
tyre që të kthehen në fenë e vërtetë të të parëve,
përndryshe do ta kenë punën pisk, do të izolohen, nuk do të
modernizohen, do të braktisen nga qytetërimi dhe përparimi
europian. Tellallët e islamofobisë me sharlatanizëm e kanë
shpallur Islamin deri fe të poshtërimit njerëzor, kanë
hedhur në qarkullim libra e shkrime fyes e shpifës se në
Shqipëri kultivohet islamofashizmi, antisemitizmi islamik
me bazë kuranore, se komunizmi në Shqipëri ka qenë më i
egri, pasi ishte komunizëm i kultivuar në terren islamik.
Pa pikë turpi myslimanëve shqiptarë u kërkohet me kërcënim
të konvertohen në të krishterë. Puna ka shkuar deri atje sa
këtë konvertim ta shpallin si fait accompli drejtuesit më
të lartë shtetëror që kanë shpallur se do të përmbysin 555
vjet histori të shqiptarëve, i quajnë myslimanët shqiptarë
myslimanë europianë, dmth myslimanë të kryqit, dhe madje po
përgatisin që këtë ta sanksionojnë duke i detyruar
myslimanët shqiptarë që edhe letrën e njoftimit ta marrin
me figura shenjtorësh katolikë të stampuar. Ka 15 vjet që
zbatohet një program pune që zëri më i autorizuar i
inteligjencës shqiptare ia kërkoi kryetarit të fundit
komunist të Shqipërisë, për ta shpallur si të mirëqenë
ndalimin e fesë islame në Shqipëri, edhe pasi të rivendosej
liria e besimit për katolikët dhe ortodoksët. Në Shqipëri
vihen në qarkullim deri libra provokues me tituj provokues
antiislamë dhe shpallet krijimi i Lëvizjes për Rikonkuistën
Shqiptare. Lista e fakteve të tilla mund të zgjatet shumë
më tepër. Këtë zell islamofob krejt të veçantë nuk mundi ta
ftohte as qëndrimi i urtë që mbajti diplomacia perëndimore
në fillim të vitit 2006 kur nëpërmjet ministrit të jashtëm
të Spanjës, kryetarit të Komisionit të Bashkimit Evropian
dhe vëllait të presidentit amerikan deklaruan publikisht se
e njohin Shqipërinë si vend ku 80% e popullsisë është e
besimit islam dhe bënë deklarata që Islami në Shqipëri dhe
praninë e Shqipërisë në Konferencën e Vendeve Islamike e
trajtonin si vlera evropiane. E megjithatë, edhe pas kësaj
nuk është ndërprerë histeria e islamofobisë shqiptare për
të kërkuar daljen e Shqipërisë nga Konferenca e Vendeve
Islamike.
Pushtetarët më të lartë të Shqipërisë edhe kur hiqen se po
nxjerrin në pah para Botës vlerat e harmonisë dhe të
tolerancës ndërfetare që ekziston midis shqiptarëve e bëjnë
këtë në një sfond idesh dhe veprimesh të tyre islamofobe,
shtrembërojnë të vërtetat dhe i lënë punët e organizimit të
veprimtarive për harmoninë fetare në duar politikanësh dhe
intelektualësh që njihen botërisht për islamofobinë e tyre
të theksuar. Kohët e fundit pikërisht intelektualë të tillë
kanë hedhur edhe tezën e marrë se harmonia fetare në
Shqipëri qenka si një ndërtesë e vjetruar që paska nevojë
për një riparim të madh, ç’ka nënkupton se ata synojnë të
prishin edhe ato vlera të mëdha që janë krijuar në Shqipëri
në fushën e harmonisë fetare vetëm që të krijojnë raste të
reja për sulme kundër myslimanëve dhe myslimanizmit.
Të gjithë këta faktorë negativë bëhen edhe më veprues për
shkak të zhvillimeve ndërkombëtare. Islami sot më shumë se
kurrë është vendosur në qendër të jetës dhe të
marrëdhënieve ndërkombëtare dhe po trajtohet si poli tjetër
në ballafaqimet gjeopolitike e fetare në botë. Për shumë
forca politike, fetare e shoqërore, për shtete dhe qeveri
Islami sot është armiku, edhe pse këtë nuk e pohojnë
gjithnjë hapur protagonistët e antimyslimanizmit të
krishterë në Perëndim. Por shenjat janë të qarta se
islamofobia në ditët tona ka marrë përmasa dhe ngjyrime
shumë më të theksuara si dukuri politike dhe ideologjike,
edhe pse ballafaqimet fetare në realitet nuk krijojnë
acarime dhe dogmat e ritualet fetare nuk çojnë në përplasje
sa çon politika dhe teologjia. Kjo pasqyrohet sidomos në
zinxhirin e zëvendësimeve të armikut kryesor që ka bërë
liberal demokracia perëndimore duke kaluar nga fashizmi tek
komunizmi dhe tani tek fondamentalizmi islamik dhe pas 11
shtatorit 2001 tek terrorizmi islamik dhe xhihadizmi.
Pas fitores mbi fashizmin si armik i demokracisë u
përcaktua komunizmi dhe konflikti botëror mori karakter
ideologjik. Me përfundimin e Luftës së Ftohtë (që e disa e
quajnë Lufta e Tretë Botërore) që shënoi një disfatë për
komunizmin, menjëherë filluan kërkimet për të gjetur
armikun e ri. Dhe ky armik u gjet tek Islami dhe
myslimanizmi, ç’ka u pasqyrua menjëherë në teorinë e
përplasjeve të qytetërimeve. Fondamentalizmi islamik u bë
armiku i ri. Ngjarjet tragjike të 11 shtatorit 2001 sollën
tezat mbi islamofashizmin dhe parullat për një koalicion të
ri botëror si ai kundër fashizmit gjatë Luftës së Dytë
Botërore. Tani vonë njëri nga propaganduesit më të zellshëm
të tezës së islamofashizmit, politologu amerikan Frensis
Fukujama, po përpiqet ta ngushtojë edhe më portretin e
armikut kryesor duke shpallur si të tillë vetëm
xhihadizmin.
Spekulimet me fjalën dhe konceptin e Xhihadit janë të
shumta në botë dhe janë tepër bajate edhe këtu në Shqipëri.
Megjithatë, përpunuesit e mendimit politik në shërbim të
forcave islamofobe nuk e fshehin se shqetësimi i tyre më i
madh tashmë nuk është për të përballuar Xhihadin Islamik,
por për të kaluar në një sulm të ri kundër Islamit, për të
nxitur luftën në zemër të botës islamike.
“Nga Xhihadi në Fitna” e ka titulluar një leksion të tij
islamologu francez Zhil Kepel, që shpjegon se si përpjekjet
e Perëndimit të krishterë sot synojnë që ta luftojnë
Islamin duke i vënë myslimanët të përleshen me
njëri-tjetrin. Për kontradiktat dhe luftërat e brendshme në
botën myslimane ka shkruar mjaft edhe politologu amerikan
Samuel Hantington. Shembuj konkretë të një strategjie të
tillë i shohim qartë në Afganistan, Irak madje edhe në
rastin e luftës së fundit të Izraelit kundër Hesbollahut që
synonte të shkaktonte në Liban të njëjtën gjë. Por shenja
të qarta të përpjekjeve për ta shkatërruar Islamin në
Ballkan nëpërmjet kësaj që Kepel e quan “Fitna” kemi edhe
ne në Shqipëri. Islamofobia shqiptare ka vite me radhë që
përpiqet të mpijë vullnetin e myslimanëve për të mbrojtur
politikisht Islamin dhe nxit kontradikta artificiale midis
vetë myslimanëve shqiptarë për të dobësuar kompaktësinë e
tyre.
Janë pra shumë rrethana ndërkombëtare, ballkanike dhe
shqiptare që na shtyjnë të mendojmë se përpjekjet për
mbrojtjen e Islamit tek shqiptarët do të ndeshen në të
ardhmen në shumë pengesa.

EDHE AHTISARI VIKTIMË E MARRËZISË SERBE
Marrëzitë politike dhe diplomatike të Beogradit nuk kanë të
ndalur. Viktimë e marrëzive u bë edhe i dërguari i posaçëm
i OKB-së për trajtimin e statusit të Kosovës, Mati
Ahtisari, një figurë shumë e njohur politike e diplomatike
në arenën ndërkombëtare, që ka përmbushur shumë misione të
vështira diplomatike në botë, duke përfshirë edhe misionin
e vitit 1999 për të shmangur një kapitullim të Serbisë pas
ndërhyrjes së NATO-s.
Në të vërtetë Serbia meritonte t’i nënshtrohej një
kapitullimi si Gjermania pas goditjeve të koalicionit
botëror antifashist në mbarim të Luftës së Dytë Botërore.
Serbia e Milosheviçit gjatë dekadës së fundit të shekullit
XX bëri në Ballkan politikë luftënxitëse, agresion
kriminal, krime kundër njerëzimit e genocid kundër popujve
të të njëjtës natyrë me ata që bëri Gjermania hitleriane në
vitet 1939-1945.
Bota demokratike, nëpërmjet NATO-s u detyrua të përdorte
forcën ushtarake për t’i dhënë fund kësaj politike
agresioni e lufte të Serbisë së Milosheviçit, njësoj siç
ishte detyruar bota demokratike në vitet 1939-45 të
mposhtëte me forcën e armëve Gjermaninë e Hitlerit. Por për
rrethana e konjuktura të tjera ndërkombëtare Serbia e
Milosheviçit nuk e mori deri në fund e si duhej ndëshkimin,
sikurse e mori Gjermania e Hitlerit. Serbia e populli i saj
nuk shpaguan si duhet për krimet që bënë kundër popujve të
tjerë të Ballkanit. Që Serbia të shpëtonte shumë lehtë në
krahasim me Gjermaninë ndikuan shumë forca e faktorë
ndërkombëtarë. Në lojërat diplomatike që u bënë një rol me
shumë rëndësi luajti pikërisht Mati Ahtisari. Politikanët e
populli i Serbisë nuk ia shpërblejnë dot të mirën që kanë
parë nga Ahtisari kur ai mundësoi sukesin e misioni
Ahtisari-Çërnomërdin dhe i mundësoi Serbisë që humbjen e
betejës me NATO-n të mos e mbyllte me një akt kapitullimi
të mirëfilltë pa kushte si Gjermania hitleriane, por me një
”marrëveshje çadrash” në Kumanovë midis gjeneralëve të
NATO-s e gjeneralëve serbë.
Mirëpo pikërisht ndaj Maati Ahtisarit serbët po tregohen
ditët e fundit mosmirënjohës në kulm, shpifës e fyes, sepse
nuk mund të pajtohen me diplomacinë e tij të arsyeshme e të
ekuilibruar në trajtimin e problemit të statusit të
Kosovës. Serbët duhej të ishin më të kënaqur se shqiptarët
që misionin e përfaqësuesit të posaçëm të OKB-së për
Kosovën e mori përsipër Ahtisari, njeriu që ndihmoi mjaft
që të kufizohej ndëshkimi dhe poshtërimi i Serbisë në vitin
1999. Por serbët dëshmuan se nuk dinë të jenë mirënjohës. I
nderuari Ahtisari pati rastin të njohë më mirë se me cilin
ka të bëjë, mbase dhe të ndjejë në vetëvete njëfarë
zhgënjimi që u përkushtua aq shumë në vitin 1999 ta bënte
më të pakapërdishme për serbët disfatën në ballafaqimin me
NATO-n për Kosovën.
Politikanët e diplomatët serbë, që vazhdojnë rrugën e
Milosheviçit “me mjete të tjera”, e kanë shumë të vështirë
të kapërdijnë disfatat, të ulin zjarminë megalomane në
trajtimin e problemit të Kosovës. Për të treguar se po
bëjnë politikë të fortë qëndrestare kanë zgjedhur rrugën e
bllofeve të njëpasnjëshme dhe të marrëzive pa fund. Por
bllofi dhe marrëzia që bënë me sulmet kundër Mati
Ahtisarit dëshmon se kanë rënë në një gjendje dëshpërimi më
të rëndë se kurrë. Akuzat që i bënë Ahtisarit janë shumë të
trasha. Këtë e tregon dhe fakti që OKB e mbrojti me
vendosmëri të dërguarin e saj, çka do të thotë se serbët
morën një shuplakë të rëndë diplomatike.
Serbët akuzuan Ahtisarin se paska fyer popullin serb duke i
kujtuar Beogradit përgjegjësinë e Serbisë së Milosheviçit.
Ahtisari ka dhënë shpjegimet e duhura se serbët kanë
spekuluar me bisedat e bëra me të, duke keqinterpretuar
jashtë kontekstit mendimet dhe fjalët e tij. Por edhe sikur
Ahtisari apo cilido personalitet ndërkombëtar të vejë në
dukje përgjegjësinë kolektive që ka populli serb për krimet
e Serbisë gjatë agresioneve të drejtuar nga MiIlosheviçi
nuk bën as padrejtësi, as fyerje kundër popullit serb, por
vetëm thotë një të vërtetë që duhet mbajtur parasysh në çdo
rast.
Përgjegjësia kolektive e një populli apo kombi për krimet
që bën shteti i tij kundër popujve e shteteve të tjerë
nëpërmjet luftës e agresionit është gjë e njohur në
marrëdhëniet ndërkombëtare. Shtetet e mundura kur
kapitullojnë, kur nënshkruajnë traktate paqeje pas një
lufte agresive që kanë shpërthyer ndëshkohen në mënyra të
ndryshme. Këto ndëshkime nuk janë vetëm individuale, për
udhëheqësit politikë, apo komandantë ushtarakë. Ata
rëndojnë mbi tërë popullin, madje zakonisht kanë rënduar
kryesisht mbi popullin, si për shëmbull në atë të vendosjes
së shtetit të mundur nën pushtim të huaj, të cedimit të
territorit, të pagimit të dëmshpërblimeve etj.
Rasti më i qartë i ngarkimit me përgjegjësi kolektive të
popullit është rasti i Gjermanisë pas kapitullimit në
mbarim të LDB. Në rastin e Gjermanisë përgjegjësia e
popullit është theksuar shprehimisht në dokumentet politike
–diplomatike të kohës. Në një leksion të mbajtur më 30
janar 1947 në sallonin e leksioneve publike në Moskë, D.D.
Monin theksonte: “sikurse nënvizohet në vendimet e
Konferencës së Berlinit populli gjerman nuk mundet t’i ikë
përgjegjësisë”. Vendimet e Konferencës së Berlinit (17
qershor-2 gusht 1945) ku morën pjesë burrat kryesorë të
shtetit në atë kohë, Presidenti i SHBA, Truman, udhëheqësi
sovjetik, Josif Stalin, udhëheqësit britanikë Uinston
Çërçill e pastaj Kliment Etli, janë edhe më të qarta për
përgjegjësinë kolektive të popullit, shteti e qeveria e të
cilit kanë bërë agresione krime kundër paqes e njerëzimit.
Në pjesën e tretë të Komunikatës mbi Konferencën e Tri
Fuqive në Berlin, që mban titullin “Mbi Gjermaninë”
theksohej shprehimisht: “Ushtritë aleate kanë pushtuar tërë
Gjermaninë dhe populli gjerman ka filluar të paguajë për
krimet e tmerrshme që janë kryer nën drejtimin atyre ndaj
të cilëve ai (populli) shprehte hapur miratim në kohën kur
ata kishin suksese dhe u nënshtrohej verbërisht”.
(Vnjeshnjaja politika Sovjetsokovo Sojuza, v.III, OGIZ,
1947, fq.339). Ishte plotësisht e drejtë dhe e saktë më
1999 të thuhet e njëjta gjë në drejtim të popullit serb për
krimet që bëri ghatë 10 viteve Serbia e drejtuar nga
Milosheviçi. Jo vetëm politikanët e ushtarakët serbë, apo
paramilitarët i shkonin pas verbërisht MiIlosheviçit dhe
miratonin haptas krimet që bëheshin, por i gjithë populli
serb. Kryeministri i sotëm serb, Koshtunica, fotografohej
me automatik në dorë si paraushtarak. Ministri i sotëm i
jashtëm, Drashkoviç, i kundërvihej nganjëherë Milosheviçit,
sepse kërkonte krime në shkallë edhe më të madhe kundër
shqiptarëve.
Në Komunikatë thuhet: “Aleatët nuk kanë ndërmend ta
asgjësojnë, ose ta skllavërojnë popullin gjerman. Aleatët
kanë ndërmend t’i japin popullit gjerman mundësinë që në të
ardhmen të rindërtojë jetën e tij në themele paqësore e
demokratike. Në qoftë se përpjekjet e vetë popullit gjerman
do të drejtohen pa ndërprerje drejt këtij qëllimi, atëherë
për atë do të jetë e mundur me kalimin e kohës të zejë vend
midis popujve të lirë e paqsorë të botës”. Kështu u duhet
thënë dhe serbëve. Por këta deri tani nuk kanë bërë asgjë
në këtë drejtim, përkundrazi janë të pakënaqur pse u
kujtohet nganjëherë lufta që bëri Milosheviçi. Nuk durojnë
që një personalitet si Ahtisari të përmendë kalimthi nëse
duhet mbajtur parasysh përgjegjësia e Serbisë për ato që u
bënë në kohën e Milosheviçit. Populli serb jo vetëm ndoqi
verbërisht politikën milosheviçiane, jo vetëm u deh për
vite me radhë nga “sukseset kriminale të kësaj politike”
dhe mbështeti Milosheviçin, por në fakt po e mbështet
gjërësisht dhe tani pas kaq vitesh. Ppopulli serb nuk ka
kërkuar të falur për asgjë, por vazhdon të akuzojë viktimat
e agresioneve të shtetit të tij. Populli serb ende nuk bën
përpjekje të hyjë në rrugën e demokracisë e të paqes siç
kërkonte Konferenca e Berlinit për popullin gjerman, por
kërkon shpërblime për agresionin. Politika e shtetit serb
nuk i prin popullit të vendit drejt përpjekjeve për të
shlyer fajet për krimet, por e nxit të veprojë nën psikozën
milosheviçiane. Drashkoviçi e kthen në shaka të pështirë
përgjegjësinë e Serbisë e të popullit të saj kur pretendon
se mjafton bombardimi i NATO-s në vitin 1999 për ta quajtur
se Serbia i ka larë mëkatet dhe për këtë duhet të
shpërblehet duke e kthyer Kosoëvs sërish nën hyqmin serb.
Pushteti serb mbron kriminelët më të rrezikshëm të luftës
në Bosnje e Kosovë. Serbia e populli serb jo vetëm nuk kanë
shlyer asgjë nga krimet që kanë bërë, por as e mendojnë se
është detyrim i tyre të japin shpagim në atë rrugë që po i
këshillon bashkësia ndërkombëtare. Këtë e tregoi fare mirë
sulmi i marrë serb kundër Ahtisarit.
Ministri i jashtëm sovjetik Vjaçesllav Molotov thoshte më
10 qershor 1946: “Nuk është e drejtë të njejtësosh
Gjermaninë hitleriane me popullin gjerman, ndonëse populli
gjerman nuk mund të heqë nga vetja përgjegjësinë për
agresionin e Gjermannisë dhe për pasojat e tij tepër të
rënda” ( D.D. Monin, leksioni i përmendur). Politikanëve e
diplomatëve serbë duket u pëlqen vetëm pjesa e parë e
mendimit të Molotovit për të thënë se “populli serb nuk
duhet njësuar me Milosheviçin”. Por me kaq nuk mbyllet dot
hesapi. Populli serb si ai gjeman nuk mund të heqë nga
vetja përgjegjësinë për agresionin e Serbisë së
Milosheviçit. Populli serb u njejtësua vetë me politikën
milosheviçiane. Shteti i sotëm serb dhe populli serb
vazhdojnë në fakt ta njejtësojnë veten me thelbin e
politikës milosheviçiane. Prandaj sulmojnë Ahtisarin kur ua
kujton në mënyrën më njerëzore këtë përgjegjësi.
Më 5 qershor 1945 në Berlin komandantët ushtarakë të
aleatëve Ajzenhauer (SHBA), Zhukov(BRSS), Montgomeri
(Britania e Madhe ) dhe Delatr de Tasinji (Francë)
nënshkruan “Deklaratën mbi disfatën e Gjermanisë....”. E
natyrshme do të ishte që edhe në Kumanovë të ishte
nënshkruar një dokument i tillë dhe gjeneralët serbë ta
merrnin atë si rezultat i luftës. Për të shmangur një fat
të tillë u lodh shumë atëherë Ahtisari të cilin e fyejnë
serbët sot. Në hyrje të asaj Deklarate ndër të tjera
theksohej se qeveritë aleate : “...vendosin kufijtë e
Gjermanisë, ose të çdo pjese të saj, si dhe përcaktojnë
statusin e Gjermanisë, ose të çdo rajoni të saj që në
çastin e tanishëm është pjesë e territorit gjerman”. Kështu
mund të bëhet fare mirë ndaj Serbisë, madje rasti i Kosovës
ka dhe veçorinë se është territor i pushtuar me dhunë e
agresion nga Serbia në vitin 1912 . Kot çirren pushtetarët
bllofistë të Beogradit se nuk pranojnë që administratori i
Kosovës Ryker tu japë shqiptarëve 15% të territorit të
Serbisë. Kosova nuk është territor që i merret Serbisë, por
truall i çliruar pas pushtimit e robërimit serb.
Kryekomandantët ushtarakë të aleatëve më 1945 nënshkruanin
në Berlin edhe këtë vendim: “Të gjitha autoritetet gjermane
dhe populli gjerman duhet të plotësojnë pa kushte të gjitha
kërkesat e aleatëve dhe t’u nënshtrohen plotësisht të
gjitha shpalljeve, urdhëresave, udhëzimeve të tyre... Në
rastet kur autoritetet apo populli gjerman nuk do të
përmbushë shpejt e plotësisht detyrimet që u ngarkon kjo
deklaratë, përfaqësuesit e aleatëve do të ndërmarrin të
gjitha hapat që do t’i gjykojnë të përshtatshëm në të tilla
rrethana”. Serbia nuk ka përmbushur shumë detyrime që
duhet t’i përmbushte pas marrëveshjes me NATO-n në vitin
1999. Shkelje flagrante është mosdorëzimi i kriminelit
Mlladiç e shumë shkelje të tjera. Autoritete serbe mund të
pretendojnë se Serbia nuk u vu në pozitën e shtetit të
mundur që kapitullon pa kushte në vitin 1999. Ashtu ndodhi
për rrethanat që dihen.
Ahtisari, siç e përmendën, dha ndihmesën e tij të madhe në
këtë drejtim. Ndërsa tani është në shënjestër të fyerjeve
të Beogradit. Këtë shpërblim Ahtisari po e merr për shkak
të paralizës që ka përfshirë prej kohësh diplomacinë
ndërkombëtare në ndëshkimin e agresionit të Serbisë dhe të
ngërçit që ka zënë këtë diplomaci në lëvizjet për zgjidhjen
e çështjes së Kosovës.
Rrethanat në të cilat kanë ndodhur paraliza në dëshkimin e
Serbisë dhe ngërçi në trajtimin e çështjes së Kosovës i ka
shpjeguar shumë qartë Zonja e nderuar Medlin Ollbrajt kur
ka shkruar : “Meqenëse Kosova ishte pjesë e Serbisë krimet
e Milosheviçit nuk mund të cilësoheshin si agresion” ( “I
Fuqishmi dhe i Gjithëfuqishmi” 2006 fq. 59). Ajo shkruan
“nuk mund të cilësoheshin”, jo se nuk ishin agresion, sepse
në fakt diplomacia amerikane e udhëhequr nga Bill Klinton
dhe Ollbrajt reaguan ndaj Serbisë si ndaj agresorit. Por
për fat të keq diplomacia ndërkombëtare e paralizoi veten
kur për “realpolitikë” përkëdheli shumë vite Serbinë e
Milosheviçit. Diplomacia ndërkombëtare ka përkëdhelur edhe
Serbinë pasmilosheviçiane që nuk ka ndryshuar aspak nga ajo
milosheviçiane , duke mbetur e gozhduar pas formulës boshe
“ të kërkojmë një status për Kosovën” në vend që të ishte
shpallur qysh në vitin 1999 se Kosova do të bëhet shtet i
pavarur sovran. Këto lëkundje, paqartësi ose prapamendime
në segmente të ndryshme të diplomacisë ndërkombëtare kanë
inkurajuar së tepërmi politikën milosheviçiane pa
Milosheviçin që ka ndjekur Serbia. Pushtetarët serbë
prandaj tërbohen kaq shumë tani që ndjejnë që diplomacia
ndërkombëtare nuk ka rrugë tjetër veçse të dalë nga
paraliza në qëndrimet ndaj Serbisë dhe t’i japë fund
ngërçit në qëndrimin ndaj Kosovës.
Ahtisari si diplomat i shquar e ka më të qartë se shumë të
tjerë këtë domosdoshmëri dhe me taktin e tij të njohur
përpiqet ta përçojë në veprimtaritë për Kosovën. Pranda
serbët janë vërsulur si të çmendur kundër tij duke harruar
të mirat që kanë parë prej tij.
Shkruar për “Bota Sot”, 5 shtator 2006
Abdi Baleta

PSIKOZA E TERRORIZMIT ISLAMIK NË SHQIPËRI
Ky titull duket si një sajim i sforcuar gazetaresk, por
është një konstatim fakti. Në Shqipëri ka vite që bëhet një
propagandë e madhe për rrezikun e terrorizmit islamik,
sikur ky rrezik të ishte këtu më i veçantë se kudo gjetkë
në Europë e në botë, sikur bota myslimane të ishte
përqëndruar krejtësisht tek Shqipëria dhe sikur vetë ajri
që thithin shqiptarët ta kishte përqëndrimin e viruseve të
terrorizmit islamik më të lartin në botë.
Më 2 shtator 2006 Instituti i Mendimit e Qytetërimit Islam
në Tiranë, me bashkëpunimin e disa organizatave nga
Kuvajti, organizoi një Konferencë akademike me temën
“Myslimanët në Ballkan: realiteti dhe e ardhmja”. U mbajtën
një sërë ligjëratash nga shqiptarë e të huaj. Në sallat e
Konferencës ishin rreshtuar kamerat e stacioneve televizive
dhe vërdalliseshin gazetarë. Por në mediat e gazetat e
Tiranës u mbajt pothuajse heshtje e plotë. Vetëm kanali
televiziv “Vizion plus” dha një reportazh e lajm të
shkurtër. Duket sikur kameramanët në raste të tilla
filmojnë jo për të pasqyruar ngjarjet në ekran por për të
marrë materiale për arkivat e agjensive të specializuara,
duke përfshirë ndoshta dhe ato shqiptare e të huaja që
“mbikqyrin terrorizmin islamik” në Shqipëri.
Bojkoti ishte i plotë, si në raste të tjera veprimtarish që
kanë të bëjnë me Islamin. Kjo më dha një “kënaqësi cinike”,
sepse më doli fjala që thashë në fund të ligjëratës sime në
këtë konferencë kur i paralajmërova pjesëmarrësit se
punimet e saj do të bojkotoheshin nga mediat dhe shtypi,
pasi shumicën e mediave dhe të gazetave të përditëshme në
Tiranë i ka zënë për gryke “kuçedra e islamofobisë”.
Disa gazeta shkuan dhe më larg se një bojkotim i kësaj
Konference. Gazeta integriste katolikocentriste “55” e
Fahri Balliut më 4 shtator 2006 reagoi duke ribotuar një
shkrim të gjatë, të botuar më parë nuk dihet se kur dhe të
shkruar nuk dihet se nga kush, në një fletushkë italiane me
emrin “Foglio” nën titullin “Islamo-fashizmi apo
islamo-komunizmi”. Gazeta e shijeve policeske “Sot” më 5
shtator botoi një shkrim me titullin “Paratë e terrorizmit,
sekuestrohen 10 milionë dollarë në Shqipëri” dhe me fjalitë
enigmatike “Lista e plotë e aseteve të bllokuara. Kush janë
tetë financuesit “VIP”. Kush e di për të satën herë
rrotullohej pllaka e stërkonsumuar e gramafonit për dy
arabët Jasin Kadi dhe Abdyl Latif Saleh që janë dëbuar nga
Shqipëria dhe të cilëve u janë bllokuar llogaritë bankare
dhe sekuestruar pasuritë e vëna me investimet e tyre, sepse
janë shpallur të dyshuar për lidhje me terrorizmin nga
amerikanët. Por gazetat e Tiranës sa herë duhet të fryjnë
rrezikun islamik përsërisin të njëjtin avaz për këta të dy.
Në ditën e hapjes së Konferencës për pozitën e myslimanënve
në Ballkan zotëri Mevlud Dudiç, dekan fakulteti në
Sanxhak, përshëndetjen e tij e nisi duke rrëfyer një episod
nga kontakti i tij i parë me Shqipërinë kur kaloi kufirin
malazezo-shqiptar. Ky episod i pakëndshëm atij i kishte
lënë përshtypje shumë të fortë. Zotëri Dudiç theksoi se në
Shqipëri shkilte për herë të parë. Sapo kishte kaluar
kufirin, në zyrën e doganës shqiptare, një ushtarak e
kishte pyetur pse po shkonte në Tiranë. Mevludi i kishte
thënë se ishte i ftuar në një konferencë për problemet e
Islamit në Ballkan. Ushtaraku shqiptar kishte vazhduar: ” A
jeni ju ata terroristët islamikë që po mblidheni në
Tiranë”. Pastaj Dudiç u rrëfeu pjesëmarrësve të Konferencës
se çfarë leksioni kishte qenë i detyruar t’i bënte
punonjësit shqiptar të kufirit se Islami nuk ka asgjë të
përbashkët me terrorizmin, se myslimanët nuk janë
terroristë, se terrorizmi nuk bëhet vetëm nga besimtarë
myslimanë etj, etj. Pas këtyre shpjegimeve ushtaraku
shqiptar e kishte kapërcyer situatën si me të qeshur duke i
thëë se kishte bërë thjesht një “shaka”.
Mirëpo dihet se shakaja ka gjithmonë një të vërtetë brenda,
sidomos kur është fjala për një “shaka” kur je në krye të
detyrës dhe nuk e ke fare për detyrë të bësh shaka me ata
që hyjnë në Shqipëri. Veçanërisht kur është fjala për një
shaka” si ajo që ka bërë një ushtarak shqiptar në kufi me
një mysliman nga Sanxhaku, që kalon kufirin për të shkuar
në punën e tij dhe kuptohet se nuk kishte nge të dëgjonte
shakara të kësaj natyre që i dëgjon shpesh në Serbi. Edhe
sikur të ketë qenë shaka ajo është bërë në stil të
mirëfilltë të shovinistëve serbë. Kështu myslimani që po
vinte nga Serbia “shakanë në stilin serb” e gjeti nga një
ushtarak shqiptar në kufirin e Shqipërisë, shaka që ka doza
të forta islamofobie.
Në pushimin e parë të seancës e pyeta zotëri Mevlud Dudiçin
të më thoshte sinqerisht nëse e kishte besuar ushtarakun
shqiptar se po bënte “shaka”, kur i tha fjalët për Islamin
si terorizëm dhe e quajti terrorist islamik që po shkonte
në Tiranë. Dudiç që nuk dëshironte ta zgjaste këtë muhabet
m’u përgjigj: ”Ndoshta ai ka shprehur dhe një ndjesi të tij
të brendshme”. Pas kësaj nuk mund të rrija pa i thënë se më
shumë se ndjesi të brendshme ushtaraku shqiptar atje në
kufi kishte përçuar spontanisht një psikozë shumë të rëndë
që tashmë është krijuar nga gjithfarë propagandash
islamofobe në Shqipëri për Islamin si fe e terrorizmit të
sotëm ndërkombëtar.
Meqenëse Dudiç kupton dhe flet shqip i lashë në dorë një
kopje të librit tim të fundit “Parballjet me
islamofobinë”.Rrëfimi i rastit të shpërthimit të
islamofobisë në kufirin e Shqipërisë më ka bindur edhe më
shumë se libri për islamofobinë duhej shkruar dhe se për
këtë subjekt duhet të shkruajnë sa më shumë njerëz, sepse
psikoza e islamofobisë që është krijuar artificialisht e
arbitrarisht në Shqipëri do t’ua zërë frymën shqiptarëve.
Puna ka arritur deri atje sa të huajt myslimanë qysh në
kufirin shqiptar priten me kërcënimin se do të trajtohen si
terroristë islamikë.
Sikur gazetarët shqiptarë, që ishin të pranishëm dhe
dëgjuan rrëfimin e Dudiçit, të kishin një minimum
serioziteti profesional e dëshire të mirë për të pasqyruar
punimet e konferenës atë rrëfimin e Dudiçit duhej ta bënin
lajm të ditës dhe t’u binin borive të alarmit për psikozën
islamofobe që paska përfshirë edhe punonjësit në kufijt e
Shqipërisë, njerëzit të cilët u krijojnë të huajve
përshtypjen e parë për Shqipërinë. Por gazetat dhe
televizionet heshtën për këtë. Ata u mobilizuan vetëm për
të fyer e shpifur ndaj Islamit, për t’u rënë përsëri
teneqeve të alarmit për “paratë e terrorizmit islamik në
Shqipëri”.
Sikur të kisha kohë të bisedoja më shtruar me zotëri
Dudiçin nuk do të rrija pa i treguar shumë tituj gazetash
shqiptare që alarmohen për terrorizmin islamik në
Shqipëri, që fyejnë Islamin në përgjithësi. Nuk do të rrija
pa i thënë se një muaj para se të kishte ai atë përvojën e
hidhur në kufirin shqiptar më 2 gusht 2006 në një gazetë të
Shqipërisë, “Telegraf”. botohej shkrimi me titull
“Antiterrori në gatishmëri, mbërritën studentët nga vendet
arabe”.
Pra, një gazetë shqiptare njoftonte se njësitë antiterror
në Shqipëri ishin vënë në gjendje gatishmërie vetëm se po
ktheheshin me pushime të rinj shqiptarë që studiojnë në
vendet arabe. Të studiosh në vendet arabe, sipas këtyre
mendësive, bëhesh automatikisht terrorist. Është një fyerje
e rëndë dhe një marrëzi të konsiderosh gjithë të rinjt
terroristë kur vijnë nga vendet arabe. Por sipas
“Telegrafit” edhe kjo ndodh në Shqipëri. Gazeta ”Telegraf”
për të ilustruar “alarmin” e saj i referohej me emër një
studenti të akuzuar disa herë se është i dyshuar për
vrasjen e kryer para 3 vitesh në zyrat e Bashkësisë Islame
në Tiranë, por për të cilin policia kriminale dhe
prokuroria shqiptare nuk kanë dhënë asnjëherë prova. Ama
zhurma për të vazhdon dhe kështu “çështja Tivari”
mjegullohet gjithnjë e më shumë. Krimi mbetet i pazbuluar
ndërsa psikoza e islamofobisë fryhet.
Duhet të pyesim cilët janë bartësit e mendësive
terroriste në Shqipëri: ata që gazetat e gazetarët i
shpallin pa kurrfarë përgjegjësie profesionale e qytetare
si “terroristë islamikë”, apo ata që i fryjnë psikozës së
islamofobisë?!
Shkruar për “Bota Sot”, 6 shtator 2006
Abdi Baleta

“QENTË E PERËNDISË” DHE “ZAGARËT E PAPIZMIT”

Fjalët në thonjëzat e para “Qentë e Perëndisë” janë titulli
i një libri të mrekullueshëm shkruar nga historiani
amerikan Xhejms Reston Jr. dhe botuar në SHBA në vitin
2006. Ky titull më shtiu në mendje dhe më dha guxim të them
se ndoshta në një të ardhme të afërt duhet dhe është
plotësisht e përligjur të shkruhet e të botohet në Shqipëri
një libër me titull “Zagarët e papizmit”.
Xhejms Restoni për titull të librit tij paska përdorur
emërtimin që u qenka bërë me kohë pjesëtarëve të Urdhërit
klerikal katolik Domenikan “qentë (në kuptimin rojet
besnike) e Perëndisë”. Kur një terminologji e tillë është
përdorur në shekuj për njerëzit më të përkushtuar ndaj
Zotit dhe ndaj Kishës katolike e Vatikanit dhe gjen
përdorim si titull i një libri të një dijetari amerikan,
nuk ka si të merret për sfidë dashakeqe nëse në Shqipëri
një ditë botohet një libër me titull “Zagarët e papizmit”
për të përshkruar një sërë veprimtarish që bëjnë
islamofobët në Shqipëri duke treguar zell të tepruar
rikonkuistador, kryqzatar, inkuizicionist me frymëzim
vatikanas.
Në fakt këtë libër unë kam filluar në njëfarë mënyre ta
shkruaj qysh në polemikat me katolikocentristët vulgarë,
sidomos në shkrimin e gjatë “Para gjyqit kishtar të Dom
Ndocit”, botuar në “Rimëkëmbja” në 6-mujorin e parë të
vitit 2000. Për mungesë vendi ky shkrim mbeti jashtë librit
voluminoz “Përballjet me islamofobinë”. Por më mirë që më
ndodhi kështu. Pak ditë pasi ishte vënë në qarkullim libri
“Përballjet me islamofobinë”, miku im Artan Meha më dërgoi
nga Dublini librin e Restonit “Qentë e Perëndisë”, që më
hapi vizion e horizont të ri se si mund të përfshihet në
një libër shkrimi polemizues “Para gjyqit kishtar të Dom
Ndocit”.
Është shumë më e pranueshme dhe më e nevojshme të botohet
në Shqipëri një libër me titullin “Zagarët e papizmit”, kur
vërejmë se edhe në Perëndim u ndjeka nevoja për një libër
me titull “Qentë e Perëndisë. Kolombi, inkuizicioni dhe
disfata e maurëve”, në të cilin janë përshkruar e trajtuar
zhvillimet e tmerrshme në Spanjën e gjysmës së dytë të
shekullit XV në kohën e mbretërimit të Ferdinandit dhe
Izabelës, që njihet si kulmi i egërsisë së rikonkuistës dhe
inkuizicionit kishtar katolik. Restoni ka paraqitur një
realitet të llahtarshëm për atë kohë dhe llahtarisës për
sot të krimeve që janë bërë në emër të fesë e kishës
katolike, me nxitjen, bekimin e nën mbikëqyrjen e Vatikanit
e të papëve, krime që u shtrinë përtej detrave dhe oqeaneve
në sajë të zbulimeve të mëdha gjeografike që bënin
Kristofor Kolombi për llogari të Ferdinandit e Izabelës dhe
lundruesit portugezë për llogari të mbretit të tyre.
Xhejms Reston thekson se inkuizitorët e parë më të
tmerrshëm në Spanjë dolën nga Urdhëri i Dominikanëve (qentë
e Perëndisë), trashëgimia e të cilit edhe në kohën tonë
ndjehet në organizmin e veprimtarinë e “Opus Dei”. Restoni
thekson: “Kur Inkuizicioni arriti orgazmën e tij të dhunës
në Spanjë filloi të përhapej në vendet e tjera të Europës”
(fq. 318). Myslimanët shqiptarë tani në fillim të shekullit
XXI kërcënohen nga “Lëvizja për rikonkuistën shqiptare” dhe
nuk janë të pakët “zagarët e papizmit” që lehin për t’i
dhënë vetes kënaqësinë imagjinare të një “orgazme fiktive
të dhunës inkuizicioniste”. Reston ka shkruar: “Më 18
dhjetor 1499 më se 3000 myslimanë i pagëzuan në fenë për të
cilën nuk kishin fare haber, duke u thënë se zjarri i
xhehenemit po qëndronte mbi kokat e tyre. Disa muaj më vonë
në sheshin Rambla të Granadës të shponte hundët era e
Kuraneve që digjeshin. Në një rast për shfaqje publike u
dogjën njëherësh 5000 kopje të Kuranit, shumë prej të
cilave kishin zbukurime e bukurshkrime të këndëshme me
vlera të paçmueshme” (fq. 322). Edhe në Shqipëri në vitin
1992 u gris parathënia e botimit në shqip të Kuranit para
se ky të shpërndahej vetëm se tërhiqte vëmendjen për
“rrezikun e pagëzimit” të myslimanëve në krishterizëm.
“Zagarët e papizmit” kanë lehur shpesh se Kurani duhet
djegur. Madje myslimanët shqiptarë janë kërcënuar dhe në
rrugë shtetërore se duhet të bëhen “myslimanë të kryqit”.
Muaji shtator 2006 në Tiranë nisi dhe u mbyll me dy
veprimtari kushtuar problemeve të besimit. Më 2 shtator u
organizua një simpozium me temën “Myslimanët në Ballkan dhe
e ardhmja e tyre”. Megjithë kujdesin e organizuesve për t’i
dhënë seriozitetin dhe rëndësinë e duhur kësaj veprimtarie
ku merrnin pjesë dhe të ftuar nga vende të tjera, ajo
përfundoi në një ngjarje të bojkotuar nga autoritet
politike, intelektuale e pushtetore shqiptare. As kryetari
i Bashkësisë Islame të Shqipërisë, Selim Muça, nuk kishte
begenisur të ishte i pranishëm në hapjen e kësaj
veprimtarie. Themi se nuk kishte begenisur, sepse ai
ndodhej në Tiranë dhe priti në zyrën e tij në takim sa për
të kaluar radhën një deputet kuvajtian dhe shoqëruesit e
tij, të cilët faktikisht duhej të ishin dhe financuesit e
veprimtarisë. Personaliteti më i shquar që nderoi atë tubim
ishte kryetari i Akademisë së Shkencave, janullatisti i
njohur Ylli Popa, që mbajti një fjalë përshëndetëse më
shumë për t’u tallur se për të nderuar.
Kurse shtypi dhe mediat shqiptare heshtën. Këto media e
gazeta i bënë jehonë një tjetër veprimtarie me tematikë
politiko-fetare, që u organizua më 29-30 shtator 2006 dhe u
paraqit si përkujdesje e NATO-s për Shqipërinë. Organizator
shqiptar i kësaj Konference mbi harmoninë fetare nuk
ishin më Ismail Kadareja, Pirro Misha e Remzi Lani, si më
2003 e 2004, por një sozi i tyre në islamofobi, Mentor
Nazarko, që del në skenë si përfaqësues i “Qendrës
Milenium”. Ishte një kopje më e zbehtë e atyre konferencave
që u organizuan në vitet 2003 e 2004 nën kujdesin e Alfred
Moisiut me bashkëpunimin e UNESCO-s. Ndryshimi ishte se
kësaj radhe në vend të UNESCO-s ishte bërë ortake NATO,
sipas lajmeve të shtypit. Në vend të ish-presidentit Moisiu
kësaj here në krye të Presidiumit ishte paraardhësi i tij
në të njëtin post, ish-presidenti Rexhep Meidani, pranë të
cilit Mentor Nazarko ka pas shërbyer si këshilltar
diplomatik. Vendin e referuesit kryesor nuk e kishte më
Ismail Kadareja, por Sabri Godo (Ali Hoxha, hoxhë Alija) që
nga adhurimi për “intelektualizmin e Janullatosit” ka zëra
se është kthyer nga mysliman bektashi në kriptoortodoks.
Figurë qendrore politike fetare ishte greku Anastas
Janullatos, i cili kishte marrë rolin e zëdhënësit e të
predikuesit kryesor për gjendjen e feve e të besimeve në
Shqipëri, të këshilluesit më autoritar për shqiptarët se si
duhet të bëjnë harmoninë fetare. Dhe predikime të tilla e
porositë kryesore shqiptarët i dëgjuan në greqisht nga
Janullatosi, sepse fjalët e mekura të Godos ishin pa kokë e
pa këmbë.

Në këtë konferencë ishte dhe një “përfaqësues i
myslimanëve”, njeriu me emrin Ermir Gjinishi, të cilin kanë
filluar ta paraqesin përsëri në ekrane e tubime si njeriun
që di ta luajë mirë rolin myslimanit mëkatar që betohet e
përgjërohet se myslimanët nuk janë fajtorë. Në kundërshtim
me emrin e pagëzimit “Ermir” ky “hierarki i lartë” në në
zyrat e strukturat burokratike të Bashkësisë Islame po
bëhet bartës e përhapës i një “ere të keqe” në gjirin e
kësaj bashkësie. Edhe në këtë rast Gjinishi fjalën e tij e
kishte ndërtuar si të ishte një i pandehur që do të
shfajësohej në gjyq dhe gjithë kohën me zë të frikësuar
recitonte pjesën e tij se nuk ka ekstremizëm mysliman në
Shqipëri, se myslimanët shqiptarë janë europianë. Gjinishi,
që herë ikën e herë kthehet në zyrat e Bashkësisë Islame,
duket se po e ndjen gjithnjë më shumë vrasjen nga kulari që
i kanë vënë rreth qafës politika dhe islamofobia me akuzat
për implikimin e tij në vrasjen e Sali Tivarit, brenda në
selinë e Bashkësisë Islame në fillin të “vitit të
antimyslimanizmit”, 2003, në Shqipëri.
Por kësaj radhe Gjinishi mund ta ketë njollosur veten më
shumë se kurrë ndonjëherë më parë. Nga lajmet e gazetave të
datës 1 tetor 2006 mësuam, atë që nuk e dëgjuam në
emisionet televizive të datës 30 shtator, se tubimi, ku
Gjinishi mori pjesë e foli si gjynahqar që kërkon mëshirë
për vete dhe ummetin e tij, ka qenë kurdisur si një
makinacion djallëzor komplotist për të shpallur publikisht
para gjithë botës dhe nën hijen e zezë të Anastas
Janullatosit se përpjestimet midis ndjekësve të besimeve
fetare tradicionale në Shqipëri paskan ndërruar
rrënjësisht, se qenka realizuar ajo që kishin shpallur vite
më parë Ismail Kadareja, ish-Nunci i parë i Papës në
Tiranë, indiani Ivan Dias dhe vetë Anastas Janullatosi, se
Shqipëria nuk qenka më vend me shumicë dërrmuese të
popullsisë myslimane. Deri tani nuk kemi ndonjë të dhënë se
Ermir Gjnishi ka tentuar të kryejë detyrimin e tij si
qytetar shqiptar e si besimtar mysliman për t’iu
kundërvënë këtij provokimi të shëmtuar e makinacioni
komplotist antimysliman në Shqipëri.
Këtë lajm ogurzi e provokues për besimtarët myslimanë në
Shqipëri e paska shpallur në këtë tubim ish-Presidenti i
Republikës sonë, Rexhep Meidani, duke marrë shkas nga një
botim i “Oksford Juniversiti Pres”, ndonëse edhe vetë
Meidani ka pohuar se këto shifra janë të debatueshme.E
megjithëse e dinte këtë Meidani ka pranuar të bëjë rolin e
atij budallait që hedh një gur në lumë për të vënë në punë
100 të mençur që nuk e nxjerrin dot. Kësaj here për të të
dekretuar likuidimin e shumicës fetare myslimane në
Shqipëri kanë ngarkuar jo më një kryetar shteti të besimit
ortodoks, siç vepruan me Alfred Moisun, kur mbajti
ligjëratën në Universitetin Oksford në fund të vitit 2005,
por një ish-kryetar shteti të besimit mysliman, Rexhep
Meidanin, i cili gjatë presidencës së tij u shqua shumë për
zell të madh në katocizimin e atmosferës e frymës
politike, deri të simbolikës e të ceremonialeve në
Shqipëri.
Edhe “aktivizimi” antimysliman i Meidanit, ashtu si i
Moisiut në fund të vitit 2005, është i lidhur me
veprimtaritë që i kurdis Universiteti i Oksfordit. Gazeta
“Panorama” e datës 1 tetor 2006 ka njoftuar:
”Ish-Presidenti Meidani publikon studimin e Universitetit
në vitin 2001. Oksfordi: Shqipëria 39% myslimanë dhe 35% të
krishterë”. Kurse gazeta tjetër me më shumë faqe “Shqip” në
krye të faqes së parë e jep si lajmin më të rëndësishëm
”Publikohet raporti i Universitetit të Oksfordit. Jo
besimtarët dhe ateistët ndryshojnë strukturën e besimeve.
Shqiptarët 38% myslimanë, 35% kristianë”. Njëra gazetë
njofton se Oksfordi ka vendosur që myslimanë në Shqipëri të
jenë vetëm 39% e popullsisë, tjetra thotë 38%.
Qysh këtu duket sa qesharake është e gjithë kjo kurdisje e
shëmtuar e Oksfordit, që në fakt është një shpallje që e ka
pas bërë Anastas Janullatosi para disa vitesh, kur klithte
se në Shqipëri nuk po bëhej një proces i ringjalljes së
feve, por procesi i lindjes së feve, si tek fiset e egra
dikur, dhe një fetarizim njerëzish nga e para, meqenëse
ateizmi, sipas tij, në kohën e komunizmit i kishte dhënë
fund besimit në shpirtrat e shqiptarëve, e për rrjedhojë
Islami si fe e shumicës në Shqipëri kishte marrë fund. Me
këto sofizma Janullatosi dha argumentin më të qartë se
fushata komuniste (1967-1990) në Shqipëri për zhdukjen feve
ka qenë komplot djallëzor i Kishës ortodokse greke për të
krijuar zbraztinë fetare në Shqipëri që pastaj këtu të
vërshonte ortodoksizmi i zi greko-bizantin.
“Studimi” gënjeshtar i Oksfordit dhe përdorimi në mënyrë ka
mjerane e kësaj gënjeshtre nga ish-Presidenti Meidani, si
“zbulim” pas 5 vitesh, nuk janë gjë tjetër veçse një
përsëritje e atyre marrërzive që kemi pas dëgjuar më herët
nga Anastas Janullatosi, Ivan Diasi dhe Ismail Kadareja.
Disa vite më parë ia kemi pas bërë në gazetë pyetjen
Anastas Janullatosit: si mud ta shpjegoni që ateistë e
jo-besimtarë qenkan bërë vetëm besimtarët myslimanë në
Shqipëri, kurse ortodoksët e katolikët nuk e paskan kaluar
këtë proces? Dihet mirë se komunizmi më fanatik është
përhapur sëpari e më shumë në pjesën e popullsisë së
besimit ortodoks në Shqipëri, e për rrjedhojë edhe ateizmi
komunist këtu duhet të ketë dhënë pasojat më të dukshme.
Kohët e fundit është botuar në shtypin e Tiranës një raport
i vjetër i CIA-s se komunizmin në Shqipëri e sollën sëpari
dhe u përhap më shumë në radhët e të rinjëve shqiptarë
grekofonë, pra tek ortodoksët. Ky raport i CIA-s i bën
qesharakë dhe ata katolikocentristët e Shkodrës dhe
demokristianët e Zef Bushatit që në vitin 2001 përrallisni
në gazetat ”Shqipëria Etnike” e “Ora e Shqipërisë’ se në
Shqipëri komunizmi ishte “islamik”. Këtë marrëzi e kanë
vënë në librat e tyre edhe disa francezë që e quanin
mysliman komunizmin në Shqipëri, ngaqë në listën emrore të
udhëheqësve kryesorë të shtetit pati mbiemra Hoxha, Shehu e
Myftiu.
Është qesharake të thuhet se laicizmi, ose edhe kalimi i
njerëzve në ateizëm në Shqipëri paskan prekur si sëmundje e
pashërueshme vetëm ata që kanë qenë besimtarë myslimanë.
Mjafton kaq për të kuptuar sa provokues, i rremë dhe
primitiv është “studimi” që paska bërë Universiteti i
Oksfordit për përpjestimet e ndjekësve të besimeve në
Shqipëri. Sado që janë munduar me falsifikime ata
“oksfordsat e mençur” numrin e të krishterëve në Shqipëri
nuk e kanë ngritur më shumë sesa ka qenë gjithnjë 30-35%.
Meqenëse nuk bënin dot këtë, atëherë kanë ndërruar sipas
qejfit shifrat e myslimanëve, duke krijuar dhe absurditetin
se vetëm nga radhët e myslimanëve paskan dalë jo-besimtarë,
ateistë, apo fetarisht të papërcaktua midis shqiptarëve.
Tani del edhe më qartë pse Alfred Moisiun e thirrën
pikërisht në Oksford që të mbante atë ligjëratën e tij
mashtruese për opinionin publik e sfiduese për myslimanët e
Shqipërisë. Del edhe më e qartë se për t’u bërë president
ose kyeministër në Shqipëri duhet të japësh dikund garanci
se do të përpiqesh për “demyslimanizmin e Shqipërisë”, për
kthimin me hir e pa hir të shqiptarëve myslimanë në fenë e
krishterë. Kur Fatos Nano ishte kryeministër shpalli
objektivin për të zhbërë 555 vjet të historisë së
Shqipërisë, pra për kthimin e kombit shqiptar në gjendjen e
tij parakombëtare e paramyslimane. Ish-Presidenti Meidani u
bë ndërtues kambanoresh kishtare e misionar politik i
katolicizmit në Shqipëri. Alfred Moisiu pranoi me qejf e
zell rolin e “faraonit” të firaunëve të islamofobisë në
Shquipëri dhe shkoi deri në Oksford të dekretonte fundin e
myslimanizmit tek shqiptarët. Meidani përsëri merr rolin e
tellallit oksfordian, papist e janullatist për të njoftuar
se myslimanët nuk janë më shunmicë në Shqipëri.
Ish-presidenti Sali Berisha u mundua të mbante njëfarë
baraspeshe në punët e fesë, por megjithatë qysh në fillim
ra në kthetrat politike të Anastas Janullatosit, u bë lypës
mëshire në Vatikan dhe pas rrëzimit të tij mjerues nga
pushteti në vitin 1997 vendosi të marrë më hapur “rrugën e
Krishterizmit” për të siguruar të ardhme politike. Berisha
i shpalli shqiptarët “komb katolik” në Perandorinë Osmane,
flamurin kombëtar e quajti “flamur i Krishterimit” dhe tani
mban varur në zyrë portretin e një murgeshe katolike.
Si për të plotësuar “skemën oksfordiane” që e shpallin
Moisiu e Meidani edhe kryeministri Berisha e qeveria e tij
po planifikojnë që tërë shqiptarët t’i paraqesin si të
krishterë në sytë e botës, duke u dhënë me forcën e
pushtetit administrativ nga një letër-njoftimi me portretin
e murgeshës katolike me origjinë shqiptare, Gonxhe
Bojaxhiu, të njohur më shumë me emrin kishtar si Nënë
Tereza e Kalkutës. Ky projekt i mbrapshtë për identifikim
të rremë fetar të shtetasit shqiptar jep rastin më të
përshtatshëm që qytetarët të zbatojnë parimin e të drejtën
për rezistencë civile, duke refuzuar të identifikohen
fetarisht në këtë mënyrë në kuadër të një fushate
rikonkuiste shqiptare, të ndërmarrë nga pushteti shtetëror.

Ka plot pushtetarë e politikanë të tjerë që kanë bërë
karrierë dhe sigurojnë këtë karrierë dhe shumë privilegje
duke u bërë misionarë fetarë, apo mercenarë politikë të
Vatikanit e të mekanizmave katolike, të ortodoksizmit grek
e të Jnaullatosit dhe gjithnjë më shumë të fondamentalizmit
të krishterë evangjelist amerikan. Është bërë, pra, mjaft i
gjërë fronti islamofob midis pushetarëve të djeshëm e të
sotëm dhe politikanëve shqiptarë që përpiqen ta përmbysin
realitetin fetar shqiptar, duke krijuar përpjestime të reja
voluntariste arbitrare të besimtarëve fetarë në Shqipëri.
Prandaj del qartë që tubimi i fundit në Tiranë për
problemet e besimeve fetare nuk kishte ato qëllime që
shpalli, por qëllime krejt të tjera. Edhe zhurma se këtë
tubim shqiptarët e kishin “dhuratë nga NATO” duhet të jetë
një djallëzi më vete e organizatorëve për të ulur zemërimin
e shqiptarëve. Ky tubim u bë një një kohë kur diplomacia
perëndimore dhe vetë Vatikani e kishin pohuar pa mëdyshje
se në Shqipëri dy të tretat e popullsisë janë besimtarë
myslimanë. Mirëpo ata që e kanë ndërtuar karrierën e tyre
politike dhe rehatinë e tyre intelektuale e materiale mbi
strategjinë e krishterizimit të shqiptarëve nuk pajtohen
dot me përfundimet dhe pohimet serioze të diplomacisë
perëndimore e të vetë Papës, por paskan gjetur mbështetje
në studimet e Universitetit të Oksfordit për të falsifikuar
realitetin fetar shqiptar, që është konfirmuar edhe nga
anketimet e bëra deri tani, që në fakt kanë pasur tendencë
të ulin përqindjen e myslimanëve.
Nuk kemi si të mos mendojmë se “zagarë të papizmit e të
janullatizmit” po përpiqen të bëjnë në shekullin XXI në
Shqipëri atë punë të keqe që bënin “qentë e Perëndisë” në
Spanjën e shekullit XV, për të cilët ka shkruar aq
kuptueshën Xhejms Restoni.
Prandaj për hir të myslimanizmit Gjinishi dhe të tjerë
funksionarë të Bashkësisë Islame që veprojnë si ai, bëjnë
mirë të mbledhin mendjen e të ruhen nga mëkati, të largohen
nga këto role të turpshme të myslimanit që i nënshtrohet
gjykimit të padrejtë të islamofobisë, duke pranuar të bëjnë
kohë e pa kohë, vend e pa vend, apologji bajate e të
pështira për myslimanizmin në Shqipëri dhe në përgjithësi.
Nuk është ky roli që duhet të luajë dhe pozicioni që duhet
të zënë burokratët e një hierarkie klerikaliste myslimane
që po krijohet në Shqipëri në kundërshtim me parimet e
Islamit.
Gjinishi dhe cilido që merr përsipër të dalë e të flasë në
emër të mbrojtjes së Islamit së pari duhet të ketë të qartë
për vete se si po sulmohet Islami. Në librin e tij
“Ataturku” (Londër 1999) studiuesi britanik Endrju Mango, i
lindur në Turqi, që njeh mirë problemet e Islamit e të
botës myslimane tërheq vëmendjen në këto fakte: Parimi
organizues i shoqërisë para Iluminizmit europian ishte
feja; pas Iluminizmit dhe Revolucionit francez, parim
organizues u bë racionalizmi. Por edhe ndjekja e politikave
racionale krijoi ndryshime e tensione të reja brenda
bashkësive dhe midis bashkësive. Ndarjet e vjetra vazhduan
nën emra të rinj. “Atje ku besimtarët e krishterë të
traditës luftonin të pabesët, racionalistët e ndriçuar të
krishterë si në rastet e mëparshme besonin se po ndesheshin
me fanatikë të paditur. Kështu myslimanët ishin të pabesët
(pafetë), sepse ishin në kundërshtim me krishterimin. Tani
ishin fanatikë, sepse po i rezistonin iluminizmit
racional”. Kështu të krishterët qortojnë e sulmojnë
myslimanët në Mesjetë si “të pabesë” (pafe), i qortojnë e
sulmojnë në kohën e iluminizmit si “fanatikë të paditur”.
Tani në kohën moderne po i qortojnë si “myslimanë
ekstremistë”. Gjinishi dhe ata që marrin përsipër rolin e
“zëdhënësit të myslimanëve” duhet t’i mësojnë gjëra të
tilla dhe të mos e kapërdijnë aq lehtë si të mirëqenë
parrullën e “luftës kundër ekstremizmit politik” dhe të
pranojë gjithnjë pozitën e të pandehurit në gjyqin e
islamofobisë për t’u shkarkuar nga akuza spekuluese për
“ekstremizëm mysliman”. Nëse nuk kanë takat intelektual,
sedër fetare e qytetare dhe guxim politik ta bëjnë këtë gjë
le të shkojë më mirë të mbajnë vaz nëpër xhami, t’ua lënë
spekulime të tilla gazetarëve si Pirro Prifti (shih
shkrimin “Ekstremizmi islamik nuk ka asgjë të përbashkët me
fenë e vërtetë”, në gazetën “Ballkan të datës 22 shtator
2006), por të mos e rëndojnë politikisht pozitën e
myslimanëve me apologjitë e tyre bajate në ekrane
televizive e tubime, si ato që u duhen Moisiut, Godos,
Kadaresë, Xhaferrit e sidomos Janullatosit, i cili po del
si tutori i fesë myslimane në Shqipëri dhe dhe si “ati
shpirtëror”e “kujdestari politik” i drejtuesve të
Komunitetit Islam të Shqipërisë.

Në tubimin e fundit të shtatorit vetëm Arbën Xhaferri nuk e
kishte lëshuar pozicionin që kishte marrë qysh në
Konferencat e Moisiut të vitit 2003-2004. Siç qëndroi në
krye të tryezës së “harmonisë fetare” nën hijen e Moisiut,
Kadaresë e të UNESCO-s ashtu ishte dhe në Konferencën e
fundit nën hijen e Meidanit, Godos, Janullatosit e NATO-s.
Surpriza e pjesëmarrjes në takimin fundit nuk ishte me
prania e serbit Simiç si në Konferencën e vitit 2004, por
prania e një diplomati izraelit që kishte ardhur të bënte
vlerësime të larta për harmoninë fetare të shqiptarëve,
sikurse njoftuan me shumë kënaqësi dhe entuziazëm disa
gazeta të Tiranës, që nuk shkruan asnjë fjalë një muaj më
parë kur kishin ardhur mysafirë nga Kuvajti.
Sidoqoftë fondet e caktuara nga mekanizma e individë të
huaj për të “ndihmuar” në “reklamimin e harmonisë fetare
tek shqiptarët” dhe për të ruajtur Shqipërinë nga
“ekstremizmi islamik”, nuk u dogjën me afrimin e fundit të
vitit. Dhe ata që mblidhen për çdo rast kur duhen
shpenzuar pa u djegur fondet e tilla ishin edhe një herë
bashkë. Të tjerat kanë pak rëndësi.
Të gjitha këto na shtyjnë të besojmë edhe më shumë se një
libër më titull “Zagarët e papizmit” do të ishte vërtetë i
dobishëm, sidomos tani që kemi edhe materiale të bollshme
lidhur me krizën botërore që shkaktoi në marrëdhëniet
ndërmjet besimeve veprimi provokues i Papës së Romës me
komentet për Profetin Muhamed dhe hipokrizia që ka përdorur
Vatikani dhe ndjekësit e tij për t’ua lanë fajin
myslimanëve që fyhen, jo të krishterëve që i fyejnë në
mënyrë provokuese.
Historia e fundit me komentet e Papës për Profetin Muhamed
i ka vënë sigurisht në telashe shumë të mëdha fetare,
teologjike dhe politike Vatikanin dhe apologjetët e tij.
Por këto telashe nuk kapërcehen duke shtuar dozat e
hipokrizisë në përballimin e tyre. Tashmë Papa pa dashje ka
dhënë një argument të fundit të pakundërshtueshëm për të
zgjidhur një dilemë të madhe që ka vënë në siklet
teologjinë katolike prej kohësh: nëse Papa duhet
konsideruar apo jo njeri i pagabueshëm. Papa Rajciger
dëshmoi se Papa është njeri që gabon. Ai ka gabuar edhe
sikur të pranojmë shpjegimet tij se nuk ka pasur për qëllim
të fyejë Islamin, Profetin e myslimanët, sepse është gabim
që një Papë të bëjë deklarata apo citime që shkaktojnë
ngatërresa të tilla. Ai gabon edhe kur përpiqet të fajësojë
myslimanët se e paskan keqkuptuar. Ai gabon edhe në qoftë
se fsheh qëllimin që ka pasur pasi pa se pësoi fiasko. Pas
atyre që ndodhën në botë kur disa gazeta botuan karikaturat
për Profetin Muhamed, jo Papa, po asnjë besimtar i rëndomtë
katolik nuk duhej t’i lejonte vetes të bënte komente që
fyejnë myslimanët. Sido që të ketë ndodhur nuk mund të
fshihet më se edhe Papa gabon, me ose pa dashje.
Edhe më shumë gabojnë papistët fanatikë në Shqipëri. Një
publicist e përkthyes shqiptar që disa e radhisin në
kategorinë e “intelektualëve të shquar shqiptarë” është
revoltuar shumë që midis përfaqësuesve të vendeve myslimane
që priti Papa për t’u shpjeguar ishte dhe ambasadori i
Shqipërisë në Vatikan. Ky “intelektual i shquar” iu vërsul
keq ministrit të jashtëm, Besnik Mustafaj, pse ky ministër
nuk e paska ndaluar ambasadorin të shkonte në këtë takim,
sepse prani e ambasadorit të takimin kolektiv tek Papa
paska dhënë dëshminë se Shqipëria është vend islamik. Së
pari tek Papa u ftuan ambasadorët e vendeve ku ka shumicë
popullsie islamike, jo thjesht të vendeve me popullsi
tërësisht islame. Shqipëria është vend me shumicë të
popullsisë së besimit mysliman, edhe pse nuk duan ta
pohojnë Alfred Moisiu, Pirro Misha, Virgjil Muçi, Rexhep
Meidani, Arbën Xhaferri, Sabri Godo etj. Papa e di këtë
fakt dhe nuk mund të gabonte që të përjashtonte Shqipërinë
nga vendet ku shumica e popullsisë është myslimane.
Fanatikëve të fondamentalizmit të krishterë në Shqipëri u
bie si bombë sa herë dalin fakte që pranohet në botë se
Shqipëria është vend me shumicë të banorëve myslimanë. Por
nuk ka më ngushëllim për ta. Edhe të gjitha anketimet në
Shqipëri e pohojnë këtë fakt. Edhe pas pyetjes që bëri Top
Channel disa ditë me radhë nëse gaboi ose jo Papa që bëri
komente fyese për Profetin Muhamed 75% e pjesëmarrësve iu
përgjigjën se Papa gaboi, çka do të thotë se shumica
dërrmuese e shqiptarëve njohin veten si të përkatësisë
fetare myslimane.
Pra, publicisti e përkthyesi shqiptar në vend që të
qortonte Besnik Mustafajn se nuk e pengoi ambasadorin
shqiptar të shkonte ne takim me Papën le të qortojë po
deshi Papën e Vatikanin që pohuan se Shqipëria është vend
me shumicë myslimane dhe që thirrën ambasadorin shqiptar.
Mustafaj do të bënte një gabim trashanik, më trashanik se
ai që bëri në kohën e vizitës së ministrit spanjoll në
fillim të vitit 2006 në Tiranë, nëse do të pengonte
ambasadorin të shkonte tek Papa. Papa është dhe kryetar
shteti dhe prandaj pranë tij janë akredituar ambasadorë.
Kur kryetari i shtetit thërret një ambasador në takim dhe
ky refuzon të shkojë është gafa më e rëndë politike e
diplomatike. Prandaj intelektualët islamofobë shqiptarë nuk
duhet të bëjnë marrëzira të tilla sa të këshillojnë
ministrin e jashtëm të Shqipërisë ta ndalojë ambasadorin në
Vatikan për të shkuar në takim me Papën, kur Papa e thërret
në takim bashkë me ambasadorë vendesh myslimane. Në kohën e
komunizmit ambasadorët e Shqipërisë kishin urdhër të mos
shkonin në takime zyrtare po të thirreshin bashkë me
ambasadorët e vendeve të ish-kampit socialist. Por kjo
bëhej pasi Shqipëria kishte dalë zyrtarisht e hapur nga ky
kamp dhe nuk donte të linte më përshtypje në botë se kishte
lidhej me të. Kurse tani Shqipëria është zyrtarisht në
Konferencën e Vendeve Islamike. Prandaj qortuesi i
Mustafajt përdor gjykime të kohës së shkuar, madje në një
formë tejet të shëmtuar.
Është e vërtetë se fanatikët e papizmit në Shqipëri çirren
e ngjiren se Shqipëria duhet të dalë nga Konferenca e
Vendeve Islamike. Por ama deri tani nuk kanë pasur sukses
në këtë kërkesë dhe zor se do të kenë përderisa këtë gjë
nuk e bënë dot as Fatos Nano, Ilir Meta, Rexhep Meidani,
Paskal Milo, Sabri Godo e të tjerë kur drejtonin
diplomacinë dhe janë ithtarë të papizmit e të
janullatizmit. Shqipëria sapo u pranua anëtare me të drejta
të plota në Organizatën e Vendeve Frankofone, ku bën pjesë
vetëm se ka një numër shqiptarësh që flasin frëngjisht, jo
se gjuha franceze është gjuhë paralele me shqipen.
Organizata e frankofonisë si bosht ka gjuhën dhe kulturën
franceze. Por në fakt është më shumë një trashëgimi e kohës
së sundimit kolonial. Megjithatë nuk ka asnjë të keqe që
Shqipëria të pranohet e të bëjë pjesë në të. Por është një
absurditet të kërkosh daljen nga Konferenca e Vendeve
Islamike dhe të fyesh 75% të shqiptarëve të besimit islam
vetëm se fanatikët e fondamentalistët e krishterë në
Shqipëri duan të bëhen më papistë se vetë Papa.
Ka shumë e shumë arsye që do ta përligjnin një titull libri
“Zagarët e papizmit”. Por kemi kohë. Arsyet do të shumohen
e nuk do të pakësohen, sepse tërbimi i katolikocentristëve,
papistëve dhe i janullatistëve po rritet për shkak të
dështimeve të islamofobisë së tyre. Për ata që mund të
mërziten nga terminologjia “zagarët e papizmit” po citoj
mendimin e të ndjerit Miftar Spahija: “Feja islame u ba
protestantizmi i shqiptarnisë; nuk qe mohuesja e zotit
Krisht, qe mohuesja e popit serb, ashtu si protestantizmi i
Lutherit nuk qe mohuesja e zotit Krisht, por e zotit Papë”.
Është provokim i rëndë t’u kërkosh myslimanëve shqiptarë të
mohojnë Islamin për hir të zotit Papë, siç bëjnë një takëm
papistësh në Shqipëri.

1 tetor 2006
Abdi Baleta

SERBIA E MLLADIÇIT BËN “RIPUSHTIMIN KUSHTETUES” TË KOSOVËS

Tani që po afron çasti kur duhet shpallur më në fund një
“status përfundimtar” për Kosovën pushtetarët e Serbisë
tregohen më të papërmbajtur, më sfidues e më arrogantë se
kurrë në shpalljen gjithfarë tezash absurde e vendimesh
provokuese për ta ngatërruar sa më shumë lëmshin e
veprimeve politike dhe diplomatike.
Ishte qesharake kur para disa kohësh ministri i jashtëm
serb, Vuk Drashkoviç, propozoi ta fshinte tërë procesin
politiko-diplomatik ndërkombëtar të deritanisëhm për
përcaktimin e statusit të Kosovës për ta lënë marrjen e
një vendimi në dorë të një “komisioni historianësh
ndërkombëtare” që me ”paanësi” sipas oreksit serb të
përcaktonin se kush paska më shumë historikisht të drejtë
mbi Kosoëvn, shqiptarët apo serbët. Askush nuk u mor me
këtë marrëzi serbe. Por Drashkoviçi e kishte hak të pyetej
a do të pranonte që serbët të iknin nga Ballkani e të
shkonin diku përtej Karpateve, nëse ky komision
ndërkomvbëtar do të pohonte të vërtetën se serbo-sllavët
janë ardhacakët më të vonë në Ballkan, kurse paraardhësite
shqiptarëve kanë qenë këtu nga kohëra shumë më të hershme,
që nuk mbahen mend.
Tani serbët po përpiqen ta zhvleftësojnë procesin ku janë
angazhuar për shumë kohë ndërkombëtarët me metodën e tyre
fare të thjeshtë e tejet absurde duke shpallur se nuk do
të njohin kurrë pavarësi të Kosovës nga Serbia dhe duke e
shënuar në kushtetutën e re të Serbisë se “Kosova është
pjesë e shtetit serb”. Kështu patën bërë edhe në
kushtetutën e Unionit Serbi-Mal i Zi që nuk është më, sepse
u shkëput dhe Mali i Zi. Pushtetarët e politikanët serbë
japin pa pushim dëshmi se janë të paaftë të kuptojnë
proceset historike, se janë kryeneçë deri në absurditet në
refuzimin për të filluar të arsyetojnë normalisht.
Politika dhe diplomacia serbe e drejtuar nga Tadiçi,
Koshtunica, Drashkoviçi ka mbetur në nivelet më primitive
të të shkuarës. Politika e diplomacia serbe në fakt shkojnë
sipas mendësive të kriminelit të luftës Mlladiç, të cilin
jo rastësisht serbët ka vite që e ruajnë si vlerën e tyre
më të madhe kombëtare. Janë mendësitë e Mlladiçit që
mbisundojnë sot në Serbi dhe prodhojnë deri absurditetin e
“ pushtimit të ri kushtetues” të Kosovës.
Shpallja nga Serbia e “pushtimit të ri kushtetues” të
Kosovës vërteton më së miri se kanë qenë krejt të kota
përpjekjet e shumta të diplomacisë ndërkombëtare gjatë
viteve për të mundësuar një zgjidhje me marrëveshje, midis
serbëve e shqiptarëve. Tani në fund serbët po i thonë
diplomacisë ndërkombëtare se atë që ajo nuk e bëri dot duke
mashtruar ose detyruar shqiptarët të pranojnë sërish
sundimin e Serbisë do ta bëjë vetë Serbia në mënyrën më të
habitshme, duke vendosur në Kushtetutën e saj se Kosova
është pjesë e Serbisë. Më këtë veprim Serbia vërtetoi se
kanë qenë krejt të kota bisedimet shqiptaro-serbe, se këto
bisedime Serbia i ka pranur vetëm me qëllimin që të
detyroheshin shqiptarët të kërkonin vetë të ishin pjesë e
Serbisë. Përderisa shqiptarët nuk e bënë këtë dhe nuk mud
të bënin këtë, Serbia shpall se do të shënojë në kushtetutë
se Kosova është pjesë e Serbisë. Kjo do të thotë se
shqiptarët dhe bota duhet ta marrë vesh se problemet e
Ballkanit nuk po shkojnë drejt sheshimit, por drejt një
acarimi të ri.
Në kohën kur ende ndërkombëtarët kujtojnë se mund të bëjnë
presion mbi Serbinë me kërkesën për dorëzimin e Ratko
Mlladiçit, Beogradi u përgjigjet me paralajmërime arrogante
në frymën e veprimtarisë për të cilën akuzohet Mlladiçi.
Serbia me sjelljet mlladiçiane do të jetë një kërcënim i
vazhdueshëm për shqiptarët, një vatër ngatërresash për
Ballkanin dhe Europën. Nëse Serbisë i lejohet të vazhdojë
më tej lojërat e pista politiko-diplomatike që ka bërë deri
tani, të kërkojë shtyrje të shpalljes së statusit të
Kosovës, sipas intrigave politike që bëhen në Beograd për
pushtembajtje e pushtetmarrje, të lërë vend për shpikje të
çuditshme beogradase si ajo e “pavarësisë së Kosovës brenda
Serbisë”, faji nuk duhet të jetë më i serbëve, por i
diplomacisë ndërkombëtare. Serbia i ka dalë plotësisht
borxhit kësaj diplomacie duke i bërë përfundimsisht të
qartë se për Kosovën nuk do zgjidhje me arsye, në
përputhje me realitetin, të drejtën e të vërtetën, por
vetëm “zgjidhje serbe”. Kështu që tingëllojnë vërtetë
jashtë realitetit politik e logjikës së shëndoshë
diplomatike thirrjet e disa diplomatëve europianë se për
Kosovën duhet një zgjidhje që të mos poshtërojë askend.
Zgjidhje që të kënaqë gjthkend nuk mund të ketë për
Kosovën. Zgjidhja e tillë do të dëmtonte palën që ka të
drejtë. Zgjidhja për të cilën të mos ankohet askush nuk
mund të ketë. Serbët kanë treguar se do të ankohen për
çfardo zgjidhje që nuk plotëson orekset e tekat e tyre që
Kosova të mbetet nën Serbi, apo që të quhet formalisht se
nuk ka dalë jashtë Serbisë. Kjo është e papranueshme për
shqiptarët. Prandaj diplomacia ndërkombëtare që po merret
me “gjetjen e statusit për Kosovën” tashmë duhet ta ndjejë
veten të vënë me shpatulla pas murit nga qëndrimet më të
fundit të Serbisë. Kësaj diplomacie i mbetet ose të njohë e
të plotësojë si duhet të drejtat e shqiptarëve, ose të
kënaqë lakmitë grabitqare të Serbisë dhe të bëjë edhe një
herë një padrejtësi të madhe historike kundër kombit
shqiptar që do ta lejë përsëri Ballkanin zonë të trazuar..
Shqiptarët janë më afër se kurrë çastit të shtrimit hapur
të çështjes së tyre jashtë formulave të mjegulluara që janë
përdorur deri tani. Shqiptarët kanë ende shpresa të mëdha
për drejtësi, por nuk duhet të harrojnë se mund t’i presin
zhgënjime të forta. Është e qartë se shqiptarët do të
provojnë njëfarë zhgënjimi në shpresat e tyre. Por puna
është se deri ku mund të cenohet zgjidhja e drejtë e
çështjes së Kosovës dhe a do të jenë në gjendje
ndërkombëtarët të mbajnë këto zhgënjime në atë nivel sa
shqiptarët të mos e shohin dhe një herë veten të
nëpërkëmbur e të tradhëtuar në atë masë sa të fillojnë të
mendojnë se do t’u duhet të rinisin proceset nga e para.
Nëse diplomacia ndërkombëtare nuk merr masat për ta
shmangur në kushtetutën e Serbisë dispozitën se Kosova
është pjesë e Serbisë, atëherë Kuvendit të Kosovës, si
shprehës i vullnetit të popullit shqiptar në Kosovë, nuk i
mbetet gjë tjetër veçse të miratojë menjëherë deklaratën
për bashkim të Kosovës me Shqipërinë, në përputhje me
deklaratat që kanë bërë gjithnjë drejtuesit e Kosovës se
pavarësia është minimumi që shqiptarët kërkojnë.

1 tetor 2006 Abdi Baleta

U promovua në Shkodër libri “PËRBALLJET ME ISLAMOFOBINË”

Më 17 shtator 2006 Klubi Kulturor “Drita” organizoi bëri në
qytetine Shkodrës promovimin e këtij libri që në kohën e
sotme merr vlera të veçanta,pikërisht sepse qarqe ta
caktuara antiislame kërkojnë që Islamit t’i veshin një
kostum tjetër në mënyrë që të realizojnë me çdo kusht
kristianizimin e shqiptarëve. Libra të tillë si ky,
“Përballjet me Islamofobinë” i krijojnë mundësi të
jashtëzakonshme për të njohur problemet që ziejnë në botë
sot dhe i japin në dorë çdo myslimani apo qytetari shqiptar
mjete që të orinetihet në kuptimin e tyre. Nëpërmjet
leximit të tij mund të mësojmë se cili është identiteti i
myslimanit, si mbrohet dhe si mund të bashkëjetojë me
besimet e tjera. Autori ka meritën e madhe se pasi ka
shfletuar me qindra libra të tjerë të këtij karakteri,
komunikon me lexuesin nëpërmjet këtyre autorëve që nuk janë
myslimanë. Pikërisht ky fakt e bënë këtë libër tejet
interesant dhe te dobishëm.
Klubi kulturor “Drita” e mori nismën promovuese për
konsideratën ndaj autorit, i cili solli para nesh këtë
libër me vlera fetare e nacionale. Klubi “Drita” ka pasur
nderin që ne vitet e stuhishme të 1997- ës të botojë edhe
librin e zotëri Baletës me titull:”Dhimbjet dhe turpi i
Shqipërisë” ku pikërisht në këto vite dhimbjet dhe turpi u
kthyen në një mani turpi dhe pa përgjegjshmërie të pa
dëgjuar ndonjëherë. Ky libër që u botua dy herë u përpi nga
lexuesit e shumtë.
Libri më iri, voluminoz (700 faqe)“Përballjet me
Islamofobinë” është i teti në serinë e botimeve të zotëri
Abdi Baletës dhe paraqet një realizim madhor në të gjitha
aspektet e problemit që trajton dhe në gjithë parametrat që
kërkohen për një libër të tillë. Është një libër që nga
faqja e parë deri në atë të fundit shoqërohet me një
avokaturë të shkëlqyer në dobi të Islamit në përgjithësi.
Autori, megjithëse nuk e pretendon,ka realizuar një studim
të shkëlqyer akademik, i
vlefshëm për më shumë se një mbrojtje të një titulli
shkencor nga ato që kanë rastin të përlajnë “profesorët”dhe
“ akadhemykët” shqiptarë. Gjuha e shkruar, një shqipe e
pastër, larg barbarizmave irrituese, thellësia e mendimit,
kërkimi së vërtetës nëpërmjet dhjetra apo qindra autorëve
me ndikim botëror, cituar në origjinal nga veprat e tyre me
ndikim botëror, falë sistemit pesë gjuhësh që zotëron
autori, guximi qytetar për të thënë të vërtetën, e bëjnë
këtë libër tejet të domosdoshëm për t’u pajisur me dije
thelbësore dhe të kualifikuara në lëmin teorik
politologjik, historik,nacionalist, madje dhe teologjik.
Libri i ngjan një qyteti të stërmadh, duke patur parasysh
volumin e tij, banorët e të cilit vërshojnë nëpër rrugët
dhe sheshet me ngarkesat positive dhe negative që ata
mbartin. Dy apo tri momente janë ato që thelbësorë krijojnë
shtyllat mbi të cilat ngrihet tërësia e librit:zbulimi i
dezinformimit të opinionit ndërkombëtar që Presidenti
Alfred Moisiu e bëri në fjalën e tij të cekët në
Universitetin e “Oksfordit” në Angli në lidhje me çështjen
Islame në Shqipëri;demaskimi i pseuodoanalizës politike dhe
qëndrimeve antikombëtare dhe antiislame të shkrimtarit të
madh e politikanit të vogël,atdhebraktisësit ,
frankoshqiptarit Ismail Kadare dhe bashkëmendimsave të
tij;përshkrimi dhe analiza e ballafaqimevet të mëdha që
vihen re sot në arenën ndëkombëtare nga përdorimi i feve
për qëllime politike.
Baleta është ndalur herë pas here për të furnizuar me lëndë
të dobishme kokën e shogët të shpifografit Myftari dhe
atyre që fshihen pas këtij pseudonimi, që Baleta i ka
renditur me korrektesë, do të mbetet edhe për disa kohë në
vëmendjen e autorit,deri sa ata të konsumohen
tërësisht.Shumë shqiptarë nga Shqipëria, Kosova, Maqedonia,
Mali i Zi, Çamëria e diaspora, autori i ka vlerësuar në
punën e tyre “për fe e atdhe”, në mënyrën më objektive. Ky
libër si i pari i këtij llojit në shqip ka pushtuar mendjet
e shqiptarëve që ndjehen të tillë. Shkodra, përveç Tiranës
është i vetmi qytet në Shqipëri që përmendet më shumë se 20
apo 30 herë, e kjo jo për ndonjë preferencë meskine, por
për arritjet e saj universale për çështjen kombëtare e
fetare. Kemi rasti ta falenderojmë autorin për këtë
vlerësim të madh që i ka kushtuar Shkodrës.Koncepti i
autorit për Islamin është tepër objektiv.Me thjeshtësine më
të madhe ai deklaron në faqen 24 të librit : “Në Shqipëri
ka disa shekuj që Islami nuk përbën kurrfarë enigme, vepron
si forcë kulturore, dinamike dhe madhore, që jo vetëm nuk e
kërcënon mënyrën shqiptare të jetesës, por edhe e
karakterizon dhe e mbron atë, sepse është mënyrë jetese për
shumicën e shqiptarëve. Prandaj nuk ka kuptim qëndrimi i
shqipatrëve ndaj Islamit të jetë i njejtë me qëndrimin e
Perendimit”. Kjo është arsyeja kryesore që autori dhe
logjikën e tij të fortë ka marrë shkas për të realizuar nje
avokaturë të pa parë,që është njëkohësisht e shkëlqyer në
mbrojtje të fesë Islame që, duam apo nuk duam ne, është
bërë pjesë e identitetit kombetar të shqiptarëve. Abdi
Baleta i pajisur me një trimëri të rrallë, me një kulturë
atdhetare të pa krahasueshme, me një sistem dijesh të
veçanta , me një thellësi oqean mendimi, me një rendiment
të pa përsëritshëm, në shkrimet e tij, na bën edhe ne të
ndjehemi krenarë që së paku, jemi bashkëkohësit e tij.

Urime zotëri Abdi Baleta!

Bujar Shehu

FJALA E Dr. Pr. BAJRAM XHAFA
Mirëse keni ardhur dhe përshëndetje të gjithëve!
Klubi Kulturor “Drita” organizon promovimin e librit
“Përballjet me Islamofobinë” të autorit të mirënjohur,
nacionalistit bashkëkohor Abdi Baleta. Mua mu ngarkua
përgjegjësia dhe mu bë nderi i madh për drejtimin e kësaj
veprimtarie e cila më shumë se promovim i zakonshëm i një
libri, i ngjet një tubimi kombëtar të një niveli që i kalon
caqet e një promovimi libri sado i rëndësishëm qoftë ai.
Kjo e rrit më tepër përgjegjësinë time, njëkohësisht edhe
nderin që më është rezervuar.
Eshtë hera e dytë që në Shkodër bëhet promovim i librave
të Baletës. Në flakën dhe tymin e zi të vitit të mbrapsht
1997 u promovua libri “Dhimbjet dhe turpi i Shqipërisë”,
diku në një shtëpi të vjetër private shkodrane, në praninë
e pak dashamirëve. Librat e Baletës duhen promovuar me
brohorimë e manifestime të gjëra, se ato janë manifeste
shqiptarie por në Shqipëri, për të shurdhuar jehonën për
veprat që u duhen shqiptarëve, me pompë e me zhurmë flitet
e shkruhet për shkrimet e Oriana Falaçit, një
antimyslimaneje të fandaksur që sapo vajti tek të shumtët e
që mediat tona e qanë me lot.
Promovimi i këtij libri në Shkodër i bën nder këtij
qyteti. Shkodra nga ana e saj ka dhënë prova se din të
vlerësojë gjërat e çmuara, kontributin dhe veprat me nivel
të lartë si dhe krijuesit e tyre.
Sot, pas kaq kohësh kemi midis nesh Baletën, dua të them
fizikisht, sepse me mendje e kemi patur vazhdimisht pranë,
kemi jetuar e bashkëbiseduar me të nëpërmjet gazetës
“Rimëkëmbja”, që është mëndja, fytyra dhe goja e Baletës. A
nuk zhytemi në mendime, dialogje të brendshme e debate
imagjinuare sa herë lexojmë shkrimet e tij. A nuk gjejmë
aty shpjegimin e plotë, konçiz e me qartësi të
jashtzakonshme për problemet e shumta shqiptare që na
preokupojnë e na mundojnë të gjithëve? A nuk ndjehemi më të
çliruar e më të frymëzuar pas leximit të “Rimëkëmbjes”? A
nuk ndjejmë boshllëk, mangësi dhe konfuzion për zhvillimet
politike kur ajo bën pushimet e verës? Kur dikush të qan
hallin, të kruan plagët e ti mjekon ato, atë e ke pranë dhe
të afërm edhe kur fizikisht qëndron larg dhe nuk shihesh me
të.
Pritej që Baleta sot të vinte me shokët dhe
bashkëpunëtorët më të afërm të punës, jo ashtu siç e
konceptojmë ne punën, një punë me rrogë, sepse nga “puna
zyrtare” atë e kanë shkëputur qysh para dhjetë vjetësh.
Megjithatë ai vullnetarisht punon si një i dënuar me punë
korrektonjëse. Pritej të vinte me idhtarët e vet kombëtarë,
nacionalistë bashkëkohorë, që përbëjnë ndoshta jo një
parti, por më e drejtë ishte ta quanim një klub kombëtar.
Kaq janë. Fatkeqësisht pak, shumë pak, por kaq janë. Dera
është e hapur për ato që e duan dhe punojnë për kombin e
çështjen kombëtare, pa kompromis.
Me problemet e shumta që ka Shqipëria duhet të ngriheshin
në këmbë e të bashkoheshin turmat e pafundme të shqiptarëve
sa të mos i nxinin sheshe të tëra e jo sa ç’shohim sot më
një sallë si kjo. Arsyet nuk kemi pse t’i themi tani. Ato
janë në Veprën e Baletës dhe e shokëve të tij nacionalistë
që tashmë kanë krijuar edhe një kolanë librash të
literatures së mirëfilltë kombëtare, që i ka munguar
shqiptarëve. Aty, në atë kolanë janë edhe shpjegimet e
nevojshme. Vijnë në shprehje këtu studimet dhe analizat për
“projektet” mbi dy shekullore të Evropës për çështjen
shqiptare, politika, forca dhe dinakëria e fqinjëve të
mbështetur e fuqizuar nga Evropa, trashëgimia komuniste dhe
plot e plot shkaqe të tjera.
Prisnim të vinte profesor Hysamedini (Feraj), por që nuk
ka mundur për shkak të provimeve me studentët, ai që
antikombëtarët emrin e tij e shoqërizojnë me maraz “Baleta
& Feraj”, kurse kombëtarët këtë e bëjnë me kënaqësi. Feraj
që në analizat e tij për zhvillimet politike shkruan me një
logjikë si të ishte lënda e matematikës. E shumë kërkuara
dhe katër herë e botuar që nga viti 1998 “Skicë e mendimit
politik shqiptar” ka kohë që është bërë libër tavoline.
Prisnim të vinte edhe profesor Eshref Ymeri, bashkpunëtori
i “Rimëkëmbjes”, nacionalisti i fortë vlonjat që na kujton
brezin e nacionalistëve të Luftës së Vlorës të 1920 - ës
ashtu siç i përshkruan në librin e tij nacionalisti Ago
Agaj, por qëlloi që të ndodhej larg.
Pjesë e kësaj skuadre kombëtare janë Fredi Ruço që e kemi
këtu, punëtor i papërtuar i “Rimëkëmbjes”, i devotshëm e
parimor, trupdrejtë e sportiv si dikur në vitet ’60 kur
“Korabin” e Peshkopisë e bëri një skuadër futbolli me emër
në të gjithë vendin. Vijnë pastaj të rinjtë premtues, plot
vrull kombëtar, energji dhe entuziazëm nacionalist (që edhe
ata i prisnim) si Olsi Jazexhiu dhe Enis Sulstarova me
“Arratisja nga Lindja”- kontribut me shumë vlerë për
kolanën e librave që përmendëm më lart.
Në “sofrën e grave”, kjo është edhe më e vogël, bën pjesë
Flutura (Baleta). Kanë qenë dhe janë edhe dy vajzat, tani
më pak aktive për shkak të angazhimeve të tjera. Puna e
tyre për “Rimëkëmbjen” është më pak e dukshme dhe vetëm i
madhi Zot mund ta vlerësojë me saktësi. Thënia për punët e
shumta që është e detyruar të bëjë çdo grua, “shpinë
këputme e punë padukme” do të shkonte më së miri për
Fluturën.
Del tek tuk më të rrallë edhe ndonjë tjetër emër i gjinisë
femërore si bashkëpunëtore të “Rimëkëmbjes”, por kjo
analizë del jashtë kompetencave të mija në këtë prezantim.
Edhe njëherë, mirëse kemi ardhur në këtë “odë” modeste
burrash të muhabetit të ëmbël e të shumëdëshiruar midis
vëllezërish nacionalistë, sepse etimologjikisht fjala
“nacionalist” do të thotë i lindur nga e njëjta gjini, në
rastin tonë, nga gjinia e shqiptarëve.
“Përballjet me islamofobinë” është një tjetër vepër
madhore e A. Baletës me vlera të jashtëzakonshme
Rënia e “Perdes së hekurt” apo, e thënë në mënyrë
metaforike e Murit të Berlinit në vitet ’90 të shekullit që
përcollëm, ashtu si për vendet e Evropës Lindore edhe për
Shqipërinë solli përmbysjen e komunizmit dhe fillimin e një
revolucioni të ri, të thellë në përmbajtje e në formë, i
kundërt më atë komunist të kryer gati pesëdhjetë vjetë para
tij. Edhe në Shqipëri ai u konceptua vetëm si një
revolucion demokratik e antikomunist. Në fakt për
Shqipërinë ky revolucion do të kishte dhe duhej të kishte
veçori të tjera nga ai i vendeve të Evropës Lindore. Detyra
e parë e tij ishte ajo kombëtare. Parasëgjithash ai do të
kishte karakterin e një revolucioni nacional detyrat e të
cilit nuk ishin kryer, por kishin mbetur në gjysëm të
rrugës. Komunizmi si regjim antikombëtar iu imponua
Shqipërisë pikërisht për këtë qëllim, për të ngrirë
zgjidhjen e çështjes kombëtare. Përmbysja e komunizmit,
detyra antikomuniste dhe ngritja e një sistemi demokratik
duhej të shërbenin si mënjanim i pengesave për t’i hapur
rrugën zgjidhjes së çështjes kombëtare shqiptare dhe
arritjen e bashkimit kombëtar.
Përmbysjen e komunizmit shqiptarët e morën me gëzim të
madh dhe entuziazëm, por edhe me eufori. Kishin të drejtë
pas asaj diktature që zor t’ia gjeje shoqen. Armiqtë e
Shqipërisë e ndjenë më shumë frikën se mos viheshin në
rrezik planet e tyre. Fqinjët u ngritën në bisht nga frika
se mos “po bëhej” Shqipëria apo mos po hynte në rrugën e
Rimëkëmbjes. Periudha e ashtuquajtur e Tranzicionit tregoi
se në “çështjen shqiptare” edhe Fuqitë e Mëdha (të vjetra)
ende mbanin në sirtarët e tyre po ato projektet e
kaherëshme për Shqipërinë. Socializmi enverist nga ana
tjetër kishte bërë që pas afro 50 vjetësh sundimi të
komunizmit shqiptarët të kishin humbur shumë nga reflekset
kombëtare. Një “antikomunizëm” dhe ca liri pa fre e pa
drejtim dukej sikur do t’u mjaftonin në një “transformim”
demokratik të vendit. Por kjo ishte krejt e pamjaftueshme,
e pa plotë, madje e dyshimtë. Shqiptarët kishin nevojë t’u
ndriçohej rruga për detyrën e tyre të vërtetë, t’u sqarohej
perspektiva për zhvillimet kombëtare, të orientoheshin
saktë në rrugët qorre ku synonin t’i fusnin, të dallonin
mirë atë ç’ka duhej dhe ishte plotësisht në dobi të tyre
nga ajo që mund t’i fuste në qorrsokak.
Për partitë nacionaliste historike (të traditës) ky
revolucion do të kishte si detyrë kthimin tek e kaluara.
Për Legalitetin ai konceptohej si një restaurim i monarkisë
dhe pastaj, nën egidën e saj do të realizohej edhe
demokracia edhe edhe bashkimi kombëtar, kuptohet, në kushte
ndërkombëtare të përshtatshme. Por partitë e traditës ishin
të amortizuara tërësisht, fizikisht dhe intelektualisht.
Për hir programeve kombëtare, të një emri të trashëguar nga
e kaluara dhe persekutimit të tmerrshëm të tyre gjatë
regjimit të përmbysur, në fillimet e demokracisë Baleta u
përpoq t’i ndihmojë, t’u japë forcë të cilën ato nuk kishin
as kapacitet dhe as fuqi ta absorbonin. Diktatura i kishte
shtypur e mbytur totalisht, me dorë të hekurt, i kishte
kthyer në kufoma. Klasa intelektuale u qep pas trashëgimisë
politike të sistemit që e kishte krijuar. Në përgjithësi
ajo i qendroi besnike sistemit që e ngriti. Këtë rrethanë e
shfrytëzuan armiqtë e Shqipërisë. Duke shfrytëzuar
përmbysjen e sistemit, ata sulmuan në mënyrë djallëzore
pikërisht ato vlera që kishin mbetur ende në konstitucionin
e shqiptarit, tipare e vlera që mund e duhej të
përtëriheshin, të rimëkëmbeshin.
Njëri ndër qëllimet e tyre ishte ai përmbysjes së
raporteve fetare të popullsisë shqiptare. Sulmin e drejtuan
kundër besimit Islam dhe myslimanëve në Shqipëri dhe në
trojet shqiptare në përgjithësi me synim përçarjen,
konvertimin, shfytyrimin, tjetërsimin e tyre. Taktikat që
përdornin ishin shumë djallëzore sepse bëheshin në
“vrullin” antikomunist dhe “përziheshin” me luftën për
demokraci. Kjo e vështirësonte luftën politike në mbrojtje
të tij. Veç kësaj kishte edhe paqartësi, konfuzion, mungesë
njohjeje të problemeve.
Në fillimet e demokracisë, për shkak të një diversioni të
gjithanshëm nga brenda e nga jashtë, mjeteve të
propagandës, misioneve të ndryshme, për myslimanët
shqiptarë u krijua një kompleks faji sikur ato të ishte
fajtorë për gjithçka, për vendosjen e sundimin osman, për
ardhjen e komunizmit dhe të çdo gjë të keqe që trashëgonte
Shqipëria. Misione të shumta të huaja u dyndën në të gjitha
anët e vendit. Shtypi, media, propaganda u hodhën në sulm.
Duhej njohje e thellë dhe e gjithanshme e problemit,
qartësi dhe guxim qytetar për t’u përballur. Abdi Baleta i
doli në ballë guxim shkencor e intelektual, me kulturë,
dije e kompetencë. Këtë e bëri në vazhdimësi pa u ndalur
asnjë çast. Me qartësi qysh në krye të herës. Gazeta javore
“Rimëkëmbja” mbushte faqet e shumta të saj në përgjigje të
sulmeve që i bëheshin Islamit dhe myslimanizmit në Shqipëri
e më tej. Frut i kësaj pune titanike është edhe vepra që po
promovojmë sot: “Përballje me islamofobinë”.
Veçoritë e veprës janë të shumta. Së pari vepra rrok
probleme të shumta që preokupojnë gjithë shqiptarët,
probleme jetike për ta, për fatin e tyre dhe të kombit të
tyre. Ato shtrohen në masën e duhur e në mënyrën e duhur,
me force por pa i fryrë artificialisht, pa i nënvleftësuar
e zbehur ato. Ato shtrohen dhe analizohen qysh në gjenezën
e tyre, në historinë e në aktualitetin e tyre si dhe në
dinamikën e në prognozën e tyre. Jepen shkaqet dhe pasojat
me analiza të thella, të qarta, të argumentuara e bindëse.
Vepra ka karakter polemist. Në këtë fushë autori është
mjeshtër i paarritshëm. Polemikën e bën jetësore, me nerv,
realiste që të mban të tendosur gjatë gjithë leximit. Këtë
e bën me mjeshtri të rrallë jo vetëm për shkak të mënyrës
intriguese dhe problematikës që trajton, por edhe mënyra se
si e shtjellon, në stilin, fjalorin e në frazeologjinë e
pasur. Ajo lexohet me kënaqësinë e veprës më tërheqëse
artistike.

Vepra “Përballjet me islamofobinë” është një vepër
shkencore e mirëfilltë. Subjekti i veprës, përmbajtja dhe
thellësa e analizës, vërtetësia e saktësia e fakteve,
koherenca dhe konseguenca e mendimeve e bëjnë atë një vepër
organike me integritet të plotë. Në gjithë veprën e Baletës
shprehet qartë integritetiti dhe organiciteti i saj. Numëri
i madh i autorëve që i referohet është sugjestionues. Ai
bazohet sidomos në studiues perëndimorë. Kur analizon një
problem Baleta thërret në “kuvend” gjithë të mençurit e
botës, gjithë trashëgiminë e mendimit për problemin në
shqyrtim, i vendos ata përballë njeri tjetrit dhe i përqas
në realitetin tone; mbledh e shfrytëzon gjithë urtësinë
botërore (edhe qiellore sepse u referohet edhe librave të
shenjtë) të të gjitha kohrave. Ai nuk bën një rreshtim
mekanik citatesh të të urtëve të njerëzisë, por me shumë
art din t’i vendosë ato në funksion të problemit e të ideve
që trajton. Këtë e bën me një rrjedhshmëri e lehtësi të
jashtëzakonshme. Ai din të përzgjedhë ajkën e mendimit
botëror për problemet e shtruara. Natyrshmëria e trajtimit
të problematikës i japin veprës edhe natyrën e
përmbledhjeje leksionesh problemore, lehtësisht të
asimilueshme nga një audiencë e gjërë. Moria e madhe e
problemeve që analizon, mënyra se si i shtron ato, shterimi
i plotë gjatë arsyetimit e logjika e thellë në zbërthimin e
tyre, burimet e shfrytëzuara, koherenca, parimësia,
konkluzionet në çdo hap të saj e bëjnë atë vepër shkencore
të një rëndësie të jashtzakonshme. E tillë është e gjithë
vepra e Baletës e marrë në tërësi.
Vepra përshkohet nga principialiteti dhe fryma e së
drejtës, nga egzigjencat politike, juridike e morale.
Thjeshtësia dhe qartësia është një tjetër veçori e veprës.
Në veprën e Baletës nuk ndeshesh me frazeologji të rëndë e
të ngarkuar. Ajo të “mbyt” me informacion, fakte të shumta,
shembuj nga historia, ngjarje paralele, etj.
Baleta servir faktin se botuesit e librit me titull “Të
pabesët. Konflikti midis botës së krishterë dhe Islamit 638
– 2002” të autorit Uitkroft vlerësojnë se autori
“përqendrohet hollësisht në tri zonat ku myslimanët, të
krishterët dhe çifutët kanë jetuar bashkë për periudha të
gjata: Spanja, Levanti dhe Ballkani…Në Spanjë fillimisht
çifutët dhe më vonë maurët u dëbuan, sepse shiheshin me
frikë si infektues të Spanjës së shenjtë… Në Levant
ndërhyrjet e kryqëzatave rizgjuan tek myslimanët idetë e
përgjumura prej kohës së Xhihadit. Në Ballkan rikthimi i
kujtimeve të largëta, të shkruara e gojore, shërbeu si
zjarrvënie për mizoritë e shekullit XX”. Konkluzioni i
qartë në vepër: “Nga këto tri zona kryesore të ndeshjes së
Krishtërizmit me Islamin gjatë 1400 vitesh sot duket se
Ballkani është e vetmja zonë ku problemi shtrohet frikshëm
nëse Islami do të vazhdojë të mbijetojë, apo do të zhduket.
Në Spanjë problemi është i zgjidhur përfundimisht”.
“…Shumica e myslimanëve spanjollë – citohet një autor
tjetër - ishin dëbuar nga inkuizicioni bashkë me çifutët
spanjollë. Ata që qëndruan dhe nuk ishin të krishterë u
bënë të tillë që të shpëtonin jetën e tyre” (Përballje me
Islamofobinë, f. 53).
Autori na ofron konkluzionin e Uinkroftit se kur
ndesheshin fuqitë evropiane me Perandorinë Osmane: “Lufta
me Islamin në Ballkan, në trupin e vetë Evropës, u bë më e
dhunshme se në secilën nga përleshjet e mëparshme…Kështu
Ballkani u bë mise en scene për aktin final të përleshjes
së Evropës me “Islamin, një “kryqëzatë” e fundit. Për fat
të keq pasojat e tejzgjatura të këtij antagonizmi vazhduan
pas shkatërrimit të osmanëve”. Historia e Shqipërisë e
dëshmon këtë. Lufta ruso – turke dhe serbo e malazezo –
turke e vitit 1877 – 1878 u bë nën thirrjet e princit serb
Milan Obrenoviç “të pastrojmë tokën nga ata që nuk i
besojnë kryqit” gjatë të cilave u bënë masakrat më të
tmerrshme mbi popullsitë myslimane të Ballkanit në
përgjithësi e asaj shqiptare në veçanti. Edhe Luftërat
Ballkanike 1912 – 1913 patën po këtë karakter dhe u kryen
masakra që nuk ishin parë ndonjëherë deri në atë kohë.
Konkluzioni tjetër që nxjerr autori i librit është:
“pikësynimi për një rikonkuistë të re për çrrënjosjen e
Islamit nga Evropa mbetet rajoni i Ballkanit, ku territoret
me popullsi myslimane, boshnjake dhe shqiptare, janë si
ishuj në një det popullsish të krishtera, si eklava fetare
të shkëputura nga pjesa tjetër e botës islame…” (f. 54).
Peticionet rrënqethëse drejtuar kancelarive të Fuqive të
Evropës nga popullsitë myslimane të masakruara në vitet e
krizës lindore 1877 – 1878 binin në vesh të shurdhër, ashtu
sikurse në Luftërat Ballkanike Evropa u la dorë të lirë
ushtrive të krishtera sllavo – greke të realizonin atë që
autorë të huaj e quajnë Golgotha shqiptare. Shqiptarë
vuajnë nga harresa historike ndërsa kujtohen për masakrat e
baballarëve, gjyshërve e stërgjyshërve vetëm atëhere kur
ato u përsëritë dhe mynxyrat u bien mbi kokë. Libri në
fjalë është një apel që shqiptarët të mos gjënden në
befasi.
Autori nënvizon edhe një dukuri tjetër me pasoja të
pallogaritshme: në angazhimin kundër Islamit dhe
myslimanëve në përgjithësi e atij shqiptar në veçanti,
përveç figurave të njohura si Kadareja dhe islamofobë të
tjerë si Piro Misha, Remzi Lani etj është përfshirë edhe
politika shtetërore e shtetit shqiptar. Islamofobia është
bërë politikë shtetërore. Në krye të kësaj fushate u vu
netë kryetari i shtetit shqiptar, presidenti i Republikës
Alfred Moisiu me fjalimin e tij në Oksford. Fjalimit të
Moisiut i bëhet një zbërthim i thellë dhe i gjithanshëm.
Aty zbulohet natyra e udhëheqësisë shqiptare e cila merr
përsipër jo vetëm detyra e funksione qeverisjeje e drejtimi
të vendit por edhe atë të misionarit fetar me veshje laike.
Në vepër autori din të përqasë e të zbulojë mirë
ngjashmërinë e kësaj politike, të politikës fetare që
propagandohet në Shqipëri me atë që duan ti imponojnë
Shqipërisë fqinjët e saj dhe armiqt e tjerë tradicionalë të
vendit tonë. Në Evropën e Bashkuar nuk duhet të ketë
myslimanë. Përndryshe ato duhet të jenë kasta e ulët e
perandorisë evropiane.
Vepra “Përballjet me islamofobinë” përshkohet nga ideja
konstruktive kombëtare e përtëritjes së besimeve në
Shqipëri ashtu siç i ka sjellë historia. Më e mira për
kushtet e Shqipërisë është që të ruhet status-kuoja fetare
ekzistuese, ripërtëritja dhe forcimi i besimeve ekzistuese.
Prishja në mënyrë të dhunshme apo me ndërhyrje e këtij
raporti është me pasoja katastrofike për jetën dhe fatin e
shqiptarëve. Autori nuk cënon asnjë besim dhe në lidhje me
besimet vepra përshkohet nga nevoja e zbatimit të thënies
së Nënë Terezës: respektoj të gjitha fetë por adhuroj fenë
time. Dhe jo të ndodhë ajo që me të drejtë autori e quan
“kryqimi” i Islamit i cili këkohet të bëhet në Shqipëri dhe
gjetkë në emër të reformimit të tij, evropianizimit e
modernizimit të tij.
Baleta përdor me saktësi kuptimore dhe në mënyrë të
diferencuar terma dhe nocione që duken si të përafërta. Në
vepër përdoren nocionet “kryqim”, “kryqëzim” dhe
“kryqëzatë” të cilat kanë kuptime e përdorime të ndryshme,
apo nocionet “krishtërim”, ‘krishtërizëm”etj. etj.; Kështu
nocioni “kryqim”, mbase një fjalë e re (neologjizëm), të
cilat në veprën e Baletës janë shumë dhe përbëjnë një
objekt studimi më vete, thuhet për rastet kur bëhet fjalë
për një islam të përshkuar nga fryma e krishterë, islam i
reformuar, i evropianizuar apo për myslimanë që përdorin
simbolika të krishtera etj.
Fetë në vetvete nuk sjellin shkatërrim por përdorimi për
qëllime politike i tyre. Kur autorë të traditës kanë dhënë
shpjegimet e nevojshme në lidhje me raportin midis
nacionalizmit dhe islamizmit, siç është rasti i Hafëz Ali
Korçës, autori mbështetet në ato konkluzione duke vlerësuar
mendimin e tij apo në shumë raste të tjera për autorë të
ndryshëm në lidhje me zgjidhjet që kanë dhënë. Në referimet
për dhënien e mendimeve Baleta është model.
Titulli i veprës dhe formulimi i titujve të kapitujve e
nënkapitujve kanë formulime sa të thjeshta aq edhe të
thella nga përmbajtja. “Myslimanizmi i kryquar” dhe
“Sindromi islamik”; “Harmonia fetare” e Moisiut dhe
“pajtimi kombëtar” i Ramiz Alisë, apo “Çoroditje ideore për
synime rikonkuistadore”; “kthimi në fenë e të parëve”,
strategji rikonkuistadore etj. etj. Vepra zbulon lakuriq
gjithë dinakërinë e armiqve të Islamit e të myslimanëve.
Ajo stigmatizon ashpër planet, strategjinë dhe taktikat e
luftës së tyre, është një thirrje për vigjilencë dhe shtron
nevojën e përballjes me të nga të gjithë shqiptarët, edhe
të besimeve të tjera.
Kë s’trazon një vaj i lehtë, bjen tërmeti ai rri fjetë.
Kështu thotë një fjalë e urtë. Ka mbi 150 vjet që
shqiptarët janë nën goditje të forta sizmike të
ballafaqimeve politike e luftarake, por sidomos nga
Pavarësia e këndej. Më parë ata ishin edhe nën “çadrën”
osmane dhe ishin mësuar të mendonin të “tjerët” edhe për
ta. Pas 1912 - ës goditjet e tërmeteve politike kanë qenë
të vazhdueshme sa që ata filluan të humbasin ndjeshmërinë.
Edhe tani ata janë nën goditjet e këtyre lëkundjeve. Vepra
“Përballjet me islamofobinë” është një apel që shqiptarët
të mos i gjejë fjetë, sepse kanosen me katastrofa të cilat
kanë qenë të zakonshme për ta. Ky është edhe mesazhi
kryesor i veprës.

Bajram XHAFA
Shkodër, 17 shtator 2006

LUFTA QE SOLLI PUSHIMIN E LUFTËS NE LINDJEN E MESME

Kur ne zgjedhjet e fundit parlamentare ne Izrael fitoi
partia Kadima,kryeministri I ri palestinez beri nje
deklarate duke i bere te njohur opinionit publik boteror se
Kadima do te thote lufte. Pikerisht kete lufte,bota do ta
shihte shume shpejt, kur ushtria izrailite do te fillonte
bombardimin e pameshirshem te civileve te pambrojtur ne
Liban.Por lufta e vertete ne Lindjen e Mesme kishte filluar
me vrasjen e Rafik Haririt duke akuzuar Sirine se ishte
dora e fshehur e kesaj vrasjeje.Atentati pasoi largimin e
trupave siriane nga Libani duke I hapur rruge agresionit
Izrailit ne kete hapesire.Ne momentet kur Libani po behej
germadhe nga bombardimet e pameshirshe te ushtrise
izrailite , OKB dhe ato libaneze qe bene demonstrata kunder
trupave siriane, duhet ta kene marre vesh se kush fshihej
pas vrasjes se Rafik Haririt. DUKE E NJOHUR VEHTEN SI FUQIA
USHTARAKE QE DOMINON NE Lindjen e MESME, Izraeli provokoi
luften ne Liban per tu dhen nje mesim vdekjeje muslimaneve
ne kete rajon.Per te bere realitet kete pikesynim, ushtria
izrailite beri nje bombardim te pameshirshem ndaj civileve
ne Liban duke perdorur arme te ndaluara nga konventat
nderkombetare. IZRAELI DEKLARONTE ATO DITE SE PO LUFTONTE
Hesbullahun, por ne Bejrutin e rrafshuar nga bombat , nuk
kishte luftetare te Hesbullahut. Bota do te shokohej nga
pamjet qe dhane mediat ku shikoheshin rruge dhe shkolla
te shkaterruara, spitale dhe ndertesa te
rrenuara.Shkaterrime qe po beheshin ne moton e njohur
izrailite qe armikut I duhen shkaktuar dhimbje te
paimagjinueshme , qe ai te jete kurdohere i tmerruar.Kulmi
I masakrave do te jete bombardimi i qellimshem i civileve
ne qytetin Cana ku nen rrenoja do te mbeten me dhjetra
femije te mitur.
Duke njohur bota nje egersi qe konkurronte mizorite me te
tmerrshe qe ishin pare ndonje here.Por ne kete inkursion
kriminal , Izraeli nuk ishte vetem ,sepse pas tij ishin
miqte e tij historike qe e krijuan e inkurajuan dhe e
mbeshteten ne inkursionet e tij ushtarake kunder popujve
muslimane ne Lindjen e Mesme, duke u bere keshtu shtetin
Izraelit koburen e ture ne kete rajon.Presidenti Bush
deklaronte se i duhet dhene Izraelit 10 dite kohe te
perfundoje luften me Hesbullahun.Pra 10 dite kohe per te
vrare civile.Ndersa ne kulmin e betejes, ne Angli do te
inskenohej loja me atentatet e mbetura ne tentative duke
synuar te largoje vemendjen nga ajo qe po ndodhte ne Liban.
Por njerezit e ndershem dhe paqesore do te mbanin qendrim
ndaj genocidit qe po bente ushtria izrailite ne Libanin e
pambrojtur duke demostruar ne te gjithe boten kunder ketij
agresioni te papare.Qendrimi pacifist dhe i qellimshem i
faktorit nderkombetar i dha mundesi ushtrise izrailite te
depertonte ne token e Libanit me 30 mije ushtare duke
synuar pushtimin e plote te Libanit.Por ne terren, kur
luftimet filluan ballperballe, ushtria e Izraelit u gozhdua
ne vend, sepse luftetaret e Hezbullahut nuk ishin
palestinezet qe luftojne me kallash dhe me gure kunder
tankeve izrailite.Ne fushe te betejes me dhjetra ushtare
izrailite filluan te vriten , duke bere te deshtonin
deklaratat per shkaterrimin e Hezullahut qe ne fakt eshte
jashte kufirit te Izraelit.Tanket e blinduara nuk ishin
problem per raketat e Hezbullahut te cilet i digjnin sikur
te ishin kartoni dhe jo celiku. Ne keto beteja ku njesi
guerrile po luftonin dhe po fitonin mbi ushtrine me te
fuqishme ne rajon ,ra miti se ushtria izrailite eshte e
pathyeshme.Numri I refugjateve ne Izrael e kaloi shifren 1
milion nga bombardimet e katjushave moderne me te cilat
goditej territori i Izraelit nga luftetaret e
Hesbullahut.Ne nje deklarate deshperuese ministri i
mbrojtjes Amir Perez do te deklaronte se asnje ushtri e
vetme ne bote nuk mund ta thyej Hesbullahun duke vulosur
keshtu humbjen ne menyre publike per ushtrine
izrailite.Bashkesia nderkombetare , kur e shikoi se
ballanca po anonte nga Hesbullahu ,shpejtoi te hartonte nje
rezulute per te ndaluar luftimet. Paqja qe u vendos per te
shpetuar Izraelin na kujton paqen e Dejtonit qe u be per
te shpetuar serbet nga disfata e plote ne betejat me
trupat muslimane ne Bosnje te cilat po pastronin krejt
territorin e Bosnjes nga serbet.Eshte per te ardhur shume
keq per menyren se si e percollen kete ngjarje te rende
mediat tona. Eshte fak i dhimbshem kur opinioni publik
shikoi si keto media mbajten dukur haptas diku me doreza
anen e agresorit, duke iu kundervene keshtu muslimaneve te
pambrojtur te Libanit.Gazeta Standart dhe Topi dhane
intervista me refugjate izrailite qe ishin ne nje linje me
qeverine Izrailite qe po masakronte njerez te
pafajshem.Per keto media ishte e parendesishme te
intervistoheshin refugjate libanaze qe kishin lene femije
dhe pasuri nen rrenojat qe linte pas,bombardimi i avioneve
izrailite.,sepse per keto media ne Liban po luftohej
terrorizmi dhe per keto media terroriste ishin civilet e
pafajshem dhe te pambrojtur te Libanit.Ndersa qendrimi i
qeverise shqiptare ndaj genocidit qe po behej ndaj
muslimaneve ne Liban u trajtua me nje heshtje te habitshme
,sikur keto masakra po beheshin ne nje planet tjeter.
Eshte kjo qeveri qe do te ngrihej ne bisht per te sulmuar
programin berthamor te Iranit si rrezik potencial ne rajon.
Se paku tashti qeveria e mori vesh se kush eshte rreziku
me i madh per popujt ne kete rajon.
Por vrasja e muslimaneve vazhdon perseri. Ne Palestine
eshte bere norme qe te vriten muslimane sipas nje kurbe qe
po njeh vetem rritje.Por goditja shkaterruese qe mori
Izraeli ne Liban nga luftetaret e Hezbullahut i ka bere
izrailitet te terhiqen nga planet e tyre butaforike duke
treuguar gatishmeri per te biseduar me udheheqjen
palestineze per te sjelle paqe ne rajon dhe nga ana tjeter
nuk flasin me per perdorimin e forces se tyre ndaj Iranit ,
por i bejne thirrje SHBA-se qe te pengojne programin
berthamor te Iranit, edhe pse vete Izraeli posedon me
qindra bomba berthamore te afta te kthejne te gjithe
Lindjen e Mesme ne nje shkreti atomike. E verteta eshte se
ne rajonin e Lindjes se Mesme priten zhvillime te reja.Por
roli i faktorit izraelit per te ndezur konflikte, pa patur
frike asnje kundershtim ne rajon, ka rene ne menyre te
dukshme, duke treguar keshtu se nje qendrim ballperballe me
agresorin ,pa tjeter e nxjerr ate nga kursi i provokimeve
dhe i konflikteve ku ai, .deri para humbjes katostrofike me
Hezbullahun, mbante flamurin e ketyre bemave.Ajo qe ka
rendesi per muslimanet eshte se ato mund te maten dhe mund
te fitojne edhe me ushtri si ajo e Izraelit ,qe vleresohet
si ushtria me e trajnuar dhe me e pergatitura e botes.
Fitorja e fundit e Hezbullahut ndaj Izraelit eshte nje
fakt qe per kete problem nuk ka nevoje per koment.

SELIM GOKAJ

SHQIPËRIA ËSHTË VENDI MË I KEQ NË EUROPË

(Kështu është titulluar kapitulli VII i librit: “Europe 50
facts you need to knoë” (Europa, 50 fakte që duket t’i
dini), më autore Emma Hartley, i botuar në Mbretërinë e
Bashkuar në vitin 2006. Më poshtë vijon teksti i plotë i
këtij kapitulli)
* * *



Gjithnjë është shkruar shumë pak për Shqipërinë dhe ka disa
arsye të forta për këtë. Norman Ëisdom, aktori komik, deri
më sot është një person shumë i famshëm atje dhe kjo
thashetheme kafenesh pa rëndësi mjafton për t’u vërtetuar
britanikëve kozmopolitanë se ky vend është disi i
pazakontë. Por tek shumë pak nga ata që e kanë përtypur
mirë këtë fakt tërheqës, u lind më pas kureshtja për ta
vizituar. Në të vërtetë, rubrika udhëtime e faqes në
internet të Zyrës Britanike për çështjet e jashtme dhe
komonuelthin të këshillon se është e rrezikshme të udhëtosh
jashtë kryeqytetit, Tiranës.
Eksporti më i mirënjohur i këtij vendi është “gansterizmi”.
Në veçanti, Shqiptarët kanë arritur të kenë kontrollin e
një pjese të mirë të trafikut të heroinës në krejt Europën
perëndimore qysh prej vitit 1991. Trafikimi i njerëzve i
drejtuar po nga shqiptarët, dhe vendi shërben edhe si vend
i origjinës së trafikut edhe si territor tranzit. Shoqata
“Shpëtoni fëmijët” tani së fundmi ka vlerësuar se 60% e
atyre që trafikohen nga Shqipëria janë fëmijë, të shitur
kryesisht për prostitucion.
Kjo lloj tregtie është vetëshkatërruese për krejt vendin,
sepse është një vend europian ku 30% e popullsisë jeton nën
nivelin zyrtar të varfërisë, dhe 15% luftojnë për më pak se
1 dollar në ditë. Dhe kjo ndodh në një vend i cili
kufizohet me kufi tokësor me Greqinë dhe ndodhet vetëm pak
milje larg takës së çizmes së Italisë përtej detit. Të
ardhurat mesatare vjetore për frymë në Shqipëri ishin 1,740
paund britanikë në vitin 2003. Në Europë, vetëm
Bosnia-Hercegovina ka të ardhura mesatare më të ulëta - por
qysh kur Bosnia po rimëkëmbet me shpejtësi nga lufta
civile, ka pak gjasa që gjendja të jetë e tillë për shumë
kohë.
Enver Hoxha ishte dikatori stalinist i Shqipërisë për 40
vjet derisa vdiq në vitin 1985, dhe e mbajti vendin në
gjendjen e izolimit të plotë nga bota përreth. Një prej
ngjarjeve shqiptare më të preferuara për mua është se si,
me qëllim që ta ruante këtë izolim, Hoxha ndërtoi përgjatë
kufijve të vendit rreth gjysmë milioni bunkerë të mëdhenj
sa për një njeri. Ai i thoshte popullit të tij se cilësia e
jetës së tyre ishte kaq më e mirë se sa ajo e pjesës tjetër
të botës, sa që bunkerët nevojiteshin për të penguar
hordhitë e perëndimorëve plaçkitës që të shpërthenin
kufijtë e tyre. Pas rënies përfundimtare të regjimit në
vitin 1991, disa shqiptarë të guximshëm kapërcyen kufijtë
në male dhe panë se të gjitha frëngjitë e bukerëve të
armatosur kishin marrë shënjestër brenda vendit.
Një izolim i tillë pati pasoja tejet fatkeqe për vendin, i
cili është edhe i përçarë nga një kulturë gjakmarrjeje e
tillë sa që Siçilia të duket si model i rendit shtetëror.
Gjatë viteve 1920 vdekshmëria ndër meshkujt e rinj
shqiptarë ishte 20% në vit – kjo i përkiste një periudhe
kur nuk kishte luftë civile.
Në vitin 1997, norma e zyrtare e vrasjeve vjetore në
Shqipëri ishte 76.9 persona për 100,000 banorë. Duke e
krahasuar këtë shifër me shifrat më të fundit të marra nga
Interpoli për të njëjtin tregues: Në Mbretërinë e Bashkuar
në vitin 2001 norma e vrasjeve ishte 1.63 për 100,000
banorë dhe në Francë në vitin 2000 ishte 3.7 për 100,000
banorë. Bazuar në këto shifra, mundësitë që të vritesh në
Shqipëri ishin rreth 50 herë më të larta se sa ishin në
Britani, apo 20 herë më të larta se sa ishin në Francë në
këto vite.
Dhe kjo ndodh nëse je shqiptar. Një pasaportë e huaj në
tregun e zi vlen rreth 3,500 paund britanikë. Kjo i bën të
huajt dhe sendet e tyre shumë tërheqëse për popullsinë e
varfëruar, që ka një nga normat e emigrimit më të larta në
botë. Në vitet 1991 dhe 1992, 300,000 njerëz u larguan nga
vendi, dhe gati po kaq e lanë vendin në katër vitet
pasuese. Më pas ndodhi një tjetër valë emigrimi në vitet
1996-1997, kur disa skema piramidale të drejtuara nga
qeveria u shembën – po, qeveria faktikisht i drejtoi ato
skema – dhe 70,000 të tjerë vendosën ta kërkojnë fatin e
tyre diku tjetër. Në total, 35% e popullsisë ka emigruar
prej vitit 1991, dhe janë vetëm rreth 3 milionë shqiptarë
në vend.
Prandaj të udhëtosh në Shqipëri mund të jetë një punë paksa
e rrezikshme. Robert Carver, një gazetar dhe prodhues
filmash, është një prej të paktëve njerëz që e ka bërë këtë
dhe ka shkruar për këtë fakt. Megjithëse ekzistojnë dhe ca
udhërrëfyes udhëtimi, ai i përgatitur prej tij është i
vetmi botim përshkrues në anglisht i shkruar prej Luftës së
Dytë Botërore që disponohet nga Amazon.
“Bjeshkët e Namuna” u publikua më 1999 me njëfarë
brohoritje. Carver përshkruan harkun emocional të udhëtimit
të tij nëpër Shqipëri. Ai fillon me optimizëm me përrallat
nga shoqëritë e miqësisë shqiptaro-britanike në Londër mbi
cilësinë e mikpritjes shqiptare, dhe nga një shofer taksie
grek i cili rrugës drejt kufirit e përshkruan vendin si të
ishte Greqia menjëherë pas luftës civile: “Nuk ka
automobila, shumë varfëri, shtëpi të prishura, gomerë dhe
mushka, nuk ka punë, por … e këndshme”.
Megjithatë, për një periudhë të shkurtër kohe ndjenjat e
optimizmit të autorit shteruan, pasi ia terën shqiptarët që
ai takoi. Pasi u grabit gjatë një darke me peshq nga njerëz
të cilët mendoheshin se do ta ndihmonin, ai thotë: “Më kanë
treguar histori përrallash për ndershmërinë dhe besën
shqiptare, për kujdesin që tregojnë për miqtë e largët.
Këta njerëz ishin hajdutë të cilët gënjejnë dhe i lëpihen
të huajit për të përfituar, dhe më pas e mashtrojnë pasi e
kanë kandisur që të besojë gënjeshtrat e tyre…”.
“Arrita të kuptoj se shqiptarët kurrë nuk i jepnin
informacion njëri-tjetrit, kurrë nuk ndihmonin
njëri-tjetrin, përveç se kur kërkonin favore në para.
Çdokush orvatej të merrte të mirën e tjetrit duke mashtruar
ose vjedhur. Dyfytyrësia dhe dredhia ishin monedhat e tyre
në jetën e përditshme: dinaku, mashtruesi i suksesshëm ose
batakçiu admiroheshin së tepërmi. Ndershmëria, çiltërsia,
tregtia e ndershme të gjitha nënçmoheshin duke u
konsideruar naive. Cinizmi quhej inteligjencë, drejtësia
quhej budallallëk”.
Megjithëse ai takon njerëz çuditërisht miqësorë dhe ka
mjaft gjëra të mira për të thënë për natyrën, përshtypja
mbizotëruese është ajo e një vendi difektoz që në themel si
pasojë e besnikërisë ndaj grupimeve të familjeve fisnore të
quajtura fis, dhe i ndëshkuar prej qëndrimeve që rrjedhin
nga këto grupime. Ai shkruan:
“Ç’mund të thuhet për një kulturë sipas së cilës jashtë
fisit çdokush mund të vjedhë dhe të jetë krenar për këtë;
ku vajzat grabiten në moshën 15-vjeçare dhe shiten për
prostitucion; ku të gënjesh është normale dhe ku qeveria
vjedh më shumë se kushdo tjetër? Ku njerëzit merren me
kontabandë armësh, droge dhe dokumenta identiteti të
falsifikuara, dhe shkuan në vende më të pasura me qëllimin
e grabitjes dhe plaçkitjes?
Ku është normale të rrahësh bashkëshorten, të përdhunosh
dhe poshtërosh këdo që për fat të tij nuk mbrohet as nga
familja as nga armët? Ku tortura sadiste nga policia
sekrete është një rutinë dhe çdo gjë nga një dëftesë
shkolle deri në një diplomë doktori mund të blihet me para?
Ku vrasjet për gjakmarrje dhe hakmarrje kanë paralizuar
gjithë vendin, duke ngujuar edhe fëmijët e pafajshëm
7-8-vjeçarë”.
“Dhe ju lexoni variantin e rregulluar”, më tha Carver gjatë
një telefonate. “Botuesi hoqi shumë pjesë, sepse varianti
fillestar ishte shumë negativ! Është një vend shumë i
çuditshëm dhe tërheq vetëm njerëzit e çuditshëm. Ka tri
shoqata të veçanta shqiptaro-britanike në Britani dhe
asnjëra prej tyre nuk flet me tjetrën”.
Ai vijoi duke shpjeguar: “një prej vështirësive që has kur
përpiqesh të rrokësh këtë, është se është shumë e
rrezikshme të vërdallosesh si një udhëtar i pavarur,
prandaj duhet ta lidhësh veten me njërin fis apo me
tjetrin, thjesht për të siguruar mbrojtje prej të tjerëve.
Por më pas të huajt marrin një lloj varianti turisti të
sindromit të Stokholmit, ku ata mbyten në gjakderdhje.
Çdokush që merret me Shqipërinë përfshihet edhe në
gjakmarrje. Nuk kam patur ndonjë lidhje më me këtë vend
qysh kur u largova prej tij pikërisht për këtë arsye. Është
thjesht shumë i rrezikshëm”.
Ai përmendi një incident në vitin 1997, në të cilin ndihma
ushqimore po shpërndahej nga një shoqëatë bamirësie e
ortodoksisë greke në jug të vendit nën mbrojtjen e ushtrisë
italiane. Kur ushqimi po shpërndahej, snajperat shqiptarë
gjuajtën mbi ushtarët, punëtorët e ndihmës dhe përfituesit
e ndihmës, sepse ndihma po i shërndahej një fisi
kundërshtar. Në Shqipëri, çdokush që ndihmon një armik
është gjithashtu armik.
“Por njerëzit në Europë nuk e besojnë kur u thua gjëra të
tilla. Ata nuk e besojnë dot. Dhe unë përgjigjem: shkoni
vetë atje nëse nuk më besoni dhe shiheni vetë. Kurrë nuk
kam qenë në ndonjë vend më të keq se Shqipëria dhe mezi
prisja të ikja prej tij. Ishte i tmerrshëm”.
Dhe meqë shumë shqiptarë duket se mendojnë njësoj, është e
vështirë të kundërshtosh.

KA DHE TË TJERË A.A.GILL-ë

E gjithë media shqiptare dhe shumë shqiptarë u kapërthyen
në diskutime pasi “Sunday Times” botoi shkrimin e gazetarit
Gill “Toka e harruar prej kohës”, ku për hir të së vërtetës
duhet pëermendur se thuheshin me gjuhë tepër fyese dhe
raciste disa të vërteta shqiptare. Madje shkrimet, mesazhet
në postat elektronike drejtuar “Sunday Times”, apo mesazhet
zinxhir shpërndarë në adresa shqiptarësh dhe të huajsh
kalonin edhe në etiketime të ngjashme me ato të Gill, por
drejtuar kundër anglezëve apo skocezëve. Nuk ishin të pakta
rastet kur bëheshin krahasime se ç’të mira ka populli
shqiptar, që nuk i ka populli anglez apo skocez??!! Përse
gjithë ky zemërim vetëm kundër Gill-it?! Sepse siç duket
kaq arritëm ne shqiptarët, që ta themi përsëri për hir të
së vërtetës, lexojmë pak dhe shkruajmë pak me analiza e
argumente, të lexonim se ç’thuhet për ne. Por atje, në
pjesën tjetër të botës ka të tjerë Gill-ë. Dy prej tyre po
i sjellim në një shkrim të vetëm, që është botuar jo më si
shkrim gazete apo reviste, por në një libër ku renditen 50
faktet që duhet të dimë për Europën. Dhe për Shqipërinë nuk
janë kursyer faktet më të zeza. Këto pra duhet të dijë
lexuesi për Shqipërinë. Mjaft të tjerë, siç u shpreh z.
Fuga, shkruajnë në Francë po njësoj si Gill. Ndoshta dhe të
tjerë në vende të tjera që nuk kemi patur mundësi t’i
dëgjojmë apo lexojmë. Ç’do të bëjmë tani? Përsëri do të
sulemi kundër Emma Hartley dhe Robert Carver, siç bëmë me
A.A.Gill?!


MË MIRË MIK I ABDI BALETËS SE I VATIKANIT

E nderuar redaksi e faqes së internetit “shkoder.net”. Do
t’ju lutesha t’a botonit këtë mesazh timin drejtuar dy
personave: A. Krasniqi dhe Z. Ahmeti. Kjo përgjigje është
në lidhje me shkrimin e tyre në vitin 2004 me titull
“Baleta e mprehu shpatën ...”. Ndonëse është vonë, por më
mirë vonë se kurrë. Shkas të lexoja artikullin në fjalë u
bë libri i mikut tim A. Baleta botuar këtë vit me titull
“Përballjet me Islamofobinë”. Kisha arritur pothuaj në fund
të leximit të tërë librit dhe në indeksin e tij gjeta
informacion për këtë shkrim të tyre.
Me këtë mesazh që po ua dërgoj me postë elektronike do të
dëshiroja të bëja një sqarim të sinqertë për të gjithë
bashkëatdhetarët tanë që lexojnë dhe janë anëtarë të
shkodër.net.
Unë jam Artan Meha, djalë lushnjar me babë kosovar nga
Gilani, i cili (rahmet atje ku ka shkuar) nënën e tij e
kishte mbesë tek Idris Seferi. Që i vogël im atë më edukoi
me frymë nacionaliste. Po ashtu rrjedh edhe nga familje
hoxhallarësh, gjë që akoma më shumë ka ndikuar në brumosjen
time si nacionalist.
Abdi Baletën e simpatizova vetëm nga fjalimet e tij në
parlament, intervistat dhe shkrimet e tij, të cilat kanë
bërë shumë efekt pozitiv në ringjalljen e nacionalizmit
shqiptar në kundërshtim me dëmin fondamentalisto-katolik që
sjellin mediat dhe intelektualët tanë sot. Me z. Abdi po
bëj gati 5 vjet që njihem. Kërkova vetë të takohem me të.
Më hapi derën e shtëpisë e më ftoi së bashku me gruan e tij
me një dashamirësi të paparë, sikur t’i njihja prej kohësh,
ndonëse ata nuk më njihnin e nuk e dinin se kush isha unë;
mund të isha kushdo spiun, kriminel, hajdut etj., etj., por
bujaria e tyre shqiptare më besoi dhe ata më hapën derën.
Unë banoj prej 11 vitesh në Irlandë dhe jo në Malajzi. Jam
nënshtetas irlandez e jo indian. Punoj me orë të zgjatura e
nuk më financon asnjë grup fondamentalist. Unë jam personi
që i kam dërguar z. Abdi Baleta librin e Arup Caterxhi për
Nën Terezën dhe librin e Gore Vidal e shumë e shumë libra
të tjerë. Në rast se shumë shqiptarë kanë pare për të
harxhuar në klube nate dhe salla bingosh ose të pijnë
duhan, unë nuk jam si këta. Unë në kohën e lirë e harxhoj
në librarinë e Dublinit me aq sa kam mundësi të blej ndonjë
libër për z. Baleta dhe ia dërgoj, pasi si publicist që
është ai i shfrytëzon shumë librat e autorëve të huaj,
sidomos ata seriozë. Z. Abdi nuk është njeri i kafeneve. Në
shtëpinë e tij gjenden me qindra libra të dërguar jo vetëm
prej meje, por nga shumë shqiptarë të tjerë. Librat që i
dërgoj unë janë që të gjithë të botuar në Angli dhe në
SHBA. Unë do t’a ndihmoj z. Baleta me libra deri sa të kem
mundësinë, pasi puna e tij është në shërbesën time dhe të
çdo shqiptari të ndershëm që mendon për atdhe.
Një fjalë e urtë popullore thotë “më mirë një mik se sa një
çiflig”. Pra, unë thm: më mirë mik i Baletës xxxxxx. Unë
nuk i shërbej askujt përveç interesave të atdheut tim. Unë
nuk jam fondamentalist. As pjesëtar i Al Kaedës siç
përpiqen të theksojnë të dy autorët e shkrimit të vitit
2004.
Shpresoj se ky shkrim i imi, që do t’a quaja përgjigje ndaj
shkrimit të tyre, do të sqarojë gjithçka se kush është
financuesi me libra i z. Baleta dhe se ku gjendem. Unë nuk
jam në Lindjen e Largët e as në atë të Mesme e të Afërt.
Jam në Perëndim. Nuk perëndimizohem siç ua ka qejfi shumë
shqiptarëve që vijnë në mërgim, por mundohem t’i shërbej
nacionalizmit shqiptar të “Rimëkëmbjes” sonë.

Nr. Tel tim 00353857058874

06.09.2006

KUJTESË KLASËS POLITIKE KOSOVARE!



Ka rrjedhur shumë ujë që asokohe kur filloi të flitej për statusin e Kosovës. Nga sa është shkruar dhe nga sa është deklaruar deri tani, të krijohet përshtypja sikur statusi i Kosovës, domethënë pavarësia e saj, është në prag të zgjidhjes. Por në të vërtetë puna qëndron pak më ndryshe. Realpolitika, apo, thënë më shkoqur, politika e vërtetë që luhet poshtë tryezave të diplomacisë evropiane, fsheh në vetvete edhe zhgënjime për popullin shqiptar të Kosovës. Nuk e di nëse klasa politike kosovare është në dijeni ose jo të kësaj realpolitike. Nëse është në dijeni, atëherë pse nuk ia thotë troç të vërtetën popullit shqiptar të Kosovës? Klasa politike kosovare duhet të jetë e ndërgjegjshme për traditën e tradhtisë kombëtare që kanë kryer në kurriz të popullit shqiptar të Kosovës pararendësit e saj, fill pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore dhe në vitin 1989 kur, përkatësisht, votuan për bashkimin e Kosovës me Serbinë dhe për heqjen e autonomisë së saj. Këto janë dy akte të rënda tradhtie, të cilat, asokohe ajo klasë politike kosovare, në dy periudha të ndryshme historike, i ka kryer pas shpinës së popullit shqiptar të Kosovës dhe në kundërshtim flagrant me interesat e tij kombëtare. Ish-përfaqësuesit e popullit shqiptar të Kosovës në vitin 1946 dhe në vitin 1989 ndokush edhe mund t’i shfajësojë se ato vendime të rënda tradhtare ata qenë të detyruar t’i merrnin nën kërcënimin e bajonetave të Titos dhe të Millosheviçit. Po atëherë për çfarë e përfaqësonin ata popullin shqiptar të Kosovës? Vetëm për ta rregulluar më mirë zgjedhën e sundimit të shovinizmit serbomadh në qafën e popullit shqiptar të Kosovës? Përfaqësuesit e klasës politike të Kosovës, në të dy rastet, duhej të qëndronin, deri në vetëmohim, në mbrojtje të interesave kombëtare të popullit të vet se vetëm kësisoj ata do t’i kishin dhënë një tjetër dimension zgjidhjes perspektive të çështjes kombëtare shqiptare. Sot ata ish-përfaqësues të klasës politike të Kosovës i kundrojmë nga largësia e viteve që na ndajnë me ta dhe vërejmë se populli shqiptar i Kosovës ata i ka fshirë përfundimisht nga faqet e historisë së vet për dy aktet e tradhtisë kombëtare që kryen ndaj tij. Prandaj klasa e sotme politike e Kosovës ndodhet para dy rrugëve: ose të hyjë në historinë e popullit shqiptar të Kosovës si mbrojtëse, deri në vetëmohim, e interesave të tij kombëtare, duke çuar në vend amanetin e dr. Ibrahim Rugovës që shkriu jetën e tij, duke mos lëvizur për asnjë çast nga qëllimi që i kishte vënë vetes për shpalljen e pavarësisë së Kosovës, ose të fshihet nga faqet e asaj historie nëse do t’i lejojë vetes një akt të tretë tradhtie në kurriz të tij.

Nëse klasa politike kosovare nuk është në dijeni të kësaj realpolitike, atëherë u dashka pranuar me dhembje se ajo, përveç që është një kukull juridike në duart e UNMIK-ut, na qenka edhe një kukull faktike në krye të popullit shqiptar të Kosovës.

Një gjë e tillë duhet pranuar me plot gojën, sepse, sipas disa burimeve të mirinformuara, kundër shpalljes së pavarësisë së Kosovës është jo vetëm diplomacia evropianoperëndimore, në shumicën dërrmuese të saj, por edhe diplomacia e vendeve të Evropës Juglindore. Nuk e kam fjalën për diplomacinë greke se kjo, bashkë me kishën shoviniste greke dhe simotrën e saj serbe, ka qenë, është dhe do të vazhdojë të mbetet realisht armike e betuar e kombit shqiptar. Këtu e kam fjalën për qarqet diplomatike bullgare, rumune, maqedonase dhe malazeze. Madje shumë më tepër befasues është fakti se kundër shpalljes së pavarësisë së Kosovës na qenka edhe Bosnja dhe Hercegovina. Edhe diplomacia e kësaj të fundit, duke iu trembur ndonjë reaksioni zinxhir (se mos pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës mund të kërkokan pavarësi edhe serbët e Srbska Respublika brenda territorit të saj), nuk e shikoka të arsyeshme shpalljen e pavarësisë së Kosovës.

Klasa politike kosovare, jo pak herë, kryesisht nga përfaqësues të shquar të nacionalizmit shqiptar, si zoti Abdi Baleta, si profesor i këtij nacionalizmi, profesori i filozofisë në Universitetin e Tiranës, zoti Hysamedin Feraj, profesor Bajram Xhafa, profesor Mehdi Hyseni etj. është përmendur për druajtje të pajustifikueshme në ndërmarrjen e aksioneve politike në çaste shumë të rëndësishme për çështjen kombëtare të popullit shqiptar të Kosovës. Tani së fundi, kur shovinizmi serbomadh ndërmori një hap absurd, duke e vlerësuar Kosovën në paçavurekushtetutën e vet si pjesë të territorit të Serbisë, klasa politike e Kosovës bëri sikur nuk shikoi dhe nuk dëgjoi. Klasa politike kosovare vazhdon ta ngushëllojë veten me nanurisjet e diplomacisë evropiane për gjoja zgjidhjen sa më të shpejtë të statusit të Kosovës. Nuk e di se si i ka komentuar kjo klasë politike deklaratat e përfaqësuesve të diplomacisë evropiane, sipas të cilëve të dyja palët, pra, edhe pala kosovare, edhe pala serbe, duhet të përgatiten për sakrifica. Po a e kanë pyetur veten ndonjëherë Kuvendi i Kosovës, Presidenti i Kosovës, Kryeministri i Kosovës dhe mbarë përfaqësuesit e tjerë të klasës politike kosovare se cilat na qenkan këto sakrifica, për të cilat u dashka të përgatitet pala kosovare? A e ka pyetur veten kjo klasë politike se mos vallë kjo e ashtuquajtur përgatitje për sakrifica na paska të bëjë me cënimin e tërësisë territoriale të Kosovës? Pala kosovare vazhdimisht ka deklaruar se pavarësia është minimumi që ajo kërkon nga diplomacia ndërkombëtare. Por pas vendimit të parlamentit serb për përfshirjen në paçavurekushtetutën e vet të Kosovës brenda territorit të Serbisë, a nuk ishte bash momenti që Kuvendi i Kosovës të mblidhej me urgjencë dhe të shpallte kërkesën e vet maksimale, bashkimin me Republikën e Shqipërisë, siç rekomandon me shumë të drejtë zoti Baleta në gazetën “Rimëkëmbja” të datës 3 tetor 2006?

A është e vetëdijshme klasa politike kosovare që vendimi i parlamentit serb për përfshirjen e Kosovës brenda territorit të Serbisë nuk është marrë rastësisht, se ai vendim nuk ka qenë thjesht mishërim i ndonjë trilli të krahut më shovinist në qarqet shoviniste të Beogradit dhe të kishës shoviniste serbe? Ai vendim është marrë me nxitjen e drejtpërdrejtë të qarqeve diplomatike ruse, të cilat vazhdimisht kanë qenë, janë dhe do të vazhdojnë të mbeten armike të egra të kombit shqiptar. Nuk do të kalojë shumë kohë, kur mbarë publikut tonë do t’i bëhen të njohura dokumente konkrete për armiqësinë e polikës zyrtare ruse ndaj kombit shqiptar, pikërisht në momente shumë të rëndësishme kthesash historike për fatet e tij.

Në të njëjtën kohë, vendimi shovinist i parlamentit serb nuk është marrë pa miratimin e heshtur të qarqeve diplomatike evropiane, të cilat, sa herë që ka dalë në skenë zgjidhja e çështjes kombëtare shqiptare, gjithmonë kanë organizuar turravrap kongrese dhe konferenca ndërkombëtare për copëtimin ca nga ca të trojeve etnike shqiptare, duke kënaqur lakmitë e shovinizmit serbogrek dhe të kishës shoviniste serbogreke. Miratimi në fjalë është kaq i vërtetë, saqë nuk ka nevojë të rrëmosh për gjetjen e argumenteve. Vetë fakti që qarqet diplomatike evropiane as që reaguan fare ndaj vendimit të parlamentit serb, dëshmon më së miri se ato janë në të njëjtën gjatësi vale me qarqet shoviniste të Beogradit.

A e ka të qartë klasa politike kosovare që diplomacia evropiane deri tani ka qenë dhe do të vazhdojë të jetë e shqetësuar vetëm për statusin e serbëve të Kosovës, e këtyre bashkëpunëtorëve të ngushtë të forcave paramilitare serbe dhe të ushtrisë agresive serbe në krimet e tyre për masakrimin e popullit shqiptar të Kosovës dhe në spastrimet etnike të kësaj të fundit gjatë vitit 1998 dhe gjysmës së parë të vitit 1999? Fakti që UNMIK-u vazhdon të qëndrojë kaq gjatë në Kosovë, dëshmon fare shkoqur se veçanërisht diplomacia evropiane nuk e ka vënë shumë ujin në zjarr për statusin e popullit shqiptar të Kosovës.

Të mos harrojmë faktin që nuk është faji i pasardhësit shovinist të Millosheviçit, Koshtunicës, që Karaxhiçi dhe Mlladiçi edhe tani, njëmbëdhjetë vjet pas krimeve që kryen në Srebrenicë, ende nuk kanë dalë para Tribunalit të Hagës. Faji kryesor për mosarrestimin dhe mosdënimin e këtyre dy kriminelëve është i qarqeve politike evropiane. Qarqet politike evropiane, po të mos kishte qenë ndërhyrja e vendosur e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Bosnjë-Hercegovinën dhe Kosovën do t’i kishin lënë në mëshirën e fatit. Madje edhe ekzistenca e Republikës së Shqipërisë do të vihej në pikëpyetje në pazaret e diplomacisë evropiane me shovinizmin serbogrek.

Prandaj Karaxhiçi dhe Mlladiçi enden të qetë nëpër Serbi, se gëzojnë përkrahjen e heshtur të qarqeve politike evropiane. Dhe këtë përkrahje ata vazhdojnë ta gëzojnë edhe sot e gjithë ditën pikërisht për faktin se në Srebrenicë ata vranë tetë mijë myslimanë, jo tetë mijë të krishterë. Madje qarqeve politike evropiane dhe mbarë diplomacisë evropiane, para skenave të vrasjeve masive të myslimanëve boshnjakë, nuk u bëri fare përshtypje as fakti skandaloz që oficerët evropianë, që paskeshin shkuar në Bosnjë dhe Hercegovinë gjoja për mbrojtjen e popullsisë së pafajshme myslimane, ushtria agresive serbe, në piskun e vapës së korrikut të vitit 1995, i lidhi me zinxhir pas shtyllash betoni, sikur të ishin gomarët e Nastradinit. Evropa heshti para skenave të tilla të turpshme që shovinizmi serbomadh organizonte me oficerët e saj. Pra, Evropa pranonte ta hante turpin me bukë, mjafton që në Srebrenicë të vriteshin sa më shumë myslimanë, ashtu edhe siç u vranë faktikisht.

Fill pas vendimit të parlamentit serb, klasa politike kosovare duhej të ngrinte popullin më këmbë, i cili duhej të pushtonte sheshet anë e kënd qyteteve të Kosovës me thirrjen e fuqishme paqësore: “Duam pavarësi! Duam pavarësi!..” Por klasa politike kosovare heshti. Dhe heshtja e saj u pasua me deklarata të rrezikshme personalitetesh të diplomacisë evropiane, sipas të cilave, vendimi i parlamentit të Serbisë, demek, nuk ndikoka mbi zgjidhjen e statusit të Kosovës, por ama e vonoka marrjen e një vendimi të afërt për statusin në fjalë. Për vonimin e marrjes së vendimit për statusin e Kosovë u shpreh pikërisht shefi i politikës së Jashtme të Komunitetit Evropian, Havier Solana, në deklaratën e tij të 6 tetorit 2006. Deklarata të tilla që vijnë nga Evropa dëshmojnë pa mëdyshje se diplomacia evropiane është frymëzuese e vendimit të parlamentit serb për përfshirjen në kushtetutën serbe të Kosovës brenda juridiksionit të Serbisë. Sepse deri para marrjes së vendimit të parlamentit serb askush nga diplomacia evropiane nuk kishte deklaruar se mund të shtyhet zgjidhja e statusit të Kosovës përtej fundit të vitit 2006.

Heshtja e klasës politike kosovare para faktit të marrjes së vendimit të lartpërmendur të parlamentit serb, mund të shoqërohet me rrezikun e përsëritjes së ngjarjeve të 24 marsit të vitit 2004. Pra, kjo heshtje mund t’i kushtojë rëndë popullit shqiptar të Kosovës. Ka dyshime se deri më 31 dhjetor 2006 nuk do të merret kurrfarë vendimi për shpalljen e pavarësisë së Kosovës. Paskëtaj ka shumë mundësi që Kosova të përfshihet nga vala e protestave të fuqishme mbarëpopullore. Këto protesta, ashtu si edhe në marsin e vitit 2004, me siguri që do të shoqërohen me akte dhune dhe me shkatërrime, të cilat do ta rëndojnë edhe më shumë situatën politike dhe ekonomike të Kosovës. Kësisoj, heshtja e klasës politike kosovare në këtë rast mbart me vete rrezikun e konfrontimit të popullit shqiptar të Kosovës me UNMIK-un dhe, rrjedhimisht, me forcat e NATO-s që janë të instaluara aty, çka do të thotë konfrontim me çliruesin e vet. Pikërisht një gjë të tillë e dëshiron me të madhe shovinizmi serb dhe diplomacia ruse. Një gjë të tillë, po në të njëjtën masë, e dëshirojnë edhe qarqet politike evropiane, në mënyrë që të kenë ku të kapen, për t’i mbushur mendjen Vashingtonit se populli shqiptar i Kosovës, demek, na qenka i dhunshëm, se guxoka të ngrihet edhe kundër NATO-s, prandaj nuk e meritoka pavarësinë, se diplomacia tradicionale evropiane ka marrë vendime të drejta për copëtimin e trojeve etnike shqiptare, qoftë më 1878, qoftë më 1913 (!). Në analizë të fundit, qoftë Beogradi, qoftë Moska, qoftë diplomacia evropiane, dëshirojnë të njëjtën gjë: armiqësimin e popullit shqiptar të Kosovës me Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Fatkeqësisht, populli shqiptar i Kosovës dhe mbarë kombi shqiptar në Evropën Juglindore, nuk gëzojnë as përkrahjen e diplomacisë kineze. Pekini, inatin që ka pasur me Enver Hoxhën për qëndrimin e pabesë që ky mbajti ndaj Kinës në fund të viteve shtatëdhjetë të shekullit të kaluar, kërkon ta shkarkojë jo vetëm mbi popullin shqiptar të Kosovës, por edhe mbi mbarë kombin shqiptar.

Populli shqiptar i Kosovës ndodhet në një moment kthese historike me një rëndësi të jashtëzakonshme për fatet e veta. Prandaj klasën e vet politike ai jo vetëm që duhet ta mbajë nën një vëzhgim të përhershëm, por duhet që nga radhët e inteligjencies së vet të nxjerrë sa më shumë nacionalistë të kalibrit të Baletës. Çështjen e shpalljes së pavarësisë së Kosovës, në kuadrin e përpjekjeve për zgjidhjen e çështjes kombëtare shqiptare, mund ta mbronte me forcë Republika e Shqipërisë, e cila në këtë rast mund të shërbente si një shtyllë e fuqishme mbështetjeje të gjithanshme. Por, për fat të keq, sistemi komunist, siç thekson me shumë të drejtë prof.Bajram Xhafa, “iu imponua Shqipërisë pikërisht për këtë qëllim, për të ngrirë zgjidhjen e çështjes kombëtare” (“Rimëkëmbja”, 3 tetor 2006, f.6).

Tradita gati gjysmëshekullore që krijoi komunizmi në Shqipërinë Londineze në braktisjen e nacionalizmit dhe në ngrirjen e zgjidhjes së çështjes kombëtare, për të keqen e mbarë kombit shqiptar, vazhdon të mbijetojë edhe sot e kësaj dite në mendësinë e trashëguesve të tij dhe të formacioneve kryesore politike që sot ata përfaqësojnë në spektrin e politikës shqiptare.



Eshref Ymeri
Tiranë, 8 tetor 2006

AI LIBËR, ZOTI BALETA, DO TË JETË SHUMË I MIRËPRITUR







Në gazetën “Rimëkëmbja” të datës 3 tetor 2006, zoti Abdi Baleta njoftonte lexuesit se në SHBA këtë vit qenka vënë në qarkullim libri me titull “Qentë e Perëndisë” (Dogs of God), shkruar nga dijetari amerikan Xhejms Reston, Jr. (James Reston, Jr.), në të cilin jepet një pasqyrë e hollësishme e krimeve të llahtarshme të kishës katolike në Spanjën mesjetare, nën nxitjen e drejtpërdrejtë të Vatikanit, në kuadrin e të ashtuquajturit inkuizicion, kur myslimanët spanjollë detyroheshin me dhunë të ndërronin fenë dhe kur mijëra kopje të Kuranit digjeshin publikisht nëpër sheshet e qyteteve. Ky inkuizicion, i pashembullt në historinë paskristiane, që filloi të praktikohej edhe në vende të tjera të Evropës, në të cilën edhe ndonjë personalitet i shquar i shkencës përfundoi deri edhe mbi turrën e druve për bindjet e veta shkencore, që binin në kundërshtim me dogmat e fesë katolike, përbën faqen më të zezë dhe më të turpshme në historinë e fesë katolike dhe të kreut të saj, Vatikanit. Me termin “qentë e Perëndisë” dijetari Reston ka parasysh inkuizitorët e Urdhrit të Dominikanëve në Spanjë, të cilët u bënë nismëtarët e inkuizicionit të tmerrshëm që u mbështet fuqimisht nga Vatikani.

Pikërisht kur përsiat për përmbajtjen e këtij libri, zoti Baleta mendon se nuk do të kishim të bënim aspak me ndonjë sfidë dashakeqe nëse në Shqipëri do të botohej paskëtaj ndonjë tjetër libër me titull “Zagarët e papizmit”, në të cilin, besoj, do të stigmatizohen pikërisht ata individë dhe ato organizata joqeveritare këtu, në Shqipëri, që, në veprimtarinë e tyre antikombëtare, bëjnë thirrje për një “rikonkuistë shqiptare”, pra, për braktisjen masive të fesë islame nga ana e myslimanëve shqiptarë dhe për kthimin e tyre në të krishterë katolikë. Këta të ashtuquajtur intelektualë me bindje marrake kërkojnë t’i mbushin mendjen opinionit të gjerë se vetëm pas kthimit të krejt myslimanëve shqiptarë në të krishterë katolikë, Evropa, demek, dashka të na pranojë në gjirin e saj, madje vetëm me këtë kusht ajo, sipas pikëpamjeve të zotit Kastriot Myftaraj (të shpalosura në librin e tij me titull “Nacionalizmi Shqiptar. Baleta & Feraj”, botuar në dhjetor të vitit 2001 nga Shtëpia Botuese “Albin” e zotit Spiro Dede, libër ky që mbahet si model i përkryer i shpifografisë dhe që zoti Abdi Baleta i ka dhënë një kundërpërgjigje asgjësuese në faqet e librit të mirënjohur “Kundërshpifografi”, që u vu në qarkullim në vitin 2005), gjoja do të pranoka që shqiptarët t’u bashkokan në një shtet të unifikuar kombëtar në krejt trojet e tyre etnike!!!

Personalisht kam bindjen e plotë se libri me titull “Zagarët e papizmit” me siguri që do të pritet shumë mirë nga të gjithë shqiptarët e ndershëm, nacionalistë, që bindjet e veta fetare i shikojnë si një çështje të brendshme të do individi, në të cilat nuk është aspak e lejueshme ndërhyrja e kujtdoqoftë. Është e vërtetë që shqiptarët një herë e një kohë kanë qenë të krishterë, por zhvillimi i ngjarjeve historike në krejt trojet e tyre etnike e ka pas bindur plotësisht shumicën e tyre dërrmuese se bota e krishterë rreth tyre, qoftë ajo ortodokse, qoftë ajo katolike, nuk u pati shërbyer si mbështetje e fuqishme për mbijetesë kombëtare. Përkundrazi, bota e krishterë rreth trojeve etnike shqiptare kërkonte shuarjen e vetëdijes së tyre kombëtare. Atyre që nuk duan ta njohin historinë e kombit shqiptar dhe që sot këmbëngulin që myslimanët shqiptarë të kthehen me domosdo në të krishterë katolikë, nuk ua ka kush fajin kur “kërkojnë” të përfundojnë në tufën e “zagarëve të papizmit”. Sot lufta kundër myslimanëve dhe, në tërësi, kundër fesë islame ka njohur përmasa të reja. Këtë luftë zoti Baleta e ka pasqyruar me vërtetësi shkencore në librin e vet autoritar me titull “Përballjet me islamofobinë” që u vu në qarkullim në muajin korrik të këtij viti. Urrejtja kundër botës myslimane dhe fesë islame është bërë e dukshme sidomos pas ngjarjeve të 11 shtatorit. Përshtypja është se prapa gjithë kësaj fushate kundër fesë islame fshihet sionizmi, i cili, si gjithmonë, sidomos që pas themelimit të shtetit izraelit, kërkon të krijojë një përplasje, deri edhe të armatosur, mes qytetërimit perëndimor dhe qytetërimit lindor, gjithmonë në kuadrin e sundimit të botës “me duart e të tjerëve”. Me siguri që harxhohen shuma të mëdha parash për ndezjen e zjarrit të luftës mes këtyre dy qytetërimeve. Karikaturat që botohen në Perëndim për fyerjen e Profetit Muhamet janë një fyerje dhe sfidë e rëndë që i bëhet mbarë botës islame. Sikur të mos mjaftonte ky provokim i rëndë i Perëndimit kundër simbolit të shenjtë të botës islame, papa i Vatikanit, Ratzingeri, ngrihet e shkon në Gjermani dhe në një mjedis akademik të Universitetit të Regensburgut, sulmon fenë islame përmes një citimi të pavend që i bën perandorit bizantin, Paleologut.

Mendoj se Vatikani dhe kreu i tij, papa Rotzinger, duhet të reflektojnë thellë për krimet e rënda që kisha katolike ka kryer kundër njerëzimit në shekujt e mesjetës. Për Vatikanin dhe kreun e tij duhet të përbëjë një shqetësim në rritje fakti që pikërisht në disa vende të zhvilluara kapitaliste me popuj të krishterë katolikë, me gjithë nivelin e lartë të zhvillimit ekonomik dhe kulturor që ata kanë arritur, ka kohë që vazhdojnë të lulëzojnë dukuri kaq negative, si droga, prostitucioni, homoseksualizmi dhe pedofilia, dukuri këto po aq karakteristike edhe për pjesën tjetër të botës së krishterë. Pikërisht në botën e krishterë perëndimore vihen re shfaqje të shkatërrimit në shkallë të gjerë të themeleve të familjes. Sipas një të dhëne të paradokohshme, vetëm në Gjermani 36% e grave nuk duan të lindin fëmijë, pra, nuk duan të bëhen nëna, një mision ky sa i shenjtë aq edhe fisnik i gruas mbi dhé. Pikërisht bota e krishterë perëndimore është konsumatorja më e madhe e prostitucionit. Lulëzimi i prostitucionit pa dyshim që është shenjë e degjenerimit fiziologjik të individit në mjediset e krishtërimit perëndimor. Pikërisht këto dukuri negative në lulëzim në mjediset e botës së krishterë katolike duhet të përbënin shqetësimin kryesor të Vatikanit dhe të papës Rotzinger dhe jo kënaqësia për citimin e fjalëve të një perandori bizantin, të thëna këtu e disa shekuj më parë. Por me sa duket, papa dhe Vatikani nuk merren sa duhet me punët e Zotit dhe me ruajtjen e grigjës së tyre nga degjenerimi i gjithanshëm që këtë të fundit e ka kapërthyer tej e ndanë. Papës dhe Vatikanit u pëlqen të merren me politikë, derisa u ardhkan në osh fjalët e një perandori të dikurshëm bizantin, i cili, para së gjithash, ishte një politikan.

Mendoj se shqetësim kryesor për papën dhe Vatikanin duhej të përbënin pikërisht shfaqjet e degjenerimit moral që janë vënë re në radhët e armatës së priftërinjve katolikë, të cilët janë akuzuar për pedofili. Nuk kanë qenë të pakta rastet kur që nga mesjeta e hershme jo pak priftërinj katolikë kanë notuar në detin e shthurjes morale, duke kryer marrëdhënie seksuale me murgeshat e manastireve. Dukuri të tilla të shemtuara duhej ta vinin në mendime të thella Vatikanin dhe kreun e tij, papën Rotzinger, të cilët duhej ta shkundnin nga myku mesjetar dogmën e tyre fetare, sipas së cilës priftërinjtë katolikë nuk duhet të martohen, pra, nuk duhet të krijojnë familje, një shkak ky plotësisht i kuptueshëm për degjenerimin moral të tyre. I plotfuqishmi e solli mbi dhé njeriun që ky të lërë pas trashëgimtarë dhe jo të “fosilizohet” për së gjalli, sipas dogmave të mykura të fesë katolike.

Papa Rotzinger duhej të ndiqte gjurmët e papa Vojtilës që mbahet si model i shenjtërisë dhe i humanizmit në fenë katolike dhe si predikues i shkëlqyer i harmonisë mes feve të ndryshme. Fakti që papa Vojtila ka dalë në një fotografi duke puthur Kuranin, dëshmon fare shkoqur se papa Rotzinger i është larguar dukshëm traditës humaniste që papa Vojtila la pas në krye të kishës katolike. Me sa duket, papa Rotzinger, sapo u ul në fronin e papës së Vatikanit, vendosi të rreshtohej përkrah politikës neokonservatore që filloi të përvijohej në Perëndim fill pas ngjarjeve të 11 shtatorit, polikë kjo e drejtuar kundër fesë islame dhe që ka për pikësynim të ashtuquajturin eksportim të “demokracisë” në vendet myslimane të Lindjes së Mesme. Pikëpamja e neokonservatorëve perëndimorë për “eksportimin” e kësisojshëm të “demokracisë” në vendet e Lindjes së Mesme, të kujton pikëpamjen e bolshevikëve sovjetikë, të cilët, fill pas (kundër)revolucionit të tetorit të vitit 1917, në kuadrin e planit çmendurak që kishin thurur në kokë për kryerjen e një (kundër)revolucioni socialist mbarëbotëror, i kishin vënë vetes si qëllim pikërisht “eksportimin” shkallë-shkallë të këtij farë (kundër)revolucioni në vendet e tjera, duke nisur përparësisht nga Evropa. Siç dihet, planet e Moskës për të vënë në jetë “eksportimin” e këtij lloj (kundër)revolucioni, dështuan me turp. Me siguri që një dështim po i tillë i pret edhe neokonservatorët perëndimorë në planet e tyre për “eksportimin” e të ashtuquajturës demokraci në vendet myslimane të Lindjes së Mesme. Këtu nuk do të bëjë përjashtim as politika antiislame e papa Rotzingerit që është rreshtuar në anën e neokonservatorëve të larpërmendur, kundër vendeve myslimane dhe pergjithësisht kundër fesë islame.

Këto dukuri negative të botës së krishterë katolike dhe të botës së krishterë në tërësi, nuk u bëjnë përshtypje as katolikocentristëve shqiptarë apo të ashtuquajturve “papistë”, siç i etiketon me shumë të drejtë zoti Baleta. Të zhveshur nga çdo ndjenjë e dinjitetit kombëtar dhe të zvarritur gjer në pështirosje para çdo gjëje perëndimore, këta intelektualë të rremë nuk janë në gjendje ta kuptojnë që bota katolike perëndimore dhe sidomos krishterimi evropianoperëndimor manifeston një racizëm të kulluar ndaj kombit shqiptar.