Gazeta Rimekembja

SHERRIN NUK E BËN NËNË TEREZA, POR NËNËTEREZIZUESIT

“Vetëm pasi jetova për disa kohë në Perëndim pak nga pak
kuptova se çfarë donte të thoshte për botën Nënë Tereza dhe
Kalkuta. Kjo më tronditi dhe më trishtoi... Mbeta pa mend
që ajo ishte bërë figurë fjalimesh, që emri i saj përmendej
për të treguar pozitiven në superlativ,, Ju mund të
kritikonit Zotin, por ju nuk mund të kritikonit Nënë
Terezën”.
Kështu ka shkruar autori indian Arup Çaterxhi në librin
“Verdikti përfundimtar”, botuar në Kalkuta të Indisë në
vtin 2003 kushtuar jetës, veprimtarisë dhe mitit të Nënë
Terezës të krijuar nga propaganda e Vatikanit.
Katolikocentristët shqiptarë janë përpjekur e përpiqen që
t’u imponojnë shqiptarëve pikërisht një psikozë të tillë
dhe këtë ta përdorin për synimet e tyre poltiko-fetare.
Shkrime të tillë i kanë tërbuar dhe do t’i tërbojnë
katolikocentristët. Edhe ne të tjerët nuk ndjejmë ndonjë
kënaqësi kur i lexojmë. Por për të ditur të vërtetën duhet
t’i lexojmë dhe për ndalur turfullimet e disa të marrosurve
nga fanatizmi fetar katolikocentrist duhet t’i përmendim
edhe për të tjerët. Dhe e vërteta për Nënë Terezën nuk
është vetëm ajo që rrëfejnë mekanizmat më fanatike
vatikannase dhe propaganda e tyre. Këtë të vërtetë duhet ta
këkojmë edhe në shkrimet e të tjerëve,
Katolikocentristët shqiptarë dhe ata që shkojnë verbërisht
pas berihajit të tyre janë përpjekur e përpiqen t’u
imponojnë shqiptarëve pikërusht atë psikozë që banori i
Kalkutës, Çaterxhi, e vuri re kur doli në Perëndim, ku
fanatikët nënë tererezistë ndjekin moton ”Mund të kritikosh
Zotin, por jo Nënë Terezën”. Me këtë moto Vatikani e
katolikocentristët shqiptarë llogarisin të bëjnë kryqzatën
e tyre për “rkonkuistë shqiptare”.
Katolikocentristë maniakë do të vënë në lëvizje edhe tani
githë “vrasësit e tyre me pagesë në publicistikë”, ku i
kanë e ku nuk i kanë, nga Shqiëria deri në SHBA e mbase në
Hënë për të fyer Islamin e myslimanizmin nën maskën e
lavdërimit të Nënë Terezës. Ata mbajnë lehës rrugësh në
Shqipëri e në diasporë për këtë qëllim.
Pikërisht këto ditë një lehës i tillë, njëfarë “shkodrani”
që nuk i dihet mirë as nami as nishani se si i kishte mbirë
Shkodrës në derë, më saktë si i ishte ngjitur si bajgë e
hedhur nga dikush në murin e Kalasë, me emrin Klajd
Kapinova, ka nisur të çirret nga Amerika nëpërmjet
internetit edhe më shëmtueshëm se sozia i tij Kastriot
Myftaraj, një tjetër toskë i kthyer në “gegomadh katolik”,
që këtë punë të ndyrë e ka bërë në Shqipëri qysh nga vitit
1998. Edhe Klajd Kapinova nga Amerika leh siç kanë lehur
Mark Bregu e të tjerë të zbritur në Shkodër se myslimanët
në Shkodër e në Shqipëri nuk qenkan shqiptarë, por
jashtqëitje pushtuesish turq. Duke ngjitur nëpër muret e
shqiptarizmit dhe të shqiptarnisë të tilla bajga
katolikocentriste-kristosllaviste nuk i bëhet nder, por
vetëm dëm edhe emrit e veprës së nderuar të Nënë Terezës.
Ndërsa pritet shenjtërimi i saj vatikanas, motra jonë
katolike ka nderimin e vëllezërve e të motrave të saj
myslimanë. Po keqpërdoret dhe po fyhet kaq shëmtueshëm nga
katolikocentristët nënëtezizues. Prandaj shqiptarët e e
vërtetë, edhe të besimit mysliman, nuk mund të heshtin kur
përdhoset kështu për qëllime të mbrapshta antshqiptare emri
i Nënë Terezës, edhe në qoftë se shqiptarët e besimit
katolik përkohësisht po i verbon fanatizmi fetar dhe po i
instrumentalizon propaganda e fuqishme qëllimkeqe
eVatikanit.

Bustii Nënë Terezës, pozicion i avancuar i mësymjes
krishterizuese

Kryeartikulli i gazetës “Rimëkëmbja” më 22 nëntor 2005
titullohej “Gjeneral Moisiu në luftën “Tous azimuts” kundër
Islamit”, ku analizohej ligjërata e mbajtur nga Presidenti
i Shqipërisë në Universitetin Oksford për “tolerancën dhe
harmoninë ndërfetare”‘ tek shqiptarët. Në atë shkrim janë
dhënë dhe shpjegime rreth kuptimit për përdorim ushtarak të
terminologjisë në gjuhën frënge “tous azimuts”, si mësymje
frontale në gjithë drejtimet, me të gjitha forcat dhe
gjithë llojet e armëve për të shpartalluar armikun. Kur
kanë kaluar 5 muaj nga ligjërata e Moisiut në Angli jemi
më të bindur se më parë se nuk kemi gabuar në parandjenjat
dhe në vlerësimin se ligjërata e Moisiut ishte fillimi i
një mësymje “tous azimuts” kundër Islamit në Shqipëri, për
krishterizimin me ritme të përshpejtuara të vendit e të
njerëzve, për ta bërë fakt të kryer atë që Moisiu e shpalli
në Angli, se në Shqipëri paska vetëm myslimanë të rremë,
pra Shqipëria qenka vend i krishterë.
Moisiu mbajti qëndrim shumë mospërfillës ndaj pakënaqësive
që shprehën myslimanët shqiptarë për dekretimin e
krishterizimit të tyre. Kryesia e Bashkësisë myslimane në
Shqipëri, sidomos kreu i saj Selim Muça që si duket më
shumë se frikë nga Zoti e bindje ndaj Profetit Muhamed, ka
ndrojtje e përulje ndaj popit ortodoks grek Janullatos e
Nunciaturës së Vatikanit në Tiranë u soll si maskues i
mëkatit dhe zbutës i sfidës së Moisiut kundër myslimanëve
shqiptarë. Në të njëjtën kohë mekanizmat fetarë e
pushtetorë, duke pasur dhe mbështetje nga ambasada
amerikane nisën projektet pë krishterizimin e një xhamie në
kalanë e Shkodrës, edhe pse e dinin pakënaqësinë që do të
shkaktonte kjo tek myslimanët. Kjo u pasua nga “kriza e
kryqeve” në Bushat të Shkodrës ditën e Kurban Bajramit.
Pushteti që drejtohet nga Moisiu edhe sot e kësaj dite nuk
ka bërë gjë për të sqaruar se si ndodhën provokimet.
Në janar të këtij viti edhe nga prifti Janullatos erdhën
gjëmime të forta. Në Moskë u bë një tubim i madh i
ortodoksisë botërore, ku Janullatosin e dekoruan për punët
e tij në Shqipëri. Ambasada e Shqipërisë në Moskë këtë
provokim e përshëndeti me organizimin e një pritje
diplomatike për nder të Janullatosit. Uzurpatori nderohet.
Për këto merita Janullatosi është zgjedhur në krye të
Këshillit botëror të kishave. Kështu ortodoksi grek merr
kurora lavdie nëpër botë për ato që bën në kurriz të
Shqipërisë. Kryetarit të Bashkësisë myslimane nuk i bëjnë
përshtypje. Edhe strukturat kishtare e laike të
katolikocentrizmit gjejnë rastin të përforcojnë mësymjet e
tyre kundër myslimanizmit.
Në janar-shkurt 2006 shpërthyen demonstratat e mëdha në
gjithë botën kundër fyerjes karikaturale për Profetin
Muhamed. Në Shqipëri u mobilizua politika shtetërore e
partiake, propaganda e të gjitha llojeve, mekanizma nga më
të ndryshmit, të huaj e vendorë, ambasadat e huaja dhe vetë
kryesia e Bashkësisë islame për të frenuar çdo shfaqje
solidariteti të myslimanëve shqiptarë me ummetin mysliman
botëror. Pikërisht në këtë kohë në Shqipëri erdhi ministri
i jashtëm spanjoll që e quajti vlerë europiane faktin që
80% e popullsisë është myslimane dhe kërkoi që Shqipëria si
anëtare e Konferencës islamike të luajë rol në mirëkuptimin
e Europës me vendet myslimane. Islamofobët shqiptarë u
tërbuan. Ish-krerë të diplomacisë shqiptare iu vërsulën
ministrit spanjoll sikur të kishte bërë një herezi. Si ata
veproi edhe kryesia e Bashkësisë myslimane.

Nënë Tereza është “nder i kombit”, por jo “shpirti i
kombit”

Sa kaloi disi kjo tronditje si papritmas shpërthen kriza e
re në marrëdhëniet ndërfetare në Shkodër, kësaj radhe për
vendosjen e bustit të Nënë Terezës. Gazetat më 20 mars
japin alarmin “Myslimanët i thonë “Jo” Nënë Terezës” (
“Metropol”), “Islamikët: pse jemi kundër Nënë Terezës”
(“Korrieri”); “Myslimanët, jo bustit të Nënë Terezës në
hyrje të Shkodrës”,(“Telegraf”) etj. Më 21 mars 2006 në
faqet e gazetave ishte fotografia e Selim Muçës me çallmë
në kokë (që rrallë e mban) dhe fjalët e tij nëpër tituj”
Muça: Nënë Tereza, ne jemi dakord për bustin”( “Ballkan);
“Selim Muça: Nënë Tereza u përket të gjithëve”
(“Standard”), “Selim Muça: busti i Nënë Terezës i bën nder
Shkodrës”( “RD”),“Nënë Tereza është nderi i kombit, të
vendoset busti. Zërat e shoqatave të Shkodrës nuk
përfaqësojnë qëndrimin zyrtyar të KM.-së” (“Republika”).
Egërsinë më të madhe e tregoi gazeta “Zëri i Popullit” me
tituj “Boll me marrëzitë fetare konfliktuale. Nënë Tereza i
përket gjithë globit, Shkodra s’mund të bëjë përjashtim”.
Të njëjtën ditë ministri i kulturës Bujar Leskaj shpallte:
“Nënë Tereza-shpirti kombit” (“Tema”, “Shekulli” etj). Një
nxitim i pakontrolluar i ministrit për t’u përfshirë në
debat pa e kuptuar ende mirë se ç’po ndodhte. Shpirti i një
kombi nuk përcaktohet as nga gjenialiteti, as nga talenti,
as nga madhështia apo shenjtërimi i një njeriu, por nga
shumë faktorë të tjerë historikë, moral, fetarë.
Shenjtërimi i Nënë Terezës ka vlerën e vet shumë të madhe
brenda normave të Krishterizmit, ka rëndësinë e vet të
madhe për kombin shqiptar, por Nënë Tereza nuk mund të
quhet “shpirti kombit” edhe pse kështu i shkrepet një
ministri, qeverisë, parlamentit apo kryetarit të shtetit që
sipas kushtetutës e shpall”nderi i kombit”, por jo shpirti
i kombit. Për myslimanin as titulli shenjtore e kishës nuk
ka ndonjë kuptim.
Kështu u krijua një atmosferë linçuese për ato shoqata
myslimane në Shkodër që kishin bërë vërejtje për vendin ku
të vendosej busti i Nënë Terezës, në hyrje të qytetit të
Shkodrës, jo për vendosjen e një busti. Në gazetën “Tirana
Observer” të datës 21 mars ishte deklarata e zëvendës
myftiut të Shkodrës: ”Nuk jemi kundër Nënë Terezës. Ajo i
përket gjithë kombit shqiptar”. Askush nuk ka përse të jetë
kundër Nënë Terezës. Nuk janë kundër Nënë Terezës ata që
janë kundër spekullimeve nënëterezisuese në Shqipëri. Është
plotësisht e vërtetë se dhe Nënë Tereza si çdo bir e bijë
shqiptare, i mirë apo i keq, i përket kombit. Ne do t’i
pranojnë se i pëkasin kombit shqiptar jo vetën ata që bëjnë
punëra të mëdha në botë e na sjellin nder e dobi, por dhe
ata shqiptarë që bëjnë mbrapshtira e na sjellin turp. Nuk
kemi si i bëjmë hasha edhe të këqijtë.
Ishte e natyrshme që të niste seria e gjatë e shkrimeve
përdëlluese për Nënë Terezën. Shkrimtari Visar Zhiti më 22
mars botoi në “RD” shkrimin e titulluar “Me shenjtoren tonë
Nënë Tereza ne bëhemi myslimanë më të mirë”. Letrarizma të
tilla janë antifilozofi, antiarsye. Myslimani i mirë bëhet
kur ndjek sa më afër Kuranin e Hadithet jo shenjtorët e
Krishterizmit. Duke u përgjëruar për Nënë Terezën e ndjekur
shembullin një mysliman mund të bëhet qytetar më i mirë
laik, por jo mysliman më mirë, sepse ai do të fillojë të
lëkundet në besimin e dogmën e fesë së vet për të ndjekur
edhe dogmën e fesë tjetër, pra fetarisht do të dyzohet.
Dyzimi sjell shpesh edhe dyfytyrësi, e prish besimtarin dhe
qytetarin.
Po më 21 mars u botua shkrimi i Olsi Jazexhiut “Monumenti
në vazhdën e fushatës kristianizuese” (“Standard”). E
pranojnë apo jo nënëterezistët, kështu është. Gjithë ky
merak i madh për të ndërtuar në Shkodër bustin e Nënë
Terezës bëhet pikërisht në kuadrin e mysymjes “tous
azimuts” për krishterizimin e Shqipërisë, që ka nisur qysh
kur u rikthye liria e fesë.
Ka dhe plot shkrime të tjera komentuese ku dallohen për një
frymë ngacmuese të tilla si “Kalvari i Nënë Terezës”(Ilir
Kulla në “GSH” 21 mars); “Fondamentalizmi nuk luftohet me
fondamentalizëm (Hamdi Jupe në ZP”23 mars).Në gazetën
katolikocentriste “55” janë rreshtuar shkrimet “Nanë Tereza
dhe sëmundja e fondamentalizmit” dhe “Të nderosh Nënë
Terezën është atdhetari” ( nga Ardian Ndreca) “Një komb që
vlerëson personalitetet e tij lartëson veten” (nga Mexhit
Prençi) “Shqiptarja për gjithë njerëzimin” ( nga Pjetër
Pepa). Do të ketë edhe më shumë shkrime sepse për një temë
të tillë ka shumë të prirur të japin mendim ose të
spekulojnë. Edhe nga ekranet televizive janë bërë
përpjekjet për të gozhduar shoqatat shkodrane që
kundërshtuan vendosjen e bustit në hyrje të qytetit. Në
“Top Channel” disa fjalë të shkrimtarëve shkodranë Skënder
Drini e Fadil Kraja u paraqitën si verdikt i gjithë
inteligjencies së Shkodrës kundër shoqatava myslimane.
Skënder Drini debatin e ka cilësuar jo vetëm të kotë por
dhe të pahishën sepse bëhet fjalë për vendosjen e një busti
të një njeriu që ka pushtuar një botë të tërë. Debati mbase
ka marrë dhe nuanca të pahishme, por i kotë nuk është
aspak, sepse nuk bëhet fjalë për një bust për të nderuar
një person, por më shumë për shfrytëzimin e një busti dhe
të famës së një personi për një mësymje të madhe fekthyese
në Shqipëri. Skënder Drini nuk sheh pyllin mbrapa pemëve.
Ka vend për të bërë debat serioz edhe për mendimin e
Ndrecës mbi atdhetarinë në nderimin e Nënë Terezës. Ka
shumë rëndësi të kuptohemi se si duhet shfaqur atdhetaria
në këto raste: duke heshtur kur Nënë Tereza përdoret si
kokë dashi për të marrë kalanë e myslimanizmit në Shqipëri,
apo nderohet si motër e bijë shqiptare që i bën nder kombit
në një fushë krejt specifike të veprimtarisë shpirtërore,
por shërbimin më të madh ia bën Vatikanit. Shqipëria ka
vërtetë vend për gjithë monumentet që duhen, për gjithë
simbolikën e feve që janë në Shqipëri, por këto duhet të
jenë atje ku duhet, jo të vendosen vend e pa vend.

Debati nuk është i kotë, por duhet bërë si u ka hije
njerëzve

Shkodran është dhe shkrimtari e gazetari, besimtar
mysliman, Alban Bala që ka botuar shkimin “Nëna Terezë dhe
Kalkuta shkodrane” (“Tema” 24 mars 2006). Është një shkrim
mësimdhënës për të gjithë ata që duan dhe dinë të mësojnë
si të trajtojnë e të kuptojnë problemet delikate të
nderimit për fetë e për Nënë Terezën dhe nuk priren nga
fanatizma fetare e fushata fekthimesh.
Debati rreth vlerësimit që duhet të kenë shqiptarët për
Nënë Terezën është hapur me kohë. Tani vetëm ka një nxemje
të re të këtij debati, për të cilën përgjegjësinë duhet ta
mbajnë ata që e shkaktuan, duke i ditur ndjeshmëritë që
ekzistojnë, duke i ditur acarimet më të fundit ndërfetare
që kanë ndodhur në Shqipëri, duke ditur se është e freskët
historia e “krizës së kryqeve” në Bushat, që nuk është
harruar turpi që mbuloi Shqipërinë në rastin e vizitës së
ministrit spanjoll. Shkodra aty ka qenë dhe aty do të
mbetet. Nënë Tereza është nderuar së tepërmi në katër anët
e Shqipërisë e përsëri duhet të nderohet. Prandaj ata që
vunë tani në lëizje çështjen e bustit nuk kishin ndonjë
nguti për këtë dhe duhej të mbanin parasysh gjithë
rrethanat. Meqenëse nuk e kanë bërë këtë atëherë ata kanë
dashur më shumë debat ”të kotë e të pahishëm” si thotë
Skënder Drini, ose kanë ndjekur taktikën e fakteve të
kryera që në emër të nderimit për Nënë Terezën të
intensifikojnë fushatën kristianizuese, sikurse thotë
Jazexhiu. E keqja nuk vjen nga Nënë Tereza, por nga
fanatikët nënëterezizues që duan të nxisin sherre për
manitë e tyre krishterizuese në Shqipëri.
Nënë Tereza duhet të nderohet e të mbetet figurë lartësuese
e përkushtimit në fenë katolike dhe të mos kthehet në një
“Shën Kozma” të katolicizmit që e përdor kisha greke për
prozelitizmin e saj në Shqipëri. Nënë Tereza duhet të
mbetet simbol i asaj çfarë është në historinë e
katolicizmit botëror e shqiptar (në historinë tjetër
shqiptare nuk ka asnjë rol e asnjë vend) dhe të mos vihet
figura e saj në flamuj kryqzatash e rikonkuistash në
Shqipëri. Për fat të keq ka kohë që janë bërë e shpallur
hapur dhe me arrogancë e prepotencë planet për ta përdorur
emrin dhe figurën e Nënë Terezës për të tilla qëllime të
mbrapshta.
Nënë Tereza u nda nga jeta në vitin 1997. Një vit më vonë,
1998, është botuar një paloroman me titull “Një shenjtore
për rikonkuistën shqiptare”, që ka mbushur raftet e
librarisë françeskane në Shkodër e deri të disa
bibliotekave në Itali. Si autor i këtij paloromani u
paraqit një person që tashmë njihet si një nga vrasësit me
të diskredituar me pagesë në publicistikën shqiptare, në
emër të të cilit janë bërë shpifjet më të shëmtuara e
provokimet më të rënda katolikocentriste. Ky person i
panjohur kur u botua paloromani nuk kishte shkruar asnjë
rresht e varg letërsi derisa doli shkrimtar me tematikë
fetare. Edhe pas botimit të këtij paloromani në emër të tij
nuk është botuar asnjë rresht letërsi e asnjë varg
poezi.Atëherë kush e shkroi paloromanin për të përgatitur
opinionin shqiptar se duhej një “shenjtore për rikonkuistën
katolike” në Shqipëri?

Shenjtërimet për politikë rikonkuistardore

Procedurat e shenjtërimit të Nënë Terezës janë
përshpejtuar. Gjëra të tilla në Kishën katolike e Vatikan
bëhen kur diktohen nga një nevojë e madhe për ndonjë
aksion krishterizues. Kush e ka bërë përshpejtimin?
Paloromani për shenjtoren për rikonkuistën nis me një
përdëllim të autorit kur sheh Papën duke vizituar Shkodrën
dhe me pezmatimin që vizita e Papës ishte vonuar shumë dhe
Shkodrën e kishte përpirë Islami. Mos vallë tani busti i
Nënë Terezës në Shkodër, në hyrje të qytetit, është
planifikuar për vizitën e Papës së ri që Moisiu shkoi dhe e
ftoi pak kohë më parë dhe për t’i thënë se nga vizita e
njërit Papë tek tjetri hija e Vatikanit është shtrirë mbi
Shkodrën fuqishëm?!. Ndryshe pse nxitohen kaq shumë për të
vendosur bustin e Terezës, shenjtores së planifikuar të
jetë bekimi i rikonkuistës në Shqipëri? Pse vihen kaq shumë
kryqe maje kodrash, pse tentohet revanshizmi fetar për të
kthyer në kishë xhaminë e kalasë?!
Kur lexon librin e kanadezit Robert Haçison “Mbretëria e
tyre po vjen”, që bën fjalë mbi sekretet e Opus Deit gjen
shpjegime se praktikat e lumturimit e shenjtërimit nga
Vatikani kanë ndryshuar gjatë kohëve, se ka pasur raste që
shenjtërimi i një pape është vonuar me shekuj, sikurse ka
raste të përshpejtimit të madh, sikurse ka ndodhur me
themeluesin e Opus Deit, priftin spanjoll Zhozemaria
Eskriva de Balaguer, në ceremoninë e të cilit në Vatikan u
mblodhën 300 000 vetë, midis tyre edhe “Nënë Tereza e
Kalkutës”(fq,27), jo e Shkodrës,apo Shqipërisë. Haçison ka
shkruar se janë shkelur shumë procedura e rregulla për
shenjtërimin e Eskrivas, nuk janë pranuar të gjitha
dëshmitë kundër që duhej të pranoheshin, sepse disa e
quanin shenjt dhe disa sharlatan. Por Papa e Vatikani
kishin nevojë ta kishin shenjt, sepse tek Opus Dei shihnin
një shpresë të madhe për forcimin e ndikimit të kishës
katolike, e shihnin si “gardën pretoriane” të doktrinës së
shenjtë.
Kemi shkruar e mund të shkruajmë sërish për mendimet e disa
studiuesve të jetës e të famës së Nënë Terezës të gatuar
qëllimisht nga Vatikani për nevojat e tij.Turfullimet e
nënterezistëve të marrë në Internet nuk mund të pengojnë
përhapjen e të vërtetave të pakëndëshme për ta që i kanë
shkruar njerëz seriozë. Kjo natyrisht bëhet për të njohur
saktë punët, jo se na duket gjë e keqe për shqiptarët që ka
ndodhur kështu. Por nënëterezistët e fandkasur nuk bëjnë
mirë që fanatizmin e tyre e fryjnë aq shumë sa të nxisin
kësi debatesh sqaruese.

Dëgjoni shkodranin që thotë :mos kalkutizoni Shkodrën

Alban Bala duke marrë shkas nga debati për vendosjen e
bustit në Shkodër ka prekur një plagë që dhemb shumë
“kalkutëzimin e Shkodrës”, sidomos në pjesën myslimane të
saj dhe ka tërhequr mirë vëmendjen në simbolikën që
krijohet duke vendosur dhe një bust të Nënë Terezës, jo
atje ku duhet, por në të hyrë të qytetit. Kjo ka ndodhur
tashmë edhe në Tiranë, Spitali i Tiranës, më i madhi i
vendi ka emrin Nënë Tereza. Bota e lidh këtë emër me
Kalkutën, me ato qendrat e Nënë Terezës ku njerëzit
vendoseshin vetëm për të pritur vdekjen. Para shumë vitesh
në Shqipëri kishte ardhur një mërgimtar nga Amerika tek i
biri. Djali i lavdërohej për të mirat e socializmit,
sidomos për spitalet pa pare. Mërgimtari tundëte kokën me
mosbesim. Një ditë u sëmur dhe e dërguan në spital. Qëndroi
pak se nuk duronte dot. Kur u kthye në shtëpi i tha djalit:
tani të besoj se më kishe treguar të vertetën, dukej që
spitalet i keni pa pare, se nuk ke përse të shkosh atje. Më
mirë spitalit t’i hiqet emri Nënë Tereza se të huajve u
sjell ndërmend spitalin e saj në Kalkutë për të cilin
gazetarët amerikanë kanë bërë përshkrim të tmerrshëm. Le ta
ketë emrin “Nënë Tereza” aeroporti, një universitet, një
port, autostrada që do të bëhet për Kosovën, një bulevard,
vetën spitali jo më.
Ka nënëterezistë që po thonë se Nënë Tereza duhet parë më
shumë si figurë publike. Mirë, por ama e profilit fetar.
Pastaj katolikocetristët duhet të krijojnë standarte në
gjykim. Për Skënderbeun që është figurë ushtarake, politike
duan me çdo kusht të imponojnë imazhin se më shumë është
figurë fetare, jo publike” kryqtar:, “atlet i Krishtit”.
Për Nënë Terezën, murgeshë, që është kandidate për
shenjtore e Kishës katolike kërkojnë më shumë statusin e
“figurës publike”. Duket që më shumë bëjnë lojëra
pragmatiste. Pra debatet nuk janë të kota, edhe pse me të
vërtetë nga disa mund të kthehen në ushtrime retorike të
pahishme.

26 mars 2006
Abdi Baleta

Z. BERISHA, UNË KAM TË DREJTË TË MOS JU BESOJ!

“Çështja çame” do të zgjidhet në kuadër të traktatit të
miqësisë” dhe “ligji ndërkombëtar prevalon mbi atë
kombëtar”.
z. Sali, këto ishin dy argumentet që ju përdorët përpara
gazetarëve të shqetësuar për rrezikimin e “çështjes çame”,
pasi Gjykata e Lartë greke iu përgjigj Po zyrtarisht
kërkesës së Prokurorit të Përgjithshëm të Greqisë për
konfiskimin dhe shitjen e pronave të shqiptarëve në Greqi,
pra edhe të çamëve të përzënë andej. Argumenti i parë, që
ai ka të bëjë me “miqësinë” që qeveria juaj e parë
nënshkroi me atë greke, është dëgjuar të përdoret edhe herë
të tjera nga ju dhe nga ambasadori i sapo emëruar në Greqi,
Vili Minarolli. Por lidhur me këtë argument, “traktatin e
miqësisë” e kemi dëgjuar me vëmendje edhe shumë
kundërargumente të sjella nga specialistë të së drejtës
ndërkombëtare sipas të cilëve traktati në fjalë nuk ka fuqi
veprimi mbi pronat e çamëve, por vetëm të shqiptarëve,
shtetas shqiptarë para vitit 1945.
Kundër këtyre argumenteve nuk kemi dëgjuar asnjë
kundërshtim të argumentuar as nga ju e as ndonjë specialist
i krahut tuaj apo të tjerë. Pra, argumentet e mësipërme
kundër “traktatit të miqësië shqiptaro-greke” nuk na japin
të drejtë që t’i besojmë atij (traktatit ...) lidhur me
zgjidhjen e çështjes “çame”, pra dhe ju. Duke mos qenë
specialist i fushës përkatëse, për një moment po e pranoj
apriori si të saktë opsionin tuaj të paargumentuar lidhur
me “traktatin ...”, por me këtë rast e ndjej të nevojshme
t’ju pyes: gjatë këtyre dhjetë viteve të ekzistencës së
këtij traktati miqësie midis Shqipërisë dhe Greqisë në
çfarë aspekti të marrëdhënieve shqiptaro-greke të
garantuara nga traktati në fjalë, është parë respektimi nga
pala greke? Unë nuk besoj se do të kemi shembuj të tillë. E
ky fakt si dhe nisma e instancave më të larta të shtetit
grek tregojnë jo për mungesë të vullnetit të mirë të
Greqisë për të zbatuar marrëveshjet me shtetin shqiptar,
pro akoma më keq, pala greke shpreh vullnetin e papërkulur
armiqësor në këtë drejtim. Apo mos doni të na thoni se të
gjitha këto janë veprime të shkëputura të qarqeve të
caktuara greke ... ?!
Unë z. Berisha besoj se këto veprime antishqiptare janë
vepra të qeverive greke, të të gjitha strukturave të
shtetit grek që nga kreu deri në qelizën e fundit. Në këto
kushte, nëse do t’i besoja “traktatit të miqësisë...” por
edhe prononcimit tuaj, do ta bëjë tradhëti ndaj kombit. E
këtë nuk ia lejoj vetes. Po argumenti i dytë: “Ligji
ndërkombëatr prevalon mbi atë kombëtar”. Kështu është. Po
kush do ta vërë në lëvizje këtë raport të superioritetit të
ligjit ndërkombëtar ndaj atij kombëtar, në dobi të çështjes
çame? Ju mund të na përgjigjeni: “Qeveria shqiptare, pra
kjo që drejtoni ju!”. Po pse duhet t’ju besojmë z. Berisha.
Çfarë keni bërë ju deri më sot në drejtim të “çështjes
çame”?!
Z. Berisha, avokati i mirënjohur Agim Tartari ka vite që ka
njoftuar opinionin shqiptar për një ligj të miratuar nga
Parlamenti grek sipas të cilit të gjitha pronat e
shqiptarëve (edhe të çamëve) në Greqi, pronarët e të cilave
nuk paraqiten pranë institucioneve përkatëse greke për t’u
konfirmuar si pronarë të pronave të tyre, do të
konfiskoheshin dhe do të shiteshin nga shteti grek. Pra,
nisma dhe vendimi i organeve më të larta të drejtësisë
greke janë mbështetur dhe marrë në këtë ligj dhe në afatin
që parashikon ky ligj.
Ky ligj është hileqar pse kur është hartuar dhe miratuar
është patur parasysh fakti që çamët nuk do të kishin asnjë
mundësi për të vepruar sipas kushteve të tij (ligjit grek),
pse shteti grek nuk do të lejonte një gjë të tillë. Dhe
Shoqata “Çamëria” disa herë ka protestuar ndaj këtij ligji.
Frut i këtij kundërshtimi të përsëritur ka qenë edhe
projekt-rezoluta që u fut në Parlamentin Shqiptar e që u
rrëzua prej tij më 8 prill 2004.
Dhe tani e gjej me vend t’ju pyes, z. Berisha: Çfarë keni
bërë ju për të bërë të pavlefshëm ligjin grek në dëm të
pronave të shqiptarëve, edhe të çamëve, përpara mbushjes se
afatit të përcaktuar?
Çfarë bëtë ju që shqiptarët që kanë prona në Greqi (edhe
çamët) të mundnin të shkonin lirisht atje e të kryenin
veprimet sipas ligjit? Pse nuk e vutë në lëvizje gjatë
këtyre pesë viteve as “traktatin e miqësisë …” e as
“prevalencën e ligjit ndërkombëtar ndaj atij kombëtar
grek?” Apo mos vallë është më lehtë tani që çështja ka
avancuar dhe grekët hileqarë kanë një arsye (hile) më shumë
për të mbështetur pretendimin e tyre grabitqar, aq më tepër
kur dihet që grekëve u shkojnë hiletë?
Me të drejtë mund të thoni se ndër tetë vitet e ekzistencës
së “traktatit të miqësisë” nuk keni qenë në pushtet. Kështu
është, por kjo nuk do të thotë aspak se mund të
justifikoheni për mos marrjen e nismave në drejtimin e
duhur për zgjidhjen e çështjes came. Përkundrazi, këto
nisma nga pozitat e opozitës në drejtim të sensibilizimit
të opinionit dhe të detyrimit të pozitës për të kryer
detyrimet kushtetuese kombëtare do të kishin qenë tepër të
dobishme. Por edhe sikur të mos i kishit rreshtuar këto
rezultate që unë presupozoj të paktën ju dhe qeveria juaj
sot, jo vetëm nuk do të ishin në pozita kaq mosbesuese nga
ana e shqiptarëve, por do të kishit edhe më shumë argumente
për të mbështetur nismat që mund të merrnit tani e tutje.
Këto rreshtat e fundit vlejnë sa për të mos krijuar
boshllëk në rrjedhën logjike të analizës, pse ju dhë partia
që ju drejtoni, jo vetëm nuk keni dashur të bëni diçka nga
ç’kërkohet nga ana ime, porn ë të kundërt, me veprimet dhe
mosveprimet tuaja keni bërë më shumë në sens të kundërt.
Nëse ato (veprimet dhe mosveprimet) do të silleshin këtu do
të dilte një listë tepër e gjatë, e do të na duheshin shumë
faqe për t’i trajtuar. Prandaj, unë do të sjell këtu vetëm
njërën prej tyre. Një që jo vetëm është tepër domethënëse
dhe nga më të freskëtat, por që edhe në ndërgjegjen e
shqiptarëve ka lënë gjurmë të dhimbshme e të pashlyeshme.
Z. Sali! Siç e dini fillimi i vitit 2004 u karakterizua nga
një lëvizje e lavdërueshme. Ishte nisma e deputetëve të
Ballit Kombëtar për të paraqitur në Kuvendin e Shqipërisë
një rezolutë në dobi të çështjes came. Nismë të cilën e
mbështetën deputetë të djathtë e të majtë. Që nga ky moment
e derimë 8 prill 2004, kur rezoluta u shtrua për diskutim
në Kuvendin e Shqipërisë jo vetëm kaloi shumë kohë dhe u bë
shumë dhunë mediatike dhe në opinion, por edhe vetë
përmbajtja e “projekt rezolutës” pësoi ndryshime derisa u
katandis “kokoshi një thelë” dhe për nga kuptimi mori
trajtën e deformuar të thënies: “bjeri pragut të dëgjojë
dera”. E deformuar pse sipas formulimit fillestar të
nismëtarëve, Kuvendi Shqiptar i drejtohej parlamentit grek;
teksti i paraqitur për diskutim dhe miratim nga Kuvendi i
drejtohej qeverisë shqiptare që kjo t’i drejtohej qeverisë
greke … . E kjo do të thotë: “t’i biesh pragut tënd që të
të dëgjojë dera e tjetrit. Por nuk ishte vetëm kjo,
përmbajtja fillestare e “projekt-rezolutës” kishte pësuar
edhe ndryshime të tjera për keq”. Megjithkëtë, siç dihet,
Fatos Nano deputetëve të vet nja dy ditë më parë u tha:
“Shkoni votoni “rezolutën për çamërinë” dhe pastaj shkoni
prisnin emigrantët në Kakavijë”. Ndërsa ju z. Sali vepruat
ndryshe, por jo në drejtim të kundërt me Nanon.
Ndërkohë që Nano kërcënoi të vetët dhe shkoi të shijonte
frutet e veprimtarisë antikombëtare, ju shkuat në Kuvend ku
u diskutua “projekt-rezoluta për çamërinë” dhe në momentin
e fundit kur do të kryhej votimi morët Jozefina Topallin
dhe Bensik Mustafain dhe braktisët Kuvendin. Kështu, kur
Nano sipas zakonit të vet veproi hapur pa i bër tërr syri
në dëm të interesave kombëtare, ju z. Sali bëtë të njëjtën
gjë por me HILE.
Ju z. Sali i dinit numrat që ishin pro “rezolutës për
çamërinë”. E dinit që tri votat tuaja të ikura do të bënin
që ajo të fitonte. Ajo mund të humbtte edhe me praninë
tuaj, nëse jut ë tre do të votonit kundër. Por mesa duket
ju nuk kishit besim te dy vartësit tuaj dhe ata mund të
bënin që votimi të dilte në balotazh. Prandaj, për të qenë
në rregull i mroët me vete për të qenë në rregull me
politikën greke.
Me këtë veprim z. Sali ju i treguat Greqisë, por edhe ne
shqiptarëve që dhe ju nuk “bini më poshtë se Nano”, por me
stil tjetër.
Z. Berisha, me këtë rast edhe ju sipas stilit tuaj bëtë një
hile të trashë që mashtroi vetëm ata që duan të gënjehen
nga ata që fshihen pas gishtit. Do të kishte qenë më mirë
të kishit vepruar edhe ju si Nano: Haptazi. A e dini z.
Sali? Atë ditë kur ju Brenda në Kuvend diskutonit pro e
kundra “rezolutës …”, aty, midis turmës së protestuesve
përpara Kuvendit m’u afruan dy djem të rinj: njëri me
kamera dhe tjetri me mikrofon në dorë. Ky i fundit m’u
drejtua duke më thënë: “Zotëri! Jemi TV Kosova. A do të
pranonit të na jepnit një intervistë të shkurtër?” Si të
mos e pranoja dhënien e intervistës për TV Kosovën?! Dhe
gazetari pyeti: “Zotëri, a mendoni se nëse miratohet kjo
rezolutë “çështja came” do të zgjidhet?”. Pyetja m’u duk
provocative, prandaj u përgjigja i nervozuar: “çështja çame
nuk zgjidhet me një rezolutë dhe as me disa të tjera, e për
më tepër me këtë projekt që po diskutohet sot në Kuvend, e
cila nëse miratohet më tepër se sa një hap i vogël drejt
zgjidhjes së “çështjes çame” vlen për të zbardhur faqen e
Kuvendit Shqiptar. Por e keqja nuk qëndron në miratimin
ose jot ë kësaj resolute, por tek politikanët shqiptare”.
“Cilët politikanët keni parasysh?”, pyeti sërish gazetari.
“Në radhë të parë dy më të fuqishmit: Fatos Nanon dhe Sali
Berishën. Nga këta Nano i ka dalë për zot tradhëtisë, e bën
hapur dhe pa asnjë skrupull. Por kjo nuk do të thotë se nuk
bën të njëjtën gjë edhe Sali Berisha npërmjet hilesë: të të
fshehurit prapa gishtit dhe në emër të demokracisë pa kufi.
E pikërisht në këtë prirje të Sali Berishës qëndron e keqja
më e madhe. Pra sot Sali Berisha përbën të keqen më të
madhe në drejtim të interesave kombëtare në raport me të
tjerët, sidomos me fqinjët veriorë dhe jugorë. Dhe ja
përse: ndërkohë që pas Nanos për arsye interesash dhe
nostalgjish shkojnë ata që nuk u interesojnë interesat
kombëtare, dhe pak të tjerë që nuk dinë se çfarë po bëjnë,
pas Sali Berishës shkojnë jo vetëm interesaxhinjtë dhe
nostalgjikët e tij, por edhe një kategori e madhe naivësh
që duke mos i kuptuar hiletë dhe duke besuar verbërisht në
idealet e demokracisë, edhe kur demokracisë së vërtetë nuk
i shërbehet. Ndodh kështu që pjesa më e madhe e elektoratit
të PD-së, si forcë brenda saj “të humbasin si uji në rërë”.
Dhe me këtë rast duhet kujtuar që këta, bashkë me ata
shqiptarë që nuk e gjejnë veten as te partitë e djathta me
në krye Berishën dhe as te të majtët që kryesohen nga PS-ja
e Nanos, përbëjnë shumicën dërrmuese të shqiptarëve të
cilët pot ë drejtoheshin nga një parti me ideale kombëtare
do të bënin të mundur jo vetëm ndryshimin rrënjësor drejt
prosperitetit të Shqipërisë londineze dhe shtetasve të saj,
por edhe vënien në rrugë të mbarë të realizimit të
aspiratave kombëtare”.

Dhe a e dini z. Sali në momentin që unë flisja kështu, aty
praën ishte një grua e moshuar, came, nostalgjike e juaja e
cila mbasi dëgjoi pjesërisht çfarë thashë për ju lëshoi të
sharën: “Shih komunisti” dhe iku. Besoj se ajo çamja e
mjerë nuk më njeh. Por edhe sikur të më njihte nuk iv ë faj
se si shumë të tjerë është e verbër.
Z. Sali! Me largimin tuaj nga Kuvendi para se hidhej në
votim “projekt-rezoluta për çamërinë” a nuk bëtë që jo
vetëm vota e deputetëve demokratë dhe të partive aleate të
PD-së, por edhe ato të socialistëve dhe aleatëve të tyre që
votuan “rezolutën për çamërinë” si forcë politike brenda
Kuvendit të humbisnin sikurse humbet uji në rërë. E nëse ju
nuk doni t’a pranoni këtë, kjo është punë për ju. E për të
gjitha këto arsye të sjella në këtë shkrim dhe në shumë të
tillë që kanë të bëjnë me kontaktet e mia me ju që besoj se
në të ardhmen do të bëhen publike nuk mund t’i jap vetes të
drejtën që t’ju besoj se do të zgjidhet “çështja çame”, siç
deklaruat së fundmi.
Z. Berisha, edhe pse shprehem kaq i vendosur për të mos ju
besuar, nëse ndodh që ju të merrni në dorë “çështjen çame”
dhe ta futni në rrugën e zgjidhjes (por ama ta futni në
rrugën e zgjidhjes) të jeni i bindur se do t’ju brohoras
dhe do të bëhem mbështetës i juaji, ashtu siç veprova edhe
në 1997-ën që nuk iu përgjigja thirrjes së posaçme
(drejtuar mua personalisht) për të vazhduar kundërvënien
ndaj jush në kuadër të “Forumit për Demokracinë”. Këtë gjë
atëherë e kundërshtova jo vetëm publikisht (nëpërmjet
shtypit), por edhe duke marrë pjesë në mitingjet tuaja edhe
kur në to nuk kishte më shumë se 500 pjesëmarrës.

Eqerem Beqo Plaku

NË GJURMËT E NJË EMISIONI PËR KONICËN


Në mbrëmjen vonë të datës 15 mars 2006, kanali TV “Klan”
transmetoi një emision të posaçëm, kushtuar Faik Konicës.
Skenari ishte përgatitur nga prof. Nasho Jorgaqi, të cilit
lexuesi shqiptar duhet t’i jetë shumë mirënjohës për punën
e palodhur që ka bërë për qëmtimin e kujdesshëm të veprës
së Konicës dhe botimin e saj në 5 vëllime (vëllimi i pestë
përmban studime për Konicën) nga Shtëpia Botuese “Dudaj”,
Tiranë, 2001.
Në atë emision u fol gjatë për figurën e Konicës, si një
personalitet i shquar i kombit shqiptar, i cili, me
formimin e tij shumëplanësh, me erudicionin e tij të
jashtëzakonshëm, i mahniti shumë përfaqësues të mirënjohur
të kulturës perëndimore. Në emision u theksua me të drejtë
natyra herë-herë edhe kontradiktore e Konicës, gjë që
përbën një dukuri jo të panjohur edhe në jetën e
krijimtarinë e jo pak personaliteteve të përmendura të
kulturës dhe të politikës botërore. Por, mes shumë të
vërtetave që u thanë në atë emision, ra në sy mungesa e ca
të vërtetave, që teleshikuesit duhej t’i ishin thënë
domosdo. Po ndalem shkurtimisht në disa të vërteta të
pathëna (për të mos thënë të autocensuruara) në emisionin
në fjalë.
Së pari, bashkëpunimi i Konicës me Ahmet Zogun u vlerësua
si një “lajthitje” e tij që e kishte burimin në natyrën e
tij “kontradiktore”. Mendoj se një pohim i tillë nuk i
përcjell teleshikuesit të vërtetën për karakterin e
marrëdhënieve mes Konicës dhe Zogut, si mbret i
shqiptarëve. Është e vërtetë që nuk ishte Konica ai që ia
lypi bashkëpunimin Zogut, të cilin e kishte pasur
kundërshtar të hapur politik, ishte Zogu ai që e lypi këtë
bashkëpunim dhe që Konica e pranoi për një qëllim të lartë:
për t’i shërbyer diplomacisë së Mbretërisë Shqiptare në një
shtet të madh, si Shtetet e Bashkuara të Amerikës, një vend
ky dashamirës për kombin shqiptar në Evropën Juglindore.
Pra, Konica u nis nga një qëllim tepër madhor kur pranoi të
hynte në shërbimin diplomatik të mbretit Zog, i cili i dha
një mandat të përhershëm përfaqësimi në SHBA.
Është e vërtetë që Konica e ka kritikuar Zogun, madje
ashpër, dhe për këtë kritikë në atë emision u fol pa kursim
nga profesorët e intervistuar. Por profesorët e nderuar
duhej të përmendnin edhe vlerësimet shumë të larta që
Konica ka bërë për figurën e tij. Po pse heshtën për këto
vlerësime profesorët e intervistuar? Bindjet mund t’i kemi
të majta, të djathta ose të qendrës, por ato nuk duhet të
na pengojnë të pohojmë të vërtetat që janë shkruar “e zezë
mbi të bardhë”, se për ndryshe do të mbetemi robër të
praktikave enveriste, sipas të cilave koha e mbretërimit të
Ahmet Zogut vlerësohej si një njollë e zezë në historinë e
Shqipërisë!
Së dyti, në atë emision edhe marrëdhëniet e Konicës me
Nolin trajtoheshin nga këndvështrimi i natyrës së tij
kontradiktore. Mendoj se edhe në këtë rast teleshikuesit
nuk i thuhet e vërteta deri në fund. Shkaqet e
marrëdhënieve herë-herë të acaruara të Konicës me Nolin
mund të jenë të shumta, por këtu nuk është vendi të hidhet
dritë mbi to. Në të vërtetë, shkaku kryesor i fërkimeve mes
këtyre dy figurave të shquara të kombit tonë qëndron në
mospërputhjen e bindjeve të tyre politike: Konica ishte
antikomunist, kurse Noli ishte simpatizues i komunizmit.
Madje Konica flet me fakte për bindjet komuniste të Nolit.
Së treti, pas pushtimit të Shqipërisë nga Italia fashiste,
kur po rrezikohej copëtimi i saj i mëtejshëm, sidomos nga
shovinizmi grekomadh, edhe Konica, edhe Noli, në figurën e
mbretit Zog shikonin simbolin e unitetit kombëtar dhe
kërkonin krijimin e kabinetit qeveritar në mërgim, ashtu
siç kishte këmbëngulur edhe vetë mbreti në kancelaritë e
fuqive perëndimore. Pra, për mbrojtjen e interesave të
larta të vendit, këto dy personalitete të spikatura të
kombit shqiptar bashkoheshin rreth mbretit në mërgim. Nuk
duhej të mos u thuhej teleshikuesve edhe kjo e vërtetë për
figurën e Konicës në marrdhëniet e tij me Nolin.
Së katërti, Konica i la një amanet Nolit që eshtrat e tij
të preheshin domosdo në atdheun e tij. Dhe kjo e vërtetë u
tha në emision. Por teleshikuesit të thjeshtë nuk iu tha e
vërteta se cili ishte shkaku që Noli, sa qe gjallë, nuk e
çoi dot në vend amanetin e Konicës. Se ka rrezik që
teleshikuesi i painformuar mirë apo që është në një moshë
të re, mund të rrijë e të mendojë gabim: Noli ose s’paska
dashur, ose nuk paska mundur ta çonte në vend atë amanet.
Dhe kjo e vërtetë mbeti e pazbuluar për teleshikuesin e
lartpërmendur, se po të thuhej ashtu siç është, do të dilte
zbuluar Enver Hoxha, si armik i egër i Konicës.

Eshref Ymeri

NDALU PAK, MOJ ZONJA PACK!

Përmes shtypit u njoha me reagimin e zonjës Doris Pack
ndaj një deklarate të parapakditshme të ministrit tonë të
jashtëm Besnik Mustafaj lidhur me ndryshimin e kufijve në
Evropën Juglindore nëse bëhet ndarja e Kosovës. Reagimi i
zonjës Pack m’u duk arrogant deri në kërcënim. Ja çfarë
deklaronte zonja Pack: “Kjo është çmenduri. Nëse atje do të
ketë pavarësi, gjithmonë e kam thënë se ajo do të jetë e
kushtëzuar. Dhe kushti më i madh që duhet të firmoset në
Këshillin e Sigurimit është se nuk ka për të pasur asnjë
ndryshim kufijsh as në Maqedoni, as në Shqipëri, madje as
në Luginën e Preshevës, në Serbi. Pra, mendoj se duhet të
jetë e qartë se kjo nuk ka për të ndodhur. Përndryshe, unë
nuk do të pranoja asnjë rezultat të pavarësisë sepse kjo
është e pamundur… Nëse duam paqe në rajon, ne duhet ta
mbajmë Maqedoninë kështu siç është, Shqipërinë kështu siç
është dhe Serbinë dhe Malin e Zi ashtu sikurse janë. Unë
mendoj se është turp që një ministër i jashtëm shpreh një
ide të tillë” (Gazeta “Panorama”, 19 mars 2006, f.5).
Kur lexon këto fjalë të një personaliteti me emrin Doris
Pack, njeriu vihet në mëdyshje dhe rri e pyet veten: ore
vërtet është eurodeputete kjo zonja Doris Pack, apo mos e
kam gabim? Se me tone të tilla, madje duke përdorur edhe
kërcënime, zakonisht kanë folur komunistët e tipit
Vishinski, i cili dikur ka qenë edhe kryeprokuror, edhe
ministër i jashtëm i Bashkimit Sovjetik. Nëse nuk e kam
gabim, kjo zonja Doris Pak është nga ish-Gjermania Lindore,
një ish-koloni kjo e Bashkimit Sovjetik. Nëse është kështu,
atëherë ka shumë mundësi që zonja Doris Pack të ketë qenë
komuniste dhe, si e tillë, duhet ta zotërojë mirë stilin e
të folurit komunist. Se fjalë dhe shprehje të tilla, si:
duhet, përndryshe, gjithmonë e kam thënë, nuk ka për të
pasur asnjë ndryshim kufijsh, duhet të jetë e qartë, nuk
do të pranoj asnjë rezultat, kjo është e pamundur, kjo
është çmenduri, kjo është turp etj. në ç’shtresë të
leksikut duhen klasifikuar? Kjo lloj terminologjie me nota
të theksuara detyrimi, kërcënimi, mendjemadhësie ka qenë
karakteristike për përfaqësuesit e diplomacisë sovjetike.
Në shkurt të vitit 1985, me rastin e përkujtimit të
40-vjetorit të nënshkrimit të Marrëveshjes së Jaltës mes
tre të mëdhenjve (Ruzveltit, Stalinit dhe Çurçillit), në
shtypin perëndimor filluan të dëgjoheshin zëra për
rishikimin e Jaltës. Atëherë diplomacia sovjetike reagoi
ashpër me një artikull që u botua në faqet e gazetës
“Novoje Vremja”, me një titull a la Doris Pack: “Jallta
peresmotru nje podlezhit” (Jalta nuk mund të rishikohet).
Por me shembjen e sistemit komunist pesë vjet më vonë,
Jaltën, megjithëse jo plotësisht, e rishikuan vetë popujt.
Por, çuditërisht, kjo zonja Doris Pack, ka mbetur ende te
terminologjia e diplomacisë sovjetike. Me sa duket, dyzet
vjetët e sundimit kolonial sovjetik në ish-Gjermaninë
Lindore nuk paskan kaluar pa pasoja!
Por zonja Doris Pack ka të drejtë të sillet me një ton të
tillë arrogant ndaj një deklarate të ministrit tonë të
punëve të jashtme, derisa këtë të fundit e sulmojnë aq
egërsisht “dorispakët” e opozitës shqiptare. Tipike ishte
“zonja Doris Pack” e Partisë Socialiste, Arta Dade, e cila
iu turr zotit Mustafaj me një terminologji që nuk lidhej
fare me problemet e diplomacisë. Nuk mbeti prapa zoti
Paskal Milo, i cili dikur priti ministrin e jashtëm rus dhe
u soll me aq druajtje ndaj tij, sikur ky i fundit të mos
ishte një kryediplomat që shkonte për vizitë te një
homologu i tij, po sikur të ishte kryekomandanti i forcave
të Traktatit të Varshavës, Jakubovski, që paskej dalë për
një kontroll nëpër gubernat sovjetike të Evropës Lindore.
Të njëjtin qëndrim aspak dinjitoz mbajti edhe zoti Kastriot
Islami, i cili në dokumentin e nënshkruar pas përfundimit
të vizitës së Drashkoviçit në Tiranë, fare “rastësisht”
harroi dhe Kosovën na e quajti pjesë të Serbisë. Mjeran
tingëlloi edhe reagimi i zotit Ilir Meta, i cili çakërdiset
në gjumë nga gëzimi sa herë që i del në ëndërr Beogradi.
Prandaj kjo zonja Doris Pack ngrihet e reagon me kaq
arrogancë ndaj zotit Mustafaj, se kundërshtarët më të
fuqishëm ndaj aspiratës shekullore të kombit shqiptar për
krijimin e shtetit të unifikuar kombëtar, ajo i ka në
Tiranë, në radhët e opozitës së sotme shqiptare,
trashëgimtares së denjë të Partisë Komuniste të Shqipërisë,
jo në Bruksel apo në Strasburg. Prandaj kjo zonja Doris
Pack e vë në pikëpyetje pavarësinë e Kosovës, se kundër
pavarësisë së saj është opozita e sotme shqiptare,
trashëgimtarja e Partisë së Punës të Shqipërisë, e kësaj
tradhtareje me damkë të çështjes kombëtare shqiptare.
Kjo zonja Doris Pack, si një deputete me peshë në
parlamentin evropian, mbron me një terminologji arrogante
dhe kërcënuese “fëmijët e jashtligjshëm” të diplomacisë
evropiane në Evropën Juglindore. Por faji nuk është i
kombit shqiptar, nëse “fëmijët e jashtligjshëm” të Evropës,
si puna e ish-Jugosllavisë, nuk janë jetëgjatë. Përsëri nuk
do të jetë faji i kombit shqiptar, nëse ndonjë tjetër
“fëmijë i jashtligjshëm” i Evropës këtej nga Ballkani mund
të mos e ketë jetën të gjatë.
Shtete të tilla ortodokse, si puna e Malit të Zi, Serbisë,
Maqedonisë dhe Greqisë, janë majmur dhe vazhdojnë të majmen
me toka shqiptare, se kanë gëzuar dhe vazhdojnë të gëzojnë
dashurinë zhuritëse të diplomacisë evropiane. Ndërsa kombi
shqiptar, që deri tani vazhdon të jetë i copëtuar në pesë
shtete, ka pasur dhe vazhdon ta ketë si peshqesh urrejtjen
e diplomacisë evropiane. Prandaj kjo zonja Doris Pack na e
vëka në dyshim pavarësinë e Kosovës. Po a e di vallë kjo
zonja Doris Pack që bombardimi i Serbisë nga forcat e
NATO-s ishte pasojë e krismave të pushkëve të UÇK-së? Dhe
nëse vihet në dyshim pavarësia e Kosovës, siç e vë në
dyshim edhe eurodeputetja Doris Pack, ato armët e UÇK-së
përsëri aty janë!
Terminologjia kërcënuese e zonjës Doris Pack të bën të
dyshosh se, me sa duket, diplomacinë evropiane e ka zënë
paniku para dëshirave në zgjim e sipër të kombit shqiptar
për krijimin e shtetit të unifikuar kombëtar në mbarë
trojet e veta etnike.

Eshref Ymeri

HAPI I PARE SERIOZ NE HISTORIOGRAFINE
SHQIPTARE .

Vepra e Bajram Xhafes - Historia e Shqiperise
1912 – 1939 .


Duke qene I lidhur me burimet per historine e
Shqiperise dhe si I apasionuar pas saj e shoh
vepren e Bajram Xhafes si kryevepra e trajtimit
te problemeve te histories se Shqiperise ne
konteksin e fakteve te verteta dhe te sakta
pasi ai ka shfrytezuar burime shume te besueshme
te kohes .
Si historian ajo perben per mua nje folklor
te sakte te ngjarjeve dhe fakteve te cilat na
kane munguar per shume kohe , te cilat na japin
mundesine qe te ballafaqojme figurat politike ne
raport me interesat kombetare .
Vepra e tij eshte nje dritare e cila na ben
te shohim sakte dhe me pamedyshje lojrat e
politikes ballkanike dhe me gjere ne kurriz te
ardhmerise kombetare shqiptare .
Si qytetar I thjeshte une do te thosha se
faktet dhe ngjarjet me japin te drejten e
ballafaqimit te tyre me ditet e sotme dhe si
historian me bejne te futem me thelle ne ato
ngjarje per te punuar me seriozitet te shtuar
per problemet e asaj kohe qe ishte teper e
veshtire per ne si popull dhe si komb.
Ne veper dalin lakuriq me te verteten e drites
se diellit figurat politike te kohes dhe
veprimtaria e tyre . Aty edhe njeriu I thjeshte
kupton se c,fare ndodhi me ne , si u zhvilluan
ato ngjarje tragjike dhe pse vendi yne kishte
ato perfundime tragjike .
Per here te pare ne historiografine tone
shfrytezohen materiale te njerezve nga trojet
shqiptare qe I njihnin problemet shume nga afer
dhe nga ky kendveshtrim vepra merr seriozitet
shume te madh .
Per here te pare ballafaqohemi me te vertetat e
te vertetave per figurat kryesore politike
shqiptare te asaj kohe dhe njihemi me fakte te
cilat jane me te vertete shume kokeforta .
Ndertimi I nje vepre te tille duhet dhe ndoshta
eshte domosdoshmeri historike qe te ndiqet nga
vepra te ketij lloj qe historianet shqiptare te
dine te trajtojne te vertetat historike me nje
seriozitet te tille dhe qytetaret shqiptare te
dine se si te flasin kur te vije koha per
figurat e kombit .
Kjo veper ndihmon edhe politiken shqiptare per
te kuptuar sakte dhe drejt se c,fare pune duhet
bere per te mundur antishqiptarizmin dhe ku duhet
filluar kjo pune , se si ne ja dalim ne krye
punes per bashkimin kombetar .
Historianet per mua , tek kjo veper duhet te
shohin se sa mire eshte mbeshtetur tek burimet e
brendeshme te cilat jane shume me te besueshme se
sa ato te huaja te cilat jane shkruar ne bazen e
interesit dhe te politikave qofte ballkanike apo
evropiane per relizimin e endrrave te tyre ne
kurriz te interesave shqiptare .
Kjo veper perfaqeson per ne burim te vertete
historiografik me ane te ,te ciles historianet
mund te punojne me lehte ne punet e tyre dhe
qytetaret shqiptare kuptojne me mire ngjarjet dhe
faktet qe kane te bejne me te kaluaren dhe te
ardhmen e tyre pa perjashtuar ketu te tashmen e
cila mund te kuptohet me lehtesi po qe se bejme
analiza dhe krahasime te pa aneshme ne trajtimin e
tyre . Pa dashur te bej asnje levdate dhe padashur
te marr persiper rolin e nje historiani me emer
vepra e Bajram Xhafes perben per ne historianet
dhe specialistet e histories nje veper madhore
per sa I perket punes se tij ndonese e nje
volume te vogel e cila duhet te kishte qene
shume me e madhe .
Rendesia e kesaj vepre dhe serioziteti I saj
konsiston edhe ne analizat dhe veprimtarite konkrete
te figurave si Noli, Boletini apo te tjere te
cilat vijne tek ne me shume te verteta qofshin
ato te hidhura apo te embla .
Kjo veper na drejton ne nga kahu I duhur I
trajtimit te tyre gje qe nuk eshte bere deri me
sot nga historiografia shqiptare e cila ka qene
dhe eshte shume e prekur nga semundja e
krahinizmit dhe e tifozllekut te semure pa lene
pa permendur ketu edhe korruptimin e
historiografeve nga spiunazhet e huaja te cilat jane
teper te interesuara per interpretime te gabuara
dhe trajtime te njeaneshme .
Te vertetat historike duhet te jene te ketij lloj
sepse na hapin rrugen per pune te mire ne
mbrojtje te interesave kombetare .
Kombi shqiptar dhe historia e tij kane nevoje te
nguteshme per burime te tilla sepse keshtu I pritet
rruga edhe ecjes perpara te klasave politike
antishqiptare te cilat per me shume se 100 vjet
po e degjenerojne popullin shqiptar me punet
e tyre te mbrapeshta .
Vepra eshte edhe nje shtytje edhe me e madhe
per ato politikane shqiptare qe punojne ne kahun
e duhur te interesave shqiptare sepse ju
lehteson punen , ju cliron te foluren dhe ju jep
krah per te qene me te vendosur ne punen e
tyre .
Kjo veper eshte edhe nje seminar I mire per
historianet e rinj sepse u jep atyre ne dore
nje liber ku nepermjet te cilit tregohet se si
mund te punohet me lehte dhe me mire ne
trajtimin shkencor te historis shqiptare dhe te
figurave te saj te cdo kohe .


DYLEJMAN MILA

MENDËSITË JUNKERE GJERMANE TË DORIS PACKUT

Prej vitesh shumë shqiptarë kanë shprehur pakënaqësitë e
tyre ndaj sjelljeve diplomatike arrogante, stilit politik
estravagant dhe deklaratave përçart që ka përdorur për të
ndërhyrë në politikën shqiptare eurodeputetja gjermane
Doris Pack, e ngarkuara e parlamentit europian për Europën
Juglindore. E kemi parë këtë eurodeputete të na vijë në
Tiranë edhe me veshje e sjellje tangërllëkse si një junkere
klasike gjermane, duke lëshuar urdhëra se çfarë duhet të
bëjnë e çfarë nuk duhet të bëjnë shqiptarët, se çfarë u
lejon e çfarë nuk u lejon ajo shqiptarëve të dëshirojnë, të
kërkojnë e të bëjnë. Për shumë arsye, sidomos për mungesë
dinjiteti e sedre kombëtare shqiptare, politikanët e gjithë
krahëve të polilitikës shqiptare janë përpjekur në
maksimumin e tyre t’i hapin rrugë junkeres së diplomacisë
parlamentare europiane. Por në raste e në kohë të ndryshme
edhe këta janë detyruar të shprehin ndonjë pakënaqësi e të
bëjnë ndonjë protestë ndaj mendësive e teprimeve në
veprimet e saj. Ndoshta Genc Pollo, beniamini politik i
Pack-ut në politikën shqiptare, mbetet tani i vetmi që ka
duruar stoikisht gjithë tangërllëqet e Dorisit, e cila me
sa kuptohet më shumë vepron me mendësi prej junkereje se me
logjikën e eurodeputetes të kohës moderne, më shumë vepron
për hobin e saj dhe për të kapërcyer komplekset e saj se
për të kryer një mision europianizmi politik e diplomatik
në Ballkan. Pikërisht këtë përshtypje na përforcon qëndrimi
i fundit turfullues, mallkues i Dorisit kundër deklaratës
së Besnik Mustafajt për punën e kufijve të Ballkanit.
Shtresa e junkerëve gjermane të përqëndruar sidomos në
pjesën e tokave gjermanike që quhen Prusi kanë qenë shpirti
i militarizmit gjerman dhe i agresiviteti gjerman në
Europë, ishin njëkohësisht një mbështetje e fuqishme e
nazizmit, një burim fryme komandimi. Nuk e dimë mirë
biografinë e Doris Pack dhe mbase ajo nuk ka fare
prejardhje junkerësh, por ndaj shqiptarëve në këtë kohë
vepron sipas mendësive tipike të junkerit gjerman.
Janë këto mendësi e qëndrime që kanë detyruar Prof. Dr,
Mehdi Hyseni nga Kosova, specialist i marrëdhënieve
ndërkombëtare të botojë një shkrim kundërshtues e
protestues më titullin “Nuk vendos Doris Pack për Kosovën,
por shqiptarët”, që ka zënë plot dy faqe në gazetën “Koha
Jonë” më 21 mars 2006”. Janë teprimet në përçartjet më të
fundit të Doris Pack-ut rreth zgjidhjes së çështjes
shqiptare që detyrojnë edhe Profesorin e filologjisë Eshref
Ymeri në Tiranë të bëjë shkrimin “Ndalu Pak, Doris Pack”.
Kanë qenë qëndrimet e mbrapshta të Dorisit që na kanë
shtyrë shumë herë kundër dëshirës sonë të shkruajmë artikuj
kritikë në gazetën “Rimëkëmbja”.
Të gjithë ata që veprojnë kështu e dinë fare mirë se sa
spekulime mund të bëhen midis shqiptarëve dhe në Europë kur
shqiptarët kritikojnë një eurodeputete, për më tepër dhe
gjermane, sepse shqiptarët ende nuk janë të çliruar nga
idetë se gjermanët duhet të kenë një qëndrim në thelb më
dashamir ndaj shqiptarëve, më mirëkuptues se europianët e
tjerë ndaj të drejtës dhe aspiratës së shqiptarëve për
bashkim kombëtar. Pack e ka përgënjeshtruar shumë herë
këtë, sidomos me sulmet e saj të çakërdisura kundër
deklaratës së Mustafajt.
Po ç’pati vërtetë kjo Doris Pack që këtë deklaratë të
Mustafajt vetëm se përmbante termat “Shqipëria nuk garanton
mosndryshimin e kufijve në Ballkan po të copëtohet Kosova”,
e sulmoi si herezinë më të madhe diplomatike në Europë, si
mëkatin më të tmerrshëm politik, duke e quajtur “turp”,
“çmenduri”?. Nuk e ditka Dorisi se Shqipëria nuk ka qenë
ndonjë herë dhe as nuk është e zonja të vendosë, apo të
prishë kufijt e të tjerëve, madje as kufijt e vet? Nuk e
kupton Dorisi se Shqipërisë nuk i takon të jetë garante
kufijsh në Ballkan, se ende nuk ka rregulluar kufijtë e vet
dhe se fuqitë e mëdha qoftë dhe për xhelozi nuk do ta linin
të merrte këtë rol? Nuk e merr vesh Dorisi se është
poshtërsi t’i kërkosh një populli, një shteti, një individi
që të bëhet garant që gjëja e rrëmbyer të mbetet tek
rrëmbyesi? Mos vallë Dorisi mendon se politikanët shqiptarë
kanë detyrimin me traktate ndërkombëtarë të kapitullimit në
mbarim të LDB që kur zënë në gojë kufijt të shtrëngojnë
fort dhëmbët njësoj si politikanët gjermanë kur shprehen
për Sudetët në Çeki dhe për tokat polake në lindje të
kufirit Oder-Naise, apo Alzasën në Francë? Harroi
eurodeputetja se etika diplomatike, mirësjellja njerëzore
edhe në paraqitjen e kundërshtimeve nuk është detyrim vetëm
i shqiptarëve, por edhe i gjermanëve dhe gjermankave që
bëhen deputetë të Europës? Harroi kjo zonjë se Besnik
Mustafaj është ministër i jashtëm i një shteti sovran (të
paktën formalisht i tillë) dhe jo ndonjë hyzmeqar në një
fermë junkerësh prusianë?. Kur kjo gjermankë sillet kështu
ndaj ne shqiptarëve që nuk i kemi bërë asgjë, veçse e kemi
duruar tej mase, atëherë si duhet të sillen shqiptarët ndaj
saj që kërkon t’u vejë lakun në fyt për të shuar qenien e
tyre kombëtare?!
Pse e tmerrokan kaq shumë gjermanen Pack termat për
ndryshim kufijsh në Ballkan? A e ka shpallur ajo të çmednur
heroin e ribashkimit të Gjermanisë Helmut Kol, që kryesoi
procesin e ribashkimit gjerman? A ka britur ajo nëpër
Europë, “turp, turp, turp” kur u bashkuan dy shtetet
gjermanë dhe u ndryshua kufiri më problematik i Europës, që
ishte vendosur për të shpëtuar Europën nga rreziku i
përsëritjes së katastrofave ku militarizmi gjerman kishte
luajtur rolin kryesor në gjysmën e parë të shekullit XX?
Apo kur bashkohen gjermanët nuk ka ndryshim mëkatar
kufijsh? Vetëm po të përmendet shkarazi , ose me aluzion
mundësia e bashkimit të shqiptarëve, që nuk u ndanë për
fajin e tyre si gjermanët, bëhet hataja, bëhet mëkati
mullar? Po ndarjen e Sllovakisë e të Çekisë, çmenduri e
turp i ka quajtur Packu? Po shpërbërjen e Bashkimit
Sovjetik e të Jugosllavisë çmenduri e turp i quan
Packu?!Është pak të thuhet se ka lajthitur Packu. Është e
habitëshme se ajo shfaqet si politikane e diplomate që ka
pak haber nga këto zanate dhe sillet si propagandiste
beogradase.
Nuk mund ta mbajmë për politikan të hollë e diplomat të
stërvitur kryetarin e shtetit të Shqipërisë, ish ushtarak
xhenjer, sepse në një ligjëratë që mbajti në Londër në
nëntor 2005 për ndërveprimet e nacionalizmit laik shqiptar
me nacionalizmat fetarë ortodoksë ballkanikë i bëri lëmsh
arsyetimet kur tentoi të tregonte se toleranca e harmonia
fetare midis shqitarëve “përbëjnë një pasuri të çmuar për
ne shqiptarët...por edhe një model me vlerë në rajonin ku
jetojmë”. Qoftë dhe për respekt të këtij mendimi, në thelb
i saktë, të kryetarit të shtetit shqiptar Dorisi nuk duhej
të vërsulej, ashtu kundër fjalëve të ministrit të jashtëm
të këtij shteti. Dorisit duhej t’i kishte bërë përshtypje
edhe mendimi i kryetarit të shtetit shqiptar se për shkak
të copëtimit midis shumë shetesh në Ballkan “shqiptarët nuk
kanë pasur mundësi të promovojnë vlerat e identitetit të
tyre historik kulturor”. Deklarata e Mustafajt nuk
përmbante ndonjë kërkesë më të fortë, as ndonjë konstatim
më ngatërrestar se nënkuptimi që shqiptarët mund të mos
durojnë dot më sa kanë duruar në rast se 5 copëtimet e
deritanishme kombëtare që i kanë raskapitur e telendisur
deri në këtë derexhe do të pasohen edhe nga një copëtim
tjetër në Kosovë. Atëherë çfarë grenxe serbo-sllave e ka
pickuar Dorisin që kërceu ashtu përpjetë dhe u vërsulet
shqiptarëve?! Mos ajo pret që shqiptarët të sillen
armiqësisht vetëm ndaj vetes së tyre, që ta ketë kollaj
Europa të kënaqë sllavët e grekët?!
Doris Pack mund të mos ketë dijeni, se nuk i mëson të
gjithë gjërat e Ballkanit, por edhe ne shqiptarët kemi
burrat tanë të shquar, mentarë që na kanë mësuar se: “Një
popull për të hyrë në qytetërim dhe për të përparuar në
këtë fushë duhet të formojë një kombësi të bashkuar dhe një
shtet shumë a pak të madh që të drejtojë një vend e një
popull”. Këto fjalë i ka shkruar një politikan e
intelektual i dëgjuar shqiptar, Mehdi Frashëri, në librin e
tij “Probleme shqiptare” (fq.11), botuar në vitin 1994. Ky
Mehdi Frashëri çmohej dhe nga gjermanët se në vitet e LDB,
nën pushtimin gjerman, u bë Kryetar i Këshillit të
Regjencës në Shqipëri. Fjalët e Frashërit nuk ishin gjë
tjetër vetëm se një pasqyrim i frymës së realpolitikës së
Bismarkut që realizoi bashkimin e gjermaneve të ndarë në
300 principata në shekullin XIX, dhe që u përsërit në fund
të shekullit XX me ribashkimin e dy shteteve gjermane,
njërin nga të cilët, ai perëndimor, ishte dhe “federativ”.
Pse tërbohet pra Dorisi kundër fjalëve të Mustafajt?!
A e di Dorisi si janë bërë çorap kufijtë në Ballkan gjatë
15 viteve të fundit për shkak të luftrave që shpërtheu
Serbia dhe të ambicjeve të ndryshme. Di gjë Dorisi për
marrëveshjet e çuditëshme të Dejtonit më 1995 që kanë
krijuar një lëmsh të ngatërruar kufijsh në Bosnje midis tre
shtetesh që nuk ekzistonin, boshnjak-mysliman, serb e
kroat, dy prej të cilëve, mysliman e boshnjak, hyjnë dhe në
një federatë anakronike? Di gjë Dorisi se tashmë ekziston
“Berlini kosovar”, qyteti i ndarë me hile e poshtërsi i
Mitrovicës? Çfarë ka bërë Dorisi që të mos kishte “Berlin
kosovar”pas mposhtjes së Serbisë në ndeshjen ushtarake me
NATO –n si Gjermania në vitin 1945?! Di gjë Dorisi se plaga
e kufijve në Ballkan është hapur në Kongresin e Berlinit më
1878 dhe qysh atëherë kullon gjak e qelb mbi shqiptarët?!
Nuk e ka marrë vesh Dorisi se e ashtuquajtura “shoqëri
multietnike” në vend të shtetit kombëtar që duan të
eksperimentojnë europianët në Bosnje e Kosovë (por jo në
Maqedoni) është e dështuar. Të lexojë se ka plot libra.
Misha Gleni ( që më duket është serb) ka shkruar: “Tuxhmani
kurrë nuk i kishte fshehur antipatitë për
myslimanët...Prishja e aleancës kroato-myslimane ishte
katastrofë për myslimanët.Tuxhmani vendosi se koha kishte
ardhur të bënte pazarllëkun me Milosheviçin në
Karagjorgjevo për ta ndarë Bosnjen përmes?”( “Ballkani...”
fq.645,641)

Në librat-bisedë “Boshnjaku Adil Zylfikarpashiç”(Zyrik
1994) dhe “Bosnja në pranga”(Zyrik1995), përgatitur nga
Instituti i Studimeve Boshnjake në Zvicër (të cilët janë
botuar edhe në gjuhën shqipe në vitin 1996 nga “Liria” në
Lubljanë) është shpjeguar qartë pse dhe si ndodhi tragjedia
e Bosnje-Hercegovinës dhe cila është përgjegjësia e secilit
nga skenaristët, regjizorët e aktorët e kësaj tragjedie.
Shjegimet janë dhënë nga njerëz që kanë njohur mirë pjesën
e dukshme e të padukshme të intrigave që kanë çuar në këtë
tragjedi. Adil Zylfikarpashiç, boshnjak, ish-komunist
jugosllav i mërguar pas LDB në Zvicër ku kishte themeluar
Institutin e Studimeve Boshnjake në Zyrik u kthye në Bosnje
si politikan, herë në krah dhe herë në njëfarë opozite me
Izetbegoviçin dhe kërkoi deri në fund kompromisin me
Serbinë e me Milosheviçin. Bashkëbisedues me të për të
analizuar tragjedinë e Bosnjes ishin malalezi Milovan
Gjilas, ish-bashkëpunëtor e kundërshtar komunist i Titos(
libri Tito. Historia e vështruar nga brenda” botim anglisht
në Londër 1981) Miko Tripallo ish udhëheqës komunist kroat
me prirje nacionaliste, Ivo Banac profesor kroat në
Universitetin e Jellit ne SHBA, njohës i mirë i problemeve
ndërnacionale në ish-Jugosllavi, Vllado Gotovac, politikan
e filozof kroat i burgosur për bindje politike, gazetarët
Nadjezhda Gaçe e Mlladen Maloça. Ata i kanë rrahur nga të
gjitha anët shkaqet e rrjedhojat e zhbërjes së
ish-Jugosllavisë dhe tragjedinë e Bosnjes dhe për këto nuk
kanë fajsuar besimet fetare, ndonëse kanë mbajtur paraysh
ndikimet e tre besimeve të ndryshme në nxitjen e flakëve të
zjarrit që shpërtheu për motive etnike, kombëtare,
gjeopolitike.
Në vitin 2001 në Angli është botuar libri prej 460 faqesh i
studiuesit Brendan Simms me titull: “Ora e ligë, Britania
dhe shkatërrimi Bosnjes”. Ai ndër të tjera ka theksuar se:
“Luftrat për shkëputje nga Jugosllavia filluan si farsë dhe
përfunduan në tragjedi”. Sipas tij lufta në Kroaci nuk
ishte për të ruajtur federatën jugosllave, që të
siguroheshin serbët për të qenë në të njejtin shtet, as për
të vendosur në Bosnje një sundim serb si në Kosovë dhe në
Vojvodinë. Serbët e Pales donin që vetëm serbët të jetonin
në rendin e ri në perëndim të lumit Drina që ndan kufirin e
Bosnjes nga vetë Serbia. Më tej Simms nënvizon: ”Në
vjeshtën e vitit 1995 kjo punë rrënuese u krye nga
marrëveshjet e paqes të Dejtonit. Në praktikë Dejtoni
konfirmoi ndarjen e Bosnjes në tre shtete të vegjël
etnikë.”(fq.x). Kurse “shqiptarët megjithëse ishin viktimat
e para të Milosheviçit nuk morën asgjë” ( Misha Gleni
“Ballkani...” fq.653).
Simms ka theksuar fort se: “Britania luajti një rol të
veçantë shkatërrues në Bosnje, edhe më shumë se Franca...
Burrat e shtetit dhe diplomatët britanikë dukej se e
shikonin një Serbi të “fortë” si garanten më të mirë të
paqes në Ballkan” (fq. x-xi). Simms ka bërë kritika të
forta për Lordin Deivid Ouen, ish- ministër i jashtëm
britanik që bashkë me amerikanin Sairus Vens përgatitën një
plan për ndarjen e Bosnjes në 10 kantone, që nuk
funksionoi. Në mjediset qeverisëse britanike dëgjohej shumë
fjala e Ouen, sepse ai quhej “njeriu në terren”. Simms
qorton gjeneralin Majkëll Rouz, ministrin britanik të
mbrojtjes Rifkind dhe disa funksionarë serfbofilë që
vepronin rreth tij. Simms madje përmend se në parlamentin
britanik për ndjekjen e një politike rrënuese për Bosnjen
në interes të Serbisë ndikonin dhe “gjermanofobët
paranojakë”. Kjo sigurisht kishte lidhje me faktin se
Gjermania ra copë për të siguruar shkëputjen e Kroacisë e
të Sllovenisë nga Jugosllavia, çka ishte “ndryshim
kufijsh”.
Për të përligjur rolin e tij Lordi Ouen botoi pa ndonjë
sukses në vitin 1996 një libër prej 400 faqesh me titull
“Odiseja e Ballkanit”, ndërsa gjenerali Rouz në vitin 1998
një libër po aq të trashë “Në luftën për paqe. Mësime nga
Bosnja”, pasi nacional-shovinizmi serb i kishte arritur
qëllimet që kishte përcaktuar kur shkaktoi tragjedinë e
Bosnjes. Bëri genocid. Kreu spastrimin dhe homogjenizimin
etnik serb në pjesën më të madhe të territorit të Bosnës
(jo 70% sa kërkonte) që është republikë serbe. Ndryshimet
tjera qysh në Dejton u lanë të vinë më vonë.
Tani nga tërbimi i Doris Pack-ut, menjëherë pas deklaratave
serioze të udhëheqësve britanikë se Kosova duhet të bëhet e
pavarur, kuptojnë se po ndodh një rokadë shahistike në
lojën gjermano-britanike për Ballkanin. Tani duket se po
bëhet Gjermania e interesuara për një rol komandues të
Serbisë në atë që quhet “Ballkani perëndimor”, sepse çmon
që kështu e shtrin më lehtë dhe e siguron më mirë pushtetin
e saj mbizotërues ekonomik në një zonë më të gjërë tregu.
Por që të mos i shqetësojnë hijet diplomatike që
vëërdallisen në Ballkan qysh nga koha e Kongresit të
Berlinit, gjermanët nëpërmjet Pack-ut trembin shqiptarët që
të mos e çojnë mendjen më tek “kufijt”.
Megjthatë fantazmat nuk largohen aq kollaj
Misha Gleni ka shkruar: “Aq të fuqishme dhe të vazhdueshme
kanë qenë traditat e armiqësisë në Ballkan sa thuhej se ato
kishin bërë folenë në Unin e banorëve të rajonit”
(“Ballkani. Nacionalizmi, lufta dhe fuqitë e mëdha
1804-1990” SHBA 2000 fq.xxiv). Gleni ka cituar rrëfimin e
udhëheqësit kroat Shtipe Shuvar se si në një takim ku ishin
Milosheviçi, Markoviçi, Tuxhmani e të tjervë, pak para se
të plaste lufta, këta bënin shaka e qeshnin me
njëri-tjetrin. Shuvari ka shkruar: “Por ndoshta ekziston
një rregull midis këtyre njerëzve që ata mund të qeshin e
të luajnë bashkë para se në lumturi të vrasin
njëri-tjetrin” (fq,630).
Gleni ka bërë një shpjegim që vlen edhe pas shpërbërjes së
Jugosllavisë për të kuptuar pasojat që ka lënë ende mbrapa
procesi i papërfunduar: “Jugosllavia zgjati aq gjatë sa
zgjati, sepse ekzistenca e saj jepte një zgjidhje
funksionale për dy probleme më të ndërlikuar në Ballkan,
atë të Bosnje-Hercegovinës dhe të Maqedonisë. Duke bërë
vlerësimin e Kongresit të Berlinit që u thirr “për të
zgjidhur” Krizën e Madhe Lindore, historiani britanik
A.J..P. Tejlor ka vënë në dukje “Maqedonia dhe Bosnja, dy
arritjet më të mëdha të atij kongresi përmbajnë farat e
rrënimeve të ardhëshme”.(fq.635). Ky paralajmërim nuk duhet
quajtur i kapërcyer, edhe pse Jugosllavia nuk është më.
Bosnja e Maqedonia vazhdojnë të jenë litari që ka lënë
jashtë varrit diplomacia në kohën tonë.
Por ka edhe më. Atë që e kishte lënë mangut historiani
britanik Tejlor në shpjegimin e tij paralajmërues në vitin
1954 e ka plotësuar studiuesi amerikan Deivid Fromkin në
vitin 1999: “Popullsia e Kosovës etnikisht është shqiptare.
Çështja shqiptare që u ngrit në Kongresin e Berlinit mëse
një shekull më parë, ende qëndron pezull mbi Ballkan; dhe
si mbrojtës të 2 milionë kosovarëve SHBA dhe aleatët e tyre
do të kenë përgjegjësinë të merren me të. Miranda Vikers,
një eksperte kryesore britanike për Shqipërinë kohët e
fundit ka shkruar se shumica e shqiptarëve në Europë duan
të bashkohen në një shtet të vetëm ballkanik, në një
Shqipëri të Madhe. Një program i tillë, nëse realizohet, do
të sjellë kufij të rinj për Serbinë, Maqedoninë, Malin e Zi
dhe ndoshta Greqinë. Duke kundërshtuar ndryshimin e kufijve
autoriteti ndërkombëtar (në Kosovë) mund të ndeshet me
vullnetin e popullsisë që qeveris...” (“Nëpër Kosovë.
Realiteti i ndërhyrjes amerikane në Ballkan” Nju Jork 1999,
fq. 189).
Mjaftoi një shpjegim krejt normal i ministrit të jashtëm të
Shqipërisë, Besnik Mustafaj, gjatë një interviste në ALSAT
në mars të vitit 2006, se po të vihet në lëvizje projekti
serb për një ndarje të Kosovës Shqipëria nuk garanton dot
pandryshueshmërinë e kufijve në Ballkan dhe shpërtheu një
furtunë serbo-maqedono-greke për “ambicjet e Shqipërisë së
Madhe”. Kjo furtunë fjalësh kundër shpjegimit të Mustafajt,
që nuk kishte aspak natyrë sfiduese, buçiti më shumë nga
gurmazët e shqyer të disa drejtuesve të Partisë Socialiste
të Shqipërisë, kryetarit Edi Rama, Namik Dokle(viçit), të
ish ministrave të jashtëm Paskal Milo, Arta Dade, Ilir
Meta, Katsriot Islami, të mikut të Beogradit politik qysh
në kohën e Milosheviçit, Neritan Ceka, dhe sidomos të
“ujkut të ri” në politikën antikombëtare shqiptare, Ben
Kiço Blushi, që turfulloi e shkumbëzoi në parlament si të
ishte nipi i Kiri Gligorovit. Kështu u vunë në lëvizje
besnikët më fanatikë të aleancës Beograd-Athinë në
Shqipëri. Nga Europa me këta më shëmtueshëm u bashkua Doris
Pack.
PS me sugjerimin e Ben Blushit shkoi aq larg në
antikombëtarizëm sa propozoi që parlamenti shqiptar të
miratonte një rezolutë për të garantuar kufijt e
Maqedonisë, si “më e rrezikuara”, ndonëse ministrja e
jashtëme e këtij vendi ishte mburrur se Maqedonia i
garanton vetë kufijt e saj. I entuziazmuar nga qëndrimi i
Blushit dhe i socialistëve shqiptarë Presidenti maqedonas
Cervenkovski lëshoi direktivën që politika e Tiranës të
mblidhte mendjen e të ngrihej kundër deklaratës së
Mustafajt. Alfred Moisiu nuk u ndje fare për këtë çështje,
edhe pse ai herë të tjera nuk ka nguruar të bëjë “trimëri
diplomatike”, si në rastin kur shpalli në një takim me
homologun maqedonas në Pogradec se njihte shtetin fqinj me
emrin Republika e Maqedonisë, jo FYROM si këmbëngulin
grekët. Ndoshta Moisiu pas ligjëratës që mbajti në Londër
nuk është më aq i ndjeshëm ndaj (kripto)myslimanëve
shqiptarë sa është treguar ndaj ortodoksëve maqedonas(!)
Për habinë e “europianistëve” servilë të grekëve e të
sllavëve në Tiranë, që mezi prisnin shpërthimin e zemërimit
e ndëshkimin e Besnik Mustafajt nga Europa, asgjë e tillë
nuk ndodhi, përveç atyre fjalëve zemërake që lëshoi kuturu
parlamentarja gjermane Doris Pak, e cila kërkon raste për
t’u dukur si kujdestare e rreptë e politikës shqiptare.
Europa zyrtare mbajti një qëndrim gjakftohtë, shembullor
ndaj deklaratës së Mustafajt, sepse dinte ta lexonte mirë
këtë deklaratë që nuk kishte asgjë për t’u shqetsuar, sepse
Europa është e vetëdishme që nuk u ka ikur vlera
paralajmërimeve si ato të historianit britanik Tejlor në
vitin 1954, se e kupton mirë logjikën e shpjegimeve ai ato
të Fromkinit në vitin 1999. Ndryshe nga disa tuafë të
politikës e të diplomacisë në Shqipëri Europa e di që është
marrëzi të krijosh tabunë e “pandryshueshmërisë” së
kufijve, kur gjatë dy dekadave të fundit kufijtë në Europë
e në Ballkan janë ndryshuar pa pushim.
Në Europë e dinë mirë se për atë punën e ndryshimit të
kufijve në Ballkan nuk ka synim, as takat të bëjë
ngatërresa Besnik Mustafaj, por politikanë me mundësi të
shumta sherrnxitëse si Lordi anglez Deivid Ouen, njëri nga
rrënuesit e Bosnjes, që është shprehur nëpërmjet BBC në
vitin 2001 për “ndryshimin e kufijve në Ballkan, si e
vetmja rrugë për të krijuar stabilitet në rajon”.Nuk kemi
lexuar gjëkundi, as dëgjuar si thashethem se Doris Pack e
ka quajtur “turp” e”çmenduri” deklaratën e Ouenit.
Në përputhje me idetë e tij fikse antimyslimane Oueni ka
sugjeruar ndryshime kufijsh në dëm të shqiptarëve dhe favor
të grekëve, kur është shprehur si të ishte vetë Nikolas
Geixhi: “mua më duket se nëse Kosovës i jepet pavarësia,
atëherë myslimanët në pjesë të tjera të Ballkanit,
veçanërisht në Shqipëri duhet të pranojnë shtrëngime. Nuk
ka dyshim që kufiri shqiptaro-grek duhet të zgjidhet
njëherë e përgjithmonë”. Më gjërë këtë provokim
antishqiptar e kam trajtuar në shkrimin “Mallkimi nga
”shenjtërimi i kufijve”, (ribotuar në “Rimëkëmbja “ 21 mars
2006). Por kurrë tuafët e servilizmit serbo-grek në
Shqipëri nuk kanë dashur të mësojnë diçka për të ulur
nivelin e padijenisë e të poshtërsisë së tyre. Madje ata
nuk kanë dashur të mësojnë të vërtetën as kur këtë e kanë
thënë të huaj objektivë e seriozë. Specialisti francez i të
drejtës ndërkombëtare, Aleksis Vahllas ( me origjinë
greke), ka shkruar në gazetën “Kombi” të Tiranës më 28
qershor 1994: “Akti i Helsinkit nuk është traktat në
kuptimin e mirëfilltë të fjalës... Ai sanksionon ndarjen në
blloqe, kufjt e Perandorisë Sovjetike. Nuk bëhet fjalë për
mosndryshim kufijsh, por për mosshkelje kufijsh. Nuk ka
ndalim absolut të mosndryshimit të kufijve”.
Nuk habitem shumë kur ata politikanë e propagandistë në
Shqipëri që nuk duan bashkim të kombit shqiptar dhe janë në
merak se mos preken kufijt e fqinjëve nuk kanë veshë të
dëgjojnë e sy të lexojnë mendime të tilla. Më shumë habitem
kur çirret si ata një parlamentare gjermane në Europë,
Doris Pack. Tani që zyrtarët më të lartë britanikë mbajnë
qëndrime të ndryshme nga predikimet antishqiptare,
prosllave e progreke të Ouenit, kur studiuesi britanik
Xhejms Petifer vjen në Tiranë dhe u mban leksione
atdhetarizmi shqiptar vetë shqiptarëve, kur ish-ministri
britanik për Europën Denis Mekshejn jep intervista në BBC
“Europianizimi i Ballkanit, sfidë në 2006” (gazeta “Tema” e
të tjera 23 mars 2006) gjermanka Doris Pack, që është
përpjekur të hiqet si “halla e mirë” e shqiptarëve bëhet
shumë nervoze e xheloze dhe merr pamjen e egër të një
njerke-shkinë për shqiptarët.
Në të vërtetë të tria çështjet delikate të Ballkanit sot,
të cilave u shtohet dhe një e katërt, shkëputja e Malit të
Zi nga Serbia, e kanë në thelbin e tyre domosdoshmërinë e
ndryshimit të kufijve. Në Bosnje dhe në Kosovë ofensiva
serbe ka pasur dy synime kryesore: për të ngritur Serbinë e
madhe pas shembjes së Jugosllavisë dhe për të shkatërruar
myslimanizmin në Ballkan, të cilin politika e shtetit dhe e
kishës serbe e quajnë si fatkeqësi të tyre. Edhe kjo
ndryshim kufijsh ishte. Edhe krijimi i Unionit Serbi-Mal i
Zi, ndryshim kufijsh ishte. Elementi gjeopolitik është i
pari në gjithë mësymjet serbe. Por as elementi fetar nuk
duhet lënë në harresë në rastin e Kosovës.

Vendimet e Kongresit të Berlinit 1878, të Konferecës së
Londrës 1913 për cungimin e shtetit shqiptar e copëtimin e
kombit shqiotar, të Versajës 1918 për krijimin e
Jugosllavisë, pazaret në mbarim të LDB dhe vendimet
Komisionit Badinter” e të Konferëcës së Londrës të drejtuar
nga Lordi Kerrington në vitin 1992 për Jugosllavinë kanë
rezultuar gjysmake dhe të dështuar në synimin për krijimin
e qetësisë në Ballkan. Dejtoni nuk ka zgjidhur gjë.
Rregullimet e dikurshme kanë qenë planifikuar të bëheshin
kryesisht në kurriz të shqiptarëve, deri në zhdukjen e
kombit shqiptar nëpërmjet dhunës e asimilimit. Kjo ka
dështuar. Këtë e ka vajtuar pas ndërhyrjes së NATO-s në
Kosovë analisti Deivid Fromkin: “Ironia është temë e
historisë. Politikat shpesh nuk arrijnë atë që synonin të
arrinin, jo rrallë ato arrijnë të anasjelltën. Kështu që ka
arsye të frikësohemi se ajo që do të dalë nga ndërhyrja do
të jetë diçka që nuk e kishim ndërmend… Në qoftë se SHBA e
NATO nuk do të kishin ndërhyrë serbët do ta kishin zgjidhur
çështjen e Kosovës. Kosovarët do të ishin flakur në
Shqipëri dhe me forcë do të ishin bashkuar me popullin e
tyre. Kosova do të ishte në dorë të serbëve dhe e banuar
vetëm prej tyre. Sado monstruoze që do të kishte qenë të
lihej regjimi i Milosheviçi të përfitonte nga krimet e
luftës, çdo gjë do të kishte marrë fund”.( “Nëpër Kosovë”,
Nju Jork 1999, fq. 187,190).
Cinizmi që pranon zgjidhjen monstruoze është pa kufi. Por
ama edhe nëpërmjet këtij cinizmi del se “shenjtërimi i
kufijve”, për të cilin çirret Doris Pack, nuk ka zgjidhur
asgjë. Mos vallë Pack edhe për zgjidhjen e çështjes
kombëtare shqiptare, domethënë bashkimin e një kombi në një
shtet pëlqen “zgjidhjen gjermane” pas LDB, kur gjermanët e
dëbuar nga Sudetet, nga tokat që i kaluan Polonisë, nga
Vojvodina, nga viset e Vollgës u grumbulluan në Gjermani?
Në qioftë se Pack pëlqen një zgjidhje të tillë atëherë ajo
duhet të propozojë në Reishtagun gjerman dhe në parlamentin
europian t’i ngrihen monumente Hitlerit, sepse ishte
aventura hitleriane që e bëri bashkimin e gjermanëve, jo si
e donte Hitleri dhe me bashkimin e territoreve ku jetonin
gjermanët, por në mënyrë që i mbetet merak Fromkinit se nuk
u bë bashkimi i shqiptarëve me anë të krimeve të Serbisë.
Mos vallë Packut i ka mbetur merak që Serbia nuk arriti të
dëbonte dy milionë shqiptarë nga Kosova, sikurse dëboi
qindra mijëra gjermanë nga Vojvodina pas LDB, që edhe
Kosova të serbizohej siç u serbizuar Vojvodina? Një
dëshirë e tillë duhet quajtur perverse dhe nuk ka
justifikim. Shqiptarët në Kosovë janë popullsi autoktone,
jo kolonë siç ishi gjermanët në Vojvodinë, në Vollgë, në
tokat që mori Polonia e ndoshta në Sudete. Kolonë madje,
shumica të vonë shumë , pas vitit 1913, janë serbët në
Kosovë. Zgjidhja e problemit të Kosovës është bashkimi i
shqiptarëve, por jo ashtu siç mendon Fromkin se mund të
ishte zgjidhur me krime lufte nga Serbia, por duke bashkuar
shqiptarët bashkë me trojet e tyre etnike në një shtet.
Drejt kësaj i shtyn ngjarjet zhvillimi historik. Nuk ka
rrugë tjetër. Strategjia e zhdukjes së kombit shqiptar ka
më pak gjasa se kurrë të realizohet qysh nga Kongresi i
Berlinit. Pack të mos tërbohet nga deklarata e Mustafajt
por t’i thërrasë mendjes së vet dhe arsyes normale
njerëzore e politike.

26 mars 2006
Abdi Baleta

JO REZOLUTË PARLAMENTARE PËR “TRADHËTI KOMBËTARE”

Pas një mbledhje të Komisionit parlamentar për politikën e
jashtëme, ku u bënë “hetimet” e rastit për tekstin e
deklaratës së përfolur të Besnik Mustafajt në ekranin
teeviziv pamë vetë Besnikun që me një qetësi olimpike dhe
me kënaqësi të dukshme vlerësoi diskutimet në Komision si
shumë profesionale dhe normale. Dukej se nga kënaqësia që
“kishte dalë mirë në provim” hiqej i tillë. Mbase e kishte
ndihmuar dhe fati që në mbledhje nuk kishin marrë pjesë
anëtarët socialistë të komisionit, inkuizitorët e Besnikut
dhe “pyetjet me spec” e vlerësimin mistrec që kishin
pranuar t’i bënnin Paskal Milo e Neritan Ceka, që janë më
të ngathët se Arta Dade, Namik Dokle, apo Ben Blushi për
yryshe. Socialistët e kanë justifikuar mospjesëmarrjen me
respektimin e vendimit për bojkotimin e komisioneve, por jo
më pak i ka mbajtur larg mbledhjes edhe dështimi i rëndë i
mësymjes së tyre kundër deklaratës së Besnikut.
Megjithatë edhe pas këtij takimi e këtyre vlerësimve
çështja ende nuk quhet e mbyllur, sepse marrëzia e
socialistëve ka prodhuar pisllëk që as ata nuk janë në
gjendje ta gëlltisin mbrapsht menjëherë. Kështu dëgjuam
Neritan Cekën e Paskal Milon që përsëri e përmendën
kërkesën që parlamenti të bëjë një deklaratë për çështjen e
Kosovës që të zhduket ajo frymë që u kijua nga debatet e
deritanishme për deklaratën e Besnikut. Ceka madje u përpoq
të ishte më dinak se Milo dhe sugjeroi që rezoluta e
parlamentit të bëhej jashtë kontekstit të debateve që
shkaktoi deklarata e Besnikut.
Ministri i jashtëm u tregua në kulm i urtë e tha se
parlamenti të bëjë si të dojë ai të votojë kundër një
rezolute të tillë. Preç Zogaj, kryediplomati parlamentar, e
mohoi nevojën e një rezolute të tillë. Pas gafës së rëndë
që bënë dhe fiaskos që pësuan ngaqë Europa nuk ua vari fare
alarmeve të tyre, socialistët duhej të kishin ulur kokën
mëkatare, të mvblidhnin bishtin ngatërrestar dhe të mos e
përmendnin më punën e deklaratës për të garantuar “kufijt e
fqinjëve”. Por ata nuk kanë mend për të bërë atë që duhet,
as takat për të lënë në mes punën që i kanë urdhëruar të
bëjnë. Ata shkojnë me idenë se po të shkëpusin një rezolutë
nga parlamenti, sido që të jetë ajo, e hedhin lumin e
tradhtisë kombëtare ku u zhytën me turfullimet e Blushit,
Ramës, Dades, Islamit, Metës dhe me nënshkrimet e Dokles,
Cekës e Milos.
Prandaj, është detyrë politike dhe domosdoshmëri kombëtare
që deputetët e shumicës në asnjë mënyrë të mos bien në
kurthet socialiste, të mos pranojnë të bëhet rezolutë për
Kosovën, apo për kufijtë në këtë çast, në çfardo forme që e
duan socialistët, apo ndokush tjetër, sepse sido që të jetë
teksti i saj me të do të spekulohet në dëm të Kosovës e të
kombit shqiptar dhe do të vihet një njollë e zezë në
diplomacinë e Shqipërisë. Neritan Ceka mund të ketë nevojë
për rezolutën se kështu e nxit nostalgjia e udhëtimit në
Beograd në vitin 1993 me ftesë të Milosheviçit. Paskal Milo
ka jo vetëm nostalgjinë nga miqësia e tij me Milutnoviçin,
por edhe nevojë politike për të vazhduar vijën e vet të
armiqësisë ndaj zgjidhjes së çështjes kombëtare shqiptare
me bashkim dhe të mbrojtjes së atij dokumentit të fëlliqur
antikombëtar që u shpërndau ministrave të jashtëm në një
mbledhje në Tiranë para 5 vitesh për të demaskuar serbçe e
grekçe “Shqipërinë e Madhe”.
Paskal Milo me atë materialin “Shqipëria e Madhe midis
fiksionit e realitetit” që e shpërndau si “studim
personal”, por dhe si platformë diplomatike zyrtare, duke
shpërdoruar detyrën e ministrit të jashtëm e ka damkosur
përjetësisht veten si një armik i bashkimit kombëtar
shqiptar, po aq i zellshëm sa shovinistët më të këqinj
serbë e grekë.
Prandaj rezolutën për kufijt në Ballkan Milo e do që të
shfajsohet për atë material dhe të përçojë edhe një herë
kontrabandë në politikën shqiptare armiqësinë e tij ndaj
bashkimit kombëtar. Pak ditë pasi u varros Milosheviçi na
është bërë “trim i madh” Paskal Milo dhe po bën denoncimin
për ish shefin e tij në qeveri :”Nano i kërkoi vetë takim
kokë më kokë Sllobos”. Pse nuk e thoshte këtë Paskali kur
ishte Nano kryetar i PS-së, po e la për tani? Mos vallë
tani që Milosheviçi nuk ka më mundësi të nxjerë sekrete të
politikanëve shqiptarë, sikurse nxorri disa herë gjatë
gjykimit në Hagë, Milo përpiqet të shfajsohet që si
ministër i jashtën nuk pengoi takimin sekret
Nano-Milosheviç në fshehtësi dhe nuk u distancua nga ai
takim? Apo Milo synon të shfajsojë grekët se takimi
Nano-Milosheviç nuk ka qenë “kodoshllëk diplomatik” grek?!
Milon si duket ka filluar ta trembë më shumë se këdo ideja
e rikthimit të Nanos në PS, përderisa filloi t’i nxjerrë
sekretet e takimit me Milosheviçin dhe jep intervista që
botohen nën titullin “Milo:Socialistët po përgatisin
rikthimin e Nanos” (“Sot”23 mars 2006).
PS-ja le t’i shijojë vetë frytet e hidhur të marrëzisë që
bëri, duke u hedhur në sulme sllavo-greke kundër deklaratës
së Besnik Mustafajt. Le ta pijë deri në fund kupën e helmit
që përgatiti për të tjerët.


26 mars 2000 Abdi Baleta

CILA DJEG MË FORT: “E NXEMJA TURKE”, APO
“FTOHTËSIA GREKE”?

Në Selanik të Greqisë sapo është mbyllur një takim
diplomatik i nivelit të lartë për vendet e Europës
Jug-lindore. Veprimtaritë e tilla në këtë kuadër rajonal
tashmë janë bërë një rutinë diplomatike, sikurse janë bërë
rutinë edhe në zona të tjera më të ngushta të Europës që
shkon drejt bashkimit. Qysh në procesin e formimit të
Europës së bashkuar përvijohen “separatizmat rajonalë”.
Selaniku megjithatë merr një hije të veçantë që i
përshtatet fizionomisë së dikurshme të periudhës osmane,
kur bëhet mikpritës veprimtarishë të tilla, sidomos qysh
nga ajo mbledhja e nivelit të lartë të BE për të diskutuar
për problemet e Europës Jug-lindore para pak vitesh, që u
duk si një përurim i rolit të Selanikut si një Bruksel i
Ballkanit. Nuk mund të them kur dhe pse është sajuar
shprehja “ Në Selanik e tatëpjetë, siç ka qenë do të jetë”.
Por do të ishte gjë shumë e mirë që kjo të bëhej e vërtetë,
nëse do të bëhej fjalë për një Selanik si ai që mësojmë kur
lexojmë librin prej 500 faqesh të historianit amerikan Mark
Mazouer ”Selaniku, qyteti i fantazmave. Të krishterët,
myslimanët dhe çifutët 1430-1950”, botuar në vitin 2004.
Mazouer qysh në faqet e para është përpjekur të përshkruajë
Selanikun si qytetin e dikurshëm më kozmopolit në Ballkan.
Ai vë në dukje se: ”Gjëja më e çuditëshme është që nëpër
kujtime shpesh ky vend përshkruhet ndryshe nga sa
përshkruhet në shumicën e veprave të studiuesve ose
raportet zyrtare dhe paraqitet si një shoqëri laramane e
ndërthurur pothuasje si në një kaleidoskop. “Lamtumirë
Selanik” e Leon Shackit që sjell autobiografinë e një djali
çifut të rritur nën regjimin e Abdyl Hamidit fillon me
thirrje e mueziënëve në aksham. Zotërit shqiptarë të
shtëpive mbronin bakallin e tyre bullgar nga tërbimi i
xhandarmërisë osmane, ndërsa prindër myslimanë të kamur
merrnin në shërbim dado të krishtera për fëmijët e tyre dhe
kopshtarë grekë për t’u kujdesur për pemët frutore. Në
oborrin e shtëpisë së familjes Jalman pusi përdorej nga
turqit, grekët, bullgarët, çifutët, serbët, vllehët dhe
shqiptarët që jetonin në atë lagje.”(fq.9). Të tillë
Selanik nuk mund të gjeshë më, as të bësh përsëri sado të
bredhin poshtë e përpjetë nëpër takime diplomatike
pushtetarët ballkanas dhe europianë. Tani Selaniku është
“grek”, edhe pse atje kanë vërshuar shumë punëtorë
emigrantë, midis të cilëve shumë shqiptarë si hyzmeqarë.
Megjithatë në këtë Selanik u takuan sërish pushtetarët e
lartë të Ballkanit në prani edhe të përfaqësueve të
Europës. Kanë biseduar e qeshur me njëri- tjetrin. Disa
janë zbavitur, disa janë mërzitur. Sipas gazetave ministri
i jashtëm i Serbisë Vuk Drashkoviç ka qenë më i mërzituri
jo vetëm se BE pezulloi bisedimet për marrëveshjen e
asociim- stabilizimit meqenëse Serbia nuk kap e nuk dorëzon
në Hagë kriminelin Mlladiç, por më shumë se janë shtuar
zërat për njohjen e pavarësisë së Kosovës nga OKB-ja. Kjo e
tërbon Drashkoviçin, i cili në Selanik e paska përdorur në
versionin serb atë shprehjen që e dimë vetëm për shqiptare
se për Serbinë “në Selanik e përpjetë, siç ka qenë ashtu
ka mbetë”, dhe paska kërcënuar që po u bë Kosova e pavarur
do të ketë katastrofë në Ballkan. Nëse serbët edhe një herë
e kanë mendjen të nisin katastrofa të tjera në Ballkan
atëherë asnjë mbledhje e takim me serbët nuk ka më kuptim,
por secili të përgatitet për të pritur katastrofën.
”Beogradi poshtë e përpjetë, siç ka qenë dhe ka mbetë”,
edhe pse Slobon e shtinë në dhetë.
Po punët e Selanikut na tërheqin më shumë vëmendjen për atë
që bëri diplomacia e Shqipërisë e përfaqësuar nga vetë
kryeministri Berisha. Në ekranet televizive të Tiranës pamë
një takim të Berishës me homologun grek Karamanlis, ku
greku i rrihte në shenjë dashamirësie gjurin shqiptarit me
një buzëqeshje të sforcuar që nuk na pëlqeu fort. Në
gazetat eTiranës pamë dhe një fotografi të Berishës me
kryeministrin turk Erdoan , me fytyra shumë serioze, madje
pakëz të ngrysura, që gjithashtu nuk na ngrohu .
Gazetat në Tiranë kanë vënë në dukje se midis Berishës dhe
Erdoanit nuk u duk ndonjë shkrirje e atij akulli që krijuan
Berisha e Mustafaj kur bojkotuan fjalën që mbajti Erdoani
në parlamentin shqiptar gjatë vizitës zyrtare në Shqipëri
me ftesën e kryeministrit të atëhershëm Nano. Berisha e
Mustafaj me bojkotimin e fjalës së Erdoanit në parlament
dhe me komentet që lëshuan plot inat pse Erdoani nuk bëri
gjeste protokollare ndaj Berishës si kryetar i opozitës
sikurse ndaj Nanos që qeveriste, krijuan një incident
diplomatik dhe një atmosferë të ftohtë me shtetin mik të
Turqisë. Gazetat e Tiranës e vunë në dukje ndikimin e kësaj
atmosfere edhe në ftohtësinë që treguan “turqit e nxehur”
gjatë takimit në Selanik. Berisha e Mustafaj kur ishin
opozitarë me akullin që krijuan nxehën shumë diplomacinë
turke. Tani ajo “nxemje turke” sikur po i djeg mjaft
diplomacisë shqiptare që e drejtojnë Berisha e Mustafaj,
sepse, siç pickojnë gazetat, qysh kur këta erdhën në
pushtet nuk kanë pasur kontakte me udhëheqësinë turke,
madje nuk janë ftuar për vizita në Turqi, ndryshe nga e
kaluara kur qeveritarët e rinj shqiptarë ftoheshin
menjëherë në Ankara. Kur diplomacinë e vendit mik e nxeh
shumë me ftohtësinë që tregon ndaj saj duhet të presësh që
ajo të ftohet me shumë zor e shumë ngadalë. Këtë na e
tregoi takimi Berisha-Erdoan në Selanik.
Por Berishës po i djeg fort edhe “ftohtësia e Greqisë”,
ndonëse ai nuk ka lënë fërkim pa i bërë politikës e
diplomacisë së Athinës që ta sjellë në afshin e
shpërthimeve miqësore ndaj qeverisë e politikës së
Berishës. Përshtypja e parë është se Berisha ndjehej i
përcëlluar dhe i përvëluar nga “ftohtësia greke” qysh kur u
bë ndërrimi i pushteteve në Shqipëri. Mos shkëmbimi i
vizitave zyrtare, sidomos në nivel të lartë qeveritar,
midis Greqisë e Shqipërisë gjatë 8 muajve të pushtetit të
Berishës duhet të bëjë edhe më shumë përshtypje se mungesa
e këtyre vizitave me Turqinë, sepse Berisha Greqinë e
Karamanlisin i ka trajtuar krejt ndryshe nga Turqinë dhe
Erdoanin, është munduar t’i joshë me të gjitha mënyrat.
Berisha shpalli ende pa u bërë zyrtarisht kryeministër se
sapo të ulej në karrigen që mbante Nano do të bënte vizitën
e parë në Athinë. Por nuk ndodhi ashtu. Berisha u takua me
Karamanlisin si rastësisht në korridoret e OKB-së dhe kur u
kthye prej andej i njoftoi shqiptarët se ishin marrë vesh
që i pari të ishte Karamanlisi që vizitonte Tiranën , sepse
midis komshijsh të mirë nuk vërehet se kush duhet të shkojë
i pari tek tjetri. E pritën shqiptarët me kureshtje
Karamanlisin, por ai nuk erdhi. Atëherë Berisha shfrytëzoi
një udhëtim në Irak ( në mos e pastë sajuar enkas për të
kaluar nga Athina) dhe në rrugën e kthimit u ndal në
Athinë e shkoi pa teklif për t’i trokitur në derën e zyrës
Karamanlisit. Kur të vjen njeriu e të troket në derë nuk ia
mbyll dot dhe miku duhet ta dijë se do ta gjeë pa shtruar
përderisa është i paftuar. Mirëpo ky takim nuk mund të
zëvendësonte vizitën zyrtare. Berisha tha se deri në fund
të vitit 2005 do të realizohej vizita e Karamanlisit në
Tiranë.
Tani është muaji i pestë i vitit 2006 dhe vizita nuk është
bërë. Kemi shkruar me kohë se vizita nuk do të bëhej brenda
vitit 2005 dhe nuk dihet kur do të bëhet. Incidenti
diplomatik që krijoi presidenti grek Papulias kur hyri deri
në Gjirokastër dhe nuk shkoi të takonte Alfred Moisiun në
Sarandë siç e kishin lënë u kurdis që të shtyhej pa afat
vizita e Karamanlisit në Tiranë. Moisiu nuk e ftoi
Papuliasin në takimin e presidentëve ballkanas para disa
ditësh në Durrës. Moisiut i takonte të mbante një qëndrim
“hakmarrës” ndaj Papulias, por nuk dihet me siguri nëse
veproi kështu për këtë motiv apo mori sinjale se Papulias
do t’ia refuzonte ftesën. Grekëve nuk u ikën kollaj inati
kur i zë me shqiptarët.
Takimi në Selanik ka mundësi tani të vonojë edhe me ardhjen
e Karamanlisit në Tiranë dhe të shtyjë në kalendat greke
ftesën që pret Berisha pë vizitën e tij të parë zyrtare në
Athinë gjatë 15 vjetëve. Gjithë mesazhet që i ka bërë
qeveria shqiptare diplomacisë greke nuk po e largojnë
“ftohtësinë” e saj ndaj politikës berishiane. Kjo lloj
“ftohtësie greke” qeverisjen berishaine e përvëlon më shumë
se zjarri që politika greke ndezi në Dropull e në Himarë me
demonstratat e deputetit grekofon Vangjel Tavo dhe
mitingjet me parrullat “duam bashkim me Greqinë” që bëri
kryetari i Bashkisë së Himarës, Bollano.
“Ftohtësia greke” duhet t’i jetë dukur më përvëluese
Berishës gjatë takimit me Karamanlisin në Selanik, sepse
menjëherë pas këtij takimi qeveria shqiptare mori vendimin
për të ligjëruar shkollën e paligjëshme greke që e hapën
grekët para disa muajsh në Himarë. Këtë e kishte si lajm
kryesor më 6 maj 2006 gazeta “Koha Jonë” e Nikoll Lesit
aleatit bishtdredhur të Berishës në qeverisjen e tanishme.

Kur u çel kjo shkollë nga Greqia në Himarë erdhi zëvendës
ministri i jashtëm grek Stilionidhis dhe pas tij vërshuan
mitingashë nga Greqia, si ata që bridhnin pas Sllobodan
Milosheviçit nëpër Jugosllavi kur ai po vendoste pushtetin.
Në atë kohë qeveritarët shqiptarë e humbën toruan. Kryetari
i Bashkisë së Himarës nuk njihte më qeveri qendrore në
Tiranë për bashkinë e tij, por vetëm autoritetet e Athinës.
Një zëvendës ministër shqiptar për integrimin, Albert Gajo
ish bashkëpunëtor i ngushtë i ish-kryeministrit bir oficeri
grek, Aleksandër Meksi shkoi gjithë qejf si në kohën e
shefit të parë të gëzohej me mitingashët grekë për hapjen e
shkollës greke “Omiros” dhe të kënaqej duke dëgjuar
klithmat e tërbuara ”Himara është greke, duam bashkim me
Greqinë”. Një tjetër zëvendës minisitër, ai i energjitikës,
Bojaxhiu, sa nuhati si po bëhej festë greke e provokim
antishqiptar në Himarë u kthye mbrapsht. Ministri i arsimit
Genc Pollo,e quajti (nuk e dimë nga malli apo nga halli)
shkollën greke të pamiratuar, pra të paligjëshme. Por shpej
Berisha ndreqi deklaratën e Pollos duke thënë se qeveria
do të kryente formalitetet për ta bërë të rregullt hapjen e
shkollës greke . Dhe Genci përsëri e ndërroi llafin (nuk e
dimë nga halli apo nga malli). Shkolla u bë dhe bënte punën
e vet, edhe pse ishte shkollë dobiçe greke. Por “ftohtësia
greke” në fund e përvëloi aq shumë qeverinë e Shqipërsië sa
pas kthimit nga Selaniku Sali Berisha si punë të parë bëri
atë të ligjërimit të shkollës greke.
A do të ndryshojë vallë pas kësaj “nxemje shqiptare” ajo
“ftohtësia greke”?! Nuk e besojmë, gjesti për shkollë është
shumë pak për t’ia nxjerrë politikës së Athinës të keqen e
“ftohjes” nga “pakujdesitë” e Tiranës. Greqia nuk e vuri
kot deputetin minoritar socialist Vangjel Tavon të bënte
rrëmujë në Dropull, të akuzonte policinë e Berishës se e ka
rrahur dhe pastaj të lëshonte në ekranet televizive
kërcënimin “Berisha mbaje premtimin që i ke dhënë Athinës
për të regjistruar popullsinë e Shqipërisë që secili të
deklarojë se i cilës kombësi do të jetë”. A kanë biseduar
Berisha e Karamanlisi në Selanik për këtë ? Kjo është
çështja dhe enigma . Çështjen e dimë, enigmën da ta
mërrin vesh nga “nxemja e grekëve” të ftohur ndaj Berishës,
ose nga drithërimat që mund të kapin Berishën për shkak të
ftohjes greke ndaj tij.
Greqia ka 15 vjet që shqiptarët myslimanë i regjistron me
emra grekë, që shqiptarët e Jugut i regjistron
vorioepirotë, minoritarë grekë që flasin shqip, dhe kërkon
për këta ligj shqiptar që të bëhen grekë zyrtarisht. Grekët
natyrisht nuk janë nga ata që kënaqen me lugën bosh, as me
çanakun plot dhe prandaj nuk e kanë ndërprerë trysninë e
tyre për të miratuar “propozimin Makariadhi” të vitit 1993
që me ligj qytetarët shqiptarë të kenë mundësinë të
zgjedhin vetë kombësinë. Ja pse i kujtuan Berishës
nëpërmjet Vangjel Tavos detyrën e paplotësuar. Premtimin që
përmendi Tavo Berisha duhet ta ketë përsëritur edhe më
vonë. Në “Top Channel” më 8 shkurt 2006 u transmetua një
deklaratë e Berishës : “e quaj të papranueshme që njerëzit
të mos mund të deklarojnë lirisht fenë e kombësinë e tyre”.
Fenë e kombësinë që kanë njerëzit në Shqipëri duhet t’i
deklarojnë lirisht. Por në asnjë mënyrë nuk mund të
ndërrojnë kombësinë e tyre të njohur e të trashëguar në
shekuj me një deklaratë sipas qejfit, siç kërkojnë grekët,
siç kërkonte Venizelosi në Lidhjen e Kombeve, siç
predikojnë grekët në Amerikë. Fenë po deshën ta ndërrojnë,
por jo me fushata të kurdisura nga grekët për të helenizuar
shqiptarët.
Apologjira të shpëlara për luhatjet politike të Berishës në
qëndrimet ndaj nacionalizmit shqiptar janë bërë pa pushim
nga propagandistët e tij më të afërt. Por mënyra si do të
trajtojë tani Berisha problemin e largimit të “ftohtësisë
greke” ndaj tij është një provë edhe për këta propagandistë
apologjetë.
Lexuesve të”Bota Sot” u duhet kujtuar se më 4 nëntor 1999,
në kohën kur Berisha po përpiqej të merrte veten pas
disfatës së rëndë të vitit 1997 dhe kishte nevojë për pak
reklamë nacionaliste, në këtë gazetë është botuar një
shkrim i Agron Balës me titull shumë kumbues
“Berisha-flamurtar i nacionalizmit shqiptar”. Në këtë
shkrim bëheshin përpjekje për të nxjerrë në pah edhe
”madhështoren”, edhe “tragjiken” e “nacionalizmit qytetar”
të Sali Berishës”. Përmendej se Berisha erdhi (1991-92) në
pushtet me kartën e nacionalizmit, por pastaj e fshehu atë
kartë se nuk e pëlqente Europa. Agroni mundohej ta
shfajsonte Berishën për këtë përmbysje të qëndrimit të tij
me arsyetimin se Berisha u zu ngushtë midis filozofisë së
nacionalizmit dhe nevojës së forcimit të shtetit (lexo më
mirë pushtetit). Nga nostalgjia për atë Berishë
“nacionalist” të fillimit, apo për atë reklamim të ri të
“nacionalizmit” të venitur të Berishës “Bota Sot” më 6
janar 2006 ka ribotuar nën titullin “Ylli polar-çështja
kombëtare”, fjalimin e Berishës në mitingun e legalizimit
të PD-së, sikurse ka qenë botuar në numrin e parë të
“RD-së” më 5 janar 1991. Por pas 15 vjetësh Berisha nuk e
ka më guximin politik ta shpallë çështjen kombëtare si
yllin polar të politikës së tij.
Agroni në atë shkrimin lavdërues e justifikues në vitin
1999 për nacionalizmin e Berishës ka shtruar dhe një dilemë
që hap shteg për debat sot kur Berisha është sërish në
pushtet. Atëherë Agroni theksonte se “nacionalizmi është
kali fluturues i Berishës” që mund ta çojë përsëri në
pushtet, por edhe mund ta katandisë si në mitin e Sizifit.
Ka vite që Berisha shfaq alergji ndaj këtij “kali fluturues
të nacionalizmit” dhe është munduar ta heqë qafet si “qenie
djallëzore” që ia kishin shaluar të tjerë për ta çuar në
theqafje.
Ndryshe nga hera e parë (1991) kësaj radhe (2005) Berisha
erdhi në pushtet jo mbi karrocën e tërhequr nga “kuajt
fluturues të nacionalizmit”, por mbi slitën që e zvarritën
qentë e karrierizmit politik dhe të antinacionalizmit
shqiptar. Qysh nga viti 2000 Berisha e ka ndërtuar
politikën e tij jo më mbi bekimin për “çështjen kombëtare”,
por mbi mallkimet për nacionalizmin. Berisha hoqi dorë nga
nacionalizmi që të mos i ndodhë ajo që ka paralajmëruar
Agron Bala në vitin 1999, të mos përfundojë në pozitën e
Sizifit.
Qëndrimet e mbajtura nga PD i kanë vërtetuar vlerësimet
skeptike dhe dyshimet e shprehura në shumë shkrime që kemi
botuar në “Rimëkëmbja” dhe”Bota Sot” gjatë shumë viteve.
Këtë e ka shprehur ndoshta pa dashje edhe gazeta më e re
proberishiane “Standard” kur ka shkruar se Berisha: “... i
dha fund retorikës antigreke, derisa arriti… në gjëra të
paimagjinueshme 5 vjet më parë”. Mirëpo politika greke
kurrë nuk ka për t’ia ditur për nder Berishës.
“Ftohtësia greke” për Berishën do të jetë më përcëlluese se
“nxemja turke”.

6 maj 2006 Abdi
Baleta

TË LUMTURUARIT ME DY SHTETE DHE KATËR VILAJETE

Titullin e mësipërm për këtë shkrim na e imponojnë një
parrullë e lëshuar nga Bujar Leskaj, ministër i kulturës,
rinisë, sporteve dhe turizmit në qeverinë e Sali Berishës
dhe një shprehje e Ismail Kadaresë. Më 28 mars 2006 në
gazetën “Shekulli” është botuar shkrimi i Bujar Leskajt me
titull ”Një kulturë, dy shtete”. Më 23 prill 2006 në
gazetat e Tiranës është botuar një intervistë e Ismail
Kadaresë, dhënë “Zërit të Amerikës”, ku figuron edhe
shprehja: “nuk duhet harruar që dikur, nëse do të hapen
kronikat e rilindjes flitej për katër Shqipëri. Quheshin
katër vilajete, ndaj s’ka asgjë të keqe, ka një përvojë që
e njeh gjithë bota”. Kështu duket se u gjetën dhe formula e
arsyetimi magjik për të përligjur “mbylljen” e çështjes
kombëtare shqiptare në Ballkan me pavarësimin e Kosovës.
Kemi shkruar edhe herë të tjera për një rrymë
pseudointelektuale në Kosovë, në Shqipërinë londineze dhe
në Shqipërinë lindore, e cila prej kohësh është përpjekur
ta reduktojë zgjidhjen e çështjes kombëtare shqiptare vetëm
në një çështje kulturore, duke u mjaftuar me vendosjen dhe
ruajtjen e një bashkësie kulturore, edhe nëse shqiptarët
dënohen kështu përjetësisht me ndarje shtetërore në disa
shtete, sikurse vazhdojnë të mbeten ende sot. Kjo rrymë
tashmë ka gjetur, përveç një dokrra-rrëfyesi si Ismail
Kadareja, edhe një zëdhënës politik në pushtet, ministrin e
kulturës Bujar Leskaj, që deri kur zuri këtë post para disa
muajsh asgjë nuk e lidhte me zanatin e kulturës.
Nuk na habisin dokrrat që lëshon Kadareja, sepse ai ka
dhënë shumë herë shenja se i përket asaj rryme të mendimit
politik në Shqipërinë londineze që nuk e ka dashur e
vazhdon të mos e dojë bashkimin e Kosovës e të Shqipërisë.
Kjo rrymë ka qenë e fuqishme sidomos në Shqipërinë e Jugut,
nga janë edhe Kadareja e Bujar Leskaj dhe veçanërisht tek
politikanët ortodoksë. Këtë shpjegim e kanë pasqyruar në
qëndrimet e mendimet e tyre shumë politikanë shqiptarë qysh
nga koha e shpalljes së pavarësisë. Këtë rrymë e ka
identifikuar qartë dhe e ka qortuar intelektuali vlonjat
Ago Agaj, ish prefekt i Mitrovicës në vitet e LDB dhe mik
i ngushtë i Xhaferr Devës në mërgim më vonë. Ky qëndrim
është mbajtur edhe nga politikanë në Gegëri. Këto qëndrime
i kanë përqafuar politikanë e intelektualë edhe në Kosovë e
Shqipërinë Lindore, të cilët gjithashtu propozojnë zgjdhje
moderne si “federatë bashkësishë kulturore shqiptare”, apo
edhe” krijim identeteti të veçantë kombëtar kosovar” etj.
Është e pahonepsshme që të sajohen lloj-lloj
hibridizimesh të zgjidhjes së çështjes kombëtare shqiptare,
kur modelet si zgjidhen këto çështje janë të vendosura
qartë fare nga praktika europiane, ballkanike, madje dhe
ajo afrikane e aziatike. Është e pafalshme kur
zëdhënës i një qëndrimi të tillë bëhet një anëtar i
qeverisë tanishme në Shqipëri. Është e turpshme që
“Nderi i Kombit” shqiptar, Ismail Kadareja, hedh për konsum
“argumente” aq cinikë e qesharakë, duke e qujatur gjë të
mirë që çështja kombëtare shqiptare të ngecë e të marrë
fund me krijimin e dy shteteve shqiptarë në Ballkan.
Kadareja pikërisht këto ditë po turfullon si i ndërkryer
kundër Perandorisë Osmane, kundër myslimanizmit, kundër
atyre që i prishkan rehatin se “tërthorazi tregojnë
nostalgji për Perandorinë Osmane”. Kurse vetë lumturohet
deri në ekstazë me atë gjendje që kishte krijuar Perandoria
Osmane, duke ndarë shiptarët në katër vilajete, në katër
Shqipëri. Kadareja duhet ta ketë humbur shumë aftësinë për
të mbajtur baraspeshë në mendimet që shfaq e qëndrimet që
mban, përderisa ndarjen e Shqipërisë në vilajete osmane e
trajton si një zgjidhje që e ka pëlqyer edhe bota dhe u
dashka imituar në kohën e sotme. Kadareja duhet të ketë
humbur shumë aftësinë e arsyetimit të shëndoshë kur nuk
sheh se copëtimi i sotëm i shqiptarëve nuk është më ai i
katër vilajeteve, njësi të mëdha administrative brenda një
shteti si në kohën e Perandorisë Osmane, por midis 6
shtetesh të ndryshme ballkanike.Dy shtetet shqiptarë,
Shqipëria e Kosova, me të cilët u lumturoka Kadareja, nuk e
krijojnë dot atë gjendje kompaktësie politike, ekonomike e
shtetërore të shqiptarëve, siç ishte në kohën e Perandorisë
Osmane.
Nostalgjiku i vilajeteve ka harruar se Lidhja e Prizrenit
më 1878 kur vendosi dhe filloi të realizonte platformën e
zgjidhjes së çështjes kombëtare shqiptare kishte si kërkesë
themelore të parën bashkimin e katër vilajeteve në trojet
shqiptare në një vilajet të vetëm. Kurse në vitin 2006
“Nderi i Kombit” të shqiptarëve del kundër kësaj kërkesë
dhe shpreh lumturi që shqiptarët ishin ndarë në katër
vilajete, sepse i duket se kështu ishin katër Shqipëri.
Kadaresë i duhet thënë “nostalgjik i drejtpërdrejtë i
Perandorisë Osmane”.
Kërkesën themelore të Lidhjes së Prizrenit e braktis edhe
anëtari i qeverisë së sotme të Shqipërisë Bujar Leskaj,
sepse mjaftohet e kënaqet me një kulturë të përbashkët të
dy shteteve shqiptarë, pa i shkuar mendja për më tej, se
kultura e përbashkët pa një shtet të pëbashkët është e çalë
dhe nuk dihet si përfundon. Edhe brenda një shteti nuk
është e lehtë më të ruash bashkësinë kulturore të
trashëguar të kombit.
Parrulla e Leskajt mund të quhet njëfarë përparimi në
krahasim me atë parrullën tërësisht antikombëtare që ka
përhapur për vite me radhë Fatos Lubonja se në hapësirat
shqipfolëse në Ballkan ishin krijuar dy kultura të
ndryshme, një në Shqipërinë londineze dhe një në Kosovë dhe
për këtë arsye ekzistokan dy kombe të ndryshëm shqipfolës,
një shqiptar dhe një kosovar, siç ua ka qejfi të
propagandojnë edhe Nexhmedin Spahiu e disa të tjerë në
Kosovë. Parulla e Leskajt “një kulturë, dy shtete” duket se
është sajuar për ta lënë në mes të rrugës çështjen e
bashkimit kombëtar shqiptar.
Ministri i kulturës Leskaj brenda disa muajsh në detyrën e
tij na habiti me nismat e shpeshta për të favorizuar
përpjekjet e ithtarëve fanatikë të katolicizmit për
revanshizëm historik–kulturor antimysliman.Ishte zelli i
tij i tepruar nënëterezist që krijoi atmosferë të
tensionuar në Shkodër në muajt e parë të vitit 2006 kur
tentoi të impononte projektin e vendosjes së përmendores së
Nënë Terezës në hyrje të qytetit të Shkodrës, që të
shërbente si emblemë e fizionomisë fetare për tërë qytetin
dhe jo në mjedise publike ku i takonte për shërbimet që i
ka bërë katolicizmit, Kishës katolike e Vatikanit. Edhe
parrullën “një kulturë, dy shtete” Leskaj e ka shoqëruar me
një betim në frymën e propagandës ngacmuese
katolikocentriste: “Do t’i forcojmë aleancat me aleatët e
të madhit Skënderbe”, pra me Vatikanin, Napolin, Venedikun,
Malin e Zi dhe Serbinë, se këta kanë qenë aleatët e
Skënderbeut. Kështu pas Presidentit Moisiu, ministri i
kulturës, Leskaj, bëhet pushtetari i dytë i lartë që del si
zëdhënës i gjithë rrymës fetaro-intelektuale të prirur për
revanshizëm të krishterë tek shqiptarët. Deklarata e
Leskajt e vërteton që kemi pasur të drejtë kur kemi
theksuar vazhdimisht se zhurmën për Skënderbeun rryma e
katolikocentristëve, Ismail Kadareja e të tjerë nuk e bëjnë
për hir të vlerave e simbolizmit historik, por më shumë për
t’u imponuar shqiptarëve të sotëm atë politikë aleancash që
bëheshin në kohën e Skënderbeut dhe që nuk solli gjë të
mirë.
Parrulla “dy shtete një kulturë” nuk është ecje përpara,
por ngecje në udhëkryqin historik, madje dhe kthim mbrapa
në përpjekjet për zgjidhjen e çështjes kombëtare. Parulla e
nacionalizmit shqiptar duhet të jetë ajo që është normale
dhe tipike për çdo nacionalizëm “Një komb, një atdhe, një
shtet”. Me zhvillimin e një kulture të përbashkët midis
shqiptarëve të ndarë në shtete të ndryshëm qenë pajtuar në
fakt edhe pushtuesit sllavokomunistë titistë të trojeve
etnike shqiptare kur filluan shkëmbimet kulturore dhe
arsimore në periudhën pasrankoviçiane të Jugosllavisë deri
në ngjitjen në pushtet të Milosheviçit.

Ministri Leskaj nuk propozoi ndonjë gjë të re, as nuk sajoi
ndonjë formulë që t’u përgjigjet si duhet zhvillimeve të
çështjes kombëtare shqiptare. Në fillimet e lëvizjes
kombëtare shqiptare në shekullin XIX parrulla ishte “një
gjuhë, një komb”. Pastaj kjo formulë u saktësua politikisht
nga Lidhja e Prizrenit “një kombësi, një vilajet”. Në prag
të shpalljes së pavarësisë u përforcua me parrullën “një
gjuhë, një alfabet”. Në kohën e diktaturës komuniste të
paktën u shtua një element i kompaktësimit kombëtar sipas
formulës “një gjuhë, një drejtshkrim”, çka disa duan ta
shkatërrojnë tani, siç pamë edhe një herë në qëndrimet e
Migjen Kelmendit në debatin me gjuhëtarë të Shqipërisë në
emisionin ”Shqip” të “Top Channel” më 4 maj 2006. Pavarësia
e kombit shqiptar u shpall me parrullën “një komb, një
shtet”. Kjo është përsëritur nga qeveria e Durrësit para
Konferencës së Versajës edhe pas LPB. Pas demonstratave të
vitit 1981 në Kosovë praktikisht shqiptarët e atjeshëm që
kërkonin Republikën e tyre në kuadër të Jugosllavisë dhe
Shqipëria po i përmbaheshin parrullës “dy shtete shqiptarë
me një kulturë shqiptare”, që siç dihet serbomëdhenjtë e
konsideruan si “ shqiptaromadhe, separatiste,
kundërrevolucionare”.
Edhe parrulla e vitit 1981, për rrethanat e kuptueshme të
asaj kohe, ishte larg platformës së Lidhjes së Prizrenit të
vitit 1878, të vendimit të Kuvendit të Vlorës më 28 nëntor
1912, qëndrimit të qeverisë së Durrësit të vitit 1918,
aspiratës që shprehu Konferenca e Bujanit në janar të vitit
1944, vendimeve të Lidhjes II të Prizrenit gjatë LDB dhe
kërkesës që u miratua në Mbledhjen e Mukjes në gusht të
vitit 1943 për Shqipërinë Etnike. Parrulla e Leskajt
realisht e gozhdon çështjen shqiptare në nivelin e
kërkesave të demonstratave të Kosovës më 1981, por me një
ndryshim thelbësor në kahje negative: demonstruesit e vitit
1981 në Kosovë zbatimin e parrullës “një kulturë, dy
shtete” e shihnin si zgjidhje të përkohëshme, si taktizim e
kompromis rrethanash, kurse parrulla e hedhur në fillim të
vitit 2006 na duket se më shumë shpreh dëshirën dhe synimin
e asaj pjese të politikës e inteligjencies shqiptare që i
trembet bashkimit kombëtar të shqiptarëve dhe nuk e do këtë
bashkim.
Këtë përfundim e përforcon fakti që ministri i kulturës në
qeverinë e Berishës parrullën “dy shtete, një kulturë “ e
hodhi në publik disa ditë pasi shkrimtari Ismail Kadare
gjatë një interviste në “Zëri i Amerikës” kishte deklaruar
se: “Absolutisht kombi shqiptar duhet të gjejë shtratin e
tij natyral. E ka gjetur me një hapësirë unike, apo në dy
shtete, nuk ka rëndësi. E rëndësishme është që kombi
shqiptar po hyn në Europë, me atë shtrat që ka dhe jo më
me një të gjymtuar, siç ka qenë deri më sot”. (“Metropol”23
prill 2006). Po si nuk qenka i gjymtuar shtrati natyror i
kombit shqiptar pas krijimit të shtetit të Kosovës, kur
shumë troje etnike shqiptare që ishin nën Jugosllavi dhe që
quheshin të gjitha Kosovë mbeten jashtë këtij shteti? Si
nuk paska rëndësi që nga pikëpamja shtetërore të mos jetë
unike hapësira shqiptare? Jashtë dy shteteve shqiptarë
mbeten Presheva, Medvegja, Bujanovci, zonat shqiptare në
Mal të Zi, një popullsi e tërë në trojet veta në Shqipërinë
Lindore (Maqedoni), mbetet Çamëria, kur shqiptarët e
dëbuar nuk lejohen nga grekët të kthehen që të gëzojnë të
drejtat e tyre të minoritetit kombëtar. Për këto lumturohet
Kadareja pasi të ketë dy shtete shqiptarë në vend të katër
vilajeteve osmanë?! Për Kadarenë ka rëndësi vetëm Europa,
jo më Shqipëria. Kadareja do që identiteti shqiptar të
fillojë e të zhduket i pari në një identitet të sajuar
europian. Kadareja nuk e do identitetin shqiptar si shkëmb
për themelet e Shqipërisë, por si guralec për kalldrëmet e
Europës.
Kadareja gjithnjë e ka radhitur veten midis atyre për të
cilët në “Zëri i Amerikës” u shpreh: “Do të krijohet një
tjetër shtet në Ballkan, pra do të ketë dy shtete
shqiptare. Për shumëkend kjo u duk në fillim e çuditëshme
apo e papranueshme”(“Metropol”, 23 prill 2006). Kadareja
gjithnjë ka pasur frikë nga ideja e bashkimit kombëtar dhe
ka qetësuar veten me idenë se nuk ishte e mundur të dilte
Kosova nga Serbia. Kur kjo ndodhi dhe pritej njohja
ndërkombëtare e pavarësisë së Kosovës Kadareja është
përpjekur të largojë frikën e bashkimit shqiptar duke
lavdëruar zgjidhjen nëpërmjet dy shtetesh shqiptarë në
Ballkan, të pranuar veç e veç në Europë. Prandaj Kadareja
spekulon kur krijimin e shtetit të dytë shqiptar, Kosovës,
e quan si fundin e gjymtimit të hapësirës shqiptare. Kjo
hapësirë mbetet e gjymtuar edhe pas krijimit të shtetit të
Kosovës, sepse nuk zgjidhet si duhet as çështja e Kosovës
dhe e vetë Shqipërisë londineze.
Pikërisht për të kapërcyer këtë hendek të thellë Kadareja
ia merr avazit të tij të “identitetit europian të
shqiptarëve”, duke hapur një tjetër kapitull ngatërrestar
në debatin brenda shqiptar. Rexhep Qosja ia dha flakë për
flakë përgjigjen e parë të merituar Kadaresë për këtë
ngatërresë të re që do të bëjë në kurriz të çështjes
kombëtare shqiptare(“Shqip”2-5, maj 2006). Përgjigjet
dërrmuese do t’i japë jo vetëm debati politik, por edhe
zhvillimi i ngjarjeve. Kadareja tashmë njihet si
intelektuali fatkeq që bëhet me mburrje flamurtar ideshë e
projektesh politike që dështojnë brenda një kohe të
shkurtër.
Edhe ministri Leskaj me specialistët e tij kulturorë do të
bënin më mirë të mendonin seriozisht se Kombit nuk i hyn aq
shumë në punë kultura e përbashkët nëse ai nuk dëshiron e
nuk synon të bashkohet edhe politikisht, të krijojë shtetin
e përbashkët si gjithë të tjerët. Por edhe themelet e
kulturës së përbashkët minohen vazhdimisht nga revanshizmi
fetar në emër të integrimit në kulturën e madhe europiane,
sidomos në atë perëndimore me shtrat të krishterë.
Në Shqipëri është shfaqur më vonë ajo prirja që vihej re në
Kosovë për ta trajtuar edhe kulturën shqiptare si armë
revanshi të katolicizmit mbi myslimanizmin, si pjesë e
thirrjes për kthim mbrapa në “fenë e të parëve”. Në
Shqipëri kjo rrymë nisi me shkrimet e Kadaresë, që kanë
huazuar shumë nga Zef Mirdita dhe shkolla katolike
zagrebase që janë treguar shumë aktivë e agresivë në këtë
drejtim. Shprehjen më të përçudnuar dhe më provokuese të
kësaj fryme e përfaqëson palolibri “Nacional-islamizmi
shqiptar…” që e botuan tinzisht nën autorsinë e një hiçi në
fund të vitit 2001, që u shpërnda ilegalisht si ai trakti
katolikocentrist me thirje për kryqzatë antimyslimane në
Kosovë.
Si për çdo çështje edhe në këtë rast bartësit e këtyre
ideve nuk hanë pykë çfarëdo argumentesh t’u japësh. Ata nuk
arsyetojnë, vetëm shpallin, ata nuk analizojnë, vetëm
çirren, ata nuk gjykojnë, vetëm japin verdikte e dënime. Me
këta është e pamundur të dialogosh, sepse ata dëgjojnë
vetëm zërin e tyre. Këta nuk dëshirojnë të diskutojnë për
asgjë që i ka sjellë myslimanizmi Shqipërisë e shqiptarëve.
Për ata Islami është i keq, myslimanizmi është mëkatar,
sepse Shqipëria sot nuk është katolike. Për ata është e
pakonceptueshme një Shqipëri jokatolike e integruar në
Europë. Aq e pakonceptueshme është kjo gjë për ata sa që
kthehen në armiqtë më të tërbuar të integrimit të
Shqipërisë e të shqiptarëve në Europë kështu siç janë, pa u
kthyer më parë në katolike Gegëria, pa u bë gegërishtja një
gjuhë e dytë shqipe dhe pa u aneksuar nga Greqia Toskëria.
Parrulla “një kulturë, dy shtete” nuk na mbron si duhet nga
këto të këqija. Pa u bërë shqiptarët një shtet kombëtar
kompakt nuk mund të kenë një kulturë të fuqishme,
konkuruese me të tjerët, siç nuk mund të kenë as ekonomi të
shëndoshë konkuruese, as siguri të mjaftueshme se të tjerët
nuk do të fusin pyka midis shqiptarëve të ndarë në “dy
shtete-principata shqiptare”, katër shtete joshqiptarë,
disa vilajete europianë, shumë bajraqe politikë, plot
tarafe e taborre partiake si janë ndarë e përçarë.
Historiani anglez Noel Malkolm ka shpjeguar thjeshtë, qartë
dhe bindshëm se kur osmanët pushtuan Ballkanin, nuk u shtyp
asnjë identitet kombëtar, sepse identitete të tilla ende
nuk ishin shfaqur në kuptimin modern të fjalës, nuk u
pengua asnjë kulturë, sepse nuk kishte kultura të formuara
me identitet aq të veçantë. Janë të gjitha pallavra ato që
trumbetojnë ithtarët e”identitetit europian” se Shqipëria
paraosmane ishte një vend perëndimor, me kulturë
perëndimore, me fizionominë perëndimore. Rexhep Qosja po na
e thotë mirë se Shqipëria aq sa ka marrë nga qytetërimi i
krishterë perëndimor ka marrë dhe nga qytetërimi lindor
mysliman, se Shqipëria qëndron si urë lidhëse midis
Perëndimt e Lindjes. Këto tipare e ky pozicion i kombit
shqiptar nuk e bëjnë këtë komb me identitet gjysmak, siç
shprehet Kadareja, por me identitet më të spikatur se ai
ballkanasve të tjerë që kanë tashmë shtetet e tyre
kombëtarë. nuk mund të lumturohemi me formulën “ një
kulturë dy shtete”, apo “një euromilet katër vilajete”.
Jetojmë në kohën kur zgjidhja është “një komb një shtet”.

6 maj 2006 Abdi
Baleta

TERSLLËKU I “SHQIPËRISË SË MADHE”
NDJEK BERISHËN

Edhe pse kanë kaluar 14 vjet nuk harrohet se termat
“Shqipëri e Madhe” sollën në vitin 1992 një tersllëk të
madh në polemikat midis Rexhep Qosjes dhe mbështetësve të
Sali Berishës në Tiranë. Rexhepi me shumë të drejtë e
qortonte Berishën për një qëndrim të padrejtë e të pasaktë
që kishte mbajtur gjatë një interviste dhënë gazetës
franceze “Le Figaro”, ku Shqipërinë Etnike e barazonte me
emërtimin “Shqipëri e Madhe”. I pyetur se si e mendonte
zgjidhjen e çështjes kombëtare shqiptare Berisha në vitin
1992 shprehej kundër “Shqipërisë së Madhe” në një mënyrë që
mohonte Shqipërinë Etnike dhe kundërshtonte praktikisht
bashkimin kombëtar shqiptar. Por Qosja kritikën e tij në
thelb të drejtë, e bënte me tone e në formë shumë të ashpër
për atë kohë, e kthente edhe në sulm ndaj vetë personit të
Berishës për pakënaqësi sedërlije që nuk e vlen t’i
përmendim më.
Ndërkohë mbështetësit e Berishës në Tiranë, në mënyrë të
veçantë Prof. Bujar Hoxha, bënë jo thjesht gabim, por gafë,
sepse ndërmorën një fushatë sistematike sulmesh kundër
kritikës së Qosjes dhe debati degjeneroi shumë, nga debat
për çështje madhore kombëtare, në debat meskinitetesh
politike që la rrjedhoja deri sot.
Por tersllëku i “Shqipërisë së Madhe” nuk i ndahet Berishës
as tani që ka dalë për herë të dytë në krye të pushtetit në
Shqipëri, këtë herë si kryeministër, jo si President. Dhë
përsëri ky tersllëk e priti në fund të muajit prill 2006
Sali Berishën kur shkon për vizitë në Francë. Dhe përsëri
është e njëjta gazetë franceze ”Le Figaro” që ia ndjell
Saliut tersllëkun me pyetjen e saj se mos pavarësimi i
Kosovës nënkupton dëshirë për krijimin e “Shqipërisë së
Madhe”. Sa herë pushtetarët e diplomatët e Shqipërisë
shkojnë në Francë do të pësojnë ndonjë avari në deklaratat
e tyre. Edhe kësaj radhe Kryeministri i Shqipërisë shkeli
në një dërrasë të kalbur, kur u përgjigj: “Ideja e
Shqipërisë së Madhe nuk ekziston. Shqiptarët e Kosovës duan
të bashkohen me BE-në, me Europën e jo me Shqipërinë”.
Përsëri një përgjigje që parimisht dhe praktikisht çalon në
të dyja këmbët, edhe pse duket si rruga më e shkurtër për
t’i dhënë fund muhabetit që kishte nisur me mistrecllëk
gazeta.
Ideja e “Shqipërisë së Madhe” ekziston përderisa ajo nxit
pyetje të tilla ngacmuese që i bëhen kryeministrit të
Shqipërisë. Ideja e “Shqipërisë së Madhe” ekziston
përderisa kryeministri i Shqipërisë përgjigjet rreth saj,
madje kërkon argumenta për ta bërë të paqenë. Është
tjetër gjë se ideja e “Shqipërisë së madhe” nuk ka të
njëjtin kuptim për të gjithë ata që e përdorin apo që e
dëgjojnë, se është kryesisht ide spekuluese e sajuar me
qëllime të këqija nga ata që duan të mohojnë ekzistencën e
një çështje kombëtare të pazgjidhur shqiptare dhe përpiqen
të krijojnë pengesa për bashkimin kombëtar shqiptar, në
kufijt e një Shqipërie Etnike.
Termat e saktë për të emërtuar bashkimin e trojeve etnike
shqiptare që tani janë të copëtuar dhe të pjesëve të kombit
shqiptar që tani janë të ndara, janë pikërisht, ata
Shqipëria Etnike. Me termat “Shqipëri e Madhe”, që kanë
marrë tone përkeqësuese si të ishte fjala për një murtajë
politiko-diplomatike shqiptare është spekuluar pa pushin në
politikën e propagandën qëllimkeqe. Kemi bërë polemika të
shumta me shqiptarë e të huaj për të hedhur poshtë
spekulimet e kësaj natyre dhe për të krijuar qartësinë e
nevojshme teorike midis termave “Shqipëri e Madhe” dhe
Shqipëri Etnike. Është folur e shkruar shumë për këtë
dhe nuk ka asnjë asrye që politikanët apo diplomatët
shqiptarë të zihen në befasi nga përdorimi i këtyre termave
dhe të humbasin torruan e të ngatërrohen në përgjigjet e
pasakta si ajo e kryeministrit Berisha, (në rast se
pranojmë që kryeministri nuk ka pasur asye tjetër që është
përgjigjur ashtu).
Por ka dhe mjaft raste kur politikanë shqiptarë qëllimisht
i ngatërrojnë termat “Shqipëri e Madhe” me Shqipëri Etnike,
që të përligjin kundërshtimin e tyre ndaj Shqipërisë Etnike
e bashkimit kombëtar, duke u hequr se iu kundërvunë
rrezikut të spekulimit me termat “Shqipëri e Madhe”. Rastin
më tipik të këtij marifeti e kemi pasur para disa vitesh
kur ministri i jashtëm në atë kohë Paskal Milo shpërndau
një studim të tij personal si dokument zyrtar të
diplomacisë shqiptare gjatë një takimi ministrash të
jashtëm në Tiranë, duke iu kundërvënë Shqipërisë Etnike nën
maskën se po mbronte politikën shqiptare nga akuzat për
“Shqipërinë e Madhe”.
Edhe përgjigja që Berisha i ka dhënë pyetjes së “Le Figaro”
në fakt zbulon se ka pasur ndërmend Shqipërnë Etnike kur i
është kundërvënë “Shqipërisë së Madhe”. Këtë bindje krijon
fakti se Berisha ka qenë i prerë në arsyetimin e tij se nuk
mund të shtrohet më çështja e bashkimit të Kosovës e
Shqipërisë, sepse shqiptarët e Kosovës nuk dashkan bashkim
me Shqipërinë por me BE dhe Europën. Pikërisht në këtë
këmbë çalon më fort përgjigja e kryeministrit të
Shqipërisë. Në Kosovë deri tani është bërë referendum vetëm
për pavarësinë nga Serbia dhe nuk është bërë e nuk ka
fituar ndonjë referendum për mosbashkim me Shqipërinë. Edhe
nëse bëhet ky referendum dhe shumica e popullit shqiptar në
Kosovë shprehet kundër këtij bashkimi u takon autoriteteve
përfaqësuese të popullit të Kosovës të bëjnë publike
rezultatin e referendumit dhe jo Kryeministrit të
Shqipërisë.
Kryeministrit të Shqipërisë , më shumë se çdo politikani
dhe qytetari të Shqipërisë, i takon që të thotë në çdo rast
kur pyetet nga të huajt se, sipas të gjitha normave të së
drejtës ndërkombëtare dhe sipas precedentëve të shumtë
ndërkombëtarë, shqiptarëve të Kosovës e të Shqipërisë u
takon e drejta e bashkimit kombëtar sipas vullnetit të
tyre. Janë tjetër punë përcaktimi i rrethanave në të cilat
bëhet ky bashkim, rrugët që duhen ndjekur drejt tij, gjetja
e zgjidhjeve të ndërmjetme dhe të përkohëshme. Për të qenë
në rregull me diplomacinë ndërkombëtare Kryeministri i
Shqipërisë ka çfarë të thotë kur i bëhen pyetje si ajo e
“Le Figaro”: nuk shtrohet ky problem tani, por është
krejtësisht e arsyeshme dhe e ligjëshme të mbahet parasysh
e të flitet për të. Kryeministri i Shqipërisë mund ta
përkrahë formulën që Kosova e pavarur të mos bashkohet me
asnjë shtet tjetër, si një zgjidhje praktike e imponuar nga
rrethanat, por këtë nuk ka përse ta absolutizojë se
shqiptarët e Kosovës nuk duan bashkim me Shqipërinë po me
BE. E vërteta duhet thënë si është shqiptarët e Kosovës po
pajtohen me formulën e mosbashkimit me asnjë shtet për hir
të kërkesave të bashkësisë ndërkombëtare, për të lehtësuar
diplomacinë që po bëhet, por jo se i tillë është vullneti i
tyre i vërtetë.

Bashkimi i Kosovës dhe i Shqipërisë nuk cënojnë të drejtën
e tyre për të hyrë në BE, as i krijojnë ndonjë vështirësi
BE-së për t’i pranuar bashkërisht. Hyrja e Kosovës si shtet
i pavarur në BE nuk ka asnjë kuptim të kushtëzohet me
heqjen dorë të shqiptarëve të Kosovës nga bashkimi
kombëtar. Kjo mund të jetë vetëm zgjidhje kompromisi.
Formula e mosbashkimit të Kosovës me ndonjë shtet tjetër
nuk është sajuar se kanë kërkuar shqiptarët e Kosovës, por
se diplomacia ndërkombëtare ua imponon shqiptarëve të
Kosovës për të marrë me të mirë e qetësuar Serbinë, dhe për
të kënaqur Maqedoninë e Greqinë.
Po sikur kryeministri i Shqipërisë të ishte pyetur nëse
Shqipëria do të bashkohet me Kosovën si do të përgjigjej?
As në Shqipëri nuk është bërë referendum se nuk duhet
bashkim me Kosovën. Ka shumë shqiptarë që nuk e duan këtë
bashkim, por janë më të shumtë ata shqiptarë që e duan
bashkimin dhe prirja e përgjithëshme është që të rritet
numri i të dytëve e të zvogëlohet numri i të parëve.
Besojmë se në Kosovë janë shumica dërrmuese që duan
bashkimin kombëtar edhe pse kemi vënë re që është bërë e
zhurmëshme një shtresë që për utilitarizëm shfaqet kundër
bashkimit dhe për dy shtete shqiptarë të cunguar.
Kështu u bënë 15 vjet që Berishën po e ndjek ky tersllëk i
“Shqipërisë së Madhe” dhe ai në vend që të largohet sa më
shumë nga ky tersllëk sa herë i del përpara shkon drejt
tij.
Para disa vitesh diplomacia ndërkombëtare në përgjithësi
dhe shumica e diplomatëve ndërkombëtarë që ndiqnin
problemet e Ballkanit rrudhnin buzët me pakënaqësi po të
dëgjonin fjalët “pavarësi e Kosovës”, ose kërcenin përpjetë
sikur po dëgjonin herezinë më të madhe diplomatike.Tani kjo
atmosferë ka ndryshuar, konceptet kanë ndryshuar, kuptimet
janë krejt të tjera, qëndrimet shkojnë gjithnjë më shumë
drejt zgjidhjes së arsyeshme, pavarësisë së Kosovës.
Atëherë ata që bëjnë pyetje dhe ata që përgjigjen si në
intervistën e Berishës dhënë për “Le Figaro” pse nuk kanë
parasysh se e njëjta metamorfozë në perceptimin diplomatik
të çështjes së bashkimit kombëtar të shqiptarëve do të
ndodhë në një t’ardhme? Dhe kështu do të ndodhë se nuk ka
rrugë më të drejtë, më të arsyeshme, më pragmatike.
Çështja e bashkimit kombëtar nuk mund të jetë as
thjesht çështje shijesh e dëshirash popullore, që të varet
vetëm nga një referendum. Është përfundim logjik i
pashmangshëm procesesh historike e politike për secilin
komb. Brezat e njerëzve të një kombi ndërrohen. Brezi i
sotëm nuk mund të ketë pretendimin absurd se është në
gjendje të marrë vendime të pa kthyeshme nga brezat tjetë.
Hyrja e Kosovës në BE nuk është “bashkim me BE”. Shtetet që
janë anëtarsuar në BE nuk janë bërë pjesë e ndonjë shteti
që quhet BE.

6 maj 2006
Abdi Baleta

PATRIARKËT E LETËRSISË KRYQZOJNË
SHPATAT POLITIKE

U kërkoj ndjesë lexuesve të gazetës “Bota Sot” që kanë
shprehur pakënaqësi se gjatë muajit prill 2006 nuk kam
ndjekur ritmikën e zakonshme shumëvjeçare për të plotësuar
me shkrime rubrikën “Kronikë kohe”. Kjo ka ndodhur për
shkak të punës intensive që më është dashur të bëj në fazën
përmbyllëse të përgatitjes së një libri polemizues mbi
ndeshjet me islamofobinë në Shqipëri. Një paraqitje e
sistemuar e këtyre polemikave të bëra në vite, duke e
pasuruar me vlerësime të reja, më duket e nevojshme sidomos
pa ligjëratës që mbajti Presidenti i Shqipërisë Alfred
Moisiu në Universitetin Okfsord në nëntor të vitit 2005 mbi
“harmoninë fetare tek shqiptarët” dhe pas disa fushatash me
frymë të theksuar krishterizuese që u ndërmorën në
Shqipëri, në zbatim të një platforme të paraqitur nga
Ismail Kadareja gjatë një takimi me Ramiz Alinë qysh në
shkurt të vitit 1990 për shndërrimin e Shqipërisë nga vend
ateist në vend të krisheterë, pa myslimanizëm.
Pas vizitave që bënë në Shqipëri gjatë muajve të parë të
këtij viti ministri i jashtëm i Spanjës, kryetari i
Komisionit të BE, zëvendës ministri i jashtëm i Israelit,
që pohuan se e njohin Shqipërinë si vend me 80% të
pupullsisë myslimane, anëtare normale të Konferencës së
Vendeve Islamike, se këto fakte i trajtojnë si vlera
europiane dhe dëshirojnë që Shqipëria të luajë rol për
komunikim më të mirë midis Perëndimit e botës myslimane
(mesazhe të njëjta erdhën dhe nga diplomacia e SHBA),
lindën shpresa se vala e islamofobisë do të qetësohej në
Shqipëri, se individët e grupimet islamofobe do të shikonin
më qartë marrëdhëniet ndërfetare dhe dobinë që ka Islami
për shqiptarët.
Por edhe një herë shpresa të tilla nuk u vërtetuan. Edhe
një herë personi që zhgënjen më shumë me qëndrimet e tij
sektare, radikale katolike antimyslimane po paraqitet
Ismail Kadareja. Kohët e fundit ka hapur polemika të reja
të panevojshme në frymë të theksuar islamofobe. Për më
tepër ka shpallur më sfidueshëm se kurrë synimin e tij për
ta prishur harmonië fetare të trashëguar tek shqiptarët
duke hedhur me cinizëm një parrullë hileqare se “ndërtesa e
harmonisë fetare në Shqipërti paska nevojë për meremetim.
Kështu Kadareja e ka bërë më të qartë synimin që kishte
ligjërata mbi fetë në Shqipëri që mbajti Alfred Moisiu në
Angli. Ka vite që Moisiu e Kadareja janë të angazhuar shumë
bashkërisht për të ndryshuar fizionominë fetare të
Shqipërisë.
Më 27-28 mars 2006 në gazetën e Tiranës ”Shekulli” u shfaq
një shkrim shumë përçart dhe sfidues i Ismail Kadaresë
“Identiteti europian i shqiptarëve”. Dukej qartë se shkrimi
kishte nisur si një reagim inatçor e xheloz nga Ismail
Kadareja ndaj një trajtese të akademikut nga Kosova, Rexhep
Qosja, në të cilën ky shtjellonte shqetësimet e tij
intelektuale për “ideologjinë e shpërbërjes kombëtare”. Kjo
ideologji vertetë po përhapet kërcënueshëm për interesat
kombëtare shqiptare. Sado vëretje të keshë për shkrimin e
Qosjes në të nuk gjen ngacmime që të përligjin një reagim
si ai që bëri Kadareja. Pra ka vend të mendohet se Kadareja
donte një shkas për të shpërthyer mllefin që ishte krijuar
tek islamofobia shqiptare për goditjet që mori nga
vlerësimet që bënë diplomacitë perëndimore për vlerat
europiane të Islamit në Shqipëri.
Edhe Rexhep Qosja kësaj here e kapi pa rënë ende në tokë
dorashkën e bardhë me të cilën Kadareja e ftoi për dyluftim
polemizues dhe tani po ndjekim shkrimin e Qosjes
“Identiteti shqiptar dhe kultura”, që po e boton gazeta
“Shqip” në Tiranë. Ende pa e lexuar deri në fund këtë
shkrim mund të themi se akademiku nga Kosova është për t’u
falënderuar për ndihmesën që po jep me këtë shkrim jo vetëm
për vendosjen e rregullit e të baraspeshës intektuale e
shkencore në këtë debat të prishur nga Kadareja, por edhe
për faktin se po dëshmon që tashmë nuk bën të qëndrojë
indiferent asnjë intelektual që shqetësohet seriozisht për
rrugët që mund të marrë ”programi kadarean“ për
“meremetimin” (lexo rrënimin) e godinës shqiptare të
harmonisë fetare. Planet meremetuese që ka Kadareja synojnë
ta zgjerojnë e mobilojnë rehatshëm për katolikët dhe ta
ngushtojë e varfërojnë për myslimanët këtë godinë.
Aktivizmi i madh i diplomacisë së Vatikanit ndaj
Shqipërisë kohët e fundit dhe sidomos premtimi se Vatikani
do ta marrë për dore Shqipërinë ta fusë në Europë, duket se
janë inkurajim për shpërthimet kadareane dhe një shprehje
pakënaqësie ndaj diplomacisë perëndimore pse ajo e vlerësoi
mylsimanizmin në Shqipëri si vlerë europiane.
Në shkrimin e datës 4 maj 2006 më ka tërhequr veçanërisht
vëmendjen fjalia e Qosjes: ““Përpos gjeografisë, Ismail
Kadareja do ta vërë edhe kulturën në shërbim të përpjekjeve
të tij për të qëruar hesapet njëherë e përgjithmonë me
përbërësin mysliman të identitetit të shqiptarëve”. E quaj
këtë fjali një provë autoritare se tashmë po kuptohen mirë
alarmet e dhëna deri tani për punën e mbrapshtë të
Kadaresë.

Fjalët e mësipërme të akademikut nga Kosova erdhën në kohën
kur puna redaktuese për librin tim është pothuajse e
përfunduar plotësisht. Por ato fjalë erdhën bash kur
duheshin shumë, sepse janë thënë në kuadër të një polemike
midis Qosjes e Kadaresë për problemet që qëndrojnë në
qendër të shqetësimeve për të cilat bëhet ky libër.
Rexhep Qosja dhe Ismail Kadareja prej shumë dekadash kanë
marrë namin e dy patriarkëve të letrave shqipe, janë
shpallur të dy “Nderi i Kombit”, nga dy presidentë
politikisht të ndryshëm të Shqipërisë, Sali Berisha e
Rexhep Meidani. Të dy, Qosja dhe Kadareja, edhe pse janë
përbetuar se i pëkasin vetëm letërsisë kurrë nuk i janë
ndarë mendimit politik dhe angazhimit praktik në politikë.
Të dy kanë një mbështetje të fuqishme nga sektet përkatëse
të ndjekësve e adhuruesve, nga rryma e forca politike dhe
nga mekanizma e mjete të fuqishme propagandistike. Të dy
kanë pasur debate dhe polemika të shumta, Të dy kanë
mospërfillur raste kur duhej të kishin bërë polemika të
forta e serioze. Qosja dhe Kadareja kanë pasur njëherë e
një kohë polemika të forta letrare midis tyre, që ndoshta
dhe padrejtësisht kanë qenë interpretuar si përlasje
xhelozishë të gjigandëve të letërsisë. Të dy nuk janë
penguar nga modestia për të shijuar e gëzuar kënaqësitë që
të jep fama dhe përkëdhelja publike, apo politike për hir
të talentit krijues.
Të dy për shumë kohë kanë dhënë shembullin e një
vetëpërmbajtje pragmatiste të skajshme në qëndrimet kritike
të ndërsjella. Por ja që në prill-maj të vitit 2006, vit
tejet i rëndësishëm për Kosovën dhe për çështjen shqiptare
në tërësi, kur në horizontin politiko-diplomatik ka
ndërrime të shpeshta të reve të zeza me ndriçime të forta
rrezesh të ngohta dielli për shqiptarët, Qosja e Kadareja,
për shkak të ndryshimve në personalitetet e tyre
intelektuale e politike, në konstitucionin e tyre
shpirtëror dhe sidomos në botëkuptimin e tyre kombëtar, nuk
mundën më t’i mbanin koburet e mendimit politik në brez dhe
shpatat e polemikës në këllëf kur zhvillimet e ngjarjeve i
shtynë të ndodheshin përballë shoqi-shoqit në mejdanin e
debatit edhe për probleme politiko-fetare dhe
fetaro-kulturore.
Për të qenë të sinqertë duhet të themi se shumëkush e ka
dëshiruar këtë “dyluftim”, sepse debati politik ka kohë që
ka hyrë në një rutinë stereotipesh klisheshë për shkak të
pjesëmarrësve shabllonistë, sidmos nga disa taborre të
rinjsh që kanë si armë kryesore pretendimet boshe ”jemi
arsimuar e kemi marrë grada shkencore në Perëndim”. Madje
nganjëherë të vjen për të qeshur kur në gazetat e Tiranës
sheh që poshtë emrit të nëshkruesit të ndonjë analize janë
fjalët “i arsimuar në SHBA”. I “diplomuar në ...” për t’i
dhënë shkrimit peshën e mendimit që i mungon.
Qosja e Kadareja po i kryqzojnë shptatat pikërisht për
çështje ku nuk kanë munguar polemikat, për çështje të
mëdha, për të cilat edhe ne të tjerët pa atributet e tyre
kemi qenë të detyruar dhe të gatshëm të ndesheshim edhe me
“gjigandët”. Kështu që dalja e Qosjes përballë Kadaresë në
polemika për çështjen e identitetit shqiptar, për
përbërësin mysliman të identitetit shqiptar, për
keqpërdorimi e figurës së Nënë Terezës për politikanizëm të
mbrapshtë katolik është një zhvillmi shumë pozitiv, i
mirëpritur dhe për t’u përshëndetur. Nuk ka si të mos na
vijë mirë që vërejmë në shkrimet polemizuese të Qosjes me
Kadarenë një konfirmim siguridhënës të një sërë qëndrimesh
që kemi mbrojtur dhe jemi munduar t’i argumentojmë në
polemikat tona gjatë viteve në interes të mbrojtjes së
këtij identiteti që kanë shqiptarët dhe që është formuar
historikisht në polemikat tona gjatë shumë viteve.
Angazhime si ky i Rexhep Qosjes në polemikë me
antimyslimanizmin e Kadaresë besojmë se do të rrisë
ndjenjën e përgjegjësisë për të angazhuar edhe tek
intelektualë të tjerë.

4 maj 2006
Abdi Baleta

SHQIPTARËT BOMBARDOHEN ME PROPAGANDË SERBE

Dy mbrëmje rresht , në datat 30 prill dhe 1 maj 2006, nga
ekranet televizive të Tiranës “Klan” dhe “Top Channel”
opinionit publik shqiptar i është drejtuar presidenti i
Serbisë Boris Tadiç, i intervistuar nga gazetari Blendi
Fevziu dhe gazetarja Rudina Xhunga që kanë treguar gjithnjë
gatishmëri për të hapur rrugë për politikanët e shtetas të
tjerë serbë t’u mbajnë leksione teleshikuesve shqiptarë.
Intervistën e marrë nga Blendi Fevziu e ka botuar të plotë
gazeta “Korrieri” më 1 maj. Kanali televiziv “Top Channel”
e njoftoi tri ditë përpara se më 1 maj 2006 në orën 20.05
do të transmetohej biseda e Xhungës me Tadiçin, kushtuar
tërësisht problemit të Kosovës. Kurse më 1 maj gjatë gjithë
ditës, gati në çdo pesë minuta, përsëritej kjo si një
reklamë shumë e kushtueshme, nga meraku se mos
teleshikuesve u dilte nga mendja ta ndiqnin.
Intervistat Tadiçit i ishin marrë në hotelin “Adriatik” në
Durrës ku ai ndodhej për të marrë pjesë në një takim jo
zyrtar të disa kryetarëve të shteteve të rajonit,
organizuar nga Presidenti i Shqipërisë Alfred Moisu për të
biseduar për problemet e turizmit në rajonin e Ballkanit
perëndimor. Para këtij takimi në shtypin e Tiranës u bënë
dhe komente se Moisiu nuk i kishte dërguar ftesë
Presidentit të Greqisë Karolos Papulias si shenjë hakmarrje
për gjestin fyes që homologu grek kishte bërë vitin e
kaluar kur iku nga Shqipëria pa e bërë takimin e
planifikuar me Moisiun. Nga Presidenca e Shqipërisë doli
sqarimi përkatës se presidenti grek nuk ishte ftuar pasi do
të takoheshin vetëm kryetarë shtetesh ballkanikë që synojnë
të hyjnë në BE, kurse Greqia tashmë është në BE. Në takim
nuk kishte as përfaqësues nga Sllovenia, e cila ka kohë që
qëndron larg veprimtarive në kuadër ballkanik për ta
theksuar faktin se e quan veten jashtë Ballkanit tashmë.
Organizimi i takimit në Durrës nuk kishte ndonjë rëndësi të
veçantë, as tërhoqi vëmendjen, sepse takime të tilla janë
bërë rutinë midis kryetarëve të disa shteteve të rajonit të
Ballkanit perëndimor. Prania e Tadiçit gjithsesi u trajtua
si ngjarja më e veçantë e takimit nga mjetet e propagandës
në Tiranë, ndonëse “Top Channel” transmetoi edhe një
intervistë të shkurtër me Presidentin e Kroacisë, Stipe
Mesiç. Edhe Tadiçi duket synimin politik dhe kënaqësinë
diplomatike nga udhëtimi i tij në Durrës e pati se iu dha
mundësia të shpaloste për shqiptarët në Shqipëri dhe në
Kosovë qëndrimin e vendosur të Serbisë për të kundërshtuar
pavarësinë e Kosovës.
Tadiç në të dyja intervistat la përshtypjen se po recitonte
të njëjtin tekst të mësuar përmendësh, me fjali të
ndërtuara me shumë kujdes e fjalë të pakta e të prera, pra
më shumë bëri deklarata se bisedoi me gazetarët që e
intervistonin. Të dyja intervistat ishin kopje e
njëra-tjetrës, çka dëshmoi se edhe pyetjet duhet të kenë
qenë të miratuara e të renditura nga vetë i intervistuari.
Pra, gjithëçka u zhvillua sipas një skenari e regjisure të
rreptë. Në intervistën me Blendi Fevziun pati sa për të
thënë ndonjë shkëputje të lehtë ku Presidenti serb foli pak
për pjesëmarrjen e tij në demonstratat studentore të
Beogradit në fillim të viteve 1980, foli shkurt për
ndikimin e babait të tij filozof në formimin e tij, por jo
në karrierën politike të tij dhe futi një “element
shqiptar” në monologun e vet, duke përmendur se ka pasur
shok dhome shqiptarin Tafil Kryeziu. Edhe Drashkoviçin e
kemi dëgjuar sa herë u jep intervista shqiptarëve të
përmendë miqësinë me një shqiptar për të treguar se është
dashamir ndaj shqiptarëve.
Tadiçi ua bëri qejfin shqiptarëve me përshtypjet e mira që
kishte krijuar nga kontakti i parë me Shqipërinë, me
zhvillimin që kishte parë këtu që i kalonte ato që kishte
pritur. Madje premtoi se në Serbi do të fliste publikisht
për këtë zhvillim dhe për mundësitë e mëdha që ka Shqipëria
dhe dobinë që mund të sjellë bashkëpunimi serbo-shqiptar,
sidomos në zhvillimin e infrastrukturës në Shqipëri. Këto
fjalë të mira i shoqëroi dhe me sigurimet se Serbia tashmë
qenka bërë demokratike, se nuk ka më gjasa që në Serbi të
rikthehet ndonjë atmosferë milosheviçiane. Por edhe
Milosheviçin nuk e la pa e mbrojtur pakëz kur shtoi se për
ato që kanë ndodhur në Ballkan nuk ka qenë vetëm faji i
Milosheviçit, por edhe i udhëheqësve të tjerë ballkanikë. E
pas këtyre shpjegimeve theksoi se Ballkani ka nevojë për
udhëheqës të rinj me mendësi të reja udhëheqëse dhe ai vetë
do të bëjë gjithçka në këtë drejtim.
Por kur kishte për të dhënë përgjigje për Kosovën Tadiçi
me gjithë të folmen e qetë, tonet e buta, pamjen e të urtit
dëshmoi se ka të njëjtat mendësi si gjithë
nacional-shovinistët serbë që kemi dëgjuar e parë deri
tani, si Drashkoviçi që ka parashtruar të njëjtat
qëndrime, në të njëjtat ekrane, para të njëjtëve gazetarë
shqiptarë dhe si Milosheviçi që ka bërë edhe luftrat
agresive kundër shqiptarëve.
Tadiçi u tha shqiptarëve atë që kemi ditur, atë që e kemi
dëgjuar, atë që nuk kemi aspak nevojë të dëgjojmë. Prandaj
ardhja e Tadiçit në Durrës për të biseduar për turizmin
politikisht ishte një gjë pa vlerë. Paraqitja e Tadiçit në
ekranet televizive të Tiranës për të folur për çështjen e
Kosovës ishte një punë e kotë, nëse kjo paraqitje nuk
ishte kurdisur enkas edhe nga televizionet shqiptare për të
bombarduar opinionin publik shqiptar me politikë serbe
antikosovare.
Tadiçi përsëriti deklaratat që i ka bërë edhe herë të
tjera. Përsëriti demagogjinë e propozimeve që i ka pas bërë
të ndjerit President Rugova për takime në Beograd e në
Prishtinë dhe deklaroi se të njëjtën gjë do t’i propozojë
Presidentit të ri të Kosovës Sejdiu. Edhe një herë i
shpegoi Fevziut që ta dëgjonin teleshikuesit e “Klanit” se
përse kërkoi të shkonte në varrimin e Rugovës dhe përse e
konsideronte të padrejtë refuzimin, sepse fjala ishte për
një ceremoni mortore shtetërore.
Gjëja “më e re” në shpjegimet e Tadiçit na u duk
këmbëngulja e tij se për zgjidhjen e problemit të Kosovës
duhet të peshojnë njësoj si shumica shqiptare dhe pakica
serbe, sepse sipas tij qenka fjalë për dy kombe të veçanta
në Kosovë, jo për komb shqiptar që është shumicë absolute
dhe për një pakicë serbe. Madje bëri në këtë rast dhe një
“diskriminim pozitiv” në favor të “kombit serb” në Kosovë
duke shtuar se problemi i Kosovës nuk mund të zgjidhet me
referendum, sepse me referendum do të vendosej ajo që duan
shqiptarët. Kështu Tadiçi e paraqiti si të padiskutueshëm
faktin që serbëve në Kosovë duhet t’u njihet një e drejtë e
vetos për çdo vendim që do të merret për statusin e
Kosovës. Tadiç pra tha në Tiranë atë që dinim se Serbia
pasi u dëbua nga Kosova me luftë kërkon ta ripushtojë e ta
aneksojë Kosovën përsëri në emër të serbëve të Kosovës.

Tadiçi ishte mospërfillës ndaj qëndrimeve që po mbajnë
shumë faktorë ndërkombëtarë se Kosova duhet të pavarësohet.
Ai u shpreh se i di këto qëndrime, por ai ka detyrën të
mbrojë interesat kombëtare të Serbisë dhe prandaj do të
ngulë këmbë për zgjidhje kompromisi, që të jetë e
pranueshme për të dy palët. Dihet se për problemin e
Kosovës nuk ka asnjë mundësi të gjindet një zgjidhje që të
kënaqë edhe shqiptarët edhe serbët, sepse interesat e tyre
janë të ndryshme dhe përplasja është midis të drejtave
kombëtare shqiptare dhe ambicieve shoviniste dhe
ekspansioniste serbe, pavarësisht se Tadiçi ato i emërton
“të drejta të ligjëshme të Serbisë, që Serbia tani pas
Milosheviçit, po i kërkoka me mjete demokratike europiane
dhe në interes të të ardhmes së qetë të rajonit”. Krahas
këtyre “fjalëve të bukura” Tadiçi me qetësi nuk nguroi të
bënte paralajmërime kërcënuese se në rast se nuk arrihet në
zgjidhjen e kompromisit që do Serbia, atëherë punët do të
ngatërrohen. Sipas paralajmërimeve të tij çdo zgjidhje e
njëanshme do të bënte të pakënaqur palën tjetër. Në rast se
Serbia do të mbetej e pakënaqur nga zgjidhja në Kosovë
atëherë kjo do të destabilizonte gjendjen në Serbi. Po të
destabilizohet Serbia do të destabilizohet rajoni i
Ballkanit dhe po të destabilizohet Ballkani destabilizohet
Europa. Konkluzioni dilte vetë: shqiptarët duhet t’i
nënshtrohen Serbisë dhe bota këtë duhet të kërkojë.
Tadiçi e tha edhe njëherë se zgjidhja e problemit të
Kosovës do të jetë vetëm “më shumë se autonomi, më pak se
pavarësi”. Ai tha troç se pikërisht këtë kuptojnë serbët me
arritjen e një marrëveshje për decentralizmim. Ajo që kemi
dyshuar gjithnjë se nën maskën e marrëveshjes për
decentralizimin po bëhen përpjekje që shqiptarët të
tërhiqen në një kurth që lë përsëri Kosovën nën Serbi u
konfirmua nga Tadiçi në Tiranë.
Tadiçi nuk nguroi që Kosovën ta trajtonte si pjesë
integrale të Serbisë më shumë se Malin e Zi. Ai iu përmbajt
formulës famëkeqe “Badinter” ( pa e përme ndur emrin e
francezit) se Mali i Zi ka të drejtë të vendosë nëse do të
veçohet, kurse për Kosovën e përjashtonte këtë mundësi.
Tadiçi u mundua të hiqej dinak e të mos bënte deklarata që
mund të jenë acaruese për malazezët që duan pavarësi.
Deklaroi se do të respektojë vullnetin e tyre, cilido të
jetë vendimi dhe se do të përpiqet që midis dy shteteve të
ketë marrëdhënie sa më të ngushta. Presidenti kroat Mesiç,
ndryshe nga Tadiçi, e vuri drejt në dukje se Kosova ka qenë
njësi konstituive e ish-federatës jugosllave, se kjo
federatë dhe republikat që e përbënin duhet të pësojnë
procesin e shpërbërjes, se Europa i ka mjetet e nevojshme
ligjore praktike për të plotësuar aspiratat e kërkesat e të
gjithë popujve që kërkojnë pavarësinë e shtetin e vet. Por
natyrisht Mesiç nuk shkoi më tej se deklarata se Kroacia do
të respektojë zgjidhjet që do të arrihen nëpërmjet
bisedimeve, sepse ka kaluar koha e ushtrimit të dhunës.
Tadiçi nuk la pa kujtuar se Serbia do që edhe në Kosovë të
kërkohen zgjdhje “realiste”, sipas modelit boshnjak, apo
maqedonas. Ai përpiqej të përligjte synimin serb që në
Kosovë të bëhet një zgjidhje “dyshtetore”, njësi shqiptare
dhe serbe , por të varura nga Beogradi. Rudina Xhunga ia
hapi mirë rrugën , siç e donte ai duke i kërkuar mendim për
formulën e “Shqipërisë së madhe”. Tadiçi e përdori sipas
oreksit të tij këtë pyetje për të dënuar zërat për Shqipëri
të madhe, Serbi të madhe, Kroaci të madhe, aq sa Xhunga
nxitoi ta siguronte se në Shqipëri nuk kishte kërkesa të
kësaj natyre dhe përmendi ca deklarata të Berishës e
Moisiut se shqiptarët e Kosovës nuk aspirokan për bashkim
me Shqipërinë.
Tadiçi natyrisht e fshehu faktin se është Beogradi që ka
punuar e punon për Serbinë e madhe. Ai edhe njëherë foli
kundër “ndryshimit të kufijve”, madje theksoi se deklarata
e Besnik Mustafajt ka shkaktuar shqetësime në Beograd. Nga
shpjegimet e Tadiçit doli qartë se Beogradi që dikur
thoshte se Serbia do të shtrihet si shtet deri atje ku ka
serbë në rast se prishet federata jugosllave, tani po thotë
meqenëse u prish federata Beogradi do të kërkojnë të ketë
nga një shtet serb gjithkund ku ka serbë në territoret e
shteteve të pavarur të ish-federatës.
Në një libër të studiuesit anglez Brendan Simms me titull”
Ora e ligë. Britania dhe shkatërrimi i Bosnjes” është
shkruar: “Luftrat për shkëputje nga Jugosllavia filluan si
farsë e përfunduan si tragjedi”. Tadiçi me ato që tha në
Tiranë dëshmoi se udhëheqja serbe kërkon të kurdisë farsa
të reja për të përgatitur tragjedi të reja për popujt e
Ballkanit. Për fat të keq gazetarët që intervistuan Tadiçin
nuk e shfrytëzuan mundësinë që u krijoi arsyetimi i tij për
t’a pyetur nëse ishte i gatshëm që atë që po kërkonte për
serbët e Kosovës, që të jenë shtet brenda shtetit me të
drejtë vetoje në Kosovë, është i gatshëm t’ua njohë e
garantojë si të drejtë shqiptarëve të Preshevës, Bujanovcit
e Medvegjës, myslimanëve të Sanxhakut, hungarezvë të
Vojvodinës, rumunëve të Timokut e pakicave të tjera në
Serbi. Por gazetarët shqiptarë duket nuk mund të dilnin
jashtë skenarit që u kishin dhënë.
Misha Gleni në librin “Ballkani” ka shkruar lidhur me
marrëveshjen e Dejtonit: “Në Ballkan shqiptarët, megjithëse
ishin viktimat e para të Milosheviçit, nuk morën asgjë”.
Tadiçi në Tiranë tregoi se Beogradi edhe pas gjithë atyre
që kanë ndodhur do t’i lërë pa gjë. Gleni ka shkruar;
“Jugosllavia zgjati aq sa zgjati, sepse ekzistenca e saj u
jepte zgjidhje funksionale dy problemeve të ndërlikuara në
Ballkan, Bosnje –Hercegovinës dhe Maqedonisë”. Këto dy
probleme nuk u zgjdhën dot në kuadër të federatës dhe
gjendja ka mbërritur këtu ku është sot që gjthashtu nuk
mund të quhet zgjidhje e qëndrueshme. Tadiçi propozon
eksperimente të bëra e të dështuar si zgjidhje për Kosovën,
që të krijohet një Bosnje dhe një Maqedoni e re.
Gleni ka cituar dhe një historian anglez, Tejlor, që qenka
shprehur: “Maqedonia dhe Bosnja, dy arritjet më të mëdha të
Kongresit të Berlinit përmbajnë farat e rrënimeve të
ardhëshme”. Kjo ka dalë profeci. Tadiçi me ato që tha në
Tiranë dëshmoi se zgjidhjen e Kosovës do ta fusë në një
rrugë pa krye që të çojë në rrënime të ardhëshme.
Ndërsa Tadiçi na foli dy netë me radhë për të na bërë kokën
daulle me çfarë synon e kërkon Serbia, pushtetarët e lartë
shqiptarë heshtin për problemin e Kosovës. Bombardimi
diplomatik serb në Tiranë na përforcon dyshimin se skema e
bisedimeve për decetralizimin midis shqiptarëve e serbëve
mund të shndërrohet në një kurth të rrezikshëm për
shqiptarët.

1 maj 2006
Abdi Baleta

Thirrja Sataniste

Të ndodhur para fakteve të situatës globale, konstatojmë se
manipulimi masiv i njeriut ka arritur majat e tij.Ndryshe
nga dje, që manipulimin e merrte përsipër thashethemi, sot
atë e mbart media duke e shpërndarë në mynyrë spektakolare
në cdo mendje dhe zemër.Jo më kot ajo është quajtur
pushteti katërt.Njeriu i sotëm materialist është i
predispozuar ti besoj më shumë asaj se sa Krijuesit të tij.
Dashje pa dashje ai e ka hyjnizuar median duke rënë pre e
magjisë së saj.Njerzit janë kthyer në robotë që
telekomnadohen nëpërmjet ekranit.Ndonëse në këtë shkrim nuk
kam qëllim që të sulmoj teknologjinë apo median, porse doja
të trondisja fort llogjikën që cdo gjë ta përvetësoj me
kriter.Pa një kriter dhe pa një sistem vlerësimi njeriut të
thjeshtë do ti duket cdo gjë mrekulli qoftë ajo e mirë apo
e keqe.
Duke parë situatën ku ndodhet populli jonë, i lodhur nga
vuajtjet e jetës komuniste, i vuajtur nga pesha e
diktaturës dhe pasojave të saj, e më pas i vuajtur nga
varfëria dhe dëshira për të qenë i lirë, ai kaloi fazat e
ecurisë kulturore sikurse ai kanguri me kërcim.Ku në xhep
mban pjellën e tij kurse kërcimi i tij kalon pengesat
kohore.Ndoshta gjahtarët e etur për lekurën e tij të thatë
dhe për xhepin e tij të thellë mundohen ti venë lakun në
fyt.Është pikërisht ky xhep ai që do ti ruajë financat
e tyre ose vendin e ngrohtë pavarsisht dhimbjes të rrjepjes
së lëkurës.
Duke dashur të mos kaloj në fabulën njerzore unë do doja ti
tërhiqja vëretjen cdo shqiptari.
Kujdes! Sot më shumë se kurrë po dëshirohet që tradita jote
e kaluar të çrënjoset prej teje.Kjo për të vetmin qëllim se
kjo traditë përbën vlerë dhe virtyt ndryshe nga ciftja e
gjuetarit.Shumë Don Kishotë ose San(&)co Panco po luajnë me
shpirtin dhe besimin tënd për të cuar në ujërat e mullive
me erë.Janë këto mullinj që e shpesh herë mundohen ta cojnë
energjinë e tyre për ç’orientimin tënd shpirtëror dhe
mendor.
Mirëpo mulliri ngelet mulli dhe sa të dojë ta shfrytëzojë
ujin për energji prapë ai nuk ia ndryshon dot rrjedhën
atij.E pra uji nuk është farë që mulliri e bluan dhe ia
shëndërron fizionominë .Uji ka vetitë e tij transparente,
përcuese dhe është i domosdoshëm për etjen tënde.
Është ky ujë që kemi nevojë fizikisht dhe
shpirtërisht.Ushqimi i shpirtit është ai që vezullon dhe
furnizon papushim indetitetin tënd.Ai është burimi i
mirësive dhe gjallërësisë trupore.
E ndoshta shumë prej jush mund ta kenë kuptuar se kush
është ky “Ujë”.Shumë të tjerë e shijojnë atë, shumë të
tjerë jetojnë të etur, kurse pjesa tjetër i duket se po i
afrohen dhe i zgjasin duart drejt tij, mirepo ajo është
vetëm një hipnotizim diell-shkretëtirë.

Pikërisht kjo është feja.Ndoshta shumë prej jush e kanë
shijuar ëmbëlsinë e saj në zemër e shumë të tjerë rendin në
orbitat e iluzioneve.
Shqipëria vendi i bëmës ateiste, vendi i shkretëtirës
shpirtërore për 40 vjet.Ku i shkatarruan xhamiat e besimit
dhe u ngritën bustet e idhujtarisë.Drejtësia e Zotit nuk
vonoi.Ajo e shkriu akullnajën e saj në temperaturën
“90o”. I rrëzoi bustet e idhujtarisë dhe ngriti përsëri
simbolet e besimit.Mbas kësaj shkretëtire ateiste, çeli
lëndina e besimit bashkë me lulet e tij.U përhapën erërat e
saj në horizont dhe krejt papritur shkaktoi alergjinë ndaj
atyre që nuk e durojnë dot kundërmimin e aromës.Pavarsisht
se kjo aromë ishte natyrale, ishte e brishtë dhe pa
badigard horizontal iu sulën misonarët ambientalistë si të
tërbuar për ta shëndërruar jo më në një shkretëtirë por në
një ndërtesë betoni.Ku “hekuri” është konstrukti i tij dhe
“makineritë teknologjike” ato që i japin formë.

Misioni ishte i vetëm. Zhdukja e tiparit aromatik i cili
mund të përmbytë Europën e betonuar.Kjo sepse vështrimi
gjeografik ku dallgët e detit përhapin aromën, mund tia
prishi shëndetin ndonjë kolltuk-betoni.Nuk e kuptoj pse e
kanë kaq frikë këtë aromë shqiptare islame në gadishullin
ballkanik.Ndoshta shumë prej tyre janë mësuar me erën e
cobenjve e temjanëve dhe nuk e durojnë dot që kjo erë t’ua
vaksionojë shpirtin .
Janë mësuar që të rrinë në robërinë e katranit laiko ateist
apo të ndonjë bime industriale OMGJ, greko-romake.

Shqiptarët, ky popull me kulturën më të lashtë ballkanike e
pranuan islamin jo si imponim .Ja se çfarë shkruan kryetari
i arbërorëve Aristidh Kola në Greqi në librin e tij
"Arvanitët" Athinë 1986, "Ndërrimi i fesë së shqiptarëve me
anë të dhunës është pjellë e fantazisë dhe shpikje e
murgjëve dhe nuk është aspak e hijshme që ta pretendojnë
këtë historianët".

Unë mendoj se shqiptarët ishin aq të zgjuar sa midis
alternativës trinitare të zgjidhnin atë monoteiste.Midis
hynizimit të profetit Jezus dhe hyjnizimit të Krijuesit,
Zotit të tyre, ato zgjodhën urtësisht Monoteizmin Islam.Nuk
kishte rrugë tjetër për intelektin e tyre të
mrekullueshëm.Nuk kishte rrugë tjetër për logjikën e
shëndoshë dhe zgjuarsinë që i po jua afronte historia. Ato
e lanë paganizmin kur panë se ai ishte i kotë dhe i
pavlerë.Ato e lanë krishtërimin kur e panë se folozofia e
tij ishte e përbashkët me politeizmin greko-romak.Ato
zgjodhën bukur midis 1/10 e kishës dhe 1/40 e
“xhamisë”.Zgjodhën lehtësimin ekonomik dhe atë
shpirtëror.Ato zgjodhën, gjeopolitikën e pushtetit.Zgjodhën
pushtetin musliman i cili në kohët e asimilizimit sllav
ishte një dorë e dhënë miqësisht për të dalë nga gropa
s(k)llavo-helene.Ato e ripërtërinë kombin dhe vlerat e tij,
por këtë herë me forcën e monoteizmit shpirtëror, pushtetit
politiko-rajonal dhe zgjedhjes së përkryer optimale.

Këto pra ishin disa nga shkaqet kryesore të zgjuarsisë së
tyre.

1)Ku midis Njëshmërisë Islame dhe Trinitetit Kristian të
zgjidhnin kualitetin para kuantitetit.
2)Ku midis 10 % që i jepni taksë kishës dhe 2.5% që i
jepnin taksë shtetit për të varfërit të zgjidhnin
bamirësinë sociale, fuqizimin dhe kursimin ekonomik të
tyre.
3)Ku midis partneritetit me Shtetet e Bashkuara të Mesjetës
(I.Kadare) dhe shteteve provinciale fqinje ,ato zgjodhën
partnerin e kohës.
4)Ku midis vëlla-vrasjeve midis tyre për hirë të interesave
Bizantino-Romake ato u unifikuan në Shqiptaro-Muslimanë
duke qenë vetë drejtues dhe pushtetarë te vendit të tyre.

Mirëpo të katër këto faktorë që Zoti i caktoi dhe i vendosi
për ne shqiptarët sipas faktorit kohë-vend ishin pothuajse
determinuese për popullin tonë.

Nuk ka pasur dhuratë më të madhe ky popull sesa dhurata
shpirtërore islame prej të cilës lindën filizat e traditës
dhe kulturës folklorike shqiptare.Filiza të cilat ruajtën
indetitetin tonë shqiptar ndër shekuj nga rreziku i
asmilimit sllavo-helen.
Ishte islami ai i cili formoi traditën dhe të gjitha
virtytet themelore njerzore tek shqiptarët.
a)Themeloi virtytin kryesor Monoteizmin dhe adhurimin e një
Zoti të vetëm
b)Themeloi moralin e veshur aq bukur sa dhe sot e kësaj
dite kostumet e tij i shërbejnë enciklopedisë sonë.
c)Themeloi kodet dhe zakonet sociale e të gjithë gjinisë
burrërore dhe femërore.
d)Themeloi njeriun shqiptar me të gjitha karakteristikat e
tij dalluese nga popujt e tjerë.
e)Themeloi krenarinë e të qenurit shqiptar besimtar.

Mirëpo dikush “numrat” dhe “gërmat” e rënditura më lart me
aq mund për shumë shekuj nga shqiptarët dëshiron ti prishë
dhe ti zëvëndësojë me mjegullnajën e tij trinitare dhe
imorale.E për këtë, ka vënë në lëvizje cdo gjë, që nga
qëniet e asfiksuara mbas parasë dhe pushtetit e deri tek
mega mediat politike dhe elektronike.Kjo për fatin e keq të
shqiptarëve dhe gjendjes së tyre shpirtërore dhe ekonomike
mbas thatësirës ateiste,e cila ua brejti shpirtat
përbrenda si një krimb .Ua zhduki sistemin e vlerësimit dhe
kriterin e së vërtetës me dhunë .

Të ndodhur para këtij tranzicioni njerzor, shpirtëror dhe
ekonomik, të ndodhur para halleve të jetës shqiptarët
dita-ditës bien pre e thirrjeve cifute . “Barabën lironi
dhe Jezusin vriteni”(Luka 23/18).Jezusi ky profet i Zotit i
lindur mrekullisht nga fuqia e Zotit dhe fjala e Tij
“Bëhu”, u bë mallkim për hipokritët cifutë.Mendjet e
thjeshta njerzore në këto kohë pas-ateiste nuk janë në
gjëndje të arsyetojnë dhe analizojnë se çfarë ju ofrohet
sot nga misionarët fëmijë-vetvrasës jahovistë dhe nga ato
qindra shoqata kryqëzatash që bredhin derë më derë për të
shpërndarë politeizmin.
Nuk dua të bëj në këtë pjesë një analizë teologjike pasi
ajo ndoshta do ta thotë fjalën e saj më vonë.Këtu desha të
flas për manipulimin e mendjeve dhe shpirtave. Jo më kot
përmenda manipulim priftërinjve hebrej ndaj turmës.Sepse
nqs hebrejtë e mallkuar zgjodhën hajdutin, midis Barabës
dhe Profetit Jezus.Shqiptarët, populli i shquar për
zgjuarsi nuk do ta bëjnë këtë gabim.Ato do të zgjedhin
nderin, moralin dhe besimin tek profetët e Zotit para se të
vlerësojnë, idhujtarinë politeiste, degjenerimin dhe
ç’nderimin.

Ato tashmë e kanë bërë zgjedhjen e duhur, mirëpo kjo
zgjedhje e cila është trullosur pak nga mësimet ateiste të
një dekade, ka nevojë për ripërtëritje. Ripërtëritje e cila
mund të vijë me dituri dhe vepra. Shqiptarët muslimanë e
kanë detyrë imediate mësimin qoftë dhe elementar të fesë së
tyre Islame.Kjo për shkak se “armiku jonë është padituria”
dhe kjo padituri mund t’ju çojë në labirinthet e saj me
qëllim që të humbim rrugën e drejtë hyjnore.


E kam quajtur këtë temë thirrja sataniste duke u bazuar në
një histori biblike për t’ia përshtatur realitetit
shqiptar.Iu referova biblës jo sepse kurani nuk ka shembuj
të tillë apo se bibla përbën mosbesim total për ne
muslimanët, porse kur njeriut i flet me gjuhën e tij
ndoshta të kupton më mirë dhe ndoshta pendohet.

Jezusi dhe Djalli

Djalli e coi sërish mbi një mal shumë të lartë dhe i tregoi
të gjitha mbretëritë e botës dhe lavdinë e tyre. 9. Dhe i
tha: Unë do të ti japë të gjitha këto, nëse ti bie përmbys
para meje dhe më adhuron. 10. Atëherë Jezusi i tha:
"Shporru Satan", sepse është shkruar: Adhuro Zotin,
Perëndinë tënde dhe shërbeji vetëm Atij. 11. Atëherë djalli
e la dhe ja, u afruan engjëjt dhe i shërbenin." (Mateu 4/
8-11)

Nuk e zgjodha më kot këtë citat biblik pa dashur të
analizoj misionarizmin derë më derë të krishterëve.Ajo që
dua të tërheq vëretjen sot, bashkë-besimtarëve të mi
muslimanë shqiptarë është që të kenë kujdes nga striptizmi
shpirtëror që bën ndonjë politikan shqiptar në kancelaritë
Europiane ose të ndonjë trakti apo thirrje tinzare, që
ndërrimi i fesë është determinant për futjen tonë në
Bashkimin Europian apo të ndonjë qendre studimesh për
sigurinë kombëtare e cila predikon islamin shqiptar dhe
vetë përdor “akide tekfiri” kundër muslimanëve ose merren
me mynyrë “inteligjente” me “musteqet e Celos” dhe
lavdërojnë “mjekrrën e Odisesë”.Është Odisea ai që na
ka futur “Kalin e Trojës” dhe si jashtqitje dita ditës
lëshon ushtarët e tij. Duke bërë një sy qorr, cikllopët
shqiptarë i lënë të veprojnë këto ujqer me lëkure delesh
për të na sllavëruar si “Helena Trojën”. Pse nuk shikojnë
“Kalin e Trojës” por merren me “Kalin e Skenderbeut” ?Apo
Santaklausi ju con peshqeshe çdo fund viti.

Pikë së pari, doja të theksoja se cdo shqiptar dëshiron
futjen e Shqipërisë në Europë qoftë ky musliman apo
krishter, dhe indetiteti musliman i shqiptarëve nuk përbën
asnjë rrezik për këtë sepse Europa nuk është ndonjë lobing
i krishter megjithë deklaratën e ndonjë politikani
oriental(T.O).Filozofia e europës është laike dhe po kështu
bazat e saj.Mund të themi me plotë gojë se ajo është një
perandori materialiste sekulare.Megjithëse futja e
Shqipërisë në Europë përbën privilegj ekonomik, por
kurrsesi nuk do ta thoja këtë për aspektin shpirtëror.Meqë
Europën apo ndonjë shtet tjetër i kam përkufizuar si
perandori materialiste sekulare kjo nuk do të thotë që
shqiptarët pavarsisht tranzicionit të tyre ekonomik të
bëjnë dhe ato striptizëm shpirtit të tyre për të zbukuruar
trupin.Ato do ti ngjanin tubave të stufës ku varaku nga
jashtë i shkëlqen ndërsa bloza përbrenda i nxin.Ne dimë ta
vlerësojmë të bukurën materiale por më shumë vlerësojmë të
bukurën shpirtërore.

Mbasi shqiptarët ia prishën djallit mashtrues shtëpinë në
1990, për ti marrë hak për prishjen e fesë gjatë 40 viteve,
djalli është kthyer këto kohët e fundit jo më si një banor
autokton, por si një “refugjat kinez” për të lëshuar ndonjë
kushtrim për emigrim klandestin përtej kufijve detar ose
toksor.Pavarsisht se shkrimin e tij mund t’ia shkruaj
ndonjë gazetar, shkrimtar, poet, artist, ose politikan ai
prapë mbetet djallëzor.Ai hudh një kushtrim tendecioz dhe
të padenjë për ta ballafaquar me faktet e besimtarit.

Ishte Djalli ai që i afroi Jezusit botën materialiste, me
kushtin e adhurimit të tij.Mirëpo adhurimi ndaj djallit nuk
është i personifikuar vetëm ndaj qënies së tij, por
adhurimi ndaj djallit bëhet sa herë që në vënd të Zotit
adhurojmë idhuj të hyjnizuar nga vetë njeriu. Adhurimi ndaj
djallit bëhet shpesh herë nga njerzit ku në vend të Zotit
adhurojnë paret($-Э), profetët, njerzit e mirë,
tokën, yjet apo statujat e bamirësisë shurdh-memece.Ky
është qëllimi i djallit, largimi i njerzimit nga adhurimi i
Zotit dhe futja e tij në errësirën e politeizmit.Ndoshta ju
këtë thirrje e keni dëgjuar shpesh me nocione tangente apo
të drejtëpërdrejta.Ju e keni dëgjuar thirrjen sataniste për
ndërrimin e fesë nga shqiptarët me arsyen e futjes në
Europë.Disa politikanë apo shkrimtarë mendojnë ta
injektojnë në mendjen e shqiptarëve këtë me shprehjen “pac
fatin e kurvës” duke kërkuar lavazh shpirtëror, gjoja për
fatin e këtij populli. Por të mos harrojnë se ky popull nuk
ka cilësi kurvash, por ka shpirt të pastër dhe nuk e
dëshiron “sidën”.Ndoshta është pak “qefli” dhe i ka
përzemër haremet greko-serbe por nuk është kurrë popull
pervers.
Jezusi profeti i ndershëm i Zotit ia dha përgjigjen.
“Shporrru Satana. Është shkruar adhuro Vetëm Zotin
Një.” (jo trininë)
E tillë duhet të jetë përgjigja e shqiptarëve.Shporruni
djaj dhe imoralë.Ne nuk e shesim besimin monoteist, nderin,
dinjitetin dhe moralin për postet dhe bordellot
materialiste.Sepsë është shkruar në cdo zemër njeriu dhe
është skalitur në cdo mendje shqiptari se “Nuk meriton të
adhurohet asgjë në këtë botë përvec Zotit” dhe se ne
ndjekim rrugën e profetëve të Tij. Ndjekim rrugën e
Ibrahimit, Musait, Jezusit dhe Muhamedit a.s që i thanë
shporru satanait dhe të gjithë me përkushtim e adhuruan
Zotin. Dhe kur ato e adhuruan Zotin Një dhe të pashok,
lindi në zemrat e tyre lumturia. Dinjiteti i tyre shpërtheu
në mbarë botën.U largua Djalli prej tyre dhe Ëngjëjt i
shërbyen.Formuan ato mbretërinë hyjnore dhe e robëruan
mbretërinë materialiste.A nuk ishte Sulejmani(Solomoni) ai
profet që djajt(xhindët) punonin për të dhe ndërtonin
simbolet e mbretërisë hyjnore! Ky është suksesi, ta
përdorësh materialen për të fituar kënaqësinë e Zotit dhe
jo kënaqësinë e njerzve.Prandaj Jezusi tha:-

Por Jezusi u kthye dhe i tha Pjetrit: "Shporru prej meje, o
Satan”! Ti je një skandal për mua, sepse s'ke ndër mënd
punët e Zotit, por punët e njerëzve".(Mateu 16/23)

Pavarsisht se ato që thërrasin me këto thirrje janë
bashkëkombësit tonë kjo nuk do të thotë që ne ti lemë ato
nën sinfoninë e tellalleve.Ne duhet ti tregojmë atyre që të
mos bëhen skandal e mos të kenë qëllim final punët e kësaj
bote, interesin e tyre post-para dhe të lënë mbas dore
kënaqësinë e Zotit.Pavarsisht se i kemi ne fis, miq,
bashkëkombas ato meritojnë të njëjtën përgjigje.

Duke parë të gjithë këtë re anti islame në telallollinë e
mediumeve shqiptare jam padyshim i sigurtë se Judat po
shtohen sikurse dhe djajtë mbrapa skenave dhe kuintave
“teatrore”.Djalli po shfrytezon pabesitë e Judave duke
futur mikrocipet në trurin e tyre.

Atëherë Satanai hyri në Judën e quajtur Iskariot që ishte
një nga dymbëdhjetët(Luka 22/3)

Pra nuk duhet që ti lemë Satanajt dhe Judat që ta na shesin
shpirtat tonë për 30 sikla.Nuk duhet ti lemë këto Jud-enj
që mbas shitjes të pendohen se atëherë cfarë kuptimi do
kishte.Ne duhet ti tregojmë atyre se Europa nuk është “arë
pocari”.