Gazeta Rimekembja

Atëherë një nga të dymbëdhjetët, me emër Judë Iskarioti,
shkoi te krerët e priftërinjëve,dhe u tha atyre: "Sa do të
më jepni që unë t'jua dorëzoj?". Dhe ata i numëruan 30
sikla argjendi.Dhe qysh atëherë ai kërkonte rastin e
përshtatshëm për ta tradhtuar.(Mateu 16/14-16)

Do të ishte fatale tradhëtia e tyre ndaj bashkëkombësave
muslimanë.Do vijë një ditë dhe ato do pendohen sikurse cdo
Judë botëror është penduar.Ato mos mendojnë së thesari i
tyre do të shtohet duke shitur fenë ose shpirtat e
tyre.Pavarsisht se shokët e tyre ballkanikë e krijuan
varrezën e holokaustit bashkëkohor.Ne shqiptarët jemi
ndryshe dhe duhet të dimë të sillemi me njëri tjetrin,
sepse jemi popull i vogël dhe pavarsisht dallimit fetar ne
jemi të një gjaku.Ne kemi dëgjuar dhe thirrjet ekstreme se
muslimanët skanë vend në shqipëri.Ndoshta ato mendojnë se
kanë të drejtë.Ndoshta kanë dhe plane të tjera.Mirëpo
gjithsecili do të dojë ta blejë shtrejtë atë që sot po
shet me çmim të lirë.


Atëherë Juda, që e kishte tradhtuar, kur pa se e dënuan
Jezusin, u pendua dhe ua ktheu krerëve të priftërinjve dhe
pleqve të 30 siklat prej argjendi,duke thënë: "Mëkatova
duke tradhtuar gjakun e pafaj". Por ata thanë: "Po ne ç'na
duhet? Punë për ty!". Dhe ai, mbasi i hodhi siklat prej
argjendi në tempull, u largua dhe shkoi e u var në
litar.Por krerët e priftërinjve i mblodhën këta denarë dhe
thanë: "Nuk është e ligjshme t'i vëmë në thesarin e
tempullit, sepse është çmim gjaku".Dhe, mbasi bënin
këshill, me këtë denar blenë “arën e poçarit” për varreza
të të huajve.Prandaj këtë arë e quajtën deri ditën e sotme:
"Ara e gjakut". (Mateu27/3-



Do të ishte fatale për to nëse këtë nuk do ta kuptonin tani
sidoqë të ndodhë fjala e urtë popullore “Kush i bën gropën
tjetrit bie vetë brenda”, mjafton kjo për to dhe për luftën
e tyre kundër muslimanëve dhe Islamit:

Juda, pra, fitoi një arë, me shpërblimin e paudhësisë, dhe
duke rënë kokëposhtë, plasi në mes dhe të gjitha të
brendshmet e tij iu derdhën. Kjo iu bë e njohur të gjithë
banorëve të Jeruzalemit, sa që ajo arë në dialektin e tyre
është quajtur Akeldama, që do të thotë: "Ara e gjakut".Në
fakt, në librin e Psalmeve, është shkruar: "Shtëpia e tij u
bëftë e shkretë dhe askush mos banoftë në të!", dhe:
"Tjetër kush e zëntë detyrën e tij!".(Veprat 1/18-20).

Ne prarë duam të mirën e vërtetë për to, duam thellësisht
nga zemra që Zoti ti udhëzojë dhe ti bëjë prijës në të
vërtetën hyjnore.Ndoshta shumë prej tyre i ka humbur
kriteri i vlerësimit hyjnor.Shumë prej tyre kujtojnë se
paraja dhe pushteti është Zot dhe bëhen të verbër mbas
tyre.Ato harrojnë se kjo botë nuk është vendi i tyre i
përhershëm.Europa nuk është Parajsa.Sepse në parajsë nuk ka
ateistë, sekularë, politeist, paganë imoralë,
homoseksualë,tranvestitë .Parajsa është ndryshe nga
imagjinata e tyre materialiste.
Dashuria ndaj materies nuk të con domosdoshmërisht pranë
Zotit.Kush i vlerëson njerzit ose shtetet sipas gjëndjes së
tyre materiale nuk është gjë tjetër vetëm se një i vërbër
qe bredh nëpër shkretëtirë.

15 Mos e doni botën, as gjërat që janë në botë. Në qoftë se
ndokush do botën, dashuria e Zotit nuk është në të (1 e
Gjonit – 2/15)

Unë gjithashtu ju kujtoj se të gjithë ne duhet të ndjekim
rrugën e profetëve dhe jo rrugën drejt pasurisë
materiale.Ne duhet të ndjekim dhe zbatojmë urdhërat e Zotit
dhe ju urdhërat e djajve.Është pikërisht rruga e
profetëve ajo që do na cojë drejt mbretërisë së Zotit në
tokë dhe drejt Jetës së Amshueshme në Parajsën e tij.

Dhe ja, iu afrua dikush dhe i tha: "Mësues i mirë, çfarë të
mire duhet të bëj që të kem jetë të përjetshme?".
Dhe ai tha: "Pse më quan të mirë? Askush nuk është i mirë,
përveç Një të vetmi: Zotit. Tani në qoftë se ti don të
hysh në jetë, zbato urdhërimet( E Zotit)".
Ai i tha: "Cilat?". Atëherë Jezusi i tha: "Mos vraj, mos
shkel kurorën, mos vidh, mos bëj dëshmi të rreme, ndero
atin tënd dhe nënën tënde dhe duaje të afërmin tënd si
veten tënde".
I riu i tha: "Të gjitha këto gjëra unë i kam zbatuar që në
rini; çfarë më mungon tjetër?".
Jezusi i tha: "Në qoftë se do të jesh i përsosur, shko,
shit ç'të kesh, jepua të varfërve dhe ti do të kesh një
thesar në qiell; pastaj eja dhe më ndiq mua".
Por i riu, kur i dëgjoi këto fjalë, iku i trishtuar, sepse
kishte pasuri të madhe.
Dishepujt u habitën shumë nga këto fjalë të tij. Por Jezusi
foli përsëri dhe u tha atyre: "O bij, sa e vështirë është
që të hyjnë në mbretërinë e Perëndisë ata që mbështeten te
pasuria.
Dhe po jua përsëris: Është më lehtë të kalojë deveja
nga vrima e gjilpërës, se sa i pasuri të hyjë në mbretërinë
e Perëndisë".(Mateu 19/16-24)

Njeriu duhet ti përdori mirësitë e kësaj botë për të
fituar kënaqësinë e Zotit, për të mirën e tij shpirtërore
dhe trupore.Thirrjet sataniste pavarsisht se mund të hudhin
temjan narkotik për të coroditur mendjet e njerzve ato janë
të destinuara të dështojnë sepse ndihma e Zotit do të jetë
me Islamin (Paqen) dhe mbi të gjithë besimtarët muslimanë
shqiptarë.

Tani unë ju bëj thirrje, o vëllezër, të ruheni nga ata që
shkaktojnë përçarje dhe skandale kundër fesë që keni mësuar
dhe të largoheni nga ata;sepse ata nuk i shërbejnë Zotit
tonë, por barkut të tyre, dhe me fjalë të ëmbla dhe të
bukura gënjejnë zemrat e të thjeshtit.
Sepse të bindurit tuaj arriti kudo; prandaj unë gëzohem për
ju; dhe dëshiroj që të jeni të mencur për të mirën dhe të
thjesht për të keqen.Tani Zoti i Paqes do ta dërmojë së
shpejti Satananë nën këmbët tuaja. (Romakëve –16/17-20)






Shkeputur nga libri “Islami, Krishterimi dhe Thirrja
Sataniste” Te Autorit “Xhemis Stafa”

Ju lutem keni durimin dhe lexoni këte
shkesë- bëmani qejfin.

Të gjithë artikujt e juaj në
gazetat e Kosovës i lexoj me kujdes,
më
pëlqejnë. Jeni kritikues i ashpër
dhe nuk e falni për asgjë
askendë.Keni guximin,keni aftesin e mbi te gjitha
me siguri
moralin,andaj
jeni të tillë. Mirëpo artikulli i
juaj i fundit në gazetën BESA
-Histeri për "ndarjen jug-veri" nuk më
pëlqeu dhe aq shumë,andaj
për
herë të parë vendosa të ju
shkruaj dhe të ju "kritikoj pakë".
Po e citoj një fjali të këtij
artikulli të fillimit-"si dhe
politikani
sherrnxitës Gramoz Ruqi nga Tepelena që na
detyrojnë ti rikthemi
një
teme të pakëndshme" etj.
Për mua shum fillim i qëlluar për
qka shkruani më poshtë, por nuk
po
më pëlqen aspak ti kthehemi të
kaluares dhe të ndalemi vetem
aty.Sidomos
jo Ju. Gramozi e të tjerët që
përmendni Ju, medet që i ka politika
shqiptare.
Andaj një suxherim imi : a mos kishte qenë
më mirë ti suxheroni
Gramozave si të kontribuojn pozitivisht, apo ta
kritikoni veprimtarin
politike etj. të tyre. Sepse vet titulli i juaj
edhe tek unë nxit
hasmerin
veri-jug. Për këte Ju jeni aq
bindës sa qe mua më nxit ta urrej
jugun.Besoni, këto dy ditë keni nxit
polemik të rrept mes shokëve
të
mi.Keni autoritet tek lexuesit,andaj Ju lutem keni kujdes
në këte
qështje. Mos i shploni plagët e vjetra shum
të ndijshme. Në këte
qështje, duhet të jeni më i
kujdesshëm, të përmendni
më shumë
shembuj që bashkojnë, afrojnë,
për unitetin etj.
Kërkoj falje që më parë
për "kritikën" dhe "suxherimin",po
më
kuptoni. Përndryshe jamë Gjakovarë,
me profesion agronom, i burgosur
i
vitit 1981.Kam bashkeshorten Arbanen(specialiste
mikrobiologe dhe
fëmijt
Triumfin dhe Hanen. Jamë shum alerxhik në
ndarjet krahinore apo
fshat-qytet.
Ju përshëndes. Nëse ma ktheni
një përxhexhe jamë njeri i lumtur.

Shahin dulaž

KU ISHIM KUR U NDA MITROVICA

Ndarja në etnicitet, ndarja politike, ndarja komunale,
etj... janë pamfleti më i përfolur i ditëve të mëpasme.
Qyteti im u dorzua, u dorzua edhe politika e krekosjeve se
nuk ka ndarje të Mitrovicës dhe i gjithë ay „Herozmi i
këngëve“ qe prej SH.Fejzës e deri te shkrimi im.
Bekim Rexhepi
Një test elementar mendor, test që do të duhej ta kalonim
të gjithë: a kemi vetëdije nacionale e politike që nuk kem
në gjendje ta zgjidhim vetë çështjen e Mitrovicës.

Së pari, një zgjidhje që do të rezultonte në çfardo
koncepti, do të duhej të raspektonte interesin e shumicës
së qytetarve të këti qyteti... kjo nuk u bë, dhe as që i
shkoi dikujt në mend se kaq shpejtë do të jemi para një
akti të kryem, jemi thjeshtë, tashmë para aktit të
imponuar, para zgjidhjës së „butë“ për Mitrovicën, e mbase
duhet pranuar si një zgjidhëje e sygjeruar, e të huajve, që
këtu më tepër kanë ardhur si „këshilltar“ të mbarvajtjes në
zgjidhëjen e krizës përfundimtare të Kosovës.
Ndarjen e këti qyteti, nuk e kemi pritur me aq neveritje
politike që në fak gjithkund dhe gjithkah, do të pritej me
gjurullti. Kjo nuk ndodhi as në brendin e këti qyteti sepse
politika aktuale dhe më mirë ti themi ditore e mpaku me një
iralitet kozmopolit.
Po kaq kozmopolit u bënë edhe qytetaret e mi të Mitrovicës,
të cilët u pajtuan më këtë iralitet politik. Kësaj radhe si
për çudi, mungoi edhe reagimi i atyre që e simbolizojnë
emrin e këti qyteti. Përa qyteti i Minatorëve, u nda edhe
me mos reagim të këtyre njerzëve të nëntokës, që kur
Kosovës i rrezikohej autonomia politike ata u ngritën në
këmbë, dhe tronditën madje edhe Jugosllavinë. Kjo tronditje
mungoi, kur këti qyteti iu morrë autonomia administrative e
treitoriale. Ndarja në etnicitet, ndarja politike, ndarja
komunale, etj... janë pamfleti më i përfolur i ditëve të
mëpasme. Qyteti im u dorzua, u dorzua edhe politika e
krekosjeve se nuk ka ndarje të Mitrovicës dhe i gjithë ay
„Herozmi i këngëve“ qe prej SH.Fejzës e deri te shkrimi im.

bekimbeu@...
Bekim Rexhepi

Komuniteti Musliman dhe diskriminimi.

Mbas një seminari konsultativ të organizuar nga Komuniteti
musliman në bashkëpunim me Usaidin dhe World Learning me
temë “Problematika e çështjeve të pronave për Komunitetet
fetare”. Ku morën pjesë të gjithë komunitetet fetare,
deputeti Ferdinand Xhaferri, ish-kryetari i Komunitetit të
Kulteve, Fatri Sinani dhe pjesmarrës të tjerë, ku dola me
një konkluzion të qartë se:

Mbas një dekade të gjatë nën ateizmin dhe rruspat
komuniste, më në fund, Feja shijoi lirinë e saj. Falja e
parë që u organizua në xhaminë e Plumbit në Shkodër, i theu
vargonjtë e hekurt të robërisë komuniste. Mirëpo, nuk do
mjaftonte ateizmi dhe konfiskimi i pasurisë së individëve
dhe komiteteve. Një dukuri tjetër që e dëmtoi fenë ishte
tranzicioni.Gjatë kësaj periudhe ndoshta feja nuk u luftua
në mynyrë të drejtëpërdrejtë porse pronat e saj pothuajse
u grabitën. Komuniteti musliman është Komuniteti më i madh
në Shqipëri për sa i përket statistikave fetare dhe
trashëgimisë së pronave.Për pasuritë e paluajtëshme që ai
ka, vjen direkt mbas shtetit.Pavarsisht se ai nuk pati
lobingje politike dhe gjeopolitike, ndryshe nga ç’mund të
thuhet për Komunitetet e tjerë fetarë, ai u bë Komuniteti
më i diskriminuar në vend. Diskriminimin e pronësisë e mori
përsipër ligji 7501 më datë 17.7.1991 më pas e vijuan
diskriminimet civile ku individi dhe komuniteti janë të
barabartë përpara ligjit. Janë të barabartë në ligj ndërsa
në terren barazia shëndërrohet në mosbarazi. Sipas
stastistikave, nëse individët i kanë marrë 80% të pronave
Komuniteti Musliman ka arritur të marri vetëm 9 %.Një
faktor tjetër i diskriminimit ishte dhe grabitja e pronave
të këtij Komuniteti nga pushtetarët ekzekutiv dhe ato
vendor. Kjo gjë ndodhi në Durrës, në Elbasan dhe në shumë
qytetete të tjera. Nuk pati asnjë lehtësim ligjor për
procedurat e kthimit të pronave. Shteti, gjatë gjithë kësaj
kohe jo që nuk është marrë me ndihmesën e tij juridike dhe
ekonomike ndaj Komunitetit Musliman por dhe Komitetin
Shtetëror të Kulteve, e formoi brenda natës për të larguar
shoqatat arabe. Po ashtu, politika në vend të ishte aktive
ndaj projekt-ligjeve dhe drafteve kushtetuese, ajo shikonte
ëndërr më sy hapur, fjalën e urtë “lumi fle, armiku nuk
fle” dhe merrej posaçërisht me islamin dhe muslimanët kurse
krimet, korrupsionin, trafikun e drogës dhe qënieve
njerzore rrinin nën jastikun e saj. Dhe ndonjë Qendër e
Sigurisë Kombëtare në vend që të merrej me çështje të
rëndësishmë si trafiku në portet shqiptare apo me kapjen e
bandave dhe lidhjet e tyre me politikën dhe të falenderonte
Zotin për jetën e ruajtur nga hordhitë e krimit të
organizuar, hipokrizisht shkruan për rrezikun e
ekstremizmit islam dhe harron qëllimisht kriminelët, duke i
shërbyer teorive të ish-pushtetarëve që e përdornin Islamin
si jorgan mediatik sa herë që korrupsioni dhe trafiku i
drogës ngrinte kokën sipër jorganit. Pra vazhda e
diskriminimit ndaj komunitetit musliman ishte e
gjithanshme. Mbas largimit të donacioneve të shoqatave, të
cilat ishin i vetmi burim ekonomik për të mbajtur gjallë
këtë Komunitet, pronat ishin futur në tutelat e
pushtetarëve, ligjet nuk favorizonin kthimin e tyre por
përkundrazi e vështirësonin gjendjen. Edhe paaftësia i
ish-fuksionarëve të këtij Komuniteti shërbeu për
diskriminim mediatik. Sa herë që ndonjë grup besimtarësh të
sinqertë merrte insiativën për ti këshilluar butësisht dhe
përzemërsisht këto ish-fuksionarë të përfolur për ryshfete
dhe korrupsion, ngriheshin kurthet mediatike ndaj të rinjve
muslimanë, duke i quajtur radikalë dhe ekstremistë.Mirëpo
diskriminimi vazhdoi deri në atë pikë sa arriti kulmin, kur
brenda selisë së Komunitetit Musliman Shqiptar dora e zezë
e krimit vret të ndjerin Sali Tivari.Pista e hetimit nga
prokuroria ishte e qartë, (çështje pronash) pavarsisht
supozimeve të ndonjë gazete se në këtë ka dorë dhe SHISH
.Në këtë situatë prapë rinia muslimane bëhet “kokë turku”
për jorgan-xhintë e krimit. Këto pacavure nuk i bënin
tjetër vetëm ato që kanë emrat “shqiptare” apo “kombëtare”
por në realitet i sulmojnë bashkëkombësit e tyre.E nuk do
mjaftonte kjo, por politika dhe shteti fusnin hundët sa
herë të donin në Komunitetin Musliman duke filluar nga
majat më të larta shtetërore dhe deri tek kryetarët e
Komitetit të Kulteve me deklarata patetike apo veprime të
papërgjegjshme. Atëherë nuk na ngelet tjetër vetëm se ne si
komunitet të kërkojmë të drejtat tona, respekt dhe dinjitet
ose përndryshe nuk na ngelet tjetër vetëm se të bredhim si
çifutët në shkretëtirë pavarsisht se jemi SHQIPTARË
AUTOKTONË dhe nuk jemi minoritet grek ose vlleh.
Mirëpo të gjithë muslimanët janë të vendosur që mos i bëjnë
qejfin “atyre”, dhe dëshirojnë ti jepet fund diskriminimit
ndaj tyre, duke i kërkuar të drejtat me ligj. Ndoshta sot
shteti është më i gjallë dhe demokratik dhe për çdo
shkelje të të drejtave njerzore qoftë nga shteti, shërbimi
sekret, individë të ndryshëm, media keq-informuese etj, do
kërkojmë ngritjen padive ligjore.

I kërkoj shtetit demokratik shqiptar.

1) Projektligj për lehtësimin e kthimit të pronave;
2) Marrjen masave për largimin e cdo lloj diskriminimi
fetar;
3) Aktivizmin e tij në dobi të Komuniteteve fetare me
drafte kushtetuese dhe projekte ligjore;
4) Luftë ndaj korrupsionit në pushtetin ekzekutiv dhe
vendor;
5) Aktivizmin e tij për ti shërbyer tolerancës fetare;
6) Garantimin e dinjitetit dhe respektit të
komuniteteve fetare.
7) Vëmendje të vecantë, ndaj pronave publike dhe
ruajtjes së tyre si prona të përbashkëta;
Të mos bëhet protagonist ndaj heqjes së lirive
fetare me metodat e 1) ndarjes (Islam shqiptar,turk ose
arab), 2) klasifikimit (radikalë-moderatorë), 3) emërtimit
(ekstremistë) 4) dhe luftimit ndaj Islamit nën moton “luftë
kundër terrorizmit”.

Ju lutem mos e shkurtoni shkrimin.nëse e botoni

Autori Xhemis Stafa
PERSHENDETJE PROFESOR!
UROJ TE JESH MIRE FAMILJARISHT!
NUK JAM DEGJUAR PREJ DISA KOHESH SE ASHTU KAM PASE DO
PROBLEME FAMILJARE VTEM SE TASH JAM MIRE EDHE GJERAT JANE
KALUAR!
MA GJATE FLASIM NE TELEFON KETYRE DITEVE!
TE FALA ILIRI!

KY EHSTE NJE SHKRIM NGA NJE MIKU IM DHE MENDOJ SE IA VLEN
TE SHIKOHET...

KURRË MË JUGOSLLAVI

Me datën 8 prill 2006, lordi Paddy Ashdoën mbajti një
bisedë politike në
''London School of the Economics''(LSE), me temën:
''A është Ballkani Perëndimor pjesë e Europës apo jo?

Lordi P.Ashdoën pas qëndrimit për një periudhë katër
vjecare si Përfaqësues
i Lartë i Kombeve të Bashkuara në Bosnje, si përjetues i
situatave dramatike
të tmerrëshme që nga 1992 dhe më pas të gjendjeve tejet
konfliktuale dhe te
koklavitura, parashtron idetë e tija sesi duhet të zgjidhet
situata në
Bosnje. Zgjidhjen e percepton brënda gjë e gjëzës së
ngatërruar të një pjese të
Ballkanit të cilin ai e përcakton sipas një termit që ka
pak kohë që ka
filluar të përdoret në një këndvështrim politik, ''Ballkan
Perëndimor''.
Duke vazhduar më tej do të shohim se ky term shfaqet si një
improvizim
artificial për qëllime politike të përkohëshme, sepse
përzgjedh duke copëzuar
situatën reale gjeografike të Ballkanit, buron dhe mpleks
nënvleftësimin dhe
mbrapshtinterpretimin e gjendjes politike duke shpërfillur
argumentin
historik.
Lordi Ashdoën, për të dhënë një vizion figurativ për krejt
Ballkanin, ose
ballkanasit, ku përfshihen të gjithë popujt, me kroate,
greke, rumunë,
shqiptarë, bullgarë, sllovenë, boshnjakë, maqedonë, jo pa
qëllim merr në
përdorim një përcaktim nga libri i C.L.Sulzberg, "Një varg
i gjatë
qirinjsh'' ku përfshihet dhe një thënie e Marksit, nuk di
nëse ky i fundit
përfshinte dhe vehten në përcaktimin që gjindet aty, ku pa
qënë aspak njohës
i fushës, thotë që ballkanasit janë '' mbetje etnike''
por.. që ''unë i
admiroj ata''. Ai e din po ashtu se admirimi ''ekzotik''i
shprehur në pjesën
e dytë të thënies nuk e liron askënd, as atë vetë
krejtësisht nga haraci që
duhet të paguaj kur risjell në bisedën e tij këtë përcaktim
arkaik,
depersonalizues dhe cvleftësues që patjetër mbart një
ksenofobi te zvetnuar
dhe racore.
Po të krahasonim historikisht këtë thënie me burimet dhe
filozofinë politike
të kohës kur Marksi ka formuluar këtë shprehje, për
shqiptarët për shembull
thuhet krejt ndryshe dhe flitet si për një ndër racat më të
pastra në
Europë. Por cuditnisht këto këndvështrime të selektivitetit
tendencioz që
koha i ka tejkaluar na dalin nga arshivat në kohën tonë jo
pafajsisht ashtu
si dhe vetë Lordi Ashdoën don të na sugjerojë. Evokimi i
qëllimshëm vjen si
një tingull këmbane për të na dhënë të kuptojmë të gjithëve
se thënia e
vjetër e Marksit mund të furnizojë politikën për të
manipuluar opinionet
sipas dëshirës dhe që mendime te tilla nuk janë jashtë mode
në psikozën
politike vendimarrese europjane të ditëve tona. Nuk është
aspak e
rëndësishme nëse tek një përcaktim i tillë studjuesit
profesionist ndjejne
haptas një tendenciozitet dhe papërgjegjësi shkencore të
habitëshme,
përderisa politika mbështetet shume mbi sugjestionin dhe
absurdin!

Më tej në bisedën e tij, si shenon të gjitha vendet që
përfshihen në
Ballkan, shmang vendet si Rumania, Greqia, etj, dhe jep një
përcaktim për
atë që ai dëshëron ta quaj Ballkani Perëndimor. Këtu ai
ripërcakton ose
rrudh si të thuash zonën në funksjon të bisedës që po
zhvillon dhe thotë
qartë që aty përfshihen vendet e ish Jugosllavisë por minus
atë vend që
është tashmë në Europë, pra Slloveninë dhe minus vendin
tjetër që është në
pragun e futjes në Europë, Kroacinë, por .plus Shqipërinë,
një grup
shtetesh që natyrshëm, në pikpamje kulturore dhe
gjeografike janë pjesë e
Europës.! Pa të shohim c'na mbetet në Ballkanin perëndimor
pa ata shtete
''minus''? Na mbetet pra një pjesë e ish Jugosllavisë së
boshatisur por së
cilës na i shtohet dhe Shqipëria, pra në kafazin e ri do të
gjindeshin
tashmë brenda të gjithë shqiptarët.!
Dhe më tej vazhdon, se sipas tij është në levërdinë e
Europës që ta ketë sa
më parë në BE atë rajon që është pjesë e vetja dhe të
shpëtojë nga pasojat e
kësaj plage të qelbëzuar. që nëse lihet pa u trajtuar,
nesër mund të
infektojë krejt Europën, .por për të arritur drejt
zgjidhjeve, që janë në
interesin e Europës në radhë të parë si dhe ne interesin e
rajonit dhe për
të aplikuar kushtet europjane rekomandon që Europa nëse don
që të veprojë në
këtë hapsirë, duhet ti afrohet zgjidhjes me metoda më
muskulare.dhe nuk
ngurron të sqarojë se këto janë metodat që respektojnë
ballkanasit.!
Lordi Ashdoën në fjalën e tij përmend 1990-tën si periudhë
te luftave dhe
kaosit, kohë në të cilën ai sic duket është ndjerë
sinqerisht shumë i
shqetësuar, dhe ajo cfar tregon më poshtë e pohon këtë.
Kështu kujton se në
v.1993, kur ai shpreh dhimbjen për këtë dramë njerëzore
duke iu lutur,
Sekretarit britanik për punet e jashtme të asaj kohë që të
ndërhyhej, merr
këtë përgjigje '' Po këtu gjithmonë kështu ka ndodhur mor
Paddy.., Gjëja më
e mirë është të krijosh një hendek ndarës mbrojtës nga
zjarri rretherrotull
gjithë rajonit dhe ta lesh që të vetdigjet''! Por unë ia
këtheva vazhdon
Lordi se: nëse ka patur ndonjë regjion në Europë që dikur
ka qenë si këtu
sot, ai nuk ka qenë në Ballkan por ka qenë në Europën
veriore ku kemi
luftuar njëri tjetrin për mëse 1000 vjet dhe shumë më
shpesh, me vdekje
pafundësisht të panumërta dhe me më shumë tmerre se sa në
Ballkan. Nëse ne
mundëm të gjejmë një zgjidhje për konfliktet tona të
zgjatura me shekuj nuk
mund tua mohojmë këtë zgjidhje këtyre.'' Pavarësisht nga
kjo, ai e ndjen se
retrospektiva historike reale që ai solli në kujtesë, nuk
arrin të shmangë
dhe zgjojë ndërgjegjet apo të neutralizojë përshtypjen që
la Ballkani
Perëndimor në epokën moderne te pas 1990-ës si një zonë që
pandryshueshmërisht synon drejt luftës dhe kaosit aq sa i
kujton Rebeka
Ëestin kur për gjithë Ballkanin thotë ''Kështu ka qënë dhe
kështu duhet të
mbesë gjithmonë''. Përsërisim: ''Kështu duhet të mbësë
gjithmonë.!?''.Më tej
shton se kjo ka qenë një pikpamje dominuese në të kaluarën
por mbetet
përsëri edhe sot bile dhe në nivelet më të larta.''
Pas këtyre percaktimeve fataliste, dramatike dhe
kobndjellëse, ai ndryshe
nga paragjykimet e të tjerëve përpiqet që të projektojë
optimizëm, flet me
simpati për progreset e bëra nga disa vende te Ballkanit
perëndimor si
Bosnja, Maqedonia dhe Shqipëria dhe kërkon që të mbahet
premtimi i Selanikut
që këto vende të jenë pjesë e BE-së, ndryshe progresi i
arritur nuk do të
thotë që nuk mund të këthehet prapsht. Ai pohon se një
flakë e zjarrtë vlon
ndër njerëzit që të jenë pjesë e BE-së, dhe se ata e
ndjejnë vehten
krejtësisht europjanë.
Duke përfshirë në analizën e tij dhe problemin e besimit si
një faktor që në
psikoshastisjen e orkestruar aktuale merr njëfar peshe, ai
pohon që besimi
islam në Ballkan, si në Bosnje, ashtu në Shqipëri dhe në
Maqedoni nuk është
ai islam që njohim ne në Europë, islam prej një apo dy
gjeneratsh, por është
i stabilizuar ne një kohë të gjatë, ai nuk mund të
radikalizohet edhe sikur
njerëzit të braktisen keqas ashtu sikur u braktisën nga
perëndimi në gjashtë
vitet gjenocidale dhe ata vuajtën dhe tmerre si Srebrenica.
Ai është një
islam europjan dhe tregon vazhdimisht që islami mund të
jetë fe europjane jo
më pak sesa judaizmi dhe kristianizmi.. dhe vijon më tej se
si të tillë ata
i japin Europës atë që i nevojitet aq shumë përbrenda,
vlerat e qytetëruara
dhe qytetëruese të urta, tolerante që janë realiteti i
vërtetë i islamit. Në
dialogun mes shurdhësh, në mes krishtërimit tepër të vjetër
dhe islamit
tepër prezent të ditëve tona brënda Europës së vjetër,
islami europjan i
Ballkanit, ka shumë cfar tu ofrojë të dy palëve.
Pastaj vazhdon të shprehë idetë e tija më specifike sesi
duhet vepruar dhe u
drejtohet ministrave të jashtëm që do të mbajnë këto ditë
mbledhje në
Salzburg që të ndrrojnë politikë ndaj Ballkanit
perëndimor.dhe të mos
vazhdohet me atë koncept parcializimi me të cilin është
vepruar dhe sqaron:
''Ne njohëm Kroacinë, plasi në Bosnje. Ne zgjidhëm
problemin e Bosnjes, dhe
ja doli Kosova, ne pushtuam Kosovën, fap Maqedonia dhe
pastaj shpërthej
lugina e Preshevës.BE duhet të fillojë të shohë regjionin
si një të tërë e
jo pjesë pjesë...pra me një politikë të vetme për rajonin
me synim
integrimin e brendshëm të rajonit ekonomikisht dhe
politikisht në cdo sferë
në bazë të standarteve europjane. Ai shprehet qartë se
duhet ''të punohet
për ti mbërthyer'' vendet e Ballkanit Perëndimor, njëherë e
mirë dhe sa më
shpejt të jetë e mundur në një zonë ekonomike dhe hapësire
politike të vetme
dhe koherente.! Dhe për këtë duhen përdorur.shumë, muskujt
europjanë .!
Pa përmendur tash për tash muskujt që thekson Ashdoën,
është dhe vetë
Komisioni Europjan që ka bërë pak a shumë të njëjtin
propozim dhe përpiqet
ti shtyjë këto vende në atë drejtim.

Sic shihet ajo cfar ofrohet ka të bëjë mbi të gjitha me
shqiptarët, po
saktësisht dhe mbi të gjitha me shqiptarët të cilëve duhet
tu imponohet, për
interesat e Europës në radhë të parë që të futen as më pak
as më shumë sesa
në një lloj shteti të ri të përbashkët me sllavët..nga i
cili vetë sllavët e
tjerë sapo morën arratinë.

Atëherë si e ndjejnë vehten shqiptarët para këti paradoksi
të paimagjinuar?

Nuk është hera e parë që shqiptarët e ndjejnë vehten të
cgënjyer keqas, por
e vecanta është se këtë radhë i besuan kaq shumë
magjistares
demokraci,..Paradoksi bëhet dhe më i theksuar kur
kontributi perëndimor për
Kosovën ka qenë dhe eshte vertetë shumë i madh. Por
shqiptarët e kanë
treguar gjithmonë me vepra në shekuj sic dhe e treguan dhe
këtë dhjevjecar
të fundit se e dinë ta ndajne shapin nga sheqeri, e dine
cfar u takon dhe
cfar duan dhe kuptohet qartë se ajo që mendojnë është
diametralisht e
kundërt me atë që synohet në idenë e mësipërme. Luftat e
fundit në Kosovë,
lufta në Preshevë, Medvegje dhe Bujanoc, dhe lufta në
Maqedoni trgojnë se
shqiptarët duan të fitojnë njëherë e mirë lirinë dhe
pavarësinë e plotë nga
serbët. Po ashtu dihet që shqiptarët me plot të drejtë më
tej shpresojnë dhe
kërkojnë që copëzimi i imponuar ndërshqiptar të marrë fund
dhe të thellohet
integrimi shpirtëror, ekonomik, politik ndërshqiptar dhe
pavarësisht se sot
jemi në një proces mvehtësimi të Kosovës që është në ecje e
sipër dhe duhet
të përfundojë, gradualisht të arrihet ajo që u është
grabitur dhe që u
pengohet, Bashkimi Mbarëkombëtar shqiptar.

Po drejtuesit e politikës shqiptare cfar thonë?

Një pjesë e mirë e politikanëve shqiptar të dy krahëve
politikë të
ashtuquajturat të majta dhe të djathta, është parë në vitet
e fundit që pa
arritur të frenojnë turrin e përleshjeve të dhimbëshme
drejt pushtetit ku i
shterrin dhe energjitë, nuk u mbetet kohë të bashkmendojne,
te analizojnë me
pjekuri përputhjen apo jo të këtyre ideve të politikës
europjane me
interesat shqiptare, strategjike dhe afatgjatë, po në një
inerci apatike
tregohen aprovues dhe kryeulur ndaj cfardo propozimi
europjan dhe kjo ndodh
si për pazotsinë e tyre, ashtu dhe për fajin e tyre. Një
ndër fajet kryesore
është kurtha që politika shqiptare i ka endur vetvehtes dhe
ka bere qe
politika te mbetet pa mbeshtetjen e madhe te perpjekjeve
dhe sakrificave te
ndergjegjeshme qe do benin shqiptaret ne veshtiresite gjate
rruges se
veshtire te demokracise dhe integrimeve.! Ka vite që duke
parë aspiratën e
shqiptarëve për demokraci dhe përparim dhe tendencën për të
thyer plotësisht
muret me Europën, politikanët tanë e kapën situatën në
dorë, por vetëm
formalisht dhe lëshuan thirjen Europë, Europë. Por
intensiteti i thirjes
ishte në shproporcion me perspektivat reale politike të
integrimit dhe
faktorin kohë dhe kjo gjë bënte që thirjet të sorollateshin
në një sfond
evaziv iluzor propagandistik shumë pak konstruktiv.Duke
tejkaluar kështu
sensin e masës me thirjen ''drejt Europës''deri në
demagogji, ata i
coroditën shqiptarët dhe u ''grabitën'' të drejtën e
analizës dhe vendosjes,
gjë që coj ne cveshjen e shqiptarëve nga sensi i realitetit
shqiptar duke e
zevendësuar atë vetëm me iluzionin Europë. Nga zhurma 15
vjecare e ketyre
tambureve u arrit kështu deri në shpërfytyrimin dhe
formimin paradoksal të
një lloj ''psikologjije mirazh'' të paparë kund,
psikologjia shqiptare u
zevendësua me psikologjinë ''EURO...shqiptare'', ku pjesa e
dytë mezi duket.
Zelli i mashtrimit i con deri atje sa të na bëjnë të
kërkojmë psikologjinë
GLOBO.shqiptare, KOZMO.shqiptare ose dhe më me fantazi,
UFO.shqiptare,
BOTËN PA KUFINJ. Të gjitha keto në një terren fertil të
mbarsur keqas me
komunizmin jane analoge dhe të mirëpritura nga psikologjija
dredharake e
INTERNACIONALIZMIT, që për të qenë ''të sinqertë'', nuk
kishte nevojë fare
ti shtohej për ''hipokrizi'' termi ''shqiptare.!''.
Paradoksi i këti
përcudnimi shfaqet më qartë duke e krahasuar me realitetin
europjan. Ne nuk
kemi parë e dëgjuar që të ketë kund një psikologji
EURO-angleze,
EURO-gjermane etj. por vetëm gjermane, franceze etj. që
përkrahin BE-në dhe
një pjesë mund të jenë euro-optimistë dhe pjesa tjetër
mund të jenë
euroskeptikë. Dihet se vetë BE është një bashkim i kombeve
që ruajnë me
xhelozi të shenjtë vlerat e veta, ruajnë plotësisht
krenarinë kombëtare dhe
bashkëlëshojnë drejt BE aq sa nuk cënon aspak dinjitetin
dhe interesat e
tyre dhe jane gati te bejne hapa drastike pas, sapo ta
ndjejne te
nevojeshme. Në BE nuk bëhet aspak fjalë për shvleftësimin e
kombeve dhe
krijimin e një superkombi. Zërat e zbehtë që dëgjohen
ndonjëherë për të
anuar drejt një identiteti me europjan përplasen egër me
rritje te fuqishme
të ndjenjave kombëtare. SHBA dhe Europa vitet e fundit kanë
provuar
pikërisht një rilindje të identiteteve të tyre etnike,
kombëtare. Kështu kjo
papjekuri politike inkoshiente infantile komb-fshirëse e
propagandës sonë
politike, u ofronte shqiptarëve mirazhin ''EURO-parajsë''pa
shqiptari, në të
cilën mjaftonte që të jetonin individët si ''pupla në
erë'', ndërsa kombi i
pambrojtur gradualisht denatyrohej, zhdukej në funksjon të
joidentitetit.Vec
kësaj për të kaluar situatat reale nëpërmes sugjestionit
herë pas here
ofrohej vetëm një realitet dhe perspektivë rozë, kur në
fakt realiteti
fliste dhe flet për vështirësi të panumërta. Parajsa s'po
dukej. dhe ajo që
bënë më pas poltikanët e gjendetur para kërkesave konkrete
të shqiptarëve,
qe e vetmja gjë që mund të bënin, të shtonin dozën e
demagogjisë. Në
pamundësi për ti zgjidhur në kohë problemet, presioni do ti
bënte të
rrëshqisnin në një politikë lëshimesh për nevojat e ditës
ndaj partnerëve
europjanë dhe në konfuzion e sipër, edhe ata vetë u gjendën
të mbërthyer nga
një vetmashtrim:'' beje Zot ender'', që përpiqej të
mbulonte këto veprime.
Vec tjerash kështu e cvleftësuan dhe rrëzuan së tepërmi dhe
rolin e shtetit
shqiptar.

E vërteta sot përplaset ashpër mbi demagogjinë e
falls-psikologjisë
euforike''EURO..shqiptare'' dhe sjell zhgënjimin.
Europa e Bashkuar në procesin e ndërlikuar politik të
mbijetesës, ndërton
strategjitë e saj që mund të përputhen ose jo me interesat
e shqiptarëve dhe
të tjerëve në një periudhë të caktuar dhe cfar bëhet me
shpresat e
shqiptarëve pastaj? BE ece perpara por për disa e ka
kaluar fazën e
eksperimentit dhe veshtiresive kryesore, por për disa të
tjerë jo dhe e
gjykojnë ende si një eksperiment në lëkundje mes niveleve
të ndryshme të
dëshëruara të integrimit dhe ecjeve para e këthimeve
mbrapa. Mjafton që në
zgjedhjet në Gjermani të fitojë e djathta gjermane dhe të
jemi para një
qëndrimi shumë të ndryshëm ndaj zgjërimit të BE që arrin të
na godasë edhe
ne, mjafton që të humbasë zgjedhjet në Itali Berluskoni që
shfaqte një dozë
skepticizmi për Europën dhe të vihet Prodi në krye të
shtetit Italian, që
europeistët të marrin frymë të lehtësuar. Por për ithtarët
shqiptarë''europeistët e bindur'', që si pyet kush aspak,
aq më tepër duke
mos qenë as fare në sofër për Europën, ajo që është e
rëndësishme është të
vërejnë se mjafton vetëm një ''humor'' negativ europjan
ndaj zgjërimit dhe
gjithë shpresat shqiptare për në BE të bëhen pluhur.Dhe nuk
jemi aspak duke
supozuar, sepse aspiratës dhe thirjes
fillestaro-primitivo-politiko-
euforike që kishte tejkaluar vetkontrolin dhe sensin e
masës ''Europë,
Europë, Europa i përgjigjet me një dush të ftohtë: -Jo në
Europë por në një
lloj Jugosllavije ku Europa të mbështesë interesat e veta
.dhe ndoshta
pastaj. ndoshta .në Europë!?
. Keqardhja shtohet dhe më tepër kur shihet se kjo zgjidhje
nuk ndryshon nga
thelbi tradicional i politikes europjane dhe shpreh një
stanjacion të
mendimit politik europjan për Ballkanin dhe në një mënyrë
ose një tjetër
kërkon mbështetjen e sllavëve te jugut.
Cgënjimi është i pabesueshëm por ky është një realitet, ne
nuk jemi duke
parë ëndra. Kryetarja e Kuvendit Popullor, J.Topalli me një
gjuhë
diplomatike e shpreh shqetësimin e saj në seminarin
Rose-Rolls të Asamblesë
Parlamentare të NATOS që u mbajt në Tiranë këto ditë, kur
thotë që ''Në rast
se perspektiva e integrimit të vendeve të Ballkanit
Perëndimor për në BE do
të ishte e qartë si në rastin e antarësimit në NATO,
atëherë këto vende do
ta ndjenin vehten shumë prane BE-së.!

Për fat të keq në mes interesave të shqiptarëve dhe të
interesave dhe
vecanërisht të të kuptuarit të politikës të një pjesë të
drejtuesve
shqiptarë të politikës në këto vite që kaluan, ndodhet një
hon i thellë.


2

Po për fat të mirë globi është zvogëluar shumë dhe
shqiptarët janë me fat në
këtë shekull sepse e din mirë se tashmë nuk ka vetëm
interesa dhe politikë
rajonale, dhe pra nuk ka vetëm njëanësi dhe Europë. Ashtu
sic jemi pjesë e
Europës ne jemi dhe pjesë e globit, dhe cështë më e
rëndësishmja, jemi
pikërisht pjesë e politikës globale dhe është ajo që mund
të krijojë
rrethanat që të ekuilibrojë apo korigjojë dhe zvetnimet dhe
pamundësitë e
vazhdueshme të politikës shqiptare.

Le të shtrijmë vëzhgimin më gjërë dhe po ashtu të
krahasojmë vehten dhe me
të tjerët për të gjykuar më mirë dhe për të parë cfar thotë
politika globale
për Ballkanin.

Me datën 11 prill 2006, në anën tjetër të Atlantikut, në
Sanfrancisko,
presidenti kroat Stipe Mesic ka deklaruar në ''Forumin e
Jashtëm tregtar të
Këshillit për Bisnesin Botëror''se: ''Shtetet e Bashkuara
të Amerikës nuk do
të lejojnë krijimin e ndonjë Jugosllavie të re, madje edhe
nëse vetë vendet
e dëshërojnë këtë federatëtë të re. SHBA, janë të mësuara
nga eksperimentet
me dy Jugosllavitë që përfunduan në një det me gjak.''
Shihni pra se nuk është një keqinterpretim i yni në lidhje
me atë se cfar
fshihet pas propozimit europjan për Ballkanin Perëndimor,
aty nuk flitet për
asgjë më pak sesa për një lloj Jugosllavije të re, ose më
thjeshtë që Serbia
''e varfëruar''nga dy shtetet me popullsi sllave që moren
arratinë nga
Jugosllavia, të''përqafojë'' tashmë të gjithë shqiptarët në
Ballkan. Kroatët
megjithëse janë shumë më afër Bashkimit Europjan ndjehen
tepër të shqtësuar
nga këto plane, mbi kurrizin e tyre kanë ndjerë vërshimin e
shovinizmit të
egër barbar dhe përjetësisht të pandryshueshëm serbomadh,
dhe e nesërmja
mund të jetë përfundimisht shumë më e egër dhe
kriminale.ndërsa Bosnja është
ende nën traumën e thellë të pasigurisë, Maqedonia në
dilemën e pazgjidhur
me shqiptarët, rreket duke futur kokën në rërën e shpresës
mrekullibërëse të
hyrjes në BE si celësi magjik i zgjidhjes së problemeve.
Po ashtu me datën 19 prill, drejtori i grupit të kontaktit
në Serbi de Mal
të Zi, Xhejms Lajon thotë në një intervistë të dhënë për
gazetën
''Republika'' të Podgoricës që serbët nuk heqin dorë nga
projekti ''Serbia e
Madhe, prandaj: ''nëse Mali i Zi don të hyjë në Europë, ai
duhet ta bëjë
këtë pa Serbinë. Ai e krahasoj Serbinë me një cengel që
tërheq Malin e Zi
drejt fundit nga i cili nuk mund të shkëputet dhe të ecë
përpara.
Pikërisht me një cengel të tillë nga i cili kërkojnë të
shkëputen të gjithë,
ka forca të caktuara të politikës në Europë që duan dhe po
kërkojnë ti
tërheqin drejt një fundi fatal shqiptarët dhe të tjerët.
Në gazetën ''The Indipendent'' 21 prill 06, komentatori
M.Tanner nga
Podgorica shprehet kështu: ''Europa me vështirësi të madhe
fsheh
pakënaqësinë e vet për referendumin në Mal të Zi. Brukseli
duke u përpëlitur
keq nga perspektiva e Pavarësisë së Kosovës, tashti
përballet me
perspektivën jo më të një shteti por të dy pjestarëve të
rinjë të vegjël dhe
të varfër''. Për vështirësitë që BE i paraqet Podgoricës,
ministri i jashtëm
i Malit të Zi, Miodrag Vllahovic thotë që ''është koha që
Brukseli të
ballafaqohet me realitetin dhe t'ja kalojë historisë
shtetin e bashkuar me
Serbinë.shteti i përbashkët nuk do të ekzistojë.. Ministrat
e Europës donin
të kompensonin Serbinë për humbjen e pritëshme të Kosovës,
duke bërë sa më
të ndëlikuar të jetë e mundur shkëputjen e Malit të Zi nga
Serbia'', ''Ne
jemi pengje të Serbisë'' thotë ai. Kushdo në Ballkan është
peng i Serbisë''
Shihet se jemi brenda një beteje komplekse në të cilën janë
përfshirë të
gjithë, edhe kisha serbe që është pararendëse e shovinizmit
serb është e
përfshirë, përplasjet kanë shkuar thellë duke integruar dhe
instancat
religjioze në ''kryqëzata dhe kundërkryqëzata ''mediatike,
mos tjetër.
Peshkopi serb në Mal të zi përfaqësues i serbëve të
atjeshëm brohoritet si
një ''shenjt'' për serbët, ndërsa për malazest ai quhet
vetë ''djalli'.
Megjithatë atmosfera atje është reale, askush nuk arrin ti
mashtrojë
malazest.


3
Por ndryshe, në mes shqiptarëve situata është krejt
irreale. Një pjesë e
Europës dhe fqinjët që ndjehen jo te kënaqur nga pavarësia
e Kosovës dhe
realiteti shqiptar, bëjnë cmos që të cvendosin edhe shinat
e politikës
shqiptare. Lufta kundër shqiptarëve u fillua në fushën e
ndërgjegjes qe ne
vitin 1941 dhe vazhdon. Në mes shqiptarëve në Ballkan
tentohet të përftohet
dhe përjetohet një atmosferë corientimi të ndërgjegjes dhe
vlerave reale
shqiptare dhe prandaj përhapen dhe dëgjohen teorizime të
tilla që shqiptarët
na qenkan ndryshe nga të tjerët në rajon, shumë modern në
politikë dhe shumë
më të emancipuar, dhe nuk janë aspak mesjetarë si serbët,
llafollogji te
shpifura që kemi parë ti përsërisnin dhe i përsërisin ende
papushim si
papagaj të lumtur dhe të përgjumur ish ministrat e jashtëm
të Shqipërisë.
Shqiptarët nuk janë si të tjerët që janë agresivë dhe
kërkojnë dhe sot të
gllabërojnë kufijtë e të tjerëve, ja shihi nesër nuk do të
jenë më kufinjtë.
ndoshta .ndoshta.dhe nuk ka asnjë kuptim të zihemi për to,
nesër ne do të
hamë petulla te daja Europë ! Shqiptarët po tregohen si
një faktor i
përjetshëm i paqës në Ballkan, një komb që sakrifikon
..deri petullat e
veta. interesat e veta. për hir të paqës.!!! Dhe kështu
vazhdon të paraqitet
dhe të modelohet nëpërmes veprës së mjerë të mjaft
politikanëve të pazot ose
mashtrues shqiptar dhe propagandës, edhe më tej si një
popull i ''gjërë,
''sui generis''-krejt ndryshe, avanguardë në Ballkan
dhe.(për hir të idealit
të . mos ngutet dikush të thotë për hir të idealit të
partisë që i ka cuar
shqiptarët deri në në këtë gjendje të mjeruar.) nuk kanë
apo nuk duhet të
kenë paragjykime qoftë dhe ndaj agresorëve. shqiptarët kanë
jo vetëm një
faqe .paqësore si vetë paqa.por kanë dhe faqen tjetër që
mund të vihet në
dipozicion të agresorëve kur ta kërkojnë..pra shqiptarët
janë apo duhet të
jenë modernë, kontemporanë, gjithpërfshirës, kozmopolitë,
grekopolitë,
serbopolitë, pozitopolitë, monedhopolitë, shumë aktivë.
Rezultatet e këti përcudnimi të ndërgjegjes janë tejet të
dukëshme aq sa kur
Lordi P.Ashdoën thotë që duhet ta ckycim Ballkanin - ''për
ta kycur pastaj
ndryshe'', terrenin e gjen të përgatitur. Disa nga rrymat
politike dhe
politikanët tanë janë vënë në veprim që më parë për të
zbërthyer një ide të
tillë dhe e kuptojnë se për të ckycur, e kycur dicka, duhet
një celës që ta
përdorë dikush. Tek ne asnjëherë nuk mungojnë zgjidhjet,
dhe ja ku na
gjindet më në fund dhe celësi dhe celësmbajtësi i duhur: Në
mesin e Tiranës,
kryetari bashkisë i jepë celësin e kryeqytetit shqiptar
këngëtarit serb
Bregovic vetëm se dënjoj të këndojë një natë për ..të, dhe
denjoj që të
vinte për të marrë celësin e Tiranës që ai e din se përse
mund ti duhet..!!?
Këngëtari nuk është krejt i panjohur por është zgjedhur
ai si më tipik
vecanërisht në sajë të lidhjeve të tia indirekte me
politikën nëpërmes
miqëve të tij shumë më të njohur se ai, shumë ''famëligë''
pikërisht
Kraxhiqit dhe Mlladicit '', të cilët duke qenë dhe miq të
Bregovicit nuk
dihet sesi ''kot'' akuzohen si kriminelët e Ballkanit! Për
miqtë e tij,
këngëtari serb apo serbo-kroat ndjen nostalgji, dhe jo më
pak përkrahje dhe
nostalgji ai ka shprehur dhe për politikën kriminale të
Miloshevicit. Kur
pyetet në intervistë në Tiranë nëse e ndjen fajtor kasapin
e Ballkanit dhe
Serbinë për krimet në Kosovë ai qetë qetë nuk heziton të
barazojë dhe
deklaron që NATO ka bërë krime në Serbi, dhe len të
kuptohet që janë
viktimat që kanë bërë krime mbi kriminelët serbë. Drejtësia
sic duket nuk
është funksion i artit serb .. Po nuk mund të ishte një
përgjigje ndryshe,
sepse atëherë Bregovici do të duhej të tradhëtonte
krenarinë që mund të ketë
ndjerë kur dëgjonte se tigrat e Arkanit sulmonin e
cfarosnin viktimat e tyre
me këngët e tij, pra të Bregovicit në gojë.!
Por bashkija ka vizione të tjera për botën dhe krimi i
serbëve kundër
shqiptarëve dhe popujve të tjerë të Ballkanit sic duket nuk
penetron deri te
politikat bashkijake, prandaj prej saj mund të marrësh dhe
këtë përgjigje: a
nuk ështe muzika një magji? Muzika s'ka pasur kurrë kufij
dhe aq më pak sot
në botën globale. Një pjesë gazetarësh të mirënjohur të
gazetave apo TV -ve
tona cmenden pas termave që Tirana është një qytet i hapur,
duke imagjinuar
një han pa porta që se gjen kund në botë, duke e
paralelizuar me vetvehten
që kështu të kenë mundësi të ikin nga kompleksi i tyre i
mbrendshëm i
inferioritetit dhe i mungesës së identitetit dhe corbës se
ideve që kanë në
kokë. Shpërthiqjen e tyre morale të plotë ja kalojnë
Tiranës dhe e paraqesin
si një porto-franko për sorollatje perverse përdhosëse të
lloj lloj
marinarësh të dehur, kalimtarë të ardhur nga anë e kënd
botës.
Ne mund të hutoheshim nga përgjigja e mësipërme ''plot
art'', për magjinë e
artit, po a thua të jetë i vërtetë pohimi për magjinë e
muzikës, pra a thua
të gjithë popujt magjepsen nga muzika e sirenave dhe
shkrryhen rrafsh për
tokë si disa prej nesh ? Para meje në monitor shpaloset
gazeta ''Daily
Expres'' datë 15 prill 2006 , Në faqen 45 bëhet fjalë për
një temë që merret
herë pas here në shqyrtim, për qëndrimin emotivo- politik
ndaj artit dhe
dinjitetin, dhe pikërisht për qëndrimin e hebrenjve ndaj
muzikës së gjeniut
më te madh, kryemagjistarit te muzikës botërore Ëagnerit, i
cili në
shekullin e 19-të pat shfaqur disa ide antihebreje. I
intervisturi, njëri
nga hebrenjtë kur pyetet nëse duhet dëgjuar muzika e
kolosit Ëagner, tregon
atë cfar ndodhi disa vite më parë në një koncert në Tel
Aviv: ''Pas luajtjes
së pjesëve të Brahmsit dhe Bethovenit, drejtuesi i
orkestrës vendosi
papritmas të lozë uverturën brilante të ''Master
Këngëtarit''të Ëagnerit.
Por sapo tingëlluan notat e para të uverturës, shpërthyen
britmat, u
shpërthyen rreshtat dhe salla pothuaj u boshatis''. Ëagneri
që ka vdekur ne
v. 1883 nuk kishte parë ndonjeherë mizoritë e nazizmit..
.por muzika e tij
pëlqehej nga Hitleri dhe në kampet e përqëndrimit kur
punonin furrat e
cfarosjes, deklaron hebreu tjetër dëgjohej vazhdimisht
muzika e Ëagnerit,
prandaj unë kurrë nuk mund të dëgjoj muzikën e Ëagnerit
sado e mrekullushme
që të tjerët thonë se është..'' Po, por këta hebrenj nuk
janë as
internacionalistë, as kozmopolitë, as qytetarë të qyteteve
të hapura, të
shqyera. por jetojnë në Paris, Londër, Berlin, Neë York
etj.janë njohës dhe
të apasionuar të muzikës së zgjedhur dhe shprehen kështu
nga që nuk kanë
qenë as nuk janë kryetar bashkishë, se muzika dhe e një
këngëtari sido,
duket se vepron si muzikë sirenash vetëm ndaj kryetarëve të
bashkive..
n

4
Po a mos shihet në këtë veprim bashkijak se punët e
''mëdha'' të bashkimeve
ballkanike me sllavët që patën magjepsur një grusht të
shqiptarëve dhe
''udhëheqësin legjendar'' që në vitet 1941, tashmë në
rrethana të reja
vazhdohen nga pasardhësit e tyre real dhe shpirtëror
nëpërmes hapave
pamoralpolitik të kryetarëve te vegjël të bashkive .! A
mos këta
provokatorë të përcarjes ndërshqiptare sic tha një
Prishtinas në RTK, janë
pasardhësit e atyre që në vitin 1943, i vunë kazmën
Bashkimit Kombëtar në
Mukje për tu bashkuar me vëllezërit sllavë te idealeve
internacionale
komuniste.? Ata po punojnë përsëri për të krijuar përcarje
të re në mes tonë
duke vendosur standarte të ndryshme të vlerësimit të së
keqes që na gjakosi
barbarisht. Por pavarësisht nga dëmi që sjellin
provokacione të tilla që
s'mund të jenë të paqëllimëshme sado të fshehura pas artit
apo naivitetit,
ata kurrë nuk mund të kenë sukses, nuk mund ti përcajnë më
shqiptarët.

Shumë zhurmë, shumë zhurmë..! Po mirë mund të pyesnin ata
që kanë thurur
këtë corbë, po pragmatizmin e famshëm, një teori dhe
praktikë shumë e
ndjekur në kohët tona, megjithëse shumë të përfolur ku do
ta lemë, nuk do ta
fusim në punë? Pse kaq primitivë jemi ne, a nuk bëhet kjo
gjë për të mirën
e..e ..e..? Përse duhet tua presim hovin e ideve
entuziaste paqtuese,
falëse,.përqafuese?

Në këtë ballafaqim vizionesh të atyre që su mjaftoj tmerri
i luftave të
ditëve tona si kryetarit të bashkisë me veprimin e tij e të
tjerëve dhe
atyre forcave që përmendëm në Europë dhe neve në anën
tjetër, na lejohet të
bëjmë pak analogji për eksperiencat ballkanike të paqëtimit
dhe entuziazmit
te përqafimeve politike.
Në periudhën pas luftës së dytë botërore sllavët e
Ballkanit nëpërmes
komunistëve internacionalistë luftarakë dhe diktatorialë, u
gjendën në një
situatë të imponuar ndërsllave tejet euforike që coj në
bashkimin e tyre.
Por koha ky gjykatës i përjetshëm dhe i pamëshirshëm pas
disa dekadash
goditi me cekanin e vet të luftës pikërisht modeluesit e
përqafimeve sllave
për ti zgjuar por tepër vonë tashmë, fillestarpolitikanët e
atëhershëm nga
ëndrrat rinore prej cilimiu politik që e shihnin vehten si
kalorësit e
''ideve, idealeve'' për zgjidhje pragmatike të përherëshme,
fatlume dhe
gjithpërfshirëse për sllavët. Do të shohim sesi ata rinokë,
ambiciozë të
verbuar, i jepnin krahë kryesisht ambicieve të tyre duke
vrapuar me
entuziazëm pas cdo ideje dhe shkëndije për të carë në
politikë.. Duke pas
predikuar politikën e madhe të bashkimit të popujve sllavë
dhe vepruar, ata
shumë vonë do të kuptonin dhe mbi kurrizin e tyre se
politika nuk është një
seancë, por është një lojë që shtrihet në kohë dhe sjell
rrokada dramatike
zgjidhjesh për brezat pasardhës dhe se me entuziazmin e
tyre fillestar
sllavbashkues inkoherent, me duart e veta kishin përgatitur
ose programuar
dramën dhe shkatërrimin e mëvonshëm të kombeve të tyre.
Një situatë të tillë do ta gjejmë të pasqyruar dhe
përjetësuar nga ish
presidenti kroat i viteve 1990 deri në vitin 1999, Franjo
Tuxhman, të hudhur
në një libër të botuar në dy versione. Në versionin e parë
parashtrohen
fillimet komuniste entuziaste dhe optimiste për krijimin e
Jugosllavisë,
ndërsa në versionin tjetër të mëvonshëm të rishikuar të
librit, do shohim
anën tjetër të medaljes, cgënjimin e plotë, dështimin nga
bashkimi
ndërsllav. Lehtë mund të krahasojmë të dy versionet, të
botuara nga ''Feral
Tribune'' në .vitin 1997 me titull ''E kuqja dhe e zeza''
me nëntekst,
''Kalvari i Kroacisë në Jugosllavinë titiste'', të cilin
kushdo mund ta
gjejë lehtë duke kërkuar dhe në internet.

1.Versioni i parë-Entuziazmi : ''Krijimi i Jugosllavisë
socialiste''
- '' Jugosllavia është prodhim i aspiratave shekullore të
të gjithë kombeve
sllave të jugut për tu liruar nga zgjedha gjermane,
hungareze, romane e
turke. Të gjithë kombet tona kanë parë në bashkimin, dhe në
një shtet të
vetëm të sllavëve të jugut kushtet e patjetërsueshme që
duhen për lirinë dhe
për zhvillimin e mëtejshëm social (faqe 13).
''Me anëën e madhështisë dhe bukurisë së pastër të
revolucionit socialist,
të fitores së tij në luftën për progresin social dhe për
demokracinë
sociale, popujt e Jugosllavisë janë ngritur deri në majat
më të larta
politike të humanizmit bashkëkohor.''(faqe 196) etj. etj.

2.Versioni i 2-të, i korigjuar-Dështimi. ''Kalvari i
Kroacisë në
Jugosllavinë socialiste''
-''Jugosllavia është krijuar nga aspiratat serbe për të
këthyer në skllevër
kombin kroat, kombin slloven, kombin maqedon dhe kombet
tjera jo serbe. Të
gjithë këta kombe kanë parë në bashkimin me mjete të dhunës
me serbët
humbjen përfundimtare të lirisë së tyre kombëtare dhe
fundin e cdo zhvillimi
social.
-Nëpërmes të të ashtuquajturit revolucionit të nveritshëm
socialist të tyre,
me krime të papara në luftën për Serbinë e madhe dhe
absolutivizmin
bolshevik dhe për etjen e pakufi të oligarkisë komuniste
serbe për pushtet
absolut mbi kroatët, populli serb e ka lënë vehten të
rrëzohet sic me të
drejtë e tregon ky libër, në humnerën më të ulët moral
njerëzore të pa
njohur deri sot nga qytetërimi bashkohor.''

Pas kësaj retrospektive dhe asaj cfar ndodhi realisht në
Ballkan kohët e
fundit, detyrimisht që cdokush zgjohet nga kllapia, dhe do
të duket edhe më
e dhimbëshme zgjidhja që kërkon Lordi Ashdoën. Shihet mirë
fillimi i
formimit të ortekut që tenton të na marrë para, po një
pjesë e politkës nuk
reagon si duhet, nuk arrin të shohë realitetin, nuk arrin
të zgjohet, të
gjejë forca dhe të reagojë por vazhdon në një inerci
somnambuleske të
rrëshqesë teposhtë.

5

Askush nuk dëshëron të shohë se celësi i vetëm i zgjidhjes
në Ballkan është
vlerësimi i plotë i shqiptarëve, si faktori determinant
stabilizues. Dhe
askush nuk shqetësohet që tharmi i së keqes, megalomania
serbomadhe ushqehet
përsëri. Sipas zgjidhjes që ofrohet, shqiptarët lihen
përsëri të shpërndarë,
të pafuqishëm, të copëzuar politikisht dhe ekonomikisht,
copëzuar
artificialisht në parcelat eksperimentale ballkanike sllave
në lidhje
vertikale gllabëruese me Beogradin.! Krijimi i një të
shtuquajture ''zone të
tregëtisë së lirë'' që futet pykë si barrierë pengimi për
futjen e vendeve
si Shqipëria etj. në BE, është një truk që dallohet lehtë.
Percaktimi
zbukurues ''zone e tregëtisë së lirë'' vetëm në një copë të
Ballkanit, nuk
mashtron njeri dhe është preludi i imponimit për një
ndërmvartësi dramatike
kufizuese në një pjesë të rajonit jashtë BE-së që do të
kërkojë të imponojë
drejt zhvillimeve politike drejt një Jugosllavije të re me
cfardo emërtimi.
Historia e këtyre ''zonave të lira''ekonomiko-politike që
coj në finale
shkatrrimtare u analizua gjatë në këtë shkrim. Trualli
shqiptar u nda që në
fillimin e shekulli të kaluar dhe pikërisht për hir të ati
copëzimi, kombi
shqiptar ndjehet ende i paorganizuar dhe jo në fuqinë që
mund të zhvillonte
dhe kjo dobësi do të bënte që hapësirat e shqiptare të
copëzuara në
''tunelin e tregëtisë së lirë''të uzurpohen me të gjitha
mënyrat kryesisht
nga serbët. Ja c'ndodh me Kosovë, arbitrarisht dhe në
mënyrë skandaloze
tejkalohen normat e trajtimeve të minoriteteve dhe bëhet
presion që duke
pasur vetëm 5% serbë, të trajtohet si një shoqëri
multietnike. Me qindra
hektarë tokë të shqiptarëve tentojnë të lihen si rezervate
që do ti
nënshtroheshin kushteve të vecanta të manastireve serbe.
Serbët të
shpërndarë anë e kënd Kosovës përpiqen të veprojnë si një
barrierë
paralizuese kundër funksjonimit te shtetit të ardhëshëm të
Kosovës duke
favorizuar ekspansionin e ri të Beogradit. Mund të fillojë
dhe me
Mitrovicën, një pikpyetje që zgjon fort ministrin e jashtëm
shqiptar dhe me
të drejtë me një ''Nëse.'' ai shfaq shqetësimin e tij
serioz dhe mirë bëri
kur tha që që cdo cënim i tërësisë së Kosovës na bën që të
mos garantojmë më
kufijtë në Ballkan. pra kjo do të conte drejt rrugëve për
zgjidhje të tjera
përfundimtare..!. As që na shkon në mendje se kemi të bëjmë
me një
pregatitje opinioni.për lëshime por e konsiderojmë si një
lëvizje të saktë
dhe të shëndetëshme.Të njëjtën gjë përsëriti dhe kryetari i
Kuvendit të
Kosovës, Kol Berisha. E njëjta gjë e shqetëson dhe ish
kryeministrin e
Kosovës, Bajram Rexhepi. Kjo ndjehet dhe te reagimi i prerë
i kryeministrit
të sotëm Agim Ceku për kufirin me Maqedoninë.
Nëse shkon puna deri aty, atëherë dardha e ka bishtin
mbrapa. Askush nuk të
garanton se cfar mund të ndodhë, politika ndërkombëtare
është një lloj
ankandi ku shitet e blihet për cmimin më të lartë.
Rrethanat rikrijohen cdo
ditë dhe a mos mendon kush se nesër do të kishim
''dajën''Europë garante,
sic kemi sot OSBE-në e për cdo grindje ? A nuk qe garante
ne Bosnje Europa
kur ne dy ditë serbët masakruan tetëmijë burra?
Para alternativave ''bashkuese'' me të tjerët dhe për më
tepër
mbarëballkanike, shqiptarët janë gjetur dhe më parë.
Ministri i jashtëm
shqiptar në vitet 1935, M.Konica, në një mbledhje
ndërballkanike në
Stamboll, shtroj vetëm një variant dhe vetëm një kusht,
Bashkimin e gjithë
shqiptarëve më përpara në një shtet të vetëm, ku do të
zhvilloheshin
natyrshëm të gjithëa energjitë tona, dhe më vonë të flitej
për te tjetër
gjë. Njëpjesë e politkanët te sotëm nuk e kanë demostruar
''stofin'' e
parardhësve dhe as nuk guxojnë të kenë idetë e tyre apo aq
më pak të shfaqin
kundërshtimin e tyre.
Ka forca dhe individe te politikes ne Europe qe kërkojnë
një zgjidhje
kompromisi në Ballkan në mënyrë që me sa më pak energji të
harxhuara të
ruajnë interesat dhe prioritetet e politikave të tyre. Edhe
tek disa shtete
që kanë kontribute serioze në rajon ka rryma qe nuk
shprehin shqetësim për
interesat ndërshqiptare pas situatës së luftërave që sapo
kaluam, por në
këndvështrimin rajonal u japin prioritet vetëm strategjive
sllave, prandaj
dalin projekte te tilla. Kështu dhe Hollbruk një
personalitet që ka qenë
tejet aktiv në vendimarrjen për rajonin, na jep një
sentence lapidare për
pavarësinë e Kosovës në debatin e Forumit Transatlantik në
Bruksel ku thotë:
''Me gjithë respektin që kam për miqtë e mij në Serbi,
tragjedia Kosovare do
të përfundojë me pavarësinë e Kosovës.. '',.. '', por pas
kesaj zgjidhje ai
sheh nje vazhdim te panatyrshem dhe sipas një formulimi të
mëparshëm,
''buldozeri''lëviz vetëm një kahje :''Një shtet i pavarur i
Kosovës duhet të
jetë në shoqërim të afërt ekonomik me Beogradin; me
Serbinë, Malin e Zi,
Maqedoninë e Bosnjen, por një shtet i pavarur me
identitetin e tij
nderkombëtar..''dhe nuk besoj se miqtë e tij serbë mund të
jenë krejt të
pakënaqur nga vizionet e tia. Në atë drejtim që sheh
Hollbruku dhe që e
parcializon kombin shqiptar në provinca ekonomike, ate që
po fiton sot
Kosova me luftën e vet dhe me ndihmën ndërkombëtare, nesër
do ta merrnin
serbët me dorën tjetër. Thjeshtë do të ishte si një këthim
i plotë në
situata analoge të mëparëshme nën Serbinë. As që bëhët
fjalë të gjykohet për
interesat e shqiptarëve në tërësi, jo vetëm kaq por
shmangen apo
nënvleftësohen shpërfillen plotësisht lidhjet në mes
shqiptarëve. Shqipëria
dhe shqiptarët në tërësi tek Hollbruku duket sikur s'kanë
të bëjnë fare me
këtë punë. Te duket sikur Shqipëria ne vizionet e tij lihet
heshtur nën
influencën, ekspansionin ekonomik dhe lidhjet me Greqinë,
si një zonë tjetër
ekonomiko politike në raport me zonën sllave që tenton të
rikrijohet? Dikur
shqiptarët ishin ndarë mes Romës dhe Bizantit, mes
perëndimit dhe lindjes,
drejt lindjes komuniste, ndërsa sot Hollbruku sikur kërkon
që të ndahen në
zona influence dhe dominimi mes sllavëve dhe grekëve, të dy
palët me
mentalitet përsëri lindor.
Duke vëzhguar dy vizionet shohim se cojnë ose në përpjekjet
për në një
neutralizim serb të të gjthë shqiptarëve ose për rivendosje
te një muri të
madh ndarës në mes nesh.
Por nuk ndjehet i njejti vizion ''sllavngjites'' ne
deklarimet e senatorit
republican Mc Cain ne fjalimin e mbajtur me rastin e 60
vjetorit te Planit
Marshall per Europen kur thote: ''Perfundimisht Pavaresia e
Kosoves eshte e
pashmangeshme'' dhe flet që Kosova duhet te udheheqe me
pergjegjesi nje
politike te jashtme.!

Pasojat e projekt- ideve ''bashkngjitese'', përvecse mbi
shqiptarët,
përplasen dhe mbi popujt e tjerë të Ballkanit dhe nga
përcapjet për
realizimin e tyre duket sikur dramat e tmerrëshme
ballkanike të fund
shekullit, mjerisht shkuan kot, sepse aftësia e politikës
''elastike'',
tenton ti reduktoj ato vetëm në lojra të mjera
euroballkanike.

6
Por suksesi i tentativave të tilla nuk mvaret vetëm tek
ideuesit e tyre.
Stipe Mesic që nuk dihet sesi kishte pasi kishte rënë disi
nën kurthën e
formulës se ''Ballkanit Perëndimor'' tashmë është zgjuar
nga gjumi dhe
kujton gjakderdhjet jugosllave.kujton amerikën dhe moralin
e saj politik që
nuk e pranon një gjë të tillë. Edhe të tjerët duhet të
zgjohen dhe do të
zgjohen shumë shpejt. Dhe ja që Xhefri Kuhner në Ëashington
Times shkruan:
''Prap bashkim ballkanik?''. Ideja e bashkimit ballkanik
është tejet e
papranueshme nga njerëzit e thjeshtë në atë rajon për një
arësye të
thjeshtë: Politikisht është e papranueshme, shtetet
multietnike pa dashjen e
tyre nuk kanë jetë të gjatë''. Njerëzit nuk duan më asgjë
të ngjajshme dhe
ja për një arësye a për një tjetër, këto ditë parlamenti
boshnjak i thotë jo
reformës kushtetuese të propozuar nga amerikanët që kishte
për qëllim të
forcojë qeverinë qendrore, presidenca të ndrohet nga ajo
kolektive me tre
presidentë, të kalojë me një president me qëllim që kjo të
ndihmojë për
antarësimin në NATO dhe BE. Por as përfitimi i mundshëm
joshës si ai i
futjes në NATO dhe BE, nuk i shtyn parlamentarët boshnjakë
të votojnë për
forcim-shtërngimin e qeverisë qëndrore. Tmerret nuk
harrohen, asnjë nuk
pranon më shtërngime ballkanike.
Duke parë për analogji me eksperiencat e paradështuara
jugosllave, dhe
ideatorët nuk kanë si të mos e kenë të qartë se janë para
një projekti të
destinuar ose më keq të parashikuar që të dështojë, para
një projekti që do
të sillte një shpërthim tjetër të ardhëshëm, por tashmë më
të egër, në mes
serbëve dhe shqiptarëve, një kasaphane të re të
paevitueshme me pasoja të
paparashikueshme dhe për Europën, nga kjo dhe hezitojnë dhe
prandaj
strategjia e BE për Ballkanin sic thotë Lordi Ashdoën është
në kolaps.
Pa dashur aspak që të tregohemi dyshues vetvetiu të
krijohet përshtypja
sikur në strategjinë globale europjane, kur zgjidhjet nuk
përputhen
plotësisht me interesat europjane ka rrethe politike që
pranojnë ta lenë një
pjësë të Ballkanit tashmë në përplasje të vazhdueshme si
një valvul
rregullatore shpërthimesh të herëpasëherëshme të politkës
europjane dhe më
gjërë.
Vetëm kështu dhe vetëm kështu mund të kuptosh se përse R.
Ëest thotë me
cinizëm që ''Ballkani kështu duhet të jetë përherë.!'' dhe
përse ka ende
qarqe europjane që e përkrahin një politikë të tillë sic
thotë Lordi
Ashdoën''

-Po cili është roli dhe misioni i politikës shqiptare në
këto situata që
lexohen haptas?
-Po politikanët shqiptar dhe gjithë shqiptarët pse duhet
atëherë të
shoqërojnë politikën europjane ngado që i vjen për cdo gjë
dhe të
përfshihen në transin dhe kolapsin e saj ndaj nesh dhe të
pranojnë projekte
që do të sillnin dramën tonë dhe do të vidhisnin interesat
kombëtare?
- Sa thellë janë zhytur politikanët nëpërmes hapave te
vegjël që i kanë
detyruar të hedhin njëri pas tjetrit dhe si mund të dalin
prej tyre?
Dikur ishte Jalta, ku Europa pat pjesën e saj të vendosjes
që u zgjidhi
duart serbëve dhe sllavëve në përgjithësi dhe u lidhi duart
shqiptarëve me
anën e komunizmit ndërshqiptar që i shërbeu mirë vendimeve
të Jaltës. Tash
janë disa nga europjanët që po kërkojnë tua rizgjidhin
duart e përgjakura
serbëve dhe tua lidhin shqiptarëve dhe të tjerëve.

7
F.Tuxhman pohon atë që dihet, që janë komunistët kroat ata
që e shkatërruan
shtetin kroat dhe e bashkuan me Serbinë. Të njëjtën gjë
deshën të bënin dhe
komunistët shqiptar ta bashkonin që atëherë Shqipërinë me
Jugosllavinë po
fati e deshti që Shqipëria të shpëtojë nga kurthi serb të
paktën. Kroatët,
sllovenët dhe maqedonët sapo i kanë ikur kurthit serb,
Bosnja në gjysëm
rrugën e saj ndërsa Kosova tashmë po i shkëputet mënxyrës
serbe. Ndërkohë që
të gjithë po shpëtojnë nga mënxyra e egër shovinisto
koloniale serbe
menjëherë shfaqet një skenar i ri i pabesueshëm:
rimbërthimi i asaj cfar
mund të mbërthehet nga një darë e re serbe. Kjo gjë nuk
mund të mimetizohet
dhe fshihet nën përcaktimin gjeografiko-politik
absurd''Ballkani
Perëndimor'', apo ''zonë e tregëtisë së lirë'' që në hartën
e stërmadhe blu
te Bashkimit Europjan që do plotësohet së shpejti këto dy
vite, do të mbetej
sic thotë njëri me të drejtë si një geto e vogël, e lënë
jashtë me qëllim
dhe e përbuzur.
Është abuzuar sa herë nga përkrahësit e svetnuar të
politikës greke në
Shqipëri dhe abuzohet përsëri se integrimi i Shqipërisë në
BE kalon nga
Athina, ndërsa tash na thuhet se më përpara duhet të
integroheni së bashku
me Serbinë në të ashtuquajturin Ballkan Perëndimor sepse
duhen bërë
transformime që të arrihen përputhje me standartet
europjane dhe pastaj si
top i ngjeshur ekonomikisht dhe politikisht ndoshta. nesër
mund të
pranoheni.ndoshta. në BE.
Pra tashti shqiptarëve u vihen të tjera vështirësi dhe
rruga për në BE kalon
përvecse nga Athina edhe nga Beogradi, dhe shqiptarëve u
takon paradoksi të
shqyhen dyshë...për të tentuar në një drejtim. !? Kjo na
vjen si strategji
e BE-së për tu vënë në jetë me metoda ''muskulare ''ashtu
sic thotë ish
ushtaraku i karrierës Lordi P.Ashdoën.
Është demonstruar dhe është e qartë se në ''Ballkan vlon
një racizëm i
tërbuar antishqiptar'' i ngjeshur me gjithfarë shpifjeve po
që në fakt
mundohen të fshehin idetë e përherëshme agresive për të
pushtuar territoret
shqiptare dhe për të shuar gradualisht identitetin shqiptar
më të vjetrin në
Ballkan e më gjërë. Përse kjo frymë raciste antishqiptare
tenton të
mbështetet nga nje pjese e vendeve te Europes? Si munden
atëherë shqiptarët
të futen me këmbët e veta nën një kurth të tillë?

Po për ta realizuar idenë e tij, duhet të përdoren muskujt
europjanë. thotë
Lordi Ashdoën. po ndaj kujt?
Pas vitit1995 dhe vecanërisht 1999-ës ''megjithëse me shumë
vonesë''u
përdorën muskujt e NATO-s kundër genocidit të përbindshëm
serb në Ballkan.
Po tashti kundër kujt do të përdoren muskujt europjanë dhe
të cfar natyre do
të jenë ata muskuj për të sajuar corbën e re të padëshëruar
nga shqiptarët?
Sigurisht kundër shqiptarëve në të gjitha trojet tona, në
Kosovë, në
Shqipëri, në Maqedoni dhe kudo, vec tyre dhe kundër
boshnjakëve, maqedonasve dhe malazezve që edhe ata nuk mund
ta pranojnë kurrë rifutjen nën hyqmin
serbomadh.

Shpresojmë që politikanët shqiptar të gjitha trevave,
intelektualët dhe të
gjithë shqiptarët nuk do të lejojnë në asnjë mënyrë që
interesat dhe e
ardhmja e shqiptarëve të përlahen nga kolapsi i politikës
europjane në
Ballkan, ne e dimë shumë mirë se cfar duam. E nesërmja
politike nuk i ngjet
kurrë përfytyrimeve të sotme iluzive lulka, lulka dhe duhet
përballuar
cfardo presioni që të na bëhet.
Rrekja pa rezerva e politikës pas idese së vazhdimësisë së
planifikuar dhe
sakrifikimi i interesave për të, qoftë dhe për një Europë
të Bashkuar, jo më
për projektin thellësisht antishqiptar që po flasim, shpreh
mjerimin dhe
injorancë te plotë te politikës dhe historisë ose
nënshtrimin që mbart
pasoja shumë të rënda të pareparueshme. Duhet ditur mirë,
ashtu si e tregon
dhe historia se askush nuk mund të bëhet garant për
interesat tona kur ne
vetë nuk behemi garant të tyre.


Me datën 27 prill, tetë presidentë nga vendet e tërë
Ballkanit, përvec
Greqisë dhe Kosovës u mblodhën në Durrës për të folur për
bashkëpunimin
ekonomik në Ballkan me ftesën e presidentëve Alfred Moisiu
dhe Stipe
Mesic.Pjesmarrja e Rumanisë dhe Bullgarisë sikur e shqeu
pak perden e rëndë
që duan të vendosin dhe do të donim ta shihnim atë nismë që
të ishte dhe si
një reflektim dhe reagim i i të dy presidentëve kundër
idesë së Ballkanit
Perëndimor. Lëvizja për një tregëti të lirë në Europën
Juglindore
pavarësisht se shmang dhe i bën një konkurrencë të
qëllimshme dhe pengon
lidhjen direkte të shteteve që nuk hyjnë në BE me ata që
janë në të, duket
si një lëvizje pak më e plotë ekonomike për gjithë hapsirën
ballkanike
ndryshe nga Ballkani Perëndimor një zonë tepër e sajuar dhe
rrudhur
artificialisht. Megjithatë ne menjehere mbi ne vershon
propaganda dhe s'na
len kohë të gjykojmë dhe kështu ka ekonomistë që duan ta
shohin këtë nismë
mbarë ballkanike si një zanafillë përparimi dhe relaksimi
politik në
Ballkan, gjë që është jasht fuqisë së argumentimit. Ashtu
nguten kur e
shohin si dicka jo të mirë që sasia e eksportit brenda
vendeve të Europës
Juglindore është vetëm 12%, ndërsa pjesa tjetër prej 41%
zhvillohet me
vendet si Italia, Greqia, Gjermania, Austria etj. Duke
krahasuar nivelet e
përfitimit nga cmimet nuk do ta quaja aq shumë ''si
negative''një
disproporcion të tillë. Megjithatë nisma për Europën
Juglindore vendosi me 6
prill në Samitin e Bukureshtit që . marrëveshja të hyj në
fuqi në vitin
2007. Si do të vazhdojë kjo marrëveshje pas hyrjes së
Rumanisë dhe
Bullgarisë në BE kur ato do ti kenë krahët më të lirë dhe
të privilegjuar,
kjo është një temë për tu diskutuar dhe urojmë që të mos
cojë në një
shmangëje tangente taktike të këtyre dy shteteve më pas
bashkë me Greqinë
dhe braktisjen e vendeve tjera në Ballkanin Perëndimor!
Megjithatë zgjidhjet
e problemeve si ajo energjitike mund të përfshijnë të gjthë
rajonin në
rjetet mbarëeuropjane këtu nuk ka arsye për tu kufizuar,
asnjëherë shtetet
nuk kanë privuar vehten nga bashkëpunimi.
Por dhe kjo është një gjysëm zgjidhje me rezultante të
pakënaqëshme
përderisa është në mes pabarazia e gjatësisë së shtrirjes
së këmbëve nga
palët në kontinent dhe vec tjerash nuk është aspak premisë
për të zgjidhur
problemet e mbetura në Ballkan dhe aq me teper nuk siguron
futjen ne BE.
Marrëveshja reale për të qetësuar situatën Ballkanike nuk
duhet të kalonte
nëpërmes gjysëm zgjidhjeve, manovrimeve lloj lloj, por të
realizohej futja
në BE e shteteve që apirojnë. Për hir të theksit të vecantë
sjellim dhe
njëherë një bisedë me datë 24 prill, të Kryetares së
Kuvendit të Shqipërisë
me të derguarin e Vatikanit, ku Monsinjor Xhovani Lojola
thotë ''Shqipëria
është pjesë e Europës dhe nuk mund të jetë vecse pjesë e
BE-së''.



Po përse është kaq e koklavitur situata, përse europjanët
përpëliten në
zgjedhjet e tyre absurde dhe i shtyjnë shqiptarët dhe të
tjerët drejt
moszgjidhjes, humbjes dhe shkatërrimit?.
Hose Manuel Barroso, kryetari i Komisionit Europjan na e
jep indirekt
përgjigjen kur flet për Kosovën dhe shprehet se Kosova
është ndoshta ceshtja
më e rëndësishme në botë sot për sot. Po si mund të arrijë
situata deri në
këtë pikë kritike? Sigurisht vetëm nëse aty mpleksen
konkurrencat më të
fuqishme në botë, ndryshe nuk do të kishte këtë ngarkesë.
Përvec bashkpunimit dhe mirëkuptimit euroamerikan që ka
dhënë frutet e sajë
në të mirë të shqiptarëve të Kosovës dhe në trevat tjera,
dhe prandaj
mirënjohja e shqiptarëve, nuk mund të shlyhet kurrë nga
koha, është e
sigurtë që dhe përplasja e vizioneve dhe e interesave
amerikane me ata
europjane, krijon një situatë që parashtron zgjidhje të
ndryshme. Vërtetë që
jemi në Europë por mefshtësia dhe njëanësia flagrante
europjane që la të
shkaktohen aq shumë drama në gjirin e kontinentit, kanë
bërë që roli i
SH.B.A në Ballkan të bëhet determinant dhe deri i
konsideruar nga popujt e
sulmuar si një shpëtim nga qielli për tëshpëtuar prej
gjenocidit të egër që
serbët po zhvillonin për shtatë palë qejfe nën sehirin
skandaloz pasiv
europjan. Por e keqja është se pazotësia e Europës dhe
dobësia e saj e
veprimit nuk vinin nga dobësia reale e saj por rridhnin
nga paragjykimi i
thellë që Europa kishte për Ballkanin sepse ashtu sic thotë
Lordi Ashdoën,
ka qarqe që dhe sot mendojnë që ta lënë pësrëri Ballkanin
në grindjet e
veta. Sigurisht tek kjo politikë që nuk mund të ishte aspak
rastësore por
vetëm e paravendosur, e kishte bazën dhe lejimi i politikes
agresive
genocidale serbe. Faktori amerikan ka kontribut shumë të
madh pozitiv por si
rrjedhojë dhe interesat e tia ne Ballkan. Megjithëse flitet
për shmangëje
graduale të amerikanëve nga Ballkani, pesha e SH.B.A është
tepër e madhe dhe
xhelozia konkurrenciale e padëshirës dhe pazotsisë dhe
pavendosmërisë
europjane në Ballkan përvijon ide përjashtuese ndaj
faktorit amerikan.
Formula që dëgjohet sot po që vjen që nga koha e
perandorisë osmane,
Ballkani i ballkanasve, tashti reduktohet në Ballkani
Perëndimor i
ballkanasve perëndimor dhe tenton të shmangë, dobësojë,
largojë sa më shumë
pikërisht ''uzurpuesin'' e ri të kësaj zone influence
SH.B.A-në. Faktori
shqiptar, për një kohë të gjatë i keqpërdorur nga Europa, u
ndje i përkrahur
në luftën e Kosovës fortas nga aleanca atlantike, ku ka
kontributin e vet të
padiskutueshëm dhe Europa por që veproj vetëm pasi u shty
fort nga një shtet
i Europës, pikërisht nga Mbretëria e Bashkuar, pra Anglija
sic themi ne,
përvec SHBA dhe shqiptarët i janë tejet mirënjohës. Por
menjëherë duket se
një pjesë e shteteve europiane të orientuar nga interesat e
tyre strategjike
te burimeve lindore të energjisë dhe balancimeve
strategjike në botë iu
këthye politikës tradicionale rajonale dhe shqiptarët nuk
kanë si të mos
jenë të shqetësuar. Cili duhet të jetë qëndrimi i politikës
shqiptare në të
gjitha trojet tona?

8
Situatat ndryshojnë vazhdimisht. Tashme disa nga sllavët
megjithëse të
përvëluar shpëtuan nga përqafimi i zjarrtë serb, kurse
serbët mendojnë se
nuk kanë krime për të shlyer .Në Hagë vetëm dy, tre vetë.
Por Edmund Shtojber thotë se ''diskutimet mbi antarësimin e
Maqedonisë,
Serbisë dhe Malit të Zi në BE, shkaktojnë frikë te
njerëzit''..shqiptarët
janë jasht këti anatemimi., po kjo tregon se sa shumë janë
tronditur
europjanët nga krimi serb, saqë duan ta largojnë nga vehtja
fantaznmën e
krimeve serbe dhe të shmangin ankthin e futjes në BE të
këtyre shteteve .,
Por ama disa, me gjakftohtësi nuk ngurrojnë tu ofrojnë apo
imponojnë të
tjerëve që të bashkjetojnë me fantazmen genocidale që
shetit prap e lirë dhe
e etur, ende në dorë ka kamën te përgjakur mbi shpinën e po
atyre popujve që
u propozohet bashkimi me të..
Europa shmang nga vehtja fantazmën por nga ana tjetër qarqe
të saj shfaqin
një nevojë atavike qe serbët të shpërblehen për zanatin e
nevojshëm të
xhelatit politik të ''përqafimeve'' që përdoret si një
rregullator i
pamshirshëm në politikë dhe kërkohet që lëvizja e filluar
në vitet 90 nga
serbët të lihet të vazhdojë, iku kush iku por të tjerë
duhet ti nënshtrohen
përqafimit serb.!
Ende pa dalë mirë Kosova dhe të tjerët nga kthetrat serbe,
kërkohet që
përqafimi i zjarrtë serb të vazhdojë aty ku i duhet atyre
tashmë dhe të
përhapet dhe mbi shqiptarët në të gjitha trevat.

Disa nga rrethet e politikës europjane, për fat të mirë jo
të gjithë na e
largojnë Europën për të vënë në jetë idetë dhe qëllimet e
tyre. Cdo ditë
ndryshojnë situatat, kështu Edmund Shtojber na bën të
kuptojmë dicka dhe në
lidhje me standartet kur thotë që shteteve që mund të
aspirojnë drejt BE
duhet tu ngrihet pragu i vështirësive bile edhe nëse ata
kanë realizuar
kushtet për antarësim. BE tash e mbrapa do të shohë
''aftësinë thithëse''
gjë që për të cilën flitet tashmë dhe që do të thotë BE do
të shohë me
subjektivizm cdo antar potencial dhe në këtë mënyrë mund të
blokojë kur të
dojë cdo pranim. Për një grup prej dhjetë shtetesh prej
shumë dhjetra
miljonësh BE nuk pat pragje të tilla.
Për BE-në me një popullsi prej afër 500 miljonësh, i
ashtuquajturi Ballkan
Perëndimor që përfshin një popullsi mjaft të vogël thuejse
sa të një shteti
si Rumania qe ne 2007-ten futet ne te, na përbëka një
problem shumë të madh
për BE-në aq sa që të pengojë sejcilin nga shtetet e
mbetura të futen
direkt në BE? Tashmë asnjë cilimi politik, i verbër apo
hipokrit nuk mund të
thotë se BE-ja parashtron vetëm problem arritje standartesh
në ceshtjen e
zgjërimit, por duhet të pohojë se dilema europjane nuk
është aspak
ekonomike.
Cfar thamë e rrëzon argumentin që kërkon që më përpara
vendet e ''Ballkanit
Perëndimor'' duhet të sheshojnë ngatrresat mes tyre dhe
pastaj. ndoshta si
të jetë humori politik europjan..aftësia absorbuese.. të
nesërmen edhe mund
të futen në BE. Në një eksperiment ''vëllazërimi''
ndërvëllazëror sllav për
qetësi dhe për mirëqënie që zgjati 90 vjet, u arrit e
kundërta, shkatërrimi,
dhe as në shekuj nuk mund të arrihet gje në këtë rrugë që
kërkon ti hapë
shtigje dominimit ekonomik, politik potencial serb në rajon
mbi kurrizin e
të tjerëve. Kjo lidhje nuk eci, sic thotë Gjukanovici. Nuk
mund të shuhen
kështu shkaqet e ngatrresave që të mos i transmetojnë
pastaj potencialet e
tyre destruktive në BE. Variantin e dyshimtë e ofron dhe
ministri i
brëndshëm francez Sarkozy: ''Lërini ato shtete ti zgjidhin
njëherë
ngatrresat mes tyre..pastaj.. shohim'', megjithëse ai e din
mirë se ky
eksperiment i përsëritur është i destinuar që të dështojë
dhe atëherë na
shfaqet shqetësuese dhe pyetja që bën indirekt Lordi
Ashdoën : A don Europa
ta paqtojë Ballkanin? Është konstatimi i tij që krejt
strategjia europjane
për Ballkanin është në një konfuzion të plotë për arsye që
nuk kanë të bëjnë
aspak me progresin në rajon, dhe përsërisim dhe njëherë atë
që thotë më parë
se vizioni i Europës për të ardhmen në Ballkan asht në prag
të kolapsit.''
Cgënjimi është dhe më afer kur shohim kancelaren gjermane
Anxhela Merkel që
shkon më tej dhe shton apo sqaron konfuzionin, kur me 16
mars deklaron që
vendeve që aspirojnë për në BE, tu afrohet partneritet i
privilegjuar por jo
antarësim.
Dhe nismat për Europën Juglindore dhe të ashtuquajturin
Ballkan Perëndimor
vecse cojnë ujë në këtë mulli.
Popuj të lëkundur dhe deziluzionuar, të cilët për më tepër
përpiqen ti
shtyjnë për tu futur edhe më ngusht në shtegun e egër të
bashkimit rajonal
të Ballkanit Perëndimor, drejt rijugosllavizimit.!!! Po
sikur të tentohet
tashti sërisht drejt një eksperimenti tjetër për bashkimin
e të kundërtave
të pa përputhëshme, të serbëve me shqiptarët dhe të tjerve
pas asaj
eksperience të sapokaluar, kjo do të shkaktonte katrahurën
më të madhë që ka
parë Ballkani, por zjarri që u kufizua njëherë në Ballkan
sic thotë përseri
Ashdoën, tashmë nuk dihet se ku mund të ndalej, prandaj
Europës do ti duhej
të mendonte në mënyrë më racionale dhe të shmangëte frymën
e politikës së
dhelprës-falkua në Ballkan..Serbia e mori sinonimin e vet
në histori, i
rikrijoj kalorësit e së keqes, kasapët e kohëve tona dhe
vec kësaj humbi dhe
fitoj cfar mundi. Përvec përcapjeve të fundit për të vjelë
maksimumin e
mundshëm nga prodhimet e bisedimeve politike e situatat,
Serbia a thua do të
ishte gati dhe njëherë të gëlltitej ''trimërisht '' në
lojën e të tjerëve në
një rroposje dhe vetvrasje përfundimtare, nën peshën e
shteteve që i ofrohen
nën sqetull por që nuk mund ti mbajë kurrë as dhe një ditë
? Pavarësisht se
situta që i ofrohet duket përfituese post koloniale as që
ma ha mëndja që
mund të pranojë të fusë zjarrin sërisht brenda vehtes,
pavarësisht se
marrëzitë e megallomanisë janë të pakufi ashtu si dhe më
pas pasojat e
marrëzive.
Lordi P.Ashdoën, që nuk është i vetëm në idetë e tij,
pavarësisht se
transmeton nje ndjenjë dhimbje njerëzore dhe ndjehet
vërtetë i sinqertë, ai
i përcjell ne fakt në idetë e tij një pjesë të frymës
europjane të të
kuptuarit të politikës dhe të interesave te saj dhe
arsyeton të mundëshmen
sipas vizioneve penguese të saj. Ai denoncon përjashtimin e
këtyre vendeve
nga projekti i madh europjan dhe braktisjen e vendeve për
të cilët po flasim
ai e sheh me pasoja tragjike. Po ky këndvështrimi qoftë dhe
i nisur nga
qëllime positive, cuditërisht anashkalon dhe mendimin e
veprimin politik
zyrtar solid të Britanisë së Madhe që ka një kontribut të
jashtëzakonshëm
nismëtar dhe tejet aktiv vendimarrës në rajon që pas
ardhjes së laburistëve
në pushtet nën drejtimin e Kryeministrit Toni Bler, si dje
në luftën për
Kosovën dhe sot me mbështetjen e fuqishme të Pvarësisë së
Kosovës dhe nuk ka
shtruar asnjëherë ide të tilla, potencialisht destruktive.
Po ideja e Lordit
Ashdoën vjen dhe si një inerci e pandalëshme e eksperiencës
personale nga
drama e trerealitetit faktik etnik boshnjak të sforcuar në
vazhdimësi nga
faktori qeverisës ndërkombëtar. Ai nuk sheh dhe nuk kërkon
aspak zgjidhjen
në të drejtën e shpallur të vetvendosjes së kombeve që do
të do krijonte atë
forcë stabilizuese të domosdoshme dhe të vazhdueshme në
Ballkan që i jep
fund strategjikisht njëherë e mirë tendencave të
shovinizmit megalloman
serbomadh dhe cfardo forcash tjera destruktive dhe krijon
bazat për dinjitet
dhe prosperitet të natyrshëm në të gjithë rajonin.
Vecanërisht duket qartë
se ai nuk njeh Cështjen Shqiptare dhe zgjidhjen e saj të
natyrëshme, dhe jam
i bindur se nëse do ta njihte do të shihte se dhe nga
zgjidhja e saj do të
vinte dhe një zgjidhje shumë më e lehtë dhe për Bosnjen që
ai e njeh më
mirë. Afrimi ekonomik, politik dhe kulturor i shqiptarëve
do të ishte
kontributi më pozitiv në Ballkan, një kahe po ashtu drejt
bashkimit të
mundshëm paqësor të shqiptarëve nesër. Pra zgjidhja duhet
të jetë në natyrën
reale të situatës se kombeve e shteteve dhe krejt e
ndryshme nga ajo që
projektohet në propozime të ngjajshme. Por nëse do të
tentohet drejt
''Ballkanit prëndimor''do të thotë se indirekt krijohen
premisat që të
shkohet drejt zgjidhjeve të plota por në një rrugë me
dhimbje. Seicili nga
vendet për të cilat bëhet fjalë duke përfshirë dhe Kosovën
e Pavarur, duhet
të ecin në procesin që ka avancuar shumë, dhe në një
periudhë të ndërmjetme
meditimi dhe veprimi politik të shohim se cfar mund të
sjellë politika e
integrimit ndërshqiptar . Më pastaj vjen normalisht futja
direkt në BE.
Vetëm ekuilibri i brendshëm i BE, që nuk ka si qendër një
qytet si Beogradin
që politikisht është bërë sinonim i barbarisë dhe mbart në
gjirin e tij
turmat e fantazmave te gjalla vepruese te krimit për popujt
rreth serbëve,
po ka si qendërlidhje Brukselin barazekuilibrues, që do të
sillte një
relaksim të jashtëzakonshëm indirekt në rajon dhe në
Europë.
Rosmari di Carlo, ndihmës sekretarjashtetërore amerikane
për Ceshtjet
europjane dhe euroaziatike, në takimin ministror të vendeve
të Kartës së
Adriatikut, me dt, 26 prill tha që Europa nuk do të jetë
kurrë e qetë e
tërësishme dhe në paqë pa stabilitetin dhe integrimin e
tërësishëm në BE.
Duke i dhënë fund dhe frymës dyshuese ksenofobe,
përjashtuese të qarqeve të
politikës konfuze në Europë, të gjithë duke përfshirë dhe
Europën do të
shpëtonin nga cengeli serb si dhe nga kurthat tjera. Po
ashtu, Mesazhi i
SHBA ''Jo më Jugosllavi, jo më gjakderdhje'' vetëm se
reflekton mesazhin e
palëkundur të shqiptarëve dhe jemi të bindur dhe të popujve
tjerë të kësaj
hapësire dhe që është: ''Kurrë më Jugosllavi''. Kjo është
rruga e vetme që
mbart zgjidhjen, asnjë tjetër.

Genc RIZAI
26 prill 2006

SPROVA QË NUK I QËNDRON DOT PROVAVE

Disa tema me rëndësi teorike e praktike si “tema e
identitetit” mbeten fushë debatesh të papërfunduar. Këtë
po e tregon debati i kohëve të fundit ku janë përfshirë
Ismail Kadareja dhe Rexhep Qosja. Për mendimin tim Rexhepi
e ka vënë keq poshtë Ismailin dhe po e dërrmon. Siç e ka
thënë Rexhepi, Ismaili ka rrëshqitur. Kjo duhet kuptuar se
ka rrëshqitur nga koka, jo nga këmbët, përderisa Kadareja
me “sprovën “e tij “Identiteti europian i shqiptave” dha
shkas që të hapet midis shqiptarësh një debat që ende nuk
kanë nisur ta bëjnë ata kombe europianë që kanë ngritur
flamurin e bashkimit të Europës para më shumë se një gjysmë
shekulli. Askush në Europë nuk ka nisur të bëjë debatin e
zëvendësimit të identitetit kombëtar me një mbidentitet të
stisur kontinental europian. Europa e Bashkuar përkundrazi
shihet si tërësi e identitetesh më të spikatur e më të
afirmuar kombëtarë.
“Sprova” e Kadaresë për zvenitjen e identitetit kombëtar në
dobi të një identiteti kontinental europian nuk na ka
gjetur fare gafil, sepse idetë që parashtron e mbron
Kadareja janë paraqitur në shumë raste të tjera në forma të
ndryshme, jo vetëm nga Ismaili. Një shkrues nga Kosova, që
ka prirje katolikocentriste të afërta me të Kadaresë, disa
herë në gazetën “Koha Jonë” na kishte ngacmuar me
pikëpamjen e tij të tjerrë trashë se shqiptarët qenkan ende
në dilemën e madhe për të përcaktuar identitetin e tyre,
bënte para Kadaresë “sfidën kadareane” se shqiptarët duhet
të përcaktohen për ”identitet perëndimor”, apo për
”identitet oriental”, duke dhënë dhe verdiktin e tij se
“identiteti perëndimor nuk mund të ngrihet mbi baza të
identitetit oriental. Një intelektual tjetër, shqiptar
Kosovë në Paris, nëpërmjet gazetës “Metropol” na ka ofruar
mësimet e tij për rrezikun që përbëjnë ”identitetet e
ngurtësuara”. Të tjerë kanë shkruar për aspekte më të
ngushta të kësaj teme. Kështu që ishim të përgatitur për ta
vëzhguar, jo për ta gëlltitur symbyllur “sprovën” (më saktë
provën sfiduese) të Kadaresë, e cila do të jepte patjetër
efekte të menjëhershme anësore.
Identitetet mund të jenë të gjithëfarëshme dhe nuk është
punë me leverdi të numërosh llojet e tyre. Me rëndësi është
që asnjëherë të mos lihet jashtë vëmendjes se identiteti
duhet kuptuar në mënyrë më të thjeshtë të mundëshme për të
mos pasur telashe me të. Identiteti është ajo cilësi që
qenien, ose sendin dhe dukurinë e dallon nga të tjerat. Pra
identiteti është dallim dhe asgjë tjetër. Në mësimet e
filozofisë, madje edhe në mësimet e lëndës së
kriminalistikës, studentëve u shpjegohet qysh në fillim se
çdo gjë është identike vetëm me veten e saj. Kjo vlen edhe
për njerëzit, për grupet njerëzove, për dukuritë , për
kombet e shtetet.
Profesori britanik Xhorxh Shëflin në veprën e tij studimore
“Kombet, identiteti, pushteti. Politikat e reja në Europë”,
botuar në vitin 2000 në Angli, u ka kushtuar shumë vëmendje
ndërthurjeve midis identiteteve kombëtare dhe etnike me
qytetarinë e shtetësinë e njerëzve, me shtetin e
demokracinë. Ai ka përcaktuar si tre përbërës të ndërvarur
të jetës kombëtare: shoqërinë civile, shtetin dhe etninë
dhe përmend se në Europë pas vitit 1990 po merr ndikim një
përmasë e katërt ndërkombëtare, shtetësia europiane. Pra si
përmasë të katërt ka trajtuar shtetësinë europiane, jo
ndonjë “identitet europian”, ndonëse nuk themi që nuk
ekziston farë identiteti europian, sepse ekzistojnë
dallimet kontinentale në rruzullin tokësor.
Profesori Shëflin e ka thënë me sigurinë e shkencëtarit, jo
të letrarit trillues si Kadareja, se: “Në shtetet civile
të Europës Perëndimore etnizmi nuk zhduket… Shoqëria civile
gjen shprehjen e vet nëpërmjet rregullave mbi shtetësinë”
dhe “në fakt në njëfarë mënyre çdo shtet europian është një
shtet shumëetnik”. Pra, ka bërë fjalë për disa identitete
njëherësh.Tingëlloi shumë paradoksale, inatçore dhe jashtë
një gjykimi të tillë shkencor deklarata që kryeministri
italian, Silvio Berluskoni, bëri gjatë fushatës elektorale
në mars të vitit 2006 se pranon imigrantë në Itali, por me
kusht që Italia të mos bëhet “shtet shumëetnik”. Kurse
shqiptarëve në Kosovë Europa në vend të shtetit të tyre
kombëtar kërkon t’u imponojë ”shoqërinë multietnike”. Kjo
është jo shkencë, por lojë me identitetet. Edhe Greqia bën
trysni të pandërprerë dhe harbute të detyrojë qeverinë e
parlamentin e Shqipërisë të miratojnë një ligj për ta bërë
artificialisht Shqipërinë vend shumëetnik, ndonëse kjo ka
shkallën më të lartë të homogjenitetit kombëtar në Europë.
Kjo është diçka më e keqe se lojë me identitetet.
Por ao që na intereson më shumë për këtë shkrim nga
përfundimet e profesorit Shëflin është se: “Shteti modern
ka interes të çojë përpara një shkallë të caktuar të
homogjenitetit etnik, duke përdorur për këtë qëllim
sistemin arsimor shtetëror”. Kurse grekët në Shqipëri bëjnë
përpjekje të mëdha të minojnë pikërisht këtë sistem, siç
dëshmon këmbëngulja e tyre për të hapur shkolla në gjuhën
greke jo vetëm në zonën e minoritetit, por edhe në Himarë e
në katër anët e Shqipërisë. Shëflin ka thënë se:
“Demokracia duhet të mbajë parasysh etnizmin dhe etnizmi
duhet të jetë në ujdi me demokracinë”.
Kurse Greqia përpiqet t’i imponojë Shqipërisë një
shpërbërje etnike në emër të demokracisë, edhe si kusht për
demokratizimin, në një kohë që në Greqi etnizmi qëndron mbi
demokracinë dhe demokracia nuk frenon shovinizmin.
Kryeministrin Sali Berisha filluan ta kërcënojnë sapo u
rikthye në pushtet se po të mos e plotësojë sa më parë
kërkesën greke që shqiptarët të ndryshojnë kombësinë, pra
të prishin identitetin e tyre, mund të përballet me një
mësymje tjetër si e vitit 1997 nga Greqia për ta rrëzuar
nga fuqia. Përsa kohë që Berisha nuk do të arrijë të
çlirohet nga “sindromi grek” i vitit 1997 kot u bën
shqiptarëve premtime, kot lëshon gjithë ato bubullima se do
të bëj këtë e atë.
Kurse Ismail Kadareja dhe bashkëmendimtarë të tij na ftojnë
që energjitë tona mendore t’i shpenzojmë duke u marrë me
identitetin europian të shqiptarëve, me një identitet ende
imagjinar dhe ende pa model teorik. Për fat të keq gjërat e
imagjinuara dhe të paprovuara bëhen shumë tërheqëse për
disa kategori shqiptarësh , sidomos intelektualë me
përgatitje të çalë, ose qytetarë që ëndërrojnë me sy hapur,
sepse u duket se kështu përparojnë shpejt dhe arrijnë të
kapin edhe kohën e humbur për shkak rrethanash historike.
Profesori Shëflin ka theksuar gjithashtu se: “Atje ku
shteti, shtetësia dhe etnizmi janë të gjithë të dobët, si
në Bjellarus, ekzistenca e jetës së pavarur kombëtare vihet
shumë në dyshim nga banorët e vendit”. Këto fjalë duhen
marrë si një paralajmërim serioz edhe për ne shqiptarët në
rrethanat kërcënuese që po na krijojnë fqinjët dhe të huajt
e tjerë që duan të na zhysin thellë e më thellë në një
gjendje zhgënjimi, pezmatimi, të pashpresë; që të na bëjnë
të mërzitemi deri nga qenia jonë kombëtare, të na rëndohet
shpirti ynë shqiptar e të na neveritet lëkura jonë
shqiptare, e cila, ç’është e vërteta, mban ende shtresa e
aromë djersësh të vuajtjeve dhe dregëza të plagëve të
tragjedive.
Duan pra, të na hedhin në një mjerim shpirtëror që të mos
na bëjë më përshtypje se na ndërrojnë emrin, fenë,
kombësinë, vetëm të na sigurohet një punë hyzmeqari në
Greqi, Itali, në Kanada e firifistun, një copë bukë si
lëmoshë, një vizë për të thyer qafën dikund larg. A mund të
mbyllim sytë dhe ta pranojmë këtë si një “identitet të ri
europian” që do ta na nxjerrë në selamet?! Dhe këtë mjerin
na e sjellin në derë bash njerëzit që duhet ta
kundërshtojnë më shumë. Kryetari i shtetit shkon në Londër
dhe paraqet këtë fizionomi mjerane të kombit shqiptar, si
komb me shumicë hipokrite, kriptomyslimane e
kriptokristiane. “Gjeniu i letrave” e ”Nderi i kombit”,
Ismail Kadareja vjen nga Parisi për të na lënë në derë
mllefet e humbjes së identitetit të tij, të dyzimit e
dyfytyrësimit të tij si “sprova” e tij “Identiteti europian
i shqiptarëve “, madje na paralajmëron se për të krijuar
këtë identitet të ri ai paska ndërmend ta nis punën nga
“meremetimi i ndërtesës së harmonisë fetare” në Shqipëri, e
vetmja ndërtesë e jona që ne e dimë se kemi më të bukurën,
më të fortën, më të pastërtën në krahasim me të tjerët.
Por Kadaresë së lajthitur pas identitetit europian, që
fetarisht ai e koncepton vetëm si të krishterë, madje
katolik, ndërtesa e “harmonisë fetare shqiptare” nuk ia
mbushka më syrin, dhe ia paska ënda ta rrënojë që të ngrejë
në vend të saj një ndërtesë të re “harmonie fetare të
perëndimorizuar” (lexo krishterizuar) se kështu duket i
kanë sugjeruar edhe ata drejtuesit e Universitetit “Jezuit”
në Amerikë që e kanë përkëdhelur gjatë vizitës së kohëve të
fundit të Kadaresë në Nju Jork (shih gazetën “55”, 2 maj
2006).

Meqenëse Kadareja e paska vendosur ta “meremetojë godinën e
harmonisë fetare” në Shqipëri duhet t’u paraqesë më parë
shqiptarëve preventivat sa do të kushtojë ky meremetim, t’u
tregojë se me cilët ndërmarrje meremetuese ka ndërmend të
lidhë kontrata, si dhe t’u japë paraprakisht skicat se si
do të jetë kjo godinë pas këtyre meremetimve. Përndryshe
shqiptarët kanë të drejtë t’i thonë Kadaresë “ ndalu beg se
ka dhe një hendek” për t’u kapërcyer, para se ti ta
“meremtosh” sipas qejfit tënd godinën e harmonisë fetare në
Shqipëri, ashtu siç nisën të meremetonin Ministria e
kulturës e zotëri Leskajt, Instituti i monumenteve të
kulturës me paratë e ambasadës amerikane xhaminë në Kalanë
e Shkodrës për ta kthyer në identitetin e saj të krishterë.
Deshën t’ia shtonin edhe një episod të shekullit XXI
Legjendës së famshme të Rozafës që përmban e simbolizon
filozofinë trishtuese “bëj e prish”. Tani përçunduesi
letrar i legjendave, Ismail Kadareja, paska ndërmend që
edhe harmoninë fetare të shqiptarëve ta kthejë në “Legjendë
të Rozafës”, bëj e prish.
Në këtë rast e vlen t’i kujtojmë Kadaresë se nga mania për
“meremetimin e godinës së e harmonisë fetare” në Shqipëri
mund t’i sjellë edhe atij një qortim të ngjashëm me atë që
një mbret katolik i Spanjës u bëri rikonkuistadorëve të
zellshëm katolikë pasi pa se ata kishin rrënuar një nga
xhamitë më të bukura për ta bërë kishë të rëndomtë. Mbreti
u tha: ”nuk e shihni se me këtë që keni bërë ju keni
prishur një gjë që nuk bëhet dot më dhe keni bërë një gjë
që e gjen kudo”. Prandaj Kadareja do të bënte më mirë të
hiqte dorë nga projektet e tij për “meremetimin e godinës
së harmonisë fetare” në Shqipëri dhe të bashkohej me ata
shqiptarë që këtë godinë harmonie duan ta ruajnë si e kanë
gjetur nga paraardhësit e tyre. Të prishësh një harmoni
fetare në Shqipëri është mëkat e dëm më i rëndë se të
prishësh një xhami të bukur si ajo për të cilën i erdhi keq
edhe mbretit katolik në Spanjë para disa shekujsh. Kështu
nuk bëhen identitetet e reja por ringjallen sherret e
vjetra.
Nëse Kadaresë i rëndon të jetë shqiptar si shumica e
popullsisë së Shqipërisë, në Francë është, le të
tjetërsohet si t’ia ketë qejfi në fe, në kombësi, gjak, të
bëjë po deshi operacion plastik për të ndërruar lëkurën.
Por ata shqiptarë që nuk janë të sektit të tij kanë të
drejtën t’ia përsërisin sa herë t’i bezdisë se mjaft ka
dërdëllisur për të shtyrë shqiptarët të tjetërsohen
fetarisht.
Në mjerimin e rrezikshëm që përshkruan Shëflin për
Bjellarusin përpiqen të na zhysin edhe ata që me pathos
katolikocentrist vatikanas duan të na heqin me shiringat e
“mirëbërësisë së krishterë” shpirtin shqiptar shekullor për
të na futur në trupin njerëzor e kombëtar “shpirtin e Nënë
Terezës së Kalkutës”, për të zëvendësuar shqiptarizmin e
njohur me nënëterezizmin e kultivuar në Indi nga Vatikani,
që është “klithmë për durim nën mjerim”. Ne shqiptarëve nuk
do të na shërbejë për asgjë në qoftë se biem në kthetrat e
një nënëterezizmi të tillë. Na bën më mirë po të qëndrojmë
larg frymës nënëtereziste të të jetuarit për mëshirë, të të
kënaqurit me mëshirën e të tjerëve ndaj nesh dhe me durimin
tonë të pakufishën ndaj skllavërimit mendor e shpirtëror.
Fryma e nënëterezimit vetën do të na bëjë pre më të lehtë
për fqinjët dhe kavie eksperimentale për Europën.
Arkitekti i “identitetit europian të shqiptarëve” dhe
njëherësh projektuesi i “meremetimit të godinës së
harmonisë fetare” në Shqipëri, Ismail Kadareja, tani mund
të jetë shumë i zënë me telashet që i ka nxjerrë replika e
Rexhep Qosjes. Por është në të mirë të tij që t’i kushtojë
vëmendje edhe një interviste të kolegut të tij në majën e
letrave shqipe , Ditëro Agollit, që pa përmendur Kadarenë
bën fjalë për megallomanitë në kadareadën politike . Me
shumë lezet e finesë Agolli i ka parashtruar arsyet përse
shqiptarët nuk duhet të dalldisin tej mase pas tëhuajsimit
kadarean e nënëterezist. Agolli bën paralelizmat
kuptimplotë: “Dy shpikjet më të mëdha të njerëzimit janë
rrota dhe libri (shkronja). Buzuku ynë i dashur kur rrotat
vërtiteshin në vendin tonë në kohën që ende nuk quhej
Shqipëri, bëri librin në shqip, rrotën më të madhe. Ky
burrë i madh i një fshati të humbur diku nga malet e veriut
që me qiri qërronte sytë për të gjetur fjalën shqipe sot në
shekullin XXI mposhtet nga snobët politikë dhe letrarë: e
çështë Buzuku? Nuk hyn në radhën e emblemave të kombit,
pasi në kohën e tij nuk ishte shfaqur ende çmimi Nobel dhe
nuk ishte e mundur për të qenë kandidat”. E kupton vallë
Kadareja se për cilin bie kjo muzikë? Duhet ta kuptojë, po
etja për lavdi nuk e lë të pajtohet me të, se pastaj nuk
duhet ta kërkojë lavdinë në salllonet e Parisit, nuk duhet
të gërryejë famë në veprimtari politiko-diplomatike
italo-shqiptare për Danten që të sigurojë dhe mbështetje
italiane për mësymjen e radhës drejt nobelizmit, nuk duhet
t’i fryjë aq shumë zjarrit të katolikëzimit të myslimanëve
shqiptarë për të siguruar bekim vatikanas e përkrahje
jezuite për ambicjet e tij nobeliste, nuk duhet të merret
me skicime meremetimesh të ndërtesës së harmonisë fetare në
Shqipëri që të duket se po kthehet si Skënderbeg i ri pas
një jeniçerizmi në Perëndim, nuk duhet të hiqet si grosist
për importimin e identitetit të ri europian për shqiptarët.
Agolli ka theksuar gjithashtu: “Me politikën atdhetare janë
marrë Gjon Buzuku, që i pari më 1555 botoi në shqip librin
që quhet “Meshari”. Ky ishte një prift katolik në
Shqipërinë e veriut, që nuk shkoi në Mongoli, në Japoni apo
në Indi për të përhapur katolicizmin dhe për t’u bërë
shenjt i kësaj feje, por qëndroi në një fshat të veriut të
Shqipërisë dhe u bë shenjtor i gjuhës shqipe. Ai nuk e ka
emrin në ndonjë aeroport a në ndonjë shesh, pasi nuk kishin
dalë në atë kohë çmimi Nobël, as librat shqip. Tani është
vrapi drejt nobelistëve”.
Vetëm ai që nuk do të kuptojë bën sikur nuk e merr vesh se
çfarë do të thotë Dritëroi me këto fjalë dhe për kë i thotë
këto fjalë. I thotë në radhë të parë për “rastin Kadare”
dhe “rastin Nënë Terezë”, si dhe për ata që spekulojnë me
të dy këto rastet, duke përfshirë në radhë të parë vetë
Kadarenë, sepse Nënë Tereza atje në varrin e saj në Indi
nuk mund të mësojë më se çfarë spekulimesh të mbrapshta
bëhen me emrin e veprën e saj në Shqipëri për të vënë
katolicizmin mbi shqiptarizmin, për të ndërsyer fanatikët e
krishterë në kryqzata fetare kundër myslimanizmit nën
flamurin e nobelistes për paqe e kandidates për shenjtore
të durimit e të mëshirës kristiane. Kisha katolike në qoftë
se u përmbahet vërtetë mësimeve të Krishtit duhet të dënojë
në mënyrën më të vendosur keqpërdorimin e emrit të Nënë
Terezës për nxitjen e urrejtjes fetare dhe për rikonkuistë
fetare në Shqipëri. Nënë Tereza e përmbushi me nder
misionin e saj si misionare e përhapjes dhe e lartësimit të
katolicizmit. Por pas vdekjes ajo nuk duhet të kthehet në
rikonkuistadore shpirtërore e politike për të tmerruar
shqiptarët që nuk i përkasin fesë katolike, siç kërkon edhe
Kadareja.
Agolli e ka shpjeguar mirë nëpërmjet paralelizmave midis
veprës së priftit katolik Gjon Buzuku për përpunimin e
lartësimin e shqipes në trojet shqiptare dhe misionarizmit
që kreu murgesha katolike shqiptare Gonxhe Bojaxhiu-Tereza
për përhapjen e lartësimin e katolicizmit në troje të
largëta aziatike se nderimi i radhës së parë duhet të
shkojë për punëra si ato që bëri prifti, në radhë të parë
për ata që janë përgjëruar e sakrifikuar në Shqipëri, për
Shqipërinë. Kurse Kadareja bën thirrje që shqiptarët të
mendojnë e të sakrifikojnë më shumë për europianizmin se
kështu i bëhet mirë Ismailit në Francë, për Krishterizmin
se kështu plotësohen më mirë shijet dhe ambiciet eIsmailit
në Itali e Vatikan.
Agolli e ka vënë në dukje ironinë e faktit që sot në modë
në propagandën shqiptare është vrapi drejt nobelizmit. Por
Qosja edhe këtu vëren se bëhen dallime. Për nobelistin e
dytë me origjinë shqiptare, mjekun amerikan Murati nuk
bëhet asgjë e ngjashme lavdëruese si për nobelisten Nënë
Tereza, ndonëse veprimtaria e tij shkencore për shpikjen e
ilaçit të stimulimit seksual viagra shërben vetëm për
plotësim nevojash tokësore të njerëzve. Por puna nuk është
të përcaktojmë rëndësinë më të madhe të shërbimit për të
cilin dy shqiptarët, kanë marrë çmimin Nobel në fusha krejt
të ndryshme. Puna është se me emrin e veprën e Nënë Terezës
spekulohet.
Tre të mëdhejtë e letërsisë shqipe brenda pak ditëve u
shprehën për këtë gjë. Kadareja edhe një herë paraqitet
zhgënjyes. Qosja dhe Agolli bënë atë që u takon
intelektualëve që kanë hyrë në elitën kombëtare. Edhe një
herë kemi provën se largimi nga rrënjët kombëtare e fishk
spirtërisht e politikisht edhe talentin më të madh krijues.
Paralajmërimi për fishkjen e tillë të Kadaresë u bë qysh
kur ai para 16 vitesh braktisi truallin kombëtar të
krijimtarisë e të intelektualizmit të tij për të hyrë në
orbita kozmopolite pariziane dhe europiane.

6 maj 2006

TJETËR FAQE E TRADHTISË KOMBËTARE PUSHTETARE

Pak ditë më parë, përmes shtypit të shkruar dhe kronikave
televizive, u përhap lajmi për ndërtime varrezash në disa
zona të Shqipërisë së Jugut, në të cilat do t’u “strehokan”
eshtra ushtarësh grekë, të vrarë gjatë Luftës Italo-Greke
të fundit të vitit 1940 dhe të fillimit të vitit 1941.
Asokohe Shqipëria ishte një vend i pushtuar nga Italia
fashiste dhe agresioni që kjo e fundit ndërmori kundër
Greqisë nga territori shqiptar ishte i barasvlershëm me një
agresion që fashizmi italian mund të kishte ndërmarrë
kundër territorit grek edhe drejtpërdrejt nga territori
italian. Prandaj shpallja e Shqipërisë si shtet agresor nga
ana e shtetit shovinist grek ishte një poshtërsi greke,
tipike për një pabesi bizantine, e cila ka përbërë dhe
vazhdon të përbëjë themelin kryesor, mbi të cilin
mbështetet që prej gati dy shekujsh politika e shovinizmit
grekomadh në qëndrimin ndaj kombit shiptar, politikë kjo që
u konkretizua në vitin 1940 me aprovimin nga ana e
parlamentit grek të Ligjit të Luftës me Shqipërinë dhe që
vazhdon të jetë në fuqi edhe sot e gjithë ditën.
Nga shtypi mësojmë ca çudira që të bëjnë të vësh duart në
kokë: “Ne po ikim, por luftën po ua lëmë këtu”. “Profecia”
e njërit prej kolonelëve grekë, thënë banorëve të fshatit
Bubës, në rrethin e Përmetit gjatë çasteve të largimit në
mesin e vitit 1941, duket se ka dalë e vërtetë. Eshtrat e
një pjese të mirë të ushtarëve të rënë gjatë Luftës
Italo-Greke kanë dalë shpesh në sipërfaqe gjatë punimeve të
ndryshme, ndërsa shpërthimet në vite të predhave kanë
shkaktuar mjaft viktima” (Entela Bani, “Në manastir, mes
varreve që po hapen për ushtarët grekë”. Gazeta “Shekulli”,
14 maj 2006, f..
Nga praktika botërore dimë që eshtrat e ushtarëve të një
ushtrie agresore që janë vrarë në tokë të huaj, shteti
përkatës i ka tërhequr në vendin e tij. Kështu veproi
shteti italian me eshtrat e ushtarëve të ushtrisë fashiste
italiane që u vranë në Shqipëri gjatë luftës antifashiste
të popullit shqiptar. Historia e tërheqjes së këtyre
eshtrave, me sa jemi në dijeni, u mbyll që në vitin 1962.
Nuk kam të dhëna se si veproi shteti gjerman pas luftës për
tërheqjen e eshtrave të ushtarëve pushtues nazistë nga
vendet e Evropës Lindore. Por dihet që në Parkun e Madh të
Tiranës, bash në vendin ku qenë prehur për shumë vjet me
radhë eshtrat e dëshmorëve tanë, ish-pushtetarët socialistë
të Tiranës lejuan ngritjen e një memoriali për nder të
ushtarëve gjermanë, të vrarë në territorin shqiptar gjatë
Luftës Antifashiste. Ish-pushtetarët socialistë të Tiranës,
si gjithmonë të zhytur deri në fyt në batakun e tradhtisë
kombëtare, nuk duhej të lejonin ngritjen e një memoriali të
tillë që poshtëron sakrificat e popullit shqiptar në luftën
kundër nazifashizmit. Servilizmi pështirosës i
ish-pushtetarëve socialistë të Tiranës ndaj shteti gjerman
dhe heshtja neveritëse e opozitës së atëhershme, poshtëron
mbarë kombin shqiptar, sidomos me simbolikën e ngritjes së
memorialit të lartpërmendur pikërisht në ish-varrezat e
dëshmorëve të kombit. Por rrjedha e ngjarjeve vërtetoi në
praktikë se ngritja e memorialit për “nder” të ushtarëve
gjermanë, të vrarë në Shqipëri, në të vërtetë, paska qenë
një parainvestim dhe një shfajësim për përnderimin e
paskëtajshëm të eshtrave të ushtarëve agresorë grekë, të
vrarë në territorin shqiptar gjatë të ashtuquajturës Luftë
Italo-Greke. Shovinizmi grekomadh dhe kisha shoviniste
greke pretendokan se ushtarët grekë të vrarë në atë luftë
në territorin shqiptar na qenkan “dëshmorë” që meritokan,
demek, në Shqipëri varreza madhështore, memoriale dhe
manastire të stilit grekobizantin! Por e vërteta është se
ata ushtarë grekë që u vranë në atë luftë në territorin
shqiptar, kanë qenë ushtarë pushtues, agresorë, që
meritonin të pushkatoheshin paraprakisht nga vetë populli
shqiptar, i cili e pati të pamundur ta bënte një gjë të
tillë, meqenëse vetë ishte i pushtuar nga Italia fashiste.
Pushteti i komunistëve shqiptarë, menjëherë pas
konsolidimit të tij në vitet e pasluftës, duhej t’i kishte
kërkuar Athinës zyrtare tërheqjen e eshtrave të ushtarëve
agresorë grekë nga territori shqiptar, sepse pikërisht ato
eshtra përbënin një burim të përhershëm rrezatimi shovinist
grek. Por shteti komunist shqiptar nuk e ndërmori një hap
të tillë, sepse mbijetesën e vet ai e shikonte në lidhjet e
ngushta me politikën ortodokse sllave, simotrën e
ortodoksisë greke.
Në një emision të paradokohshëm të kanalit TV Klan ndoqa
intervistën e kryetarit të bashkisë së Këlcyrës, i cili
shprehte befasinë e vet për ngritjen e varrezave për
eshtrat e ushtarëve grekë, për ndërtimin e manastirit të
Shënkollit, rreth 6 kilometra larg qytetit, ku do të prehen
këto eshtra. Më pas ndoqa edhe intervistën e një fshatari
të fushës së Dragotit, ku paska varre të ushtarëve grekë.
Gazetarja e lartpërmendur, Entela Bani, vazhdon
reportazhin e saj: “Megjithëse Këlcyra është një qytet
mjaft i vogël që nuk numëron më shumë se pesë mijë banorë e
ku lajmet “marrin dhenë”, Agroni, shoferi i autobusit me të
cilin udhëtohet drejt manastirit, nuk e di se në Shënkoll,
rreth gjashtë kilometra larg qytetit, janë ngritur varrezat
për të rënët grekë. “Ma zuri pak veshi në lajme dje këtë
njoftim, por nuk e dija se bëhej fjalë për manastirin afër
Këlcyrës. Jo se është ndonjë gjë e madhe, por më shumë më
vjen çudi se si nuk e kemi marrë vesh…” Ndërkaq, makina
kalon urën e Dragotit… dhe bashkëbiseduesi tregon varrezën
ekzistuese, një parcelë toke, e cila prej banorëve është
cilësuar dhe konsiderohet si e shenjtë. “Banorët e kësaj
zone i kanë ruajtur varrezat me gjithçka kanë pasur
mundësi. Edhe pas viteve 1990, kur tokat e kooperativës iu
ndanë atyre, këtë pjesë nuk e mori asnjë, por qëndroi
varrezë, për të respektuar në këtë mënyrë të rënët”, -
vazhdon më tej Agroni” (po aty).
Nga ky reportazh i gazetares Entela Bani rezulton se
shovinizmi grekomadh, i përfaqësuar nga pararoja e tij
ogurzezë në Shqipëri, alias guvernatori Janullatos, e ka
vazhduar i qetë punën e vet në territorin shqiptar për
ngritjen e varrezave, të kishës në qytetin e Këlcyrës dhe
për ndërtimin e manastirit në Shënkoll në respekt të
ushtarëve grekë që janë vrarë në territorin shqiptar në
përleshje me trupat italiane. Por në ato përleshje
pushtuesish në një territor të huaj, janë vrarë edhe
ushtarë italianë. Tani lind pyetja: këta banorët e
Këlcyrës, të Dragotit apo të Përmetit, a kanë vallë kujtesë
“historike”? A e dinë ata vallë se eshtrat e ushtarëve
italianë që u vranë në territorin shqiptar, qoftë në
përpjekjet me trupat pushtuese greke gjatë periudhës nëntor
1940 – prill 1941, qoftë në përpjekjet e mëvonshme me
brigadat tona partizane, shteti italian i tërhoqi pas
luftës në atdheun e vet? A e dinë ata vallë që shteti
shovinist grek asnjëherë nuk kërkoi tërheqjen e eshtrave të
ushtarëve të tij agresorë që u vranë në tokën shqiptare?
Dhe a e dinë ata vallë që shteti shovinist grek nuk e
kërkoi një gjë të tillë vetëm e vetëm që eshtrat e
ushtarëve të tij agresorë t’i përdorte paskëtaj si “gozhdën
e Nastradinit” në Shqipëri? Ore shqiptarë të Këlcyrës, të
Dragotit dhe të Përmetit! Po si mund t’u quaka e shënjtë
ajo parcelë e territorit shqiptar ku prehen eshtrat e
ushtarëve agresorë grekë? Po a kini dijeni ju, ore të
bekuar, se cilët kanë qenë ata ushtarë agresorë grekë,
eshtrat e të cilëve sot plehërojnë parcelat tuaja që i kini
gëzuar si të tilla brez pas brezi? Fytyrën e vërtetë prej
shovinistësh të kulluar të ushtarëve agresorë grekë na e
zbulon prof.dr. Beqir Meta në veprën e tij monumentale me
titull “Tensioni greko-shqiptar (1939-1949)”. Shtëpia
Botuese GEER, Tiranë, 2002. Ja çfarë shkruan profesori i
nderuar nacionalist: “U vërtetua një veprim sistematik dhe
i qëllimshëm i shkatërrimit të kishave dhe të xhamive të
shqiptarëve në zonat ku u fut ushtria greke. U dëmtuan dhe
u shkatërruan të dyja kishat ortodokse shqiptare në Rehovë,
kishat në Selenicë, në Mileci, në Plasë, në Ersekë, në
Boboshticë, në Dardhë, në Kapshticë, në Voskop, në Turan,
Katedralja Ortodokse, kisha e Shën Trinisë dhe Pallati i
priftërinjve katolikë në Korçë, katedralja e Shën Marisë
dhe kisha e Shënkollit në Drenovë; kuvendi Shën Ilia në
Vloçisht dhe 11 kisha ortodokse në Voskopojë. Grekët
shkatërruan edhe xhamitë e Ersekës, të Vloçishtit, të
Pogradecit, të Turanit, të Leskovikut, të Mborjes, të
Floqit, të Zvezdës dhe të Gjonomatit. Kjo e fundit u
shndërrua nga grekët në stallë kuajsh” (f.50-51).
Pikërisht eshtrat e këtyrë ushtarëve të vrarë grekë, apo
të shokëve të tyre agresorë në Shqipërinë e Jugut që kanë
kryer krime të tilla të përbindshme kundër trashëgimisë
kulturore dhe fetare të kombit shqiptar, shteti shovinist
grek i rivarros po në territorin shqiptar, duke ngritur për
ta memoriale, kisha dhe manastire të posaçme me simbolikë
greke! Mjerë Shqipëria ku është katandisur! Mjerë ky vend
që po poshtërohet çdo ditë e më shumë nga shovinizmi
grekomadh dhe pushtetarët servilë të Tiranës! Po a kanë
mbetur vallë ndopak shqiptarë me dinjitet kombëtar në
Shqipërinë e Jugut, sidomos në zonën e Tepelenës, të
Përmetit, të Korçës dhe të Gjirokastrës? Në këto zona a ka
shqiptarë që hanë për të rrojtur, apo paskan mbetur vetëm
shqiptarë që rrokan për të ngrënë? A thua t’i ketë
katandisur vallë politika deri në këtë derexhe? Me siguri
që shqiptarët e këtyre zonave zvarriten pas politikës
tradhtare që ndjekin neokomunistët demokratosocialistë në
marrëdhëniet me shtetin shovinist grek. Ndryshe s’ka se si
të shpjegohet fakti që shovinizmi grekomadh dhe kisha
shoviniste greke sillen në Shqipërinë e Jugut si në një
stan pa zot!
Politikanët neokomunistë demokratosocialistë që hipin e
zbresin nga pushteti në Tiranë me uratën e Evropës, sipas
një rituali zgjedhor formal, kanë të shtrenjtë vetëm
“shenjtërinë” e pushtetit personal, aq më tepër kur ky i
fundit sigurohet me sponsorizmin e drejtpërdrejtë të
Athinës. Prandaj atyre u duken atavike terma të tillë si
“komb shqiptar”, “dinjitet kombëtar”, ndjenjë kombëtare”,
“çështje çame” etj. Pas rebelimit grekolabokomunist të
vitit 1997, neokomunistët socialistë të Tiranës qenë të
parët që ia hapën portat kat e kat shovinizmit ekonomik
grekomadh në Shqipëri, shovinizëm ky që u konkretizua me
hapjen e shumë bankave në vendin tonë dhe të bizneseve të
panumërta greke. Mjafton të kujtojmë dy vampirët grekë të
telefonisë celulare në Tiranë për të kuptuar se deri në
ç’shkallë ka arritur grabitja e qytetarit të thjeshtë
shqiptarë nga ana e shtetit shovinist grek. Po të bësh një
shëtitje nëpër qytetet tona, gjithandej do të lexosh:
“Mobilje greke”, “Farmaci greke”, “Furrë greke”, “Naftë
greke”… Prite kur ndonjë ditë të lexojmë në ndonjë qoshe të
fshehtë edhe shpalljen “Femra greke”, të cilat do të
shërbejnë për “kryqëzimin” ca nga ca të racës shqiptare.
E, pra, në kushtet kur politika e Tiranës zyrtare i ka
tradhtuar interesat e Shqipërisë Londineze dhe të krejt
kombit shqiptar, atëherë ç’i mbetet të bëjë shtetasit të
thjeshtë, qoftë në qytet, qoftë në fshat? Kur njerëzit
braktisen në mëshirën e varfërisë, atëherë ata domosdo që
do të shndërrohen në skllevër të politikës dhe politikanët
do t’i vështrojnë në dritën e syrit. Sikur politika
shqiptare të kërkonte me ngulm nga shteti grek që t’i
tërheqë brenda një afati të caktuar eshtrat e ushtarëve
grekë nga Shqipëria, meqenëse gjatë Luftës Italo-Greke,
sapo kaluan kufirin tonë shtetëror, ata populli shqiptar i
konsideronte pushtues, atëherë, me siguri që edhe ai
fshatari i thjeshtë i Dragotit të Tepelenës atë ngastrën e
tokës së vet që vazhdojnë t’ia mbajnë “të pushtuar” eshtrat
e ushtarëve agresorë grekë, do të kërkonte që ta “çlironte”
prej tyre një sahat e më parë.
Varret e ushtarëve agresorë grekë, kishat dhe manastiret
greke në Shqipërinë e Jugut janë investime që shteti
shovinist grek po bën për një periudhë të mëvonshme, për
t’iu rikthyer përsëri aneksimit të Shqipërisë së Jugut në
një kohë që do ta quajë të përshtatshme. Dhe para opinionit
ndërkombëtar do të ketë se me çfarë t’i argumentojë
pretendimet e veta shoviniste: me varrezat e ushtarëve të
rënë për “çlirimin” e “Epirit të Veriut”, me simbolikën e
kishave dhe të manastireve greke në mbarë Shqipërinë e
Jugut, me listat e pensioneve të majme që u paguan sa e sa
shqiptarëve në krejt trevat e jugut, duke i konsideruar ata
qytetarë grekë. Kur të kujtohen shqiptarët e Shqipërisë së
Jugut për pabesinë shumëvjeçare që ka përdorur shovinizmi
grekomadh dhe kisha shoviniste greke për t’i helenizuar,
atëherë do të jetë vonë, do të kërkohen shumë sakrifica,
deri edhe në derdhjen e gjakut, për mbrojtjen e identitetit
shqiptar. Pikërisht atëherë shqiptarët e Shqipërisë së
Jugut do t’i kujtojnë fjalët e dikurshme profetike të zotit
Baleta se sulmi grek do të përballohet me një kosto shumë
të lartë.
Një tjetër fakt tronditës të bën shumë përshtypje në këtë
mes. Mbarë shtypi shqiptar dhe kanalet televizive nuk bënë
asnjë koment për ndërtimin e varrezave për ushtarët e vrarë
grekë. Heshtën analistët dhe komentatorët “e famshëm”,
madje heshtën në një mënyrë paradoksale. Dhe heshtën sepse
nuk mund të vepronin ndryshe. Ata heshtën sepse heshti
politika, heshtën politikanët. Madje politikanë, si puna e
Mediut dhe e Musta(Fajit), dhanë madje bekimin e tyre për
ngritjen e objekteve të tilla. Dhe politikanët e të gjitha
ngjyrave nuk mund të mos heshtnin se ata janë të parët që i
kanë tradhtuar interesat e vendit tonë në marrëdhëniet që
kanë ndërtuar me shtetin shovinist grek, se Shqipërinë ata
e kanë kthyer në një shtojcë të ekonomisë greke. Pra,
politikanët tanë të shitur kanë bërë që në Shqipëri të
lindë një shtyp i shitur, të krijohet një rrjetë i gjerë
kanalesh televizive të shitura, të dalin në skenë një
lukuni komentatorësh të shitur. Kjo është një fatkeqësi e
rëndë kombëtare që rrezikon të zvetënojë vetëdijen tonë
kombëtare. Nuk e besoj se mund të gjendet në botë një shtet
i tillë, si Shqipëria, ku politikanët të tradhtojnë
interesat e larta kombëtare, ku shtypi dhe mjetet e
propagandës pamore të tradhëtojnë interesat e larta
kombëtare, ku taborret e analistëve dhe të komentatorëve
të tradhtojnë interesat e larta kombëtare.
Për ndërtimin e varrezave dhe të përmendoreve për ushtarët
pushtues grekë, të vrarë në territorin shqiptar, hesht
Akademia e Shkencave. Dhe Akademia e Shkencave nuk mund të
mos heshtë se ajo ka kohë që i shkon për hullie shovinizmit
serbogrekomadh (për çka është folur me fakte në faqet e
gazetës së respektuar “Rimëkëmbja”).

Për ndërtimin e varrezave dhe të përmendoreve për ushtarët
pushtues grekë, të vrarë në territorin shqiptar, heshtin
intelektualët shqiptarë, madje heshtin intelektualët e
shquar shqiptarë! Po heshtin zoti Kadare dhe zoti Agolli!
Kur është fjala për shtatoren e Sulejman Pashës, të ngritur
në qendër të Tiranës, zoti Kadare shkruan: “Vetëm një
popull që nuk e meriton lirinë mund t’i ngrejë shtatore
pushtuesit të vet” (“Identiteti evropian i shqiptarëve”,
ONUFRI, 2006, f.52).
Së pari, zoti Kadare nuk ka pse i turret popullit shqiptar
dhe ta ngatërrojë atë me politikanët, se shtatoren e
Sulejman Pashës nuk e ka ngritur populli shqiptar pas
ndonjë referendumi mbarëpopullor. Ajo shtatore është
ngritur me ndonjë vendim të politikanëve dhe populli
shqiptar nuk ka punë në këtë mes. Së dyti, nuk kam dëgjuar
që Akademia e Shkencave të dilte me ndonjë përkujtesë, ku
t’u tërhiqte vëmendjen politikanëve të Tiranës se shtatorja
e Sulejman Pashës nuk duhej të ngrihej në qendër të
Tiranës, meqenëse figura në fjalë nuk e meritonte një
nderim të tillë.
Populli shqiptar nuk ka punë as me ngritjen e varrezave për
eshtrat e ushtarëve agresorë grekë në Shqipërinë e Jugut,
as me ndërtimin për nder të tyre të kishave dhe të
manastireve me simbolikë greke, të cilat janë shumë më
madhështore se shtatorja e pluhurosur e Sulejman Pashës në
qendër të Tiranës. Po në këtë rast zoti Kadare pse nuk po e
ngre zërin dhe të thotë se “vetëm një popull që nuk e
meriton lirinë mund t’u ngrejë varreza, kisha dhe manastire
pushtuesve të vet”? Apo sepse këta pushtues grekë i
përkasin botës së krishterë, për të cilën zoti Kadare po
përgjërohet aq shumë që kur u arratis drejt Francës në
nëntor të vitit 1990? Është mjerim i madh për kombin
shqiptar që një intelektual i tillë i madh, si zoti Kadare,
u përmbahet dy standarteve në vlerësimin e pushtuesve të
territoreve shqiptare. Në librin e sipërcituar zoti Kadare
i turret me tërë mllefin e vet Perandorisë Otomane për të
zezat që i paska punuar popullit shqiptar. Por a është vetë
ky zoti Kadare që pikërisht atë Perandorinë Otomane dikur e
pati vlerësuar asisoj, duke thënë se ajo, në të vërtetë,
përfaqësonte Shtetet e Bashkuara të Amerikës në mesjetë?
Në përkujtesën e Shoqërisë Shqiptare “Drita” të
Bukureshtit, të botuar në gazetën “Shqiptari” të datës 14
gusht 1888, shkruhet:
“…Mos harroni, vëllezër shqiptarë, se Zoti i krijoi kombet
përpara fesë, pra, kombi është përpara gjithçkaje. Le të
bashkojmë trupat dhe shpirtrat tanë me Perandorinë Otomane,
duke parë se vetëm prej saj mund të ruajmë jetën e kombit
tonë të dashur përkundër së ashtuquajturës Ortodoksi e
Grekëve” (Citohet sipas: Zhan Klod Faveirial. Historia (më
e vjetër) e Shqipërisë. Plejad, 2004, f.533).
Pra, ngritja në Shqipërinë e Jugut e varrezave, kishave
dhe manastireve nga ana e shtetit shovinist grek, në nderim
të ushtarëve pushtues grekë, të vrarë në territorin
shqiptar, është një poshtërim shumë i rëndë që i bëhet
Shqipërisë dhe mbarë kombit shqiptar, meqenëse ata ushtarë
të vrarë vinin nga një vend agresorë, si Greqia, e cila,
bashkë me kishën e saj shoviniste, gjithmonë ka synuar
zhbërjen e kombit shqiptar në Evropën Juglindore. A duhet
të heshtë zoti Kadare para një fakti të tillë flagrant? Apo
atij, si një të strehuari tashmë mes botës së krishterë në
Perëndim, i interesoka mprehja e pallës së publicistikës
vetëm kundër Perandorisë Otomane, e cila asnjëherë nuk pati
synuar zhbërjen e kombit shqiptar?
Për ngritjen në Shqipërinë e Jugut të varrezave, të
kishave dhe të manastireve për ushtarët agresorë grekë, të
vrarë në territorin shqiptar, po hesht (vetëm me ndonjë
përjashtim të rrallë) mbarë inteligjencia universitare! Dhe
ky është një turp i madh!
Para një fakti të tillë tronditës pse po hesht Shoqata
Atdhetare “Çamëria”. Nuk e di se cila është arsyeja që kjo
shoqatë nuk ngrihet të pushtojë sheshet e qyteteve
shqiptare kundër një dhunimi të tillë të territoreve të
Shqipërisë së Jugut me varreza, kisha dhe manastire greke,
a thua se kjo pjesë e territorit tonë qenka kthyer
faktikisht në pjesë të territorit të shtetit shovinist
grek?!
Po pse nuk i ndihet zëri shoqatës “Labëria”? Ku janë
drejtuesit e saj, pse nuk kërkojnë të dalin nëpër studiot e
televizioneve dhe të protestojnë me forcë kundër politkës
tradhtare që ndjekin politikanët neokomunistë
demokratosocialistë të Tiranës në marrëdhëniet e tyre me
shtetin shovinist grek?
Pse s’po dëgjohet më zëri i Frontit për Bashkim Kombëtar?
Pse po hesht ai për varrezat, kishat dhe manastiret me
simbolikë greke në Shqipërinë e Jugut, për ndërtimin e të
cilave në nderim të ushtarëve agresorë grekë, të vrarë në
territorin shqiptar, shteti shovinist grek e subvensionon
me miliona euro kishën shoviniste greke? Apo Fronti për
Bashkim Kombëtar është duke ecur në gjurmët e Ali Ahmetit,
i cili para do kohësh ka deklaruar se, me integrimin në
Evropë, atdheu ynë fillon në Strugë dhe mbaron në
Norvegji?!
Këtu e quaj me vend të falënderoj me gjithë zemër të
gjithë ata që janë shprehur publikisht kundër dhunimit të
territorit shqiptar me ndërtime varrezash, kishash dhe
manastiresh me simbolikë greke, me sponsorizime të
drejtpërdrejta të shtetit shovinist grek për kishën
shoviniste greke, në nderim të ushtarëve agresorë grekë, të
vrarë në territorin shqiptar. Para së gjithash, e meriton
të falënderohet At Nikolla Marku (shih reagimin e tij me
titull: “Pushtuesit grekë nuk duhet të nderohen në
Shqipëri”, të përcjellë nga dr. Dhimitër Paparisto në
gazetën “Sot”, 16 maj 2006, f.3), i cili po qëndron me
stoicizëm në mbrojtje të vetësisë shqiptare të Kishës
Ortodokse Shqiptare, duke e mbajtur të ndezur polemikën
kundër uzurpatorit të kreut zyrtar të kësaj Kishe, Anastas
Janullatosit, që, faktikisht, ka ngritur në Tiranë një
filial të Kishës Ortodokse Greke dhe po kontribuon me të
gjitha forcat për helenizimin e Shqipërisë së Jugut, duke
ecur në gjurmët e Shën(djall) Kozmait (1714-1779), se ky
“nuk ishte vetëm një misionar i ortodoksisë fanariote, por,
siç e pranojnë historianët e sotëm grekë, mbi të gjitha,
një flamurtar i flaktë i helenizmit” (Prof. Kristo
Frashëri. “Himara dhe përkatësia etnike e himarjotëve.
Bisedë me historianët grekë. TOENA, Tiranë, 2005, f.85).
Falënderimet më të ngrohta dëshiroj të shpreh për prof.dr.
Rami Memushaj, pedagogun e mirënjohur të gjuhës shqipe në
Fakultetin e Historisë dhe të Filologjisë, të vetmin
përfaqësues të inteligjencies universitare, i cili në
artikullin e tij, të titulluar “Mos po humbim kujtesën
historike?” (gazeta “Shekulli”, 20 maj 2006, f.14),
analizon bukur pikëpamjet e tij lidhur me sa më lart.
Shumë përshtypja më ka bërë edhe artikulli boll bindës i
zonjës (apo zonjushës, se nuk e njoh) Albana Berberi me
titull “Pse (s) duhet ngritur varreza e ushtarëve grekë”
(gazeta “Ballkan”, 21 maj 2006, f.9), në të cilin, me
faktet që sjell, në të vërtetë, zbulon politikën servile,
të paparim, që ndjekin pushtetarët e Tiranës në
marrëdhëniet e tyre me shtetin shovinist grek, duke dëmtuar
rëndë interesat e vendit tonë dhe dinjitetin e popullit
tonë, prandaj ajo e meriton të falënderohet në faqet e
gazetës “Rimëkëmbja” që është e vetmja gazetë që, me
kontributin e drejtpërdrejtë, para së gjithash, të zotit
Baleta po qëndron e papërkulur në mbrojtje të çështjes
kombëtare shqiptare.

Eshref Ymeri

A DO TË VAZHDOJË GJATË ZEMRIMI I KINËS?

FATI I ÇUDITSHËM I SHQIPTARËVE NË PËRPLASJET E TË MËDHENJVE


Kur ishim të vegjël të rriturit na mësonin se kur të
shihnim deshtë e tufës që ziheshin me njëri tjetrin, duke u
përplasur kokë më kokë, kurrë të mos qëndronim në mes. Si
puna e deshëve që pëplasen kokë më kokë kur u hanë brirët
janë edhe shtetet, sidomos ata më të fuqishmit. Vendet e
vegjël kur ndodhin kësi përplasjesh janë si fëmijët që
duhet të ruhen të mos bien në mes tyre.
Mirëpo shqiptarët i ndjek historikisht një fat i çuditshëm
që të ndodhen në mes të deshëve kur marrin vrapin për
përplasje. Është e kuptueshme të ndodhë kështu në raste kur
përplasja e të mëdhenjëve është bërë në territorin
shqiptar, kur përplaseshin dy perandoritë romake, Roma e
Bizanti, kur vinin e iknin perandorira pushtuese,
kryqzatat, apo në kohën moderne kur ndesheshin Aleanca
Tripalëshe me Antantën (LPB e LDB), Boshti
Romë-Berlin-Tokio me Alenacën Antifashiste LDB), dy
superfuqitë imperialiste dhe alencat e tyre SHBA e BS
(Lufta e Ftohtë). Por shqiptarët janë ndodhur në mes vijës
së përplasjes së të mëdhejve edhe kur ngjarjet
zhvilloheshin larg tyre. U ndodhën në mes përplasjes
sovjeto-kineze për marksizëm-leninizmin( lufta kundër
revizionizmit modern), përplasjes amerikano-kineze për
përfaqësimin e Kinës në OKB.
Tani u ndodhën edhe në mes të përplasjes amerikano-kineze
për punën e 5 shtetasve kinezë me kombësi ujgure e fe
myslimane që i paskan zënë në Afganistan a në Pakistan, ua
paskan shitur amerikanëve për terroristë. Amerikanët i kanë
mbajtur si robër lufte në Guantanamo të Kubës, i kanë
nxjerrë të pafajshëm dhe për t’i hequr qafe ia kanë lënë në
derë Shqipërisë t’i trajtojë si kërkues strehimi
politik.Kësaj i thonë “e gjetsh nga mos e pritsh, të ardhtë
nga mos e pandehsh”. Të bëhet gjithë ky pisllëk në katër
anët e globit dhe pastrimi të kërkohet nga shqiptarët!
Përplasen Kina me Amerikën si desh të hargalisur nga
dhjamosja, më shumë për tangërllëk të mëdhenjsh se për
arsye serioze dhe duhet të kacafyten shqiptarët në Shqipëri
nëse duhen mbajtur ata fakir-fukarejtë ujgurë, apo duhen
dorëzuar që kinezët të luajnë me ta si macja me miun. Çfarë
komentesh kemi dëgjuar në studiot televizive e në gazeta
për këtë çështje!. Kemi dëgjuar dhe marrëzira me okë si ato
që lëshonte Neritan Ceka, që po ta kishte ministër të
jashtën Shqipëria do të linte nam shumë më të keq se ka
lënë deri tani. Ky lloj hartimi mund të zgjatet sa të
duash. Por le të kalojmë tek aspekti politiko-diplomatik i
problemit.
E mira do të ishte që autoritetet shqiptare ta kishin
shmangur këtë telash duke ua shpjeguar me durim ujgurve të
gjenin një vend tjetër për të shkuar, në rast se këta
ujgurë na kanë behur në derë vetëm me nismën e tyre, pa i
ftuar kush, pa i detyruar kush të vinin në Shqipëri. Por
ata nuk mund të kenë ardhur vetë se i kishte marrë malli
për Shqipërinë , apo se kishin dëgjuar që vetëm këtu ka
xhami nga vendet e racës së bardhë. Nuk na e merr mendja se
edhe Besnik Mustafaj e Ministria e Jashtëme ishin mërzitur
se nuk kishin me çfarë të bënin gallatë dhe shkuan të
gjenin pesë ujgurë që të bënin sensacion diplomatik në
botë, duke u sherrosur me diplomacinë kineze. As shkrimtari
Mustafaj nuk mund të ketë kaq fantazi. As i pakujdesshmi
Besnik Mustafaj nuk mund të sillet me kaq papërgjegjësi.
Atëherë mbetet të besojmë se dikush ia la në derë
Shqipërisë 5 ujgurët dhe ia ngatërroi gurët në lojën e
vështirë me kinezët. Më e besueshme është se këtë e ka bërë
Amerika, duke ditur se Shqipërinë e ka mike besnike, që nuk
ia bën fjalën dysh për asgjë dhe meqenëse shumë vende të
tjera nuk ia kishin shkuar rixhanë Amerikës për të marrë 5
ujgurët që nuk i donte më pasi i nxorri nga burgu i
Guantanamos. Në këtë rast diplomacia shqiptare e ka pas
punën pisk. Një miku si Amerika nuk mund t’i kthehet fjala.
Megjithëatë diplomacisë shqiptare i takonte t’i lutej deri
në pikën e fundit asaj amerikane që të vinte dorën në zemër
e të mos e fuste në këtë telash Shqipërinë. Duhej t’i
shpjegonte Amerikës se dikur Kinën Shqipëria e ka pas mikun
më të mirë, se edhe tani ka përmirësuar mjaft
marrëdhëniet, se Shqipërisë i duhet të ketë marrëdhënie të
mira me Kinën në kohën kur do të diskutohet për Kosovën në
Këshillin e Sigurimit, ku Kina ka të drejtën e vetos dhe
nuk është punë me mend që miza shqiptare të pickojë
elefantin kinez.
Nuk mund të themi nëse diplomacia shqiptare i ka bërë këto
demarshme që besojmë se amerikanët duhet t’i mbanin
parasysh. Nëse i ka bërë këto demarshme dhe nuk i kanë
dhënë rezultat atëherë diplomacia shqiptare nuk kishte
çfarë të bënte më, vetëm të ngrinte duart lart, të
plotësonte kërkesën e mikut të madh amerikan dhe të
drejtohej me përvuajtje për mirëkuptim nga ish-miku i madh
kinez. Kinezëve u duhej thënë hapur se Shqipëria nuk kishte
ndonjë mall të madh për të marrë pesë ujgurët që bezdisin
Kinën, por Kina duhet të vejë dorën në zemër e të kuptojë
se Shqipëria ka aq halle tani sa pa dashamirësinë e
Amerikës nuk i përballon dot. Kinezët janë popull e shtet
me traditë, me filozofi të thellë dhe dinë të qajnë hallin
e tjetrit, sidomos të të voglit. Duhet shpresuar se kinezët
nuk e teprojnë me inat për gjëra të parëndësishme, për
veprime që Shqipëria nuk i ka bërë nga qejfi.
Vumë re se Kina reagoi me inat. Ishte më shumë inat ndaj
Amerikës se ndaj Shqipërisë. Ishte përplasja e kokave të
deshëvë të mëdhenj të tufës botërore. Kina sigurisht kishte
të drejtën e saj të bënte kështu. Ende nuk e dimë sa i
thellë është inati i Kinës ndaj Shqipërisë për këtë
çështje. Nga shpjegimet e shtypit në Tiranë u krijua
përshtypja se u bë hataja, sikur Kina ishte gati të niste
ushtarët e saj kundër Shqipërisë. Teprime të kësaj natyre
nga gazetat në Shqipëri dëshmojnë jo vetëm profesionalizëm
të ulët e papërgjegjësi gazetareske, por edhe spekulime nga
ata që duan t’ia bëjnë sa më të ëvshtirë pozitën Shqipërisë
në botë.
Para disa kohësh kemi polemizuar me shkrimin e një
mërgimtari politik në Greqi, njëfarë Zharkalli që e kishtë
zënë halli t’u mësonte shqiptarëve se kishte qenë
budallallëk që Shqipëria dikur kishte bërë miqësi të
ngushtë me Kinën. Grekët gjithmonë na kanë dhënë këshilla
të mos kemi miqësi me askend tjetër, përveç Greqisë dhe na
kanë bërë intriga për të na larguar nga çdo fuqi e madhe.
Pse të mos mendojmë se edhe tani ata grekët e shumtë në
Amerikë që mendojnë natë-ditë si t’i bëjnë ndonjë rreng
Shqipërisë kanë gjetur mundësi nëpër zyrat e shumta e
korridoret e ngatërruara të politikës amerikane pë luajtur
sipas qejfit gurët me ujgurët.

Opozita politike kësaj here nuk bëri zhurmë aq arrogante
siç bën nganjëherë që i jep të drejtë Greqisë kur ajo i bie
kot në qafë qeverisë shqiptare. Opozita e luajti lojën
vetëm duke u ankuar se qeveria nuk po tregohej
“transparente”. Në fakt qeveria bëri gabim që nuk e
shpjegoi tamam punën. Nuk kishte pse merrej me ligje e
konventa, por të thoshte se nuk ia prishte dot qejfin
Amerikës dhe mbaroi puna. Sikur kërkesa amerikane të jetë
vetëm e diktuar nga nevoja për të gjetur një strehë për
pesë ujgurët qeveria shqiptare duhet të jetë fare e qetë se
ka vepruar mirë. Do të ngatërrohej arsyetimi në rast se do
të dilte ndonjë shenjë se këtë histori mund ta ketë
kurdisur me marifete të holla në Uashington ndonjë lob
serb, apo grek për t’ia ngatërruar punët Shqipërisë ose me
Uashingtonin, ose me Pekinin tani që do të diskutohet faza
përfundimtare e statusit të Kosovës. Po të ketë pasur
ndonjë shenjë të kësaj natyre diplomacia shqiptare duhet ta
kishte qarë hallin e saj në Uashington. Në qoftë se SHBA
kanë thënë mos çani kokën se punën e Kosovës e marrim ne në
dorë, atëherë ia vlente që të pranohej i gjithë burgu i
Guantanamos në Shqipëri.
Kinezët vërtetë reaguan me zemrim. Por nuk besojmë se ky
zemrim mund të shkojë përtej nevojave diplomatike të çastit
e nuk do të ketë ndikime afatgjata. Miqësia
shqiptaro-kineze e farkëtuar në kuadër të bashkëpunimit
midis partive e regjimeve komuniste në kohë të vështira
edhe për Kinën, ka lëshuar rrënjë që nuk shkulen lehtë as
nga incidente fatkeqe diplomatike që Shqipërisë ia krijon
fati i saj i çuditshëm.

21 maj 2006
Abdi Baleta

FATOS NANO “BASHKOI ” OPOZITËN

Gjithë partiakët ambiciozë kur janë ende në shkallët e ulta
të hierarkisë kanë prirjen të tregohen superdemokratë,
kritikë të paepur, të përligjin fraksionet, ndarjet,
përçarjet deri sa të ngjisin shkallaren e të dalin në maje.
Pastaj fillojnë të këndojnë himne për kompaktësinë, për
sakrifikimin e ambicieve vetanake në shërbim të partisë,
për të lënë mënjanë qejfmbetjet për hir të interesit të
përgjithëshëm, për të shtrënguar radhët kundër armikut
kryesor në luftën për pushtet.
Këto i kemi parë në të gjitha luftrat e brendshme partiake.
I pamë me mocionistët në PD, që u kacafytën pastaj kur
krijuan Aleancën Demokratie, me ata që krijuan PDD-në, me
ata që bënë shkëputjen tjetër nga PD-ja për të krijuar PDR,
që krijuan dy PDR, që njohën dhe fraksione të tjera që nuk
përfuduan në parti më vete por u adoptuan nga të tjerë. I
kemi parë më mirë në rastin e PSD-së nga e cila dolën
Partia e Laços, partia Milos, partia e Apostolit. I pamë
edhe në PS prej të cilës doli LSI e kush e di se çfarë mund
të dalë përsëri. Kemi parë Edi Ramën të sillej si anarkist
i paepur për të minuar Nanon e për t’i zënë vendin dhe
pastaj si centralizues i tipit enverist duke tundur
flamurin e centralizmit demokratik.
Kështu ka ndodhur dhe me aleancat. Bëj e prish, si në majtë
dhe në djathtë. Kohët e fundit është bërë zhurmë e madhe
për bashkimin e të majtës. Janë organizuar tryeza,
përpunuar platforma, janë vënë nënshkrime. Janë bërë
fotografime udhëheqëish që bashkohen, ashtu siç kanë qenë
për vite me radhë aleatë të pabesë. I kemi parë Edi
Ramën, Skënder Gjinushin, Neritan Cekën, Paskal Milon të
bëjnë “bashkimin e madh” kur ata as kanë qenë të ndarë, as
nuk kanë pasur çfarë të ndanin. Të gjithë këta të majtë në
fillimet e demokracisë për karrierë politike hiqeshin si të
djathtë, kanë qenë anëtarë të kryesisë së PD-së së djathtë,
aleatë të saj politikë, kanë marrë poste deputeti prej saj,
ose kanë tentuar të dalin dhe në krye të saj , siç donte
Rama. Këtyre u duhet shtuar dhe Blushi , udhëheqës në PS që
ishte gazetar i “RD”së. Tani këta i shohim të bëjnë
“bashkimin e së majtës”. Milo e Gjinushi ishin të bashkuar
në një parti. U prishën, u shanë e u bënë rezil me njëri
tjetrin. Tani si një çift bashkshortësh të shkurorëzuar për
tradhti bashkëshortore rizbulojnë dashurinë midis tyre dhe
bashkohen në bashkëjetesë aleancore, jo më partiake në
shtëpinë publike të së majtës. Ceka bisht ka qenë e bisht
mbetet për PS-në, çfarë aleance mund të bëhet më me të.
Kishte mbetur Meta, njëri nga të majtët e shpallur “pishtar
i demokracisë” nga Sali Berisha. Pasi u nda nga PS për
grindjet me Nanon tentoi të bëhet pol kryesor i të majtës,
por mbeti në kategorinë e dytë. Pasi u sha mirë e mirë me
Ramën e Gjinushin u bashkua edhe ai me aleancën e tyre të
majtë, bëri edhe njëherë gjestin e papritur të pëmbysjes së
qëndrimit politik. Kështu ia ka pas punuar Majkos. Kur
ishte zëvëndës kryeministër deshi t’ia punonte Nanos duke
dhënë dorëheqjen paprimtas se e urdhëruan të krijonte krizë
qeveritare. Tani duket përsëri e urdhëruan që të shkaktojë
enigma e tollovi politike duke u bërë aleat me Ramën.
Në Shkodër dikush i ka mbyllur me saldim derën e selisë
Partisë Socialiste. E mira e Shqipërisë do të ishte që
kësaj partie t’i saldohej dera e politikës, që anëtarësia e
kësaj partie t’u mbyllte derën drejtuesve të tillë dhe në
kongresin e ardhëshëm të bëjë atë që duhej ta kishte bërë
më 10 qershor 1991, të shpërndahet. T’i lërë njerëzit që i
mban të lidhur si të verbër të gjejnë ndonjë rrugë më të
mirë. Pas skandaleve që po plasin për ditë për qeverisjen
skandaloze të PS gjatë 8 viteve të kallashpushtetit të saj
nuk i ka hije Shqipërisë që të ketë si pretendente për
pushtet një Parti Socialiste, me një aleancë të majtë ku
vërdallisen figura të dështura si ata që rreshtohen si
udhëheqësit e të majtës shqiptare. Këtë mbase kanë edhe
Rama e Gjinushi që kanë hedhur idenë e një “Federate të
majtë” me të cilën duan të mbeten në politikë siç mbetën
punistët me emrin e ri PS para 15 vitesh.
Mund të bëhen plot hipoteza pse karrieristët politikë Rama,
Gjinushi, Meta, Ceka e Milo po trumbetojnë “bashkimin e
tyre majtist”. Shpjegim më afër të vërtetës na duket ai se
Fatos Nano ka filluar të afrohet tek tryezat e bixhozit
politik përsëri. Ata e dinë se po zuri vend sërish Nano në
këto tryeza me mendjen e ndarë të bëjë lojë të fortë kësaj
radhe marrin fund fare. Prandaj po bashkohen nga frika e
Nanos. Pra duhet menduar se është Nano që po bashkon
opozitarët e tij. A do të arrijë Nano t’i hedhë tutje edhe
kështu siç janë të kapur fort në rripat e pantallonave të
njeri-tjetrit, apo Nano do të tentojë t’ua thajë pellgun ku
ata peshkojnë duke tërhequr pas vetes elektoratin e majtë
me ndonjë formacion të ri politik? Do ta shohim në muajt që
vijnë. Por tanimë dimë që tabela “Parti Socialiste” nuk
është më e lakmueshme si dikur për ta varur në dyqanin e
politikës, aq shumë është diskredituar kjo parti.
Ndërkohë do të shohin se si do të rrjedhin drejt Partisë
Demokristiane deputetët që përkaëtsinë politike e
përcaktojë më shumë mbi kritere fetare dhe që për
oportunizëm politik kanë qenë në parti të tjera, kanë çelur
si vezët e qyqes në fole të huaja.
Qesharake dhe neveritshme kjo politikë.

21 maj 2006
Abdi Baleta

MALI I ZI ME PAVARËSI, MREKULLI APO ÇUDI?!

Në Mal të zi u bë referendum për shkëputje, apo për qëndrim
në “Unionin Serbi-Mal i Zi” që deri tani ishte një hibrid i
çuditshëm në marrëdhëniet ndërkombëtare, as shtet unitar
klasik, as bashkim shtetesh nga ajo llojet e njohura në të
drejtën ndërkombëtare. Herë dukej si martesë me kurorë, por
me bashkëjetesë të prishur, herë si bashkëjetesë pa dashuri
në pritje të përfundimit të gjyqit për shkurorëzim.
Pas rrënimit të godinës së ish-federatës jugosllave edhe
Mali i Zi kishte të drejtën të shkëputej e të dilte shtet
më vete si Sllovenia, Kroacia, Bosnje-Hercegovina,
Maqedonia. Por marrëdhëniet serbo-malazeze ishin më
ndryshe. Malazezët nuk gëzonin nga serbët tolerancën që e
gëzuan maqedonasit, as nuk u bënte zemra të merrni armët si
i morën sllovenët, kroatët e boshnjakët për shkëputje. Për
shqiptarët e Kosovës nuk po flasim, sepse puna e tyre
qëndron krejt ndryshe nga ajo e shkëputjeve sllave dhe
sepse na e ka ndaluar të flasim qysh në vitin 1991
“Komisioni Badinter”. Për pavarësimin e Kosovës as që mund
të mendohej ndonjëherë që Serbia të pranonte proces
referendar si për Malin e Zi, që edhe të shkëputur e di se
e ka të vetin.
Megjithatë ndarja midis të bardhëve e të gjelbërve, midis
përkrahësve të bashkimit me Serbinë dhe ruajtjes së
pavarëisë së Malit të Zi që u krijua dhe që çoi në
përleshje në vitin 1918 ka vazhduar gjatë gjithë kohës që
Mal i Zi u bë Serbi e Jugosllavi. Dëshirat për pavarësi u
shprehën sapo u duk qartë se Jugosllavia po merrte fund, se
po përmbushej profecia e Dr. Subashiçit, kryemnistrit të
parë të qeverisë së Jugosllavisë pas LDB, i caktuar në këtë
post me kompromis si përfaqësues i qeverisë mbretërore në
mërgim në Londër. Ilija Jukiçi, ish diplomat i rangut të
lartë në Ministrinë e Jashtëme që kishte qeveria e mërguar
e mbretërisë serbo-kroato-sllovene në Londër, ka shkruar në
librin e tij “Shembja e Jugosllavisë” ( së para LDB) se Dr.
Subashiçi kur pranoi postin e kryeministrit të kompromisit
monarkist-komunist paska thënë se “Jugosllavia e Titos do
të jetë Jugosllavia e fundit”. Qysh para 15 vitesh këto
fjalë u provuan si të vërteta. Por politika e Beogradit
bëri gjithëçka që të vinte në dyshim vertetësinë e tyre,
duke mbajtur me zor një “Jugosllavi të shpifur” me emrin
“Federata e Jugosllavisë së cunguar”, pastaj Unioni
Serbi-Mal i Zi , me shpersë se kështu do të arrinte të
bindëte botën se edhe Kosova vetëm në këtë “Jugosllavi të
re” mund ta kishte vendin.
Për këtë (mos)arsyen e fundit shqiptarët gjithjë kanë qenë
të prirur të besojnë se shkëputja e Malit të Zi nga Serbia
do të ishte një gjë e mirë dhe për ta. Prandaj ideja e
përgatitjes dhe e mbajtjes së referndumit të 21 majit 2006
ndiqej nga shqiptarët jo vetëm me kërshërinë se çfarë do të
bëjë vaki në shtëpinë e fqinjit, por edhe për lehtësimin
ose rëndimin e kushteve lidhur me zgjidhjen e çështjes së
Kosovës. Ndiqej me interesim sepse nga ky referendum do të
kuptohej më mirë edhe përcaktimi i Europës nëse do që ta
çojë deri në fundin e plotë e logjik procesin e shpërbërjes
së ish-Jugosllavisë, apo do ende ta zvarrisë këtë proces në
pritje të një procesi kthimi mbrapsht të zhvillimeve për të
zëvendësuar ish-Jugosllavinë me një Shqiptaro-Sllavi të
quajtur “Federatë apo Konfederatë e Ballkanit Perëndimor”.

Shkëputja e Malit të Zi nga Serbia nga disa është
konceptuar gjithë kohën si mrekulli, nga disa si çudi.
Mrekulli, sepse pas 80 vjetësh do të rilindte një
shtet-principatë, i njohur më shumë si subjekt ekzotik në
marrëdhëniet ndërkombëtare dhe i menduar tashmë si i humbur
përfundimisht në gjirin e një kombi e shteti tjetër me të
cilin është vështirë ta dallosh. Duket çudi se si mund të
lejonin serbët të ndodhte një gjë e tillë kur ata dhe
malazezët pothuasje nuk kishin më dallim midis tyre. Por
bota prandaj është e bukur, se ndodhin plot mrekullira e
çudira në të. Mrekullia e çudia më e madhe ishte se si mund
të mbërrinte këtë shkallë “demokratizmi” një vend si Serbia
me politikë shoviniste të tejskajshme, që vetëm në
dhjetëvjeçarin e fundit të shekullit XX kishte bërë katër
luftra në Ballkan për të mbajtur nën hyqëm kombet e tjerë.
Ideja e referendumit u pranua nga serbët sepse duket kishin
siguri në vetëvete se kjo nuk do të ndodhte, se nuk vihet
dot shtërrak midis vëllezërve serbë e malazezë.
Europa më në fund e bëri një “mrekulli” të sajën
diplomatike, e rregulloi punën që në Ballkan një “çështje
kombëtare” të zgjidhet me referendum dhe jo më me forcën e
armëve. Europa e manipuloi për vite çështjen e pavarësimit
referendar të Malit të Zi në pritje të rezultateve që do të
jepte diplomacia dhe zhvillimi i ngjarjeve për Kosovën. Por
më në fund erdhi 21 maji 2006, dita e referendumit.
Malazezët siç u takonte u sulën masivisht drejt qendrave të
votimit dhe kushti i parë i vënë nga Europa për
pjesëmarrjen 50% që të quhej referendumi i vlefshëm u
përmbush shumë lehtë. Kushti i dytë që në favor të votonin
55% e njerëzve ishte më i vështirë, por gjithsesi i
arsyeshëm dhe jo i pamundshëm.
Ndërsa shkuanim këto rreshta në mëngjesin e datës 22 maj
2006 u njoftua nga ekranet televizive se 57% e votuesve
kishin përkrahur pavarësinë e Malit të Zi . Për njëfarë
kohe kemi dëgjuar lajme që e linin pezull zgjidhjen e
çështjes. Dëgjuam shpejt brohoritjet e “indipendentistëve”
se pavarësia fitoi, që u pasuan nga paralajmërimet e
unionistëve që të frenohet ky lloj entuziazmi se votat pro
nuk e kalojnë 54%. Ndërsa po mbyllnim këtë shkrim në
ekranet televizve, në mëngjesin e datës 22 maj, u shfaq
lajmi se 57% kishin votuar për pavarësinë. Ky lajm u
shoqërua dhe me një fjali komentuese”shqiptarët i dhanë me
votën e tyre pavarësinë Malit të Zi”.
Tani që ka ndodhur”mrekullia” duhet të urojmë malazezët që
duan pavarësinë dhe të ngushëllojmë serbët që përjetojnë
dhimbshëm historinë. Duhet të urojmë edhe votuesit
shqiptarë të malit të Zi që në këtë rast vota e tyre mori
rëndësi e peshë kaq të madhe dhe i bëri të jenë faktor
vendimtar në një zhvillim të tillë, që nuk dimë sa do të
shpërblehet me mirësi në shtetin e ri me pavarësi!
Nga ana tjetër duhet të ndjejmë dhe njëfarë trishtimi
tonin, shqiptar, se po vërtetohet përsëri në dëmin tonë
fjala e urtë “rropatu o fatkeq që të hajë një barkdreq”.
Malazezët janë populli i fundit sllav i ish-federatës
jugosllave që përfitojnë atë që kërkonin në saje të
sakrificave që kanë bërë shqiptarët, kurse vetë shqiptarët
presin ende me gisht në gojë se çfarë do t’u lëshojë
diplomacia ndërkombëtare në pjatën bosh të aspiratave të
tyre. Ishin demonstratat e shqiptarëve në vitin 1981 që ia
lëkundën ish-Jugosllavisë aq shumë themelet sa koha e
rrënoi plotëisht brenda 10 vitesh. Ishin shqiptarët të
parët që kishin të drejtën të ngriheshin dhe u ngritën për
plotësimin e të drejtave të tyre kombëtare. Shqiptarët bënë
sakrifica. Sllavët njëri pas tjetrit morën përfitimet e
veta. Shqiptarët presin ende 15 vjet pas shpërbërjes së
ish-Jugosllavisë. Çfarë tallje e historisë dhe poshtërsi e
politikës dhe e diplomacisë!

22 maj 2006 Abdi Baleta

KADAREJA VUAN NGA "OKSIDENTOSIS"

Dr. BERISHA I BËN DIAGNOSTIKIM TË GABUAR

Debati që plasi para gati një muaji midis akademikut
shqiptar Rexhep Qosja nga Prishtina dhe shkrimtarit
shqiptaro-francez nga Parisi, Ismail Kadare, ka detyruar
shumë njerëz të letërsisë, të propagandës, të kulturës dhe
të politikës në trevat shqiptare të mbajnë një qëndrim. Kjo
ishte e pritëshme. Kjo është e kuptueshme dhe e dobishme.
Edhe ne në "Rimëkëmbja" të datës 9 maj 2006 kemi mbajtur
qëndrimin tonë paraprak, pa hyrë ende në aspektet
thelbësorë teorikë të debatit, nëpërmjet shkrimeve
"Patriarkët e letërsisë kryqzojnë shpatat politike" dhe
"Sprovë që nuk u qëndron provave".
Deri tani shumica e atyre që janë shprehur kanë vepruar më
tepër për tifozllëk, sidomos ata që janë rreshtuar në
krahun e Kadaresë. Ai mekanizmi "misterioz" për mbrojtjen e
Kadaresë, që e kemi përmendur edhe herë të tjera, u vu
menjëherë në lëvizje për të organizuar fushatën mbrojtëse
për Ismailin dhe për të sulmuar Rexhepin.Edhe kjo pritej.
Zelltarët e "Kultit Kadare" janë shumë vigjilentë për
gjithçka që ndodh rreth idhullit të tyre dhe bëhen tejet
agresivë kundër kujtdo që gu xon të bëjë kritika ndaj tij.
Vetëm në një rast i kemi parë këta zelltarë të shushatur e
të tulatur, në vitin 2005 kur Ismailin e sulmuan harbutçe
dhe padrejtësisht për antisemitizëm, nëpërmjet shkrimesh
gazetareske me nënshkrimin e një vrasësi të njohur me
pagesë në publicistikë. Mekanizmi "misterioz" për mbrojtjen
e Kadaresë në atë rast nuk funksionoi dhe mbrojtja mbeti në
duar të adhuruesve të zakonshëm të talentit letrar te
Kadaresë dhe të disa qortuesve të tij politikë që për arsye
parimore nuk mund të heshtnin, sikurse veproi "Rimëkëmbja".

"Rilindasi modern" që nuk vuan nga nacionalizmi i
rilindasve

Më 19 maj 2006 me mbrojtësit e Kadaresë kundër Rexhep
Qosjes u rreshtua edhe Kryeministri i Shqipërisë Sali
Berisha, kur iu përgjigj pyetjes së një gazetari gjatë një
konference shtypit. Fjalët e Berishës i dëgjuam së pari në
reportazhet televizive. më 19 maj. Të nesërmen ato ishin të
shkruara dhe në gazetat e ditës. Gazeta "Shqip" e datës 20
maj dy faqe të saj i kishte zënë me tekstin e intervistës
së marrë nga Arbën Xhaferri dhe të botuar me titullin "Mbi
debatin Kadare-Qosja. Urtësia politike e rilindasve tanë
nuk ka alternativë". Në atë faqe ishte dhe lajmi "Berisha:
Kadare një rilindas modern".
"Shqip" ka shkruar se: "Kryeministri u kishte thënë
gazetarëve "nuk i kam lexuar polemikat Qosja -Kadare''.
Megjithatë ai nuk kishte nguruar ti komentonte ato, duke
mbajtur haptaz anën e shkrimtarit Ismail Kadare". Pra,
gazeta "Shqip" na ka dhënë provën se Berisha ka vepruar me
metodë tipike kadareane, sepse dhe Kadareja shpesh del në
ekrane televizive dhe lëshon komente për mendimet e
shkrimet e të tjerëve pa u njohur me ato mendime, pa i pas
lexuar ato shkrime.
"Shqip" ka cituar fjalët e Berishës: "Mendimi kombëtar
shqiptar kalon në veprën e Kadaresë. Nëse Ismail Kadareja
ka një meritë jo letrare, por më gjërë, ka meritën se në
tërë veprën e tij ka mbledhur copëza të një shpirti
kombëtar jo kaq solid, e ka mbledhur atë jo me frymën e një
nacionalisti të sëmurë, por në frymën e një nacionalisti
pozitiv qytetar…personalisht e kam pasur dhe e kam këtë
bindje se në këtë aspekt Ismail Kadareja është një rilindas
modern". Berisha ka pasur dhe ka bindje të saktë se Ismail
Kadareja nuk ka treguar frymë nacionalisti shqiptar në
shkrimet e qëndrimet e tij, edhe kur ka pasur nevojë t'i
ëmbëlsojë ata me pak shurup patriotizmi. Por Berisha ka
barë gafën terminologjike dhe konceptuale të radhës duke e
shpallur Ismailin "rilindas modern", gjë që nuk ka kuptim.
Berisha ka vepruar kështu jo se u zu gafil nga pyetja e
gazetarit në konferencën e shtypit, por qëllimisht për ta
thelluar para syve të opinionit publik hendekun që i ndan
të dy, Ismailin e Saliun, nga nacionalizmi i mirëfilltë
shqiptar. Atyre nuk u ka pëlqyer që një personalitet me
emër i letërsisë e kulturës shqiptare, si Rexhep Qosja, në
dy trajtesat e tij më të fundit ka bërë një hap të madh
drejt pozitave që ka mbajtur nacionalizmi i mirëfilltë
shqiptar, jo vetëm ai i kohës së Rilindjes, por edhe i
kohës sonë.

Qosja e Kadareja përfshihen në debat, nuk kanë nisur debat

Debati i tanishëm "Qosja-Kadare" emërtohet kështu për
kollajllëk, sepse në fakt Ismaili e Rexhepi nuk kanë nisur
për herë të parë ndonjë debat të veçantë midis tyre. Ata
thjesht janë përfshirë me mënyrat e tyre, për shijet, apo
për ambiciet e tyre, në një debat që është bërë për shumë
vite me radhë në shtypin e studimet shkencore në gjithë
hapësirat shqiptare. Me një fjalë këtë debat e kanë bërë më
herët e më fort të tjerë. Kjo nuk mund të mohohet dhe ne
nuk kemi përse të rrimë të heshtur kur të tjerët duan ta
paraqesin sikur ky debat po nis vetëm tani që u përlanë
midis tyre Ismail Kadareja e Rexhep Qosja.
Ne na vjen shumë mirë që në këtë debat tani po thithen si
në një batak pak nga pak edhe të tjerë që qëndronin
sehirxhinj e nuk kishin guxim të hidheshin në një rrymë të
turbullt, por të vrullshme të polemikave midis
nacionalizmit e antinacionalizmit më mendimin politik..
Frikacakët e hileqarët qëndronin mënjanë lumit të rrëmbyer
të debatit për përtaci mendore, apati intelektuale e frikë
politike nga të huajt, madje janë hequr si intelektualë
modernë që nuk përfillnin të merreshin me punë të kota, nuk
e vrisnin mendjen me kategori të vjetëruara si
nacionalizmi. Tani dhe këta të ndarë sipas tifozllëkut ose
detyrimeve ndaj një kulti intelektual janë të detyruar të
thonë diçka, të zhgarravisin ndonjë gjë.
Kjo është një arsye më tepër dhe e fortë që na shtyn ta
çmojmë si të mirëpritur dhe të dobishme përfshirjen
nacionaliste të Qosjes në këtë debat, sikurse ishte me dobi
dhe i mirëpritur para 3 vitesh një kërcim i Arbën Xhaferrit
nga qëndrimet teorike politike kozmopolite në qëndrime
teorike nacionaliste, paçka se ende ky kërcim nuk është
kthyer në pozicionim të palëkundur. Këtë lëkundje të
Xhaferrit e tregon fakti që ai po shpreh keqardhje që
"plasi" debati midis Qosjes e Kadaresë, sepse e di që tani
kazani i këtij debati do të vlojë edhe më fort dhe
"perëndimorizmit" antimysliman të predikuar nga Xhaferri
dhe zëvendësi i tij Thaçi mund t'i hiqen fasha të rinj nga
lëkura e puçrruar me antinacionalizëm.
Edhe i përfshiri tjetër në këtë vorbull, Sali Berisha, qysh
në vitin 1991 denonconte nacionalizmin shqiptar si armik të
demokracisë, njësoj si komunizmin, Qysh në vitin 1992
Berisha mallkonte "përfaqësuesit e nacionalizmi ekstrem" në
politikën e propagandën e Shqipërisë, duke i cilësuar edhe
si "nacionalistë të tipit Zhirinovski", ndonëse ndonjëri
prej tyre atëherë ishte deputet i Partisë Demokratike të
Berishës. Tashmë njerëzit e dinë se kundërshtarët më të
egër e njëkohësisht më trutharë të nacionalizmit shqiptar
përgatitën e botuan në vitin 2001 një palolibër të tërë me
300 faqe me qindra shpifje, trillime e shtrembërime të
titulluar "Nacional-islamizmi shqiptar. Baleta dhe Feraj".
Ky libër i hedhur në qarkullim me autorsinë e rreme të një
vrasësi me pagesë në publicistikë ishte vepër e shtabeve të
ndryshme që synonin të përçonin atë vijë që mbron tani
Ismail Kadareja; atë kozmopolitizëm që përçojnë
"perëndimorsat krishterizues" në Shqipëri dhe që po e
kundërshton Qosja; atë urrejtje për nacionalizmin e
mirëfilltaë që kanë shfaqur gjithnjë ithtarët e
"nacionalizmit qytetar" si Mehmet Elezi dhe që po e
reklamon sërish Sali Berisha.
Kadareja dhe Qosja nuk kanë prodhuar debat të ri rreth
thelbit të problemit kombëtar shqiptar dhe perspektivës së
tij. Si njëri dhe tjetri vetëm kanë përcaktuar më hapur
pozicionin e tyre në krahë të kundërt të këtij debati, për
të cilin ka tashmë materiale të shumta gazetareskë, libra e
deri studime të mirëfillta shkencore. Këto debate që po
bëjnë Qosja me Kadarenë i kanë bërë plot të tjerë, shumë më
hapur.me shumë më tepër përplasje. Mund të reshtoja këtu
lista të gjata shkrimesh në kuadër të një debati të tillë.
Por po përmend pëmbledhtas se gazetat "Rimëkëmbja" dhe
"Bota Sot" për 12 vjet me radhë janë shndërruar në tribuna
të këtij debati. Qosja vazhdimisht ka shprehur urrejtje dhe
ka intriguar kundër "Bota Sot", por tani del në pozicione
të afërta me ato që janë mbrojtur nga kjo gazetë për
çështjen kombëtare të trajtuar në frymë nacionaliste.
Kadareja ka qenë i pranishëm dhe i mirëpritur në faqet e
"Bota Sot", por ja që ai largohet gjithnjë më shumë nga
fryma si është trajtuar çështja kombëtare në këtë gazetë.
Ka pasur shkrime me frymë nacionaliste të mirëfilltë
shqiptare edhe në gazeta të tjera. Janë botuar libra të
veçantë studimorë e propagandistikë për këtë temë si "Skicë
e mendimit politik shqiptar"(1998) nga Hysadedin Feraj.
"Ligjërimi nacionalist shqiptar"(2003) dhe "Arratisja nga
Lindja"(2006)nga Enis Sulstarova, "Vetëm nacionalizmi e
shpëton kombin shqiptar", nga Bajram Kabashi dhe Abdi
Baleta. Ky libri i fundit u promovua në Prishtinë në shkurt
1998. Një pjese polemikave të mia për nacionalizmin janë
grumbulluar në librin "Shqiptarët përballë shovinizmit serb
e grek"(1995) që nis pikërisht me trajtimin e temës
"shqiptarët kanë nevojë për nacionalizëm më shumë se çdo
popull". Trajtimi nacionalist përshkon materialet e
përmbeldhura në "Kosova, nga Dejtoni në Rambuje" (1999),
dhe librin polemizues "Kundërshpifografi"(2005). Në librin
e Hysamedin Ferajt "Pamundësia e kozmopolitizmit shqiptar
në shembullin Nano-Berisha ", janë përfshirë dy studime mbi
tiparet antinacionaliste në mendimet dhe veprimet e dy
politikanëve që mbizotërojnë skenën plitike të Shqipërisë
qysh nga vitit 1991. Më të sistemuara pikëpamjet e mia për
qëndrimet dredharake të PD-së e të Berishës ndaj
nacionalizmit janë parashtruar në vitin 1999 me shkrimin e
gjatë "Debat i detyruar me nacionalistë të vonuar". Ndërsa
kundërshtimin tim për antinacionalizmin e Ismail Kadaresë e
kam paraqitur më shkoqur në shkrimin e gjatë "Kadareiada,
sherriada Kadare dhe Kadareja i sherrit" në verën e vitit
2004 pas qëndrimeve jo vetëm antinacionaliste, por dhe
haptazi antishqiptare e proserbe që mbajti Ismail Kadareja
lidhur me ngjarjet e 17-18 marsit 2004 në Kosovë.

Qosja i takon të bëjë autopsinë e veprës së Kadaresë

Në trajtimin e problemit kombëtar shqiptar Rexhep Qosja,
ndryshe nga Kadareja, na ka ngrohur shpesh zemrën, edhe kur
kemi polemizuar me të, sepse kemi qenë të vetëdishëm se
Rexhepi ia kishte kushtuar pjesën më të madhe të punës e
veprës së tij çështjes kombëtare shqiptare në rrafshin
studimor, ndonëse qëndrimet politike të Rexhepit herë-herë
kanë qenë kontradiktore me përfundimet që dilnin nga vepra
e tij studimore dhe kjo ka krijuar shkas për
polemika.Megjithatë anjëherë Rexhepi nuk ka dalë me
qëndrime si në dy trajtesat e fundit, që na japin
kënaqësinë më të madhe. Urojmë që qëndrimi i Qosjes të
shkojë deri në fundin logjik dhe të mos ndodhë si më rastin
e Xhaferrit ku ndihmesa e çmuar e kapërcimit në
nacionalizëm zbehet shpesh nga lëkundjet konjukturale
politike. Urojmë që Qosja të mos e fusë më në këllëf për
hir të "pajtimit intelektual" shpatën e debatit që kryqzoi
me Kadarenë.
Qosja mund t'i kryejë një shërbim të jashtëzakonshëm
kulturës kombëtare shqiptare duke bërë radiografinë e
analiza të plota të veprës letrare të Kadaresë ku ka shumë
njolla e simptoma sëmundjesh që kanë mbetur të
padiagnostikuara dhe mund të ulin rrezikshëm imunitetin e
kulturës shqiptare para infeksioneve të gjjthëfarshe nga
jashtë, madje ta drobisin keq vetëmbrojtjen e identitetit
kombëtar shqiptar me inxheksione për një eksperiment
Frankenshtajn të krijimit të një "Euromileti" nga
shqiptarët e Ballkanit. Qosja është intelektuali më i
kompletuar për ta bërë këtë radiografi të sëmundjes së
Kadaresë. Ky do të ishte dhe kontributi më madhor i Qosjes
në letërsinë e mendimin kulturor e politik shqiptar.
Diagnostikimi i saktë i "sëmundjes së Kadaresë" ka rëndësi
të madhe kombëtare, si profilaksi për të tjerët, edhe pse
sëmundja tashmë është e pashërueshme. Kadareja që sulmoi i
pari pabesisht Qosjen, tani ka dhe guximin cinik ta quajë
Qosjen polemist të pabesë. Edhe kjo mënyrë veprimi është
simptomë e "sëmundjes së Kadaresë" për të cilën shqiptarët
duhet të vetëdijësohen.

Berishën e lidh me Kadarenë mendimi politik, jo mëria ndaj
Qosjes

Gazeta "Shqip" nuk mund të rrinte pa bërë një hamendësim të
saj për arsyen pse Dr. Berisha "pa e lexuar debatin" bëri
komentin na favor të Kadaresë dhe "pa i parë analizat"
lëshoi një epikrizë për shëndetin e mirë intelektual e
kombëtar të Ismailit. Gazeta shkruan: "Megjithëse
ansjëherë nuk e ka përmendur emrin e akademikut kosovar, u
vu re se kryeministri pas mbi 9 vjetësh ka gjetur rastin
për t'i kthyer reston Rexhep Qosjes, që në 1997 i cilësoi
trazirat antifajde të asaj kohe të Berishës si një
revolucion i vonuar demokratik". Berisha e ka të drejtën
morale t'i vërsulet sa herë të ketë qejf Rexhepit për atë
qëndrimin e mbrapshtë që ky mbajti në vitin 1997. Nga
mllefet e inatet primitive që kishte krijuar ndaj Berishës
dhe nga mendësitë e tij të ngushta ideologjike
enveriste-ramiziane, në vitin 1997 Qosja bëri gafën e rëndë
dhe veprimin e dëmshëm për kombin, të vërtetën e të drejtën
duke marrë anën e rebelimit të armatosur grek-labokomunist
në Jug të Shqipërisë kundër "pushtetit të malokëve" në
Tiranë. Ibrahim Kelmedni e tij të vëzhgimit në vend të
rebelimit në Shqipërinë e jugut e ka fiksuar mirë fakrin që
të rebeluarit e armatosur shpreheshin se ka vetëm një
kosovar të mirë, Rexhep Qosja. Për këtë Shoqata "Labëria" e
kë bërë Qosjen kryetar nderi të saj. Të shohim tani sa do
ta marrë kjo Shoqatë në mbrojtje Rexhepin nga sulmet e
padrejta të gjirokastritit Ismail Kadare!
Gazeta sigurisht e ka vënë saktë në dukje një nevojë
njerëzore të Berishës për hakmmarje ndaj Qosjes, madje
duhej të shtonte se Berisha kishte mëri ndaj Qosjes qysh
nga viti 1992, kur Rexhepi e kishte qortuar tepër rëndë,
ndonëse me të drejtë një deklaratë që Berisha kishte
lëshuar në "Le Figaro" të Parisit që vinte shenjën e
barazimit midis "Shqipërisë së Madhe" dhe Shqipërisë Etnike
dhe mohonte aspiratën e shqiptarëve për bashkim kombëtar.
Kjo ka rëndësdi të kujtohet sepse Berisha bëri sërish të
njëjtën gjë në të njëjtën gazetë "Le Figaro" gjatë vizitës
së tij të fundit në Paris, çka tregon edhe më shumë se
Qosja kishte të drejtë në vitin 1992 në kritikën e tij,
pavarësisht nga mënyra e mllefosur siç e bëri atë kritikë
përtë dëmtuar Berishën.
Por është e pasaktë dhe e gabuar të mendosh e të komentosh
se Berisha komentin e tij për debatin Qosja-Kadare e ka
bërë vetëm për këtë arsye, vetëm për kaq hakmarrje meskine.
Këtë koment pro Kadaresë e kundër Qosjes Berisha nuk e ka
bërë as sepse tani që është kryeministër i shtetit shqiptar
ndjen për detyrë të kujdeset më shumë për shrimtarin e
mërguar nga Shqipëria se për qytetarin shqiptar të një
shteti tjetër, për të cilën kujdesi i mbetet kryeministrit
të Kosvës , apo UNMIK-ut. Berisha e ka bërë atë koment pa u
menduar fare, "pa e lexuar" se përse po grindeshin Qosja e
Kadareja, sepse vetë Berisha është prej kohësh plotësisht i
një mendimi me Kadarenë përsa i përket nacionalizmit në
Shqipëri, përmbushjes së aspiratave kombëtare shqiptare dhe
përparësisë së integrimit europian mbi aspektet e tjera të
çështjes kombëtare shqiptare, mbi integrimin politik
shtetëror brendashqiptar. Berisha edhe kohët e fundit ka
deklaruar se Shqipëria do të shkojë në Europë, do të
rikthehet në gjirin e famljes së vet. Pra është
bashkëmendimtar me Kadarenë.
Edhe sikur midis Berishës e Qosjes të mos kishte asnjë mëri
të vjetër, por vetëm simpati të malsorit të Tropojës me
malsorin nga Vuthaj, që janë kufitarë, përsëri qëndrimi që
ka mbajtur tani Qosja krijon hendek midis tij e Berishës.
Prandaj Dr. Berisha, si mjek e si politikan e ka dhënë
diagnozën se "Kadareja nuk është i sëmurë me nacionalizëm,
por është vetëm "nacionalist i mirë", që nuk është prekur
nga ato viruse që kanë zënë Rexhep Qosjen. Berisha ka dhënë
epikrizën se Kadareja ka vetëm "frymë nacionalisti pozitiv
qytetar", të atij nacionalizmi që ka 15 vjet që ua
rekomandojnë gjithë shqiptarëve Berisha dhe ideologu i tij
për këto çështje Mehmet Elezi. Ky është një "nacionalizëm
eunuk" që nuk shqetëson oborret e sallonet europerëndimore
ku bëhen gjithfarë perversitetesh (pseudo)nacionaliste në
kurriz të kombeve të tjerë. Ka 15 vjet që bëjmë debate për
këtë temë me Berishën, Elezin dhe propagandistët e tyre
vulgarizues. Prandaj e kuptojmë më mirë se gjthkush arsyen
kryesore për të cilën Berisha e ka bërë atë komentin në
favor të Kadaresë e kundër Qosjes.

"Orientalizmi" tek shqiptarët është simptomë e sëmundjes
"Oksidentosis"

Edhe një herë në debatin për nacionalizmin Berisha mban
qëndrim të gabuar. Kadareja me të vërtetë nuk vuan nga
"fryma nacionaliste", por kjo nuk do të thotë se është pa
sëmundje politike e intelektuale. Për fat të keq edhe ai
vuan shumë nga një sëmundje e keqe që e kanë marrë shumë
shqiptarë në marrëdhëniet intime të pakontrolluara e të
pambrojtura me perëndimorët, një sëmundje që është
diagnostikuar e njohur me kohë edhe në vende të tjera.
Kadareja vuan nga sëmundja e "Oksidentosis".
Emërtimin dhe përshkrimin e simptomave të kësaj sëmundje
dhe të vuajtjeve e të dëmit për shëndetin kombëtar që sjell
ajo nuk po i trilloj unë tani, por i kam gjetur në librin
"Nepsi për dije" të studiuesit anglez të Orientalizmit,
orientalistit të thekur Robert Iruin. Ky libër sapo ka dalë
nga furra në Angli, është botuar në vitin 2006. Është një
studim me të vërtetë për t'u admiruar përsa i përket
volumit të dijeve dhe informacionit që përmban, pavarësisht
se qëllimi i tij është të hedhë poshtë gjithë kritikat që i
drejtohen Orientalizmit që kultivohet në Perëndim për 3
shekuj tashmë në dëm të vendeve e popujve të Lindjes.
Fatmirësisht nuk më duhet të ndalem në shpjegimin e
dukurisë së Orientalizmit, të pagëzuar me këtë emër në
vitin 1978 nga intelektuali amerikan Eduard Said, i lindur
nga prindër arabë protestanë. Shqiptarët mund të mësojnë
shumë lehtë në gjuhën e tyre mbi këtë dukuri duke lexuar
librin e veçantë të studiuesit të ri të pasionuar pas kësaj
teme, Enis Sulstarova që ka titullin."Arratisja nga Lindja"
Orientalizmi shqiptar nga Naimi tek Kadareja". Për më tepër
nga ky libër lexuesi mund të kuptojë më thellë përse bëhet
debati Kadare-Qosja. Në "Arratisja nga Lindja", është
analizuar shkencërisht, pa shtytje propagandistike urretja
e Kadaresë për çdo gjë lindore, osmane, turke, për çdo gjë
shqiptare që ka ndonjë fije lidhje me osmanët, turqit,
Lindjen dhe dalldia e pamatë e Kadaresë dhe ndjekësve të
kultit të tij pas çdo vlere ,ose çdo gjë perëndimore.
Robert Iruin në librin e tij flet për pikëpamjet dhe
qëndrimet e një shkrimtari iranian Xhelal Ali Ahmad
(1923-1969). Edhe pse nuk ka jetuar shumë ai përshkruhet si
intelektual elitar, shkrimtar stili, romancier i vrullshëm,
eseist, që me shkrimet e tij paska ndikuar edhe tek teoriku
revolucionar laik iranian Ali Sheriati, i njohur dhe i
çmuar në Perëndim dhe tek Ajetollah Khomeini. Madje dikur
Ahmad paska pas flirtuar me komunistët, çka dëshmon
qëndrimin e tij më shumë laik, gjë që e përforcon dhe fakti
që i pëlqente të jetonte mirë, të pinte e të zbavitej.
Iruin thotë se vepra e tij që të ndez më shumë kërshërinë
është "Gharbzadegi" që është përkthyer si "Oksidentosis"
ose "Euromania", ose "Helmimi perëndimor". Ahmadi vetë
paska shkruar: "Unë flas për "Occidentosis" si për
"tuberculosis"". Pra na thotë se "Osidentoza" duhet kuruar
si një "tuberkuloz". Ai madje ka thënë se ndoshta është më
mirë që krahasimi i "perëndimorizmit" të bëhet me tenjën që
vjen e të ha drithin duke t'i lënë kokrrat me pamjen
jashtëme të pacënuar. Iruin thotë se mendimet e Ahmadit
kurrë nuk mund të botoheshin në Iran, sepse në kohën e
Shahut çdo gjë perëndimore adhurohej dhe ata cënonin dhe
Shahun. Iruini bën këtë anamnezë të sëmundjes së
"Oksidentosis" të zbuluar nga iraniani në vitet 1950: "Ta
lëmë politikën mënjanë, Ali Ahmadi ishte i shqetësuar për
atë që ai shihte se po ndodhte në kulturën iraniane.
Oksidentosis, një entuziazëm pa kurrfarë dallimi për të
gjitha gjërat perëndimore, i kishte katandisur iranianët në
njerëz që kishin hmbur traditat e tyre dhe vazhdimësinë
historike, dhe që kishin atë që i sillte makina. Ai e
denonconte trajtimin që u bënin orientalistët aziatikëve,
sikur këta të ishin lëndë e parë për lobaratore"
(fq.312-313).
Kadareja dhe zelltarët e kultit të tij janë prekur rëndë
nga një sëmundje e tillë dhe po kërkojnë qetësi e kënaqësi
vetëm në përpjekjet për të sëmurë me Oksidentosis tërë
shoqërinë shqiptare, për t'i katandisur shqiptarët në atë
pozitë që paskan qenë iranianët nën sundimin e Shahut.
Vetëm se Rexhep Qosja me sa duket më në fund dhe me mjaft
vonesë ka vendosur të largohet disi nga vatrat intelektuale
të Oksidentozës u vu në shënjestrën e "frymës së Kadaresë
të painfektuar me nacionalizëm". Para se të fliste Qosja
për "racizmin e Kadaresë" kemi shkruar edhe ne në
"Rimëkëmbja" se në veprën e tij letare, sidomos në romanin
"Koncert në fund të dimrit" kishte racizëm ndaj kinezëve.
Para se të shkruante Qosja ka shkruar Enis Sulstarova se
Kadareja: ''kur vjen puna për marrëdhëniet kulturore me
orientalët ai lë mënjanë çdo delikatesë dhe shprehet me
nota raciste nga pozita e një kulture të vetëmjaftueshme
sipërore ndaj tjetrës". Kadareja nuk ka asnjë motivim
shqiptar për të vepruar në këtë mënyrë. Por ai ka vepruar
kështu sepse është prej kohësh i molepsur me Oksidentosis,
jo me nacionalizëm shqiptar, sikurse na siguron edhe
Berisha. pas diagnostikimit të gabuar që ka bërë.
Orientalistët në Perëndim kanë zhvilluar Orientalizmin (në
kuptimin që i dha Eduard Said si mosprëfillje, përbuzje,
deri urrejtje për lindorët), sepse donin të justifikonin
epërsinë e kulturës së tyre, në sundimin e tyre politik dhe
ekonomik kolonial mbi "lindorët e prapambetur dhe
inferiorë". Po shqiptarët që nuk kanë pasur, nuk kanë , nuk
kanë përse të kenën e nuk mund të kenë synime e pretendime
të tilla përse duhet të kultivojnë Orientalizëm në kulturën
e tyre, në letërsinë e tyre, në propagandën e tyre siç
bëjnë Kdareja dhe kultistët e tij?! Këtë mund ta bëjnë
vetëm ata shqiptarë që infektohen nga Oksidentosis. Pra
Orientalizmi tek shqiptarët siç e ka paraqitur dhe
diagnotikuar me shumë saktësi Enis Sulstrauva nuk është një
sëmundje e veçantë tek shqiptarët, sikurse është në
Perëndim. Përkundrazi' "Orientalizmi" tek shqiptarët është
simptomë dhe rrjedhojë e një sëmundje që quhet
Oksidentosis. Ata që nuk pranojnë të infektohen nga kjo
sëmundje duhet të presin helmin e majës së penës dhe të të
folmes së bezdisëshme të Kadaresë dhe të ulërimave të
zelltarëve të "Kultit Kadare". Ismaili përpiqet që
Oksidentosis ta paraqesë si sëmundje të gjithë shqiptarëve,
madje në breza. Këtë e tregon fjalia e tij: "Malli për
Europën e munguar për pesë shekuj bëri që (Shqipërisë) t'i
dukej e natyrshme që mbreti i saj i parë në liri të ishte
një princ gjerman" (Sulstarova f1.193). T'i shtojmë kësaj
edhe ato që ka shkruar Kadareja për mallin shqiptar për
Europën gjatë sundimit komunist dhe kuptohet që
Oksidentosis tek ai ka marrë përpjestime llahtarisëse.

Si e acaroi Qosja "Oksidentosis"-in e Kadaresë?

Për të mos rënë viktimë e Oksidentosis që nxjerr Kadareja
me frymën e tij polemizuese jonacionaliste ndaj Qosjes vlen
të mbahet mirë shënim një fjali e thjeshtë: "Kadareja
kërkon të ketë monopolin e interpretimit të historisë së
shqiptarëve, të caktojë kriteret e vetme për vlerësimin e
saj". (Sulstarova, fq.201). Prandaj Ismaili nuk mund të
duronte që as një akademik si Rexhep Qosja, me të cilin për
shumë vite është shtirur se ka harmomi mendimi e qëndrimi,
të guxonte të bënte me mjaft vonesë një rrëfim pa kurrfarë
zarari mbi ndjesitë e tij në trajtesën me titull
"Ideologjia e shpërbërjes". Qosja vetëm deshi të tëheqë
vëmendjen në rrezikun që u vjen shqiptarëve nga idetë
çintergruese në shoqëritë e sotme. Qosja gjithmonë tejet i
kujdesshëm për të mos pickuar gjëkundi Kadarenë, nuk mund
ta parashikonte se Oksidentosis i Kadaresë kishte mbërritur
në atë shkallë sa acarohet edhe për kaq pak aromë
nacionaliste në mjedisin kulturor dhe akademik shqiptar.
Në fakt askush nuk mund të gjente me fall se botimi i
"Ideologjisë së përçarjes" nga Qosja mund të fuste Kadarenë
në një krizë të fortë të sëmundjes Oksidentosis. Madje këtë
krizë Kadaresë duket ia kanë shkaktuar vetëm pak fjalë të
Qosjes se "shqiptarët i takojnë qytetërimit islam hiç më
pak se qytetërimit të krishterë". Kaq ka mjaftuar që
Kadareja të përlante penën për të prodhuar libërthin
"euromaniak" me titull "Identiteti europian i shqiptarëve",
ku ka grumbullur mish-mash gjithë dhëmbjet shpirtërore e
mendore që i vinë nga Oksidentosis dhe i lëshoi Qosjes disa
shigjeta radhas. Dhe Qosja është më inatçi se Kadareja në
kësi rastesh. Kur ia shkelin bishtin paprimtas di të
hakmerret, siç u hakmor jo vetëm për vete , por për të
gjithë ata që duhet të ruhen nga infektimi me Oksidentosis,
duke prodhuar libërthin "Realiteti i shpërfillur".

Shërimi nga Oksidentosis bëhet me debat rreth ideve

Sali Berisha në konferencën e shtypit ka bërë sikur nuk ka
lexuar polemikat Qosja -Kadare. Por megjithatë edhe kjo
masë parandaluese zor se do ta mbrojë nga një shpërthim i
ri i Qosjes kundër tij. Kësaj here Qosja ka më shumë të
drejtë se kurrë për të mos kursyer as Berishën, as të tjerë
që e sulmojnë padrejtësisht, pa argumenta, pa polemizuar me
idetë e tij , por vetëm me hamendësime pse e bën Qosja
këtë, kush është Qosja, ç'ka bërë e ç'nuk ka bërë Qosja.
Ata që marrin penën të shkruajnë rreth këtij debati do të
bënin mirë të qëndronin sa më larg mendësive që
mbizotërojnë thashethemet që bëhen në tryezat e kafeneve të
tymosura, larg metodave të hafijellëkut e maynafikllëkut,
larg thurrjes së gjë e gjëzave prej tifozësh të basteve. Po
të duan e po të jenë të zot të përqëndrohen vetëm në idetë
që kanë bërë të tyre Qosja e Kadareja, të thonë cila është
ide e saktë e cila e gabuar, pastaj del vetvetiu kush është
më i zoti, akademiku apo shkrimtari, kush është më burrë
zakoni gjirokastriti apo vuthjani, kush është më shumë
simbol e pikë referimi i kulturës kombëtare trilluesi
letrar apo studiuesi letrar. Nga mbështetja e ideve që ka
përqafuar njëri apo tjetëri do të dalë se cili e ka më të
merituar titullin: "Nderi i kombit", ai që tregon gjithnjë
e më shumë simptoma të Oksidentosis, apo ai që po tregon
publikisht infektimin e vet me nacionalizëm shqiptar.

Revizionimi "modernist" i Rilindjes çon në tjetërsim
kombëtar

Fjalët e Xhaferrit të nxjerra shumë në dukje nga "Shqip"
se: "Urtësia e rilindasve tonë nuk ka alternativë" janë
brenda sfondit e kuadratit teorik e intelektual në të cilin
zhvillohet debati në vitin 2006. Kurse fjalët e Berishës
për "rilindasin modern Kadare" janë krejt jashtë kohës dhe
jashtë vendit. "Rilindja" si etapë historike në
përgjithësi, si dukuri në jetën kombëtare e shoqrore, si
për shqiptarët dhe për të tjerët ka kuptim të përcaktuar në
kohë e hapësirë dhe nuk është e përsëritëshme. Termi
"Rilindje" nënkupton atë periudhë të zhvillimit europian
kur u zbulua dhe u përvetësua (nëpërmjet kontakteve me
myslimanët arabë) mendimi i zhvilluar i lashtësisë i
varrosur në Europë nga dyndjet e popullsive të stepave
lindore dhe obskurantizmi i Kishës së krishterë.
Në trojet shqiptare termi "Rilindje" ka kuptimin e daljes
së shqiptarëve në skenën historike si komb më vete në
shekullin XIX pas një pushtimi të gjatë osman. Madje disa
e qortojnë me të drejtë përdorimin e termit "Rilindje",
sepse nuk bëhej fjalë për "rilindjen" e një kombi që
kishte ekzistuar dikur ose rindërtimin e një shteti, apo
perandorie të prishur, por bëhej fjalë për diçka të re, për
një komb të formuar rishtas pikërisht gjatë kohës që ishte
pjesë e një perandorie. Nuk bëhej fjalë për rilindjen e
ndonjë fisi ilir, të ndonjë pricipate ilire të lashtë, të
ndonjë principate feudale të mesjetës, për ndonjë dalje në
skenë të Arbërisë, Dardanisë, Epirit, Aematias, por bëhej
fjalë për daljen në skenë të kombit me emrin "Shqiptar" dhe
të shtetit me emrin "Shqipëri". Ishte më shumë "Përlindje"
se "Rilindje".
Prandaj është krejtësisht pa kuptim të flitet për "rilindas
të shekullit XXI" tek shqiptarët. Mos të flitet për
vazhdues të veprës së rilindasve dhe kaq. Nëse Kadareja e
shikon veten si "rilindas modern", sikurse e cilëson
Berisha, ai zbulon një aspekt edhe më të errët të misionit
të tij perëndimorizues, se do të fusë kombin shqiptar në
një rrugë tjetërsimi të thellë. A synon pikërisht këtu
Kadareja kur në furkën e tij intelektualiste tjerr leshin e
lënurur me krëhër parizian për të bërë fijen nyje-nyje të
ngatërrimit të shqiptarëve në lëmshin e një
"Euromileti"?!Vetëm këtu mund të çojë dëshira që kombi i
tanishëm shqiptar që u afirmua si i tillë gjatë Përlindjes
(Rilindjes) Kombëtare në shekullin XIX, në shekullin XXI të
përfundojë në një "milet" i Europës së krishterë, i
ngjashëm me miletet që ekzistonin në Perandorinë Osmane.
Në librin e Sulstarovës është një vlerësim shumë interesant
teorik: "Enverizmi trashëgoi nga Rilindja orientimin
modernizues, idealizimin e atdheut e të kombit dhe frymën
kundërturke". Po demokracia ku Kadareja dhe Berisha
pretendojnë të jenë violina të para në mendim e në politikë
çfarë ka trashëguar nga Rilindja, nga ajo që trashëgoi
enverizmi nga Rilindja? A e kanë përforcuar e çuar përpara
trashëgiminë rilindase në krahasim me kohën e enverizmit,
apo e kanë zbehur e zgërlaqur?. Kur Berisha shprehet se
Kadareja nuk vuan nga "fryma nacionaliste" sepse është
"rilindas modern", do të thotë se fryma nacionaliste e
rilindasve nuk duhet më pasi është bërë primitive.
Enverizmi nacionalizmin e rilindasve nuk e përbuzte kështu.
Kadareja nuk idealizon atdheun e kombin aq sa e bënte këtë
në kohën e enverizmit, madje përpiqet që ndonjë adhurim të
shpëlarë për atdheun e kombin e ka fare konjuktural. Kurse
enverizmi atdheun e idealizonte por lumturinë e tij vinte
në varësi të internacionalizmit. Kadareja me euromaninë
shkon dhe më tej se intenacionalizmi enverist.
Frymën kundërturke Kadareja e ka fuqizuar në përmasa të
pakapshme në krahasim me enverizmin. Madje Kadareja ka qenë
edhe nxitësi e përpunuesi kryesor i frymës kundërturke në
kohëe Enverit. Kur dëgjojmë se Kaedareja qenka "rilindës
modern" është njëosj si të dëgjohjmë se rilindja ka mbetur
relike dhe tani ka ardhur koha që të provojmë "Ri-rilindjen
kadareane" që do të thotë ndërrim të fizionomisë kombëtare
nga komb shqiptar të bëheni "Euromilet".
Berisha vazhdon të jetë rob i ideve antinacionaliste dhe
në galerinë e tij politike ruan dordolecin që i bëri Memet
Elezi para shumë vjetësh për "nacionalizmin e mirë
(pozitiv) qytetar". Përshkrimin e këtij dordoleci e gjejmë
në literaturën teorike. Profesori anglez Xhorxh Shëflin në
librin "Kombet, identiteti, pushteti" (2000) ka shkruar:
"Për shumë njerëz nacionalizmi është një kategori mbeturinë
negative në të cilën mund të hidhet çdo gjë që mund të ketë
njëfarë lidhje me nocionin e kombit të përkufizuar
keq…Ekziston njëfarë kategorie e mbetur e Hans Kohnizmit,
sipas së cilës ka një nacionalizëm perëndimor që është i
mirë (civil, demokratik paqedashës) dhe një nacionalizëm
lindor të keq (i pështirë, brutal, ngatërrestar" (fq.3-6).
Shëflin dhe të tjerë nuk pajtohen me këtë interpretim
hankohnist të nacionalizmit. Berisha i përmbahet vetëm
këtij perceptimi. Prandaj e thekson fort se Kadareja nuk
ka frymë nacionalizmi të sëmurë, por frymë nacionalizmi
qytetar pozitiv, që në fakt tek Kadareja shfaqet si
Orientalizëm nën ndikmin e Oksidentosis.
Pranimi i nacionalizmit perëndimor, ashtu siç kërkon
Kadareja, është t'i dorëzohesh sëmundjes së Oksidentosis.
Pranimi i identitetit europian të shqiptarëve, sikurse
ngulmon Kadareja, është molepsje me Oksidentosis, jo
përparim dret Perëndimit dhe Europës së bashkuar. Debati që
ka shpërthyer do të sjellë një dobi të madhe sepse dashje
pa dashje do të ndajë më qartë grupimet e të sëmurëve me
Oksidentosis dhe të atyre që duan të qëndrojnë besnikë
frymës nacionaliste të rilindasve. Në këtë debat e ka mirë
Qosja që mbron idenë se jemi komb e vend ku gërshetohen
qytetërimet, besimet , kulturat, vlerat perëndimore e
lindore. Kjo duhet parë si pasuri e vlefshme, jo si plaçkë
e vjetër që duhet hedhur tutje. Tek shqiptartë nuk duhet të
kultivohet as Orientalizëm , as Oksidentalizëm.
Janë ngritur zëra burracakësh intelektualë që e quajnë pa
dobi, madje të dëmshëm debatin Qosja-Kadare. Por edhe po të
heshtin Kadareja e Qosja debati nuk shuhet.

21 maj 2006
Abdi Baleta

PSE RINISI "GOGOLIZIMI" I GAZIDEDES?

Tashmë dihet se është bërë praktikë e fëlliqur politike
edhe në Shqipëri demonizimi me çdo mjet e mënyrë i
kundërshtarit për të arritur pikësynimet në një fushatë
politike, ose për të krijuar sa më shumë tensione politike.
Dëmet që sjell për një popull dhe për një vend demonizimi i
skajshëm i kundërshtarit i pamë në Shqipëri gjatë
përgatitjeve e zhvillimit të rebelimit greko-labokomunist
të vitit1997 dhe për shumë kohë më pas. Atëherë u
demonizuan "pushteti i malokëve", meqenëse President ishte
Sali Berisha nga Tropoja (pavarësisht se kryeministër ishte
Aleksandër Meksi dhe kryetar i PD-së Tritan Shehu, të dy
nga Gjirokastra). Atëherë u demonizua skajshmërisht
Shërbimi Infomativ Kombëtar, meqenëse kryesohej nga dibrani
Bashkim Gazidede, paçka se ky shërbim sapo ishte krijuar
dhe hija 50-vjeçare e Sigurimit të Shtetit të kontrolluar
gjithmonë nga klanet komuniste labo-gjirokastrite nuk mund
të largohej as nga Berisha as nga Gazidede. Por propaganda
e shfrenuar nga ata që kërkonin revanshin e klaneve
komuniste ishte e pandalshme për demonizimin e "pushtetit
të malokëve" dhe të SHIK-ut.
Dihet se çfarë ndodhi me Shqipërinë në vitin 1997.
Gazidedes i varën në qafë atë këmbanë që nuk i takonte ta
tundëte, e caktuan komandant të operacioneve ushtarake për
të shtypur rebelimin. Gjeneralët e ushtrisë i bënin bisht
detyrës. Berisha e shihte se e linin njëri pas tjetrit në
baltë repartet ushtarake që dorëzoheshin sapo të
paraqiteshin në hyrje të ngrehinave një turmë e kurdisur
mitingashësh. Gazidedes nuk i mbeti tjetër punë për të
kryer veçse të mbante me dëshpërim një raport dëshpërues në
parlament, që më pas do të shndërrohej në libër publicistik
për t'i bërë nder Mero Bazes, duke i lënë autorsinë.
Gazidede u nis syrgjyn diku, sepse të eturit për gjak e
djegie të Shqipërisë e kishin në listën e kurbanëve të
parë. Sali Berisha ka bërë një herë një gabim duke
deklaruar në parlament se Gazidede kishte marrë rrugën e
syrgjynit meqenëse pushteti i revanshizmit socialist e
kishte lënë pa punë.
Syrgjyni i Gazidedes zgjati 8 vjet, sikurse po zgjat edhe
syrgjyni i ish-shefit të policisë shqiptare të regjimit
Berisha-Meksi, gjeneral Agim Shehut, mbi të cilin ende
rëndon një vendim penal gjykate (përveç dënimit civil me
gjobë që e ka dhuratë nga Alëksandër Meksi dhe Dhurata e
tij). Para disa muajsh Gazidede u kthye. Opinioni publik
nuk i kushtoi ndonjë vëmendje këtij kthimi. Shtypi sherrxhi
që kërkon shkase për zhurmë pak u mor me kthimin e tij. As
revanshistët socialistë nuk ndjenë ndonjë bezdi. Gazidede
nuk ngacmonte askend sa kohë që rrinte urtë e pa zë në
strofkën e tij, nuk i kujtoheshin më as "krimet kundër
njerëzmit" për të cilat ishte akuzuar. Por një ditë pa
pritur mësuan se qeveria e Sali Berishës i kishte dhënë
punë në administratë duke e emëruar zëvendës drejtor të
shërbimit të hipotekës. Në një intervistë të shkurtër
Gazidede u mundua të mos lëshonte ndonjë fjalë që do t'u
shtinte mizat kundërshtarëve. Por vetë ky emrim i nervozoi,
mbase dhe i friëksoi ata. Gazidede paralajmëroi se ai ka
shumë gjëra për të thënë e do të flasë në kohën e vendin e
duhur. Edhe sikur të mos e thoshte këtë gjithkush e merr me
mend se ka shumë gjëra për të thënë, madje ka dhe detyrimin
të thotë shumë gjëra. Gazidede tha se në detyrën ku e kanë
caktuar do të luftojë me gjithë mundësitë e tij
korrupsionin. Po të mos thoshte këtë nuk kishte thënë gjë
fare.Lufta kundër korrupsionit në fjalorin politik shqiptar
është bërë tani si lufta kundër terrorizmit në fjalorin
politik amerikan. Edhe po të mos e thotë Gazidede të gjithë
mendojnë se korrupsioni ka bërë hatanë në shërbimet ku
rregjistrohen e çrregjistrohen pasuritë, sidomos pasuritë e
fituara me mashtrime e krime gjatë 15 viteve të fundit.
Tjetër gjë me zarar sikur nuk ka thënë Gazidede. Por
menjëherë filloi "Demonizimi 2" i Gazidedes po nga ata që
kishin bërë edhe demonizimin e parë. Nëpër gazeta filloi të
përdorej cilësori "kryespiuni" nga gazetarë që gjithë kohën
merren me spiunllëk që nuk merret vesh se kujt po i
shërben. Ishte e pritëshme që ndër të parët të kërcente
përpjetë për emrimin e Gazidedes pikërisht Skënder
Gjinushi, njeri nga më të zellshmit për përgatitjen e
rebelimit të vitit 1997. Ka frikë Gjinushi nga kthimi i
Gazidedes , apo i vjen maraz që pas gjithë atij demonizimi
ky futet sërish në një zyrë të administratës shqiptare?.
Pas Gjinushit dëgjuam Braçen e PS-së që kërkoi të
përfshihej në programin e punës së komisionit parlamentar
për hetimin e Sollakut edhe kontrolli si është hetuar nga
prokuroria "çështja Gazidede".Braçja ka qenë 8 vjet deputet
i partisë qeverisëse dhe nuk i shkoi mendja ta bënte këtë
kërkesë e ta kishte zgjidhur këtë punë. Megjithëse Braçja
hyn tek të vonuarit, përsëri kërkesa e tij duhet marrë si e
mençur. Le të bëhet ky kontroll se mbase del që para
përgjegjësisë duheshin vënë Gjinushi me shokë, prandaj nuk
e kanë ngacmuar më tej Gazideden e syrgjynosur
ish-pushtetarët socialistë.
Sikur Gazidede të punojë në hipotekë me atë përkushtim që
ka punuar për zbulimine piramidave të dikurshme dhe të
veprimtarisë së huaj që përgatiti rebelimin e vitit 1997
lan një pjesë të mëkateve që ka bërë duke përfshirë edhe
ndonjë përgjim apo ndjekje të demokratëve, siç ka ndodhur
edhe me mua që po shkruaj kështu.
Të alarmuarit nga emrimi i Gazidedes bërtasin se Berisha
nuk paska ndryshuar. E çfarë se nuk ka ndyshuar Berisha?
Nuk e dinin ata se Berisha nuk mund të ndryshojë?!, Por
sulmin më cinik dhe më sfidues politikisht për emrimin e
Gazidedes e ka bërë njeriu i shumicës, jo i opozitës,
deputeti Spartak Ngjela, njëri nga ish-bashkëkryetarët e
Komisionit parlamentar (bashkë me socialistin Sparatak
Braho) që hetoi rebelimin e vitit 1997. Bënë dy vrima në
ujë, sepse nuk paraqitën dot as raport të përbashkët por i
lanë në derë parlamentit dy paçavure që nuk thonin gjë, nuk
zbulonin gjë; as ndreqnin gjë, as prishin punë kujt.
Tani ky Spartak Ngjela, deputeti plangprishës i PD-së, del
në ekrane e në gazeta me britma "Rehabilitimi i Gazidedes
tendencë antiamerikane", "Gazidede ka mëkatuar se ka
sulmuar CIA-n". Nga e di Ngjela se ky rehabilitim nuk është
shenjë e një prirje amerikane të re në Shqipëri?!Spartak
Ngjela po flet sikur është rezidenti i CIA-s për
Shqipërinë, sikur atë e kanë caktuar avokat të prestigjit
dhe interesave politike amerikane në Shqipëri, tani që
ligji shqiptar nuk i lejon më të merret me biznes avokator
të rëndomtë.
Spartaku duket i mërzitur shumë për këtë. Por duhet të
mësohet. Kështu ma kanë bërë edhe mua dikur kur isha
deputet i PD-së në pushtetit. Me propozimin e deputetit të
PD-së Vasil Gjika, që tani u marrka me federatën e shahut,
u miratua një dispozitë që më ndalonte të bëja punë
avokatie. E prita me të qeshur se nuk e kisha qejf si
Spartaku të isha deputet-avokat. E dija se po hakmerreshin
pse kisha bërë mbrojtjen e lirisë së shtypit në gjyqin e
nisur kundër disa gazetarëve nga agjenti francez Zhylien
Rosh.
Le të bëj si të dojë Spartaku për punën e avokatisë, por të
mos turfullojë aq shumë kundër Gazidedes për të çorientuar
shqiptarët. CIA di ta mbrojë veten dhe e ka treguar shumë
mirë këtë. CIA me siguri e di më mirë se Ngjela se ku e si
peshkohet ngjala, se çfarë ka bërë e ka thënë Gazidede, se
ku ka qenë deri tani Gazidede, pse Gazidede duhet të
punojë pikërisht në hipotekën shqiptare. CIA e di mirë që
"Komisioni i dy Spartakëve" u ngrit në vitin 1997 për të
hetuar rebelimin e armatosur që të bëhej ajo që
paralajmëroi i ndjeri Safet Zhulali se dosja e zezë e atij
rebelimi nuk do të hapet kurrë. E vetmja gjë që bëri
Spartak Ngjela në relacionin e tij nga hetimi ishte të
deklaronte se " nuk kishte pasur ndërhyrje të huaj në
përgatitjen dhe zhvillimin e rebelimit". Pra Ngjela atëherë
nxirrte të papërlyer politikën greke, serbe, italiane,
amerikane, mafiet e huaja, shërbimet e huaja të spiunazhit,
duke përfshirë edhe CIA-n që e akuzoi Gazidede.
Kaq ishte misioni hetimor i Ngjelës, i cili e kujton dhe
tani këtë "ndihmesë" që ka dhënë atëherë. Por askush me dy
para mend në kokë nuk e ka ngrënë rrenën e Ngjelës në atë
kohë e aq më pak tani. Gazidede i di shumë më mirë se
Ngjela ato gjëra dhe po të flasë për to edhe një herë si ka
folur në atë kohë do të thotë se edhe vetë CIA nuk është më
aq e interesuar të mbulohet e vërteta dhe nuk ka nevojë për
shfajsime avokatore si ato që i bën Spartak Ngjela. Vetëm
në qoftë se Gazidede vendos të bëjë si Mero Baze që në
vitin 2004 në "Tema" lëpiu ato që kishte vjellë kundër
ndërhyrjes e politikës amerikane në prill 1997 do të
besojmë se Ngjela i ditka më mirë punët e CIA-s në drejtim
të Shqipërisë. Hë për hë na duket se vetë CIA organizimin
e rebelimit në vitin 1997 e ka futur në listën e
operacioneve të nxituara që i kanë kushtuar politikës
amerikane.
Por pavarësisht se çfarë bën CIA, analizat për politikën
amerikane duhet bërë në bazë të tërësisë së fakteve e
faktorëve. Rebelimi në Sh qipëri ndodhi kur në
administratën amerikane ndikonin fuqishëm dy persona me
prirje të theksuar pro greke dhe antishqiptare, këshilltari
presidencial Stefanopulos dhe shefi i CIA-s, Tenet.
Rebelimi në Shqipëri ndodhi kur antishqiptari Nikolas Geixh
kishte çuar shumë përpara përgatitjet për ndarjen e
Shqipërisë në Shkumbin.
Politika perëndimore në përgjithësi në vitin1997 bëri gafën
më të rëndë që krijoi ose toleroi atë situatë në Shqipëri,
sepse për herë të parë u pajtua me precedentin e rrezimit
me dhunë të armatosur të një pushteti që gjithësesi kishte
dalë nga zgjedhjet në periudhën paskomuniste. Prandaj
diplomacia perëndimore bëri gjithëçka të mbante Berishën në
postin e Presidentit deri në zgjedhjet e 29 qershorit 1997,
që të mbulonte mëkatin e saj e të thoshte se ndërrimi i
pushtetit në Shqipëri u bë nëpërmjet kutisë së votimit, jo
grykës së pushkës. Prandaj duhej dhe ai raporti i Ngjelës
se nuk kishte pasur ndërhyrje të huaj.
Ngjela thotë se duke emruar në punë administrative
Gazideden Berisha bashkoi kundër tij opozitën, e çoi Ilir
Metën në krahët e Ramës. Menjëherë u turr dhe Gjinushi ta
mbështesë Ngjelën duke thënë se edhe Nard Ndoka ia bëri
glasën në derë partisë së Pollos e shkoi të bëhet kaposh në
kotecin demokristian të Nikollë Lesit se u zhgënjye nga
emrimi i Gazidede. Mbase emrimi i Gazidedes ka ndikuar të
ndodhin këto. Por nuk është ky emrim shkaku kryesor që
ndodh kështu. Janë rrymat e nënujshme që rrjedhin prej
kohësh dhe që krijojnë vorbulla thithëse e rrotulluese për
goglat e kungujt-poça të politikës. Ilir Meta, Rama,
Gjnushi, Ceka kanë përse shqetësohen për ngjarjet e vitit
1997 dhe mundet që emrimi i Gazidedes i ka alarmuar dhe
kapen tani pas bishtit politik të njëri-tjetrit të rrisin
qëndresën. Por më shumë se paraqitja e Gazidedes në një
zyrë shtetëore është hija e Fatos Nanos që i tremb. Hija e
Tosit ka filluar të vijë vërdallë sërisht. Kjo i bën Ramën,
Gjinushin, Metën, Cekën, Milon të këndojnë "bashkohuni
shokë me ne në çetë".
Nëse Gazidede do të ndjekë modelin e Mero Bazes të pendimit
për ato që tha në parlament në vitin1997, atëherë do të
kuptohet se Ngjela nuk po flet me mendjen e tij. Por të
presim e të shohim!

21 maj 2006 Abdi Baleta

DEKLARATË - DEMANT

Përkitazi me artikullin "Libri i Ismail Kadaresë:
"Identiteti evropian i shqiptarëve" është "Kurani"
dhe "Ungjilli" i Shqiptarëve" të botuar në të
përditshmen tiranase "Sot"

Jam i befasuar dhe thellësisht i shqetësuar me botimin
e kinse të një opinioni tim, në të përditshmen
tiranase "Sot", përkitazi me debatin ndërmjet
akademik Qosjes dhe shkrimtarit Kadare, të titulluar:
"Libri i Ismail Kadaresë "Identiteti evropian i
shqiptarëve" është "Kurani" dhe "Ungjilli" i
Shqiptarëve".
Madje, sa për sqarim të opinionit, debatin në mes
Qosjes dhe Kadaresë objektivisht nuk kam patur mundësi
ta përcjell në tërësi, për shkak të obligimeve të mia
jashtë shtetit.
Me përgjegjësinë më të madhe, e për hir të lexuesve
dhe opinionit publik, bëj me dije se unë nuk jam
deklaruar për as një medium, as të Prishtinës e as të
Tiranës, përkitazi me debatin në fjalë, andaj jam i
prekur se si një e përditshme tiranase, që për mua
është krejt e panjohur, manipulon opinionin lexues,
duke ma vënë në barrë një shkrim shumë degradues dhe
poshtërues, i cili me fjalët pezhorative më ofendon
mua dhe të gjithë besimtarët, të cilët i përfaqësoj.
Unë nuk do t'i lejoj vetvetes që të bëhem pinjoll i
askujt, e as tani i intelektualëve të nderuar, të
cilët apostrofohen në këtë shkrim.
Gazeta në fjalë rëndë shkel etikën e gazetarisë por
edhe demokracinë mediale, duke vënë në pikëpyetje
profesionalitetin e saj, por me këtë rast në mënyrë
shumë të vrazhdët mashtron opinionin e gjerë, duke
vënë në spikamë liderët fetarë po edhe personalitete
të tjera publike. Për çfarë interesash e bëri këtë, le
të përgjigjen botuesit e kësaj gazete.
Në fund konsideroj se një veprim i tillë është bërë
nga motive të ulëta, johumane dhe është i
papranueshëm.



Me respekt ,
Myftiu Naim Tërnava Prishtinë, 25.05.2006

JANULLATOSI GJENERALISIM I USHTRISË SË VDEKUR
SERBIA RRËMBENTE KUFOMAT E TË MASAKRUARVE NË KOSOVË
GREQIA RRËMBEN TË VARROSURIT NË SHQIPËRI

Ne “Vizion Plus” të Tiranës” më 27 maj 2006 u shfaq një
film me subjekt nga Lufta e Dytë Botërore, ku rrëfej drama
jetësore e tre të rinjëve italianë miq të ngushtë midis
tyre që lufta i ndau dhe i hodhi në valët e egra të
tragjedive që godisnin njerëzimin. Në këtë film është e
pranishme dhe Shqipëria, sepse pikërisht në frontin
italo-grek në territorin shqiptar ngeci mburravecëria
ushtarake musoliniane dhe nisi tragjedia e njërit nga të
rinjtë që u plagos, humbi kujtesën, përfundoi në frontin
rus me emër tjetër dhe nuk e dinte se e dashura e tij
romane në Itali kishte lindur fëmijën e tij dhe kishte
përfunduar nga turpi në një fshat të humbur etj., etj.
Bën pështypje të veçantë ky film për atë episodin nga
“fronti italo-grek” i LDB brenda territorit shqiptar, që
për shqiptarët prodhon sot jo thjesht kujtime nga historira
e dhëmbje nëpër filma si për italianët, por historira
makabre të realitetit të përditshëm të shoqëruara me
poshtërsi të reja greke dhe me rreziqe të reja për
Shqipërinë e shqiptarët.
Megjithatë pena e Kadaresë ka kohë që nuk ngjyhet më në
bojë letrare për të përballuar këto tema të reja që i
zbehin shumë makabritetet dhe sarkazmën e romanit
“Gjenerali i ushtrisë së vdekur”. Kadareja nuk ka më kohë
të merret me këtë se është shumë i zënë me punë që të
krijojë identitetin e ri europian të shqiptarëve, e ka
drejtuar gjithë pasionin dhe trillin letrar kundër
myslimanizmit, ka marrë përsipër të shpëtojë Perëndimin nga
“terrorizmi islamik” dhe vetëvrasjet kamikaze. Dhe ndërkohë
pikërisht në zonën jugore të Shqipërisë, që është
vendlindja e Ismail Kadaresë, përparon një pushtim grek i
llahtarshëm, pushtimi nëpërmjet “ushtrisë së vdekur” që
nisi para 15 vitesh, pushtimi nga vdekjet e mëhershme,
pushtimi duke rrëmbyer dhe vetë të vdekurit nga varret e
tyre, për t’i përdorur si mercenarë në mësymjen e re greke.
Ende nuk është shkruar një roman i tillë llahtarisës. Por
shteti grek, kisha greke dhe uzurpatori grek i ortodoksisë
shqiptare para se të shkruhet një roman i tillë, para se të
ekranizohet një roman i tillë po krijojnë një realitet të
tilllë makabër në truallin shqiptar.
E lidhim këtë histori me emrin e Kadaresë, sepse Ismaili
rrugën drejt famës botërore si shkrimtar, para disa
dekadash, e nisi me romanin “Gjenerali i ushtrisë së
vdekur”, ku ai derdhi talentin e tij shpërthyes të asaj
kohe për të nxjerrë në pah turpin e disfatën e ushtrisë
pushtuese italiane gjatë LBD, nëpërmjet përshkrimit të
skenave llahtarisëse të endjes së një gjenerali e një
prifti italian në peizazhet e zymta shqiptare për të gjetur
e rrëmihur gropa ku ishin hedhur ushtarakë italianë të
vrarë dhe për t’i marrë e varrosur në Itali eshtrat e tyre,
si dëshmi të aventurës musoliniane në Shqipëri. Kadareja,
kur ishte ende shkrimtar i ri, përdorte armën e sarkazmës
për të përkëdhelur egon e fitimtarëve komunistë shqiptarë
mbi ushtrinë pushtuese italiane, për të ushqyer ndjesitë e
patriotizmit shqiptar që edhe të vdekur nuk e duron
pushtuesin në vendin e vet. Ai cënonte plagën italiane me
talljet për tërheqjen e dytë të ushtrisë së mundur nga
Shqipëria, por tashmë si ushtri të vdekurish, si formacione
qesharake me eshtra që nuk formonin dot më as skelete të
rregullta, që nuk dukej nëse ishin të gjitha eshtra
italianësh.
Sa krenari u dha shqiptarëve “Gjenerali i ushtrisë së
vdekur”! Ai edhe u ekranizua. Italianët për disa kohë u
zemëruan shumë me Kadarenë, madje “Gjenerali i ushtrisë së
vdekur” komentohej si vepër shqiptare e nxitur nga
francezët për të vënë në lojë italianët. Tani edhe
italianëve u ka kaluar zemërimi. Kadareja është po aq i
përkëdhelur nga diplomacia italiane sa nga ajo franceze,
sepse është vënë në ballë të luftës kundër myslimanizmit
për krishterizimin e shqiptarëve. Kanë ikur edhe kohët kur
shqiptarët nuk duronin dot pushtuesin e gjallë apo të
vdekur në truallin e tyre. Tani shqiptarët qeshin kur
Shqipëria kthehet në poligon pushtuesish dhe në varrezë
pushtuesish. Prandaj ka shterur dhe talenti i Kadaresë për
të vetëdijësuar shqiptarët sa fyese është jo vetëm këmba e
ushtarit pushtues, por edhe prania e eshtrave të ushtarit
pushtues në tokën shqiptare. Tani ka subjekte më tronditëse
se ata që frymëzuan Kadarenë dikur të shkruante “Gjeneralin
e ushtrisë së vdekur”. Por nuk merret njeri me gjëra të
tilla. Tani është koha e kontrabandës me punëtorë migrantë,
me prostituta , me drogë me vendet fqinje e më larg . Tani
Shqipëria mbulohet gjithnjë më shumë me përkujtimore e
varreza ushtarësh të huaj pushtues që janë vrarë në
truallin e saj duke luftuar me shqiptarët, apo me njëri
tjetrin.
Dikur kishim vetëm një varrëzë ushtarësh të huaj. Në Korçë
prej kohësh ekzistonte e famshmja “Varrezë e ushtarëve
francezë” të vrarë gjatë Luftës së Parë Botërore. Më ka
takuar të shoqëroj shumë vite më parë zyrtarë ose qytetarë
francezë në këtë varrezë që u bënin nderime” bijve të
Francës” të vrarë në Shqipëri për lavdinë e saj (koloniale)
dhe falenderonin autoritetet shqiptare që ruanin
përkujtimoren e francezëve të vrarë në truallin shqiptar.
Po të lexosh emrat në gurët e varreve kjo varrezë ngjan
shumë me skuadrën e futbollit që ka përfaqësuar Francën në
Japoni para 4 vitesh dhe me atë që do ta përfaqësojë tani
në Gjermani, sepse është mbushur me emra e mbiemra
aziatikësh, afrikanësh që luftuan dhe u vranë për Francën
dhe i kanë lënë eshtrat në Shqipëri.
Kur italianët dërguan gjeneralin e priftin të merrnin
eshtrat e ushtarëve të vrarë i bënë Shqipërisë një gjë të
mirë, pranuan se nuk kishte kuptim që eshtrat e ushtarakëve
të tyre të preheshin në truallin ku ishin vrarë si pushtues
dhe kështu e mënjanuan shkasin që ndonjëherë të lindëte
problemi i ndërtimit të një varreze pushtuesish italianë në
Shqipëri, si shenjë e “miqësisë së rivendosur
italo-shqiptare”. Ajo që fatmirësisht nuk ndodhi me
italianët, fatkeqësisht ka ndodhur me grekët. Sapo
marrëdhëniet shqiptaro-greke hynë në një fazë të re me
vendosjen e demokracisë në Shqipëri në fillim të viteve
1990, Greqia shtroi çështjen që autoritetet e reja
shqiptare të ngrinin varreza për ushtarët grekë të vrarë në
luftë me italianët në territorin e Shqipërisë gjatë viteve
të LDB. Greqia ndjek kriterin se ku ka varr ushtari grek
është Greqi. Dhe autoritetet shqiptare meksiane-berishiane
e nanoiste-socialiste që kanë qeverisur Shqipërinë qysh
atëherë nuk bënë fare llafe, por premtuan se do të bënin
varrezat që kërkoheshin që eshtrat e ushtarëve grekë të
preheshin si në “truallin e tyre”. Kundërshtimet që u bënë
atëherë në shtyp e parlament nga nacionalistë e patriotë
shqiptarë nuk pinë ujë, sepse për qeveritarët në Tiranë
kishte më shumë rëndësi një buzëqeshje nga Athina se një
gjest krenarie e sedre kombëtare, apo shmangia e një
rreziku të mëvonshëm që grekët t’i përdorin edhe varrezat
për të mbështetur pretendimet e tyre për aneksimin e
Shqipërisë së Jugut, ku veç popullsisë ortodokse që ata e
quajnë greke, veç kishave ortodokse në stil grek që ngre
Janullatosi, edhe varrezat e luftës bëhen greke. Pra,
shqiptarë nuk ka.

Për vite të tëra kujtuam se kjo punë ishte zgjidhur si
kishin dashur grekët, se varrezat ishin bërë, se ushtarët
grekë të vrarë duke luftuar me italianët “për të çliruar
Vorio-Epirin grek” ishin rehatuar dhe përshpirtjet e
priftërisë janullatiste në Shqipëri ishin tanimë vetëm punë
ritesh fetare. Por mendjen dinake të grekëve askush nuk ka
arritur ta lexojë plotësisht në botë. Si rrufe në qiellin e
pastër të miqësisë shqiptaro-greke shkrepi lajmi “Ministri
grek i mbrojtjes anullon vizitën në Tiranë.Evangjelos
Meimarakis synonte firmosjen e marrëveshjes për varret e
ushtarëve grekë në Luftën e Dytë Botërore”( gazeta “Shqip”
11 maj 2006).
Ky djall-lajmi nuk na pëlqeu fort se vinte dy ditë pasi në
gazetën “Rimëkëmbja” më 9 maj 2006 kishim botuar
kryeartikullin me titull “Cila djeg më fort: “e nxemja
turke”, apo e “ftohura greke” ”. Nuk na e merrte mendja më
9 maj se aq shpejt do të vinte nga Greqia prova se
“ftohtësia greke” ndaj qeverisë së Berishës djeg më fort
për Shqipërinë se kur me të nxehen turqit. Në Shqipëri ka
të marrë që janë gati të shkruajnë se “Rimëkëmbja” në
kanalet e saj të fshehta do ta ketë ditur se ministri grek
do të anullonte vizitën në Tiranë, prandaj u bë ndjellakeqe
për zhvillimet e marrëdhënieve midis qeverisë së Berishës e
të Karamanlisit. Por sido që të llapë ndonjëri fakt i
vërtetë mbetet se Greqia po bën gjeste që i ftohin
marrëdhëniet. Kështu bëri me largimin e tij nga Gjirokastra
Presidenti Papulias pa u takuar me Moisiun që e priste në
Sarandë, me veprimtaritë provokuese që organizohen në
Himarë për ta shpallur greke këtë zonë, me mosrealizimin e
vizitave zyrtare të Berishës e të Karamanlisit në
kryeqytetet respektive. Dhe më në fund erdhi anullimi pa
kurrfarë etike e arsyeje i vizitës së ministrit grek të
mbrojtjes.
Anullimi i kësaj vizite është bërë me pretekste qesharake:
vonesa e vështirësi për nënshkrimin e një marrëveshje për
varrezat e ushtarëve grekë të LDB. Të anullohet vizita e
parë në Shqipëri e këtij ministri për kaq gjë është
budallallëk. Parndaj nuk e beson kush se ky shkas ka qenë
shkaku, ose se ky justifikim pi ujë. Diplomacinë shqiptare
e zuri gafil fare ky anullim vizite ministrore greke.
Besnik Mustafaj si gjithnjë me papërgjegjësinë e tij
proverbiale dhe rrenat që i ka në maje të gjuhës tha se
marrëdhëniet me Greqinë ishin të shkëlqyera, se anullimi i
vizitës nuk ndikonte aspak për keq. Pas tij foli “si e ëma
e Zeqos maje thanës” ministri i mbrojtjes i Shqipërisë,
Fatmir Mediu, i cili këtë herë ishte vërtetë fatkeq se
“zbuloi” që vizita ishte shtyrë dhe herë të tjera për shkak
se nuk ishin bërë gati projektet për varrezat. Me siguri
deshi të thoshte se fajin e kishin pushtetarët socialistë
të mëparshëm që nuk e kishin mbyllur këtë kapitull me
grekët si donin këta.
Por përsëri djalli shtyri një televizion të Tiranës të
çonte një ekip filmimi në Këlcyrë pranë Përmetit dhe të
sillte prej andej një telereportazh mbi një manastir të ri
të ndërtuar nga grekët rreth të cilit ishin rreshtuar
varret e ushtarëve grekë. Kjo tregoi se pushtetarët
shqiptarë nuk e kanë idenë se çfarë kanë bërë e çfarë bëjnë
grekët në Shqipëri. Mediu thoshte se është në fazën
projektimit një varrezë që kishte përfunduar me kohë.
Ministri i mbrojtjes i Shqipërisë që kapërdiset më shumë si
talent diplomatik, nuk kishte fare haber si ishte puna me
varrezat për ushtarët grekë. Çorba u thartua edher më kur
Anastas Janullatosi u bëri sfidën vijuese pushtetarëve
shqiptarë duke zbarkuar vetë nga një helikopter, i
shoqëruar nga një tufë korbash-priftërorë në Këlcyrë për të
inspektuar e bekuar manastrin dhe varrezat. Kështu vetë
Janullatosi dha provën se Evangjelos Meimerakis nuk e
kishte anulluar vizitën në Shqipëri për ato arsye që
përmendi Fatmir Mediu, sepse varrezat ishin ndërtuar me
kohë dhe premtimet e Mustafajt se Shqipëria do të ngrejë
varreza të bukura për ushtarët grekë ishin si kofini pas të
vjeli.
Skandalet diplomatike në marrëdhëniet shqiptaro-greke nuk
janë gjë e re. Ata gjithnjë kapërdihen nga shqiptarët. Por
grekët tregohen inatçorë edhe pasi shqiptarët e hanë turpin
me bukë. Edhe në rastin e “skandalit të varrezave” grekët
nuk e lanë punën deri tek e kapërdimja e turpit nga
Mustafaj e Mediu. Këto ditë në ekranet televizive të
Tiranës plasën dy skandale njëherësh. Në mes të kryeqytetit
të Shqipërisë u zbulua një “qendër bamirësie” e kontrolluar
nga anglezë kanadezë ku bëhej seks me fëmijë. Kurse në një
fshat të Përmetit rreth një kishe të vjetër ishin rihapur
një numër i madhe varresh nga ku ishin nxjerrë eshtrat e të
vdekurve për t’i shitur në Greqi me nga 100 euro për cdo
të varrosur. Këtë punë e drejtonte prifti-korb i
Janullatosit në Përmet me mbiemrin Thomallari dhe një
komisar laik i këtij prifti. Këtë punë e dinin dhe e
shihnin si bëhej autoritetet lokale, duke përfshirë
kryetari e komunës. Gërmimet e varreve i bënin fshatarë që
paguheshin dhe që i bindeshin priftit të mos bënin pyetje
pse veprohej ashtu, pasi këtë punëë e dinte ai, njeriu i
kishës. Gërmuesit që u intervistuan nga ekipi televiziv
shpjeguan se varret që hapeshin kishin brenda eshtra të
varrosurish qysh para Luftës së Dytë Botërore, madje disa
ishin varrosur qysh në çerekun e parë të shekullit XIX.
Ishin varre burrash, grashë e fëmijësh shqiptarë. Shumë
nga varret diheshin me emër se kujt i përkisnin. Kjo
zhvarrosje masive bëri që drejt Përmetit të vërshonin nga
shumë anë të Shqipërisë njerëz të afërt me të vdekurit që
po i rrëmbenin grekët. Nuk është dhënë ende shpjegim i
qartë nga Kisha e Janullatosit që ka drejtuar këtë
operacion të zhvarrosjes masive pa leje, pa vënë në dijeni
të afërmit, për arsyet pse është bërë ky aksion i
pashëmbullt, përse duheshin shitur këta eshtra në Greqi,
kush përfitonte nga kjo shitje, kush i blente në Greqi
eshtrat shqiptare deri 200-vjeçare dhe çfarë do të bënin me
këta eshtra.
Shpjegimi më i besueshëm është se këta eshtra nuk
nxirreshni nga dheu për t’i çuar në Greqi që ndonjë
matrapaz grek t’i shiste në Perëndim si eshtra varrezash
arkeologjike të kohës antike, sepse batakçillëqe të tilla
dalin shpejt. Nuk besohet se në atë varrezë ka pasur vetëm
eshtra shenjtorësh që vlejnë të mbahen për talismanë nga
grekët. Nuk na e do mendja se priftërinjtë e Janullatosit
kanë pasur frikë nga varrezat rreth kishës se mos dalin
lugat, ose kanë në plan të hapin ndonjë parcelë për të
kultivuar bimë narkotike, apo të ngrenë ndonjë pallat
shumëkatësh pa leje në një fshat të largët. Më i besueshëm
na duket hamendësimi se eshtrat janë dashur që të paraqiten
si eshtra ushtarësh të vrarë grekë gjatë LDB për të mbushur
me to varrezat në Këlcyrë që janë ndërtuar e kanë mbetur pa
gjë brenda, ose varrezat e reja që ka ndërmend të ngrejë
Besnik Mustafaj. Prandaj duket e ka shtyrë vizitën ministri
grek i mbrojtejs sa të mbledhë si ushtarë të tij të vdekur
eshtra nga varrezat shqiptare që nuk i mbron dot homologu
shqiptar Fatmir Mediu.
Pra Greqia i ka bërë në Shqipëri varrezat e ushtarëve të
vrarë gjatë Luftës së Dytë Botërore, por i ka dalë një
pengesë e vogël për ta quajtur çështjen të mbyllur: ende
nuk ka ushtarë të vrarë për të varrosur. Dhe kur forca e
politikës greke bie, atëherë hyn në veprim arroganca dhe
dinakëria e Kishës greke. Janullatosi urdhëron priftërinjtë
e tij të ndërmarrin aksionin e zhvarrimit të eshtrave të
shqiptarëve, për t’i përdorur “ku t’u vijë nevoja” grekëve.
Në Kosovë pushtuesit serbë gjatë luftës genocidale trupat e
shqiptarëve të masakuar i zhvarrosnin nga gropat ku i
kishin hedhur, ose nga varret që u kishin bërë të afërmit ,
i ngarkonin në kamionë dhe i çonin për t’i zhdukur , ose
për t’i fshehur në Serbi që të mbulonin gjurmët e krimit
nga sytë e botës. Nëpër Serbi ende zbulohen kufoma
shqiptarësh të rëmbyera e të fshehura. Serbia e bëri
taktikë lufte dhe metodë diplomatike rrëmbimin e fshehjen e
kufomave të viktimave të genocidit të saj. Grekët po e
përsosin më tej këtë metodë makabre, jo më për të fshehur
gjurmët e krimit të kryer, por për të mbështetur një
politikë të pushtimit të vendit të viktimave me anë të
marrjes peng të të vdekurve të këtij vendi. Janullatosi
tani nuk është si ai prifti katolik italian në romanin
“Gjenerali i ushtrisë së vdekur” që vetëm bekonte eshtrat e
nxjerra nga gropa., por është një gjeneralisim i ushtrisë
së të vdekurve shqiptarë të grabitur për t’i përdorur si
mercenarë në ushtrinë e vdekjes greke që do të pushtojë
jugun e Shqipërisë.
Subjektet për romanin “Janullatos, gjeneralisimi i ushtrisë
së vdekjes greke” janë edhe më tronditës tani, në vitin
2006, se ato subjektet që përzgjodhi Kadareja para disa
dekadash për të bërë romanin “Gjenerali i ushtrisë së
vdekur”. Atëherë Shqipëria po lehtësohej nga barra e
ushtarëve pushtues italianë që kishin mbetur si shenjë zije
në truallin e saj nga LDB. Në vitin 2006 Shqipëria rëndohet
nga hija kërcënuese e poshtëruese e varrezave të ngritura
për eshtra ushtarësh pushtues grekë, shumë prej të cilëve
duket janë bosh dhe presin të mbushen me eshtra të
grabitura shqiptarësh, që shumë dekada apo një shekull pas
vdekjes kthehen nga grekët në mercenarë të pushtimit grek
në vendin e tyre.Kjo mënyrë veprimi e grekëve, e priftërisë
greke që ka uzurpuar Kishën ortodokse shqiptare i kapërcen
caqet e fantazisë më perverse. Mos vallë ministri grek i
mbrojtjes ka pritur sa të mbarojë edhe aksioni i marrjes
peng të eshtrave të shqiptarëve për të mbushur varret greke
të mbetura bosh që të vijë të vizitojë triumfalisht
Shqipërinë? I kanë ditur këto punë ministri i jashtëm dhe
ai i mbrojtjes i Shqipërisë, Besnik Mustafaj dhe Fatmir
Mediu, apo edhe ata i morën vesh si ne të tjerët vetëm nga
lajmet që transmetuan kanalet televizive? Nëse Fatmir Mediu
nuk është i zoti të garantojë depot e armatimit që të mos
shpërthejnë dhe të mos i hedhin predhat vdekjeprurëse në
luginën e Vjosës si gështenjat e futura të pazgrapura në
zjarr; nëse Fatmir Mediu nuk di se ngushtica e Këlcyrës
tashmë është pushtuar nga varrezat greke, se në Përmet po
njerrin grekët edhe eshtrat e shqiptarëve nga varret si të
ishin patate në fushë, atëherë ministër i cilës mbrojtje
është ai? Kujt i duhet një Ministri e Mbrojtes kur ajo nuk
mbron asgjë?! Apo duhet vetëm për ndonjë ceremoni me të
huajt, për të bërë ndonjë seminar për problemet e NATO-s?!
Të paktën të gjejnë një emër tjetër për atë që quhet
Ministri e Mbrojtes që nuk mbron askënd, as të gjallët as
të vdekurit, as pasurinë as jetën e njerëzve, as ata që i
përpijnë valët e detit as bagëtitë në kullotë. Nëse nuk
kemi ushtri përse të kemi gjeneralë dhe Shtab të
përgjithëshëm?. Nëse shqiptarët e gjallë nuk i shohin më
grekët si armiq, kush do të mbrojë varret e shqiptarëve të
vdekur ndaj të cilëve grekët po sillen siç nuk është sjellë
kurrë ndonjë armik?!
Po shteti nuk mbahet vetëm me diplomaci e ushtri. Shteti ka
nevojë edhe për polici, prokurori, gjykatë, shërbim
spiunazhi, organe vendore të pushtetit. Po këta çfarë bënë
vallë kur priftëria e Janullatosit shkulte “eshtrat-patate”
nga varret shqiptare në Përmet? Çdo të bëjnë tani e tutje
me atë priftin që drejtonet aksionin e shkuljes e të
shitjes së eshtrave? Po me vetë Janullatosin çfarë do të
bëjnë tani Presidenti Moisiu, Kryeministri Berisha,
Kryetarja e Kuvendit Topalli? A u shkon në mendje këtyre se
vizita e ministri grek mund të jetë anulluar edhe ngaqë
Moisiu nuk ka ftuar Papuliasin në takimin e kryetarëve të
sheteve në Durrës? A u shkon në mendje se vizita e
ministrit grek mund të jetë anulluar sepse në Shqipëri
ishte për vizitë ministri i jashtëm i Vatikanit dhe ai
deklaroi se Vatikani do t’i prijë Shqipërisë drejt
integrimit europian? Grekët kanë qenë mësuar të dëgjojnë
nga pushtetarët shqiptarë vetëm fjalët “rruga e Shqipërisë
për në Europë kalon nga Athina”. Rivaliteti Katolicizmit me
Ortodoksinë greke për ndikim në Shqipëri mbetet po aq
idhnak sa në kohën e Bizantit.

28 maj 2006 Abdi Baleta

PARADHËNIE PËR “KTHIM BORXHESH”

Nuk e kam zakon as dëshirë që t’u mbetem borxh atyre që
marrin mundimin të më pickojnë me trillimet e gjepurat e
tyre mistrece për veprimtarinë time politike e diplomatike,
ose për aftësitë e mia në kryrjen e punëve që më kanë
takuar, ose që më ka pëlqyer të merrem me to. E kam bërë si
praktikë që edhe kur jam shumë i zënë e nuk merrem dot me
nge me ngacamanët e pacipë, t’u jap një paradhënie për
“borxhin që kam qejf t’u kthej” dhe në një kohë tjetër të
paguaj më bujarisht me monedhën që meritojnë mistrecllëkun
e tyre. Kështu do të bëj edhe me dy ngacamanët më të fundit
në kohë, të cilëve edhe më parë u kam dhënë shpërblimin si
e kanë kërkuar në polemikat me ta. E kam fjalën për
estradaxhiun e kohës së komunizmit Pëllumb Kulla, që tani
është bërë “shakaxhi” i politikës dhe diplomacisë dhe për
avokatin e dalldisur pas grekofilisë, Ilir Malindin.

PËLLUMBI I SHAKAVE BIE NGA KULLA E DIPLOMACISË

Me Pëllumb Kullën para disa vitesh kam bërë replika të
gjata me natyrë politike dhe diplomatike. Atëherë e
ngacmova unë i pari se nuk durohej gjithë ajo marrëzi që
derdhte në gazeta Pëllumb Kulla për të mbrojtur aksionin e
Genc Pollos për të larguar Sali Berishën nga kreu i PD-së
(vitit1999) dhe për të marrë kryesinë e kësaj partie, as
tralalatë e Pëllumbit për të vleërsuar lart krijimin nga
Pollo të PDR-së. Tani pas disa vitesh Genci është rikthyer
si sheleg i butë në mrizin politik të Sali Berishës dhe nuk
ka nevojë për ndonjë qen të sertë të lehë që ta ruajë atë
si delen e humbur. Prandaj dhe Pëllumb Kulla duket ka
heshtur për këtë. Pëllumb Kulla hesht edhe për shkërmoqjet
e njëpasnjëshme të partisë së Pollos, nga e cila u largua
edhe dashi i këmborës, Nard Ndoka. Kulla nuk thotë se si
ndodhën këto punë, pse duheshin bërë ato eksperimente të
kota. Kjo heshtje nuk prish ndonjë gjë se edhe po të fliste
asgjë të mençur Pëllumbi nuk do të thoshte, sikurse nuk ka
thënë gjë të mençur në rastet e tjera kur ka bërë shakara
për politikën e diplomacinë. Ndryshon puna kur zografis
tregime në dialekt korçar për halle diasporistësh në
Amerikë.
Por Pëllumb Kulla duket është mësuar të kruhet herë pas
here sa për humor edhe në qoshet e mureve të politikës e të
diplomacisë, se vetëm me punë estradash individuale nuk e
kalon dot kohën. Në muajin prill 2006 në “Shekulli” u
botuan shkrimet e Kullës “A ka pasur ndonjëherë diktaturë
tek ne?” dhe “Në vend të diktaturës na qenka përmbysur
parajsa”. Nuk kam ndërmend të merrem shumë me vërdallosjet
humoreske të Kullës rreth gërmadhave të kalasë së rrëzuar
të diktaturës se u ka ikur lezeti mburravecërive
publicistike reth kësaj tematike. Për atë pyetjen e parë do
të vija në dukje thjesht se gjithkush e di që tek ne ka
pasur diktaturë, madje të egër, përderisa ka pasur dhe
shakaxhij të kësaj diktature si Pëllumb Kulla. Lolot kanë
qenë gjithnjë shenja të sundimit tiranik. Edhe njerëzit e
artit të humorit në diktaturë për fatkeqësinë e tyre kanë
qenë të detyruar më shumë se nëpunësit e administratës të
jenë një pasqyrë e diktaturës, të hyjnë në kallëpet që
përgatiteshin për ta dhe të qëndronin si delja nën
gërshërë, të ishin shumë të kujdesshëm se pak të bënin më
qesharake atë që duhej kritikuar, ose një herë të mos
gjenin humorin gudulisës që i duhej tiranit e pësonin keq.
Pëllumb Kulla duhet t’i dijë më mirë këto dhe të mos e bëjë
fare pyetjen “A kemi pasur ndonjëherë diktaturë”, as të mos
hiqet sikur vetëm ai nuk paska të ngopur me sulme kundër
diktaturës.Pëllumbi këtë duhej ta dinte më mirë se unë që
në atë kohë isha diplomat, por jo shakaxhi diplomacie si
Pëllumbi në kohën e demokracisë.
Në atë shkrimin e dytë që është botuar më 14 prill 2006
Kulla i është kthyer edhe një herë atij merakut të madh që
kishte para 7 viteve për të njollosur sado pak të kaluarën
time diplomatike. Veçse kësaj radhe Pëllumbi është
“shakaxhi-hileqar” se helbete ka mësuar më shumë dinakërira
gjatë jetës së emigrantit të kafeneve në Amerikë. Pëllumbi
pa përmendur emër ka shkruar :”Një diplomat i viteve 1980
reagoi një herë ndaj një shkrimit tim kur flisja për
dallimet e detyrave të sotme me ato të djeshmet që kanë
qenë para diplomatëve shqiptarë. Ai m’u kundërvu duke
derdhur një lumë konsideratash me kurrikulumet e pasura e
të ndritura të njerëzve të caktuar nga Enver Hoxha në
shërbimin diplomatik”. Këtë e kam bërë unë dhe do ta bëj
përsëri sa herë të dalin shakaxhinj sharlatanë, ish kllounë
, jo diplomatë, të regjimit të Enver Hoxhës, siç ka qenë
Pëllumb Kulla, që vetëm se i caktuan në poste diplomatike
pa pasur fare haber nga diplomacia përgojojnë ata burra të
zotë e të ndershëm që kam njohur unë në shërbimin
diplomatik të kohës së Enverit. Pëllumb Kulla atyre nuk u
arfrohet as tek gishti i vogël i këmbës diplomatike dhe tek
karakteri njerëzor më këto palaçollëqet që ka bërë e bën
gjoja në emër të diskreditimit të kohës së diktaturës.
Çfarë pret vallë Pëllumb Kulla që unë t’ia shtjelloj fije
për pe se si një shakaxhi i kohës së diktaturës me biografi
jo aq të mirë për stndartet e komunizmit arriti ta merrte
këtë profesion e detyrë në saje të ndihmës se
ish-zëvendëministrit të Sigurimit nga ana e tij, Mihallaq
Ziçishti?
Pëllumb Kulla më drejtohet mua pa më zënë emrin se nuk
përmendkam ndonjë gjë të veçantë për detyrat që kryenin
diplomatët e asaj kohe në shërbim të politikës
ultraizolacioniste që kishte vendosur Shqipërinë kundër
SHBA, Kinës, Japonisë etj. I mjeri diplomat i shakave nuk e
di e nuk e merr dot as me mend se marrëdhënie të mira kisha
unë në OKB me ambasadorët e Japonisë e të shumë e shumë
vendeve me të cilat ende nuk kishim marrëdhënie
diplomatike, me përjashtim të atyre shteteve që ishte
shprehimisht e ndaluar. Unë kam përmendur shpesh se çfarë
bënin diplomatët e asaj kohe, por Pëllumb Kulla nuk lexon e
duket nuk kupton se ka vetëm një parim të fodulloset. Në
atë kohë kur unë isha përfaqësues në OKB ka pasur punë më
shumë se kur ky post i mbeti Pëllumb Kullës, sepse
Shqipëria kishte vërtetë një fizionomi të sajën. Në ato
vite ka pas çështje mjaft të rëndësishme e delikate për të
cilat Shqipëria mbante qëndrim sipas mendjes së saj e jo
duke kopjuar qëndrimin e dikujt tjetër dhe qëndrimet e
Shqipërisë ndiqeshin me interes si gjë e veçantë nga të
tjerëve. Pëllumb Kulla me siguri ende nuk e di se si ishte
çështja e rivendosjes së të drejtave të Kinës në OKB në ato
kohë në të cilën Shqipëria luante rol kryesor, sic ishte
çështja e luftës në Vietnam, në Kamboxhia, çështja e
Qipros, çështja Palestinës dhe e Lindjes së Mesme, e luftës
Irak-Iran e ndërhyrjes sovjetike në Afganista, e
revolucionit iranian, e luftës së Anglisë e Argjentinës
për ishujt Malvine (Folklend), çështja e prishjes së
marrëdhënieve të Shqipërisë me Kinën , çështja e
demonstratave në Kosovë në vitin 1981 e plot çështje të
tjera për të cilat Shqipëria kishte një fjalë të sajën të
veçantë për të thënë, një qëndrim të sajin për të mbajtur
dhe nuk ishte bisht e papagall i askujt. Pëllumb Kulla nuk
e ka provuar kënaqësinë të përfaqësonte një politikë të
tillë shtetërore, edhe pse ajo mund të ishte e një regjimi
që për popullin e vet sillte mjaft të këqija. Pëllumb Kulla
njeh vetëm kënaqësinë e përfaqësimit bosh, kukull të një
kohe kur nuk kishte më praktikisht politikë shqiptare me
fizionomi të përcaktuar. Pëllumb Kulla di vetëm kënaqësinë
e kalimit nga shakaxhiu i diktaturës në rolin teatral të
përfaqësuesit kallp të politikës kallpe. Prandaj nuk mund
të vlerësojë ata burrat e së kaluarës në diplomacinë
shqiptare për të cilët jam shprehur shumë pozitivisht unë
kur i krahasoj me një hiç si Pëllumb Kulla.
Pëllumbi i estradve komuniste ka shkruar me inat: “Ai i
quan kolegët e tij të atëhershëm diplomatë të përsosur”. Po
t’i krahasoj me diplomacinë e Pëllumb Kullës pa tjetër
kështu ka qenë shumica e kolegëve të mi të atëhershëm.
Pëllumb Kulla nuk është i aftë të gjykojë për ata. Për të
zbatuar detyrat e diplomacisë enveriane të asaj kohe
duheshin shumë më tepër aftësi diplomatike se për të
zbatuar detyrat e një diplomacie të sotmë pa bosht e pa
shtyllë kurrizore, pa kokë e pa bisht, ku secili bën sipas
qejfit. Fatkeqësia e Kullës është pikërisht ajo që ai nuk
arrin të kuptojë se duheshin aftësi diplomatike për të
zbatuar detyrat shtetërore në diplomaci të vështirë për
dekada të tëra të një shteti me pozitë shumë të vështirë
në botë, pozitë që më shumë ia kishin imponuar se e kishte
zgjedhur vetë diktatura shqiptare, sikurse i bien shkurt
shakaxhinjtë e diktaturës që kujtojnë se mjaftojnë
mallkimet për këtë diktaturë për t’u treguar i mençur.
Pëllumbi po e rrëzon vetë kullën e shakave që bënte për t’i
shërbyer diktaturës. Kulla asnjëherë nuk ka pas këllqe të
ngjisë të përpjetën e diplomacisë profesionale, sepse
detyra e tij ishte të zvarrisej në diplomaci. Kulla le të
kënaqet duke bërë kulla vetëmburrje në tregimtari
humoreske, po jo në kritikën për diktaturën se nuk i shkon
aq shumë sikur të ishte ndonjë që kaloi dekada nëpër
burgje.
Kritikat e Kullës për diplomacinë e së shkuarës duket kanë
frymëzuar gazetën “55” të thurë lëvdata të mëdha për
diplomacinë që sapo ka nisur Mehmet Elezi në Zvicër, si
diplomat që do të merret me çështje ekonomike e jo me
shpërndarje literature enveriste. Mehmetit i urojmë punë të
mbarë dhe të mos e zhgënjejë Fahri Balliun. Por edhe
Mehmeti është i atij formimit të kohës enveriste si ata
diplomatët që nuk i pëlqejnë Kullës, siç është edhe
ambasadori i tanishëm në Pekim, që besoj se është zgjedhje
mjaft e përshtatshme nga ana profesionale, njëri nga të
katër ambasadorë të kohës së Enverit që vihet në këtë
funksion nga pushteti i PD-së. Britmat e pushtetarëve të
sotëm se do të orientojnë shërbimin diplomatik shqiptar
drejt fushës së ekonomisë nuk e largojnë, por e afrojnë
diplomacinë e sotme me atë të kohës së Enverit. Atëherë
ishte funksion me rëndësi i ambasadave trajtimi i
marrëdhënieve ekonomike e tregtare me shtetet që mbulonin
dhe i Ministrisë së Jashtëme në qendër. Nëpër ambasada
kishte sektor ekonomie e tregtie. Atëherë kjo kishte kuptim
real jo thjesht tingëllim propagandistik, sepse marrëdhëiet
ekonomike të Shqipërisë ishin krejtësisht në duart e
shtetit. Kurse sot sado orientim të kenë ambasadat për t’u
marrë me probleme ekonomike ato nuk mund ta marrin atë
funksion sepse tregtinë e bëjnë tregtarët privatë,
problemet ekonomike i kanë marrë në dorë mekanizmat
ndërkombëtarë, FMN, Banka Botërore, Bashkimi Europian e të
tjerë. Prandaj nuk ka ndonjë novacion as në këtë drejtim.
Por shyqyr që është qetësuar e gëzuar gazeta “55” se
Mehmet Elezi si ambasador në Zvicër do të jetë i detyruar
të merret më shumë me ekonomi se me politkë. Duket gazeta e
Balliut e ka pas njëfarë frike se mos Mehmeti, si ish
aparatçik i regjur i rangjeve të lartë të Partisë së Punës,
Rinisë së Punës dhe “Zërit të Popullit”, bënte ndonjë të
pabërë e ripërtërinte praktikën e diplomacisë enveriste të
shpërndarjes së veprave të Enverit. Por edhe pse Mehmeti do
të merret me ekonomi dhe nuk do të furnizohet nga Tirana me
vepra të Enverit, Fahriu nuk duhet të humbasë vigjilencën
se shumicën e atyre veprave Mehmeti i ka mësuar përmendësh
dhe mund t’i citojë në biseda pa dashje. Këtë vigjilencë
duhet ta ketë dhe Pëllumb Kulla, që me sa kuptohet u kujtua
jo për antienverizëm, por për pragmatizëm të shajë
diplomacinë e vjetër sa t’ia shtijë në mendje Saliut se
është dhe ai që pret përsëri ndonjë post diplomatik tani që
Genci e Saliu janë pajtuar dhe Berisha mund t’i harrojë të
sharat që i këpuste Kulla para disa vitesh për të mbrojtur
Pollon.

28 maj 2006
Abdi Baleta